MondoManila

205 Yung mga gamit sa bahay, tulad ng TV, stereo, ref, kalan at marami pang iba, ibinigay ko na kay Sarge. Sabi ko sa kanya, libre na iyon dahil binili niya ang bahay.

Ang dadalhin ko lang naman talagang gamit, yung bago kong pick-up.

Yun ang sasakyan ko papuntang Quezon.

Hindi na rin ako dadaan sa bahay nina inay. Ayos na ang buhay nila, kapag nagpakita pa ako baka magulo lang.

Gusto ko sanang dumaan sa looban. Huling kita ko kay Elmer, noong kasal ni inay. Kunsabagay, mahigit isang taon pa lang. Pero saka na lang rin.

Kapag ayos na ang buhay ko sa Quezon, saka na ako magpapakita sa mga tao.

Tinanong ako ni Sarge kung gusto ko raw magbaon ng damo. Baka daw kasi walang kuwenta ang damo sa Quezon. Ang dinig niya raw kasi, ang mga tao doon, puro nakayapak at ang tanging nakatsinelas lang ay ang mga ikinakasal, at ang tanging nakasapatos ay ang gobernador. Kapag daw ganoon kamiserable ang pamumuhay ng isang kabayanan, malamang daw sa hindi, hindi uso ang damo roon, na ang mga tao raw doon ay hindi alam kung ano ang marijuana at ang sarap na idinudulot nito sa katawan.

Sabi ko, hindi na. Ang plano ko kasi, pag-alis ko dito sa Baguio, ititigil ko na rin ang paghitit ng damo. Balak ko na nga ring itigil na ang pagyoyosi.

Padalas nang padalas at palala na nang palala ang pana-panahong pagsakit ng dibdib ko. Pati pag-inom, babawasan ko na.

Ang lahat ng itoâ€&#x;y kakayanin ko.

Tama, kakayanin ko ang lahat.