Kolga Tbilisi Photo 2015 Catalogue

Photo by Giovanni Cocco

კატალოგი გამოიცა თბილისის მერიის კულტურული ღონისძიებების ცენტრის ფინანსური მხარდაჭერით The catalogue was published w ith the financial support of Tbilisi city hall, center of cultural events

დამფუძნებელი Founder თანაორგანიზატორი Co-organizer

ფოტოკვირეულის კურატორი photo Week Curator საორგანიზაციო ჯგუფი Organizing Committee

ჟიური JUDGES

თარგმანი, კორექტურა TRANSLATION, COPY-EDITING

ბესო ხაინდრავა Beso Khaindrava თეონა გოგიჩაიშვილი Teona Gogichaishvili

თინა შელჰორნი Tina Schelhorn გაგა ლომიძე Gaga Lomidze ნინო დგვეფაძე Nino Dgvepadze გაგა გოგიჩაიშვილი Gaga Gogichaishvili მარი გარჩაგუდაშვილი Mari Garchagudashvili დაჯი მალაღურაძე daji malaguradze ნინი რეხვიაშვილი nini rekhviashvili ირაკლი ფაჩულია irakli pachulia გუგა ხელაია guga khelaia სოსო ნუცუბიძე Soso Nutsubidze მიხეილ ქობულაძე mikheil kobuladze ლიკა მამაცაშვილი Lika Mamatsashvili დინა ოგანოვა dina oganova დათო ცხადაძე Dato Tskhadadze ბრაიან გრიფინი brian griffin თინა შელჰორნი Tina Schelhorn რიჩარდ ბრამი richard bram

თინათინ ხომერიკი, გიგა ნანობაშვილი, გაგა ლომიძე TINATIN KHOMERIKI, GIGA NANOBASHVILI, GAGA LOMIDZE

ISBN 978-9941-0-7549-0

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი

Alexander Roinashvili honoRary prize გამოფენები

exhibitions ფოტოკონკურსის გამარჯვებულები

award winners

ფოტოკონკურსის ნომინანტები

shortlisted participants

შარშან წუხილს გამოვთქვამდით რუსეთის მიერ უკრაინის ტერიტორიის ოკუპაციის გამო. ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდით, რომ ეს ცივი კონფლიქტი ფართომასშტაბიან ომში გადაიზრდებოდა და აგრესორის გეგმები უფრო დიდი ტერიტორიების დაკავებაში გამოიხატებოდა. სამწუხაროა, რომ ჩვენს მეზობელ დიდ სახელმწიფოს, თავისი ეგრეთ წოდებული სტრატეგიული ინტერესების გამო, შეუძლია უარი თქვას მეზობლებთან მშვიდობიან თანაცხოვრებაზე და მათ მხოლოდ ძალის დემონსტრირების ენით ესაუბროს. თუ დავაკვირდებით, სიტყვათშეთანხმება “ტერიტორიების დაკავება” უამრავი ადამიანის ტრაგედიას ნიშნავს. კაცობრიობის ნაწილს ჯერ ვერ გაუაზრებია ის ფაქტი, რომ გაუმართლებელია მიზანი, რომელიც სხვა სახელმწიფოზე თავდასხმის შედეგად მიიღწევა, როდესაც ეს ყველაფერი მშვიდობიანი ადამიანების ენითაუწერელი ტკივილის ხარჯზე ხდება. ფაქტების ერთობლიობა უიმედობის განცდას იწვევს, რომ ჩვენი მეზობელი ქვეყანა გარე სამყაროს მიმართ აგრესიული პოლიტიკის კორექტირებას არ აპირებს. ასევე მძიმეა იმის ყურება, თუ როგორ ნადგურდება უამრავი ადამიანის ცხოვრება და კულტურული მემკვიდრეობა, გაურკვეველი იდეების სახელით, ახლო აღმოსავლეთში მიმდინარე ბრძოლების შედეგად. განცდების სიმძაფრეს აღრმავებს კონკურსში წარმოდგენილი ძლიერი სერიები. ჩვენი მადლიერების ღირსი არიან ფოტოგრაფები, რომლებიც საკუთარი სიცოცხლის რისკის ფასად, დანარჩენ სამყაროს ადამიანური ტრაგედიების წარმოუდგენელ ისტორიებს აცნობენ. მოხარული ვართ, რომ წლევანდელ კონკურსს შემოუერთდა როგორც ძველი, ასევე ბევრი ახალი მონაწილე. მათი ნამუშევრები დიდ შთაბეჭდილებას ახდენს და დაფიქრების საბაბს იძლევა. აღსანიშნავია ჟიურის განსაკუთრებული წვლილი უამრავ პროექტს შორის მათი თვალთახედვით საუკეთესოების გამორჩევის საკითხში. ბრაიან გრიფინმა, რიჩარდ ბრემმა, თინა შელჰორნმა და დათო ცხადაძემ დიდი შრომა გაწიეს რჩეულების გამოსავლენად. გულდასაწყვეტია, რომ არ გვაქვს შესაძლებლობა, დასკვნით ეტაპზე

ბესო ხაინდრავა ქოლგა თბილისი ფოტოს დამფუძნებელი

მოხვედრილი ყველა პროექტი სათანადოდ დავაჯილდოვოთ და გვიწევს მხოლოდ ოთხი საუკეთესოს გამოვლენა, რადგან უამრავი ერთმანეთზე საინტერესო ისტორიის მნახველი ვხდებით, როდესაც მთელი მსოფლიოდან კონკურსში შემოსულ პროექტებს ვეცნობით. გამოვყოფთ საქართველოში მრავალი წლის მანძილზე მოღვაწე ფოტოგრაფს – შახ აივაზოვს, რომელმაც უდიდესი წვლილი შეიტანა გასული საუკუნის 80-90-იან წლებში ჩვენი რეგიონისთვის ურთულესი ეპოქის მაღალპროფესიულად ასახვის საქმეში. მისი კატალოგში წარმოდგენილი კადრები კიდევ ერთხელ გვახსენებს განვლილ წლებს, რომლის მონაწილენიც ჩვენ ყველა ერთად ვიყავით. მას დამსახურებულად გადაეცემა ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის ტრადიციული პრემია კულტურის სამინისტროს მიერ. წლების განმავლობაში, ჩვენი ფოტოკვირეულის ფარგლებში, არაერთი ცნობილი ფოტოგრაფის ნამუშევრების ჩვენების საშუალება გვქონდა, მოწვეული გამოფენების რანგში. წელს გამოვფინეთ ბრაიან გრიფინის, რიჩარდ ბრემის, ქრის სასპექტის, სოლ რობინსის, ოივინდ ჰიელმენის, კიმ ბადავის, გურამ თიკანაძისა და ნათელა გრიგალაშვილის ნამუშევრები. ასევე ჯგუფურ გამოფენებში – სააგენტო ლაიფის ფოტოგრაფების სერიები აფრიკის შესახებ; იუნისეფის ფოტოკონკურსის გამარჯვებულთა რჩეული სერიები; ფოტოკადრები „ნეშენალ ჯეოგრაფიკის“ 2014 წლის ფოტოსერიებიდან. ასევე გამოვყოფთ ნიპესის ხელოვნების ნიმუშების გალერეის გამოფენას “ურბანული ლაბირინთი”. სიამოვნებით აღვნიშნავდით ჩვენი პარტნიორის, დორტმუნდის გამოყენებითი მეცნიერების და ხელოვნების უნივერსიტეტის სტუდენტების წვლილს, რომლებიც უკვე მესამე წელია სტუმრობენ ჩვენს ფესტივალს. ისინი ამჯერად უკვე გამოფენით წარდგნენ. დარწმუნებული ვართ, ამ კატალოგის გაცნობისას უდიდეს სიამოვნებას მიიღებს ფოტოგრაფიით დაინტერესებული ყველა ადამიანი. მომავალი ფოტოგრაფებისთვის კი სახელმძღვანელოს ფუნქციას შეასრულებს შემდგომი პროფესიული განვითარების საქმეში.

Last year, I felt deeply sorry for Russian’s invasion of Ukraine but I could never have imagined this cold conflict would evolve into largescale war and that the aggressor’s plans would include the occupation of even more territories. It is sad that because of the so-called ‘strategic interests’, our big neighbor can easily give up on peaceful coexistence with its neighboring countries and only talk with them by demonstrating its power. If we take a closer look at the phrase “territorial occupation”, its meaning would change to the tragedy of many. Some humans have not realized yet that no matter the reason behind the invasion of a country, it cannot be justified just because all that evokes unspeakable pain in peaceful people. All the facts put together leave us with the feeling of hopelessness because it seems that our neighbor is not going to change its aggressive policy towards the outer world.

It is also very hard to watch the lives of thousands along with cultural heritage being destroyed during the ongoing military operations in the Middle East and in the name of unclear ideas. These feelings become even more intense while watching the powerful series presented within the framework of our contest. We would like to thank the photographers, who risk their lives to share unimaginable stories of the human tragedy with the rest of the world.

We are glad that both old as well as many new participants have joined this year’s contest. Their works are truly impressive and give us something to think about. We would also like to note the special contribution of our judges in the process of choosing the best of the many projects submitted. Brian Griffin, Richard Bram, Tina Schelhorn and Dato Tskhadadze have worked very hard to reach this goal.

It is disappointing that we are unable to acknowledge every shortlisted project duly because we are limited to choosing four best works only, while the stories submitted for the competition from all over the world are one more interesting than another.

We would also like to celebrate Shakh Aivazov – the photographer, who has been working in Georgia for many years and with his highly professional works, has greatly contributed to the documentation of the 1980s and 1990s – some of the most difficult epochs in our region’s history. Photos featured in his catalogue once again make us recall the past years all of us were part of. This year’s traditional Alexander Roinashvili Honorary Prize is deservedly awarded to Shakh Aivazov by the Ministry of Culture.

For many years, we have been lucky to host numerous exhibitions by famous invited photographers within the framework of our photo week. This year, we have exhibited works by Brian Griffin, Richard Bram, Chris Suspect, Saul Robbins, Øyvind Hjelmen, Kim Badawi, Guram Tikanadze and Natela Grigalashvili. We have also hosted group exhibitions, including Views on Africa by Laif Agency, selected series from the UNICEF photo contest and shots from the 2014 National Geographic photo series. We would also like to note the “Urban Maze” exhibition by Nippes artwork gallery. We are very pleased with the contribution of the Dortmund University of Applied Sciences and Arts students, who visited our festival for the third year in a row and this time, have presented their own exhibition. We are sure that everyone interested in photography will enjoy this catalogue, while for the future photographers, it will become a manual on their path to a professional development.

Beso Khaindrava Founder of Kolga Tbilisi Photo

ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი ქართული ფოტოხელოვნების განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისათვის მიენიჭა

შახ აივაზოვს Alexander Roinashvili honoRary prize awarded to

Shakh aivazov

for the outstanding merits in the development of Georgian photography 1.05.2015

შახვალად აივაზოვი “ომი ყოველთვის შავ-თეთრია“ – ამბობს შახ აივაზოვი, ფოტოგრაფი, რომელიც შვიდი ომის მემატიანე და მონაწილეა: აფხაზეთი, ჩეჩნეთი, ცხინვალი, დნესტრისპირეთი, ყარაბაღი, ავღანეთი, ტაჯიკეთი – ამ ომების მთელი დრამატიზმი შახ აივაზოვმა ფოტოებზე აღბეჭდა და შემოგვინახა, როგორც დაუვიწყარი ფაქტები. მას „ომის ფოტოგრაფი” უწოდეს. ომი მის ფოტოებზე მთელი სისასტიკითა და დაუნდობლობით ჩნდება – გულუბრყვილო, ბავშვურ, გაოცებულ გამოხედვაში თუ ნაწამები ცხედრების სიმრავლეში, ბრძოლის პათოსის შემზარავ ზეიმში თუ ხალხმრავალი შეკრების აგრესიულ განწყობაში. შახ აივაზოვი წარმოშობით აზერბაიჯანელია, თბილისში დაიბადა და გაიზარდა.

ფოტოგრაფია ბავშვობიდანვე უყვარდა და სწავლობდა. მოგვიანებით ჟურნალისტიკას დაეუფლა. მუშაობდა ჟურნალ-გაზეთებში: „ნერგი“, „ნორჩი ლენინელი“, აზერბაიჯანული „სავეტ გურჯისტანი“, „პრავდა“. 1979 წლიდან, შახ აივაზოვი „საქინფორმის“ ფოტოკორესპონდენტი ხდება. 1988-1998 წლებში ბაქოში მუშაობდა, ხოლო 1991 წელს Assotiated Press-ის საინფორმაციო სააგენტოს პირადი კორესპონდენტია კავკასიის რეგიონში.

2015 წლის ალექსანდრე როინაშვილის პრიზი ფოტოგრაფიის განვითარებისათვის გადაეცემა შახ აივაზოვს, ომის ქრონიკის, პორტრეტული ჟანრის, თანამედროვე რიტუალური მატიანის შექმნისა და სინამდვილის ასახვაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის.

ლიკა მამაცაშვილი თბილისის ისტორიის მუზეუმის კურატორი

Shakhvalad Aivazov “War is always black and white,” – says Shakh Aivazov, the photographer, who participated in and chronicled seven wars; namely in Abkhazia, Chechnya, Tskhinvali, Transnistria, Karabakh, Afghanistan, and Tajikistan. The entire drama of these wars was captured on photos and kept for us as unforgettable facts by Shakh Aivazov. He was nicknamed “the war photographer”.

His photos depict the cruelty and mercilessness of war to the full extent – whether it is a naïve, childish, and surprised look or many tortured dead bodies, a horror show in the spirit of combat, or the aggressive mood of mass gatherings.

Shakh Aivazov is of Azerbaijani descent. He was born and raised in Tbilisi.

Lika Mamatsashvili Tbilisi History Museum Curator

As a child, he became interested in photography and started studying it. Later, he studied to become a journalist. He has worked for numerous publications, including “Nergi”, “Norchi Lenineli”, Azeri “Savet Gurjistan”, and “Pravda”. In 1979, Shakh Aivazov started to work for Sakinform as a photo reporter. Between 1988 and 1998, he worked in Baku, while in 1991 he became a personal photo reporter of Associated Press in the Caucasus Region.

The 2015 Alexandre Roinashvili Honorary Prize for the outstanding merits in the development of Georgian photography goes to Shakh Aivazov for documenting the war, contributing to portrait genre, creating contemporary ritual chronicles and portraying reality.

როდესაც ვეკითხები: „რომელი ომი იყო ყველაზე სასტიკი?“, მეუბნება: “გთხოვ, არ გამახსენო...“ მერე ვჩუმდები, რადგან ვიცი, როგორი რთულია იმ წუთების გახსენება, ისევ იქ, უკან დაბრუნება... გამოფენაზე მოსული ადამიანები ნახულობენ ფოტოებს, რომლებიც „ლამაზად“ არის გაფორმებული ჩარჩოში, ზოგისთვის საინტერესო, ზოგისთვის – უბრალოდ, ფოტოა... ფოტოგრაფისთვის, რომელიც ერთ დიდ სივრცეში ომის დროს გადაღებულ ნამუშევრებს ხედავს, ეს დიდი ტკივილია, რადგან ძალაუნებურად ისევ იმ დროში ბრუნდება. მისთვის ყველა კადრის უკან დგას რაღაც პირადი ისტორია, რომელიც ძალიან მძიმეა და რომლის გამოტანაც დღესაც კი ერიდება, ან შეიძლება, უბრალოდ, არც სურს. მერე იწყებს... “ჩეჩნეთი იყო ყველაზე მძიმე და სასტიკი“ და ისევ ჩერდება. რთულია იმ ყველაფრის გახსენება, მესმის... არ უნდა კონკრეტული ისტორიის მოყოლა. ყველა ომს უბედურება მოაქვს. ამიტომ არაფერს გამოყოფს, აჩვენებს ფოტოებს, გვახსენებს იმ წლებს, სადაც არ უნდა დავბრუნდეთ, არასდროს! „1986 წელს პატარ-პატარა მიტინგები დინა ოგანოვა

დაიწყო, მერე 9 აპრილი, მერე აფხაზეთი, ყარაბაღი, ჩეჩნეთი... სულ მეკითხებიან: ფერად ფოტოებს არ იღებდი ომში? ამაზე ერთი პასუხი მაქვს: ომი არ შეიძლება იყოს ფერადი, იგი ყოველთვის შავ-თეთრია, რადგან ყველაფერს გვართმევს, რაც ფერადი გვაქვს გარშემო. მეკითხებიან: რატომ აირჩიეთ ომის ფოტოგრაფობა? მე არაფერი ამირჩევია, თვითონ ამირჩია, დრომ და პოლიტიკამ თავისი როლი ითამაშა. ეს შიშის მომენტიც ქრება, არ გაქვს ამაზე ფიქრის დრო. ერთად როდესაც ვართ, ცრემლი გდის, მაგრამ მაინც იღებ ფოტოებს. ყველას აქვს თავისი იარაღი და მეც ჩემი მაქვს, რომელსაც ფოტოაპარატი ჰქვია. შეძლებისდაგვარად ეხმარები ადამიანებს – არ აქვს მნიშვნელობა, რომელი მხარეა, ადამიანი ყველგან ადამიანია.

22 წელია ვიღებ ომს... დავიღალე, თუმცა, ალბათ, ჩემი ბედისწერა იყო. ვთვლი, რომ კარგ საქმეს ვაკეთებდი, ვაკეთებ და გავაკეთებ, სანამ შევძლებ“. შახ აივაზოვი იმ ფოტოგრაფების რიცხვს მიეკუთვნება, ვისიც უზომოდ მადლობელი ვარ და დიდ პატივს ვცემ, რადგან შეძლო და დღემდე ჩვენამდე მოიტანა ის თანამედროვე ისტორია, რომელზეც ჩვენ დღეს ვიზრდებით.

When I ask him: “Which war was the most cruel?”, the first thing he replies is: “Please, don’t make me think of it…” Then I go quiet because I know just how hard it is to recall those minutes and to travel back in time…

Exhibition visitors see the ‘beautifully’ decorated photos in frames: for some of them, they are interesting, while others see just photos… For the photographer, looking at the photos shot during the war and displayed in one huge space is very painful because it involuntarily makes you go back in time. There are personal stories behind his photos; stories that are so deep that even now, it is hard for him to go through them again or maybe, he just does not want to do it.

And then, he goes… “Chechnya was the most harsh and cruel” and he stops again. It is hard to recall that, it is clear… He does not want to tell a particular story. Every war is catastrophic and so, he is unwilling to single anything out. He just shows us photos that remind us of the times we should never return to, ever! “In 1986, small-scale demonstrations took place. They were followed Dina Oganova

by the April 9 tragedy, the wars in Abkhazia, Karabakh, Chechnya… People keep asking me why I did not take color photos of the wars. I just have one answer: war cannot be colorful; it is always black and white because it takes away all the colorful things around us.

They also ask me why I chose war photography. I did not choose anything but it chose me. Time and politics played their roles in this process too. Fear disappears when we are together. You are no longer able to think there. Tears fall down but you continue to take photos. Everyone has a weapon there and so do I – my photo camera. You try to help people no matter what side they are at. A human is a human everywhere. I have been shooting the war for 22 years now… I am tired but I think it was my destiny. I think that I have been and I still am doing a good job and I will keep doing it for as long as I am able to”.

Shakh Aivazov is one of the photographers I am greatly thankful of and I respect him for saving the modern history we all keep growing upon.

საქართველოს პირველი პრეზიდენტი, ზვიად გამსახურდია დინამოს სტადიონზე/1990 First President of Georgia, Zviad Gamsakhurdia at Dinamo Stadium/1990

9 აპრილის ტრაგედიის დროს გარდაცვლილების პორტრეტები/ თბილისი/1990 Portraits of the Victims of the April 9 Tragedy/Tbilisi/1990

ტელევიზიის აღება პრეზიდენტ გამსახურდიას მომხრეების მიერ/ თბილისი/1991 Television Assault by the Supporters of President Gamsakhurdia/Tbilisi/1991

ჰოსპიტალი/სოხუმი/1993 Hospital/Sokhumi/1993

დასავლეთ საქართველო/ზვიად გამსახურდიას მომხრეების მიტინგი/1991 Western Georgia/Protests by the Supporters of Zviad Gamsakhurdia/1991

საქართველოს მეორე პრეზიდენტი, ე. შევარდნაძე/აფხაზეთი/1993 Second President of Georgia, E. Shevardnadze/Abkhazia/1993

თბილისი/რუსთაველის გამზირი/ახლანდელი სასტუმრო „თბილისი მერიოტის“ შენობა/1992 Tbilisi/Rustaveli Avenue/Today’s Tbilisi Marriott Hotel Building/1992

საქართველოს მეორე პრეზიდენტის, ედუარდ შევარდნაძის გამოსვლა სოხუმში/1992 Second President of Georgia, Eduard Shevardnadze Speaking in Sokhumi/1992

ქართველი ჯარისკაცები „შესვენების“ დროს/სოხუმი/1992

Georgian Soldiers during a “Break”/Sokhumi/1992

სოხუმის აეროპორტი/მიცვალებულების გადასვენება/1992 Sokhumi Airport/Repatriation of the Deceased/1992

სოხუმი/1993 Sokhumi/1993

გროზნო/1995 Grozny/1995

ჩეჩნეთის რესპუბლიკის, იჩქერიის პრეზიდენტი, ასლან მასხადოვი, საქმიანი შეხვედრის დაწყებამდე ლოცულობს/ გროზნო/1995 The President of the Chechen Republic of Ichkeria, Aslan Maskhadov during Prayer before a Business Meeting/ Grozny/1995

გროზნო/აქცია ჩეჩნეთის ომის წინააღმდეგ/1995 Grozny/Protests against the War in Chechnya/1995

რუსი ჯარისკაცი გროზნოს ცენტრში/გროზნო/1995 Russian Soldier in Central Grozny/1995

გროზნო/1995 Grozny/1995

დიდების მარში/გროზნო/1995 Glory March/Grozny/1995

გოგონა გროზნოდან/1995 A Girl from Grozny/1995

მაღაზია. თბილისი Shop. Tbilisi

გამოფენები

EXHIBITIONS გურამ თიკანაძე

guram tikanadze აფრიკის ხედები

views on africa ბრაიან გრიფინი

ქრის სასპექტი

chris suspect ოივინდ ჰიელმენი

Øyvind Hjelmen კიმ ბადავი

Brian Griffin

kim badawi

ბავშვები. მომავალი დღეს

urban maze

children, the presence of the future რიჩარდ ბრემი

Richard Bram სოლ რობინსი

Saul Robbins

ურბანული ლაბირინთი ჩვეულებრივს მიღმა

beyond the common national geographic georgia ნათელა გრიგალაშვილი

natela grigalashvili

გურამ თიკანაძე

მთამსვლელი და ფოტოგრაფი გურამ თიკანაძე 1932 წლის 12 სექტემბერს დაიბადა. 1951-56 წლებში თბილისის სახელმწიფო უნივერსტიტეტში, გეოგრაფია-გეოლოგიის ფაკულტეტზე სწავლობდა. ფოტოგრაფიით სკოლის ასაკიდან დაინტერესდა, პიონერთა სასახლის ფოტოწრეში მეცადინეობდა. მოგვიანებით უკვე რესპუბლიკურ, საკავშირო და საერთაშორისო გამოფენებშიც მონაწილეობს (იტალია, იაპონია, აშშ, ბელგია, ჰონგ-კონგი) და არაერთი პრემიისა და პრიზის მფლობელიც ხდება. 1959 წელს, გურამ თიკანაძის მიერ ახალგაზრდობისა და სტუდენტთა საერთაშორისო ფესტივალზე ვენაში მიღებული ვერცხლის მედალი პირველი საერთაშორისო ჯილდო გახდა ქართული ფოტოგრაფიის ისტორიაში. 1963 წლის 27 აგვისტოს, კავკასიონის ერთ-ერთი მწვერვალიდან – შხარადან დაშვების დროს, ტრაგიკულად დაიღუპა. გურამ თიკანაძის პატივსაცემად, აღმოსავლეთ საქართველოს მთიანეთის ერთ-ერთ მწვერვალს მისი სახელი ეწოდა. 1981 წელს კი, სვანეთის მოსახლეობის მონდომებითა და შემწეობით, სოფელ ლატალში გურამ თიკანაძის სახელობის კულტურისა და სპორტის ცენტრი აშენდა. აქვე განთავსდა თიკანაძის მუზეუმი, რომელსაც დღემდე სოფელი პატრონობს. მისი შემოქმედება საბჭოთა დროის ე.წ. „დათბობის“ პერიოდს დაემთხვა, როდესაც ახალგაზრდა ფოტოგრაფები შეგნებულად უარს ამბობდნენ

Guram tikanadze

Georgian alpinist and photographer Guram Tikanadze was born on September 12, 1932. Between 1951 and 1956, he studied at the faculty of Geography and Geology of Tbilisi State University. As a pupil, he got interested in photography and took photography classes at the Pioneers’ Palace. Later, he participated in all-republic, all-Soviet Union as well as international exhibitions (Italy, Japan, USA, Belgium, Hong Kong, etc.) and received numerous awards and prizes. The silver medal Guram Tikanadze received at the 1959 Youth and Students’ International Festival in Vienna became the first international award in history of Georgian photography. On August 27, 1963, while descending from one of the peaks of the Caucasus – Shkhara – he tragically died. In honor of Guram Tikanadze, one of the peaks in the mountainous region of Eastern Georgia was named after him. While in 1981, on the initiative and donations from people living in Svaneti Region, Guram Tikanadze Culture and Sports Center was built in Latali village, which also houses Guram Tikanadze Museum that is looked after by the villagers. His activities co-

კურატორები: ქეთევან კორძახია და გია ფაილოძე Curated by Ketevan Kordzakhia and Gia Pailodze

ინსცენირებული ფოტოგრაფიის კანონებზე და თამამად ამკვიდრებდნენ რეპორტაჟულ ფოტოს. გურამ თიკანაძემ დიდი გავლენა მოახდინა ქართული ფოტოგრაფიის განვითარებაზეც. მან შექმნა ერთგვარი კულტურულგენეტიკური ტრადიცია ქართულ ფოტოგრაფიაში. გურამ თიკანაძის ნამუშევრები მუდმივად ქვეყნდებოდა ქართულ და უცხოურ პერიოდიკაში. იყო პოლონეთის, ჩეხეთის, სლოვაკეთის, გერმანიის დემოკრატიული რესპუბლიკის გამოცემების სპეციალური ფოტოკორესპონდენტი. გურამ თიკანაძის ფოტოენა, მოულოდნელი რაკურსებითა და ჩვეულებრივში “არაჩვეულებრივის” აღმოჩენის უნარით, 1920-იანი წლების რუსული ავანგარდული ფოტოგრაფიის ენას, კერძოდ, ალექსანდრე როდჩენკოს ნამუშევრების ესთეტიკას მოგვაგონებს. 2003 წელს, ქართული ფოტოგრაფიის განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის, ფოტოკვირეული “ქოლგა თბილისი ფოტოს” მიერ, მას ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი მიენიჭა. გამოფენაზე წარმოდგენილი იყო გურამ თიკანაძის 90-მდე ფოტო გიორგი ლეონიძის სახელობის ქართული ლიტერატურის სახელმწიფო მუზეუმში დაცული ფოტოარქივიდან.

incided with the so-called Khrushchev Thaw period, when young photographers intentionally ignored the rules of staged photography and were boldly pushing reportage photography forward. Guram Tikanadze greatly contributed to the development of Georgian photography by creating a certain cultural and genetic tradition. His works were regularly being published in various Georgian and international publications. He worked as a special photo correspondent for Polish, Czech, Slovakian, and GDR’s publications. With unexpected perspectives and an ability to discover the “unusual” in usual, Guram Tikanadze’s photographic language reminds us of the photographic language of the Russian avant-garde of the 1920s and particularly, the aesthetics of the works by Alexander Rodchenko.

In 2003, he was awarded the Alexander Roinashvili honorary prize for the outstanding merits in the development of Georgian photography by Kolga Tbilisi Photo.

The exhibition featured about 90 photos by Guram Tikanadze kept in the photo archives of Giorgi Leonidze State Museum of Georgian Literature. უსათაურო Untitled

უსათაურო Untitled

უსათაურო Untitled

უსათაურო Untitled

უსათაურო Untitled

აფრიკის ხედები

ფოტო და რეპორტაჟების სააგენტო ლაიფი, რომელიც კიოლნში მდებარეობს, ფოტოჟურნალიზმის, საჟურნალე და სამოგზაურო ფოტოგრაფიის ერთ-ერთი წამყვანი და ამ სფეროში მიმართულების განმსაზღვრელი ფოტოსააგენტოა.

200-ზე მეტი საერთაშორისო თავისუფალი ფოტოგრაფი ლაიფ-ს თავის ყველაზე ცნობილი და მრავალი ჯილდოს მფლობელი ფოტონამუშევრებით ამარაგებს. “აფრიკის ხედები” იმ გამოფენის ნაწილია, რომელიც 2014 წელს ლაიფ -მა ფოტოკინაზე წარმოადგინა. აქ მრავალი ქვეყნის ფოტოგრაფი აფრიკის ინდივიდუალურ ხედვას სხვადასხვა პერსპექტივიდან გვიზიარებს. ისინი თან დაყვებიან ოქროს ციებ-ცხელებით შეპყრობილ თუ აპარტეიდის შემდგომ სამხრეთ აფრიკაში მცხოვრებ, იმედგაცრუებულ ადამიანებს; ისინი ბოლომდე ეშვებიან სამყაროში, რომელსაც ეკონომიკა მართავს და რომელსაც თავისებური შედეგები მოაქვს საზოგადოებისა და გარემოსთვის ნიგერიაში, ომისა და ტერორიზმისგან განადგურებულ სომალიში. მათ სიზმრისეულ სამყაროში გადავყავართ – რომელიც თავისუფლებას და ბედნიერებას გვპირდება; არანაკლებ მნიშვნელოვანია ისიც, რომ ეს ნამუშევრები აფრიკული რიტმების სამყაროში მიგვიძღვებიან, რომლებშიც ამ საოცარი კონტინენტის მრავალფეროვნება აისახება. თომას დორნი | Houn-Noukoun – აფრიკული სახეები და რიტმები სამას მუსიკოსთან შესახვედრად აფრიკის მოგუგუნე ქუჩებისკენ გეზის აღება – ამ თავგადასავალმა თომას დორნი ცხრამეტ აფრიკულ ქვეყანაში ატარა: სენეგალიდან ეთიოპიამდე, მალიდან სამხრეთ აფრიკამდე – პიგმეების უძველესი პოლიფონიიდან რეპ მუსიკამდე; მნიშვნელობა არ აქვს, ვარსკვლავები იქნებიან, როგორებიცაა მანიუ დიბანგო, იუსუ ნ’დური, ფელა კიუტი, სალიფ კეიტა, მირიამ მაკება, ანჯელიკ კიდჯო, Positive Black Soul თუ უცნობი შემსრულებლები –

კურატორი: თინა შელჰორნი

მთავარია ტრადიციული მუსიკის შემსრულებლები არიან. ეს, მთელი კონტინენტის მრავალფეროვნების გულისგულში გამაოგნებელი მოგზაურობაა! იან გრარუპი | სომალი ორ ათწლეულზე მეტის განმავლობაში მიმდინარე სამოქალაქო ომის შემდეგ, სომალი ერთ-ერთი ყველაზე დიდი კონფლიქტური რეგიონია მსოფლიოში. 1991 წელს პრეზიდენტ სიად ბარეს დამარცხების შემდეგ, ქვეყანა ქაოსმა, სამოქალაქო ომმა და შიმშილმა მოიცვა. იან გრარუპი წლების განმავლობაში მოგზაურობდა სომალიში და მისი გასაოცარი ფოტოები იმ ადამიანების ცხოვრებას ასახავს, ვინც ამ გაუგებრობას ემსხვერპლა. ობი ობერჰოლცერი | დიდი მანძილი ობი ობერჰოლცერი დაიბადა 1947 წელს, აფრიკის ფერმაში, ფოტოგრაფია მიუნხენში შეისწავლა. 1975 წლიდან სამხრეთ აფრიკის სოფელ ნეიჩერს ველიში ცხოვრობდა და იქ იღებდა სურათებს აფრიკის თემაზე 10-ზე მეტი ილუსტრირებული წიგნის და 20 სოლო გამოფენისთვის. თავის ფოტოებში ობი ობერჰოლცერი “ცდილობს სამყაროს ბედნიერებით არაჩვეულებრივი ტკბობა აღმოაჩინოს.” პერ-ანდერს პეტერსონი | ცისარტყელის გადასვლა 1994 წლის გაზაფხულზე, შვედეთში დაბადებული პერ-ანდერს პეტერსონი სამხრეთ აფრიკაში მოგზაურობდა, რომ ისტორიული არჩევნები ფირზე აღებეჭდა. ამ არჩევნებში ნელსონ მანდელამ გაიმარჯვა და ის სამხრეთ აფრიკის პირველი შავკანიანი პრეზიდენტი უნდა გამხდარიყო. ასე შეუყვარდა პეტერსონს აფრიკა. ორ ათწლეულზე მეტი ხნის მანძილზე, თავისი ფოტოაპარატით ამ “მრავალფეროვან ხალხს” იკვლევდა და ყოველდღიური ცხოვრების რთულ სინამდვილეს კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებდა.

ქრისტიან ლუცი/VU/Laif ნიგერია, აბუჯა, 4 თებერვალი, 2010 NNPC-ის (ნიგერიის ეროვნული ნავთობის კორპორაცია) კომპლექსი Christian Lutz/VU/laif Nigeria, Abuja, February 4, 2010 NNPC (Nigerian National Petroleum Corporation) Complex.

Views on Africa laif Agentur für Photos & Reportagen, based in Cologne, is one of the leading photo agencies for photojournalism, magazine and travel photography and is a trendsetter in these fields.

More than 200 international freelance photographers supply laif with their mostly published and multi-award-winning work.

Views on Africa is part of an exhibition presented by laif during Photokina 2014 with international photographers showing their personal views on Africa from very different angles.

They accompany people between gold rush fever and disillusion in the postapartheid South Africa, they dive into the world of economy with its consequences for society and environment in Nigeria, into Somalia that is torn by war and terrorism, into the dreamlike world of traveling – which promises freedom and happiness and last but not least, they lead us into the world of African rhythms which reflect the diversity of this gorgeous continent.

Thomas Dorn | Houn-Noukoun – Gesichter und Rhythmen Afrikas Starting for the sounding streets of Africa, for the encounter with three hundred musicians. This is the adventure that led Thomas Dorn across nineteen African countries: from Senegal to Ethiopia, from Mali to South Africa – from the ancient polyphony of the pygmies to the rap scene. Whether they are stars such as Manu Dibango, Youssou N‘Dour, Fela Kuti, Salif Keita, Miriam Makeba, Angélique Kidjo, Positive Black Soul or whether they are unknown,

Curated by Tina Schelhorn

traditional musicians – it is a journey into the heart of an amazing diversity.

The diversity of an entire continent!

Jan Grarup | Somalia After more than two decades of civil war, Somalia is one of the largest conflict areas worldwide. Since the fall of president Siad Barre in 1991, the country has been hit by chaos, civil war and famines. Jan Grarup has been traveling for years to Somalia and his striking photographs show the life of people who fall by the wayside.

Obie Oberholzer | Long Distance Obie Oberholzer, born on a farm in Africa in 1947, studied photography in Munich. Since 1975, he has been living in Nature‘s Valley, South Africa and has taken photos from there for more than 10 illustrated books and 20 solo exhibitions on the topic Africa. In his photos, Obie Oberholzer “is on quest to uncover an extraordinary brand of bliss for the world to behold.”

Per-Anders Pettersson | Rainbow Transit In spring 1994, the Swedish-born Per-Anders Pettersson traveled to South Africa to photograph the historic elections in which Nelson Mandela was to become South Africa’s first black president. Thus, Pettersson’s love affair with South Africa began. For over two decades, he has been exploring the “Rainbow Nation” with his camera; questioning the complex realities of daily life.

იან გრარუპი/Laif მოგადიშუ – სომალი 2012 – მოგადიშუს აეროპორტთან, ნაწილებად დაშლილი ძველი რუსული სატვირთო თვითმფრინავი Ilyshin IL76 ქუჩებშია მიმოფანტული. ამის პარალელურად, ქუჩის მეორე მხარეს, პატარა სკოლა აღდგენილია. თვითმფრინავი ჩამოვარდა მაშინ, როდესაც მას ალ-შაბააბის საზენიტო არტილერიამ ცეცხლი გაუხსნა. ამ ავიაკატასტროფას თერთმეტი ადამიანი ემსხვერპლა.

Jan Grarup/laif

Mogadishu – Somalia 2012 – Close to the Mogadishu airport an old russian Ilyshin IL76 cargo plane lies scattered in the streets, while a small school on the other side of the road is being rebuild. The plane crashed when it was hit Al-Shabaab antiaircraft fire. Eleven people got killed in the crash.

პერ-ანდერს პეტერსონი/Laif- სამხრეთ აფრიკა, შეძლებული Per-Anders Pettersson/laif შავკანიანი სამხრეთ აფრიკელები Kluk CGDT-ის მოდის ჩვენებას ელოდებიან South Africa, Wealthy black South Africans wait for the Kluk CGDT label fashion იობურგის მოდის კვირეულზე, კლუბ რენდში, იოჰანესბურგი (სამხრეთ აფრიკა) show at the Rand Club at Joburg Fashion Week in Johannesburg, South Africa.

ობი ობერჰოლცერი/Laif აფრიკა, მამაკაცი, შელის რეკლამა, ქოხები

Obie Oberholzer/laif Africa, Man, Shell Poster, Huts, 2008

ბრაიან გრიფინი დაიბადა 1948 წლის 13 აპრილს, ბირმინჰემში, მაგრამ ცხოვრობდა გაერთიანებული სამეფოს ე.წ. „შავ ქვეყანაში“, სანამ მანჩესტერის პოლიტექნიკურ უნივერსიტეტში ფოტოგრაფიის შესწავლას დაიწყებდა (196972). 1972 წლიდან ლონდონში ცხოვრობდა და თავისუფალ ფოტოგრაფად მუშაობდა. 1972 წლის ნოემბერში მან ჟურნალ Management Todayსგან პირველი შეკვეთა მიიღო. 1975 წელს პირველად გამოფინა თავისი ნამუშევრები ჯგუფურ გამოფენაში „ახალგაზრდა ბრიტანელი ფოტოგრაფები“.

1987 წელს საფრანგეთის ქალაქ არლის საპატიო მოქალაქეობა მიიღო. 1988 წელს გამოსცა წიგნი, სახელწოდებით ‘Work’, და ამასთან დაკავშირებით პერსონალური გამოფენა გამართა პორტრეტების ნაციონალურ გალერეაში.

1991 წელს მისი წიგნი ფოტო ფესტივალ „ფოტოგრაფიულ გაზაფხულზე“ ბარსელონაში მსოფლიოს საუკეთესო ფოტო-წიგნად დაასახელეს. 1989 წელს, გაზეთმა Guardian ის „ათწლეულის ფოტოგრაფად“ აღიარა. ასევე, ჟურნალმა Life, სპეციალურ გამოცემაში, რომელიც 1980-იანი წლების საუკეთესო ფოტოებს ეძღვნებოდა, მისი ფოტო „გატეხილი ჩარჩო“ თავის გარეკანზე დაბეჭდა. 1991-დან 2002 წლამდე ის სატელევიზიო რეკლამებს, მუსიკალურ ვიდეოებს და მოკლემეტრაჟიან ფილმებს იღებდა. 2003 წელს ზრუნავდა იმაზე, რომ ბირმინჰემი ევროპული კულტურის დედაქალაქად გამოეცხადებინათ და ამ საქმიანობის ფარგლებში, 2005 წელს, რეიკიავიკის (ისლანდია) ხელოვნების

მუზეუმში მისი ნამუშევრების რეტროსპექტიული გამოფენა მოეწყო. 2007 წელს, წმინდა პანკრასის რკინიგზის სადგურზე, სამეფო ოჯახის ინიციატივით ჩქაროსნული მატარებლების ტერმინალის გახსნასთან დაკავშირებით, მან გამოსცა წიგნი და გამართა გამოფენა. 2009 წელს ის დერბის ფოტო ფესტივალს ჩაუდგა სათავეში და დღემდე აგრძელებს ამ საქმიანობას. 2009 წელს, ლორდ კოესა და დეიმ ქელი ჰოლმსთან ერთად, ლონდონის ოლიმპიადის აღსანიშნავად, ფოტო პროექტი „გზა 2012 წლისკენ“ პორტრეტების ნაციონალურ გალერეაში გამოფინა. 2010 წელს გაიმართა მისი ყველაზე მნიშვნელოვანი პორტრეტების რეტროსპექტივა, სახელწოდებით „პირისპირ“.

2013 წლის სექტემბერში, თავისი კარიერისთვის მან სამეფო ფოტოგრაფიული საზოგადოებისგან „საუკუნის მედალი“ მიიღო. 2013 წელს, მარსელ პროვანსის ევროპული კულტურის დედაქალაქად გამოცხადებასთან დაკავშირებით, მას ამ ქალაქის მხარდასაჭერი გამოფენების გამართვა შესთავაზეს. ამავე დროს, ბირმინჰემის ახალი ბიბლიოთეკის მშენებლობასა და გახსნასთან დაკავშირებით, მას შეუკვეთეს პროექტი „საცნობარო სამუშაოები“, რომელიც წიგნის გამოცემას და გამოფენის მოწყობას გულისხმობდა. 2013 წლის ოქტომბერში, ბოლონიაში (იტალია) მისი კორპორაციული ფოტონამუშევრების რეტროსპექტივა გაიმართა.

2014 წლის 3 მარტს, ქალაქის განვითარებაში შეტანილი წვლილისთვის, მან ბირმინჰემის უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორის წოდება მიიღო.

კომპრომისი არ იქნება გრამფირფიტის ჩასადებზე გამოსახული მომუშავე ადამიანიდან დაწყებული, კომპანიის ბროშურებით, კორპორაციული პროექტებით თუ სარედაქციო ფოტოებით დამთავრებული, 1972 წლიდან ვიღებ სამუშაო პროცესს და მომუშავე ადამიანს, როგორც თავისუფალი პროფესიონალი ფოტოგრაფი. ბირმინჰემში, გაერთიანებული სამეფოს უესთ მიდლენდსში, ფაბრიკების გარემოცვაში და ფაბრიკის მშრომელთა ოჯახში დაბადებულს, მუშათა კლასმა წარუშლელი კვალი დატოვა ჩემს გონებაში. 1970-80-იან წლებში, არა საკუთარი სურვილით, არამედ შემთხვევითობის წყალობით, ბიზნეს-ჟურნალებისა თუ დიდი საერთაშორისო კომპანიების ყოველწლიური ანგარიშებისთვის ბევრი ძალიან წარმატებული ბიზნესმენის ფოტო გადავიღე. მაგრამ უკანასკნელ ხანებში, ჩემი, როგორც ფოტოგრაფის რეპუტაციის გამო, ბიზნეს-სამყაროს ფირზე

კურატორი: თინა შელჰორნი

აღბეჭდვისას, ბევრჯერ მთხოვეს დიდი კორპორაციული პროექტების გადაღება, რამაც შესაძლებლობა მომცა, მშრომელიც და კოსტიუმში გამოწყობილი აღმასრულებელიც გადამეღო. ახლა კი მაქვს ნამუშევრები, რომლებზეც აღბეჭდილი არიან პრემიერ მინისტრიც და ფაბრიკის მუშაც. ვცდილობდი, მშრომელი ადამიანის ძლიერი და მგრძნობელობით აღსავსე პორტრეტი შემექმნა. ამის პარალელურად, ჩემი მოკრძალებული აღზრდის გამო, ალბათ განსხვავებული პერსპექტივით ვიღებდი კომპანიების ხელმძღვანელების, ბიზნესმენების და პოლიტიკოსების სახეებსაც. ჩემი გამოფენით, იმედი მაქვს, რომ პირველად შევქმნი ისეთ გარემოს, სადაც საკუთარ თავს, როგორც ძლიერთა ამა ქვეყნისათა და უპოვართა ფოტოგრაფად დავინახავ; ვფიქრობ, პასუხს გავცემ იმ კითხვებს, რომლებიც უპასუხოდ მრჩება.

