Deze zomer hebben drie jonge Belgen van de “Bike World Tour” – Nicolas Casteels (29), getalenteerd DH en enduro-rider, Jean-François Krier (26) en Julien Goubau (25) – hun reis rond de wereld per fiets ten gunste van Artsen Zonder Grenzen afgerond. Ze legden meer dan 23.000 kilometer af en haalden meer dan 16.000 euro op, die zullen gebruikt worden om de operaties van de humanitaire organisatie te ondersteunen. Hun odyssee, die begon op 6 september 2008, heeft hen tot in Bamako gebracht, de hoofdstad van Mali, en daarna van Buenos Aires tot Lima dwars doorheen Zuid-Amerika, om tot slot een bewogen reis te maken doorheen Azië vanuit Shanghai, waar ze begin maart zijn vertrokken. Met hun menselijk avontuur en sportieve uitdaging hebben deze 3 bikers ons een beetje doen dromen over de verre streken die ze aandeden. BRUSSEL - BAMAKO Aan het begin van deze wereldreis gaat de reis eerst drie weken doorheen Frankrijk en Spanje om op te warmen, daarna door een Marokko dat nog slaperig is van de ramadam, tot we aan de poorten van de Sahara staan. We zullen de magische herinnering aan deze eerste tocht door de woestijn nooit vergeten, net als de talrijke verrassende en altijd onverwachte ontmoetingen langs deze grillige rechte lijn met het dorre landschap links en de woeste golven van de Atlantische oceaan rechts. Een paar dagen welverdiende rust in een havenstad in het noorden van Mauritanië. Dan hijsen we onze fietsen aan boord van de mythische mijntrein vanuit Zouérat voor een nachtelijke rit naar het hart van het land, langs de duinen die meer dan één kijker van Paris-Dakar hebben doen wegdromen. Na een rocamboleske grenscontrole steken we de rivier de Senegal over, anderhalve maand na ons vertrek in Brussel, om uiteindelijk Zwart Afrika binnen te rijden. Radicale verandering van setting en sfeer. Eerst de savanne, dan de jungle en de beesten die erbij horen, waar we elke dag onderdak vinden in dorpjes met strooien hutjes.
ISSUE #9 - 70 /84
Onze tocht dwars door het land brengt ons aan de ingang van het natuurreservaat van Niokolo Koba dat bekend staat om zijn leeuwen. We moeten zeggen dat het niet gelachen was op onze fietsjes middenin dit park, maar het was toch echt geweldig om compleet geruisloos aan te kunnen komen en wrattenzwijnen, bavianen, nijlpaarden en maraboes te kunnen verrassen. Geweldig maar verboden... We hebben ons feestelijk laten uitschelden door de bewakers en in een pick-up eruit laten gooien aan de zuidingang van het reservaat. Tijd voor de pelgrimstocht van Kita, deze grootse jaarlijkse Christelijke bedevaartstocht waar we toevallig middenin waren beland. We brachten vier onvergetelijke dagen door in een lokale familie voor we op weg gingen voor de laatste 200 kilometer die ons van Bamako en ons eerste vliegtuig scheiden.
BUENOS AIRES - LIMA Van Bamako tot Buenos Aires komen we van een dorps stadje in een ultramoderne metropool terecht. We zijn vertrokken op een tocht dwars door Zuid-Amerika, met
als eindbestemming Lima en de stranden van de Stille Oceaan. Onderweg stond er nog een hindernisje in de weg – het Andesgebergte. We konden dus maar beter in vorm zijn. Gelukkig konden we eerst 1000 km door de platte pampa als aperitiefhapje! En nu we het toch over aperitieven hebben, we werden ongelofelijk onthaald door de Argentijnen. Die mensen hebben barbecue in het bloed! Na een gastronomisch en feestelijk interludium in Argentinië was het tijd voor het meest “avontuurlijke” gedeelte van de reis: de Andes. Woestijngebied, koud en droog weer, de hoogte, zandwegen vol keitjes....maar ook buitengewone maanlandschappen...Dat is wat ons te wachten stond op weg naar Chili, om dan Bolivia te bereiken door de streek Sur Lipez. Om een geschifte weddenschap die we waren aangegaan met een Franse restaurateur in San Pedro de Atacama, hebben we de aanval ingezet van de kust tussen dat toeristische gehuchtje en de Boliviaanse grenspost 45 km verder.... en 2300 meter hoger. We zijn erin geslaagd de hele klim in één enkele dag te maken... Hierna vonden we wel dat we een copieus maal hadden verdiend met pizza’s, drankjes, stoelen en tafels voor de grenspost met Bolivia. Het was toch echt niet eenvoudig om fietsen beladen met eten voor 6 dagen tot op 4500 m hoogte te duwen. Maar het landschap was ruimschoots de moeite waard, dat blijft een van mijn mooiste herinneringen. Het meest bevreemdende landschap in ieder geval, want nergens anders zagen we zulke droge, dorre bergen, steen zo ver het oog reikt. En wat een geluk om na twee weken eindelijk in Salar de Uyuni aan te komen, ons streefdoel! Wat een verademing ook om vrij te kunnen rondfietsen op deze uitgestrekte zoutvlakte van meer dan 10.000 km². Het is misschien de mooiste plek waar we ooit onze tent hebben opgezet, en zeker ook de meest bizarre streek – we konden er zelfs fietsen met gesloten ogen. Even langs La Paz om enkele dagen op adem te komen... Nou ja, onze fietsen toch alleszins, want wij maken van de gelegenheid gebruik om de Illimani te beklimmen, een besneeuwde berg van meer dan 6400m hoog! We zijn nog niet opnieuw beneden of we zijn al vertrok-