kishin mbetur të vrarë kështu që do të bëja mirë sikur të largohesha nga vendi i ngjarjes. Nuk e di pse u besova, por atëherë mora udhë dhe nga ai vend u largova me hapa të ngadalshëm dhe të qetë, ndërsa, më pas, në një rrugicë tjetër u ula në taxi dhe u largova nga vendi i ngjarjes”, thotë zoti Hoti, i cili po ashtu tregon se fillimisht as që i kishte shkuar mendja të dorëzohet, ngase, siç thotë, nuk e kishte parë të arsyeshme që “për një shka të keq të shkoj në burg dhe të përgjigjem para organeve të drejtësisë, për aq më shumë kur dihej mirëfilli se ata më kishin sulmuar mua dhe kishin planin të më vrisnin mua asaj nate...
Shpresa e bjerr... Thënë të drejtën unë atëbotë shpresoja se qeveria e atëhershme e Tiranës mund të më pranonte për strehim atje në Shqipëri, kuptohet në ilegalitet dhe konspiracion të thellë. Kështu, fill pas rastit, e kam dërguar një shok në Ambasadën e Shqipërisë në Paris që të kërkonte një ndihmesë për mua nga ata dhe të më siguronte një lloj strehimi të përkohshëm atje. Tashti çështja ndërlidhet edhe me emrin e dëshmorit Vehbi Ibrahimi. Ngjarja në fjalë ka ndodhur më 4 gusht të vitit 1981. Dhe përgjigjen nga Ambasada e Shqipërisë në Paris e kam pritur deri më 12 gusht të po atij viti. Gjatë kësaj kohe isha i strehuar nëpër vende të ndryshme, ndër njerëz të besueshëm, emrat e të cilëve as atëherë e as sot nuk ia kam treguar policisë belge. Do të thotë, në ditën e nëntë, kur me pabesinë që më bëri një bashkatdhetar yni nga shteti amë, do të thotë nga Shqipëria, bie në duart e policisë së Belgjikës, po asaj nate tek Vehbi Ibrahimi kishte mbërritur pëlqimi nga Ambasada e Shqipërisë se unë mund të pranohesha në Shqipëri, me ç‘rast ajo ambasadë do të ma përgatiste një pasaportë me të cilin do të arrija deri në jug të Francës, do të thotë në Marsejë, prej nga me ndonjë nga anijet shqiptare do të kaloja në Durrës, në Shqipëri. Fatkeqësisht, unë u preva në besë nga ai shqiptari i Shqipërisë, kështu që Vehbiut nuk iu dha rasti që të ma dorëzonte atë letër, e cila, kur vritet Vehbiu nga
347