ალენ შევალიე – მოეტ ე შანდონის თავმჯდომარე – ეპერნე, საფრანგეთი 1987 Alain Chevalier – Chairman of Moet et Chandon – Epernay, France 1987

Brian Griffin

Born in Birmingham on the 13th April 1948 but lived in the Black Country until going to Manchester Polytechnic (1969-72) to study photography. Since 1972, has lived in London as a freelance photographer getting his first commission for Management Today in November 1972. First exhibited in the “Young British Photographers” in 1975. Received “Freedom of the city of Arles, France” in 1987. Published the book Work in 1988 with a one-man show at the National Portrait Gallery. Work went on to be awarded the Best Photography book in the World at the Barcelona Primavera Fotografica 1991. In 1989, the Guardian newspaper proclaimed him to be “the Photographer of the Decade”. Also Life magazine used the photograph “A Broken Frame” on its front cover of a special supplement “the Greatest Photographs of the 80s”. From 1991 until 2002, worked as a film director making TV commercials, music videos and short films. In 2003, worked on Birmingham’s bid to become the European Capital City of Culture followed by a retrospective at the Art Museum Reykjavik, Iceland in 2005. He then produced a book and exhibition for

the Royal opening of St. Pancras Station and High Speed 1 in 2007.

In 2009, he became the patron of the Derby Festival of Photography and continues to be the festival’s patron. For the London Olympics in 2009, he launched the photography project “Road to 2012” at the National Portrait Gallery alongside Lord Coe and Dame Kelly Holmes. In 2010, he had a major retrospective of my portraiture “Face to Face” in Birmingham. In September 2013, he received the “Centenary Medal” from the Royal Photographic Society in recognition of a lifetime achievement in photography. Recently he has been commissioned and exhibited at “Marseille Provence 2013 European Capital of Culture”, also for “Reference Works” the photography project to celebrate with a book and exhibition the building and opening of the New Birmingham Library. This was followed by a retrospective of his corporate photography in Bologna, Italy during October 2013.

On March 3rd 2014, he received a Honorary Doctorate by Birmingham City University for his lifetime contribution to the City of Birmingham.

No Compromise From record sleeves that feature the worker to company brochures, corporate projects to editorial features, I have been photographing Work and the working person since 1972 as a freelance professional photographer. Being born amongst the factories near Birmingham in the West Midlands of the UK has left being working class and the son of factory workers indelibly printed on my mind.

Not through desire but more by circumstance, throughout the 1970s and 80s, I photographed many top business people for business magazines together with annual reports for large international companies. However, later and in more recent years, because of my reputation as a photographer photographing the business world, I have been commissioned

Curated by Tina Shelhorn

many times to photograph large corporate projects, which has given me the opportunity to photograph both the worker and the suited executive.

Now I have a body of work that features all walks from the Prime Minister down to the man in the factory.

I have tried to portray the working person in a powerful and sensitive way. In parallel, I have portrayed the heads of companies, businessmen and politicians maybe in a different way due to my humble upbringing.

With my exhibition, I hope to create for the first time a situation, where I can see myself as a photographer both of the powerful and the powerless, hopefully answering questions that have remained for me unanswered.

ჯონი ტერპი – Maverick TV-ს პრეზიდენტი, ბირმინჰემი, გაერთიანებული სამეფო 2003 Johnny Turpie – CEO Maverick TV – Birmingham, UK 2003

შავი ქვეყნის მუშა ქალი, 2012 Black Country Working Woman, 2012

შემდუღებელი, ბროუდგეითი, ლონდონი 1986 Welder Broadgate, City of London 1986

ბავშვები. მომავალი დღეს საერთაშორისო კონკურსის, “UNICEF-ის წლის ფოტოს” საუკეთესო ფოტოები და რეპორტაჟები გამოფენა “ბავშვები. მომავალი დღეს” წარმოგიდგენთ 2012 და 2013 წლების კონკურსის, “UNICEF-ის წლის ფოტოს” გამარჯვებულ და ჟიურის საპატიო პრემიების მფლობელ ნამუშევრებს. გამოფენა სულ 15 ქვეყნის 23 ფოტოგრაფის მიერ გადაღებულ 93 ფოტოს აერთიანებს. ჯილდო ეძღვნება როგორც მსოფლიოს ბავშვებს, ისე რეპორტაჟულ ფოტოგრაფიას. კონკურსს საფუძველი 2000 წელს ჩაუყარა UNICEF-ის გერმანიის ეროვნულმა კომიტეტმა და მისი მხარდამჭერია ჟურნალი GEO Magazine, რომელსაც Gruner + Jahr GmbH & Co KG გამოსცემს. მას შემდეგ, საუკეთესო ფოტოგრაფებმა და ნიჭიერმა ახალგაზრდებმა მსოფლიოს ხუთივე კონტინენტიდან და 70-ზე მეტი ქვეყნიდან მოიპოვეს “UNICEF-ის წლის ფოტოს” პრესტიჟული ჯილდო. მათ ნამუშევრებში ისევ და ისევ აისახება არა მხოლოდ მძიმე გარემოში, ომის თუ ბუნებრივი კატასტროფების პირობებში მცხოვრები ბავშვების და მოზარდების რთული მდგომარეობა, არამედ მათი მხიარულების, ცხოვრებით ტკბობის წუთები და ყოველდღიური ცხოვრების სხვადასხვა ასპექტი. “კარგი ფოტონამუშევრები, დღესდღეობით ფართოდ გავრცელებული შემთხვევითი ფოტოების მოძალების ფონზე, გამონათებასავითაა. ისინი წამით იპყრობენ ჩვენს მზერას და ყურადღებით დაკვირვებას გვაიძულებენ”, ამბობს გერმანიაში UNICEF-ის ხელმძღვანელი იურგენ ჰერაიუზი. “კონკურსზე წარმოდგენილი ფოტოები არა მარტო ასახავენ რეალურ ცხოვრებას, არამედ მოიხელთებენ სამყაროს

ბავშვებისეულ ხედვასაც. ისინი შეგვახსენებენ ბავშვების უფლებების დაცვისა და მათ მომავალზე ზრუნვისთვის ჩვენს საერთო გლობალურ პასუხისმგებლობას იმის დაფიქსირებით, თუ რას ნიშნავს იყო ბავშვი.” გაეროს ბავშვთა ფონდი UNICEF 1946 წელს, მეორე მსოფლიო ომის შედეგად განადგურებულ ქვეყნებში მცხოვრები ბავშვებისთვის აუცილებელი საკვებით მომარაგებისა და მათ ჯანმრთელობაზე ზრუნვის მიზნით დაარსდა. დღესდღეობით, UNICEF ეხმარება და მხარდაჭერას აღმოუჩენს დაახლოებით 150 ქვეყანაში მცხოვრებ ბავშვებს. თავის პარტნიორებთან ერთად, UNICEF ყოველი სამი ბავშვიდან ერთს ვაქცინებით ამარაგებს, აღჭურვავს სკოლებს და ბავშვების უფლებებისთვის იბრძვის პოლიტიკურ დონეზე – მაგალითად, ბავშვთა დაცვის ეფექტური კანონების მხარდაჭერის გზით. UNICEF-ის საქმიანობა უშუალოდ დამოკიდებულია მთავრობებისა და კერძო დონორების შემოწირულობებზე. მსოფლიოში თანდათან სულ უფრო მეტად აცნობიერებენ, რომ ბავშვები პიროვნებები არიან, რომელთაც თავიანთი უფლებები გააჩნიათ. UNICEF-ისთვის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია კრიზისულ რეგიონებში უკიდურეს გაჭირვებაში მცხოვრებ და ხელმოკლე ბავშვებზე, შორეულ სოფლებში მცხოვრებ გოგონებსა და ბიჭებზე თუ გეტოებში გამომწყვდეულ პატარებზე ზრუნვა. საერთაშორისო კონკურსი “UNICEF-ის წლის ფოტო” ამ იდეას და UNICEF-ის მიზანს განამტკიცებს განსაკუთრებულად და გამორჩეულად.

Children. The Presence of the Future

The best pictures and reportages of the international competition “UNICEF Photo of the Year” The exhibition “Children. The Presence of the Future” presents the winners and honorable mentions of the 2012 and 2013 competitions “UNICEF Photo of the Year”. It features 93 photos taken by 23 photographers from 15 different countries. The award is dedicated both to the children of the world and reportage photography alike. The competition has been initiated in Germany in 2000 and is supported by GEO Magazine, published by Gruner + Jahr AG & Co KG. Since then, top photographers and young talents from more than 70 countries and all five continents have won one of the prestigious “UNICEF Photo of the Year” awards. Their works continue to show the difficult situation of children and adolescents in war, material or emotional emergencies, in the wake of natural disasters, but also moments of joy, joie de vivre and different facets of everyday life. “Good photos break today’s arbitrary flood of images. They make us pause for a moment and take a closer look”, says Dr. Jürgen Heraeus, Chairman of UNICEF Germany. “The photos of the contest not only depict real life, but capture how children კონცეფციის ავტორი და პროექტის მენეჯერი: ანგელა რუპრეჰტი პროექტის კოორდინატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი

see the world. By documenting what it means to be a child, they remind us of our common global responsibility to care and advocate for children’s rights and their future.” Children’s Fund was founded in 1946 to provide emergency food and healthcare to children in countries that had been devastated by World War II. Today, UNICEF helps and supports children in 150 countries. Together with its partners, UNICEF provides one in three children worldwide with vaccines equips schools and fights for children’s rights on the political level, for example by advocating effective child protection laws. The work of UNICEF exclusively depends on contributions from governments and private donors. There is a growing global awareness that children are personalities who have their own rights. UNICEF is especially committed to the poorest and most disadvantaged children in crisis areas, boys and girls in remote villages or excluded children in slums. The international competition “UNICEF Photo of the Year” supports the idea and the cause of UNICEF in a unique and outstanding manner.

Concepts and Project Management: Angela B. Rupprecht Project Coordinator: Teona Gogichaishvili

აბჰიჯით ნანდი, ინდოეთი, თავისუფალი ფოტოგრაფი ინდოეთში ბევრი ბავშვია ისეთი, რომლებიც გადარჩენისთვის იბრძვიან და ისეთ სამუშაოს ასრულებენ, რაც განსაკუთრებულ უნარს არ მოითხოვს – მაგალითად, ბილეთებს ყიდიან, აქლემის წინამძღოლად მუშაობენ, დაჭიმულ თოკზე დადიან ან უბრალოდ, ქალღმერთის ფორმაში გამოწყობილები – ფულს ითხოვენ.

Abhijit Nandi, India, Freelance Girls and boys who have to work just to earn a few extra Rupees for their families. Parents who can’t afford to send their children to school for the same reason. Or children, who are completely on their own. They struggle to survive working at various unskilled jobs such as ticket vendor, camel driver, tightrope artist or begging for money dressed as a goddess.

ლერკე პოსელტი, დანია/სააგენტო Moment ორი წლის სოფია (მარცხნივ) უყურებს თავის კონკურენტს კულისებში, სილამაზის კონკურსის, The Big Trophy Pageant-ის მსვლელობისას. ვიდალია, ჯორჯია. 2012 წლის 7 აპრილი Laerke Posselt, Denmark, Agency Moment Two-year-old Sophia (left) looks at her competitor backstage for the beauty contest The Big Trophy Pageant.

Vidalia, Georgia. April 7th, 2012.

ალესიო რომენცი/Corbis მეამბოხეების მიერ კონტროლირებადი ალეპო, ასადის ძალებმა შიფას საავადმყოფოზე იერიში ოცდაათზე მეტჯერ მიიტანეს.

Alessio Romenzi/Corbis Rebels-controlled Aleppo, the Shifa hospital has been targeted more than thirty times by the Assad forces.

ნიკლას ჰამარსტრიომი, შვედეთი/Kontinent

ალეპო, სირია. დარ-ალ-შიფას საავადმყოფო. სირიის თავისუფალი არმია.11 წლის დანია კილსი ტყვიის ანასხლეტებით მიყენებულ ჭრილობებს ალეპოს დარ-ალ-შიფას საავადმყოფოში იშუშებს. ის და მისი და-ძმა – 2 წლის ზაიდი და 6 წლის ფატიმა – სახლის გარეთ თამაშობდნენ, როდესაც ბომბის აფეთქებისგან დაიჭრნენ.

15 ოქტომბერი, 2012

Niclas Hammarström, Sweden, Kontinent Aleppo, Syria. Dar al-Shifa hospital. FSA-Free Syrian Army. Dania Kilsi, 11, is treated for shrapnel wounds in Dar al-Shifa hospital in Aleppo. She and her two younger siblings, Zaid, 2 and Fatima 6, were playing outside their home when they got injured from a bomb. 2012-10-15

სარა ნაომი ლევკოვიჩი, აშშ/ Time Magazine შეინი და მეჯი ისევ ჩხუბობდნენ, როდესაც მემფისი შემოვარდა ოთახში და მეჯის გვერდიდან არ მოშორებია. შეინი მეჯის უყვიროდა, მემფისი კი შუაში იდგა. წამით, ბავშვმა შეწყვიტა ყვირილი და თავისი ატირებული დედის დამშვიდებას შეეცადა.

Sara Naomi Lewkowicz, USA, for Time Magazine As Shane and Maggie continued to fight, Memphis ran into the room and refused to leave Maggie’s side. Shane continued to scream in Maggie’s face as Memphis wedged herself between them. At some point, the toddler had stopped crying and began trying to soothe her weeping mother.

რიჩარდ ბრემი რიჩარდ ბრემი 1952 წელს, ფილადელფიაში (აშშ) დაიბადა. ბავშვობა გაატარა ოჰაიოში, იუტასა და არიზონაში. რამდენიმე ნაკლებად საინტერესო სამუშაოს შემდეგ, ის საცხოვრებლად გადავიდა ლუიზვილში (კენტაკის შტატი), სადაც 1984 წლიდან ბოლომდე გადაეშვა ფოტოგრაფიაში და ამ სფეროთი პროფესიულად დაინტერესდა. ადრეულ ეტაპზე, ის საზოგადოებრივი ურთიერთობების, სხვადასხვა ღონისძიების, წარმოდგენის ამსახველ ნამუშევრებს და პორტრეტებს იღებდა. თავისი კარიერის ამ ეტაპზე, გამორჩეული ადგილი უჭირავს მის 12-წლიან მოღვაწეობას კენტაკის შტატის ქალაქ დერბის ფესტივალის და ლუიზვილის ორკესტრის ოფიციალური ფოტოგრაფის ამპლუაში. 1997 წლიდან, როდესაც საცხოვრებლად ლონდონში გადავიდა, საკუთარი თავი თითქმის მთლიანად ქუჩის ფოტოგრაფიას მიუძღვნა. ის კლასიკური მუსიკის შემსრულებლებთან თანამშრომლობდა და დამოუკიდებელ პროექტებზეც მუშაობდა. 2001 წლიდან ბრემი ქუჩის ფოტოგრაფთა პირველი საერთაშორისო კოლექტივის – iN-PUBLIC. com-ის ერთ-ერთი დამაარსებელი და წევრია. ეს კოლექტივი, უდავოდ, თანამედროვეობაში ფოტოგრაფიის ამ ჟანრი აღორძინების კატალიზატორად იქცა. 2008 წელს ის შეერთებულ შტატებში დაბრუნდა. ამჟამად ნიუ იორკში ცხოვრობს და ქუჩის ფოტოგრაფიის ჟანრში მოღვაწეობას აგრძელებს. ბრემის

ნამუშევრები წარმოდგენილი იყო დაახლოებით 20 პერსონალურ გამოფენაზე ისეთ განსხვავებულ ქვეყნებში, როგორებიცაა ამერიკა, გერმანია, ლიტვა, მექსიკა, შოტლანდია და ინგლისი; ხოლო მისი მონაწილეობით გამართულმა ჯგუფურმა გამოფენებმა მთელი მსოფლიო მოიარა. 2011 წელს ბრემი კურატორობდა 29 ქვეყნის ქუჩის ფოტოგრაფიის წარმომადგენელთა გამოფენას, სახელწოდებით „შორეული ქუჩებიდან“, რომელიც ლუიზვილის ჰერცის გალერეაში გაიმართა. მისი ნამუშევრები რეგულარულად ქვეყნდება ბეჭდურ თუ ციფრულ ჟურნალებში. ის წერს სტატიებს, წიგნებს და კითხულობს ლექციებს ქუჩის ფოტოგრაფიის შესახებ. 2014 წელს მან ლექცია წაიკითხა პარიზის ფოტოფესტივალის, Mois de la Photo-ს ფარგლებში გამართულ Street Parade-ზე. მას ქუჩის ფოტოგრაფიის შესახებ ჩატარებული აქვს ვორქშოპები ისეთ განსხვავებულ ადგილებში, როგორიცაა ტეიტ მოდერნი და ტეიტ ლივერპული გაერთიანებულ სამეფოში, ნიუ იორკში, თელ ავივსა თუ თბილისში, ფოტოკვირეულ ქოლგა თბილისი ფოტო 2012 წლის ფარგლებში. მისი ნამუშევრები ისეთი დაწესებულებებისა თუ კორპორაციების კოლექციებს შორისაა, როგორებიცაა ლონდონის მუზეუმი, ნიუ იორკის საქალაქო მუზეუმი, საფრანგეთის ეროვნული ბიბლიოთეკა, ჯორჯ ისთმენის სახლი/ფოტოგრაფიის საერთაშორისო მუზეუმი და ლუისვილის უნივერსიტეტის ფოტოარქივი.

ნიუ იორკი: გაშლილ ადგილას დამალვა ნიუ იორკთან რომანტიკული გრძნობები არ მაკავშირებს. 2008 წლიდან აქ ვცხოვრობ და მანამდეც დიდი ხანი გამიტარებია აქ. ის უხეში, მტკიცე, ხალხით სავსე, ბინძური ადგილია. ქალაქის ვერტიკალური ბუნება ხალხს ერთად კრებს. ხალხი დაძაბულია: იქნებ ეს გაუთავებელი ხმაურიანი თავშეყრის, პირადული სივრცის უქონლობის, სამსახურებრივი ზეწოლის, სიბინძურის, ულმობელი ხმაურის, ძილის ნაკლებობის, სოციალური ზეწოლის ბრალია. ადამიანები მიდი-მოდიან, თავიანთ სამყაროში არიან ჩაძირული. ისინი ყვირიან, ტირიან, საუბრობენ და იკარგებიან და თითქმის ყოველთვის მიშტერებიან საკუთარ ტელეფონებს. ერთ კვადრატულ მეტრზე მეტი ნევროზია, ვიდრე დედამიწის ნებისმიერ წერტილში. ეს ყველაფერი ფოტოგრაფისთვის დიდი მასალაა. მე საზოგადოებრივ ასპარეზზე ვმოღვაწეობ, გაშლილ ადგილას ვიმალები, მაგრამ ყველასთვის ხილული ვარ. მამაჩემი მეუბნებოდა, რომ ნებისმიერი ჩვენგანი არც ისე საინტერესოა სხვებისთვის, როგორც გვგონია. მე ჩვეულებრივი, შუა ასაკის კაცი ვარ, რომელიც ფოტოაპარატით ხელში დადის ან დგას. უკანასკნელი წლების განმავლობაში, ვცდილობდი უფრო კომპლექსური ფოტოები, იმიჯები გადამეღო, რომლებიც უფრო ხანგრძლივ დაფიქრებას საჭიროებდნენ. ამ ნამუშევრებში ვცდილობ,

კურატორი: თინა შელჰორნი

რაც შეიძლება მეტი ინფორმაცია მოვათავსო ჩარჩოში, რომ ქაოსში არ აღმოვჩნდე. ჩემი კარიერა შავ-თეთრი ფოტოების ფირზე გადაღებით დავიწყე. მთელი ჩემი ნამუშევრები 1984-დან 2009 წლამდე ასეა შექმნილი. როდესაც 2008 წელს, ნიუ იორკში საცხოვრებლად გადავედი, ცოტა ხანს ისევ ისე ვაგრძელებდი მუშაობას. მაგრამ ნამუშევრების შინაარსი შეიცვალა, ისევე როგორც შევიცვალე მე. უფრო რომანტიკული შავ-თეთრი ფოტოებისგან განსხვავებით, რომლებიც ლონდონში ან სხვა ადგილას ცხოვრებისას გადავიღე, აქ განწყობა ამბივალენტური, ორაზროვანი და დაეჭვებითია. აი, ასეთი შთაბეჭდილება მაქვს ნიუ იორკში გატარებული ბოლო შვიდი წლის გამო. 2010 წლიდან თითქმის სულ ციფრულ ფერად ფოტოებს ვიღებ. ამის კარგად გაკეთება გაცილებით რთულია; ბევრი რამეა ისეთი, რაც შეიძლება არასწორად წარიმართოს. ფერის დამუშავება რთული, დამთრგუნველი და მნიშვნელოვანი იყო ჩემს სამუშაოში (პროფესიული სამუშაოსთვის ყოველთვის ფერად ფოტოებს ვიღებდი). ზოგიერთმა შეიძლება ფერი ფოტოშოპით შეცვალოს. მე ასეთ რამეს არ გავაკეთებ. ჩემი ფოტოები არ არის დამუშავებული, დადგმული ან კომბინირებული. სინამდვილე ისედაც საკმაოდ უცნაურია. “კონუსისებრი ნაყინი, სოჰო, ნიუ იორკი 2011” “Sno-Cone, SoHo, New York 2011”

Richard Bram Born in Philadelphia, USA, in 1952, Richard Bram grew up in Ohio, Utah and Arizona. A series of lack-lustre jobs led him across the country to Louisville, Kentucky, where in 1984, he lost his head and became a professional photographer, building his early practice in public relations, public events, performance and portrait work. Among many highlights of this phase of his career was for 12 years being the official photographer for both the Kentucky Derby Festival and the Louisville Orchestra. Moving to London in 1997, Bram concentrated on street photography, working with classical musicians, and other personal photographic projects. There in 2001, Bram became one of the founding members of iN-PUBLiC.com, the premiere international street photographers’ collective, arguably the catalyst for the great contemporary revival of the genre. Returning to the States in 2008, Bram now lives in New York City and continues to work in the public arena of the street. Bram’s work has been seen in over 20 solo exhibitions through

the years in locations as diverse as America, Germany, Lithuania, Mexico, Scotland, and England as well as group exhibitions around the globe. In 2011, Bram curated “From Distant Streets,” an exhibition of 29 international street photographers at Galerie Hertz in Louisville.

As well being regularly published in magazines both traditional and digital, he regularly writes and lectures on Street Photography, most recently at “Street Parade,” part of the 2014 Paris “Mois de la Photo.”

He has given Street Photography workshops in such diverse locations as the Tate Modern and Tate Liverpool in the UK, New York, Bangkok, Tel Aviv, as well as the 2012 “Kolga Tbilisi Photo”. His work is in institutional, corporate, and personal collections, including the Museum of London, the Museum of the City of New York, Bibliothèque nationale de France, the National Endowment for the Arts in Wasnhington, DC, the George Eastman House/International Museum of Photography and the University of Louisville Photographic Archives.

New York: Hiding in Plain Sight I’m not romantic about New York. I’ve been living here since 2008 and spent a lot of time here before that. It’s a tough, hard, crowded, dirty place. The vertical nature of the City presses people together.

They are wound up: maybe it’s the incessant crush, lack of private space, job pressure, dirt, unrelenting noise, lack of sleep, social pressure. People come and go, absorbed in their own worlds. They’re screaming, crying, talking, and lost, and almost always staring at their phones. There are more neuroses per square meter than any place else on earth. This makes it very generous to a photographer.

I work in the public arena, hiding in plain sight, visible to everyone.

My father taught me that none of us are as interesting to others as we think we are. I’m an ordinary middle-aged man walking or standing around with a camera. Over the last few years, I’ve been trying to make more complex photos, images that take time to read. In this I am trying to put as much information into the frame as I can

Curated by Tina Schelhorn

without it falling into chaos.

My career began in black & white, with film. Almost all of my personal work was made this way from 1984 through 2009. When we moved to New York in 2008, I continued in the same way for a while but the subject matter changed as I did. Unlike the more romantic black and white photographs I made while living in London or elsewhere, the mood here is ambivalent, ambiguous, questioning. That’s how I feel about the last seven years in New York. Since 2010 I’ve been shooting almost entirely digital color. It’s much more difficult to do well; there is so much more that can go wrong. The challenge of mastering color in my personal work (I have always made color photos for professional work) was difficult, stressful, and worthwhile.

Some people might change the color to something else in Photoshop. I won’t. My pictures are not manipulated, set up or collaged.

Reality is plenty strange enough. “დომინიკის რესპუბლიკის დღისადმი მიძღვნილი აღლუმი, ნიუ იორკი 2005” “Dominican Day Parade, New York 2005”

“ნაყინის ბარები, მეექვსე ავენიუ, ნიუ იორკი 2014” “Ice Cream Bars, Sixth Avenue, New York, 2014”

“ფრჩხილები, სოჰო, ნიუ იორკი 2011” “Nails, SoHo, New York 2011”

სოლ რობინსი სოლ რობინსი დაინტერესებულია სიახლოვის ფსიქოლოგიური დინამიკით და იმით, თუ როგორი ურთიერთობა აქვს ადამიანს გარემოსთან. მისი ფოტოები ადამიანების ქცევაზე დაკვირვებებითა და პირადი გამოცდილებითაა შთაგონებული, განსაკუთრებით კი ისეთი გამოცდილებებით, რომლებიც დაკარგვას და გამთლიანებას უკავშირდება. ის ცნობილია, როგორც ფოტოსერიების – “თავდაპირველი მიღების“ ავტორი, სადაც ის მანჰეტენში, პროფესიონალი ფსიქოთერაპევტების ცარიელ სკამებს იკვლევს მათი კლიენტების თვალთახედვიდან, ამ კონკრეტული სივრცის თვითმხილველების აღქმების, ასოციაციების და რეაქციების, ასევე იმ სამუშაოს მოხმობით, რომელიც იქ მიმდინარეობს.

2012 წელს რობინსმა გააკეთა წარმოდგენა „რით დაგეხმარო? – მოხერხებული დიალოგი“, სადაც მიდთაუნ მანჰეტენის ახლადგახსნილი ფსიქოთერაპიული ოფისის სივრცეში გამოფინა ფოტოები სერიიდან “თავდაპირველი მიღება“. გამოფენაზე იწვევდა გამვლელებს, რომ სხვა არტისტებთან და თვით მასთან ესაუბრათ ნებისმიერ თემაზე, სრულიად უსასყიდლოდ და ღიად. იგივე პროექტი მან 2014 წელს, ბრუკლინში (ნიუ

თავდაპირველი მიღება

თავდაპირველი მიღება იკვლევს პროფესიონალი მანჰეტენელი ფსიქოთერაპევტების ოფისის გარემოს და ცარიელ სკამებს, კლიენტების თვალთახედვით. ამ პოზიციის ხაზგასმით, მინდა მივანიშნო ამ ძალიან პირადული სივრცის დანახვით გამოწვეულ აღქმებზე, ასოციაციებსა თუ რეაქციებზე და ამ გარემოში მიმდინარე პროცესებზე. ბევრისთვის ფსიქოთერაპევტის როლი მნიშვნელოვანია და ის განსაკუთრებული ფუნქცია, რომელსაც მათ ანიჭებენ, ჩვენს ცხოვრებაში ერთ-ერთ გამორჩეულ გავლენას გულისხმობს. თითოეულ ამ გარემოში მნახველებს შეუძლიათ გადასინჯონ თავიანთი თანდაყოლილი თვისებები და შეიგრძნონ ის ძალა, რომელიც ამ სივრცეში მათზე რეგულარულად ზემოქმედებს. განსაკუთრებით მაინტერესებს ორმხრივი ურთიერთობები პრაქტიკოსსა და კლიენტს შორის, რასაც ურთიერთობების ტრადიციული ფორმებიდან ნაკლებად ექცევა ყურადღება. ეს სერიები ერთი განსაკუთრებული თერაპიული ურთიერთობის და კონკრეტულ პრექტიკოსთან მუშაობის ეფექტურობასა და მისდამი დამოკიდებულებაში დაეჭვების შედეგად წარმოიშვა. ჩემი ოჯახის უახლოესი წევრები ფსიქოთერაპევტებისგან შედგება. ეს ნამუშევარიც იმ მრწამსიდან მომდინარეობს, რომ ხანგრძლივი დროის მანძილზე არსებული გამოწვევები პიროვნული და კურატორი: თინა შელჰორნი

იორკის შტატი) გამართულ Photoville-ზე წარმოადგინა. სოლ რობინსი ნიუ იორკის ფოტოგრაფიის საერთაშორისო ცენტრის ფოტოგრაფიის ადიუნქტ პროფესორია. ის მომავალ არტისტებს და ფოტოგრაფებს კერძო კონსულტაციებს უწევს კომუნიკაციის, პროფესიული განვითარების და საუკეთესო ბიზნეს პრაქტიკების სფეროში. 2011 წლიდან რობინსი ატარებს ვორქშოპებს და კონსულტაციებს ევროპასა და სამხრეთ ამერიკაში, რომლის დროსაც სტუდენტებს თავიანთი ნამუშევრების და პიროვნების პოპულარიზაციაში ეხმარება, თავდაჯერებულობის გაძლიერების, სიცხადის გამოკვეთის და ამ სფეროებში გარკვევის გზით. მისი ნამუშევრები სხვადასხვა დროს იფინებოდა ბოლინასის მუზეუმში, გალერეა Blue Sky-ში, ნიუ იორკის უნივერსიტეტის Deutsche Hausში, Griffin Museum-ში, ჰიუსტონის სახვითი ხელოვნების მუზეუმში, Photoville-ში და ა.შ. მისი ფოტოები გამოქვეყნებულია ისეთ გამოცემებში, როგორებიცაა: Aufbau, Berlin Tagesspiegel, CPW Quarterly, D – La Repubblica, The Daily Mail, DART, Feature Shoot, FlavorWire, Love Issue, More, The New York Times, Real Simple, Slate, Wired და ა.შ.

ოჯახური ისტორიების მოდელების კვლევის შედეგად შეიძლება აიხსნას. საოფისე სამუშაო არის ბავშვთა ფსიქოთერაპევტების ოფისებში ზოგიერთი ობიექტის მნიშვნელობის გაგების მცდელობა, სადაც კლიენტი და პრაქტიკოსი არსად ჩანან. თოჯინების, დეკორაციების და სათამაშოების საშუალებით ახალგაზრდა კლიენტების დიაგნოსტიკასა და მკურნალობაზე დაკვირვებისას, მაოცებს ის არაპირდაპირი კომუნიკაცია, რაც თერაპევტსა და ბავშვს შორის არსებობს. ეს პროცესი, ძირითადად, თამაშის ფონზე მიმდინარეობს. თამაში ბავშვისთვის ყველაზე ჩვეული ენა და გამოხატვის ფორმაა. ობიექტებისა და წარმოსახვის დახმარებით მუშაობისას, გართულებული პირადი პრობლემები ადვილად ამოიცნობა, შეისწავლება და გვარდება, რასაც ძალიან მცირე სიტყვიერი ურთიერთობა ახლავს თან. ის, რაც არაპროფესიონალს შეიძლება უბრალო თამაშად მოეჩვენოს, გამოცდილი ფსიქოთერაპევტისთვის ბავშვის შინაგან სამყაროში ჩხედვის საშუალებაა. ამ დროს ფსიქოთერაპევტი განმმარტებლის და ინტერპრეტატორის როლში გვევლინება. ამ სამუშაო გარემოს სათუთი მხარეების დეკოდირების პროცესში, თამაშის მეტაფორები შეუფერხებლად გამოიხატება, ირკვევა და, რაც მთავარია, გვარდება.

ზემო უესთ საიდი, 2006 (930619) სერიიდან “თავდაპირველი მიღება” Upper West Side, 2006 (930619) from the series Initial Intake

კოლუმბის მოედანი, 2006 (1020629) სერიიდან “თავდაპირველი მიღება” Columbus Circle, 2006 (1020629) from the series Initial Intake

Saul Robbins Saul Robbins is interested in the ways people interact with their surroundings, and the psychological dynamics of intimacy. His photographs are motivated by observations of human behavior and personal experience, especially those related to loss and unity. He is best known for the series Initial Intake, which examines the empty chairs of Manhattan-based psychotherapy professionals from their clients’ perspective, referencing viewers’ perceptions, associations, and responses to this particular environment and the work that takes place there. In 2012, Robbins created How Can I Help? – An Artful Dialogue, displaying photographs from the series Initial Intake within a pop-up psychotherapy office environment in Midtown Manhattan, inviting passersby to speak with other artists and himself about anything they wish for free and in complete confidence. He pre-

Initial Intake

Initial Intake examines the empty chairs and office surroundings of Manhattan-based psychotherapy professionals from the point of view of their clients. From this vantage point I wish to reference the perceptions, associations, and responses to this very private environment, and the work that takes place there.

For many, the role of a psychotherapist holds significant weight, and the importance attributed to him/her is one of profound influence in many of our lives. Viewers are encouraged to consider the personality inherent in each of these environments, and the place of power being held across from them.

I am particularly interested in the importance of a dyadic relationship between practitioner and client, one not always considered in more traditional modalities of treatment. This series grew directly out of my responses to one particular therapeutic relationship, and the necessity of questioning the efficacy and treatment of working with that practitioner. My immediate family is made up of psychotherapists and this work is rooted in the belief that Curated by Tina Schelhorn

sented the same project during Photoville 2014 in Brooklyn, NY. Saul Robbins is an Adjunct Professor of Photography at the International Center of Photography in New York City and consults privately about communication, professional development, and best business practices for artists and photographers. Since 2011, he has been leading workshops and consulting in Europe and South America, helping students to promote themselves and their work with greater confidence, clarity, and insight into these subjects Exhibitions include The Bolinas Museum, Blue Sky Gallery, Deutsche Haus at NYU, Griffin Museum, Museum of Fine Arts – Houston, Photoville, and many others. Publications include Aufbau, Berlin Tagesspiegel, CPW Quarterly, D – La Repubblica, The Daily Mail, DART, Feature Shoot, FlavorWire, Love Issue, More, The New York Times, Real Simple, Slate, Wired, and others. long-term challenges can be resolved by examining patterns in personal and familial history.

Office Work attempts to decipher some of the objects populating the offices of child psychotherapists, usually out of the client – practitioner sight line. Drawn to the toys, settings, and playthings used to diagnose and treat their young clients, I am fascinated by the indirect communication that takes place between therapist and child, much of it while playing. Play is a child’s most familiar language and form of expression. Working simply with objects and the imagination, complicated personal problems are more easily identified, addressed, and resolved, often with little verbal discussion. What to the layperson may seem only like playing is, for the skilled psychotherapist, a glimpse into the inner workings of the child. The psychotherapist’s role is that of translator and interpreter; helping to decipher the subtleties of this working environment so the metaphors of play are more readily expressed, understood, and best of all, resolved.

ზემო უესთ საიდი, 2005 (12405453) სერიიდან “საოფისე სამუშაო” Upper West Side, 2005 (12405453) from the series Office Work

ზემო უესთ საიდი, 2004 (27804144) სერიიდან “საოფისე სამუშაო” Upper West Side, 2004 (27804144) from the series Office Work

ქრის სასპექტი დიპლომატის შვილი, ქრის სასპექტი 1968 წელს, ფილიპინებზე დაიბადა. ის ვაშინგტონიდანაა და ქუჩის და დოკუმენტური ფოტოგრაფია. სასპექტს ყოველდღიურობაში აბსურდული და ემოციებით აღსავსე წუთების მოხელთება აინტერესებს. მისი ნამუშევრები ქუჩის ფოტოგრაფიაში საერთაშორისო მასშტაბითაა აღიარებული და სხვადასხვა დროს გამოფენილი იყო მაიამიში, გერმანიაში თუ გაერთიანებულ სამეფოში. მის მიერ გადაღებული ვაშინგტონის ანდერგრაუნდის მუსიკალური სცენის ამსახველი დოკუმენტური ფოტოები წიგნად გამოქვეყნდა, სახელწოდებით Suspect Device, რომელიც გამომცემლობა Empty Stretch-მა 2014 წელს გამოსცა. იმავე წელს, ეს ნამუშევრები გერმანიის ქალაქ კიოლნში გამართულ ფოტოკინას ბაზრობაზე, ლეიკას გალერეაში გამოიფინა. ნამუშევრები ლეიკას გალერეის არქივში ინახება. 2012 წლიდან, ქრის სასპექტი ფოტო-კოლექტივ STRATA-ს წევრია, რომელიც ქუჩის ფოტოგრაფიაზეა ორიენტირებული და ვაშინგტონსა და ლოს ანჯელესში მდებარეობს. გასულ წელს, სასპექტი გაერთიანებულ სამეფოში,

Urban Picnic Street Photography Awards-ის, მაიამის ქუჩის ფოტოგრაფიის ფესტივალის და გაერთიანებულ სამეფოში ქუჩის საერთაშორისო ფესტივალის დაჯილდოვების ფინალისტებს შორის მოხვდა. 2014 წელს აშშ-ში ის გაზეთ Washington City Paper-ის ფოტოკონკურსის გამარჯვებულად დასახელდა. 2013 წელს, Miami Art Basel-ის დროს, ის მაიამის ქუჩის ფოტოგრაფიის ფესტივალის ჟიურის წევრი იყო. იმავე წელს გაიმარჯვა ჟურნალ Photo District News-ის მიერ გამოცხადებულ კონკურსში, სახელწოდებით “სცენა”, თავისი მუსიკალური ფოტოების გამო, ხოლო ქუჩის ფოტოგრაფიის პირველ ყოველწლიურ კონკურსზე ჩიკაგოს ფოტო საზოგადოებისგან სპეციალური პრემია დაიმსახურა (2013). ბოლო დროს, სასპექტის ნამუშევრები გამოქვეყნდა ისეთ გამოცემებში, როგორებიცაა Huffington Post, Photo District News და Leica Camera Blog-ზე. მისი ნამუშევრები, ასევე, დაბეჭდილია Washington Post-ში, Washington City Paper-ში, CNN-ში, The Atlantic-ში, Forbes-ში და მრავალ სხვა გამოცემაში აშშში, გერმანიაში, კანადასა და ბრაზილიაში.

Suspect Device როგორ ახერხებს ამას პანკ-კულტურა? “მთელი ეს მოძრაობა სისტემის მწყობრიდან გამოყვანას, მასში არეულობის შეტანას, ცვლილების გამოწვევას და შემდეგ ახალგაზრდა ასაკში სიკვდილს ითვალისწინებდა. ამის სანაცვლოდ, მან მარადიული სიცოცხლე მოიპოვა. მან ყველა ახალგაზრდულ მოძრაობას გაუძლო, რაც კი მახსენდება. ფაქტობრივად, ეს მოძრაობები მას ეფუძნებოდნენ, როდესაც დროსთან ადეკვატურობის საკითხი კვლავ წამოიჭრებოდა და პანკური ეთოსისგან, მრწამსისგან და მთლიანად ამ პროექტისგან იყვნენ დავალებული. მუსიკალური ინდუსტრიის დანგრევის ნაცვლად, პანკმა გადაარჩინა ის და საყოველთაოდ აღიარებულ, მასთან მჭიდროდ დაკავშირებულ ორეულს – პანკ როკს, სიცარიელის შეგრძნებას მიცა დასაბამი. თვალთმაქც პანკს შეუძლია ყველაფრის გაკეთება, რაც სურს. ის უსაფრთხოების გარანტიის ფუნქციას ასრულებს მათთვის, ვინც წრუპავს თავის ლიმონათს და არ უყვარს ზედმეტად მძაფრი, ხმაურიანი ან, ზოგადად, ინტენსიური რამ. ღირებული პანკ როკი ყოველთვის თითქოს სიღრმეშია დაფარული, ღამე ცხოვრობს, მიწისქვეშა სამყაროში, ყოველთვის წინ უსწრებს დღის ვამპირებს. მას ვერაფერი მოკლავს. მას აქვს გული და ინსტინქტურად იცავს, ძირითადად შემტევი, დამაფრთხობელი ქმედებით.” – ალეკ მაქკეი, ნაწყვეტი Suspect

Device-ის შესავლიდან ოცდაათი წლის წინ, პირველად ვნახე პანკ კონცერტი ვაშინგტონში. Naked Raygun, TSOL, Government Issue, MIA და the Cereal Killers გამოდიოდნენ. მიტოვებულ შენობაში უკრავდნენ, რომელსაც WUST Hall ერქვა და ოლქის

კურატორი: თინა შელჰორნი

ღარიბ ნაწილში მდებარეობდა. მშობლებმა ერთი კვარტლის მოშორებით დამტოვეს, რომ მათთან ერთად არავის დავენახე. ყველგან ნარკოტიკები და ალკოჰოლი იყო; მუშტი-კრივი კი ისეთი სიხშირით იმართებოდა, რა სიხშირითაც ჯგუფები ცვლიდნენ ერთმანეთს სცენაზე. იმ დროს არ მქონდა კამერა, არც იმის გამბედაობა, რომ ბენდები, პანკები და სქინჰედები გადამეღო, მაგრამ მეხსიერებაში შემომრჩა ის ენერგია, სიხალასე და საფრთხის შეგრძნება, რომელიც ტორნადოსავით ტრიალებდა. დაუვიწყარი დრო იყო გაუბედავი თოთხმეტი წლის ბიჭისთვის. უკანასკნელი ხუთი წლის მანძილზე, თანამედროვე ჰარდქორ და პანკ მუსიკოსებს ვიღებდი ვაშინგტონსა და ბალტიმორში. ამ ფოტოების ჩვენებით მინდა ის შეგრძნებები, ენერგია და ქაოსი გავაცოცხლო, რაც თოთხმეტი წლის ასაკში, პირველ კონცერტზე დასწრებისას ვიგრძენი. ეს შორი პლანით დაკვირვება როდია. აქ ყველაფერი გამომეტყველებაში აისახება – ფეთქებადი და ძალიან რეალური. ეს, უბრალოდ, მუსიკალური ფოტოგრაფია არ არის. მასში ასახული არიან ადამიანები, ვისაც ამ ანდერგრაუნდული ცხოვრების სტილი ხიბლავს და იმ სცენის ქრონიკაა, რომელიც თითქმის ყველა მუსიკალურ ჟანრზე დიდხანს არსებობს. ამ ფოტოებში ცხადად იხილავთ იმ ცოცხალ ენერგიას, რომელმაც პანკ და ჰარდქორ მუსიკა დღემდე შემოინახა. მას იგივე ენერგია აქვს, რამაც 1980-იან წლებში პირველად მომიცვა. კოპსტებერი კლუბ “როკ-ენ-როლ ჰოტელში”, ვაშინგტონი Copstabber at Rock and Roll Hotel, Washington, DC

Chris Suspect

The son of a diplomat, Chris Suspect was born in the Philippines in 1968. He is a street and documentary photographer hailing from the Washington, D.C. area. He specializes in capturing absurd and profound moments in the quotidian. His street photography work has been recognized internationally and has been exhibited in Miami, Germany and the United Kingdom. His documentary work on the underground music scene in Washington, D.C., was published as a book, Suspect Device, by Empty Stretch in 2014 and was a featured exhibit in the Leica Galerie at Photokina 2014 in Koln, Germany. The work is currently held in the Leica Galerie Archives. Since 2012 he has been a member of the STRATA photo collective, focussing on street photography and located in Washington, D.C. and Los Angeles.

