4 Op de eerste avondopenstelling liep ik in het museum de kapper van de overkant tegen het lijf. Aardige man. Hij liep door de ingangshal alsof hij voor het eerst in het Louvre was. Of bij de koningin. Met een beetje schroom en ontzag, en nieuwsgierigheid ook. Ik heette hem van harte welkom in zijn ‘eigen museum’ -zo zei ik het- en hij toonde zich oprecht verbaasd. Want, zo zei hij, hij was veertig jaar elke dag op weg naar zijn werk langs gereden. Hij had jarenlang alle directeuren van het museum geknipt en die hadden hem mooie verhalen verteld over het museum en hun werkzaamheden. Maar hij had nooit het idee gehad dat dit museum van hem was. Wist eigenlijk nauwelijks dat het een museum was. Wist ook nauwelijks wat precies een museum was. Ik legde hem uit dat wij als taak hadden om de mooiste dingen uit onze cultuur te bewaren en te openbaren naar de gemeenschap toe. En dat wij het fijn vonden om nu ook stadsbewoners welkom te mogen heten die de instelling niet zo op hun netvlies hadden. Hij wandelde verder. Ik wenste hem veel plezier. Later op de avond, toen de meeste mensen al weg waren, kwam ik de man weer tegen in de gang. Hij was ontdaan. En ontroerd. Was dat allemaal werkelijk van ons allemaal? En dus ook van hem? Dat ging hij vertellen aan al zijn klanten. Ik heb hem aangemoedigd dat te doen.
Hans Janssen conservator Gemeentemuseum
14