Musa Hoti, Shënime, kujtime, përjetime, dokumente nga Reshat Sahitaj.

vizitohej rregullisht nga ambasadori serb dhe zyrtarët tjerë të ambasadës jugosllave. Në këtë klub nuk bëhej hapur politikë e posaçme antishqiptare, por shteti jugosllav, respektivisht i serbëve, synonte t’i tregonte opinionit të huaj se shqiptarët dhe serbët janë të barabartë. Me ndarjen e sllovenëve edhe shqiptarët bënë përpjekje për t’u shkëputur nga klubi jugosllav. Kështu u themelua dhe u organizua klubi “Përparimi”. Ndarja e shqiptareve nga klubi serb ishte hapi i parë i mirëfilltë, që bëri mërgata e ardhur nga Kosova.

Në këtë klub ishte biblioteka, salla për organizime të ndryshme si dhe bari ku mërgimtarët tanë mund të pinin kafe e tjerë ose ushqeheshin me çmime të pranueshme. Klubin “Përparimi” e vizitonte edhe ambasadori jugosllav. Natyrisht që ai dhe “diplomatët” serbë disi e shtrinin kontrollin e tyre ndaj këtij klubi.

Pavarësisht që klubi kontrollohej prej ambasadës, për një grup ishte më e pëlqyeshme të shkoje në klubin “Përparimi”, sesa në atë “Jugosllavia”, që kishte mbetur vetëm me serbë. Shqiptari nga Kosova nuk kishte asnjë arsye a motiv të shkonte në klubin serb, pasi edhe klubi shqiptar ishte miratuar nga vetë ambasadori i Jugosllavisë në Bruksel. Shqiptarët ia lehtësuan vetes barrën dhe nuk kishin asnjë kushtëzim si më parë, se, nëse nuk e viziton klubin serb, do t’ua merrnin pasaportat jugosllave. Kryetar i klubit shqiptar “Përparimi” për një kohë të gjatë ishte Myfail Hajdini, kurse si koordinator Vaid Reka. Këta organizonin vizita me grupe të fëmijëve shqiptarë në Kosovë, po ashtu koncerte me këngëtarë të njohur të Kosovës, turnire të ndryshme të futbollit dhe, para së gjithash, ndjekjen e mësimeve në shkollën plotësuese shqipe.

Shkollën plotësuese shqipe e ndiqnin më shumë se 400 fëmijë shqiptarë.

Sikur të bëhej një vlerësim objektiv mes klubit “Përparimi” dhe klubeve tona të mëvonshëm shqiptarë, do të vinim në përfundim se “Përparimi” kishte një strukturë dhe organizim të mirëfilltë; kurse klubet tona, që ne i hapëm më shumicë, kishin më shumë përplasje mes anëtarëve, sesa punë efektive. Ne kurrë nuk arritëm të organizonim një grup nxënësish tanë që të vizitonin Shqipërinë.

Numri i nxënësve tanë kurrë nuk arriti më shumë se 150 nxënës.

37