In this past year, Suspect was named a finalist in the Urban Picnic Street Photography Awards (UK), a finalist in the Miami Street Pho-

tography Festival and was shortlisted for the International Street Photography Awards (UK). Locally, he was named the winner of the Washington City Paper’s 2014 Photography Contest. Previously served as a judge for the Miami Street Photography festival during Miami Art Basel (2013), he won Photo District News’ “The Scene” contest for music photography (2013) and received an honorable mention in the Chicago Photographic Society’s first annual street photography contest (2013).

Suspect’s work has recently been featured in the Huffington Post, Photo District News and on the Leica Camera Blog. He also has published photographs in the Washington Post, Washington City Paper, CNN, The Atlantic, Forbes and many other media outlets in the US, Germany, Canada and Brazil.

Suspect Device How did punk do it?

“It was meant to upset the system, bring havoc and cause change, and then die young. Instead, it found eternal life. It’s outlasted every youth movement I can think of. In fact, it has carried many of them on its back as they attempted to make themselves relevant again, borrowing punk ethos and credos and design. Instead of destroying the music industry, punk saved it, and gave rise to a hollow-core punk rock doppelganger, void of spirit, widely acceptable. The impostor punk can do what it wants. It serves as safe proxy for folks that strain their lemonade and don’t like things that are too strong or too loud or too anything.

The punk rock that matters will always burrow deeper, it seems, living by night or deep underground, forever outpacing the daylight vampires. Nothing can kill it. It owns its heart and instinctively protects it, mostly with bristling, repellent activity.” – Alec MacKaye, excerpt from the foreword to Suspect Device Thirty years ago I went to my first punk show in Washington, D.C. The bands were Naked Raygun, TSOL, Government Issue, MIA and the Cereal Killers. They played in a decrepit building called WUST Hall in a

Curated by Tina Shelhorn

seedy part of the District. I had my parents drop me off a block away so I wouldn’t be spotted with them. Drugs and alcohol were prevalent and fist fights seemed to erupt as often as the bands changed sets. Back then I didn’t have a camera nor the courage to photograph the bands, punks and skinheads, but I remembered the energy, the fun and the danger that swirled like a tornado. It was an exciting time for an awkward fourteen year old.

For the last five years, I’ve been shooting the current hardcore and punk scene in Washington and Baltimore. The goal of presenting these images is to recreate the same feelings, energy and chaos I felt as a fourteenyear-old at my first shows. Nothing is observed from afar. It’s all in your face, explosive and ultimately real. This is not just music photography, it’s about the people who are attracted to this underground lifestyle and serves as a testament to a scene that has outlived almost all musical genres.

In these photographs, you can see clearly the volatile energy that has kept punk and hardcore music going. It is the same energy that first grabbed me in the early 1980s. მაყურებელი Dougout-ში, ვაშინგტონი Audience at the Dougout, Washington, DC

კულისები “ოტობარში”, ბალტიმორი Backstage at Ottobar, Baltimore, MD

ჯგუფი Apocalypse Dudes შუა ატლანტიკის რეგიონის ფესტივალზე Turbojugend, კლუბი The Sidebar, ბალტიმორი Apocalypse Dudes at the Mid- Atlantic Turbojugend Festival, The Sidebar, Baltimore, MD

ოივინდ ჰიელმენი ოივინდ ჰიელმენი უკვე 20 წელზე მეტია, რაც ფოტოგრაფიის სფეროში მოღვაწეობს. მისი ნამუშევრები 14 ქვეყანაში გამოიფინა და რამდენიმე კოლექციონერის თუ მუზეუმის საკუთრებაშია. ის ატარებს ვორქშოპებს მოყვარული და პროფესიონალი ფოტოგრაფებისთვის (3-6 დღე). მას, ასევე, აქვს საგანმანათლებლო ფოტო პროექტები სასწავლებლებისთვის – დაწყებითი სკოლებიდან უნივერსიტეტებამდე.

ოივინდ ჰიელმენი, როგორც პროექტის არტ მენეჯერი და კურატორი, სათავეში ჩაუდგა მიწვეული არტისტების პროგრამას, რომელიც ჰალსნოის მონასტერში ხორციელდება და რომელიც სანჰორდლანდის მუზეუმის (ნორვეგია) საკუთრებაა. ოივინდ ჰიელმენი, ასევე, აფასებს პორტფოლიოებს არლის, მონპელიეს და ლოძის ფოტოფესტივალებზე.

სადმე მიმდინარე ცხოვრების ამსახველი სერიით „სადმე“ ოივინდ ჰიელმენი შფოთვითა და სტრესით აღსავსე თანამედროვე ცხოვრებას ეხმიანება. ეული ფიგურები წარსულსა და მომავალს შორის არსებულ გაურკვეველ მომენტებში ჩერდებიან. ნისლით დაბურული და პირობითი ხაზებით შემოსაზღვრული დატვირთული საბარგო მანქანები უცნობ გზებს მიუყვებიან. სავსე მთვარე მოხეტიალე პილიგრიმებს წინ მიუძღვის. მიტოვებული კიბე და ცარიელი სკამები ერთობლივ მოგზაურობაზე მიუთითებს. „სადმე“, უპირველესად, ვიზუალური თხრობაა მოგზაურობაში საუცხოოდ გატარებული ცხოვრების შესახებ – ეგზოტიკური, თუმცა თითქოსდა ნაცნობი ადგილებით, ფათერაკიანი მოგზაურობებითა და მოგონებებით სავსე; შუქ-ჩრდილების დღიური, რომელიც წელიწადს, დღესა და მომენტს აღწერს. ოივინდ ჰიელმენი კონტინენტებისა და დროის მიღმა გადის, რათა სილამაზისა და საოცრების საერთოადამიანურ წყურვილში ხელახლა

ტექსტი: თრეისი ქსავია კარნერი კურატორი: თინა შელჰორნი

გაგვაერთიანოს. პოეტური სულის მქონე მკაცრი ოსტატის, ჰიელმენის, ფოტოები პიქტორიალისტურ ტრადიციებს მოგვაგონებს, რომლებიც თანამედროვეობის განცდითაა დატვირთული. ცალკეულ თუ დახვეწილ ხელნაკეთ ტყავის ფოლიოებში ერთად მოთავსებული საოცრება და სიხარული თავისკენ გიხმობს – ზოგჯერ კრისტალივით სუფთაა, ზოგჯერ – დაბურული, მაგრამ ყოველთვის ღრმა ექსპრესიით გაჯერებული. მცირე ფორმატის ინტიმურობა კარგი ღვინოსავით დაგემოვნებას და მგრძნობელობის სრული პალიტრის გამოყენებით განცდას საჭიროებს. მიუახლოვდით და ღრმად ისუნთქეთ – ოივინდ ჰიელმენის სურათები იხსნება და სივრცეში იშლება. თითოეული მზერა მომხიბვლელობისა და გრაციოზულობის ახალ შრეებს სწვდება. „სადმე“ მაგიური ხეტიალია, რომელიც ამდიდრებს ყველას, ვისაც მისთვის გული გახსნილი აქვს.

Øyvind Hjelmen Øyvind Hjelmen has been working with photography for more than 20 years. His works have been exhibited in 14 countries and acquired by several collections.

He is teaching workshops for amateurs and professionals (3-6 days) and also runs educational photo projects and workshops for schools, from primary schools up to university level.

He is initiator, artistic project manager and curator for the Artistin-Residence program at Halsnøy Monastery, run by Sunnhordland Museum, Norway. Øyvind Hjelmen is also reviewing portfolios at festivals such as Rencontres d’Arles, Boutographies in Montpellier and Fotofestiwal in Lodz.

Elsewhere An ongoing, life-affirming series, “Elsewhere” is Øyvind Hjelmen’s soothing response to the anxieties and distress of contemporary life. Lone figures pause in nebulous moments between what was and what will be. Shrouded in fog and bounded only by painted lines, laden trucks head down unknown roads. A full moon guides wandering pilgrims onward.

Abandoned stairs and empty chairs mark the shared journey.

Above all, “Elsewhere” is a visual travelogue of a life well lived – full of exotic, yet seemingly familiar places, voyages of adventure and memory – a diary of the shadow and light that makes up a year, a day, a moment. Øyvind Hjelmen creates a passage across continents and through

Text by Tracy Xavia Karner Curated by Tina Shelhorn

time, only to reunite us at our most humane desire for beauty and wonder. An exacting craftman with a poet’s soul, Hjelmen’s gelatin silver prints call to mind the pictorialist tradition yet with contemporary sensibilities. Whether in individual prints or nestled in fine, handcrafted leather folios, moments of wonder and delight beckon – sometimes crystal clear and other times hazy, but always deeply expressive. The intimacy of the smallformat is to be savored like a fine wine and explored with a full sensory palette. Come close and breathe deeply -Øyvind Hjelmen images unfold and expand. Each glimpse reveals another layer of charm and grace.

Elsewhere is a magical passage that enriches all who makes the journey with an open heart.

ურბანული ლაბირინთი

ქალაქური ცხოვრების ლაბირინთში მოგზაურობა სხვადასხვა ქვეყნის არტისტის მიერ შექმნილი თანამედროვე ფოტოგრაფიის, საუნდ კოლაჟების და მულტიმედია ინსტალაციების სელექციით, გიწვევთ ჩვენი პლანეტის მეტროპოლისების მაცდურ, თავგზის ამბნევ, ცვალებად სამყაროში სამოგზაუროდ. მსოფლიოს მოსახლეობის უმეტესი ნაწილი დიდ ქალაქებში ან მეტროპოლისებში ცხოვრობს; ცათამბჯენების და ბეტონის სამყაროში; ურბანისტულ ჯუნგლებში, თავისი არტერიული გზებით და უზარმაზარი მიწისქვეშა სამყაროებით. ქალაქი მუდმივად იცვლება, ხოლო ცალკეული შენობა მოგონებასავით რჩება, რომელიც წარსულის და აწმყოს ისტორიას აერთიანებს. იმავდროულად, ისინი ახალ გარემოში გამოცანას ემსგავსებიან. მონუმენტური შენობები წარსულის და პოლიტიკური გავლენების შესახებ გვიამბობენ. დროის დინება თავის კვალს ტოვებს და სახლების მოშლა მუდმივ ცვლილებაზე მიუთითებს – ცვლილებაზე წარმავლობასა და ახლის დასაწყისს შორის. ქალაქი სოციალური კონფლიქტების ასპარეზი და საბაბია, რადგანაც აქ განსხვავებული ინტერესები ერთმანეთს ეჯახება. ურბანული ცხოვრებისთვის დამახასიათებელია ხალხის თავშეყრა, სხვადასხვა ჯგუფის, წრის, სუბ- და კონტრ-კულტურის ჩამოყალიბება. დიდი ქალაქების ანონიმურობა ხშირად განცალკევებას და მარტოობას უკავშირდება. ყველას როდი შეუძლია დამღლელ უცნობ და უცხო გარემოსთან გამკლავება. ქალაქის შიდა ცხოვრება მრავალსახოვანია. კოსმოპოლიტური ცხოვრება არტისტებისთვის ყოველთვის შთაგონების წყარო იყო. სხვადასხვა ფოტოგრაფის განსაკუთრებული ხედვა, თავისთავადი და ცოცხალი გარემოს ასახვა იმდენად განსხვავდება ერთმანეთისგან, როგორც ქალაქის მცხოვრებლები და მათი ცხოვრების ნირი. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, ფოტოგრაფმა კარლ ჰუგო შმიოლცმა, თავისი დიდი ფირფიტიანი კამერით, კიოლნის (გერმანია) ნგრევის ფირზე აღბეჭდვა დაიწყო. მან კიოლნში გერმანული რეკონსტრუქციის შთამბეჭდავი დოკუმენტი შექმნა. მაგრამ 1930იან წლებშიც კი მისი მშობლიური ქალაქი მისი შემოქმედების უმთავრესი მოტივია. ჰოიმარკტის გადაკვეთისას, კიოლნში თანამედროვე ქალაქისთვის დამახასიათებელი დინამიკა წარმოჩნდება. ტრამვაი კვეთს ქუჩას, ველოსიპედზე მჯდომი ქალი და ფეხით მოსიარულეები გვერდით ჩაივლიან. შმიოლცი თანამედროვე, ომამდელი გერმანული საზოგადოების სულ უფრო სწრაფი ზრდის თითოეულ წამს ასახავს. ჩვენი დროის ერთ-ერთმა ყველაზე მნიშვნელოვანმა ფოტოგრაფმა, უილიამ კლაინმა სხვადასხვა ქალაქში ფოტოების გადაღება 1950-60-იან წლებში დაიწყო. პარიზის, რომის, ნიუ იორკის თუ მოსკოვის მის მიერ გადაღებული ურბანისტული პორტრეტები

კურატორები: ჯანინ და ვივიან კოპელმანები პროექტის კოორდინატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი

მისი თანამედროვე ქალაქების ურბანული ცხოვრების მაჯისცემის დოკუმენტებია, როგორც, მაგალითად, ეს წარმოდგენილია კლაინის 1959 წლის ნამუშევარში “კიევის რკინიგზის სადგური”. ქუჩაში მოსიარულე საქმიანი ადამიანების ოდნავი სიმკრთალე 56 წლის შემდეგაც კი ცხადად აღსაქმელს ხდის ამ ფუსფუსს. ჰაინც ჰელდი მოგვითხრობს ქალაქის და მასში მცხოვრები ადამიანების შესახებ. მისი მზერა ერთი შეხედვით ბანალურ რამეზეა მიმართული. ის ყოველდღიურ ცხოვრებას, წამში მოხელთებულ დროის სულისკვეთებას ფოკუსში აქცევს. მის ნამუშევარში “მანჰაიმის რკინიგზის სადგურზე ფეხით მოსიარულეთა ხიდი” ძლიერი კონტრასტები და გამოკვეთილი გამოსახულების ხაზები ქმნის ფოტოს მთლიანობას და მოულოდნელობაში სილამაზეს და კომპოზიციას გამოავლენს. გერმანელი ფოტოგრაფი იურგენ ვასმუთი ბრწყინვალე დამკვირვებელია, მას საჭირო წამის მოხელთების შესანიშნავი უნარი გააჩნია. მის ნამუშევრებში დაჭერილია ძალიან ახლობელი, ნაცნობი სიტუაციები და ანეკდოტური მომენტალური ფოტოები. არტისტის შავ-თეთრი სურათები, რომლებიც ცხოვრების და ისტორიის მოწმეა, ინტუიციით და მგრძნობელობითაა გაჯერებული, რაც ავტორის ემოციურობის ნიშანია. გასაკვირი არაა, რომ მისი ნამუშევრები დამთვალიერებელში სიცილს იწვევს. იურგენ ვასმუთისეული დახვეწილი იუმორი მის ფოტოებში იგრძნობა (მაგალითად, “მოდის ჩვენება”, სადაც ქუჩაში მიმავალი, ტყუპებივით გამოწყობილი ორი მოხუცი ქალისკენ მიმართული მოსიყვარულე მზერა ცხადად ჩანს). 1970-იანი წლების ბოლოდან, უკრაინული წარმოშობის გერმანელი ფოტოგრაფი მირონ ზოვნირი ცდილობს დიდ მეტროპოლისებში – ლონდონში, ნიუ იორკში, ბერლინსა თუ მოსკოვში მცხოვრები ადამიანების არსებობის ბნელ მხარეს ჩაწვდეს. მას “რადიკალური ფოტოგრაფიის პოეტს უწოდებენ”. ის აღფრთოვანებულია იმ ადამიანებით, რომლებიც საზოგადოებისგან მარგინალიზებული აღმოჩნდნენ და იკვლევს ცხოვრებას საზღვრების გარეშე და ზნეობრივ კონვენციებს. მის ექსპრესიონისტულ შავ-თეთრ ფოტოებში ის უცენზურო, რადიკალურ და საბურველმოხსნილ სამყაროს აღბეჭდავს. არტისტები: ბოგი ბელი, მანფრედ ბოკელმანი, დიტერ ბორკი, ლიკა სეკატო, ლეონ კოკიუტი, ჰაინც ჰელდი, ფრიც ჰენლე, ირმელ კამპი, უილიამ კლაინი, კრიცკრაცი, ლოკანო, იუვ ოლდენბურგი, ჰანს პეტრი, როლფ ფილიპსი, კარინ რიჰტერი, კადი საიდიხანი, ალფრედ ზერჰინგერი, ელმარ შმიტი, კარლ ჰუგო შმიოლცი, იურგენ ვასმუთი, მირონ ზოვნირი და მრავალი სხვა.

კარლ ჰუგო შმიოლცი – An den Dominikanern, კიოლნი, გერმანია, დაახლოებით 1930 Karl Hugo Schmölz – An den Dominikanern, Cologne, Germany, ca.1930

Urban Maze

Embark on a journey into the labyrinth of urban life!

With a selection of contemporary photography, sound collages and a multimedia installation by international artists, we invite you to join us to descent into the beguiling, disturbing, sensual, hot-cold world of the metropolises of our world. The majority of the world’s population lives in big cities or metropolises. A world of skyscrapers and concrete. An urban jungle with arterial roads and vast underworlds. The city undergoes constant changes and the individual buildings remain as a recollection, inheriting past and present history. At the same time, they form a puzzle piece in the new surroundings. Monumental buildings tell of past times and political influences. The passage of time leaves its mark and so the decay of houses realizes the constant change and the change between transience and a new beginning. The city is stage and subject of social conflicts, because here diverging interests collide. Urban Life is marked by people coming together, building different groups, forming a milieu, sub- or counter-culture. The anonymity of the big cities comes often with isolation and loneliness as well. Not everybody is capable to cope with the disturbing unknown and the unfamiliar surroundings. Inner-city life has many faces. The cosmopolitan life has always been an inspirational source for several artists.

The unique view of the photographers, visualizing the flair and lively atmosphere, is as diverse as their inhabitants and their way of life.

After the World War II, the photographer Karl Hugo Schmölz started to document the destruction of Cologne, Germany with his big plate camera. He created an impressive documentation of the German reconstruction in Cologne. But even in the 1930s, his hometown is one of his most important motives. The crossing of Heumarkt, Cologne shows the movement within the modern city. A tramway is crossing the street, a woman on a bike is driving past and pedestrians are walking by. Schmölz captures the very moment of the modern pre-war German society growing faster and faster. William Klein, one of the most important photographers of our times, started to take pictures of various cities in the early 1950s and 1960s. His urban portraits of cities Curated by Janine and Viviane Koppelmann Project Coordinator: Teona Gogichaishvili

like Paris, Rome, New York or Moscow are photographic descriptions of the pulsating urban life of his times, like his picture „Kiev Railway station“ from 1959. The slight fuzziness of the busy people walking by, makes the hustle and bustle perceptible even 56 years later. Heinz Held tells us the story about a city and the people who live in it. His gaze is focused on the seemingly banal. He engages the everyday life into focus, the spirit of the time captured within the moment. In the picture „Mannheim Fussgänger-Steg am Hauptbahnhof“ strong contrasts and extreme image lines determine the photo and reveal beauty and composition in the unexpected. The German photographer Jürgen Wassmuth is an excellent observer, and he has a keen sense for the right moment. His pictures capture intimate familiar scenarios and anecdotal snapshots. Intuition and sensibility as the emotionalism of the artist characterize the black and white pictures, which are witnesses of life and history. It is not unusual that he makes his audience chuckle. Jürgen Wassmuth ́s sense for a subtle humor is present in his images, such as „Fashion Show“, an affectionate look at two old Ladies, dressed as siblings strolling down the street. Since the late 1970s, the Ukrainian-German photographer Miron Zownir is fathoming the dark side of human existence within the great metropolises such as London, New York, Berlin or Moscow. He is called the “poet of radical photography”. Fascinated by the people who have found themselves on the margin of society, he explores life beyond boundaries and exploring moral conventions. Within his expressionist black and white images, he captures the world without censorship, radical and barefaced.

Artists: Bogi Bell, Manfred Bockelmann, Dieter Bork, Lica Cecato, Leon Cockuyt, Heinz Held, Fritz Henle, Irmel Kamp, William Klein, KRITZKRATZ, Locano, Uwe Oldenburg, Hans Petri, Rolf Phillips, Karin Richert, Kaddy Saidykhan, Alfred Särchinger, Elmar Schmitt, Karl Hugo Schmölz, Jürgen Wassmuth, Miron Zownir and many more.

იურგენ ვასმუთი ფეშენ შოუ, ნიუ ჯერსი, ნიუ იორკი 1988 Jürgen Wassmuth Fashion Show New Jersey, New York 1988

უილიამ კლაინი – კიევის რკინიგზის სადგური, მოსკოვი 1559.

William Klein – Kiev Railway station, Moscow 1959

მირონ ზოვნირი – ნიუ იორკი, 1982.

Miron Zownir – New York 1982

ჩვეულებრივს მიღმა

დორტმუნდის გამოყენებითი მეცნიერების და ხელოვნების უნივერსიტეტის სტუდენტები არსებობს თუ არა კარგი ფოტოგრაფიის ფორმულა? თუ არა – მაშინ როგორღა უნდა ვასწავლოთ ფოტოგრაფია? თუ არსებობს – ყველა კარგ ფოტოგრაფს რატომ არ აქვს ფოტოგრაფიული განათლება? ფუნდამენტურად რომ ვიფიქროთ, აქ ვლინდება სხვაობა ფოტოგრაფიის ხარისხში. ეს, არსებითად, ასეა. ბევრისთვის ხარისხიანი ფოტო აპარატის ტექნიკური სრულყოფილების დამსახურებაა. ტექნიკური სრულყოფილება სინამდვილეში მეორეხარისხოვანია, ვინაიდან ის ტექნიკურია. ფოტოგრაფიის ძალა მაყურებელზე ემოციურ ზემოქმედებას გულისხმობს. სპონტანურად, გონების განსაკუთრებული დაძაბვის გარეშე, ფოტო დამთვალიერებლის მზერას იპყრობს. ახალგაზრდებისთვის ფოტოგრაფიის სწავლება მათთვის საკუთარი პოზიციის განვითარებაში დახმარებას ნიშნავს; საკუთარი უნარის, ძალის და ინტერესის განმტკიცებას, ვიზუალური ხელოვნების ენისთვის დამახასიათებელი ნიშნების და გამოხატულებების მათთვის სწავლებას და მეტისმეტად კონკურენტული ეკონომიკური გარემოს პირობებში

სტუდენტებისთვის იმედის გაღვივებას. ფოტოგრაფიის სწავლებისას ეს კომპონენტებია მთავარი. ბაკალავრიატის კურსები ფოტოგრაფიაში დორტმუნდის გამოყენებითი მეცნიერებისა და ხელოვნების უნივერსიტეტის დიზაინის დეპარტამენტში წელიწადში დაახლოებით 60 სტუდენტს აძლევს განათლებას. ხუთი მათგანი – ბიანკა ბენიში, იულია ჰააკი, ლიზა ჰარტმანი, მარსელ მაფაი და იულია ზელმანი 2014-15 წლების ზამთრის სემესტრში გამოჩნდნენ. საუნივერსიტეტო ნაშრომებში, სხვადასხვა საკითხში, მათ ინტუიციის უნარი გამოიჩინეს. აქ გაერთიანებულია მათი მცდელობა და ინტერესი, რომ ადამიანთა ცხოვრების შესახებ ემოციური, ღრმა და მიუკერძოებელი ფოტოგრაფიული ესეები შეექმნათ. მათ ნამუშევრებში წინა პლანზე როდია ზედაპირული ეფექტი ან ტექნიკური სრულყოფილება. მათი სხვადასხვა ნამუშევრისთვის მთავარია დამთვალიერებლის მიერ ადამიანური მდგომარეობის ხილვა და კვლევა და ამგვარი ცოდნის მიღების გზით, სასარგებლო გამოცდილების დაგროვება.

Beyond the Common

Students of the University of Applied Science and Arts Dortmund Is there a formula for good photography? If there isn’t, then how can photography be taught? If there is, why haven’t all good photographers had studied? Fundamentally speaking, this is where the difference in quality of photography manifests itself. These are generally applicable to a large extent. For many, they often are based on the technical perfection of the apparatus. Technical perfection is, by definition not emphatically because it’s technical. The power of photography lies in its ability to affect the viewer emotionally.

Spontaneously, without much cognitive effort images point to the spectator.

To teach young people photography means to lead them to develop their own attitudes. Own attitudes, strengths and interests to strengthen, teach how to deal with the signs and expressions of visual languages and transmit hope to students in a highly com-

კურატორი: პროფ. დირკ გებჰარდტი პროექტის კოორდინატორი: თეონა გოგიჩაიშვილი

petitive economic environment. These are the main tasks in teaching photography. The bachelor degree course of photography in the Department of Design at the University of Applied Science and Arts Dortmund teaches about 60 photographers a year. The five theses

by Bianca Benisch, Julia Haack, Lisa Hartmann, Marcel Maffei and Julia Sellmann have all emerged in the winter semester 2014/15.

They provide insight treated in theses at the University on the variety of topics. It combines the attempt based on their own interests to record emotional, deep and unbiased photographic essays of human worlds, while neither the superficial effect nor the technical perfection is in the foreground. At the heart of these different works, there is an attempt to trigger the emphatic witnessing in the observers and let them gain knowledge by exploring the human condition.

Curated by Prof. Dirk Gebhardt Project Coordinator: Teona Gogichaishvili

იულია ჰააკი – სერიიდან “მე კარგად ვარ!”

Julia Haack – From the series “I’M OKAY!”

ბიანკა ბენიში – სერიიდან “ორ სამყაროსა და დროის ორ მონაკვეთზე მეტს შორის“ Bianca Benisch – From the series “Between Two Worlds and More than Two Times“

National Geographic საქართველო: 2014 წლის საუკეთესო ფოტოები აშშ-ის გეოგრაფიული საზოგადოება (National Geopgraphic Society) მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სამეცნიერო და საგანმანათლებლო ორგანიზაციაა, რომლის მხარდაჭერით არაერთი სამეცნიერო-კვლევითი პროექტი თუ ექსპედიცია განხორციელდა. საზოგადოება National Geographic-ი წლების განმავლობაში შთაგვაგონებს, ვიზრუნოთ ჩვენს პლანეტაზე. პალეონტოლოგია და არქეოლოგია, გეოგრაფია, გეოპოლიტიკა, ველური ბუნება, ხალხები და კულტურები, მაღალი ტექნოლოგიები – იმ სფეროების არასრული ჩამონათვალია, რომელსაც National

Geographic-ი სწავლობს და შემდეგ მსოფლიოს ორმოცი ქვეყნის მკითხველამდე არაჩვეულებრივი სტატიებისა და შთამბეჭდავი ფოტოების სახით მიაქვს. ამ მხრივ გამონაკლისი არც განვლილი წელი ყოფილა, რომლის განმავლობაშიც, National Geographicმა. თავისი ჟურნალის მეშვეობით, ერთგულ მკითხველს ბევრი საინტერესო მასალა წარუდგინა. წლევანდელ „ქოლგა თბილისი ფოტოზე“ ჟურნალი National Geographic საქართველო წარმოგიდგენთ 2014 წლის განმავლობაში გამოქვეყნებულ საუკეთესო ნამუშევრებს.

National Geographic Georgia: Best photos of 2014 National Geographic Society is one of the world’s greatest scientific and educational organizations with the support of which numerous scientific research projects and expedition have been realized. For many years, National Geographic Society has been inspiring us to take care of our planet.

Paleontology and archeology, geography, geopolitics, wild nature, people and culture, hi tech – this is an incomplete

list of fields National Geographic researches in 40 countries of the world as incredible articles and impressive photos.

The past year was not an exception, within which National Geographic magazine presented to his loyal readers a lot of interesting materials. At this year’s Kolga Tbilisi Photo, National Geographic Georgia Magazine presents best works published in 2014.

ჯონ შტაინმაიერი, VII – მიგრანტები ქ. ჯიბუტის სანაპიროზე მობილურებით John Stanmeyer, VII – Impoverished African migrants crowd the night shore of სომალიდან წამოსულ იაფ სატელეფონო სიგნალს იჭერენ. Djibouti city, trying to capture inexpensive cell signals from neighbouring Somalia.

დინ ტრემლი, AFP/GETTY IMAGES – პორტუგალია. 29 მეტრიდან უფსკრულში გადაშვება ბევრ მოკვდავს ძარღვებში სისხლს გაუყინავდა, მაგრამ არა კოლუმბიელ მყვინთავს, ორლანდო დუკეს. „ამ მომენტში მშვიდად ვარ“, – თქვა მან კლდიდან დაივინგის მსოფლიო ტურის დროს.

DEAN TREML, AFP/GETTY IMAGES – Portugal. Plummeting from a 29-meter precipice would unnerve most mortals, but “in that moment, everything is calm,” said Colombian diver Orlando Duque during the 2012 Red Bull Cliff Diving World Series. The nine-time world champion placed second.

კეით ლაძინსკი – ბრაზილია. გრიგალი 850-მეტრიან მწვერვალ პედრა-და-გავიას მთლიანად ნისლში ხვევს. ახლაც სანაპიროდან ძლიერად დაუბერა. რიო-დე-ჟანეიროს თავზე, ორ კლდეს შორის გაჭიმულ ბაგირზე მდგარი კაიუ აფეტუ, გეგონებათ, ღრუბლებზე დადისო.

Keith Ladzinski – Brazil. As a fast-moving storm engulfs Pedra da Gávea mountain, Caio

Afeto seems to walk on clouds. The professional highliner was traversing two cliffs above Rio de Janeiro when a coastal front blew in, hiding the nearly 850-meter-high summit in mist.

პოლ საუდერსი, Corbis – კანადა. ჰუდსონის ყურის დასავლეთ სანაპიროდან სამ Paul Souders, Corbis – Canada. Three kilometers off the western coast of the Hudson Bay კილომეტრზე, არქტიკული წრის სამხრეთით, თეთრი დათვი ფოტოაპარატთან ახლოს ცურავს. and just south of the Arctic Circle, a polar bear comes in for a close-up. As the winter pack ice ზაფხულში, ყინულის დნობისას, მსოფლიოს უდიდეს დათვებს ნაპირისკენ უწევთ ცურვა. melts in summer months, the world’s largest bears—a vulnerable species—must swim for shore.

ნურხოლის ანარი ლუბისი, Getty Images – ინდონეზია. სასაკლაოზე (კერტასურა) Nurcholis Anhari Lubis, Getty Images – Indonesia. At a slaughterhouse in Kertasura მკვდარ გველებს ტრადიციული მედიცინისთვის ყიდიან. გველების dead snakes are rolled up before being sold for food or traditional medicine. Villagers hunt the გლობალური შავი ბაზრის ბრუნვა ერთი მილიარდი დოლარია. reptiles to supplement their income—and feed the billion-dollar global snake trade.

კიმ ბადავი კიმ ბადავი დაიბადა 1980 წელს, პარიზში. მას ამერიკელი, ფრანგი, ეგვიპტელი და სლოვენიელი წინაპრები ჰყავდა. ფოტო კარიერა დაიწყო მაშინ, როდესაც ნიუ ორლეანში, ქარიშხალ კატრინას შედეგად დაზარალებულ ადგილნაცვალ პირთა მძიმე მდგომარეობის ფირზე აღბეჭდვა დაიწყო მისისიპიდან ტექსასამდე. კიმის ნამუშევრები, რომლებიც დიუკის უნივერსიტეტის დოკუმენტური ფოტოგრაფიის შემსწავლელმა ცენტრმა გამოსაქვეყნებლად შეარჩია, წარმოდგენილ იქნა 25 Under 25: Up-and-Coming American Photographers-ის მიერ მომზადებული ფოტონამუშევრების კრებულის ეგიდით გამართულ გამოფენაზე და, ასევე, წიგნშიც შევიდა. 2009 წლის გაზაფხულზე, გამომცემლობა powerHouse Books-მა დასტამბა ბადავის სერია The Taqwacores, რომელიც ამერიკელი მუსლიმური პანკის შესახებ მოგვითხრობს. მოგვიანებით სწორედ ეს ფოტოსერია დაედო საფუძვლად

ამავე სახელწოდების ფილმს. ფოტოგრაფის პროფესიის წყალობით, მან ევროპის, ჩრდილოეთ ამერიკის, კარიბების, შუა აღმოსავლეთის ყველა კუთხე მოიარა და ამჯერად ბრაზილიაში ცხოვრობს.

2007 წელს არაბული მედიის და საზოგადოების ჯილდო მოიპოვა, როგორც წლის საუკეთესო ფოტოგრაფმა. ის თანამშრომლობდა ისეთ მედია საშუალებებთან თუ საერთაშორისო ორგანიზაციებთან, როგორებიცაა CNN, MSNBC, ESPN, BBC, Al Jazeera, Der Speigel, Open Society Foundation, Wall Street Journal, Le Monde Magazine, Time Magazine, Newsweek Magazine, Business/Bloomberg, Rolling Stone Magazine, SPIN, New York Magazine, Gourmet Magazine, GRAZIA Magazine, Guernica Magazine, Politiken Magazine, The Texas Observer, La Repubblica XL, Sabado XL, NOX Magazine, Epsilon Magazine, The Guardian, P-Magazine, EMI Records, Queens Museum და The Sun.

გაზაფხულის ამბოხი 11 რჩევების მიუხედავად, გადავწყვიტე 2011 წლის იანვრის ამბოხამდე საცხოვრებლად ეგვიპტეში გადავსულიყავი. ვცხოვრობდი ბაბუაჩემის სახლში, სადაც თითქმის 30 წლის განმავლობაში არავის უცხოვრია – ქაიროს საქმიან ნაწილში მდებარე ნაკლებად ცნობილ წრიულ მოედანზე, რომელიც ტაჰრირის მოედნის სახელითაა ცნობილი. მომდევნო 18 დღის განმავლობაში, საკუთარი თვალით ვიხილე ყველა სოციალური წარმოშობის, რელიგიური მრწამსის და სქესის მატარებელი ეგვიპტელის ბრძოლა. მათ გვერდით გადადეს საკუთარი განსხვავებები და იმ დიქტატორული და ავტორიტარული რეჟიმის დასამხობად გაერთიანდნენ, რომელიც ქვეყანას თაობების მანძილზე მართავდა. რამდენიმე დღის განმავლობაში, ქუჩებში მილიონობით ადამიანმა მოიყარა თავი. ისინი გალობდნენ და განსხვავებულად ძვირფას მოსაზრებებს

ერთმანეთს უზიარებდნენ. მშვიდობიან პროტესტს და გამოხატვის თავისუფლებას მთავრობა სასტიკი დაპირისპირებით შეხვდა, რამაც მეამბოხეები კიდევ უფრო მჭიდროდ გააერთიანა. სოციალური მედია და ახალი ტექნოლოგიები ხელს უწყობდნენ ამბოხის წარმატებას იმით, რომ ცნობილი ხდებოდა, თუ რა იქნებოდა ხელისუფლების მომდევნო ნაბიჯი, სად ჯობდა შეკრება და რას აპირებდა მთავრობა. ტვიტერში იყენებდნენ ჰეშთეგს #Jan25 და ამგვარად, მისი შემდგომი დღეები უკვდავყოფილ იქნა. ტაჰრირის მოედანზე შეკრებილი მეამბოხეებისადმი ყოფილი პრეზიდენტი მუბარაქის წინააღმდეგობრივი სატელევიზიო მიმართვის, ტელევიზიების, რკინიგზების და ინტერნეტის გათიშვის შემდეგაც კი, მილიონობით ეგვიპტელი, ქალაქებიდან და ფერმებიდან, პრეზიდენტის სასახლისკენ დაიძრა. დანარჩენი კი ისტორიაა.

ქაირო, ეგვიპტე – 1 თებერვალი: ანდერსონ კუპერთან ერთად, CNN-იდან მივლინებაში, 1 თებერვალი, ქაირო (ეგვიპტე)/Getty Images/ CAIRO, EGYPT – FEBRUARY 1: On assignment w/ Anderson Cooper from CNN on February 1st in Cairo, Egypt. /Getty Images/.

Kim Badawi Born in Paris in 1980, Kim Badawi is American visual anthropologist of Egyptian and Slovenian background, who began his career photographing the plight of refugee families from Mississippi to Texas in the aftermath of Hurricane Katrina, in New Orleans. Selected for publication, by the Center for Documentary Studies at Duke University, Kim’s work appears in 25 Under 25: Up-and-Coming American Photographers exhibit and book. Badawi’s The Taqwacores—a history of the American Muslim punk—was released by powerHouse Books in Spring 2009 and since then has inspired a movie of the same name.

His work in photography led him to all parts of Europe, North America,

the Caribbean, the Middle East and now in Brazil. In 2007, he received Arab Media & Society Award for Best Photographer of the Year. He collaborated with following media and international organizations: CNN, MSNBC, ESPN, BBC, Al Jazeera, Der Speigel, Open Society Foundation, Wall Street Journal, Le Monde Magazine, Time Magazine, Newsweek Magazine, Business/Bloomberg, Rolling Stone Magazine, SPIN, New York Magazine, Gourmet Magazine, GRAZIA Magazine, Guernica Magazine, Politiken Magazine, The Texas Observer, La Repubblica XL, Sabado XL, NOX Magazine, Epsilon Magazine, The Guardian, P-Magazine, EMI Records, Queens Museum and The Sun.

Spring Uprising 11 Against all advise, I decided to move to Egypt just days before the start of the uprising in January of 2011. I moved into my grand father’s apartment uninhabited for over 30 years, on the little-known roundabout in downtown Cairo, know as Tahrir Square. Within the next 18 days, I was witness to a struggle involving Egyptians of all social backgrounds, religions and genders. All putting aside their differences in an effort to overthrow a dictatorship and authoritarian regime, which was governing the country for generations. Within days millions flocked to the streets, chanting and sharing their otherwise guarded views. Peaceful protest and liberty of expression were met

with violent retaliation by authority, which united the protesters into even tighter knit community. Social media and new technologies helped the protests have a step ahead on what the authorities next move was, where to gather, and to fact check on any government infiltration. Twitters used the hashtag #Jan25 and every further date were thereafter immortalized. Even the day after former president Mubarak’s controversial televised address to the protesters in Tahrir Square and shutting down television stations, train stations and internet all together; millions of Egyptians from cities and form the farms alike, began a march on the Presidential palace. The rest is history.

სნაიპერით მოკლული მამაკაცი ქალაქის საქმიანი ნაწილის ქუჩაში, ქაიროში, 2010 წლის 29 იანვარს. /Getty Images/ Man shot by snipper in the streets of downtown on January 29, 2010 in Cairo, Egypt. /Getty Images/

მუბარაქის მოწინააღმდეგეები, რომელთაგან ბევრი დასახიჩრდა და დაიღალა Anti-Mubarak protestors, many of whom are injured and exhausted მუბარაქის მომხრეებთან ბრძოლაში, ტაჰრირის მოედანზე, ბარიკადების მიღმა, by conflict with Pro-Mubarak forces, live in sieged behind barricades ალყის პირობებში ცხოვრობენ. 6 თებერვალი, ქაიროს ცენტრი (ეგვიპტე) in Tahrir Square on February 6th in downtown Cairo, Egypt

პრეზიდენტ ჰოსნი მუბარაქის დახეული პორტრეტი, 3 თებერვალს, მუბარაქის მოწინააღმდეგეებსა და მომხრეებს შორის გამართული კონფლიქტის ღამის შემდეგ ქაიროში (ეგვიპტე).

A torn portrait of President Hosni Mubarak after a night of conflict between Anti-Mubarak protestors and Pro-Mubarak protesters in Tahrir Square on February 3rd in Cairo, Egypt.

ნათელა გრიგალაშვილი თავისუფალი ფოტოგრაფი. ცხოვრობს და მუშაობს საქართველოში. წლების განმავლობაში მუშაობდა ფოტორეპორტიორად პრესაში. ამჟამად მუშაობს სხვადასხვა ფოტოპროექტზე. მისი ფოტოპროექტების ძირითადი თემაა ცხოვრება საქართველოს რეგიონებში, უმცირესობები და ტრადიციული რელიგიურსახალხო რიტუალები. მუშაობდა პროექტებზე: “ეთნიკური უმცირესობები საქართველოში”, “ქართული სოფელი”, “რელიგიური დღესასწაულები,”, “დუხობორები საქართველოში”, “აზერბაიჯანელები საქართველოში”, “დედა ენა” და სხვა. არის რამდენიმე პერსონალური გამოფენის ავტორი,

მონაწილეობდა სხვადასხვა ჯგუფურ გამოფენაში. მიღებული აქვს პრიზები სხვადასხვა ფოტოკონკურსში. 2005 წელს მიენიჭა ალექსანდრე როინაშვილის სახელობის პრიზი ქართული ფოტოგრაფიის განვითარებაში შეტანილი განსაკუთრებული წვლილისთვის ფოტოკვირეული “ქოლგა თბილისი ფოტოს” მიერ. თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტსა და თბილისის სამხატვრო აკადემიაში ასწავლის ფოტოგრაფიას. 2014-15 წლებში დააარსა ფოტოკლუბები ეთნიკური და რელიგიური უმცირესობებისთვის საზღვრისპირა რეგიონებში – ჯავახეთსა და პანკისის ხეობაში.

რძის სუნი როცა ვინმე მიყურებს, მინდა სახეზე ხელები ავიფარო. მძიმე ხელები მაქვს. თითქოს ჩემამდე იცხოვრეს, იცხოვრეს, სანამ ცხოვრება დაიწყებოდა. სახლში ბევრი საქმეა. ყველა საქმე ამბობს, რომ მე ქალი ვარ. მე ლამაზი ქალი ვარ და მუქი ფერის ტანსაცმელს და შავ თავსაფარს ვატარებ. მე ლამაზი ქალი ვარ, და როცა ვიცინი, ჩემი სიცილის ჩრდილი საკვამურიდან

ამოსული კვამლივით გადაედება ხოლმე სოფელს. ჩვენ ლამაზი ქალები ვართ და მუქი ფერის ტანსაცმელს და შავ თავსაფრებს ვატარებთ. ერთი ფერის, ერთნაირი ღობის გვირისტით ეზოშემოკერებულ სახლებში ვცხოვრობთ და ოდნავ სხვადასხვანაირად ვიცინით. ყველაფერი იწყება ჩემიდან: გზა, დრო, ხალხი და სოფელი.

ლია ლიქოკელი

natela grigalashvili

Freelance photographer, who lives and works in Georgia. For many years, she has worked as a press photographer. Currently, she works on various photography projects. Life in different regions of Georgia, minorities and traditional religious and folk rituals are among the main subjects of her photo projects. Her projects include “Ethnic Minorities in Georgia”, “Georgian Village”, “Religious Holidays”, “Dukhobors in Georgia”, “Azerbaijani in Georgia”, “Mother Tongue”, among others. She is the author of several personal exhibi-

tions and has participated in various group exhibitions as well as received prizes at different photo contests. In 2005, she was awarded the Alexander Roinashvili honorary prize for the outstanding merits in the development of Georgian photography by Kolga Tbilisi Photo. She also teaches photography at Tbilisi Ivane Javakhishvili State University and Tbilisi State Academy of Arts. Between 2014 and 2015, she founded photography clubs for ethnic and religious minorities in borderline regions – Javakheti and Pankisi Gorge.

When someone is looking at me, I want to cover my face with hands.

My hands are heavy. It seems they had already lived before me; lived before the life has begun.

I am a beautiful woman and when I smile, the shadow of my smile covers the whole village just like smoke coming out of a chimney. We are beautiful women and we wear dark clothes and black kerchiefs. We live in the houses with the same tack-welded fence but we have a slightly different smile.

The Smell of Milk

There is a lot to do at home. Every tasks says that I am a woman.

I am a beautiful woman and I wear dark clothes and a black kerchief.

Everything begins from me: the road, time, people and the village.

Lia Liqokeli კურატორი: დინა ოგანოვა Curated by Dina Oganova

აზერბაიჯანელი გოგონა სკოლის ზეიმზე. გარდაბანი. 2014 Azeri Girl at School Celebration. Gardabani. 2014

ჯავახეთი 2013 Javakheti 2013

პანკისის ხეობა 2014 Pankisi Gorge 2014

აჭარელი ქალები, ხულო. 2014 Adjarian Women. Khulo. 2014

მე-14 ქოლგა თბილისი ფოტო 2015 წლის ქოლგა თბილისი ფოტოს კონკურსზე წარმოდგენილი ნამუშევრებიდან საუკეთესოების შერჩევა ჟიურისთვის რთული ამოცანა აღმოჩნდა. 6 კატეგორიაში დაახლოებით 600 განაცხადი მივიღეთ 9000 ფოტოგრაფზე მეტისგან, რომელთა ნამუშევრებიც გულდასმით უნდა შეგვესწავლა. მთელი მსოფლიოდან წარმოდგენილი ნამუშევრების მაღალი ხარისხი იმაზე მიუთითებს, რომ ქოლგას კონკურსი მსოფლიოს მასშტაბით სულ უფრო პოპულარული ხდება. განაცხადების მრავალფეროვნებამ და სიღრმემ კიდევ ერთხელ დაგვარწმუნა, რომ ფოტოგამოსახულებას დამთვალიერებელზე ზემოქმედების ძლიერი უნარი გააჩნია: სხვა გრძნობებს შორის, მას შეუძლია აღტაცების, შიშის, სიმპათიის, სიცილის, ცრემლის, სევდის, სიხარულის გამოწვევა. იყო დიდი ტრაგედიები და კატასტროფები, ჩაფიქრების მშვიდი წამები, სილამაზე და სულ მცირე რამეებით სიამოვნების წუთები, იდუმალი ამბების თხრობა და ზოგჯერ ეს ყველაფერი ერთდროულად იყო წარმოდგენილი, ერთ ჩარჩოში მოქცეული. რუსი ფოტოგრაფის, ვალერი მელნიკოვის ძლიერი ნამუშევარი ომის თემაზე, რომელმაც აღმოსავლეთ უკრაინის ქალაქ ლუჰანსკში იფეთქა, რეპორტაჟის კატეგორიაში პრიზი დაიმსახურა. მისი ობიექტივი მიმართულია არა დაპირისპირებული მხარეების ჯარებისკენ, არამედ მოქალაქეების, ან როგორც თავად ფოტოგრაფი უწოდებს მათ – “მესამე მხარის” ტრაგედიისკენ, რომლებიც ქვეყანაში გამძვინვარებული კონფლიქტის შუაგულში აღმოჩნდენ. ომმა მათი სახლები და სიცოცხლე იმსხვერპლა. მელნიკოვის ფოტოები უცნაური ჰაეროვანი სილამაზით გამოირჩევა, რაც მის ბევრ ნამუშევარში იგრძნობა და ერთსა და იმავე დროს, მის თვალწინ გათამაშებულ ტრაგედიასაც წარმოგვიდგენს და ამ ტრაგედიის საზღვრებსაც სცდება. ნენსი ნიუბერის სერია “ქრიზანთემა” დოკუმენტური ფოტოს კატეგორიის გამარჯვებული გახდა. სერია გვიჩვენებს, რომ “ტომობრივი რიტუალები” სადმე შორს კი არა, მშობლიურ ქალაქში, საკუთარი სახლის უკანა ეზოში უნდა ვეძებოთ. “ქრიზანთემა” ფოტოგრაფის მშობლიური ტექსასისთვის დამახასიათებელი კულტურული ფენომენის განსაკუთრებული ფორმალური მანერით შექმნილი ნამუშევარი, კარგად გაკეთებული დოკუმენტაციაა. ფოტოგრაფიული პროცესისთვის თანმდევი ფორმალობის ნაცვლად, ნიუბერიმ თავს უფლება მისცა, რომ ეს თემა სითბოთი და იუმორით წარმოედგინა და ეჩვენებინა, რომ თვითონაც ამ ტომის ნაწილია და არა უბრალოდ შორიდან დამკვირვებელი. კონცეპტუალური ფოტოს კატეგორია, თავისი არსით, სრულიად მრავალფეროვანი ნამუშევრებისთვისაა ღია. თუმცა, ვავჟინეც კოლბუჟის ჟიური: რიჩარდ ბრემი, ბრაიან გრიფინი, თინა შელჰორნი, დათო ცხადაძე

ნამუშევარი “წმინდა თავდაცვა” თანამედროვეობის მედიით გაჯერებული სამყაროსთვის მნიშვნელოვნებით გამოირჩევა, სადაც ყოველგვარი ინფორმაცია საგულდაგულოდ რედაქტირებული და გაფილტრული სახით გვეძლევა. 1980-იანი წლების ირან-ერაყის ომის საშუალებით, ფოტოგრაფი განიხილავს იმას, თუ როგორ გარდაიქმნება აღქმა სინამდვილედ და მეხსიერებად, თუნდაც ომის რეპორტაჟის შემთხვევაში. ეიზენშტეინის ფილმ “ოქტომბრის” კადრები ხშირად დოკუმენტურ მასალად მიიჩნეოდა. ამის ანალოგიით, კოლბუჟი წარმოადგენს ხელოვნურად გამოგონილი ომის სურათებს, რომელთა მიზანია იმის დამტკიცება, რომ ამა თუ იმ შეხედულების სინამდვილედ მიჩნევა შესაძლებელია. ენსოფი კესტელეინის ნამუშევარზე ასახული გოგონას ფოტომ, რომელიც ნახტომს აკეთებს, თავისი სიხალასით, ერთი კადრის კატეგორიაში გაიმარჯვა. გოგონას სახეზე აღბეჭდილი სიხარული, მისი ნახტომისას მამის პოზაში გამოხატული მოლოდინი, შინაური გარემოს მომხიბვლელი სინაზე – ეს ყველაფერი ამ ნამუშევრისთვის დამახასიათებელ სიხარულს ავსებს. სცენის, ნარატივის, მთელი ამბის ერთ გამოსახულებაში, ერთ ჩარჩოში მოქცევა, საკმაო სითამამეს მოითხოვს, რასაც შესანიშნავი უნარით ართმევს თავს კესტელაინი. ჩვენს მობილურ ტელეფონებში ჩაშენებული კამერები თითქმის საყოველთაო ფოტოგრაფირების საშუალებად იქცა. ხელმისაწვდომობის გამო, საინტერესოა ამ მოწყობილობით გადაღებული დახვეწილი ფოტოების შერჩევა. ფოტოკამერების მუდმივმა გაუმჯობესებამ ისინი სრულფასოვნად სერიოზულ ინსტრუმენტებად აქცია. ამ მხრივ გამოირჩევა ფოტოგრაფ მატია ვაკას მიერ პრაღის სათამაშოების მუზეუმში გადაღებული ფოტოსერიები. მისი მომხიბვლელი და ზოგჯერ გამაოგნებელი სურათები ჩვეულებრივი, მუზეუმში გადაღებული ფოტოს განწყობას სცდება. ვაკას ნამუშევრებში სათამაშოები თითქოს ცოცხლდებიან, გვიახლოვდებიან და უნდა დაგველაპარაკონ კიდეც. და ზოგჯერ ეს ყველაფერი არცთუ ისე სასიამოვნო შთაბეჭდილებას გვიტოვებს. მობილურით გადაღებული ერთი კადრის კატეგორიაში ნამუშევრების არნახული სპექტრი შემოვიდა. ფილტრის ეფექტების ხელმისაწვდომობის გამო, რაც ფოტოს განსაკუთრებულ იერს ანიჭებს, ხშირად რთულდება იმის გარჩევა, სად არის ნამდვილი გამოსახულება და სად – ეფექტის ნაკვალევი. თუმცა, ანა სვანიძის კარგად გაკეთებული შავ-თეთრი ფოტო, რომელზეც მთაში, ზამთრის ცაზე აღბეჭდილი შვეულმფრენი, სწრაფი შეყოვნების შედეგად, ვარსკვლავის ფორმად გაყინული მისი კომპრესორები, მაინც რაღაც განსაკუთრებულის მატარებელია.

THE 14th edition of KOLGA TBILISI PHOTO Judging the 2015 Kolga Tbilisi Photo Award was a formidable task for the panel. There were nearly 600 entries in 6 categories to be considered, over 9000 photographs to be carefully reviwed. The high quality of the entries from all around the world spoke to the growing global reach of the Kolga Award.

The range and depth of the entries showed us again the power of the photographic image that can move the viewer: elation, terror, sympathy, laughter, tears, sorrow, joy, to name a few. There were great tragedies and disasters, quiet moments of contemplation, vast beauty, delight in small things, even magical storytelling, sometimes all at once, all within the photographic frame.

Russian photographer Valery Melnikov’s powerful coverage of the war that swept over Luhansk in Eastern Ukraine has been awarded the prize for Reportage. His focus is not on the competing armies but on the tragedies of the civilians, as he calls them, the ‘third side,’ caught in the middle as the conflict ravaged their land, destroying homes and lives. What set Melnikov’s photos apart is a strange ethereal beauty to be seen in many of his photos that both expresses the tragedy before his eyes and transcends it.

Nancy Newberry’s series “MUM,” the winner in the Documentary category, shows us that an examination of ‘tribal rituals’ does not have to happen a world away, but can be done in one’s own home town, even literally in one’s own backyard. “MUM” is done in a particularly formal manner, a very well-made documentation of a cultural phenomenon specific to her Texas home. In spite of the formality of her photographic process, Newberry has allowed herself a warmth and humor that demonstrates her acceptance that she too is part of this tribe, not just an observer from a distant land.

Conceptual Photography is by its nature a field wide open to the most disparate bodies of work. However, Wawrzyniec Kolbusz’s work “Sacred Defence” stood out for its relevance to our media-saturated world, where

all of our information is heavily edited and filtered before we see it. Based on the presentations of the Iran-Iraq war of the 1980s, he examines how perception becomes reality and memory, even in the case of war reportage. In the same way that film stills from Eisenstein’ film “October” have routinely been taken for actual documentary images, Kolbusz presents images of war artificially created to justify a particular view that could be taken for the real thing.

The sheer exuberance of AnSofie Kesteleyn’s leaping girl gave her the vote in the One Shot category. The joy in the child’s face, the anticipation of her landing in her father’s posture, the charming intimacy of the domestic scene all added to the delight of this photograph. To get it all in one shot, a setting, a narrative, a complete story all within one rectangle is quite a feat, and one accomplished with finesse by Kesteleyn.

The cameras embedded within our mobile phones have become the instrument of near-universal image-making. Because of their ubiquity, it is intriguing to seek out fine photographs made with the gadget in everyone’s pocket. The constant improvement of the cameras have establiched them as serious instruments in their own right.

Photographer Mattia Vacca’s Mobile Series made in the Prague Toy Museum stood out. His charming – and occasionally disturbing pictures transcend the usual ‘photos-in-a-museum.’ In Vacca’s photographs, the toys’ characters seem alive, very close and about to speak to us, and not always in a pleasant way.

The Mobile One Shot category produced the most incredible array of images. The availability of effect filters to give a photo a certain look often made it difficult to decide between the image itself and the effect. That said, Ana Svanidze’s well-made black and white photograph of a helicopter in the mountainous winter sky, its blades frozen by the fast shutter into a star, had something special.

Jurors: Richard Bram, Brian Griffin, Tina Schelhorn, Dato Tskhadadze

გამარჯვებულები

საუკეთესო ერთი კადრი

winners ერთი კადრი

ენსოფი კესტელეინი ბელგია

one shot

ansofie kesteleyn Belgium

რეპორტაჟი

Reportage

ვალერი მელნიკოვი

Valery Melnikov

კონცეპტუალური ფოტო

Conceptual Photo

ვავჟინეც კოლბუჟი

wawrzyniec kolbusz

დოკუმენტური სერია

Documentary Series

რუსეთი

პოლონეთი

ნენსი ნიუბერი აშშ

russia

poland

nancy newberry usa

ჯეოსელის მობილური ფოტო სერია

geocell mobile photo series

მატია ვაკა

mattia vacca

ჯეოსელის მობილური ფოტო

geocell mobile photo

იტალია

ანა სვანიძე საქართველო

BEST one shot

italy

ana svanidze georgia

ენსოფი კესტელეინი AnSofie Kesteleyn კიანას ნახტომი მამის მიმართულებით, მაინი, აშშ Kiana Jumps on Her Dad, Maine, USA.

საუკეთესო რეპორტაჟი

best reportage

ვალერი მელნიკოვი უკრაინის შავი დღეები უკრაინის ქალაქ ლუჰანსკში 2014 წლის ადრეულ ზაფხულში ჩავედი და ის ჯერ კიდევ მშვიდობიანი ქალაქი იყო, მაგრამ მოახლოებული კატასტროფის განცდა უკვე ჰაერში ტრიალებდა და ყოველდღე ძლიერდებოდა. სეპარატისტებსა და უკრაინის ოფიციალურ მთავრობას შორის კონფლიქტი ნელ-ნელა ომში გადაიზარდა. უკრაინის სამხრეთ-აღმოსავლეთი სრულმასშტაბიანმა საომარმა მოქმედებებმა მოიცვა. ეს ზაფხული სტრატეგიულად მნიშვნელოვანი ქალაქ ლუჰანსკისთვის ყველაზე სისხლიანი პერიოდი გამოდგა. ყოველდღიური ცეცხლის პირობებში, მოსახლეობას წყლისა და დენის გარეშე უწევდა არსებობა. ყოველი დღე შეიძლებოდა მათი უკანასკნელი დღე გამხდარიყო. ნებისმიერ ომში, სულ ცოტა, ორი შეიარაღებული დაპირისპირებული მხარეა. ჩემთვის, როგორც ჟურნალისტისთვის, კონფლიქტის ყველაზე საინტერესო მესამე მხარე – უბრალო სამოქალაქოები იყვნენ. კატასტროფა მათ ცხოვრებაში მოულოდნელად შეიჭრა. ისე ჩანდა, თითქოს ეს ხალხი, საკუთარი სურვილის გარეშე, სამხედრო კონფრონტაციის მონაწილე გახდა. მათ ყველაზე საზარელი მოვლენები დაატყდათ თავს – მეგობრების და ნათესავების სიკვდილი, განადგურებული სახლები და ათასობით ადამიანის განადგურებული ცხოვრება. ლუჰანსკის რეგიონში თვეზე მეტხანს დავრჩი და უკრაინის უახლესი დრამატული ისტორიის მოვლენებს ვიღებდი. ეს ფოტოსერია ასახავს ყველაზე საზარელ მოვლენებს, რომელთა მოწმეც 2014 წლის ზაფხულში გავხდი.

Valery Melnikov Black Days of Ukraine I arrived in the Ukrainian city called Luhansk in the early summer of 2014 and it was then a peaceful town but the feeling of impending disaster was already in the air and every day, it was getting even stronger. The conflict between separatists and the official Ukrainian authorities gradually escalated into the war. Full-scale hostilities errupted in the south-east of Ukraine. This summer became the bloodiest time for the strategically important city of Luhansk. The locals had to survive without any water and electricity under the daily shelling. And each new day could have become their last. There are always at least two armed fighting sides in any war. For me, as a journalist, the most interesting side in this conflict was the third one – ordinary civil people. Disaster came into their lives unexpectedly. These people found themselves in the middle of the military confrontation against their will. They experienced the most terrible things: the death of their friends and relatives, destroyed houses and ruined lives of thousands of people. I stayed in the Luhansk region for more than a month documenting the dramatic recent events in Ukrainian history.

This series of photos reflect the most awful events I witnessed in the summer of 2014.

საუკეთესო კონცეპტუალური ფოტოპროექტი

Best conceptual photo project

ვავჟინეც კოლბუჟი წმინდა თავდაცვა “წმინდა თავდაცვა”, რომელიც, ძირითადად, ირან-ერაყის ომის შემდგომ რეალობას გულისხმობს, ხელოვნური ომის ფოტოების წარმოების ისტორიაა. ის ყალბი ომის ამბების აგების არსებულ მოდელებს იკვლევს და ახალ, ომთან დაკავშირებულ სიმულაციას ქმნის ციფრულად დამუშავებულ, სატელიტით გადაღებულ ატომური ელექტროსადგურების ფოტოებში. ეს ფოტოები გვარწმუნებენ, თითქოს ომის კადრებს ვუყურებთ. სინამდვილეში კი თვალს ილუზიას ვადევნებთ. მოწმენი ვხდებით, როგორ იქმნება ომის სიმულაკრა სხვადასხვა სივრცეში. მუდმივი დეკორაცია, რომელიც ომის თემაზე შექმნილი ფილმების გადასაღებად იგება; მუზეუმები ომისდროინდელ რეალიებს უმცირესი დეტალების გათვლით ბაძავს; ამა თუ იმ წამებულის ცვილის ფიგურებით; და პლასტიკისგან დამზადებული, ქვეითთათვის განკუთვნილი ნაღმების რეპლიკები, რომლებსაც სუვენირებად ყიდიან. სატელიტიდან გადაღებული ირანის ატომური ელექტროსადგურების დამუშავებული ფოტოები გამოგონილი დასავლური გაფიცვის შედეგად განხორციელებული ნგრევის თანაბრად გამორჩეულ, პარალელურ ვერსიებს გვთავაზობს. შენობები, რომლებიც ზოგიერთ სურათზე განადგურებულია, სხვებზე უვნებლადაა წარმოჩენილი. ავტორი წარმოგვიდგენს მოვლენის დამადასტურებელ “საბუთს”, რომელიც არასდროს მომხდარა, რითაც კითხვის ნიშნის ქვეშ სვამს მედიის დისკუსიას.

Wawrzyniec Kolbusz Sacred Defence Sacred Defense, embedded mainly in the post-war reality of the Iraq-Iran war, is a story of producing artificial war images. It traces existing modes of construction of fake war narrations and creates a new, war-related simulation in digitally amended satellite images of nuclear sites.

These images make us believe we see the war. We are looking at illusions, however.

We see how the war simulacra are being created within different spaces. A permanent film-set, constructed only for the purpose of shooting war movies. Museums mimic the wartime reality in the smallest detail; with wax figures of particular martyrs; and plastic replicas of antipersonnel mines sold as souvenirs.

Amended satellite images of Iranian nuclear sites show mutually exclusive, parallel versions of destruction, caused by a hypothetical Western strike. Buildings destroyed in some images stand intact in others. Author is producing ‘proofs’ of an event that never happened, questioning the media discussion.

საუკეთესო დოკუმენტური ფოტოსერია Best documentary photo project ნენსი ნიუბერი ქრიზანთემა

თითოეული კულტურის განსაზღვრების საქმეში წეს-ჩვეულებებს უმთავრესი როლი აკისრია. “ქრიზანთემა” ჩემი საკუთარი „ეზოს“ კვლევაა, რომელიც მეხსიერების, ურთიერთობათა, თვითრეპრეზენტაციის და ყოველდღიურობის უცნაურ რიტუალებს უღრმავდება. “The Homecoming Mum” (გამოსაშვები საღამოს წვეულებისთვის განკუთვნილი, სამოსელზე დასამაგრებელი ქრიზანთემა) სპეციფიკური კორსაჟია, რომელსაც მეგობრებსა და შეყვარებულებს ჩუქნიან. ის აბრეშუმის დიდი, გრძელი ლენტებით და სხვა მოსართავებით გაწყობილი ყვავილია, რომელიც მფლობელის ინტერესებს, სოციალურ რანგსა და მეგობრებისადმი ერთგულებას ასახავს. მათ რიტუალების დროს ირგებენ, აგროვებენ და საბოლოოდ უკვდავყოფენ, როდესაც საძინებლის კედელზე კიდებენ, როგორც ნადავლს. ყოველწლიურად კოლექცია ახალი და უფრო დახვეწილი ასეთი ნივთით იზრდება, ის წინსვლასა და პირად ისტორიას გამოხატავს. მაშინ, როცა მრავალი ამერიკელი მოსწავლე მიზანმიმართულად ემიჯნება გარე სამყაროს, კორსაჟი ერთსა და იმავე დროს, კულტურული ჩართულობის აქტსა და ხალხური შემოქმედების სპეციფიკურ ბრენდს წარმოადგენს. ჩემი მოგონებების ინტერპრეტაციით შთაგონებული, ფოტოებს ნელ-ნელა ვიღებდი. გადასაღები ველი მოქმედი გმირების საცხოვრებლებით შემოვფარგლე. ამ ძალიან პირადულ სივრცეში სპონტანურსა და დაკვირვებით შერჩეულ მომენტებს ერთად ვაწყვილებ. ჩემი ინტერესის ობიექტია მიმართება „მე“-სა და კულტურას, რეალურსა და წარმოსახულს შორის. მორთულობათა და განმასხვავებელ ნიშანთა ექსტრავაგანტურობის შესწავლის მეშვეობით, ნამუშევრები ცერემონიულობისა და „ჩვეულებრიობის“ კვლევას განაგრძობს. ადამიანის ყოფა შემოქმედებითი აქტია. მისტერია კი ის არის, თუ რა გვიბიძგებს ინოვაციისა და საკუთარი თავის შესახებ უსიტყვო თხრობაში მონაწილეობისკენ.

Nancy Newberry MUM Customs are vital in defining all cultures. “Mum” is survey of my own back yard exploring themes of memory, relationships, self-representation and strange rituals of the everyday. Artificial, shiny and virtually unknown outside of Texas, the Homecoming Mum is an elaborate corsage, exchanged between friends and lovers. The Mum consists of a large silk flower decorated with long glittery ribbons and other trinkets, which indicate the wearer’s interests, social standing, and allegiances to friends. They are ritually worn, collected and subsequently immortalized, tacked to bedroom walls as trophies.

Each year the collection grows with a more elaborate Mum, marking progress and personal history. At a time when many American high schoolers seem purposefully disengaged from the world around them, the Mum constitutes both a unique act of cultural immersion and a specific brand of folk art. Shot slowly and inspired by an interpretation of my memories, I have limited the settings of the photographs to in and around the subject’s homes. In this very personal space, I pair spontaneous and carefully arranged moments; my interest is in the relationship between self and culture, the real and the perceived. With the extravagance of adornment and insignia the work continues to explore ceremony and commonplace. Human existence is a creative act; the mystery is in how we are driven to innovate and engage the unspoken narrative of ourselves.

ჯეოსელის მობილური ფოტო : საუკეთესო ერთი კადრი

Geocell mobile photo: best one shot

ანა სვანიძე Ana Svanidze დახმარების აღმოსაჩენად To the Rescue

ჯეოსელის მობილური ფოტო : საუკეთესო ფოტოსერია

geocell mobile photo: Best photo series

მატია ვაკა პრაღის სათამაშოების მუზეუმი პრაღის კოშკში, ოქროს ქუჩის მახლობლად, მოხუცი გრაფის აპარტამენტებში მდებარე პრაღის სათამაშოების მუზეუმი მსოფლიოს ამ ტიპის მუზეუმებს შორის სიდიდით მეორედ ითვლება.

Mattia Vacca Prague Toys Museum Situated in the Old Count’s Chambers of Prague Castle, in the vicinity of the Golden Lane, the Prague Toy Museum is said to be the second largest museum of this kind in the world.

ნომინანტები

SHORTLIST

ერთი კადრი One shot

ანა გოგუაძე საქართველო Anna Goguadze Georgia

დარო სულაკაური საქართველო Daro Sulakauri Georgia

გაეტანო ფიზიკარო იტალია Gaetano Fisicaro Italy

იოზებ კუბიჩეკი ჩეხეთი Josef Kubicek Czech Republic

ნენსი ნიუბერი აშშ Nancy Newberry US

ადრიან ტაშე საფრანგეთი Adrien Tache France

დავით ლეჟავა საქართველო David Lezhava Georgia

ჯანლუკა გამბერინი საფრანგეთი Gianluca Gamberini France

კარინ ვერსლუისი ნიდერლანდები Karine Versluis Netherlands

ნათან დვირი ისრაელი Natan Dvir Israel

ალექსანდრე გოგიბერიძე საქართველო Alexander Gogiberidze Georgia

დემეტრე დათიაშვილი საქართველო Demetre Datiashvili Georgia

გიორგი დეკანოიძე საქართველო Giorgi Dekanoidze Georgia

ქსენია იურკოვა რუსეთი Ksenia Yurkova Russia

პაველ ვოლკოვი რუსეთი Pavel Volkov Russia

ანდრეა დე ფრანცისკის

იტალია Andrea de Franciscis Italy

დიდიე ბიზე საფრანგეთი Didier Bizet France

ჯოვანი კოკო იტალია Giovanni Cocco Italy

ლესლი ჰოლ ბრაუნი აშშ Leslie Hall Brown US

ზაბინე ბუნგერტი გერმანია Sabine Bungert Germany

ენსოფი კესტელეინი ბელგია AnSofie Kesteleyn Belgium

ელენა ხოლკინა რუსეთი Elena Kholkina Russia

ინზა ჰაგემანი და შტეფან ფინგერი გერმანია Insa and Stefan Hagemann Germany

მარსინ გორსკი პოლონეთი Marcin Gorski Poland

სერენა დესანქტისი იტალია Serena De Sanctis Italy

ასტრიდ შულცი გაერთიანებული სამეფო Astrid Schulz UK

ელენე რამიშვილი საქართველო Elene Ramishvili Georgia

ირაკლი შარაშიძე საქართველო Irakli Sharashidze Georgia

მარკ დაფი გაერთიანებული სამეფო Mark Duffy UK

სერგეი პონომარიოვი რუსეთი Sergey Ponomarev Russia

ქერი ტომბერლინი აშშ Carrie Tomberlin US

ემერიქ ლიუზე საფრანგეთი Emeric Lhuisset France

იან ზიხლინსკი შვეიცარია Jan Zychlinski Switzerland

მარტინ გერნერი გერმანია Martin Gerner Germany

სერგი ბარისაშვილი საქართველო Sergi Barisashvili Georgia

ქრისტოფ ვისო საფრანგეთი Christophe Viseux France

ერიკ ტომბერლინი აშშ Eric Tomberlin USA

ხორდი პერდიგო ფინეთი Jordi Perdigo Finland

მართინ კოზა გერმანია Martin Kosa Germany

ზიდჰართ ჯაინი ინდოეთი Siddharth Jain India

ქრისტინა ალდეუელა ესპანეთი Cristina Aldehuela Spain

ფილიპე ბიანკი პორტუგალია Filipe Bianchi Portugal

ხოსე ტერსერო მექსიკა Jose Tercero Mexico

მესეი შოაკენა აშშ Messay Shoakena US

სიმონე კრეშენცო იტალია Simone Crescenzo Italy

კონცეპტუალური Conceptual ზიგრიდ ემანი გერმანია Sigrid Ehemann Germany

აგნიეშკა ვასიკი პოლონეთი Agnieszka Wasik Poland

ემანუელე კამერინი იტალია Emanuele Camerini Italy

ჯო ფიშერი გერმანია Jo Fischer Germany

ქეთა ღვინეფაძე საქართველო Qeta Gvinepadze Georgia

სიმონ მორიცი უნგრეთი Simon Moricz Hungary

ელისონ მაქოლეი შვეიცარია Alison McCauley Switzerland

ემერიქ ლიუზე საფრანგეთი Emeric Lhuisset France

ხორდი პიზარო ესპანეთი Jordi Pizarro Spain

რიკ პუშინსკი გაერთიანებული სამეფო Rick Pushinsky UK

სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy

ანე კატრინ გრაინერი გერმანია Anne Kathrin Greiner Germany

ერიკ ტომბერლინი აშშ Eric Tomberlin USA

ხოსე ტერსერო მექსიკა Jose Tercero Mexico

ზაბინე ბუნგერტი გერმანია Sabine Bungert Germany

სტეფანო სკირატო იტალია Stefano Schirato Italy

ასტრიდ შულცი გაერთიანებული სამეფო Astrid Schulz UK

ფელიქს გერტნერი გერმანია Felix Gaertner Germany

დაგობერტ ჰარტმანი გერმანია Dagobert Hartmann Germany

სერენა დე სანქტისი იტალია Serena De Sanctis Italy

ტაირ იუნი თურქეთი Tahir Un Turkey

ქრისტოფ ფრანკე გერმნაია Christoph Franke Germany

ფრანსისკო დიასი აშშ Francisco Diaz USA

კაისა გულბერგი დანია Kajsa Gullberg Denmark

სირიო მანიაბოსკო გერმანია Sirio Magnabosco Germany

თომას შელი ავსტრია Thomas Schell Austria

დარიო ბოზიო იტალია Dario Bosio Italy

გაბორ კასა უნგრეთი Gabor Kasza Hungary

კნუტ ვოლფგანგ მარონი გერმანია Knut Wolfgang Maron Germany

თომას შელი ავსტრია Thomas Schell Austria

თომაშ ლაზარი პოლონეთი Tomasz Lazar Poland

დესისლავა ნიკოლოვა ბულგარეთი Desislava Nikolova Bulgaria

ჯოვანა დელ სარტო იტალია Giovanna del Sarto Italy

ლესლი ჰოლ ბრაუნი აშშ Leslie Hall Brown US

ვავჟინეც კოლბუჟი პოლონეთი Wawrzyniec Kolbusz Poland

ტორსტენ შუმანი გერმანია Torsten Schumann Germany

ედი ჯერალდი ისრაელი Eddie Gerald Israel

ჯოვანი კოკო იტალია Giovanni Cocco Italy

მოტონორი შიმიცუ იაპონია Motonori Shimizu Japan

ვოლფ ბიოვიგი გერმანია Wolf Boewig Germany

ელენა ხოლკინა რუსეთი Elena Kholkina Russia

ირაკლი საბეკია საქართველო Irakli Sabekia Georgia

ნენსი ნიუბერი აშშ Nancy Newberry US

ჟოლტ ოლაფ სამოდი უნგრეთი Zsolt Olaf Szamody Hungary

დოკუმენტური

Documentary

ადრიენ ტაშე საფრანგეთი Adrien Tache France

გაბრიელე მიკალიცი იტალია Gabriele Micalizzi Italy

იორგ გლეშერი გერმანია Joerg Glaescher Germany

სერგეი პონომარიოვი რუსეთი Sergey Ponomarev Russia

ედი ჯერალდი ისრაელი Eddie Gerald Israel

ალექს მაზი იტალია Alex Masi Italy

ჯანლუკა მიკელეტი იტალია Gianluca Micheletti Italy

ჟიული ბურჟი საფრანგეთი Julie Bourges France

ტომაზო რადა პორტუგალია Tommaso Rada Portugal

ფაუსტო პოდავინი იტალია Fausto Podavini Italy

ალექს პოტერი აშშ Alex Potter USA

ჯოვანა დელ სარტო იტალია Giovanna del Sarto Italy

ლუისა მარი ზუმერი გერმანია Louisa Marie Summer Germany

ვალერი მელნიკოვი რუსეთი Valery Melnikov Russia

ფლორიან მიულერი გერმანია Florian Mueller Germany

ანდრეა დე ფრანცისკის იტალია Andrea de Franciscis Italy

ჯოვანი კოკო იტალია Giovanni Cocco Italy

მათიას იუნგი გერმანია Matthias Jung Germany

ვინჩენცო პალიუკა იტალია Vincenzo Pagliuca Italy

გაბრიელე მიკალიცი იტალია Gabriele Micalizzi Italy

ენსოფი კესტელეინი ბელგია AnSofie Kesteleyn Belgium

ჯულიო დი სტურკო იტალია

ვლადიმირ ანტაკი კანადა

Giulio Di Sturco Italy

მიჰაელ დანერი გერმანია Michael Danner Germany

გაეტანო ფიზიკარო იტალია Gaetano Fisicaro Italy

დელფინ ბედელი საფრანგეთი Delphine Bedel France

ჰანეს იუნგი გერმანია Hannes Jung Germany

ნენსი ნიუბერი გაერთიანებული სამეფო Nancy Newberry UK

რეპორტაჟი reportage

ჯოვანი კოკო იტალია Giovanni Cocco Italy

ბირტე კაუფმანი გერმანია Birte Kaufmann Germany

ივან ტიხი უკრაინა Ivan Tykhy Ukraine

ნათან დვირი ისრაელი Natan Dvir Israel

ალექს მაზი იტალია Alex Masi Italy

ჰანეს იუნგი გერმანია Hannes Jung Germany

დანიელ დუბოვიცი გაერთიანებული სამეფო Daniel Dubowitz UK

ჯეი ჰენრი ფეირი აშშ J Henry Fair USA

ორიოლ სეგონ ტორა ესპანეთი Oriol Segon Torra Spain

ანა სვანიძე საქართველო Ana Svanidze Georgia

ინზა ჰაგემანი და შტეფან ფინგერი გერმანია Insa Hagemann and Stefan Finger Germany

ელინ ჰოილანდი ნორვეგია Elin Hoyland Norway

იაკობ შნეცი გერმანია Jakob Schnetz Germany

პაველ ვოლკოვი რუსეთი Pavel Volkov Russia

ქრისტიან ვერნერ გერმანია Christian Werner Germany

ირვინგ ფილეგასი გერმანია Irving Villegas Germany

ფელიქს ფონ დერ ოსტენი

იან დიუფელზიკი გერმანია Jan Duefelsiek Germany

სანდრა ჰოინი გერმანია Sandra Hoyn Germany

დავიდ კლამერი საქართველო David Klammer Germany

ხორდი პერდიგო ფინეთი Jordi Perdigo Finland

გერმანია Felix von der Osten Germany

Vladimir Antaki Canada

კშიშტოფ რაკონი პოლონეთი Krzysztof Racon Poland

ედი ჯერალდი ისრაელი Eddie Gerald Israel

დიდიე ბიზე საფრანგეთი Didier Bizet France

მარტინ კოზა გერმანია Martin Kosa Germany

ტომაშ ლაზარი პოლონეთი Tomasz Lazar Poland

მანუელა დიორი გერმანია Manuela Doerr Germany

ელენა ხოლკინა რუსეთი Elena Kholkina Russia

ედი ჯერალდი ისრაელი Eddie Gerald Israel

მამუკა ჯაოშვილი საქართველო Mamuka Jaoshvili Georgia

ვალერი მელნიკოვი რუსეთი Valery Melnikov Russia

პაოლო მარკეტი იტალია Paolo Marchetti Italy

ვალერი მელნიკოვი რუსეთი Valery Melnikov Russia

ელისაბედ მეძმარიაშვილი საქართველო Elisabed Medzmariashvili Georgia

მარკო შპინერი გერმანია Marco Spinner Germany

ვლადიმირ ანტაკი კანადა Vladimir Antaki Canada

პაველ ვოლკოვი რუსეთი Pavel Volkov Russia

ჟან მიშელ ვოჟი საფრანგეთი Jean Michel Voge France

ფელიქს ფონ დერ ოსტენი გერმანია Felix von der Osten Germany

მატია ვაკა იტალია Mattia Vacca Italy

ვოუტერ ვან ვერენბერგი ბელგია Wouter Van Vaerenbergh Belgium

გერა არტემოვა უკრაინა Gera Artemova Ukraine

მიჩიკო მაკინო იაპონია Michiko Makino Japan

სანდრა ჰოინი გერმანია Sandra Hoyn Germany

ჯეოსელის მობილური ფოტო geocell mobile photo

სერენა დე სანქტისი იტალია Serena De Sanctis Italy

ანა სვანიძე საქართველო Ana Svanidze Georgia

იოაჰიმ ჰილდებრანდი გერმანია Joachim Hildebrand Germany

ნატალია ბურდული საქართველო Natalia Burduli Georgia

სერგეი პონომარიოვი რუსეთი Sergey Ponomarev Russia

ანე კატრინი გერმანია Anne Kathrin Germany

იოზეფ კუბიჩეკი ჩეხეთი Josef Kubicek Czech Republic

ნადეჟდა პავლოვა ბულგარეთი Nadezhda Pavlova Bulgaria

სტეფანო სკირატო იტალია Stefano Schirato Italy

ქრისტოფერ ბუთი გერმანია Christopher Booth Germany

ქეთევან მაჭავარიანი საქართველო Ketevan Machavariani Georgia

მიჩიკო მაკინო იაპონია Michiko Makino Japan

თომას შელი ავსტრია Thomas Schell Austria

დარო სულაკაური საქართველო Daro Sulakauri Georgia

ხაშაიარ შარიფე ირანი Khashayar Sharifaee Iran

სიმონა ბონანო იტალია Simona Bonanno Italy

ტომაშ ლაზარი პოლონეთი Tomasz Lazar Poland

დავიდ კლამერი გერმანია David Klammer Germany

ლესლი ჰოლ ბრაუნი აშშ Leslie Hall Brown USA

სერგი ბარისაშვილი საქართველო Sergi Barisashvili Georgia

ერთი კადრი

ONE SHOT

დარო სულაკაური Daro Sulakauri სიყმაწვილის წართმევა, ადრეული ქორწინებანი საქართველოში Deprived of Adolescence, Early Marriages in Georgia.

ადრიენ ტაშე Adrien Tache ბავშვების ჯგუფი მალიში Children Group in Mali ტკბილი შეშლილობა გვინეაში Sweet Madness in Guinea

სტეფანო სკირატო Stefano Schirato სერიიდან „რადან, ინშალაჰ“ From the series “Radan, Inshallah” ტორსტენ შუმანი Torsten Schumann დამიმახსოვრე Remember Me

ალექსანდრე გოგიბერიძე Alexander Gogiberidze დამთვალიერებელი Visitor

ანდრეა დე ფრანცისკისი Andrea de Franciscis ინოვაციური მობრუნება A Pathbreaking Move

ანა გოგუაძე Anna Goguadze სერიიდან “მე – ანია“ From the series “Me – Ania”

ქერი და ერიკ ტომბერლინები Carrie and Eric Tomberlin დატბორილი აგურის ქარხანა, ბანგლადეში Flooded Brick Factory, Bangladesh

ქრისტოფ ვიზო Christophe Viseux მოგზაურობა კოლუმბიაში Cruising in Colombia

დავით ლეჟავა David Lezhava ბავშვი The Kid

ჯანლუკა გამბერინი Gianluca Gamberini ტომაზინო Tommasino

დემეტრე დათიაშვილი Demetre Datiashvili

„-ვინც თქვენს შორის უცოდველია, პირველად იმან ესროლოს ტაბურეტი.“ “– Let the one among you who is without sin be the first to cast a stool.”

სერიიდან “აფხაზეთი” From the series “Abkhazia”

მარტინ გერნერი Martin Gerner პული მაზარ-ი-შარიფში/ავღანეთი – ყოველდღიური ცხოვრება საომარ პირობებში Pool Billiard Mazar-i-Sharif/Afghanistan – Daily Life in War

მარტინ გერნერი Martin Gerner

ავღანეთ-პაკისტანის საფეხბურთო მატჩი – ქაბული გაძლიერებული უსაფრთხოების პირობებში Afghanistan Plays Pakistan in Football – Kabul under High Security Tension

კარინ ვერსლუისი Karine Versluis პურისცხობა, სტაპჰორსტი Preparing the Bread, Staphorst

პაველ ვოლკოვი Pavel Volkov კაზაკი მაიდნიდან. კიევი, უკრაინა A Cossack from Maidan. Kiev, Ukraine.

ხორდი პერდიგო Jordi Perdigo იეზდის ბაზარი Inside Yazd’s Bazaar

ინზა ჰაგემანი და შტეფან ფინგერი Insa Hagemann and Stefan Finger საქორწინო შოუ Weddingshow

იოზეფ კუბიჩეკი Josef Kubicek დედა და ქალიშვილი Mother and Daughter

რაც მამაა, ის შვილია Like Father, Like Son

მარსინ გორსკი Marcin Gorski უსათაურო Untitled

ტაირ იუნი Tahir Un გამომშვიდობება Farewell უსათაურო Untitled

ნათან დვირი Natan Dvir გრანდ სენტრალი Grand Central

სიმონა ბონანო Simona Bonanno ბორტზე #2 Aboard #2

სიმონე კრეშენცო Simone Crescenzo ჩაყვინთვა The Dive

მესეი შოაკენა Messay Shoakena J Bar W Ranch, მერილენდი, აშშ J Bar W Ranch, Maryland, USA

ლესლი ჰოლ ბრაუნი Leslie Hall Brown

დროში მოგზაურობა Time Travel

ლესლი ჰოლ ბრაუნი Leslie Hall Brown

ტრაბახი The Display

იან ზიხლინსკი Jan Zychlinski

კედელი The Wall

იან ზიხლინსკი Jan Zychlinski

უსათაურო Untitled

ხოსე ტერსერო Jose Tercero

პილიგრიმები Pilgrims

ზიდჰართ ჯაინი Siddharth Jain

სერენა დე სანქტისი Serena De Sanctis

მონია Monia

სერგი ბარისაშვილი Sergi Barisashvili

ქალები დილას მუშაობისას ლუდჰიანაში, პენჯაბი, ინდოეთი Women Working Early Morning in Ludhiana, Punjab, India

ტყავზე მომუშავეები Tannery Workers

ემერიქ ლიუზე Emeric Lhuisset სუვენირები სირიიდან Souvenirs de Syrie

ელენე რამიშვილი Elene Ramishvili ამაღლებული სულიერი მდგომარეობა High State of Soul

დიდიე ბიზე Didier Bizet სერიიდან „იომ იერუშალაიმ“ From the series “Yom Yeroushalayim”

დიდიე ბიზე Didier Bizet მორაკას მონასტრის მოჩვენება, მონტენეგრო, 2014 The Phantom of the Monastery of Moraca, Montenegro 2014

ფილიპე ბიანკი Filipe Bianchi კითხვა Reading

ელენა ხოლკინა Elena Kholkina ბნელი მატერია Dark Matters

ქსენია იურკოვა Ksenia Yurkova უსათაურო Untitled

სერგეი პონომარიოვი Sergey Ponomarev მშვიდობით Goodbye

სერგეი პონომარიოვი Sergey Ponomarev ძმები Brothers

ჯოვანი კოკო Giovanni Cocco მძიმე სამუშაო ტუნისში Toiling Tunisia

ჯოვანი კოკო Giovanni Cocco დავიწყებული მოგონებები Forgotten Memories

გიორგი დეკანოიძე Giorgi Dekanoidze სარკე Mirror

ირაკლი შარაშიძე Irakli Sharashidze დიდი საიდუმლო ადგილი თეატრში A Big Secret Place in Theater

მარტინ კოზა Martin Kosa სიბნელიდან Out of the Dark

ზიგრიდ ემანი Sigrid Ehemann უსათაურო Untitled

სიმონ მორიც საბიანი Simon Moricz Sabjan ინტერნეტის გადასახადის წინააღმდეგ Internet Tax Protests

სიმონ მორიც საბიანი Simon Moricz Sabjan გულშემატკივრები Cheerleaders

სიმონ მორიც საბიანი Simon Moricz Sabjan

გაეტანო ფიზიკარო Gaetano Fisicaro

უნგრეთის საფეხბურთო ლიგა Hungarian Football League

წმინდა Immaculate

მარკ დაფი Mark Duffy პოლიციელი, ტიანანმენის მოედანი Policeman, Tiananmen Square

ზაბინე ბუნგერტი Sabine Bungert

ერთი დღე სანაპიროზე A Day on the Beach

ერიკ ტომბერლინი Eric Tomberlin

თომას შელი Thomas Schell ქალაქური Urbanely

მიწიერ ტკბობათა ბაღი Garden of Earthly Delights

ტომაშ ლაზარი Tomasz Lazar გინძა Ginza

ტომაშ ლაზარი Tomasz Lazar

ტომაშ ლაზარი Tomasz Lazar

ჰარაძუკუელთა სახეები Harajuku Faces

ცოდვის ქალაქი Sin City

ქრისტინა ალდეჰუელა Cristina Aldehuela ერთი დღე ზაფხულის ბაქოში One Day in the Summer in Baku

ენსოფი კესტელეინი AnSofie Kesteleyn სიცხით გათანგული კაცი, ნევადა Burning Man, Nevada

ასტრიდ შულცი Astrid Schulz

ხის დამუშავება სენეგალში 2 Woodwork in Senegal 2

კონცეპტუალური

Conceptual

აგნიეშკა ვასიკი რეალობის მიღმა პროექტში შემდეგ ვარაუდამდე მივედი: იმის მიუხედავად, რომ ფოტოგრაფია ჩვენს სამყაროში ლოგიკურად და ფიზიკურად არსებობს, ის მაინც აფართოებს ჩვენს წარმოდგენას და გამოცდილებას მეტაფიზიკურის შესახებ. ამ სერიების შექმნით, შევეცადე, გარემომცველ სინამდვილეს დამთვალიერებლის თვალით დავკვირვებოდი. მათ თითო ნაწილი ჩამოვაჭერი ისე, რომ მათი ძირითადი მდგომარეობა არ დამირღვევია. მინდოდა, სინამდვილეში ელემენტებს შორის ისეთი კავშირი მეპოვნა, რომელიც ერთმანეთთან გარკვეულ დაძაბულობას ქმნის. ჩვეულებრივი ობიექტები, ბუნების ფრაგმენტები, რომელთა ინტერაქციასაც შეუძლია სიურეალისტური სცენა წარმოგვიდგინოს. ჩემი აზრით, ფოტოგრაფია საუკეთესო გზაა სიურეალისტური იდეის წარმოდგენისთვის. ყველაზე მეტად კი ის მაოცებს, რომ ფიზიკის კანონების და ხელოვანის მიერ დანახული სამყაროს სუბიექტური ხედვის დაკავშირების გზით შესაძლებელია აღმქმელის ქვეცნობიერზე ზემოქმედება.

Agnieszka Wasik Above the Reality In this project I assumed that despite the fact that photography exists in our world in logical and physical way, it lets us broaden our mind and experience metaphysical. Creating this series, I endeavored to observe the surrounding reality as a spectator. I cut off single parts of it without interfering their basic state.

I looked for relations between elements in reality, which make some kind of tension between each other. Ordinary objects, fragments of nature which interaction could make surrealistic sense.

In my opinion, medium of photography is a perfect way to present the idea of surrealism. What fascinates me the most is a possibility of influence on receiver’s subconscious by connecting laws of physics with subjective outlook of the world seen by an artist.

ელისონ მაქოლეი ყველგან, გარდა აქაურობისა თემაზე „ყველგან, გარდა აქაურობისა“ მუშაობა 2008 წელს დავიწყე. ეს სერიაა, რომელიც ძალიან ნელა და ორგანულად იზრდებოდა. ვეცადე სურათებზე ამესახა მოუსვენარი განცდა იმისა, რომ იქ, სადაც ახლა ვიმყოფები, არ უნდა ვიყო და მომდევნო ადგილი უკეთესი იქნება. რამდენადაც გამუდმებით გადავადგილდები, ძალიან მაინტერესებს ქვეყნის ან თემისადმი მიკუთვნებულობის იდეა. თავად ასეთი განცდა არასდროს მქონია და მიუხედავად იმისა, რომ თითქოს სადღაც ჩემი ადგილი უნდა მქონდეს, არ მინდა ასე იყოს. მიკუთვნებულობის განცდა რომ გამაჩნდეს, მისი არსით აღარც დავინტერესდებოდი. ფოტოებში გეოგრაფიული თუ დროითი აღმნიშვნელები ბუნდოვანია, რადგან ნამუშევრები ადგილისა და დროის კი არა, მათი განცდის შესახებ მოგვითხრობს. ნამდვილი დასაწყისი არ არსებობს და, ვფიქრობ, არც დასასრული. ნამუშევრები რეალობას ეფუძნება, მაგრამ ეს სუბიექტური აღქმის შესაბამისად დეფორმირებული რეალობაა. ეს ამ მოუსვენარი, ირეალური მომენტებისას ჩემი სულიერი მდგომარეობის ასახვაა.

Alison McCauley Anywhere but Here I began working on “Anywhere but here” in 2008. It’s a series that has grown very slowly and quite organically. The images attempt to express the restless feeling that the place I’m in isn’t where I should be and that the next location will be better. As someone who has always moved around, I am very interested in the idea of belonging to a country or a community. This is a feeling that I’ve never had and, although I feel like I’m supposed belong somewhere, I don’t want to. If I had this feeling of belonging, I wouldn’t have a reason to keep wondering about it. The geographical and temporal reference points in the photographs are blurred because the work isn’t about the location or time, but about a state-ofmind. There’s no real beginning and I don’t think there will be an end. The work comes from reality, but it’s a reality that’s distorted by subjectivity.

It’s an expression of my state of mind during these, restless off-moments.

დარიო ბოზიო პომიდვრის შემგროვებლის იდენტობის შესახებ გადავწყვიტე, პულიას მინდვრებში პომიდვრის შეგროვებით დაკავებული ათასობით აფრიკელი იმიგრანტის მძიმე საცხოვრებელი პირობები აღმებეჭდა ფირზე. ამ მიზნით, იტალიაში, ფოჯასთან ახლომდებარე სოფლის „გრანდ გეტოს“ ვეწვიე, სადაც მათი მოკრძალებული თავშესაფრებია განლაგებული. იქ ყოფნისას, მუშებმა განმიცხადეს, რომ მათი გადაღების უფლება არ მქონდა. „ისეთი არ ვარ, როგორც გამოვიყურები, უკეთესი ვარ,“ – ასეთი იყო ჩვენი ხანგრძლივი საუბრების ძირითადი აზრი, რომლის დროსაც ვცდილობდი, მათი უკმაყოფილების მიზეზი გამერკვია. მას შემდეგ, რაც თავიანთი კერა მიატოვეს და ევროპის „აღთქმულ მიწაზე“ დადგეს ფეხი, მუშებმა არ მოისურვეს, რომ ამ უმწეო მდგომარეობაში აღმებეჭდა ფირზე. ამიტომაც, გადავწყვიტე, მათთან მეთანამშრომლა და მომეთხრო ამბავი ისე, რომ ამ ადამიანების მიერ საკუთარი თავის წარდგენის უფლება არ შელახულიყო და რამდენიმე კითხვა უპასუხოდ დაგვეტოვებინა. ამიტომაც გადავწყვიტე მათი ფოტოები ბოროტად არ გამომეყენებინა და მათი ბრძოლის შესახებ ღია ნარატივი შემექმნა.

Dario Bosio On the Identity of a Tomato Picker I went to “Grand Ghetto”, a cluster of precarious shelters in the countryside near Foggia, Italy, with the intention of documenting the harsh living conditions of the thousands of African immigrants that work in the fields of Puglia picking tomatoes.

While there, I was confronted by the workers about my right of shooting my pictures. ‘I am not what I look like, I am better than this’ was the key concept of these long chats I had with them while trying to understand their reluctance.

After leaving their life behind to reach the ‘promised land’ Europe, the workers did not accept to be portrayed in those miserable conditions.

For this reason, I decided to work cooperatively with them with the intention of telling a story in a way that would respect these people’s right to self-represent themselves, leaving some questions open. I did not want to exploit their appearance again, but rather create an open narrative about their struggle.

ედი ჯერალდი ებრაული სახელმწიფო ედი ჯერალდის კონცეპტუალური სერია ისრაელის საზოგადოების რთული, შინაგანად დაპირისპირებული ხასიათის არსს გვიჩვენებს. ყოველდღიურობის ამსახველი მრავალფეროვანი სურათების კომბინირებისა და მათი ფოტოგრაფიულ შთაბეჭდილებებად გარდაქმნის გზით მიღებულ გამოსახულებებს ის ქვეყნის იდენტობის საკითხის საკვლევად იყენებს.

Eddie Gerald A Jewish State Eddie Gerald’s conceptual series offers insight into the complex contradictions of Israeli society. By combining a variety of everyday scenes and transforming them into photographic impressions, he uses the images as a means to pursue the question of the country’s identity.

ელენა ხოლკინა Vobortens 2015 ძველი თამაშისთვის ახალი წესების გამოგონება. არარსებული სიტყვების და მათთვის მნიშვნელობის გამოგონება. მათ შორის უკვე არსებული საგნის/სიტყვის/ კატეგორიის ძიება. ყველაფერი იქაა, რაც იყიდება და რისი გაყიდვაც შეიძლება. არის თუ არა რამე მათ შორის, რაც სხვა მიზანს ემსახურება?

Vobortens – წარმოსახული დროითი კატეგორია, რომელიც აპოკალიფსსა და ნოსტალგიას შორისაა, არარსებული სიტყვა, რომელიც “ერუდიტის” (“სქრაბლის” რუსული ვერსია) თამაშის დროს გამოიგონეს.

Elena Kholkina Vobortens 2015 Finding new rules for an old game. Making up non-existing words and finding meanings for them. Looking for something in between the already existing things/words/categories. Everything is there to sell and to be sold. Is there anything in between that serves another goal? Vobortens – an imaginary time category that exists between the Apocalypse and the Nostalgia, a non-existing word made up while playing Erudite (Russian variant of Scrabble).

ემანუელე კამერინი მეთორმეტე ღამე ჩრდილოეთის ქვეყნებში ლეგენდები და მითები ყოველთვის მნიშვნელოვან როლს თამაშობდა საზოგადოებაში. მათი იყენებდნენ ისეთი ფენომენების ასახსნელად, რომლებსაც გონებით ვერ ხსნიდნენ. პროექტი ცდილობს მიაკვლიოს სელაპი-ქალის ლეგენდას ფარერის კუნძულებზე, რისი ექოც დღემდე იგრძნობა. მართლაც, სოფელში სწამთ, რომ ადამიანები, ვინც გადაბმული ფეხის თითებით იბადებიან, სელაპი-ქალის შთამომავლები არიან. აქ მოთხრობილია სიყვარულის და შიშის ისტორია; ამბავი მშობლიური მიწიდან შორს, ახალი იდენტობის შექმნასა და შინ დაბრუნების დიდ სურვილზე. ლეგენდის თანახმად, წელიწადში ერთხელ, მეთორმეტე ღამეს, სელაპებს შეუძლიათ კანისგან განიძარცვონ და მშვენიერ ადამიანებად იქცნენ. ისინი კლდოვან სანაპიროზე იკრიბებიან, რომ მთელი ღამე ცეკვასა და სიმღერაში გაატარონ.

Emanuele Camerini The Twelfth Night In Nordic countries, legends and myth have always played a crucial role in the society. They have been used to discern phenomena which reason couldn’t explain.

This is a quest to discover the legend of the Seal Woman in the Faroe Islands, where her presence still echoes nowadays. In the country, indeed, it’s a common belief that people born with their toes webbed together are descendants of the Seal Woman family. It’s a story about love and fear; about being allowed to create a new identity away from the native land and longing to return home.

The legend says that once a year, on the Twelfth Night, seals are able to take off their skins and become beautiful human beings. They gather on a rocky beach to dance and play all night long.

ანე კატრინ გრაინერი იაპონიაში ჩემი პირველი ვიზიტიდან ათი წლის შემდეგ, 2014 წლის დასაწყისში, კიოტოში ხელოვანების მიწვევის სამთვიანი პროგრამით დავბრუნდი. ჩემი მიზანი იყო გამომეკვლია, თუ რამდენად შეიცვალა ქალაქი და მისი მაცხოვრებლების ცხოვრება ჩემი ბოლო ვიზიტის შემდეგ. ასევე, მხედველობაში მქონდა (ოღონდ მასზე არ ვიყავი ორიენტირებული) 2011 წლის მარტის მოვლენების და მათი შედეგები. ჩასვლისთანავე გამაოცა იმან, თუ რამდენად ახლობელი იყო ქალაქი და მისი დღიური რუტინა. ერთი შეხედვით, თითქოს დიდად არც ძველი მეგობრების ცხოვრებაში შეცვლილიყო რამე. თუმცა, დროთა განმავლობაში, თანდათან გავაცნობიერე მათი შფოთვისმაგვარი შეგრძნება – თითქოს ზედაპირის სიღრმეში რაღაც მწიფდებოდა, წესრიგის და ჰარმონიის შენარჩუნებისადმი იაპონური საზოგადოების სწრაფვით იმედგაცრუების პერიოდული შეგრძნება. სიტყვა “ჰანკიოს” მრავალგვარი თარგმანი გააჩნია, მათ შორისაა: ექო, რეზონანსი, რხევა, გამოძახილი, რეაქცია, გავლენა.

Anne Kathrin Greiner A decade after my first visit to Japan, I returned to Kyoto for a three month artist residency in early 2014. My aim was to examine how the city, and its inhabitants’ lives, might have changed since my previous stay, also taking into consideration (but not purely focusing on) the events of March 2011 and their aftermath. Upon arrival, I was surprised by how familiar the city and its dayto-day routines felt. At first glance, nothing much seemed to have changed in the lives of old friends, either. With time, however, I began to perceive more and more a sense of underlying unease, as if something was smouldering beneath the surface, a feeling of disenchantment at odds with Japanese society’s tendency toward the preservation of order and harmony. The term “hankyō” has a range of translations, amongst them: echo; resonance; reverberation; repercussion; reaction; influence.

საერთაშორისო კოლაბორაციული პროექტი ფრანსისკო (ფრენკ) დიაზი აშშ დებ იანგი ახალი ზელანდია აგნეს კურო საფრანგეთი ფრან ფორმანი აშშ 21-ე საუკუნის ციფრული ხელოვნების და ფეისბუქის ხანის ხალისიანმა დადგომამ, ფრანსისკო დიაზსა და დებ იანგს საერთაშორისო თანამშრომლობის პროექტის უნიკალური კუთხით განხორციელების იდეა შთააგონა: ინსპირირებული ხელოვანების მცდელობა, როდესაც არტ ფოტოგრაფები ერთობლივ ნამუშევარს მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან აკეთებენ ისე, რომ ერთმანეთს არასდროს შეხვედრიან, მხოლოდ ფეისბუქის – ამ კრეატიული პორტალის საშუალებით უსაუბრიათ. პროექტი უცვლელი უნდა იყოს, მაგრამ თანდათან უნდა მოიცვას ვრცელი სივრცე და პოზიტიური ელფერი უნდა ქონდეს, თავი უნდა მოუყაროს ხელოვანებს/ ფოტოგრაფებს სხვადასხვა ქვეყნიდან, ფეისბუქის საშუალებით, რომელსაც ისინი თავიანთი პორტალის ფუნქციით გამოიყენებენ. ისინი თავიანთ შემოქმედებით ენერგიებს გააერთიანებენ, რომ ამ ძნელბედობის ჟამს, ერთმანეთისთვის სრულიად უცხო ადამიანებმა, გლობალური მასშტაბით ჭეშმარიტი თანამშრომლობის ნიშნად, გამორჩეული ნამუშევრები შექმნან. წარმოიდგინეთ.

The International Collaboration Project Francisco (Frank) Diaz USA Deb Young New Zealand Agnes Courrault France Fran Forman USA Out of a joyful embrace of the 21st century digital era and Facebook came Francisco Diaz and Deb Young’s unique vision for The International Collaboration Project: an inspired artistic effort wherein art photographers create works jointly from different corners of the globe, never having met, yet coming together using Facebook as a creative portal.

The project is meant to be steadily, but unhurriedly expansive and positive, bringing art/photographers together from different continents using Facebook as their portal, blending creative energies to design exceptional works as an example of true cooperation amongst global strangers in these difficult times.

Imagine.

ფრანსისკო დიასი აშშ დებ იანგი ახალი ზელანდია სათამაშო მოედნის სერია „სათამაშო მოედნის სერიის“ ზედაპირს მიღმა უმანკო გართობის საბურველით შენიღბული დაძაბულობა სუფევს. ეს სერია ჩვენს უაღრესად სტრატიფიცირებულ სამყაროში არსებული ვითარების გამომხატველი მეტაფორაა, სადაც სოციალური ურთიერთობები ინტეგრაციისა და შინაარსიანი ურთიერთობის დაბალი ხარისხით გამოირჩევა, თემებად მცხოვრები საზოგადოების წევრ ინდივიდებს შორის არსებული იზოლაციის მაჩვენებელი კი ძალზე მაღალია. „სათამაშო მოედნის სერიის“ თითოეული სურათი, მრავალი ცალკეული ფოტოს მონტაჟის გზით, ახალი შინაარსით დატვირთულ გამოსახულებად იქცევა, რომელსაც ერთიან კადრად აღვიქვამთ და შევიგრძნობთ. მაგრამ რაც უფრო დიდხანს უყურებს დამთვალიერებელი ცალკეულ ნამუშევარს, უფრო მეტად ამჩნევს, რომ „რაღაც ისე ვერ არის“. ეს „არარეალურობა“ სერიის ზოგად დაძაბულობას კიდევ უფრო ამძაფრებს. მოცემული სერია ეჭვქვეშ აყენებს მოსაზრებას, რომ მოვლენებს, რომლებშიც ყოველდღიურად ვმონაწილეობთ, სულ უფრო მეტად განვიცდით, როგორც შემთხვევითს და საზოგადოებისგან მოწყვეტილს – ხშირად აპათიის, გაუცხოებისა და აგრესიის განცდით, რაც, თავის მხრივ, იმედგაცრუების შედეგია.

Francisco Diaz USA Deb Young New Zealand The Playground Series Beneath the surface of “The Playground Series” is an underlying tension cloaked in innocent fun. We created this series as a visual metaphor for the condition in our highly stratified world where social relationships reflect a low degree of integration and meaningful interaction coupled with a high degree of isolation between individuals in a community environment.

Each image in “The Playground Series” is fashioned by montaging together dozens of unrelated photographs into a coherent piece that has the feel and look of a single capture. But, the more the viewer stares at each individual work, the more they start to realize something is just not right. This “unreality” adds to the overall tension in the series. The series discusses the concept that events in which we are engaged in, in everyday life, increasingly tend to feel random and disconnected from a community, often with apathy, alienation and aggression from frustration being the result.

ჯო ფიშერი ბატონი ფიშერი გიწვევთ მაგიდასთან სამი წლის მანძილზე, გერმანიის გარშემო ჩემი პროექტით “ბატონი ფიშერი გიწვევთ მაგიდასთან” ვიმოგზაურე. ხალხს ჩემს მაგიდასთან დასაჯდომად ვიწვევდი და წამებში ადამიანების სახასიათო ფოტოებს ვიღებდი – მხოლოდ ერთი გადაღებით. 2 500-ზე მეტი სტუმარი იჯდა ჩემს ხის მაგიდასთან, სადა ფონზე. თავიდანვე, დეკორაცია (მაგიდა და ფონი) გერმანიის და შვეიცარიის 20-ზე მეტ ქალაქში გამართეს. პროექტი კვლავ გრძელდება და მომავალში დაგეგმილია სხვა ადგილების და ქვეყნების მონახულება ამავე მიზნით. დიასახლისებიდან ბავშვებამდე, როკერებსა და ბურლესკის მოცეკვავეებამდე, ფაბრიკების თუ ინტელექტუალური მუშაკები: აქ ყველას ვიწვევთ, რომ მაგიდასთან თავიანთი პიროვნება მოიტანონ.

Jo Fischer Herr Fischer bittet zu Tisch For three years, I’ve been touring round Germany with my project “Herr Fischer bittet zu Tisch” inviting people to take a seat at my table, arranging characteristic pictures of people within seconds – and with one shot only. More than 2.500 guests have already sat at the same wooden table in front of plain backcloth.

Since the beginning, the setting (table & background) has been arranged in more than 20 cities in Germany and Switzerland. This project is an ongoing process, and is scheduled to visit many other places and possibly, countries in the future.

From housewifes to kids, rockers & burlesque dancers, blue- or white-collar workers: everybody is invited to bring their own personality to the table.

ასტრიდ შულცი ბანქო პროექტი „ბანქო“ იუმორით აკვირდება მობილურ ხელსაწყოებში ჩართულ ჩვენს ყოველდღიურობას. მობილური ტელეფონები და ტაბლეტები თითქოს ჩვენი ახალი საუკეთესო მეგობრები გახდნენ – მათ ხომ თანმხლების გარეშე არასდროს ვტოვებთ. ერთი რამ უდავოა – უკანასკნელი ათწლეულის მანძილზე, სხვაგვარი ადამიანები გავხდით. გაცილებით უფრო მეტი „მეგობარი“ გვყავს, ვიდრე ოდესმე. ჩვენთან დაკავშირება 24 საათის განმავლობაშია შესაძლებელი და უნიტაზზე ჯდომის დროსაც კი (!) კომუნიკაციაში ვართ ჩართული. წიგნები, CD-ები და ფოტოალბომები აღარ გვჭირდება და არასდროს არ ვართ მარტო. პაემანზეც კი! ამის მიუხედავად, ჩვენი პირადი ცხოვრების შესახებ არსებულ მთელ ინფორმაციას „ვპოსტავთ“ და „ვტვიტავთ“. რატომ გვაქვს ჩვენი თავის შესახებ ყველაფრის საჯაროდ გამოფენის ეს აკვიატებული სურვილი? პაბებსა და წვეულებებზე მთვრალ მდგომარეობაში გადაღებული ფოტოები, პირადი მოსაზრებები ცენზურის გარეშე, ჩვენი უმანკო ბავშვებისა და საყვარელი შინაური ცხოველების სურათები... „ბანქო“ ჩვენი ახალი ჩვევებით გამოწვეული საფრთხეების, მიჯაჭვულობისა და საზოგადოებრივი ქცევის მოდელის ცვლილების შესახებ გაფრთხილებაც არის. ის იზოლირებულობასა და მესამე პირებისა თუ დიდი კომპანიების მხრიდან გაჩაღებულ მანიპულაციებზეც მიგვითითებს. ის შეგვახსენებს, რომ ვირტუალური რეალობის სამყაროში არ უნდა ჩავიკარგოთ. შეკითხვა: „სად მიდის მთელი ეს ინფორმაცია და ვინ მართავს სინამდვილეში ამ ყველაფერს?“ – კვლავაც უპასუხოდ რჩება.

Astrid Schulz Playing Cards The ‘Playing Cards’ project is playfully observing our daily routine on mobile devices. It seems that mobile phones and tablets have become our new best friends, we never leave them unattended.

One thing is for sure; over the past decade we have become different people.

We have more ‘friends’ then ever before. We can be reached 24 hours and even communicate whilst sitting on the toilet (!) We no longer need books, CDs or photo albums, and we are NEVER alone. Not even on a romantic date!

However, all the private information we post and tweet about our lives; why do we have this addictive desire to expose everything about us? Including the drunken truth at pubs and parties, our uncensored personal opinions, the images of our innocent kids or cute pets...

The ‘Playing Cards’ are also a warning to the dangers of our new habits, to the addiction and the change of behavior pattern within society. They are pointing towards becoming disconnected or the danger of manipulation by third parties and large corporations. They are a reminder not to get lost in the world of virtual reality, as the questions remains: ’Where is all that information really going? And who is behind pulling the strings?’

კაისა გულბერგი ლიმინალობა პროექტი “ლიმინალობა” შთაგონებულია გადასვლის რიტუალის ლიმინალური ფაზით. გადასვლის რიტუალი სამ ნაწილად იყოფა: პირველი საფეხურია, როდესაც ადამიანი ძველი კონტექსტიდან/ჯგუფიდან გამოდის; უკანასკნელია, როდესაც ადამიანი ახალ კონტექსტში/ჯგუფში ხვდება. მათ შორის არის ლიმინალობის ფაზა, რომელიც კონტროლირებადი (თუკი რიტუალი დადგმულია) ან არაკონტროლირებადი ქაოსით ხასიათდება. გადასვლის რიტუალი შეიძლება დადგმულიც იყოს, როგორც ქორწილის შემთხვევაში, სადაც ბერბიჭების წვეულება ლიმინალური ფაზაა. შეიძლება გადასვლის ფაზა ბუნებრივი იყოს – როგორც მშობლად გახდომის შემთხვევაში, როდესაც ის ბავშვს აჩენს და პირველი ბავშვი ლიმინალური ფაზაა; ან სერიოზული დაავადების შემთხვევაში. ახასიათებს თუ არა ლიმინალურ ფაზას ის, რომ ყველა საყოველთაო კანონი და მდგომარეობა უქმდება და მოვლენები თავდაყირაა? ძველიდან ახალ მდგომარეობაში გადასასვლელად, ჩვენ საკუთარი “მე”-დან (ჩვენი კულტურული “მე”-დან მაინც) უნდა გამოვიდეთ, დადგმული თუ ბუნებრივი გადასვლის რიტუალის შემთხვევაში. ამის მაგალითი შეიძლება იყოს ნათლობა, როდესაც ადამიანი წყალში ტანსაცმლიანად შედის; ან წყვილის დაშორებისას, როდესაც ჩვენ ბევრი “არასწორი” რამის გაკეთება შეგვიძლია – გამანადგურებელი არგუმენტაციების მოხმობა, ჩხუბი და ერთმანეთის ღალატი. ამგვარი სულიერი მდგომარეობა მაინტერესებს, როდესაც საკუთარი “მე”-დან იძულებით ვართ ამოვარდნილი და როდესაც სიმბოლური სიკვდილიდან ხელახლა ვიბადებით. პროექტი გრძელდება.

Kajsa Gullberg Liminality Liminality is a project inspired by the liminal phase of the rites of passage. The rite of passage is split in three parts; the first one where you are taken out of you old context/group, the last one when you are integrated in your new context/group.

In-between these two, there is the liminal phase, defined by it’s controlled (if it’s a staged ritual), or non-controlled chaos.

It can be a staged rite of passage like a wedding where the bachelor party is the liminal phase. It can be a natural rite of passage like becoming a parent with the giving birth and the first time with the baby as the liminal phase or a going through a serious disease.

What characterizing the liminal phase is that all the common rules and conditions are repealed and things are upside down. To be able to transform from something that was to something new, we have to step out of our “self” (at least our culture self) either staged or naturally. Examples of this can be baptism where some goes in to water with all their clothes on, or a split up of a relationship where we can do “wrong” things like destructive argumentations, fights and cheating on each other.

This is this state of mind that I’m interested in, when we are pushed out of our “selves”, the transformation between a symbolic death and rebirth.

The project is work in progress

მოტონორი შიმიცუ გარდაცვლილების რიცხვი: 15 899/დაკარგულების რიცხვი: 2 594 აღმოსავლეთ იაპონიის დიდი მიწისძვრიდან 4 წელი გავიდა. ის დიდი კატასტროფების რიცხვს მიაკუთვნეს და სულ მალე ეს ყველაფერი “ისტორიად” იქცევა. მაგრამ სევდა და ტანჯვა ყველა მსხვერპლის გონებაში ღრმადაა ჩაბეჭდილი. პრაქტიკულად, 15 899 დაახლოებით ასეთი ამბავი არსებობს: “ჩემი შვილი სახლის ნგრევისას დაიღუპა”. არსებობს 2 594 დაახლოებით ასეთი ამბავი: “ჩემი ცოლი ცუნამის დროს დაიკარგა.” დღესდღეობით, დაზარალებულთაგან მსგავსი ისტორიის თხრობის შესაძლებლობა თანდათან სულ უფრო იკლებს. ერთხელაც, შემთხვევა მომეცა, რომ მიტოვებული ნივთები მომენახულებინა. როდესაც ეს ნივთები ვნახე, გამუდმებით წარმოვიდგენდი ხოლმე მათი მონათხრობი ამბების მრავალფეროვნებას. ამიტომაც გადავწყვიტე, ეს ყველაფერი ფირზე აღმებეჭდა. წარმოდგენილი ნამუშევრები სწორედ ამ “ამბებს” გადმოგვცემს.

Motonori Shimizu Number of Dead: 15,899/Number of Missing: 2,594 4 years have passed since the Great East Japan Earthquake.

It is recorded as ‘a’ great disaster but it will not be long before it becomes ‘a’ history.

However, sadness and suffering have been engraved on each mind of all victims. Actually, there are 15,899 stories about “My son was killed by the collapsed house.” and there are 2,594 stories about “My wife is missing after the Tsunami.” Nowadays, the chances of hearing such stories from the victims have been decreasing year by year.

One day, I had an opportunity to see the things left behind. When I saw them, I could not help myself and started to imagine a variety of stories based on them. I was determined to capture those things. And these works are the records of these ‘stories’.

ნენსი ნიუბერი გზად მიდლენდისკენ

პროექტი აერთიანებს წარმოსახულ რეალიებს და ტექსასის ერთ-ერთ ქალაქს, როგორც პიროვნებასა და ადგილს შორის მიმართების ფსიქოლოგიური კავშირების გასახსნელად გამოყენებულ მეტაფორას. ამაში ვლინდება ჩემი შეხედულებები კულტურული სივრცეში მცხოვრები ადამიანის კომპლექსურობის შესახებ. “გზად მიდლენდისკენ” იკვლევს სულიერ მდგომარეობას და ადგილის შეგრძნებას. პროექტი, რომელიც იკონოლოგიის საკითხებითაა დაინტერესებული, ტექსასში გადავიღე. ის კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს წარსულსა და აწმყოს შორის მიმართებას. სათაურში მითითებულია ქალაქის სახელი, რომელიც შტატის შუაგულშია და ისეთი ფსიქოლოგიური სივრცის მეტაფორის ფუნქციას ასრულებს, რომელიც ადამიანებს კონკრეტულ ადგილთან აკავშირებს. ჩემი ინტერესი მხოლოდ უბრალო დოკუმენტირებით როდი შემოიფარგლება – ამაში რეგალიებით ჩემი გატაცებაც ჩავრთე. ნებისმიერი ნახევრად ავტობიოგრაფიული რეალია დახვეწილი, გათავისებული მითების ერთმანეთთან დაკავშირებული სცენებისგან შედგება. სიმბოლოების, ხატების და კულტურული კლიშეების გენეალოგია უნიკალურ ლანდშაფტს ქმნის, სადაც რიტუალები და რეგალიები ყოველთვის არსებობდა. მაინტერესებს “მე”-სა და კულტურას შორის არსებული სირთულეები, სადაც სიზმრებისა და სინამდვილის სამყაროები ერთსა და იმავე ყოველდღიურობის სივრცეში არსებობენ.

Nancy Newberry Halfway To Midland Halfway To Midland combines imagined realities and a town in Texas as the metaphor used to uncover psychological connections to what we know of a person and place, revealing my beliefs about the complexities of self within the cultural realm.

Halfway To Midland explores a state of mind and a sense of place. Photographed in Texas, this investigation of iconologies questions the relationship between the past and the present. The title is a reference to the town nestled in the center of the state and serves as a metaphor for the psychological space that connects people to a place. Integrating my ongoing fascination with regalia, my interest is not simply documentation. Each semi-autobiographical reality consists of connected scenes from elaborate internalized myths. The lineage of symbols, icons, and cultural clichés form a unique landscape where rituals and regalia have always been present. I am interested in the complexities between self and culture where the chorus of dreams and reality seem to inhabit the same quotidian space.

სერენა დე სანქტისი დინო ეს არის ამბავი მამაჩემის, ბერნარდინო დე სანქტისის შესახებ. არასოდეს დამავიწყდება მამაჩემისთვის გადაღებული ერთ-ერთი პირველი ფოტო. მახსოვს, საძინებელში, საწოლის კიდეზე იჯდა და პერანგს იკრავდა. იმ წამს ორივე მივხვდით, რომ ფოტოები გაცილებით მეტ მნიშვნელობას ატარებდა, ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანდა: ფოტოები მამაჩემის და მისი ბუნების ამბავს მოგვითხრობდა. იმავდროულად, ისინი გვიამბობდნენ იმ უპირობო სიყვარულზეც, რომელიც ჩვენ გვაკავშირებდა. იმ წამს მაგიური სიჩუმე გვაერთიანებდა.

Serena De Sanctis Dino This is the story of Bernardino De Sanctis, my father.

I will never forget one of the first pictures I took of my father. He was sitting on the edge of the bed in the bedroom, folding his shirt. At that moment we both understood that it was about more than just pictures: the photos tell my father’s story and something about his soul, and at the same time they also tell about the unconditional love that has always bounded us. That moment, the magical silence around us, connected us.

ქრისტოფ ფრანკე საგანთა ბუნების შესახებ ხეები ჩემს ცხოვრებაში ცენტრალურ ადგილს იკავებენ. ჩემს სურათებს რომ ვქმნი, მათი უნიკალური ბუნების წინაშე ღრმა მოწიწებას ვგრძნობ. ხეები ჩემთვის ენერგიასა (ჰაერი, სინათლე) და მატერიალურ სამყაროს (ნიადაგი, მიწა) შორის ურთიერთკავშირს წარმოადგენს. ყოველთვის, როცა ხის ვარჯებზე ვმუშაობ, მრავალ ცალკეულ კადრს ვიღებ, რომლებსაც მერე ვაერთებ. ხესთან ამგვარი „უშუალო“, ინტიმური ურთიერთობით ამ უძველესი ცოცხალი არსების პირველყოფილი ენერგიის დაფიქსირება მინდა. საბოლოო ნამუშევრისთვის ხის კენწეროების უკუღმა განთავსება ვარჩიე – ისე, როგორც ისინი ჩვენი თვალის ბადურაზე თავდაპირველად აირეკლება. ისინი ფესვებს, სამედიცინო წიგნში ნანახ ადამიანის ფილტვების ილუსტრაციას, საგვარეულო ხეს, ან სიმბოლურ „სიცოცხლის ხეს“ მაგონებს. ამგვარივე ტექნიკით, ხის ღეროების სკანოგრამას ვაკეთებ და 90 გრადუსით ვატრიალებ. შემდეგ ვაერთებ და ღეროები ერთიან გამოსახულებას ქმნის. ჩემი სერიის მიზანი ამ უძველესი ალქიმიური კონცეპტის ვიზუალიზაციაა: „ქვედა – ზევით, გარე – შიგნით, სული და სხეული – ერთია“.

Christoph Franke On the Nature of Things Trees take center stage in my life. I feel a deep reverence for their unique nature as I create my images. For me, trees represent the connection between energy (air, light) and the material world (soil, earth).

Each time I am working on the tree crowns, I take numerous single frames to be assembled later. Through this intimate “face-to-face” with the tree, I want to capture the primordial energy of this ancient living being. I opted to position the treetops upside down in the final work – just as they are projected onto our retina initially. They remind me of roots, medicinal illustrations of a human lung, a family tree or a symbolic “tree of life”.

With the same technique, I’m scanning tree trunks and then rotate them 90 degrees. The trunks are then assembled and form one single image.

The goal of my series is a visualisation of the ancient alchemical concept “Above is one with below, inside is one with outside, spirit is one with body”.

რიკ პუშინსკი უმანკოების და გამოცდილების სიმღერები

ეს ნამუშევარი უილიამ ბლეიკის ვიზიონერული პოეზიის – “უმანკოების და გამოცდილების სიმღერების” კვლევის მცდელობაა. ფოტოები მიზნად ისახავს თავისებურად გამოეხმაუროს და გააცოცხლოს ბლეიკის მიერ ფიზიკურის, როგორც მეტაფიზიკურის მეტაფორის წარმოჩენის ხერხი, როდესაც ის თავისი წარმოსახვის ფილტრში გატარებულ ყოველდღიურობას გვიჩვენებს. წიგნის ფორმით წარმოდგენილ ფოტოებს თან ახლავს წიგნის – “უმანკოების და გამოცდილების სიმღერები: ფრენსის გილბერტის გზამკვლევი” – კომენტარებიდან ამოღებული ტექსტის წინააღმდეგობრივი და დიალექტიკური ფრაგმენტები.

Rick Pushinsky Songs of Innocence and Experience

This work is an exploration of William Blake’s visionary poetry ‘Songs of Innocence and of Experience’. The images aim to echo and contemporise Blake’s use of the physical as metaphor for the metaphysical by creating a view of the quotidian world seen through the filter of his imagination.

In book-form, the images are accompanied by clashing and dialectic fragments of text, excerpted from the commentary in ‘Songs of Innocence and Experience: A Study Guide’ by Francis Gilbert.

ვოლფ ბიოვიგი გზავნილები გულიდან – რეპორტაჟები ძალადობის შესახებ როცა კონტინენტს სიძულვილის ქარბორბალა უვლის, ის ადამიანებს, ყოველდღიურობას შთანთქავს, სხეულებს კიდურებს აგლეჯს, სოფლებს მიწასთან ასწორებს, შენობებს ანადგურებს და იმედსა და რწმენას ფეხქვეშ თელავს. რთულია წარმოიდგინო, როგორ შეიძლება სამყარო ასე თავდაყირა დადგეს და მას, ვინც განადგურების წინაშე არ არის, ან ეს უკვე არ გამოუვლია და შედეგად, ფეხზე დადგომას არ ცდილობს, როგორც წესი, ვერც წარმოუდგენია. უნდა წარმოვიდგინოთ. არა იმიტომ, რომ სასიამოვნოა; არა იმიტომ, რომ მარტივია ან სამართლიანი, არამედ იმიტომ, რომ ეს სიმართლეა.

1998-2007 წლებში მწერალმა პედრო როსა მენდესმა და ფოტოგრაფმა ვოლფ ბიოვიგმა დასავლეთ აფრიკაში მიმდინარე ომები გააშუქეს. მათი ნამუშევრები მსოფლიოს წამყვან ჟურნალებში გამოქვეყნდა და პულიცერის ჯილდოზეც იყო წარდგენილი. მენდესი და ბიოვიგი მსოფლიოს 15 ყველაზე განთქმულ მთხრობელ-გრაფიკოსთან მედიუმთა ინოვაციურ გუნდად გაერთიანდნენ და დამატყვევებელი გამომსახველობის მქონე, მძლავრი ფილმი შექმნეს, რომელიც ლიბერიაში, სიერა ლეონეში, გვინეა-ბისაუსა და კოტ დ’ივუარზე მიმდინარე ომებისას ყოველდღიური ცხოვრებისა და გადარჩენის ისტორიებს მოგვითხრობს. ანიმაციურ ფილმს „რეპორტაჟები ძალადობის შესახებ“ სიბნელისთვის შუქის მოფენა როდი აქვს განზრახული. ჩარლზ ტეილორის მრავალშრიანი, განუზომელი მასშტაბების მქონე დანატოვარის ექო მთელ თაობებს გადასწვდება. პროექტი Black Light და ანიმაცია რეპორტაჟები ძალადობის შესახებ, 25.20’’ სინერგიისა და კონტინენტთაშორისი დიალოგის გაღვივებას ისახავს მიზნად, რომლის პოტენციალიც გაცილებით ჭარბობს ტრადიციული სამხედრო ჟურნალისტიკის შესაძლებლობებს. ფოტოგრაფია, ჟურნალისტური რეპორტაჟები, გრაფიკული გამოსახულება და პოპულარული კომიქსის სტილი მედიის ახალ, თავისებურ ფორმას ქმნის, რომელიც სათქმელს ჰომოგენურად და არასწორხაზოვნად გადმოგვცემს.

Wolf Boewig Dispatches from the heart – Reporting Violence When hatred whorls across a continent, it envelops people, daily life, it cuts off limbs, flattens villages, burns down buildings, and pushes hard against hope, belief. It is difficult to imagine the degree to which the world can turn upside down, and most of the time those of us not amidst or recovering from such destruction, don’t. We should. Not because it’s pleasant. Not because it’s easy or righteous. But because it’s the truth Between 1998 and 2007, writer Pedro Rosa Mendes and photographer Wolf Böwig reported on the West African wars. Their work was published in leading magazines worldwide and nominated for the Pulitzer Prize. In an innovative melding of mediums, they teamed up with 15 of the world’s most celebrated graphic storytellers to create a visually-arresting and powerful film that shares stories of daily life and survival during the wars in Liberia, Sierra Leone, Guinea Bissau and Ivory Coast. The animation reporting violence does not attempt to lighten the dark. The legacy of Charles Taylor will reverberate for generations with such complex layering and scaffolding that it is impossible to quantify.

Black.Light Project and its animation (reporting violence 25.20”) aims at creating synergies and a transcontinental dialogue that goes far beyond of what traditional war correspondence can achieve. Photography, journalistic reports, graphics and popular comicbook style merge into one homogeneous non-linear storytelling, creating a new publishing medium of its own.

დესისლავა ნიკოლოვა „მზის სისტემა“, სერია 2015 წლიდან „ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ თითოეული ადამიანი საკუთარი პლანეტის ბინადარია“. ამან მიბიძგა, ამეღო ჩემი ყოველდღიურობის შემადგენელი სინთეტური საგნები და მზის სისტემად გარდამექმნა. როგორც პლანეტები გადიან გარკვეულ ტრაექტორიას, ჩვენი ყოველდღიური საგნებიც იქამდე გადაადგილდებიან, სანამ კუთვნილ ადგილს მოვუძებნით. მერკური, ვენერა, დედამიწა, მარსი, იუპიტერი, სატურნი, ურანი, ნეპტუნი ცალკეული ნამუშევრებია, რომლებიც განსაზღვრული დროის შესაბამისად, ცალკე, ან ინსტალაციის ფორმით შეგვიძლია წარმოვადგინოთ.

Desislava Nikolova “Solar System”, series from 2015 “I’ve always been thinking that every person lives on its own planet”. This made me to use synthetic objects from my daily life and transformed them in Solar system. As well as planets pass certain trajectory the same is with our daily objects, they are displaced until we find their own places.

Mercury, Venus, Earth, Mars, Jupiter, Saturn, Uranus, Neptune are separate works which can be represented separated or as an installation depending on the specified date.

ემერიქ ლიუზე ასი პორტრეტი მეიდნიდან კიევის (უკრაინა) მაიდნის პოპულარული მოძრაობის მოხალისეთა 100 პორტრეტის სერია 2014 წლის თებერვალში შეიქმნა. როდესაც იანუკოვიჩის მთავრობა ახალი დამარცხებული იყო, პრეზიდენტი გაიქცა და პოლიცია კიევის ქუჩებიდან გაუჩინარდა, ძალიან ცოტა ხნით, ძალაუფლება მხოლოდ და მხოლოდ ხალხს ეკუთვნოდა. სწორედ ეს არის მოლოდინის დრო, როდესაც ყველა შესაძლებლობა და ალბათობა ღიაა და რომლის აღბეჭდვასაც ვცდილობდი თითოეული ადამიანის თვალებში, როდესაც ორ შეკითხვას ვუსვამდი: რა გინდათ, რომ ახლა ხდებოდეს? როგორ ფიქრობთ, რა მოხდება?

Emeric Lhuisset Maydan’s hundred portraits This is a series of 100 portraits of volunteers from the popular movement of Maydan Square in Kiev (Ukraine), realized at the end of February 2014.

When Yanukovych’s government fell, when the President was on the run and the police disappeared from the streets of Kiev, for a very short time, the power belonged entirely to the people.

It’s that time of latency when everything seems possible that I tried to capture in the eyes of each one asking them two questions: What would you like to be happening now?

What do you think will happen?

ერიკ ტომბერლინი ნამუშევარი იკვლევს ჩვენს მიმართებას ცხოველებთან. აქ წარმოდგენილია 30-ფოტოიანი სერიის ფრაგმენტები, რომლითაც ვცდილობ, ამ ტიპის ურთიერთობის სირთულეები წინა პლანზე გამოვიტანო.

Eric Tomberlin This body of work examines our relationship with animals. These are excerpts from a series of 30 images which attempt to relay some of the complexities of this relationship.

ერიკ ტომბერლინი რა იმალება გაცხადებულის მიღმა? ამგვარი შეკითხვების კვალად მივედი ხედვამდე, რომ სამყარო ადამიანური კონსტრუქციაა, რომელსაც ყოველი გადაწყვეტილება ნაბიჯ-ნაბიჯ აგებს. სადაც პრობლემაა, იქ გადაჭრის გზას ვპოულობთ, სადაც შეკითხვაა – იქ პასუხი ჩნდება. თუმცაღა, პასუხი ფარდობითია და გადაჭრის გზა თითქმის ყოველთვის ახალ პრობლემას წარმოქმნის. როგორ იქცა ადამიანისთვის დამახასიათებელი გადარჩენის ინსტინქტი ჩვენი 21-ე საუკუნისთვის დამახასიათებელ თავბრუდამხვევ სიამოვნებათა, მიწიერ ნეტარებათა და კაპიტალისტური მორალით გაჯერებულ კონსუმერულ კულტურად? თანამედროვეობა თვითკრიტიკითაა დაკავებული, რომლის განმავლობაშიც, ამერიკის მეინსტრიმ კულტურისთვის დამახასიათებელ სავაჭრო ცენტრის ავტოსადგომების მწკრივებს თავს უყრის.

Eric Tomberlin What is concealed in something revealed? Through pursuing questions such as this, I have come to see the world as a human construct built one decision at a time. Where there is a problem we find a solution, where there is a question, we create an answer. However, the answer is relative and the solution will almost certainly create a new problem. How has the human drive for survival evolved into our twenty-first century consumer culture of pleasurable distractions, creature comforts, and capitalist morality? Modernity critiques itself, pooling on the strip mall parking lots of mainstream American culture.

ქეთა ღვინეფაძე 1950, ივლისი ბაბუას, რომელსაც არ ვიცნობდი, ბებიას, რომელიც არ მახსოვს... ერთმანეთი 1949 წელს, თბილისში გაიცნეს. დედა ამბობს, დიდი სიყვარული ჰქონდათო. როცა წერილები წავიკითხე, დავეთანხმე. 22 წელი გაატარეს ერთად. ი. კ. ცნობილი ქირურგი იყო, ამიტომ ხშირად იცვლიდნენ საცხოვრებელ ქალაქს, ზრდიდნენ ერთადერთ შვილს, რომელიც ყველგან თან დაჰყავდათ, ნადირობასა და ხანდახან რთულ ოპერაციებზეც კი (ასეთ დროს, პატარა სკამზე შემდგარ 8 წლის გოგოს გვერდით ექთანი ედგა, რომ უცებ ცუდად არ გამხდარიყო). მერე იყო უბედური შემთხვევა – ავტოავარია 1973-ში... მე მათი სახეები ფოტოებიდან ვიცი, ისტორიები – წერილებიდან და დეტალები – ნივთებიდან, რომლებსაც ყოველთვის ვინახავ: როცა მისი გრძელი, ყვავილებიანი კაბა მაცვია, ამბობენ, რომ მიხდება. ასე ახლა აღარ კერავენ, ნაჭრებიც სხვა იყო... ეს ყველაფერი ქმნის ჩემთვის კავშირს, რომელიც თითქმის არ არსებობდა, თავიდან ვუღრმავდები დეტალებს, ვაწყობ სცენებს. ასეთ დროს მეჩვენება, რომ “კარადის სუნს” ვგრძნობ.

Qeta Gvinepadze July, 1950 To my grandfather, whom I didn’t know, To my grandmother, whom I don’t remember…

In 1949, they met in Tbilisi, as my mother tells me, they loved each other very much. When I read the letters, I agreed. They spent 22 years together. I.K. was a really famous surgeon, so they moved a lot. They were raising their only child and taking her everywhere with them, even to hunting and difficult surgeries: at such times, a nurse was standing next to the 8 year old girl standing on a stool, and watching her not to get sick.

Then, there was an accident – a car accident in 1973…

I know their faces from the photos, the story from the letters and details from personal belongings that I always keep with me. When I wear her long floral dress, people really like it. Today, nobody wears this style, and fabric is different too… All that brings me even closer to the relationship that almost never existed.

I start looking at the details from the beginning, creating scenes. At such time, I start imagining and I feel the “closet smell”.

ფელიქს გერტნერი ფელიქს გერტნერი სტუმრად ინდონეზიაში (2014/2015) ვესტუმრე შორეულ ქვეყანას, რომლის შესახებაც მხოლოდ მონათხრობებიდან მსმენოდა და რომლის მშობლიურ ენასაც არ ვფლობდი. ამ ქვეყანაში არც თავგადასავალს ვეძებდი და არც ექსტრემალურ გამოცდილებას; არც რაიმე ამბავს ვეძებდი, არც კონკრეტული საკითხის საკვლევად ვიყავი ჩასული. ის, რაც იქ აღმოვაჩინე, საკმაოდ ჩვეულებრივი რამ იყო, ასეთი რამ ჩვენს ყოველდღიურობას მუდმივად თან სდევს, რაც არ უნდა განსხვავებული გვეჩვენებოდეს. ერთი სიტყვით, იქაური ყოველდღიური ცხოვრება მაინტერესებდა.

“Felix Gärtner berkunjung ke Indonesia – ფელიქს გერტნერი სტუმრად ინდონეზიაში” აღმოჩენაა, მოგზაურობაა, ეკვატორის მახლობლად ყოველდღიურობის რუტინისა და ჩვეულებრივი მდგომარეობის შესახებ ნაამბობია. ამ ნამუშევრით პირადად გამოვხატავ პატივისცემას კამერით მოგზაურობისა და ადამიანებთან ურთიერთობის მიმართ. არა ისტორიის უგულვებელყოფა, რომელიც ახლა იქმნება: არა სადმე, ოდესმე ან ვინმეს მიერ, არამედ საკმაოდ ახლოს, ახლა და ჩვენს, ჩვენი მეგობრების და სისხლისმიერი ძმების მიერ.

Felix Gärtner Felix Gärtner visiting Indonesia (2014/2015) I was guest in a far away country which I only knew from stories and whose native language I do not speak. In this country, I was neither looking for adventures nor extreme experiences, I was neither chasing a particular story nor did I want to expose a certain issue. What I set out to discover was of a much more ordinary nature, it surrounds us all on a daily basis, however different it may appear to be.

What I was looking for in fact was mere everyday life. „Felix Gärtner berkunjung ke Indonesia – Felix Gärtner visiting Indonesia“ is a discovery, a journey, a narrative about daily routine and normality near the equator. It is my personal homage to traveling with a camera and communicating with people.

Not ignoring the history that is being created now: not wherever, whenever and by whomever, but close enough, now and by us, our friends and blood brothers.

გაბორ კასა Y “Y” – ლათინური ანბანის ბოლოსწინა ასოა და ძველად განშტოების, გზის განშტოების წერტილის მნიშვნელობითაც გამოიყენებოდა. დადგმულ ფოტოებში ფიგურებიც, ასევე, თავისებური გადაკვეთის წერტილთან, კრიზისის გადამწყვეტ წამთან დგანან. ეს წამი თეატრში განცდილ კათარზისს, ან აღსარების თუ აღიარების გამოცდილებას, გასხივოსნების თუ გამეცნიერების წამს გავს. ყველაზე მნიშვნელოვანი სიცოცხლისუნარიანობის საკითხია, მოსალოდნელი ეკოკატასტროფის ფონზე. ასეთ დროს ჩვენი ყურადღება უფრო განვითარებადი ქვეყნებისკენაა მიპყრობილი, თუმცა განვითარებულ ქვეყნებსაც არაერთი მსგავსი პრობლემის წინააღმდეგ უწევთ ბრძოლა. ამ ქვეყნებში სიღარიბის რიცხვიც იზრდება. ბევრი სახის დაავადება არსებობს; ნადგურდება გარემო, უფერულდება ადამიანური ურთიერთობები და იმედგაცრუების შეგრძნება იმატებს. რეკლამებში კომერციული საზოგადოებისთვის დამახასიათებელი მიდგომა ბედნიერ, მოწესრიგებულ და მუდმივად ზრდად ცხოვრებას გვპირდება. მაგრამ ვითარდება კი ცხოვრების დონე სინამდვილეში? დღესდღეობით, ჭარბი წარმოების და პროდუქციის ფლანგვის მიუხედავად, არსებობის შეგრძნების ნაკლებობას განვიცდით. ცოდნის და ტექნიკური განვითარების ექსპანსია ყოველთვის როდი უწყობს ფეხს შეგნების და პასუხისმგებლობის ამაღლებას. ცვლილება აუცილებელია და მისკენ მიმავალი გზა კარგად გააზრებული პიროვნულ ფასეულობებსა და თვითგანვითარებაზე გადის.

Gabor Kasza Y The ’Y’ – the penultimate letter of the Latin alphabet – is the ancient symbol of the bifurcation point, the fork of the road. In the staged photos the figures are also standing before some kind of crossroads, a decisive moment of crisis. This moment is similar to the catharsis experienced in the theatre or which we can call the experience of confession or recognition, the moment of enlightenment or illumination.

The most important question is sustainability in the shadow of the forthcoming eco-disaster. Our attention often focuses on developing countries, but developed countries are struggling with several similar problems. In these countries poverty is also growing. There are many kinds of diseases; there is environmental destruction, the flattening of human relationships and a feeling of disillusionment too. The society of the for-profit approach promises a happy, well-balanced and evergrowing life in the advertisements. But is it true that the quality of life is improving? Despite the oversupply and wasteful production of these days, we suffer from the scarcity of essence.

The expansion of knowledge and technological development does not necessarily go along with increased awareness and responsibility. Change is necessary and the key to it is the deliberate choice of personal values and self-development.

ჯოვანა დელ სარტო გრძელი გზა დანიშნულების წერტილამდე ხანგრძლივი მგზავრობა მატარებლით, რომელიც 24 საათზე მეტხანს გაგრძელდა. ძირითადად, მატარებლის ფანჯრიდან გარეთ ყურებისას, ადვილად გვავიწყდება, რომ გარემოს ვაკვირდებით და უფრო იმაზე ვიწყებთ ფიქრს, ამის შემდეგ რას გავაკეთებთ, რა უნდა გაგვეკეთებინა და ა.შ. ინდოეთი ამ მენტალური პროცესის შენელებაში გეხმარებათ და ხელს გიწყობთ, რომ თქვენს თვალწინ გადაშლილ ხედზე კონცენტრირდეთ. ეს ფოტოები დელიდან ვარანასიში მატარებლით უკანასკნელი მოგზაურობისას გადავიღე.

Giovanna Del Sarto A Long Way to Destination A long train journey, which lasted more than 24 hours.

Most of the time while looking outside the train window, we easily forget what we are observing and we rather start thinking about what we do next, what we should have done and so on.

India helps you to slow down all this mental process and helps you pay attention to what is in front of you.

This is a series of pictures taken during my recent train trip from Delhi to Varanasi.

ჯოვანი კოკო “ის უძრავად დგას, სუნთქვაშეკრული. თვალებით რაღაცას ეძებს, თითქოს არ უნდა, რაღაც გამორჩეს. ვუახლოვდები. იქნებ გავიგო, რას მიჩერებია. ბავშვობიდან ასე ვართ. ყოველთვის ვაშტერდები ჩემს დას, როდესაც უძრავად დგას, დროს ვაჩერებ. ისევ ვუყურებ – ის იქაა, თუმცა რეალურად წასულია. და მეც უკან მივყვები.” ეს ნამუშევარი ჩემი დის, მონიას ცხოვრების ფოტოპორტრეტია. ის ტვინის ტრავმული დაზიანებით დაიბადა. დღეს უკვე 44 წლისაა, მაგრამ მის ნამდვილ ცხოვრება ნეონატალური პერიოდის ყველა ნიშნითაა აღბეჭდილი. ის სრულიად განსხვავებულ სამყაროში ცხოვრობს – მარტო, გამოკეტილი, მაგრამ არა სიცარიელეში; სამყაროში, სადაც დრო წამებისგან, აწმყოსგან შედგება და მომავალზე პროექცია სულ არ არის საჭირო.

Giovanni Cocco “She stands still, holding her breath. She keeps searching with her eyes, anxious at what she might miss. I move closer. Maybe I’ll understand what she is looking at. I’ve been doing this since we were kids. I stare at my sister while she stands still, holding time still. I keep looking – she is there, yet gone. And she carried me away with her.”

This work is a photographic portrait of my sister’s life, Monia.

She was born with a traumatic brain injury. Today, she is 44 years old but her reality life has all the connotations of the neonatal period. She lives a world away from everything else, solitary, confined, but not empty, where time is made up of moments, to present that do not need to project into the future.

ირაკლი საბეკია უსათაურო Irakli Sabekia Untitled

ხორდი პიზარო მჟავით მოწამვლისგან გადარჩენილები ინდოეთში

ესაა ფოტოპორტრეტების სერია ინდოეთში მჟავით მოწამვლისგან გადარჩენილთა შესახებ. არ არსებობს სტატისტიკური მონაცემები იმის შესახებ, თუ მჟავის საშუალებით თავდასხმის რამდენი შემთხვევა მოხდა ინდოეთში 2013 წლის დასაწყისამდე, ვინაიდან ინდოეთის სისხლის სამართლის კანონის მიხედვით, ეს ცალკე დანაშაულად არ განიხილებოდა.

2013 წლის თებერვალში, ინდოეთის სისხლის სამართლის აღმასრულებელ კოდექსში შეტანილი შესწორების შემდეგ, მჟავის საშუალებით თავდასხმა უკვე ცალკე დანაშაულად ითვლება. მჟავით მოწამვლისგან გადარჩენილების საერთაშორისო ფონდის თუ სხვა ორგანიზაციების კვლევათა თანახმად, ყოველწლიურად მჟავით თავდასხმის დაახლოებით 1000 შემთხვევა ვლინდება.

Jordi Pizarro Acid Survivors in India This is a photographic portrait series about the survivors of acid attack in India. There are no statistics about how many acid attacks had happened in India till early 2013 because the Indian criminal law did not recognize it as a separate offense. With the amendment in Indian Penal Code in February 2013, incidents of acid attack are now being recorded as a separate offense. ASTI and more studies estimates that around 1,000 cases take place every year.

ხოსე ტერსერო ქუჩაში დასახლება ქუჩა ყველას საკუთრებაა მექსიკაში და, კერძოდ, ჩემს ქალაქში დაწყებული სასტიკი მოვლენების შემდეგ, ზოგადად, მოსახლეობის პოზიცია თანდათან იცვლებოდა – უნდობლობიდან უარყოფამდე და ბოლოს პასიურ განურჩევლობამდე. მართალია, ქვეყანაში წლების მანძილზე გაბატონებული იყო სისასტიკე და გარეთ გასვლა სახიფათოდ ითვლებოდა, მაგრამ, ამავე დროს, ადამიანების საკუთარი ნებით ჩაკეტვა პასიური თანამონაწილეობის ტოლფასია. როგორ აღვადგინოთ საზოგადოებრივი უსაფრთხოების შეგრძნება? რა შემიძლია, რომ ფოტოებით გავაკეთო? ეს პროექტიც ამ კითხვებიდან და რაიმეს შეცვლისთვის ჩემი ინტერესიდან მომდინარეობს. ჩემი აზრით, გარეთ გასვლა და ყოველდღიური საქმიანობა უფრო პროდუქტიულია, ვიდრე ნებაყოფლობითი ჩაკეტვა. საზოგადოებრივი ადგილების მიტოვება უფრო სახიფათოა, ვიდრე ქუჩაში ცხოვრება. ნამუშევარში შუქ-ჩრდილის დაპირისპირებას სიმბოლური მნიშვნელობა აქვს: სინათლე საზოგადოებრივი ადგილის შევსებულობაზე, “ნორმალურ”, ხალხით გარემოცულ მდგომარეობაზე მიუთითებს; სინათლე-სიბნელის კონტრასტი სწორედ საზოგადოებრივი სივრცის და სისასტიკის გამო გაუცხოების დონეს განსაზღვრავს. ქუჩა ყველას საკუთრებაა.

Jose Tercero Inhabiting The Street The street belongs to everyone Following the violent events that began to unravel in México and in my city, the attitude of the general population began to change, went from disbelief to denial to finish in passive indifference. If it is true, the violence that has been occurring for some years in the country concerned and represent a risk going outside, it is also true that the voluntary closure means adopting an attitude of passive complicity.

How is the sense of social security is recovered? What can I do from the picture?

This project stems from these questions and my concern to do something about it. I consider going outside to perform our daily activities, is a more proactive action that voluntary closure. Abandon public spaces is more dangerous to inhabit the street.

Job Iconographically light of the partitions as a counterpoint to the darkness, I find this duality meaning: one white light represents the recovery of public space, “normality” there where people are; the dark and light color relate to the abandonment of public spaces and alienation thereof because of the violence.

The street belongs to everyone.

ლესლი ჰოლ ბრაუნი ხელახალი ხედვა ამ სერიის ფოტოები თავდაპირველად კამერა Diana-თი გადავიღე, შემდეგ გადავხედე და დამატებითი შრეები დავუმატე, რომ ვიზუალური გამოცდილება გამეღრმავებინა. ეს ნამუშევარი, ნაწილობრივ, ჯეიმს ჰილმანის ფსიქოლოგიას ეფუძნება, რომელიც ამბობდა, რომ გონების ნაწილი, რომელსაც პოეტური სახეები კვებავს, ფსიქოლოგიურ საქმიანობას გამოსახულებების სფეროში ათავსებს. ამის შემდეგ კი გონება იკვლევს გამოსახულებებს და არა ხსნის მათ. ჰილმანი ამ პროცესს გამოსახულებების გადამუშავების პროცესს უწოდებს, რომლის დროსაც ადამიანი ყურადღებით აკვირდება, შეძლებისდაგვარად მკაფიო ფორმას აძლევს და გარკვეულ ყალიბში ათავსებს მათ. ამ პროცესს “სულიერი ჩამოყალიბების” სახელით მოიხსენიებს. ჰილმანი ფსიქიკას სულთან აიგივებს და ცდილობს ხელოვნებასა და კულტურაში მიაკვლიოს ფსიქოლოგიას, რომელიც სირცხვილის შეგრძნებისგან თავისუფალია. მიზანი ინდივიდის შემოქმედებითი აქტების გზით, სულის სამყაროში გაყვანაა. სულიერი ჩამოყალიბების პოტენციალი იმ ფსიქიკურ გამოსახულებებში ვლინდება, რომლებიც ადამიანს წარმოესახება და სრულიად ითრევს მას. სერიებში, ფსიქიკის ჩემეული გაგების აღსანიშნავად, სიმბოლური მნიშვნელობის მატარებელი გამოსახულებები გამოვიყენე.

Leslie Hall Brown Re-Visioning The original images for this series were made with a Diana camera, which I then re-visioned, adding additional layers to deepen the visual experience.

This work is based in part on the psychology of James Hillman, who said that the poetic basis of mind places psychological activities in the realm of images and that the mind seeks to explore images rather than explain them. Hillman calls the process of re-working images, in which one gives them attention and shapes and forms them until they are clear as possible, “soul making”. Hillman equates the psyche with the soul and seeks to set out a psychology based without shame in art and culture. The goal is to draw soul into the world via the creative acts of the individual. The potential for soul making is revealed by psychic images to which a person is drawn and apprehends in a meaningful way.

In this series I have used imagery, which hold symbolic meaning, to personify my sense of the psyche.

ლესლი ჰოლ ბრაუნი Cirque du Psyche როგორც ფსიქოთერაპევტი, ხშირად კლიენტების სიზმრებს ვიკვლევ. ამ სერიით, მინდოდა, ადამიანების ფსიქოლოგია შემესწავლა და შინაგანი დემონებისთვის თვალის გასწორების გზით, ისინი, როგორც ჩვენს სიზმრებში ხდება, მიმზიდველი, თუმცა ცოტა ბუნდოვანი სახით წარმომედგინა. ესაა სერია, რომელიც ფსიქოლოგიასთან დაკავშირებულ საკითხებს ძველი დროის ცირკის თემასთან აკავშირებს. ეს ბნელი ადგილია, სადაც სიზმრებში ადამიანის ბუნებაში არსებული დემონების ზრახვები ვლინდება. მათში, როგორც სარკეში აირეკლება მოუგვარებელი საკითხები. ეს ყველაფერი ცირკის ანთროპომორფიზებულ წარმოდგენას ემსგავსება. თომას მური, თავის წიგნში “სულიერი ზრუნვისთვის”, წერს: “კარნავალები და ცირკი ადამიანის ფსიქიკაში აღვიძებენ იმ ელემენტს, რომელიც სიმბოლურ და სიზმრისეულ გამოცდილებაზეა ორიენტირებული.” ტელევიზიამდე და ჰოლივუდამდე ცირკი გასართობი და აღფრთოვანების მომგვრელი ადგილი იყო. ჩვენი ყველაზე მძაფრი შიშები სწორედ აქ თამაშდებოდა აღმაფრთოვანებელი მანერით და ჩვენც სიამოვნებით მივენდობოდით და თავს ვიტყუებდით. სიზმრების მსგავსად, სინამდვილეც უჩვეულო და თითქოსდა დაუჯერებელ სახეს იღებდა. თუმცა სინამდვილეს მაინც მჭიდრო კავშირი გააჩნდა ჩვენთან – ისე, რომ ისევ საკუთარი “მე”-დან გამოსვლის საშუალებას არ გვაძლევდა. ჩვენი ცნობიერი ცხოვრება სიზმრებში, ჩვენს ქვეცნობიერში მრავალგვარი ფორმით ვლინდება, რომ დაგვანახოს, თუ რას ვუფრთხით და უგულვებელვყოფთ. თითოეული “საცირკო წარმოდგენა” ფსიქიკური ბრძოლის ვიზუალური მეტაფორაა. ისინი ჯერ დავალაგე და შემდეგ გადავუღე ფოტო.

Leslie Hall Brown Cirque du Psyche As a psychotherapist, I often deal with clients’ dreams. With these series, I wanted to deal with the psyche in hope of plumbing inner demons and presenting them as do our dreams, in palatable, albeit confusing imagery. This is a series that combines matters of the psyche with that of the circus of days past.

It is a dark place in which dreams reveal the inner workings of one’s demons and hold up a mirror reflecting back the unresolved issues as scenes from a circus peopled by anthropomorphized performers. Thomas Moore said in his book Care of the Soul, “Carnivals and circuses attract that element in the psyche that craves symbolic and dreamlike experiences”. Before television and Hollywood the circus was a place to be entertained and shocked. Our greatest fears were played upon in tantalizing ways and we gladly submitted to being tricked. Like our dreams, reality was twisted in strange and seemingly unbelievable ways.

Yet, there was enough grounding in reality to hook us and pull us in. The stuff of our waking life takes on many forms in our dreams, in our subconscious’ effort to show us what we are avoiding and ignoring. Each ‘circus act’, is a visual metaphor for a psychic struggle and was constructed and then photographed.

ზაბინე ბუნგერტი ბუნებრივი სამყარო ამ პროექტით მინდა ყურადღება გავამახვილო ბუნებისადმი – კერძოდ, გარეული ცხოველებისადმი – ჩვენს დამოკიდებულებაზე. ჩვენ, როგორც კულტურისა და ცივილიზაციის პირმშოები, ხშირად ბუნების ამ “ველური ქმნილებებისგან” რომანტიკულ ხატს ვქმნით და საკუთარ განუხორციელებელ სურვილებს ცხოველებზე განვავრცობთ. გარემო, რომელშიც ცხოველები ცხოვრობენ, ამ პროექტის მთავარი ასპექტია. ვცდილობ, ადამიანის და ცხოველის ქცევაში მინიშნებას და გამოვლინებას მივაკვლიო, რაშიც ცივილიზაციასა და ბუნებას შორის გადაკვეთის წერტილს ვიპოვი. ვიღებ ბუნების წიაღში გადაკვეთების ფოტოებს და მათ თანამედროვე ზოოპარკებსა და ბუნების ისტორიის მუზეუმის დიორამებში, ანუ ისეთ სივრცეში გადაღებულ ფოტოებთან ვაწყვილებ, რომლებიც ბუნების ილუზიას ქმნიან. ამგვარი კომბინაცია ადამიანს, ბუნებასა და ცხოველს შორის კომპლექსურ მიმართებაზე მიგვითითებს.

Sabine Bungert Natural World In this project I want to turn the spotlight on our dealings with nature, notably, wild animals. Being shaped by culture and civilization we tend draw a romantic image of those „wild creatures“ of nature and projects unfulfilled experiences wishes onto the animal. The animals‘ surrounding is the central aspect of this project.

I am searching for indications and manifestations in human and animal behavior to capture the points of intersection between civilization and wilderness. I take pictures of encounters in the wild and combine these with photos taken in modern zoological gardens and dioramas in natural history museums, which try to create an illusion of nature.

This combination reveals a complex relation between man, nature and animal.

სირიო მანიაბოსკო უკვდავების ნიშნები „უკვდავების ნიშნები“ პროექტია დასაბამისეული უწყვეტი მდინარების შესახებ, რომელშიც სამყაროს არსებობა ჩაისახა. ამ ვიზუალური მოგზაურობის ობიექტი ცოცხალი მატერიის კანონის მიხედვით მოძრავი ატომთა ბადეების კონვერგენცია, დაყოფა და ელემენტთა ნარევად ტრანსფორმაციაა განგრძობად აწმყოში. უძრავი და მოძრავი სურათების მეშვეობით, პროექტი იკვლევს პირველქმნილი მატერიის ფუნდამენტურ განგრძობად მომენტს. ფორმათა მიმდევრობა, რომელთაც სამყაროს ელემენტები ტრანსფორმაციის განმავლობაში იღებენ – ვერცხლისფერი ნაპერწკლები ნისლეულების გალაქტიკად გარდაქმნისას, უხილავი უჯრედების მატერიად გადაჯაჭვის ისტორია, ცეცხლისა და სინათლის უეცარი გაელვება, წყლისა და ქანების ძალა, ბუჩქები, რომლებზეც ჰერმაფროდიტი ყვავილები ხარობს ... ელემენტების სიცოცხლის მდინარებისა და სხვადასხვა სისტემის ურთიერთგამსჭვალვის ვიზუალურ აღწერილობაში ადამიანის ფიგურა ჩნდება – ადამიანში სამყაროს შემადგენელი ყველა სუბსტანცია მანათობელი განგრძობადობის მომენტს ჰპოვებს, აერთიანებს რა წარსულსა და მომავალს, რომლებიც დროის ტყვეობისგან თავისუფლდება და მასში მყარ, მაგრამ არა ვეგეტატიურად უძრავ განსხეულებას პოულობს.

Sirio Magnabosco Intimations of Immortality Intimations of Immortality is a project about the original uninterrupted flow in which the universe began.

Subject of this visual journey is the convergence of the grid of atoms moved by the law of living matter, with its separation and transformation in the mixture of elements, in a continuous present.

The project, trough still and motion images investigate the fundamental continuous instant of primordial matter. The flow of shapes that the elements of the universe assumes during the transformations they go trough: the silvery sparkle of the movement of nebulas into galaxies, the story of invisible cells bounded in matter, the sudden flush of fire and light, the strength of waters that carve rocks, branches where hermaphrodite flowers bloom on...

In the visual description of the vital flow of the elements and the interpenetration between different systems appears the human figure: in man every substance that makes up the world finds a moment of radiant continuity in a union of past and future that breaks free from time and finds in it a solid form but never still, as the lushness of the vegetation.

თომას შელი სითბოს ნიშანი მოლოტოვის კოქტეილები ღარიბების ხელყუმბარაა. ეს ზოგადი სახელწოდება ბოთლის გამოყენებით სახელდახელოდ დამზადებული ასაფეთქებელი საშუალებების სახეობათა აღმნიშვნელად გამოიყენება. რადგან მათი დამზადება შედარებით მარტივია, მათ ხშირად იყენებენ პროტესტანტები, აჯანყებათა და ურბანული პარტიზანული შეტაკებების არაპროფესიონალურად აღჭურვილი მონაწილეები. კიევის „ევრომაიდანის“ ანტისამთავრობო პროტესტის მონაწილეებმა ცეცხლი მათ სასარგებლოდ გამოიყენეს. ისინი ცეცხლით იცავდნენ ბარიკადებს, იპყრობდნენ მეტ სივრცეს და უფრთხილდებოდნენ პოზიციებს. ბოთლები მთელ ქალაქში შეაგროვეს და ათასობით მოლოტოვის კოქტეილი დაუშინეს პოზიციებს, ტანკებს, ავტობუსებს და პოლიციელებს. ეს პატარა ყუმბარები პროტესტანტებისთვის თითქმის ერთადერთი იარაღი იყო, რითაც მძიმედ შეიარაღებულ სამთავრობო რაზმებს უწევდნენ წინააღმდეგობას. საერთოდ, ყველაზე ლამაზი მოლოტოვის კოქტეილები უკრაინის აჯანყებების დროს გამოიყენებოდა. ეს კონცეპტუალური კოლექცია „ევრომაიდანის“ დროს გამოყენებული მოლოტოვის კოქტეილების ამ საუცხოო მხატვრული მრავალფეროვნების ნაწილს გვიჩვენებს.

Thomas Schell A Sign of Warmth Molotov cocktails are also known as poor man’s grenade. It is a generic name used for a variety of bottle-based improvised incendiary weapons.

Due to the relative ease of production, they are frequently used by protesters and non-professionally equipped fighters in riots and urban guerrilla warfare. The anti-government protesters of Euromaidan in Kyiv used fire to their advantage. With fire they defended their barricades, conquered more space and secured their positions. Throughout the city bottles were collected, and thousands of Molotov cocktails were hurled to positions, tanks, buses and policemen. These small bombs were almost the only weapon for the protesters to counter the heavily armed government troops. In fact, during the riots in Ukraine, the most beautiful Molotov cocktails were thrown. This conceptual collection shows an extract from these wonderful picturesque varieties of used Molotov cocktails during the Euromaidan.

ჟოლტ ოლაფ სამოდი ფორტ სენდბერგის კვალზე, კომარომი „ვინც აქ არასდროს ყოფილა, არ სჯერა, რომ ვინც ყოფილა, ის არასდროს ივიწყებს“. ფოტოები წყვილ-წყვილად იქნა შეერთებული. ისინი ფორტში მიმდინარე ცხოვრების ქრონიკის რუკაა, როგორც ოფიციალური დოკუმენტი და პერსონალური რეფლექსია ციხე-სიმაგრის ისტორიაზე. სურათები არტისტული კვლევის საფუძველზე იქნა გადაღებული, რომელიც ისტორიის პირად მოგონებას იკვლევს. არტისტული კვლევის მეორე მიზანი საარქივო მასალის (მაგალითად, რუკების) გამოყენებით, ისტორიის ხელახლა გააზრება თუ გადახედვა და აზროვნების თანამედროვე ფორმის მეშვეობით ახალი კომპოზიციების შექმნა, ასევე ძველი დოკუმენტების კრიტიკული წაკითხვის ინიცირებაა. ყველა ფოტო გადაღებულ იქნა ცენტრალური ევროპის უდიდეს საფორტიფიკაციო ნაგებობაში – კომარომში მდებარე ფორტ სენდბერგში. ისტორიული ციხე-სიმაგრეების ეს სისტემა მდინარე დუნაის აქეთ-იქით მდებარე „ტყუპი“ ქალაქების – უნგრული კომარომისა და სლოვაკური კომარნოს შიგნით და ირგვლივაა გაშენებული. ორ მხარეს არსებული ცალკეული ციხე-სიმაგრეც კი ისტორიული და კულტურული საგანძურის ჭეშმარიტი საგანძურია, რადგანაც ისინი მათი დროის სამხედრო არქიტექტურის უმაღლესი განვითარების საფეხურს წარმოადგენს და მე-20 საუკუნის დასაწყისამდე ჩვენამდე უცვლელი ფორმით შემოინახა.

1945-1991 წლებში საბჭოთა წითელი არმიის სამხრეთის დანაყოფმა ციხე-სიმაგრე ცენტრალურ ევროპაში არსებულ ამუნიციის უდიდეს საწყობად აქცია.

Zsolt Olaf Szamody Retracings of the Fort Sandberg, Komárom “Who has never been here does not believe who has been here never forgets.”

The pictures were composed in pairs presenting a map as an official document and a personal reflection on the life in the fort from any time of the history of the fortresses.

The pictures were taken on the bases of the artistic research discovers the private remembrance of history. Other purpose of the artistc research is to rethink or revise of our history with using some archive materials (for example maps) and create new compositions with a contemporary way of thinking, and create also a critical reading of the old documents. All photos were taken in the biggest fortification system in Central-European area – Fort Sandberg, Komárom.

The system of historic forts is situated in and around the “twin” towns of Komarom, Hungary, and Komarno, Slovakia on opposite banks of the Danube River.

Even taken individually the forts on both sides are genuine historic and cultural treasures, representing the highest level of military architecture of their time and having survived unaltered since the beginning of the 20th century.

Between 1945 and 1991, the South Army Group of the Soviet Red Army converted the building into the biggest ammunition storage facility of Central Europe.

კნუტ ვოლფგანგ მარონი ფოტოგრაფიის მეშვეობით, ობიექტების მათ ორიგინალურ კონტექსტში დაფიქსირება და შემონახვა დავიწყე. ამ გზით, პირადი, საშინაო ცხოვრების სინტაქსის კონდენსირება და 80 წლის ქალის კულტურისა და მის მიერ შექმნილი გარემოს იდენტიფიცირება შემეძლო. მუშაობა გლოვისა და წუხილის, პირადი მოგონებებისა და სუბიექტური განცდების ფონზე დაიწყო. მიუხედავად ამისა, ის ფილოსოფიური და სოციოლოგიური საფუძვლების მქონე, გონებაჭვრეტით პოზიციას ეყრდნობა. ეს პერსპექტივა ობიექტების ერთიანობასა და არსს უკავშირდება. დედაჩემს ექიმები უყურადღებოდ ექცეოდნენ. თავად კი მუდამ ყველას მიმართ ყურადღებიანი იყო. სახლში ყველაფერს თავისი რიგი, ბედისწერა თუ ადგილი აქვს. თუკი ობიექტს დატვირთვა, ჩვევა ან წეს-ჩვეულება არ გააჩნია, მას წმინდა სტატუსი აქვს, როგორც სამლოცველოში. ობიექტებისადმი პატივისცემა უკვე გადაღებულ სურათებში ცხადად ჩანს. ჩვარს იმდენ ხანს ხმარობდნენ, რომ ის ფრაგმენტებად იქცა და ნაწილნაწილ დაიშალა. ყოველდღიური წეს-ჩვეულებები და ჩვევები ფოტოგრაფიული რეალობის საფუძველს ქმნის. ფოტოები იმ თაობის მნიშვნელოვან პორტრეტს ქმნის, რომელსაც დედაჩემი ეკუთვნოდა – თაობისა, რომელიც ორ მსოფლიო ომს შორის დაიბადა და სოციალიზაცია განიცადა და რომელმაც I მსოფლიო ომში დამარცხება, გიჟური ინფლაცია, სიღატაკე, შიმშილი, ფაშიზმი, II მსოფლიო ომში – დამარცხება, გერმანიის დაყოფა და რეკონსტრუქცია, ცივი ომი და გაერთიანება გამოიარა. ამ სამყაროს აღვრიცხავ, ვიდრე განადგურებულა, დაყოფილა, ნაწილებად დაშლილა. ფოტოები მთელი თაობის ყოველდღიური კულტურის არსებობის მოწმობაა; თაობისა, რომელიც ქონებას უვლიდა და ამრავლებდა და მომდევნო თაობისთვის დამახასიათებელი უფრო მატერიალისტური, „ერთჯერადი“ დამოკიდებულება არასდროს შეუთვისებია. ნამუშევრები მთელ ცხოვრებას, დედაჩემის მთელ ცხოვრებას და მისი მეშვეობით – სხვა ადამიანების ცხოვრებასაც წარმოაჩენს. ქონება – „ცხოვრების ჩანაწერი“ გამომყენებელთა და ნაგავში მომსროლთა საზოგადოების სოციალური კრიტიკა იქნება, რომელიც ადამიანებსაც ისე ეპყრობა, როგორც ერთჯერად ობიექტებს.

Knut Wolfgang Maron Through photography, I started to preserve the objects in their original context. I could condense the syntax of a private and domestic life, and identify the culture of an over 80-year-old woman and the environment she created. This work began under the strain of mourning and sorrow, private memories, subjective feelings. It nevertheless presents a point of view that is sociologically and philosophically considered and contemplative. This perspective refers to the unity and the sense of the objects. My mother was treated carelessly by her doctors; she herself treated all with care. Everything in the house has its order, its destiny, and its place. If an object does not have a use, habit, or custom, it has a sacred character as in a place of worship. Respect toward the objects is obviously visible in the pictures already done. The cleaning rag (see picture) was used so long it atomized, fell into pieces. Daily custom and habit form the basis of the photographic reality. The photographs form an important portrait of the generation of which my mother was a member, the generation that grew up and was socialized between the two world wars, and that experienced the defeat in WWI, wild inflation, poverty, starvation, Fascism, defeat in WWII, the division and reconstruction of Germany, the Cold War, and Reunification. I am recording this world before it is destroyed, divided, torn into pieces. The photographs are a testament to the daily culture of a whole generation, one that cherished and husbanded belongings and never adopted the more materialist, “disposable” culture of the generation that followed. The work will represent a whole life, that of my mother, and through her many others. The Estate: Record of a Life will be a social critique of the throw-away society in which even people are treated as disposable objects.

დოკუმენტური

Documentary

ალექს მაზი

ბოპალის მეორე კატასტროფა (მადჰია პრადეში, ინდოეთი, 2009-2014) ცენტრალურ ინდოეთში მდებარე ქალაქ ბოპალის 1984 წლის ცნობილი „გაზის კატასტროფიდან“ სამი ათწლეულის შემდეგ, მრავალი ოჯახი კვლავაც იმ კოშმარში ცხოვრობს, რომელიც შორეულ, ავბედით ღამეს დაიწყო. მათი თემი კვლავაც ჯანმრთელობისა და ღირსეული ცხოვრების დაბრუნების შესაძლებლობების ძიებაშია. კორპორაცია Union Carbide-ის ქიმიური სადგურიდან წამოსული ტოქსიკური ღრუბლის პოტენციური მსხვერპლი ნახევარი მილიონი ადამიანი აღმოჩნდა. კატასტროფას ათასობით მათგანი შეეწირა. მას შემდეგ ბოპალი მსოფლიოს სხვადასხვა ადგილას მცხოვრებ ადამიანთა წარმოდგენაში სწორედ ამ ღამის თანამდევ სურათებსა და დაურეგულირებელი ინდუსტრიალიზაციის და უკონტროლო დაბინძურების საფრთხეების ტრაგიკულ ილუსტრაციასთან არის ასოცირებული. დღეისთვის, გაზის გაჟონვის შედეგად, დაახლოებით 100 000 ადამიანია ქრონიკულად დაავადებული, დაბინძურებულმა სასმელმა წყალმა კი ბავშვებში თანდაყოლილი დეფექტებისა და უნარშეზღუდულობის შემთხვევების ზრდა გამოიწვია. მას შემდეგ, რაც 2001 წელს Union Carbide-ი DOW Chemical-მა 11,6 მილიარდ დოლარად შეიძინა, ამ ამერიკულმა კორპორაციამ ფარულად განვითარებული მოწამვლის ამ შემთხვევებზე ყოველგვარი პასუხისმგებლობა უარყო.

Alex Masi Bhopal Second Disaster (Madhya Pradesh, India, 2009-2014)

Three decades after the infamous ‘1984 Gas Disaster’ in Bhopal, central India, many families are still trapped within the nightmare that began on a grim, distant night, searching still for the possibility of restoring health and dignity to their community.

Half a million people were exposed to the toxic cloud released by Union Carbide’s chemical plant. Thousands died it its wake.

Since then, in the consciousness of people the world over, Bhopal has been associated with the haunting images of that night and its aftermath, tragic demonstrations of the dangers of unregulated industrialization and indiscriminate pollution.

Today, around 100,000 people are chronically ill from the effects of the gas leak, while tainted drinking water has caused a sharp increase in birth defects and disabilities in children.

Since the 11.6 billions dollars acquisition of Union Carbide by DOW Chemical in 2001, the powerful American corporation has refused to accept any responsibility for the insidious contamination.

ადრიენ ტაშე დასავლეთ აფრიკელი ფოტოგრაფი მათ 2012-დან 2014 წლამდე, მერსედეს 911-ის (მოძრავი ფოტოსკოლა “Atelier Nomade”-ის ძველი სახანძრო მანქანა) ბორტზე შევხვდი დასავლეთ აფრიკის გზაზე – მავრიტანიიდან გვინეა კონაკრიმდე (და სენეგალიდან მალიმდე და ბურკინა ფასომდე). როცა დღესდღეობით თითქმის მთელ მსოფლიოში ციფრული ფოტოებს იღებენ, მათი უმეტესობა ძველ, 1970-80-იანი წლების ანალოგურ კამერებს ატარებდა. მათ ეკონომიკური პრობლემები ჰქონდათ და სწრაფად ესაჭიროებოდათ ცვლილება. „ჩვენთვის ფოტოგრაფია ცხოვრებაში არავის არ უსწავლებია. კამერის გამოყენება ჩვენით ვისწავლეთ. ამიტომაა, რომ ჩვენი ფოტოები პროფესიონალურს არ ჰგავს. როცა ყველას თავისი კამერა ექნება, ჩვენ აღარ დავჭირდებით – შეიძლება, თვითონ ჩვენზე უკეთესი ფოტოებიც კი გადაიღონ. თუ კარგ მომზადებას არ გავივლით, ნელ-ნელა გავქრებით და კლიენტებისთვის მხოლოდ ლაბორატორია იმუშავებს“ – მითხრა მუჰამედმა, მავრიტანიელმა ფოტოგრაფმა. ვთვლიდი, რომ აფრიკული ფოტოგრაფიის ისტორიული გზაგასაყარის მიჯნაზე ვიდექი. ამიტომაც მინდოდა, ისინი მათ „მესამე თვალთან“ ერთად უკვდავმეყო თავიანთ კიტჩურ სახელოსნოებსა თუ გარეთ, ქორწილებსა თუ სხვა ცერემონიებზე.

Adrien Tache West African Photographer “From 2012 to 2014, it’s on the West African road, aboard the Mercedes 911 (an old fireman truck from the moving photography school “Atelier Nomade”) that I have met them, from Mauritania to Guinea Conakry (and Senegal, Mali & Burkina Faso).

While nowadays, digital photography is used almost all around the world, most of them were still equipped with old silver-based camera from the 70/80s. They were having economic difficulties and needed quick changes.

“We never had any photography training in our lives, we learned how to use our cameras by ourselves, that’s why our pictures don’t look professional at all. When everyone will get his own camera, they won’t need us anymore, as they might shoot even better than us. If we do not have any good training, we will disappear little by little and only laboratory will remain, for the customers,” – told me Mohamed, a photographer from Mauritania.

Feeling that I was between two pages of African photography history, I wanted to immortalize them with their third eye, inside their kitschy studios or outside, during wedding or ceremonies.

ალექს პოტერი მცველები ახალგაზრდა სირიელი ქურთები ჯგუფ-ჯგუფად ერთიანდებიან თავდაცვით რაზმებში – არამხოლოდ „ისლამური სახელმწიფოს“ მხრიდან მომავალი საფრთხისა და ტერორიზმის თავიდან ასაცილებლად, არამედ იმისთვის, რათა მშვიდობიანი და ერთიანი ქურთისტანისთვის ბრძოლას დაუჭირონ მხარი. ამხანაგურობის, ნაციონალიზმის და გენდერული თანასწორობის ღირებულებებით გაერთიანებული ქურთი მამაკაცები და ქალები ისე ცხოვრობენ, თითქოს ყოველი დღე მათი უკანასკნელი დღე იყოს. მრავალი მათგანისთვის ეს ასეც არის. ამის მიუხედავად, ისინი სიმამაცითა და მრავლისმთმენი შემართებით მიიწევენ წინ, რაც ქურთი ახალგაზრდების ამ თაობის დამახასიათებელი ნიშანია. მრავალი წლის მანძილზე, ქურთები პირველად ერთიანდებიან ერთი მტრის – ერაყისა და სირიის ისლამური სახელმწიფოს წინააღმდეგ, იხმობენ რა გზადაგზა დამხმარე ძალებსა და სულის სიმხნევეს, როჯავადან აღმოსავლეთ ერაყის ქურთისტანამდე. იმის მიუხედავად, რომ ახალგაზრდები არიან, ქურთების ეს თაობა „ისლამური სახელმწიფოს“ წინააღმდეგ უმთავრეს მოკავშირეს და იმ ძალას წარმოადგენენ, რომელიც ვითარების დალაგების შემდეგ, ქურთისტანის კურსს წარმართავს.

Alex Potter The Defenders Young Syrian Kurds are joining protection units in droves, not only to drive out the threat of ISIS and terrorism, but to join the fight for a peaceful and inclusive Kurdistan.

Upholding values of camaraderie, nationalism, and gender equality, young Kurdish men and women are living every day like their last – and for many of them, it is. Yet they push forward with courage and a long-suffering strength that is defining this generation of Kurdish youth.

For the first time in many years, the Kurds are united against a single enemy – ISIS – driving recruitment and morale from battlefields in Rojava to eastern Iraqi Kurdistan.

Though they are young, this generation of Kurds is an essential ally in the fight against ISIS, and those who will drive the direction of Kurdistan once the dust settles.

ანდრეა დე ფრანცისკისი Delhirium წარმოდგენილი სურათები იმ საქმიანობის ნაწილია, რომელსაც ბოლო ორი წლის მანძილზე მოვუყარე თავი ქალაქ დელიში, სადაც ვცხოვრობ. ეს საკუთარი თავის შესწავლისა და ამ ქალაქის კუთხე-კუნჭულებში ჩატარებული ერთგვარი ძიებითი სამუშაოა. რელიგიური ეპოსის, „მაჰაბჰარატას“ თანახმად, ძმები პანდავები პირველი დასახლების, ნდრაპრასტჰას დასაუფლებლად ბიძაშვილ კაურავებს ებრძოდნენ. ინდოეთის დღევანდელ დედაქალაქს იმ ადგილას მდებარე შვიდი ქალაქი შეადგენს. სუბკონტინენტის უდიდესი მეტროპოლისი დელი 17 მილიონ მოსახლეს ითვლის. ესაა ყველაზე დაბინძურებული და, ამავე დროს, რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ყველაზე მწვანე ადგილი – ხალხებისა და რელიგიების გადაკვეთის წერტილი: ინდუსები, მუსლიმები, სიკჰები, ჯაინები, ბუდისტები და ებრაელები. გაძვალტყავებული ქალაქის ველური ბუნების გვერდით – ათასწლეულის დასაწყისში დაბადებული მდიდრების ბრწყინვალება. ღირსების აყრისა და დეგრადაციის ადგილი. ქალაქი – ბუღიანი, ხმაურიანი და თან, ფერებით, სურნელებებითა და ადამიანებით, რომლებიც “ფხიზელ“ ძილ-ბურანში ცდილობენ მომავალს თვალი გაუსწორონ.

Andrea De Franciscis Delhirium The images that I present are part of a job that I started to put together two years ago in Delhi, the city where I live in. A kind of search into myself and in the bowels of this city.

According to the work-religious epic Mahabharata, the Pandava brothers fought the Kauravas cousins for possession of the first settlement, Indraprastha. Seven cities form today in that place the capital of India. Delhi, the largest metropolitan area in the subcontinent with over 17 million people.

The most polluted in the world, but ironically also the greenest. A crossroads of peoples and religions: Hindus, Muslims, Sikhs, Christians, Jains, Buddhists and Jews. A scrawny urban wildlife in juxtaposition with the glitz of the rich born at the turn of milennium. A place of disgrace and degradation. Hazy, noisy yet full of colors, scents and humanity that, with “quick” sleepiness try to face the future.

ენსოფი კესტელეინი ჩემი პირველი შაშხანა, 2013, აშშ სათამაშო შაშხანებს 5-დან 12 წლამდე ბავშვებისთვის სპეციალურად ამზადებენ.

22-კალიბრიანი თოფები მსუბუქია და პატარა პროპორციებისა და სხვადასხვა ფერის იშოვება. ოჰაიოდან ტექსასისკენ მოგზაურობისას, ტირიდან ტირში, იარაღის მაღაზიიდან იარაღის მაღაზიაში, სახლიდან სახლში დავდიოდი და სათამაშო თოფიან ბავშვებს ვეძებდი, რომ გადამეღო. მინდოდა, ისინი საკუთარ გარემოში აღმებეჭდა ფირზე, თავიანთი პირველი შაშხანებით და მენახა, რისი ეშინოდათ.

AnSofie Kesteleyn My First Rifle, 2013, USA Crickett rifles are especially designed for children between the ages of five and twelve. The .22-calibre guns are lightweight, made to smaller proportions, and come in a variety of colors.

During a road trip from Ohio all the way down to Texas, I went from range to range, from gun shop to gun shop, house to house, looking for children with a Crickett to photograph. I wanted to capture them in their own environment, with their own first rifles, and see what they were afraid of.

დელფინ ბედელი „კინსეანიერას“ დღესასწაული ბოლივიაში „კინსეანიერა“, რომელსაც „თხუთმეტი წლის აღსანიშნავ დღესასწაულსაც“ უწოდებენ, ლათინურ ამერიკაში გოგონას მე-15 დაბადების დღის საზეიმო დღესასწაულია. ის ბავშვობიდან ყმაწვილქალობაში გადასვლას აღნიშნავს. თუკი დღესასწაული ყველა ქვეყანაში განსხვავებულად აღინიშნება, კოლუმბიისთვის მას დიდი მნიშვნელობა ენიჭება და ძალზე ტრადიციული და გავრცელებულია. ანგლო-საქსური გადმოსახედიდან, ეს დღესასწაული რაღაც ე.წ. “sweet sixteen”-ის (16 წლის აღსანიშნავი დაბადების დღე) და გამოსაშვები საღამოს მეჯლისის ნარევის მსგავსია. „კინსეანიერას“ – ანუ მედღეობეს, ჩვეულებრივ, დიდი, ფერადი კაბა აცვია, რომელიც ზეიმის თვალსაჩინო ცენტრალური ნაწილია და იმ კაბას მოგვაგონებს, კონკიას რომ ეცვა ზღაპრულ მეჯლისზე. „კინსეანიერა“, როგორც წესი, „ბოდას“-ის, ანუ ქორწილის მინიატიურული ვერსიაა და უამრავი ოჯახი, თვით ყველაზე ღარიბებიც კი, მილიონობით პესოს არ იშურებენ ამ ღონისძიების მოსაწყობად. რადგან თავადაც ქალი ვარ, გადავწყვიტე, ამ გოგონებთან შესახვედრად წავსულიყავი, რათა უკეთ გამეგო, რას ნიშნავს ეს დღესასწაული მათთვის და მათი ოჯახებისთვის. ბოგოტაში ორი თვე გავატარე, მათსავე სახლებში სხვადასხვა „კინსენიერას“ შევხვდი და თითოეული გოგონას სურათი მათსავე გარემოში, საგანგებო სადაბადებისდღეო კაბებში გადავუღე.

Delphine Bedel Celebrating the “quinceañera” in Colombia “Quinceañera” also called “fiesta de quince años” is the celebration of a girl’s fifteenth birthday in parts of Latin America and marks the transition from childhood to young womanhood. If the celebration varies significantly across countries, it has a great importance in Colombia where it is very traditional and common.

From an anglo-saxon perspective, the festival would seem a combination of a “sweet sixteen” birthday party combined with a coming out ball for debutantes.

The “quinceañera”, i.e. the birthday girl usually wears a big colorful dress that is the visible centerpiece of this celebration and mirrors what Cinderella might’ve worn to her fairytale ball.

The “Quinceañera” is usually considered as mini “bodas”, or miniature weddings and a lot of families do not hesitate to spend millions of pesos to organize the event, even among the poorest ones.

As a woman myself, I decided to go and meet these girls in order to better understand what this celebration really means for them and their family. I spent two months in Bogota and met various “Quinceañeras” in their home and took a portrait of each girl, posing in their own environment with their birthday dresses.

დელფინ ბედელი ვაიუს ხალხი ერთ-ერთი უკანასკნელი მატრიარქალური კლანური საზოგადოება სამხრეთ ამერიკის ყველაზე ჩრდილოეთ ნაწილში, კოლუმბიისა და ვენესუელის საზღვართან მცხოვრები ვაიუს ტომის ინდიელები მსოფლიოში ერთ-ერთი უკანასკნელი მატრიარქალური კლანური თემია. გუახირას ნახევარუდაბნოში მოსახლე ეს ინდიელები იმ იშვიათ ხალხთაგანია, რომლებიც ესპანელებს არ დაუპყრიათ და რომელთაც გარკვეული დამოუკიდებლობის შენარჩუნება შეძლეს და ორმაგი მოქალაქეობითაც კი სარგებლობენ. მართალია, მათ კულტურულად და ბიოლოგიურად შერევა არჩიეს, მაგრამ მათი მსოფლაღქმა დასავლურისგან ძალზე განსხვავდება და კოლექტიურ წარმოსახვასა და მისტიკურ სამყაროს ეფუძნება. დღეს კვლავაც მისდევენ ძველ ტრადიციებს – ცხოველთა მსხვერპლშეწირვას, დაკრძალვის ცერემონიებს და კლანის შამანის მიერ წარმართულ სხვა მამაპაპურ წეს-ჩვეულებებს. მენსტრუაციის დაწყების შემდეგ, გოგონებს რიტუალებს უტარებენ და სამი თვიდან სამ წლამდე ყველაფრისგან იზოლირებულნი, სახლის მახლობლად დაკიდებულ ჰამაკში ცხოვრობენ. გოგონას ასწავლიან, როგორ გახდეს ქალი და საზოგადოებრივი ლიდერი. ჰარმონიაში მცხოვრები ვაიუები ბუნებასთან ჰარმონიაში ცხოვრობენ. ტერიტორიას იშვიათად ტოვებენ – ისიც მხოლოდ მაშინ, თუ თავიანთი ნაკეთობების გასაყიდად სოფელში მიდიან. მშობლიურ მიწაზე მათი მიჯაჭვულობა, როგორც ამბობენ, წინაპრებისგან მოდის და ვაიუს ჯგუფების გამრავლებასა და მათ თვითგადარჩენას ემსახურება.

Delphine Bedel The Wayúu people One of the last matriarchal clan communities Located in the most northern area of South America, at the border of Colombia and Venezuela, the Wayúu Indians represent one of the last matriarchal communities in the world. Living in the semi-desert region of La Guajira, these Indians are one of the few people who have not been conquered by the Spanish and who have maintained some independence, with even a dual citizenship between the two countries.

If they opted for a cultural and biological miscegenation, their worldview is very different from the Western one and is based on a collective imagination and mystical universe.

They continue today to perpetrate their traditions, such as animal sacrifices, funeral ceremonies and other ancestral rites perpetrated by the shaman of the clan. Girls are exposed to rituals when they start menstruating and go through a period of seclusion for anywhere from three months up to three years in a hammock hung near the house. She is taught how to become a woman and a leader in the society.

Living in harmony with nature, they rarely leave their territory except to sell their crafts in the village. Their attachment to their land they claim is ancestral and ensures the reproduction of the Wayúu groups and therefore their own survival.

ბირტე კაუფმანი მოგზაურები

ჩემი ფოტოპროექტი „მოგზაურები“ ირლანდიის უდიდესი უმცირესობის ცხოვრებას გვაცნობს. ეს ჯგუფი მომთაბარე წარმოშობისაა, რაც მიგრანტი მუშების ტრადიციიდან მოდის. რადგან ეს ტრადიცია გამქრალია, მოგზაურები 21-ე საუკუნის დასავლეთ ევროპულ საზოგადოებაში ახალ იდენტობას ეძებენ. მოგზაურთა ტრადიციებიცა და მათი ცხოვრების წესი იმდენად განსხვავებულია, რომ დანარჩენი ირლანდიური საზოგადოება მათ თითქმის არ იღებს. მოგზაურები ერთგვარ პარალელურ სამყაროში ცხოვრობენ, სადაც საკუთარი წესები და გენდერული როლები გააჩნიათ; სამყაროში, რომელზეც გარეშე პირებს ხელი იშვიათად თუ მიუწვდებათ. იმის მიუხედავად, რომ მთავრობამ მოგზაურებისთვის გასაჩერებელი ადგილები გამოყო, სადაც მათ ქარავნებს დარჩენა შეუძლიათ, მოგზაურთა ზოგიერთი ოჯახი დღემდე გზის პირას, არალეგალურად ცხოვრობს – უმეტესად, ელექტრობის, წყლის, სანიტარული პირობების გარეშე.

2011 წლის ზაფხულში ფოლკსვაგენის ავტობუსით ირლანდიაში ვიმოგზაურე, რომ მოგზაურები გადამეღო. მინდოდა, მოგზაურების ცხოვრების წესი და ღირებულებები ფოტოებში მომეხელთებინა. ამით მათი რომანტიზება კი არა, უბრალოდ, მათი ყოველდღიურობის ჩვენება მინდოდა; ცხოვრების, რომლის მანძილზე, ადამიანები ისევ ნადირობენ კურდღლებზე, ცხენის ყოლას კი სასიცოცხლო მნიშვნელობა აქვს. მაგრამ გარდა ამისა, ეს ცხოვრება ადრეული ასაკიდან გამოცდილ გაჭირვებასა და მოწყენილობასაც გულისხმობს. მოგზაურებთან პირადად შეხვედრის შემდეგ, ერთ დიდ ოჯახთან მქონდა კონტაქტი. დროთა განმავლობაში, მათი ნდობა დავიმსახურე. თანდათანობით მათთან ერთად ცხოვრების ნება დამრთეს და მე და ჩემი კამერა მათი ყოველდღიურობის ნაწილი გავხდით.

Birte Kaufmann The Travellers My photographic project „The Travellers“ gives insight into the everyday life of Ireland’s largest minority group. This group has a nomadic origin, stemming from the tradition of migrant workers. As this tradition no longer exists, the travellers are looking for a new identity within the Western European society of the 21st century. Both the travellers’ traditions and their way of life are so different that they are met with little acceptance by the rest of the Irish society. The travellers live in a kind of parallel world with rules all of its own and traditional gender roles, a world to which outsiders have little access.

To this day, some traveller families live by the roadside illegally – mostly without electricity, running water or sanitation, even though the government has provided halting sites for the travellers where they can stay with their caravans.

In the summer of 2011, I travelled to Ireland with a VW bus in order to photograph the travellers. I wanted to capture the travellers’ way of life and their values in pictures. In doing so, I did not want to romanticize them, but rather show their everyday life. A life where people still hunt rabbits and where horses play a vital role. But it is also a life that contains hardship and boredom from an early age.

Since my first encounter with the travellers, I have been in touch with one large family. Over time, I have gained their trust. Consequently, I was allowed to live with them so that I and my camera became part of their daily lives.

ფელიქს ფონ დერ ოსტენი ხარი, რომელსაც ოცნება არ შეეძლო

პროექტი აშშ-ში, მონტანას შტატში მდებარე ფორტ ბელნაპის ინდიელთა რეზერვაციის შესახებ მოგვითხრობს. ის წარმოდგენას გვიქმნის 1851 წლის აპროპრიაციის აქტის შედეგებზე, რომლის სახელითაც ამერიკის მკვიდრ მოსახლეობას რეზერვაციებში გამოკეტვა აიძულეს. პროექტი ფოკუსირებულია იმაზე, თუ სად და როგორ ცხოვრობენ ისინი და როგორ იბრძვიან ჯერ კიდევ შემორჩენილი საუკუნოვანი კულტურის შენარჩუნებაზე. ფორტ ბელნაპი გროვანტრებისა და ასინიბოინების ტომების საერთო სამშობლოა, რომლებიც ისტორიულად ერთმანეთს ემტერებოდნენ, მაგრამ იძულებული გახდნენ, ერთად ეცხოვრათ. პროექტი დამთვალიერებელს 2626415 კმ² ფართობის მქონე ტერიტორიის, მისი წარსულისა და აწმყოს მდიდარი ისტორიის გაცნობის საშუალებას აძლევს. ის ცხოვრების ერთ მონაკვეთს გვიჩვენებს – ისეთს, როგორიც ის ახლაა, ადგილობრივი კულტურის მშვენიერებითა და სიმდიდრით გაჟღენთილს. ეს დამაფიქრებელი ფოტოები მნახველს ყველაფრის გულდასმით შესწავლის საშუალებას აძლევს – ქალის ნაწნავების ტექსტურიდან არწივის ნაზ ბუმბულებამდე. ეს დამთვალიერებელს ცნობისმოყვარეობას აღუძრავს – აჩვენებს მხოლოდ აუცილებელს, ასოციაციური კავშირები კი უკვე თავად მან უნდა დაამყაროს. ნამუშევრებმა განცდა უნდა წარმოქმნას – მშვენიერისა და უცხოს შეგრძნება.

Felix von der Osten The Buffalo that Could Not Dream The project is about the Fort Belknap Indian Reservation in Montana, USA. It gives an Impression of the outcome of the 1851 Appropriations Act, that forced Native Americans into Reservations, with a focus on how and where they live, as well as their struggle to maintain their century old left culture.

Fort Belknap is the shared homeland to the Gros Ventre and Assiniboine Tribes, who were historically enemies, but were forced to live together. The project lets the viewer explores a 2.626,415 sq km area, as it is, with its rich history in the past and present.

It shows a slice of life, as it is now, with the beauty and richness of the Native culture. These thoughtful photographs give the viewer its time to examine everything, from the texture of a woman’s braids to the softness of eagle feathers.

It should make the viewer curious; only revealing enough that they can connect the dots for themselves. The work should create a feeling; a mood of the beautiful unknown.

გაბრიელე მიკალიცი Urbis Occultae Exploratoris

სპელეოლოგია მღვიმეებისა და სხვა კარსტული მოცემულობების, მათი შემადგენლობის, სტრუქტურის, ფიზიკური მახასიათებლების და ისტორიის შემსწავლელი მეცნიერებაა. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანის კვალი უამრავ დამალულ ბუნებრივ მიწისქვეშა მღვიმეს ატყვია, ახლა ისინი მივიწყებული გვაქვს. მილანის მეტრო, ისევე, როგორც ბევრი სხვა მეტრო იტალიაში, გამდინარე წყლის მილებით, გვირაბებით, სამხედრო ბაზებით, სამარხებით, ეკლესიებითა და უამრავი მივიწყებული ნამუშევრითაა სავსე. მილანელმა მკვლევარებმა და სპელეოლოგებმა, ძმებმა დავიდე და ჯანლუკა პადოვანებმა, ეს ყველაფერი ისევ მზის შუქზე გამოიტანეს. ისინი გატაცებული და შეპყრობილი არიან სპელეოლოგით, რომელსაც ინოვაციური კუთხით უდგებიან. მთის მღვიმეების ძიების ნაცვლად, ისინი ურბანულ გამოქვაბულებზე არიან ფოკუსირებული, რის შედეგადაც ე.წ. S.C.A.M.-ი (მილანის ხელოვნური მღვიმეების სპელეოლოგიის ორგანიზაცია) დააარსეს. მილანის მიწისქვეშ მთელი სამყაროა – კილომეტრებზე გადაჭიმული არხები და გვირაბები, მრავალსართულიანი ნაგებობები, რომლებიც ისტორიის მთავარ მონაკვეთებს, მაგალითად, სფორცესკოს კოშკის საიდუმლო გასასვლელებს მალავს, მეტროს რკინიგზა ცენტრალურ სადგურთან და ბრერას უბანში, სან-მარკოს ეკლესიის წმინდა ქალწულის კიბის ქვეშ არსებული საიდუმლო გზა. ქალაქის აღწერა უჩვეულო კუთხიდან – მისი საძირკვლებიდან იწყება, სადაც ძველი ცივილიზაციების ნაშთის პოვნა შეიძლება. ბევრი ადგილი საჯარო დამთვალიერებლებისთვის აკრძალულია, ზოგ შემთხვევაში კი მათი აღმწერი გზამკვლევებია ბუნდოვანი. მიუხედავად ამისა, მკვლევარის სულს ბიუროკრატია ვერ შეაჩერებს, ხომ ასეა? ძმებ პანდოვანებს რამდენიმე არქეოლოგიური და არქიტექტურულ აღმოჩენას უნდა ვუმადლოდეთ, მაშინ, როცა ჯეროვანი ყურადღება ვერ დაიმსახურეს. საერთოდაც, ზოგჯერ ამგვარ ადგილებში მუშაობას უკრძალავდნენ კიდეც. მიუხედავად იმისა, რომ მილანის მთავრობისთვის ისინი მართლაც პრობლემას წარმოადგენენ, შეიძლებოდა ისინი სრულიად განსაკუთრებულ რესურსად გამოეყენებინათ. ქალაქის მეტროს კვლევა პირდაპირი მნიშვნელობით, სიღრმეებში ჩასვლას, მის უკეთ შესწავლას უწყობს ხელს. გარდა ამისა, იმის გაგებასაც ემსახურება, თუ რა ხდება ზევით – არამხოლოდ არქიტექტურული, არამედ სოციალური და ადამიანთა ქცევის შესწავლის თვალსაზრისით. ეს ქალაქის სიღრმეებია, საიდანაც ჩვენი რეალობის განმსაზღვრელი გარემოს და ფიზიკური არსებობის მიზეზები ამოდის. წარსულის ნაკვალევი ჩვენს ირგვლივ ყველგან არის აღბეჭდილი. ის პანდოვანების მსგავსი ადამიანების ცნობისმოყვარეობას ელის – ისეთი ადამიანების, რომლებსაც ქალაქის ისტორიის მეშვეობით ცოდნის, სულ უფრო მეტის და მეტის აღმოჩენის წყურვილი ამოძრავებთ.

Gabriele Micalizzi Urbis Occultae Exploratoris Speleology is the scientific study of caves and other karst features, their make-up, structure, physical properties and history. Besides countless hidden natural underground caves, humankind left its trace, to then forget all about it. Milan’s underground, as many other italian ones, is full of sewage pipes, tunnels, military bases, crypts, churches and loads of forgotten works.

Brothers Davide and Gianluca Padovan, explorers and speleologists from Milan brought all of this back to light. They’re bound by a strong passion for speleology, which they’ve been practising with an innovative spin. Instead of looking for mountain caves, they focus on urban ones, giving life to the so called S.C.A.M (Artificial Cavity Speleology Milan).

There’s a whole word below Milan’s ground: miles and miles of canals and tunnels, multi-level structures hiding main pieces of history such as Sforzesco Castle’s secret passages, the underground railway in Central Station and the secret passage hidden in Holy Virgin’s case in San Marco church in Brera area. Unusual point of views for describing a city; from its foundations, where traces of past civilisations can be found, in order to dig into which supports the city. Many of this sites are forbidden for public users or, in some cases, unclear guidelines rule them. However, a researcher’s spirit can’t really stop in front of bureaucracy, can it? Padovan brothers served out several archeological and architectural findings which never received the right acknowledgement they should; in fact, they often been banned from some of these places.

Though for Milan’s authorities they do represent a problem, they’d instead be an extraordinary resource. Exploring a city’s underground helps digging – literally deep down- a better understanding of it, besides finding out exactly what is going on upstairs, not only architectural wise, but also in a social and behavioural way. From a city’s depths the environmental and physic reasons that determined the reality we live in and see every day really emerge. Past traces are hidden everywhere around us; they’re waiting for someone’s curiosity, likely as the Padovan’s, somebody driven by that thirst of knowledge, to always find out more – and not only metaphorically – through the city’s history.

ჯოვანა დელ სარტო აქ ფოტოებს მარტო გიჟები იღებენ, 2014. ნაწილი I-II საქართველოში მოგზაურობისას, გიორგობის დღეს, თბილისიდან გორისკენ ვიმგზავრე, ბათუმიდან – ხულოსკენ, ყაზბეგიდან კი ისევ თბილისში დავბრუნდი. პორტრეტების ეს სერია პატარა ჭუჭრუტანაა, რომელიც საქართველოში მცხოვრები ადამიანების დანახვის საშუალებას გვაძლევს, გზად რომ გადამეყარნენ. „აქ ფოტოებს მარტო გიჟები იღებენ“ – ასე ერთმა ქალმა დამიყვირა, როცა თბილისის გარეუბანში ფოტოებს ვიღებდი. ქსოვილი, რომელსაც ფონად ვიყენებ, თითოეული იმ ქალაქის გათვალისწინებით შევარჩიე, სადაც პორტრეტებია გადაღებული. თითოეული პიროვნება ისეა გამოსახული, რომ სურათზე მასთან დაკავშირებული საგანი, მისი რწმენისა თუ გატაცების ობიექტი ჩანს. მაგალითად, ოპერის მომღერალი თინა გაბაშვილი, ან ედო მირზოიანი, თავისი პურით.

Giovanna Del Sarto Only Crazy People Take Pictures Here, 2014. Part I-II During my trip to Georgia, I traveled from Tbilisi to Gori on St George day, from Batumi to Khulo, from Kazbegi and back to Tbilisi.

This series of portraits are a little window on people of Georgia who crossed my path.

The title Only Crazy People Take Pictures Here comes from what a lady shouted at me while I was taking pictures in a suburb area of Tbilisi.

The backdrop fabric has been chosen keeping in mind each town where I took the portrait.

Every person is depicted with an object or simply with their believes or passions as Tina Gabashvili who is an Opera singer or Edo Mirzoiani and his bread.

ჯოვანი კოკო დავიწყებული მოგონებები 1999 წელს, კოსოვოს ომის დასრულების შემდეგ, ასზე მეტი ქრისტიანული მართლმადიდებლური სამლოცველო განადგურდა ან გაიძარცვა, რასაც ეთნიკურ-რელიგიური საფუძვლები ჰქონდა. კოსოვოში მცხოვრები ეთნიკური ალბანელები მართლმადიდებლურ მონასტრებს კვლავ ამოსაძირკვ სიმბოლოებად მიიჩნევენ. თანამედროვე ევროპის სახელოვნებო თუ კულტურული ფესვების მრავალი მნიშვნელოვანი ნიმუში განადგურდა. საუკუნეების მანძილზე, კოსოვო და მისი მონასტრები დასავლეთ ევროპასა და ბიზანტიას შორის შემოქმედებით და კულტურულ ხიდს წარმოადგენდა. „დავიწყებული მოგონებები“ ჯერ კიდევ შემორჩენილ მონასტრებში კვლავაც მცხოვრები სამონასტრო საზოგადოების საცხოვრებელ პირობებს და ამ ბერთა მიერ მონასტრების შენარჩუნებისთვის გაწეულ ძალისხმევას ასახავს. როცა მეხსიერება იშლება, ადგილები იდენტობას კარგავენ და უსამართლობასა და უგუნურ ბიზნეს-გარიგებებს მსხვერპლად ეწირებიან. ის, რაც კოსოვოში მოხდა, ერაყშიც განმეორდა, რომლის კულტურული მემკვიდრეობა მიწასთან გაასწორეს. ის, რაც ოდესღაც ისტორიული მხარე იყო, ახლა გაურკვეველი წარმოშობის სივრცედ იქცა – ბიზნესის მიერ ბიზნესის სახელით დატბორილ სიცარიელედ.

Giovanni Cocco Forgotten Memories Since the end of the Kosovo War in 1999, more than one hundred Christian Orthodox places of worship have been destroyed or looted for ethnic-religious reasons. Ethnic Albanians in Kosovo still perceive the Orthodox monasteries as symbols which need to be eradicated.

Many important examples of the artistic and cultural roots of contemporary Europe have been lost. For centuries, Kosovo and its monasteries represented an artistic and cultural bridge between Western Europe and Byzantium.

Forgotten memories documents the living conditions of the monastic communities that continue to reside in the few monasteries still standing, and the efforts of those monks to preserve them. Where memory is erased, places lose their identity, falling prey to injustice and unscrupulous business dealings. What happened in Kosovo also happened in Iraq, whose cultural heritage has been wiped out. Once historical sites have become nondescript areas, the void flooded by business for business sake.

ჯულიო დი სტურკო ჩოლივუდი ჩინელებს ამბიციური მიზანი აქვთ – სურთ, საკუთარ ინდუსტრიაში დიდძალი ინვესტირებით ჰოლივუდს გაასწრონ. ამის ერთ-ერთი თვალსაჩინო მაგალითია მსოფლიოში უდიდესი კინოსტუდია “Hengdian World Studios”, რომელიც „აკრძალული ქალაქის“, პეკინის ზუსტ ასლს წარმოადგენს. ჩინეთი მსოფლიოს სიდიდით მეორე ბაზრად იქცა და ვარაუდობენ, რომ 2018 წელს ის აშშ-ს გაუსწრებს. ჰოლივუდი ჩინეთში არსებულ აკრძალვების სისტემას (წელიწადში იქ მხოლოდ 34 ფილმის ჩვენებაა დასაშვები) ჩინურ კინოკომპანიებთან ერთობლივად გადაღებული ბლოკბასტერებით უწევს წინააღმდეგობას. ეს ქვეყანა მსოფლიოს ყველაზე სწრაფად მზარდი კინობაზარია. ოთხი წლის მანძილზე, კინოთეატრების რაოდენობა გაორმაგდა, გაყიდული ბილეთების რიცხვმა კი წლიურად 30%-ით მოიმატა.

Giulio Di Sturco Chollywood The Chinese have the ambitious goal to overtake Hollywood with large investments to expand the industry. One visible example is Hengdian World Studios, the world’s largest film studios, with a 1:1 scale reproduction of Beijing’s Forbidden City. China has become the secondlargest market in the world and is expected to overtake the US by 2018. Hollywood has countered Chinese restrictions (only 34 foreign films are permitted each year) by making blockbuster co-productions with Chinese film companies. The country is the fastest-growing market for film in the world. The number of cinemas has doubled in four years, and the number of tickets sold increased by 30% per year.

ჰანეს იუნგი ხელახალი გაერთიანების პიონერები? სამხრეთ კორეაში გაქცეული ჩრდილოეთ კორეელები როცა ჩრდილოეთ კორეელი საზღვრის გადმომლახავები სამხრეთ კორეაში ჩადიან, იქ ისინი უცხოები არიან. ისინი იმავე ენაზე საუბრობენ, მაგრამ სამხრეთ კორეელებთან შედარებით, ძველმოდურ სიტყვებს იყენებენ. ერთი და იმავე სპეციალობის შემთხვევაშიც კი, სამხრეთ კორეელებთან შედარებით ჩრდილოელების განათლება მეტისმეტად ჩამორჩენილია იმისთვის, რომ სამსახური იშოვონ. მათ სამშობლოს ისტორია სულ სხვანაირად ასწავლეს. ვინც ჩრდილოეთ კორეაში ადრე მტრად ითვლებოდა (აშშ), ახლა მეგობარია. „ბოროტმა“ კორეულმა ხელისუფლებამ ბავშვების საქმის კურსში ჩაყენებაც მოასწრო. სამხრეთ კორეა ძველ-ახალ ჩრდილოელ მოძმეს არ იღებს. ჩასვლისას, კეთილმასპინძლობის ნიშნად, ჩრდილოეთ კორეელები სამხრეთისგან 15 000 ევროს იღებენ. მაგრამ სკ-ში ხალხის უმრავლესობა ჩრდილოეთ კორეელებს საეჭვოებად თვლის. სამხრეთ კორეელებს მათთან ურთიერთობა არ უნდათ. ჩრდილოეთ კორეელების უმეტესობა მარტოსულია, ახალი სამშობლოთი იმედგაცრუებული და უმუშევარი. ზოგიერთს ჩრდილოეთ კორეაში დაბრუნება უნდა. გამოქცეულთა უმრავლესობა ჩრდილში, შეუმჩნევლად ცხოვრობს და არც წარსული გააჩნია. მხოლოდ რამდენიმე გამოქცეულმა შეძლო ძველი საცხოვრებლიდან ახალში რამის წამოღება. ისინი ორ კულტურას წარმოადგენენ; პატარა სამყაროს ქმნიან, რომელშიც ერთი საზოგადოების შიგნით ორი ერთიანდება. ხომ არ არიან ისინი ხელახალი გაერთიანების მაცნეები? გაერთიანება პოლიტიკური მიზანია, მაგრამ განხორციელდება კი იგი?

Hannes Jung Pioneers of the Reunification?

North Korean Defectors in South Korea When North Korean defectors arrive in South Korea, they are strangers. They are speaking the same language, but they are using old-fashioned words compared to the South Koreans. Even if they were educated for the same jobs as South Koreans, their education is too old fashioned for getting these jobs. They were taught a completely different history of their country. Who once was the enemy in North Korea (United States) is now the friend. And school children are already being warned by the “evil” North Korean government. The South Korean society doesn’t welcome their old-new brother from the North. Upon arrival, North Koreans receive 15.000 € as welcome money from SK. But for the majority of people in SK, the defectors are considered suspisious. South Koreans don’t want to make contact. Most of the North Koreans are lonely, frustrated by their new country and without a job. A few of them even wish to go back to North Korea. The majority of the defectors have a life in the dark, not recognized and without any past.

Just a few of the defectors could bring something from their old home to their new.

They represent two cultures. They create a small world containing the two societies in one. Are they the forerunners of a reunification? A reunification is the political goal, but will it happen?

ივან ტიხი დენთის კასრზე ჯდომა

ეს ამბავი ვულკან ბრომოსთან მეტისმეტად ახლოს მცხოვრებ ადამიანებზეა. ეს საკუთარი მიწის სიყვარულის ამბავია. ბრომო აღმოსავლეთ იავაზე, ინდონეზიაში მდებარე აქტიური ვულკანი და ტენგერის მასივის შემადგენელი ნაწილია. ლეგენდის თანახმად, ტენგერის ხალხი მაჯაპაჰიტის იმპერიის შვილთა პირდაპირი შთამომავალია და აქ მე-15 საუკუნიდან ცხოვრობენ. ტენგერები მთა ბრომოს (ბრაჰმას) წმინდა მთად მიიჩნევენ. რადგან ბრომო აქტიური ვულკანია, ხალხი თავის ცხოვრებას მუდმივი საფრთხის გათვალისწინებით აწყობს. ეს დენთის კასრზე ჯდომას ჰგავს. ისუნთქავ ფერფლს, რომელსაც სისხლის გემო აქვს, რკინით შემზარავად გაჯერებული. გახსოვდეს, რომ ყოველი დღე შეიძლება შენი ცხოვრების უკანასკნელ დღედ იქცეს – დიდი გამოწვევაა. მაგრამ გოლიათის გამოღვიძების შემთხვევაში, მხოლოდ თითო-ოროლა მათგანი თუა თანახმა იქაურობის მიტოვებაზე.

Ivan Tykhy Sitting on a powder keg This is a story about people that live too close to Volcano Bromo. This is a story about loving one’s own land. Volcano Bromo is an active volcano and part of the Tengger massif in East Java, Indonesia. According to legend, Tengger people are the direct descendants of the Majapahit Empire and live there since 15th century. For the Tengger (local people), Mount Bromo (Brahma) is believed to be a holy mountain. People here are used to adjusting their lives because of the constant threat of eruption, as Bromo is an active volcano. It’s like sitting on a powder keg, breathing ashes which tastes like blood, so salty and ferociously ferriferous. It is really challenging to bear in mind that every new day can be the last one in your life.

But so few of them would agree to leave their homes if the Giant woke up.

მათიას იუნგი სასცენო სტატისტები გერმანული თეატრალური სივრცის ერთ-ერთი მთავარი მახასიათებელი საჯარო თეატრებისა და ოპერების სიმრავლეა. თითქმის ყოველ უბანს თავისი თეატრის შენობა და დასი ჰყავს. სასცენო სტატისტები ყოველთვის იყვნენ მრავალი დადგმის მუდმივი შემადგენელი ნაწილი, განსაკუთრებით ოპერების, კერძოდ კი, გერმანული „სარეჟისორო თეატრის“ შემთხვევაში. უკანასკნელ წლებში, მრავალი თეატრის კრიტიკული ფინანსური მდგომარეობის გამო, მცირე როლებს პროფესიონალი მსახიობების ნაცვლად, სულ უფრო და უფრო მეტი სტატისტი იღებს. მიუხედავად ამისა, სტატისტების მთავარი საქმიანობა ლოდინია. საგრიმიოროში, კიბეებზე, ბუფეტში და სცენის გასწვრივ. პორტრეტების სერიისთვის მომლოდინე სტატისტები გადავიღე, ამისთვის თეატრები მთელი გერმანიის მასშტაბით მოვინახულე.

Matthias Jung Stage Extras One of the main characteristics of the German theatre scene is the great number of public theatres and opera houses. Nearly every district in the capital has got a theatre building and it’s own company.

Stage extras have always been an essential part in many productions, especially in operas and in particular in the german „director’s theatre“. The critical financial status of many theatre houses in the last years led to the situation in which more and more extras get small roles instead of professional actors.

Nervertheless, the main activity of extras is waiting. In their cloakroom, on staircaises, in the canteen and alongside the stage.

For my portrait series, I photographed extras during their waiting time and for this reason, I visited theatres all over Germany.

იან დიუფელზიკი ქესლმეინი ქესლმეინში მანქანით მგზავრობისას, შეიძლება ისეთი შთაბეჭდილება დაგრჩეთ, რომ ეს ვიქტორიის მხარის ერთი ტიპური პატარა ქალაქია. შეიძლება შეხვდეთ წარწერას ადგილობრივი ბენზინგასამართი სადგურის კედელზე: „კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ქესლმეინში, ავსტრალიის ჰოთ-როდის ცენტრში“. შეიძლება, შეხვდეთ ბრაიანს, რომელიც საწვავის სადგურზე მუშაობს და მგონი, ქალაქის 7000 მაცხოვრებლიდან ყველას იცნობს. შეიძლება იყიდოთ „ქესლმეინ მეილის“ ნომერი, რომელშიც რედაქტორი, ჯეფ ჯონსი მთელ ძალისხმევას აქსოვს. გაზეთი შეიძლება „როიალში“ – ქალაქის ძველ თეატრში მდებარე პოპულარულ კაფეში წაიკითხოთ და თან რაის – ბარმენისა და შეთავსებით მუსიკოსის მოდუღებული ყავა დააგემოვნოთ. კაფეს გარეთ თუ იჯდებით, დიდი ალბათობაა, ქალაქში ჩვეულებისამებრ სასეირნოდ გამოსულ მამა ვაჰიდს შეხვდეთ. შეიძლება, განვლილი 80 წლის მანძილზე, პატრონის მიერ შეძენილ ერთ-ერთ ძველებურ იუტში (ute – უნივერსალური დანიშნულების მქონე მანქანა) მსხდომი ჯონი და მისი ძაღლი, შელი დაინახოთ. ჯონს იუტები უკანა ეზოში უყენია, რომელიც ლითონის გროვით აქვს სავსე. შეიძლება უესლი ჰილის ბაზარში მიხვიდეთ და იქ ჯეინი და მისი ბავშვები ნახოთ, რომლებიც სანოვაგეს ყიდულობენ. შეიძლება უეინი ნახოთ, რომელიც ეგზოტიკური არომატებით შეზავებულ შინ დამზადებულ მიწის თხილის კარაქს ყიდის. შეიძლება მეკობრესავით გამოწყობილი პიქსი შეგხვდეთ, რომელიც ბაზარს ყოველკვირა სტუმრობს და ისე მხნედ დააბიჯებს, რომ გაიკვირვებთ, ყავარჯნები რად უნდაო. რაღაც მომენტში შეიძლება გაიაზროთ, რომ... ქესლმეინი სხვა ქალაქებს როდი ჰგავს. ოქროს ციებ-ცხელების გამო კი არა. არც ლანდშაფტის, ან შენობების გამო, რომლებიც აქაურობას მიმზიდველობას ანიჭებს. ეს ხალხის გამოა. მეგობრობის, კავშირების, ჭორების, ვნებებისა და ტალანტების მიკროსამყაროს გამო.

Jan Düfelsiek Castlemaine Driving through Castlemaine you might get the impression that it’s just a typical small town in county Victoria. You might see the mural “Welcome to Castlemaine, Street Rod Centre of Australia” at the local petrol station. You might meet Bryan, the fuel station attendant, who seems to know every one of the 7,000 souls in town. You might buy an edition of the Castlemaine Mail that the editor, Jeff Jones, pours his effort into. You might read that paper at The Royal – a popular cafe inside the town’s old theatre – enjoying a coffee made by Ry, barista and part-time musician. Sitting outside the café you have a good chance of meeting Father Wahid as he goes about regular welcoming walks through the town. You might see John and his dog Shelley driving by in one of the vintage utes he has collected over his 80 years, alongside the tonnes of scrap metal in his backyard. You might visit Wesley Hill market and see Jane and her kids shopping for groceries. You might see Wayne selling homemade peanut butter with exotic flavours. You might meet Pixi, dressed as a pirate, who comes to the market every week and walks with such vigour you might wonder about the necessity of his crutches. At some point, you might realise…

Castlemaine is not like any other town. It’s not the Goldrush history, not the landscape, or the buildings that make the place magnetic. It’s the people. It’s the microcosm of friendships, of relationships, of rumours and passions and talents.

ჯიანლუკა მიკელეტი იგორი იგორი 1966 წლის 23 დეკემბერს, ვარეზეში (იტალია) დაიბადა. ის მაგი, ილუზიონისტი, ფაკირია. ცირკში წარმოდგენების გამართვა 5 წლიდან დაიწყო.

15-16 წლის ასაკში უკვე ცალკე ცხოვრობდა, სხვა ბიჭთან ერთად; მეგობართან, ვისთან ერთადაც წარმოდგენებს აწყობდა. 19-დან 31 წლამდე ემსახურა ბიჭს, რომელიც ცუდად ეპყრობოდა. დედა 2006 წელს გარდაეცვალა და ცოლის სიკვდილით სასოწარკვეთილმა მამამ, ორი წლის შემდეგ, ბაღში თავი ჩამოიხრჩო. იგორმა რამდენიმე ოპერაცია გადაიტანა, მათ შორის 1986 წელს ტვინის ანგიომის. ბოქვენიდან ცხრა ლიმფური კვანძი ამოაჭრეს და 2013 წელს, მწვავე რექტალური სისხლდენის გამო, საავადმყოფოში მოათავსეს. ახლა ის დილაობით ყოველდღე 10 აბს იღებს, საღამოობით – სამს. წარმოდგენების რაოდენობა შეზღუდა და თავის ცხოველებს, განსაკუთრებით ოთხ ჩიხუახუას – ტატინოს, ვენუსს, ზაკს და ჯემის უვლის.

1998 წლიდან ის ამჟამინდელ პარტნიორ ლუკასთან ერთად ცხოვრობს, რომელიც მასზე 7 წლით უმცროსია.

Gianluca Micheletti Igor Igor was born on 23/12/1966 in Varese (Italy) and he is a magician, illusionist, fakir. He started to do shows at the age of 5 years in a circus. At the age of 15/16, he was already living alone with a boy. A friend with whom he did shows. Since the age of 19 until he turned 31, he attended a boy who mistreated him. His mother died in 2006 and his father hanged himself in the garden two years after, for the his desperate lack of the wife. Igor has undergone several surgeries including, the extraction of cavernous angioma from the brain, in 1986, the extraction of nine lymph nodes from the groin and in 2013, was hospitalized for severe rectal bleeding.

Every day, he now takes 10 pills in the morning and three in the evening.

He has reduced the numbers of shows and takes care of his animals, especially of the 4 chihuahua: Tatino, Venus, Zac and Jemy.

Since 1998, he lives with his current partner Luca, who is 7 years younger than him.

იაკობ შნეტცი სავაჭრო შოუ საგამოფენო სივრცე თითქოს მსოფლიო საზოგადოებას აირეკლავს. ინტერესის ყოველი ჯგუფისთვის სპეციალური სავაჭრო შოუ ეწყობა – სექსი, იარაღი, ცხოველები, ხელოვნება, სამკაულები, შინაური პირუტყვი, ტურიზმი, რელიგია, საინფორმაციო ტექნოლოგია, მანქანები და ა.შ. ამ მრავალფეროვნების მიუხედავად, სავაჭრო შოუები ერთნაირია. მსგავსი დარბაზები, სტანდარტიზებული დეკორაცია და დაუნდობელი ბრძოლა კლიენტებისთვის. კომპანიებისთვის სავაჭრო შოუები ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი მარკეტინგული ხერხია. ისინი, უპირველეს ყოვლისა, გამოფენის ავტორთა და დამთვალიერებელთა საკომუნიკაციო პლატფორმა, ახალი სერვისებისა თუ პროდუქტების წარმოდგენის საშუალება და ახალი კონტაქტების, ზრდისა და განვითარების საწინდარია. გერმანია მსოფლიოს უმნიშვნელოვანეს საგამოფენო ადგილად მიიჩნევა. წელიწადში აქ 170-ზე მეტი ეროვნული სავაჭრო შოუ ეწყობა, სადაც 10 მილიონზე მეტი დამთვალიერებელი იყრის თავს. ამ სერიაში სავაჭრო შოუს ღონისძიების, როგორც საზოგადოებრივი რიტუალებისა და მსოფლიო მონეტარული საზოგადოების პარალელური სამყაროების არსის კვლევას შევეცადე.

Jakob Schnetz Trade Show In the exhibition hall the global society appears as reflection.

There are trade shows for each interest group: sex, arms, pets, art, jewelry, livestock, tourism, religion, IT, cars, etc. Despite this diversity, the trade shows resemble similar halls, standardized scenery, and tough fight for customers.

For companies, trade shows are one of the most important marketing tools.

Primarily, they serve as a communication platform for exhibitors and visitors to present new services and products – and promise new contacts, increase in customers, growth.

Germany is classified as the most important exhibition location worldwide.

Per year, over 170 national trade shows with more than 10 million visitors take place.

In this series, I tried to explore the event of trade shows as a mirror of societal rituals and parallel worlds in a global and monetary society.

ელინ ჰოილანდი ძმები ძმები – ჰარალდ და მათიას რამენები მუდამ ერთად, ერთსა და იმავე ადგილას – ნორვეგიის შუაგულში მდებარე პატარა სოფელთან ცხოვრობდნენ. ისინი არ დაქორწინებულან და არასდროს არსად უმოგზაურიათ. პატარა ფერმა ჰქონდათ და მეტყევეობას მისდევდნენ. მათი ცხოვრება მშვიდსა და წინასწარგანსაზღვრულ რუტინას მიჰყვებოდა. წლიდან წლამდე ცოტა რამ თუ იცვლებოდა. ასეთი ცხოვრებით თანამედროვე ნორვეგიაში თითქმის აღარავინ ცხოვრობს.

Elin Hoyland The Brothers The brothers Harald and Mathias Ramen always lived together in the same place outside a small village in the middle of rural Norway. They never got married and never travelled anywhere.

They had a small farm and worked as loggers. Their days followed a predictable and comforting routine. Little changed from year to year. The brothers way of life has now almost entirely disappeared in modern Norway.

ელინ ჰოილანდი ედვარდი მთელი ცხოვრება ერთსა და იმავე ადგილას ცხოვრობს. მისი ფერმა 200-ზე მეტი წლისაა. ის ნორვეგიის დასავლეთ ნაწილში მდებარე ამ ფერმის მეპატრონეთა ოჯახის მეოთხე თაობაა. ედვარდმა ფერმა მაშინ ჩაიბარა, როცა მისი და-ძმები სხვაგან გადავიდნენ საცხოვრებლად, მშობლები კი გარდაიცვალნენ. ის არ დაქორწინებულა.

Elin Hoyland Edvard has always lived in the same place all his life. His farm house is more than 200 years old.

He is the fourth generation in his family who has been running this farm in the Western part of Norway.

Edvard took over the farm when his siblings moved away and his parents died. He never married.

დანიელ დუბოვიცი Fascismo Abbandonato ამ ფოტოებზე მუშაობა მოგზაურობისას დაიწყო. ხელოვანი დენ დუბოვიცი და არქიტექტორი პატრიკ დიურდენი „კოლონიის“ სანახავად გაემართნენ – მოდერნისტული ბანაკების, რომლებიც იტალიაში ფაშისტებმა 1920-იან და 30-იან წლებში ააგეს, რათა ქალაქელ ღატაკ ბავშვებში ერთგულება და დისციპლინა გაეღვივებინათ. ბევრი ასეთი კოლონია, ევროპული მოდერნის სტილის საუკეთესო არქიტექტურული ნიმუშები, 1940-იან წლებში მიატოვეს და ამჟამად იქაურობა გაუდაბურებულია. დუბოვიცისა და დიურდენის მიერ ამ მოდერნისტული ნანგრევების კვლევა გამოხატავს მათ გულისტკივილს „იმ გრძელი და შავბნელი საბურველის თაობაზე, რომელიც ფაშიზმმა მოდერნს ჩამოაფარა“. ყოველი საზოგადოება დაკვირვებით ირჩევს იმ ისტორიულ შენობებსა და ნაგებობებს, რომელთა დაცვა და შემონახვაც განუზრახავთ. არჩევანი ხშირად „კულტურულ მნიშვნელობას“ ემყარება. ეს ნამუშევარი ჩვენი დროის უმთავრესი საკამათო საკითხების – ბავშვობის, ზნეობრიობის, იდენტობის, მილიტარიზმისა და ნაციონალიზმის შესახებ წინააღმდეგობრივ ფიქრებს აღძრავს. ის უპირისპირდება შეკითხვას იმის თაობაზე, შესაძლებელია თუ არა არქიტექტურა პოლიტიკურად ნეიტრალური იყოს. უნდა გავიგოთ თუ არა დიზაინი, როგორც პოლიტიკურ ღირებულებათა რეფლექსია, ანდა იდეოლოგიური ლეგიტიმაციის უმთავრესი წყარო? Fascismo Abbandonato უპირველესად, ეხმიანება მიმდინარე დებატს მოდერნიზმის წვლილის შესახებ კაცობრიობის ჭეშმარიტ პროგრესში.

Daniel Dubowitz Fascismo Abbandonato This work started as a road trip. Artist Dan Dubowitz and architect Patrick Duerden set out to find the ‘colonie’, the modernist camps built by the Fascists in Italy in the 1920s and 30s to cultivate discipline and loyalty among the children of the urban poor. Many of these colonies, some of Europe’s best modernist buildings, have been abandoned since the 1940s and are now wastelands. Dubowitz and Duerden’s exploration of these modern ruins reveals their concerns about the ‘very long and darkshadow that Fascism casts across Modernity’. All societies are highly selective when it comes to the historic buildings and structures that they choose to preserve.

Selection is often based on ‘cultural significance’.

This work evokes contradictory thoughts about key debates of our time: childhood, morality, identity, militarism and nationalism. It confronts the question as to whether architecture can be politically neutral. Should the design be understood as a reflection of political values or as a crucial source of ideological legitimation? Most importantly Fascismo Abbandonato addresses the ongoing debate about the contribution of modernism to the genuine progress of humanity.

დანიელ დუბოვიცი ფორდლანდია – ჰენრი ფორდის დაკარგული ქალაქი 2011 წელს გადაღებული ეს ფოტოები მაგნატ ჰენრი ფორდის მიერ ბრაზილიურ ტროპიკულ ტყეში გაშენებულ ამერიკულ ქალაქს, ფორდლანდიას ასახავს. ეს სერია შეიცავს ამაზონის ხეობაში, ფორდის მიერ 1930-იან წლებში მიტოვებული ახალი ქალაქის ფოტოებს. პროექტი გვიჩვენებს ჰენრი ფორდის უკანასკნელი დიდი დეპრესიისდროინდელ ამბიციებს და პრეცედენტს, რომელიც მან ინდუსტრიული მომხმარებლობის სფეროში შექმნა.

1927 წელს ფორდმა, რომელიც ბრიტანული რეზინის მონოპოლიის ალტერნატივას ეძებდა, ბრაზილიაში, ამაზონის აუზში მდებარე რიო ტაპაიოს ტროპიკული ტყის 2,5 მილიონი აკრი შეიძინა, რათა რეზინის საკუთარი წყარო ჰქონოდა. ტყის ტერიტორიაზე 7000 აკრი ხე-ტყე გაიჩეხა. მიჩიგანში მდებარე სათაო ოფისი კი ამასობაში სახლებს, საავადმყოფოებს, სკოლებს, სამხერხაოებს, მანქანის მაღაზიებს და სხვა ობიექტებს აშენებდა. ირგვლივ მდებარე ტყე დაწვეს და მოასუფთავეს და მათ ნაცვლად 2 მილიონი ნორჩი კაუჩუკის ხე დარგეს. ინდუსტრიული წარმოების მოდერნიზაციაში ფენომენალური წარმატების და მსოფლიოს ერთ-ერთ უმდიდრეს ადამიანად ქცევის კვალად, ფორდს მანქანათმშენებლობის ინდუსტრიიდან ადამიანთმშენებლობაზე სურდა გადასვლა. ფორდლანდია მის მიერ განხორციელებული „ცივილიზაციის შედევრი“ უნდა ყოფილიყო.

Daniel Dubowitz Fordlandia – The Lost City of Henry Ford These photographs from 2011, reveal what has become of Fordlandia, the American town built in the Brazilian rainforest by tycoon Henry Ford. This series comprises 13 new photographs of Ford’s abandoned new town in the Amazon in the 1930’s. The project reflects on Henry Ford’s ambitions at the time of the last great depression, and the precedent it established for industrialized consumption.

In 1927, seeking to sidestep the British rubber monopoly, Ford bought 2.5 million acres of rainforest on the Rio Tapajos deep in the Brazilian Amazon basin to establish a private source of rubber. 7,000 acres of forest were cleared while the head office in Michigan shipped in houses, a hospital, a school, a sawmill, a machine shop, and other facilities. The surrounding rainforest was burnt and cleared, and 2 million young rubber trees were planted.

Following Ford’s phenomenal success in modernizing industrial production and becoming one of the richest men in the world, he wanted to move on from the industry of building machines, to the industry of building men. Fordlandia was to be his ‘work of civilization’.

ჯეი ჰენრი ფეირი ინდუსტრიული ნაიარევები მომხმარებლობაზე დამყარებული ჩვენი ეკონომიკა ზიანს აყენებს სისტემებს, რომლებიც დედამიწაზე ჩვენს არსებობას უზრუნველყოფს. მე ამის მანიფესტაციებს ვეძებ და სურათებს ვქმნი. ჩემი მიზანია, შევქმნა მშვენიერი სურათები, რომლებიც დამთვალიერებელში ესთეტურ რეაქციას და, შესაბამისად, ამ მოვლენების მიმართ ინტერესს და, იმედია, მათ პირად ჩართულობასაც გამოიწვევს. ფოტოები ლამაზი თუ არ არის, დამთვალიერებელი მის შესაფასებლად და დასაფასებლად არ შეჩერდება. „ინდუსტრიული ნაიარევები“, რომელთა დანახვასაც ვცდილობ, ჩვეულებრივ, დაფარულია. ამიტომ თვითმფრინავის დაქირავება და ამ მხარეების თავზე გადაფრენა მათი დანახვის ერთადერთი გზაა. ჰაერში ყოფნის პერსპექტივა მიწაზე მიჯაჭვული ცხოველებისთვის, არსებითად, დამაინტრიგებელია. უპირველესად, ქცევის შეცვლა მინდა. სანამ რაიმეს შეძენის შესახებ გადაწყვეტილებას მივიღებდეთ, მომავალი თაობები არ უნდა დაგვავიწყდეს. მთავრობა არც დაგვიცავს და არც გვიპასუხებს, მაგრამ სამაგიეროდ, კორპორაციებს შეგვიძლია მიმართულება ვუკარნახოთ. თუ გადამუშავებული მასალით დამზადებულ ტუალეტის ქაღალდს ვიყიდით, ტყეებს გადავარჩენთ. ძალიან მარტივია.

J Henry Fair Industrial Scars Our consumption-based economy is wreaking havoc on the systems that sustain our life on Earth. I seek out the manifestations of this and create pictures. My goal is to produce beautiful images that stimulate an aesthetic response, and thus curiosity in the viewer about the causes, and hopefully her personal involvement. If the pictures are not beautiful, the viewer will not stop to consider them, or cherish them.

The “Industrial Scars,” that I want to see are usually hidden, so hiring a plane and flying over these sites is the only way to see things; the aerial perspective is inherently intriguing to land-based animals.

Ultimately, I want behavioral change. Every purchase decision should be made with the next generation in mind. Government will not protect or respond to us, but corporations will respond to our direction. If we buy toilet paper made from post-consumer material, forests are saved. It’s that simple.

მიჰაელ დანერი კრიტიკული მასა ნამუშევართა კრებულში „კრიტიკული მასა“ ფოტოგრაფ მიჰაელ დანერს გერმანიაში მდებარე ჩვიდმეტივე ბირთვული ენერგოსადგურის არქიტექტურა, ყოველდღიური რუტინა და უსაფრთხოების სისტემები, ასევე რადიოაქტიური ნარჩენების სათავსო Asse II და გორლებენის მაღარო აქვს აღბეჭდილი. ბირთვული ენერგიის გამოყენებას დღემდე ერთსა და იმავე დროს, დიდი იმედები და ღრმა სკეპტიციზმი ახლავს.

1950-იან წლებში გამეფებული ეიფორიული განწყობის ფონზე, ყველაფერი შესაძლებელი ჩანდა. ადამიანები აქამდე არნახული ეკონომიკური აღმავლობის მოწმენი გახდნენ და ბირთვულ ენერგიას მომავლის გასაოცარ ტექნოლოგიად აღიქვამდნენ. მაგრამ 1980-იანებში „ბუმის“ წლების ოპტიმიზმი სკეპტიციზმმა შეცვალა, რომელიც ჩერნობილის ბირთვულმა კატასტროფამ კიდევ უფრო გააღრმავა. მთელი თაობის პოლიტიკური ცნობიერება ანტიბირთვული აქტივიზმის გავლენით ჩამოყალიბდა. ფუკუშიმას 2011 წლის უბედურებამ კი დებატების ახალი ხანა წარმოშვა – ჩანს, რომ უახლოეს პერიოდში ბირთვული ენერგიის გამოყენების თანდათანობით შეზღუდვა გარდაუვალია. მიუხედავად ამისა, რადიოაქტიური ნარჩენების საბოლოო ბედი ჯერ კიდევ გაურკვეველია. დანერის ფოტოებმა, რომლებიც ხშირად აკრძალულ ზღვარს მიღმა მდებარე სივრცეს აგვიწერს, ენერგოსადგურების კულისებში შეჭყეტის ძალზე იშვიათი შესაძლებლობა მოგვცა. მის სერიას ისტორიული ფოტოები და ტექსტები ახლავს, რომლებიც როგორც სადგურების დაგეგმარებისა და მშენებლობის, ისე ამ მოვლენათა თანმხლები სოციალური მღელვარების ამსახველ დოკუმენტებს წარმოადგენს. წიგნის დიზაინი და გარეკანის ჭრილი აწმყოსა და წარსულის ურთიერთმიმართებასა და ბირთვული ენერგიის ოპონენტთა და სპეციალისტთა კონფლიქტს ასახავს. პუბლიკაცია შეიცავს სიუზან ჰოლშბახის ტექსტს გიუნტერ ცინტის ფოტოებითურთ და პოლიციის დეპარტამენტის საარქივო მასალას.

Michael Danner Critical Mass Photographer Michael Danner documents in his body of work Critical Mass the architecture, everyday routine, and security systems of all 17 German nuclear power plants, as well as the radioactive waste repository Asse II and the Gorleben exploratory mine. High hopes and deep skepticism have accompanied the use of nuclear power up to the present day. In the euphoric mood that prevailed in the 1950s, everything seemed possible; people took part in an unprecedented economic upswing and found nuclear energy to be a fascinating technology of the future. But in the 1980s the optimism of the years of boom gave way to a skepticism that was further fueled by the catastrophic nuclear accident in Chernobyl. Anti-nuclear activism has now shaped the political consciousness of a whole generation. And the disaster in Fukushima in 2011 heralded yet a new era in the debate – it seems that a nuclear phase-out in the medium-term is now inevitable. However, the issue of the final disposal of radioactive waste is still unresolved.

Danner’s pictures give us a rare glimpse behind the scenes of the power plants, showing areas that are normally off-limits. His series is accompanied by historical photographs and texts that document the planning and construction phases of the plants and visualize the social tensions.

The layout of the book and the cut through the front cover refer to the interaction of the present time and the past and the conflict between nuclear power opponents and the authorities.

Publication includes a text by Susanne Holschbach with photographs by Günter Zint and the archive of the police department

ლუიზა მარი ზუმერი სერია ლუიზა მარის მთავარ გმირთან, ჯენიფერთან – 26 წლის პუერტო-რიკოდან გადმოსახლებული პირველი თაობის წარმომადგენელთან, მის პარტნიორ ტომპისთან და მათ ოთხ შვილთან დაკავშირებულ ამბებს მოგვითხრობს. ისინი როდ-აილენდის შტატში, საუთ პროვიდენსში, პატარა, დაფხავებულ ბინაში ცხოვრობენ ქალაქური ტიპის დასახლებაში, რომელიც აფრო-ამერიკელთა და ლათინოამერიკელთა დიდი მოსახლეობით გამოირჩევა და სადაც მრავალი ოჯახი სიღარიბის ზღვარს ქვევით ცხოვრობს, ირგვლივ კი კრიმინალი და უმუშევრობა ბობოქრობს. ლუიზა მარი ჯენიფერისა და მისი ოჯახის ცხოვრებას ორ წელიწადზე დიდხანს იღებდა. გარკვეული დროის შემდეგ, ის ოჯახის ცხოვრებისა და ყოველდღიურობის განუყოფელ ნაწილად იქცა და მათ მიმართ ძალზე თბილი დამოკიდებულება ჩამოუყალიბდა. ფოტოები ინტიმურ მომენტებს ასახავს, რომლებიც გვიჩვენებენ, როგორ ახერხებს სოციალური კიბის დაბალ საფეხურზე მდგომი ახალგაზრდა დედა რთული საცხოვრებელი პირობების, სიღარიბის, უიმედობისა და ავადმყოფობის მიუხედავად, ოპტიმისტად დარჩეს და ბავშვებზე ყოველთვის სრულყოფილად იზრუნოს. ოჯახისა და ფოტოგრაფის ნდობაზე, ურთიერთგაგებასა და ორმხრივ პატივისცემაზე დამყარებულ ურთიერთობას ტომპის პრინციპი – „პატივისცემას დიდი ძალა აქვს“ – აგვიწერს. მოცემული ნამუშევრებით ხელოვანი იმ ადამიანების შესახებ საზოგადოებრივი ინფორმირებულობის გაზრდას იმედოვნებს, რომელთაც ყოველდღიურად უწევთ სიღარიბესა და სასოწარკვეთასთან გამკლავება.

Louisa Marie Summer The series was born out of the encounter of Louisa Marie with the protagonist Jennifer, a 26-year-old first generation Puerto Rican woman, her partner Tompy, and their four children. They live in a small rundown apartment in South Providence, RI, an urban neighborhood with a large Afro-American and Hispanic population, where many families live below the poverty line and crime and unemployment are rampant.

For more than two years, Louisa Marie documented the daily life of Jennifer and her family. Over time she became an integral part of the family’s life and routines and developed a great affection for them. The photographs reveal intimate moments and show how a young mother at the lower end of the social ladder, in spite of difficult living conditions, poverty, desolation, and illness, manages to remain optimistic and never fails to take care of her children’s well being. The precept of Tompy “Respect goes a long way” describes the relationship between the family and the photographer – a relation based on trust, comprehension and mutual respect. With this work the artist hopes to raise awareness about people who deal with poverty and despair on a daily basis.

ნათან დვირი მალე „მალე“ ბრენდირებულ ქალაქის ცენტრებთან და ჩვენს ორგვლივ არსებულ კომერციულ გარემოსთან არსებული ჩვენი ვიზუალური დამოკიდებულების კვლევას წარმოადგენს. უკანასკნელ წლებში ნიუ იორკის კომერციული ცენტრები უზარმაზარმა ბილბორდებმა მოიცვა. ქალაქის ლანდშაფტის ბრენდირება ისეთი ყოვლისმომცველი გახდა, რომ ოკრო-ბოკრო ქუჩების თავზე მოკიაფე ფერადი, უზარმაზარი რეკლამები გამვლელებისთვის თითქოს შეუმჩნევლად იქცა. გიგანტური ბილბორდები ერთსა და იმავე დროს დომინირებენ კიდეც ქალაქის ხედზე და თან გათქვეფილ ფონად იქცევიან. მონუმენტური ფიგურები იმისთვის არის გამოფენილი, რომ ჩვენი კულტურა შექმნას, მაშინ, როცა ამავე დროს, მის რეპრეზენტაციადაც იქცევიან. ფოტოების ახალი სერია მომავლის ილუზიებსა და ფიზიკურ რეალობას შორის ურთიერთმიმართების კვლევას აგრძელებს. სანამ ინფორმაციის მოხმარების ახალი და უფრო განვითარებული ფორმები ვირტუალური, მობილური და პერსონალური რეკლამების მზარდ სამყაროს ქმნის, თავად ქალაქი სარეკლამო მედიუმად იქცევა. უშველებელი ბილბორდებით თანდათანობით მთელი ქალაქი იჟღინთება – სოჰოდან თაიმს სქვერამდე. მუდამ პერიფერიული მხედველობის არეში მყოფი ეს რეკლამები გამვლელებს პასიურ მჭვრეტელებად აქცევს. ადამიანები, რომლებიც ქვედა სივრცეში ცხოვრობენ, გაუცნობიერებლად დეკორაციებით გაწყობილ სცენაზე ხვდებიან, ქუჩის რეალობა კი რეკლამების კომერციულ ფანტაზიას ერწყმის.

Natan Dvir Coming Soon Coming Soon is an exploration of our visual relationship with the branded city centers and the commercial environment we live in. In recent years huge billboards have enveloped the commercial hubs of New York City. The branding of the cityscape has become so ubiquitous, that the colorful, monumental advertisements, looming over the narrow streets, seem to be virtually unnoticed by the passersby. Giant billboards both dominate the urban landscape and blend into the background. Monumental figures are displayed in an effort to create our culture while they represent it in the same time.

This new series of pictures continues to explore the relationship between the near-future illusions and physical reality. While new and advanced ways of consuming information create a growing world of virtual, mobile, and personalized ads, the city itself becomes an advertising medium. The immense billboards gradually permeate the whole city, from SoHo to Time Square. Always in the peripheral vision, these ads turn pedestrians into passive spectators. People inhabiting the space underneath are pulled, unaware, into a staged set, as the reality of the street merges with the commercial fantasy of the advertisements.

ნათან დვირი თვრამეტი იმის მიუხედავად, რომ ცხოვრების უმეტესი ნაწილი ისრაელში გავატარე, გავაცნობიერე, რომ მის არაბულ მოსახლეობას – მოსახლეობის მეხუთედს სინამდვილეში არ ვიცნობდი და არც მესმოდა მათი. ძალზე პოლიტიზებულ გარემოში იმ ადამიანების ისტორიებით დავინტერესდი, რომლებიც იმ ქვეყანის უმცირესობას წარმოადგენენ, რომელსაც უმრავლესობის რელიგია აძლევს გეზს. მინდა დავუპირისპირდე და შევეკამათო ფართოდ გავრცელებულ მცდარ მოსაზრებებსა და სტერეოტიპებს ჩემს სამშობლოში მცხოვრები ხალხის შესახებ, რომლებსაც როცა ვიზრდებოდი, მტრებად უფრო ვთვლიდი, ვიდრე მოკავშირეებად. გადავწყვიტე, 18 წლის არაბ მამაკაცებსა და ქალებზე ფოკუსირება – ეს ასაკი ხომ მათ ცხოვრებაში მთავარი გარდამტეხი მომენტია, როცა სკოლას ამთავრებენ, კანონიერი სრულწლოვანები ხდებიან და ხმის უფლება ეძლევათ. ებრაელი თანამოასაკეებისგან განსხვავებით, მათი უმეტესობა ჯარში არ მიდის. ჩემი ეგრეთ წოდებული „მტრების“ გადაღება და წარმოჩენა იმ გავლენის ხაზგასასმელად გადავწყვიტე, რომელსაც კულტურული და შინაგანი კონფლიქტები ამ ახალგაზრდებზე ინდივიდუალურად და კოლექტიურად ახდენს. ჩემი ობიექტების ყოველდღიურობის ბუნებრივ გარემოში გადაღების გზით, ადგილის განცდის დემონსტრირებასა და მათი ცხოვრების სოციალური კონტექსტის ჩვენებას ვისახავ მიზნად. თვრამეტი კონტაქტის წერტილია, რომელიც დაახლოებისკენ გვიწვევს. პროექტი ურთიერთგაგებასა და პატივისცემაზე დაფუძნებული ურთიერთობის აღდგენას ემსახურება. ეს იმ ინსაიდერის ხედვაა, რომელიც, ჩვეულებრივ, აუტსაიდერად მიიჩნევა. თუკი მე, ებრაელი ისრაელელი მამაკაცი, ჩემი ობიექტების ცხოვრებაში მიმიღეს, მაშასადამე ეს სხვებსაც შეუძლიათ.

Natan Dvir Eighteen Although I spent most of my life in Israel, I came to realize I didn’t truly know or understand its Arab society – over a fifth of the country’s population. In a highly political environment I became interested in the stories of people living as a minority in a country defined by its majority’s religion. I wish to confront and dispute the widespread misconceptions and stereotypes of the people within my own country who I was brought up to consider more as foes rather than as allies. I decided to focus on Arab men and women at the age of eighteen, a crucial turning point in their lives, when they graduate from school, become legal adults, and earn the right to vote. Yet unlike their Jewish counterparts, most do not join the military. I chose to photography and portray my so-called “enemy” aiming to highlight the impact that cultural and internal conflict have had on these young men and women both individually and collectively. By photographing my subjects’ daily life within their normal surroundings I hope to present a sense of place, and to reveal the social context of their lives. Eighteen is a point of contact serving as an invitation to get closer. A project aimed at reconciliation through understanding and respect. An inside view by one who is typically regarded as an outsider. If I, a Jewish Israeli man, have been accepted and was allowed into my subjects’ lives – so can others.

ორიოლ სეგონ ტორა ახალგაზრდა პატრიოტები 2013 წლის ივლისი, მოგიოროდი (უნგრეთი) უნგრეთში, მოგიოროდში მდებარე საზაფხულო სამხედრო ბანაკი კერძო პროექტია, რომელსაც ყოველწლიურად ასობით ბავშვი და 10-დან 15 წლამდე თინეიჯერი სტუმრობს. ზოგი აქ სამხედრო ცხოვრების ხიბლმა მოიზიდა. მილიტარიზმმა, რომელიც უნგრულ საზოგადოებაში ყველგან ფიგურირებს და რომელსაც ისინი იმპერიულ წარსულსაც, ნაცისტებსაც და კომუნისტურ პერიოდსაც უნდა უმადლოდენ. სხვები აქ მშობლებს (უმეტესად, უნგრელ ნაციონალისტებს) მოყავთ, რათა მათ მოზრდილთა მკაცრი სამყარო გაიცნონ, სადაც ემოციების გამოხატვა იშვიათად არის დასაშვები და ცხოვრებას კეთილსინდისიერებითა და დისციპლინით უნდა მიუდგე. ერთი კვირის მანძილზე, ისინი კარვებში იცხოვრებენ, მიიღებენ სამხედრო წვრთნას გამოცდილი, კვლავაც მოქმედი ჯარისკაცებისგან, წესრიგისა და სამშობლოს ცნებებს გაითავისებენ, გაატარებენ გრძელ, უძილო საგუშაგო ღამეებს, ისწავლიან ძველი AK-47-ების ხმარებას, რომლებიც ჩეხოსლოვაკიაში ააწყვეს (ცარიელი ტყვიებით) და ცრემლსადენი გაზის ქვეშ ყოფნის სიმულაციასაც კი მოახდენენ. ეს ბრძანებების ერთი კვირა იქნება, ინტენსიური ფიზიკური ვარჯიშით, საგანმანათლებლო ბიჰევიორიზმით და წინასწარ გამზადებული საკვებით სავსე. აქ მოწყვლადობის ნებისმიერი გამოვლინება და სამხედრო მეთოდების ეჭვქვეშ დაყენება იგნორირებული, ჩახშობილი და შინაგანად რეპრესირებულია. ახალგაზრდა ჯარისკაცები, რომლებმაც უკვე იგრძნეს სამშობლოს ძახილი, ეპიკურობის ნოტით გაჟღენთილი აქტივობების კვირას გაატარებენ. მეორე მხრივ, სკეპტიკურ პერსონაჟებს, მგრძნობელობა ნელ-ნელა დაუქვეითდებათ, უფრო მორჩილები, უფრო დამყოლები გახდებიან და დიდი უნგრეთის დისციპლინირებულ ახალგაზრდა პატრიოტებად გარდაიქმნებიან; უნგრეთის, რომელიც ერთ მშვენიერ დღეს წარსულ დიდებას დაიბრუნებს. პროექტის ყველა ფოტო გადაღებულ იქნა მოგიოროდში, უნგრეთში, 2013 წლის ივლისის პირველი კვირის მანძილზე.

Oriol Segon Torra

Young patriots July, 2013. Mogyoród (Hungary)

The military summer camp in Mogyoród, Hungary, is a private project which each year sees the arrival of hundreds of children and teenagers between the ages of 10 and 15. Some come here because of their fascination with the military way of life, a militarism which is omnipresent in Hungarian society thanks to its imperial past and the memories of both the Nazi and the Communist periods. Others are brought here by their parents (mostly Hungarian nationalists) to introduce them to the unforgiving adult world, where emotions are rarely permitted and life must be faced with rectitude and discipline. For a week, they will live in tents, receive military training from experienced soldiers, who are still active, acquire notions regarding Order and the Homeland, endure long nights on guard duty without sleep, learn how to use old out of service AK-47s built in Czechoslovakia (with blanks) and even simulate being under teargas attacks. It will be a week of screamed orders during which intense physical exercise, educational behaviorism and precooked food will prevail; a place where any vulnerabilities and all questioning of military methods are simply overlooked, silenced and inwardly repressed. The young soldiers, who had previously felt the call of the Homeland will live the week’s activities impregnated with epic airs. On the other hand, the skeptical protagonists will become increasingly desensitized, more obedient, more docile and transform into disciplined young patriots of the great Hungary, which one day will go back to being what it once was.

პაველ ვოლკოვი ჭიდაობა მოსკოვში ჭიდაობა საბრძოლო სპორტია, რომელიც ათლეტურ უნარებს, სამხედრო ხელოვნებასა და თეატრალურ ნიჭს საჭიროებს. ჭიდაობა რუსეთში არ არის მაინცდამაინც პოპულარული. არსებობს ერთადერთი რუსული საჭიდაო კლუბი. ის მოსკოვში მდებარეობს და საკუთარი საწვრთნელი სექცია აქვს სარდაფში, სადაც დამწყებ მოჭიდავეებს სწავლის, ხოლო გამოცდილებს – ვარჯიშის შესაძლებლობა აქვთ. პერიოდულად მოჭიდავეები შოუებს აწყობენ, სადაც თავიანთი გამობრძმედილობისა და უნარების დემონსტრირება შეუძლიათ. ამისთვის დარბაზს ქირაობენ და სახელდახელოდ შემაღლებულ რინგებს მართავენ. შოუს წინ ხანგრძლივი ვარჯიში უძღვის, რადგან შოუს განმავლობაში, მოჭიდავე უამრავ სახიფათო ილეთსა და ტრიუკს იყენებს, რაც ხშირად ტრავმებს იწვევს. ჭიდაობის არსი მოწინააღმდეგის დამარცხება როდია. მოჭიდავესთვის გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანი სანახაობრივი შოუს დადგმაა. ამისთვის ათლეტები საფუძვლიანად მუშაობენ საკუთარი სასცენო ხასიათის, ისტორიისა და სხვა მონაწილეებთან დამოკიდებულების შეთხზვაზე. მაგალითად, რუსულ საჭიდაო კლუბში არსებობს გუნდი, რომელიც ამერიკელების როლს თამაშობს. ისინი ამერიკის დროშით იმოსებიან, რაც შოუს უფრო სანახაობრივსა და დრამატულს ხდის. მაყურებლები, რომლებიც შოუზე საყვარელი მოჭიდავეების მხარდასაჭერად მოდიან, ტრიუკებისა და შთამბეჭდავი ილეთების ხილვას ელიან. ამიტომაა, რომ ზოგჯერ ძალიან სასტიკ სცენებს ნახავთ, როგორიცაა კიბიდან გადახტომა, სკამების დარტყმა და სხვა იმპროვიზებული საშუალებები. ამგვარი საგნების მონაწილეობით გამართულ წარმოდგენას მოჭიდავეთა ენაზე „ჰარდქორ რაუნდები“ ეწოდება და ისისი მაყურებლისთვის განსაკუთრებით საინტერესოა. ასეთ შოუებს, შესაძლოა, სისასტიკე, სისხლი და ჭრილობები ახლდეს, მიუხედავად იმისა, რომ ყველა ბრძოლა წინასწარგანსაზღვრული სცენარის მიხედვით მიმდინარეობს.

Pavel Volkov Wrestling in Moscow Wrestling is a combat sport involving athletic skills, martial arts and theatre skills. Wrestling is not very popular in Russia. Actually there is only one Russian wrestling club. It is located in Moscow and has its training section, in the basement of a building, where beginners can learn and more experienced fighters can train. Periodically the wrestlers arrange shows, where they can demonstrate their training and skills. To do this they rent premises and install improvised mount rings on their own. Performances are preceded by a long workout, because during the show the wrestler performs a lot of dangerous tricks and stunts, often leading to injuries. The essence of wrestlers’ fights is not in the victory over the enemy, it is much more important for wrestlers to show the most spectacular show. To do this, athletes carefully think of their stage character, its history and relationships with other participants. For example in the Russian wrestling club there is a team playing the role of the Americans. They are wrapped in the American flag, so it makes the performance more bright and dramatic. Spectators who come to the show to cheer on their favorite athletes expect to see spectaclular stunts and impressive tricks that’s why sometimes you can see really violent scenes including ones with the use of some auxiliary items. These may be jumps from the stairs, kicking chairs and other improvised means. Performances, including such items in the slang of wrestlers, are called “hardcore rounds” and are most interesting for the viewers. Such shows may be accompanied by cruelty, blood and injuries, even though all fights take place on a predetermined scenario.

პაველ ვოლკოვი ბანდა რუსი საფეხბურთო ხულიგნების მოძრაობა პოპულარული მე-20 საუკუნის 90-იანი წლებიდან გახდა. ჩვეულებრივმა ფანებმა, ზოგმა ევროპული „მოდის“ წამხედურობით, ზოგმა კი სხვა ფანების წნეხის შედეგად, ჯგუფებად გაერთიანება დაიწყეს. ამ ბანდების მთავარი არსი მეტოქე გუნდის ფანების მიმართ აგრესია იყო. პირველი ხულიგნები სანქტ პეტერბურგსა და მოსკოვში გამოჩნდნენ. მალე მოძრაობა მთელ ქვეყანას მოედო. დღეისთვის ხულიგნების ბანდები ნებისმიერ ქალაქში შეგხვდებათ – მათ თავიანთი ფავორიტი ფეხბურთის გუნდი ჰყავთ. რაც უფრო დიდია ქალაქი, მით უფრო მეტია ბანდა. მოსკოვისა და სანქტ პეტერბურგის საფეხბურთო გუნდებს 20-დან 50 ბანდა ჰყავთ. თითოეულს სხვადასხვა რაოდენობის და უნარების წევრები ჰყავს. რეგიონულ ცენტრებში 10-დან 20-მდე ბანდაა. საფეხბურთო ხულიგნებს 2 წლის მანძილზე ვიღებდი. ვმოგზაურობდი და მატჩებს მათთან ერთად ვესწრებოდი. ფეხბურთი ადამიანებს არამხოლოდ კლუბური გულშემატკივრობის სახელით აერთიანებს, არამედ მათ ხულიგნური ბანდების შექმნისკენაც უბიძგებს, რომლებიც სხვა კლუბის ქომაგ „კოლეგებს“ უპირისპირდებიან. არ აქვს მნიშვნელობა, რითი ხარ დაკავებული ყოველდღიურად – როცა ბანდაში წევრიანდები, მისი წესები უნდა მიიღო. მთავარი წესები კი სოლიდარობა, ძალა და სისასტიკეა. ყოველ ბანდას თავისი იერარქია აქვს და თავისი ავტორიტეტები ჰყავს. „გუნდის“ სიძლიერე წევრების ერთიანობით, შიდაკორპორატიული წესებისადმი მორჩილებით და დისციპლინით განისაზღვრება. სანამ ვინმე ბანდას შეუერთდება, უნდა დაამტკიცოს, რომ ამის ღირსია – სპორტით უნდა დაკავდეს, იაროს ფეხბურთის მატჩებზე, კარგად უნდა ჩხუბობდეს, სხვა ხულიგნებსა და პოლიციასთან დაპირისპირების არ უნდა ეშინოდეს, უყვარდეს თავისი კლუბი და მისი ინტერესების დასაცავად მზად უნდა იყოს. მასობრივი შეტაკებები ხშირად სტადიონისკენ მიმავალ გზაზე იწყება. პოლიციასთან ჩხუბი პირდაპირ სტადიონზე იმართება. ყველაზე აგრესიული და მამაცი მოჩხუბრები ბანდის ლიდერები ხდებიან. ეს ხულიგანიზმის სიმტკიცესა და ზრდას უზრუნველყოფს და ამ საკითხს რუსული საზოგადოებისთვის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან პრობლემად აქცევს.

Pavel Volkov The Gang Russian football hooligans movement became popular in the 1990s. Ordinary fans, some of them influenced by European “fashion”, others because of pressure from another fans, started to unite into groups. The main thing about those gangs was aggression towards fans of the rival teams. First hooligans appeared in St. Petersburg and Moscow. After some time, this wave swept over the whole country. Nowadays hooligan gangs can be found in any city which has it’s own football team. The bigger the city, the greater the number of gangs. Moscow and St. Petersburg football teams have between 20 and 50 gangs. All of them have different number of members and the level of skills. Regional centers have from 10 to 20 gangs. I photographed football hooligans for 2 years. I travelled and attended football matches with them. Football unites people not only to support a club, but it also helps them create hooligan gangs to confront their “colleagues” from other clubs. No matter what you do in your everyday life, when you join a gang you have to accept its laws. And the main laws are solidarity, strength and cruelty. Every gang has hierarchy and authorities. The strength of a “team” is achieved by unity of members, compliance with internal corporate rules and discipline. Before joining a gang, a person has to prove himself positively: do sports, attend football matches, be good at fights, not to be afraid to fight with other hooligans and police, love his club and be ready to defend club’s interests. Mass fights often take place on the way to stadiums. Fights with police take place directly on stadiums. The most agressive and courageous fighters become leaders of gangs. This ensures continuity and growth of hooliganism. And makes this issue one of the most problematic for Russian society.

ვინჩენცო პალიუკა ბოშების დასახლება – უძრავი ცხოვრების წესი ათასზე მეტი სერბი და მაკედონიელი ბოშა ნეაპოლის ურბანულ გარემოში ცხოვრობს. ამ ქალაქში ისინი უკანასკნელ ათწლეულებში ბალკანეთიდან მიგრაციიის შედეგად მოხვდნენ. რადგან სახლების შეძენის უფლება არ ჰქონდათ, ცარიელი პერიფერიები დაიკავეს. ასეთი არაოფიციალური დასახლებები არც აუცილებელი სერვისებით არის უზრუნველყოფილი და არც მუნიციპალური გაყვანილობებით. მიუხედავად ამისა, მაცხოვრებლები სტაბილურობისკენ ილტვიან. გარემოს გაუმჯობესებისთვის ძალისხმევას არ იშურებენ და „დროებითად“ მიჩნეულ ადგილსამყოფელს „აშინაურებენ“.

Vincenzo Pagliuca Roma housing in a sedentary lifestyle More than one thousand of Serbian and Macedonian Roma live within the urban area of Naples. They have reached the town during the Balkan migrations of the last decades. Left out from the possibility of obtaining houses, they have occupied empty peripheral areas. Such informal settlements do not have essential services and municipal installations. Nevertheless the residents long for stability. They make efforts to repair the environment, turning their supposed “temporary” condition into home.

სანდრა ჰოინი პალმის ზეთის გამო განდევნილები – ინდონეზიის უკანასკნელი ორანგუტანები მსოფლიოს პალმის ზეთის სრული მარაგის ნახევარს ინდონეზია აწვდის, რომელიც ასეულობით საკვებ და კოსმეტიკურ პროდუქტში, ასევე ბიოსაწვავისთვის გამოიყენება. პალმის ზეთის პლანტაციებმა ინდონეზიის ტროპიკული ტყეების ოთხი მეხუთედი უკვე ჩაანაცვლა და ნელ-ნელა კიდევ უფრო ფართოვდება. ტყეთა მასობრივი განადგურების ერთ-ერთ მსხვერპლს ორანგუტანები წარმოადგენენ. ისინი ველურ პირობებში მხოლოდ ორ ადგილას – სუმატრასა და ბორნეოზე სახლობენ. ორივე სახეობა ახლა გადაშენების საფრთხის წინაშეა. სუმატრის ორანგუტანების რაოდენობა ბუნებრივ გარემოში მხოლოდ 6,600-ია – გაცილებით უფრო ნაკლები, ვიდრე ბორნეოზე, სადაც ორანგუტანების რიცხვი 54 000-ს აღწევს. ინდონეზიაში ორანგუტანები განადგურების პირას განსაკუთრებით ტყეების შეუზღუდავ გადაწვას მიჰყავს, რომლის მიზანიც პალმის პლანტაციებისთვის ტერიტორიის გაწმენდაა.

Sandra Hoyn Displaced by Palm Oil: Indonesia`s last Orangutans Indonesia supplies half the world’s palm oil, used in hundreds of foods and cosmetics products produced as well as biofuel.

Palm oil plantations are replacing four-fifths of the rain forest in Indonesia and they are still expanding.

Orangutans are one of many victims of massive deforestation.

They live in the wild in only two places, Sumatra and Borneo.

Both species are now endangered, the Sumatran orangutan with only 6,600 left in the wild, fewer than 54,000 left in Borneo. Especially the unchecked burning of rain forests to clear land for palm oil plantations is driving orangutans to the brink of extinction in Indonesia.

ტომაზო რადა დავიწყებული ჯარისკაცები 1961 წელს პორტუგალიამ, რომელსაც სათავეში დიქტატორი სალაზარი ედგა, თავის ერთ-ერთ კოლონიაში, ანგოლაში, ომი გააჩაღა. მალე პრობლემებმა სხვა აფრიკულ კოლონიებში – გვინეა-ბისაუსა და მოზამბიკში იჩინა თავი და ომი სწრაფად გავრცელდა სამ ფრონტზე. ეს სისხლიანი ომი, რომელსაც მოგვიანებით „პორტუგალიის კოლონური ომი“ ეწოდა, მხოლოდ 1974 წელს დამთავრდა, როცა პორტუგალიის რეჟიმი დაეცა. სანამ ევროპის დანარჩენ ნაწილში ახალგაზრდობა თავისი უფლებებისა და ახალი საზოგადოებისთვის იბრძოდა, პორტუგალიაში 18-დან 30 წლამდე მამაკაცების მთელი თაობა ომში გაწვევას იღებდა. პოსტკოლონიური ომის დროს, სამ ფრონტზე (ანგოლაში, მოზამბიკსა და გვინეაბისაუში) გაგზავნილი მამაკაცების რიცხვი 149 ათასს აღწევდა (პორტუგალიის მოსახლეობა, მოხუცების, ქალებისა და ბავშვების ჩათვლით, 10 მილიონი იყო). 8 289 ბრძოლის ველზე დაიღუპა, 15 507 კი დაიჭრა. ამ სტატისტიკურ მონაცემებში არ შედიან ისინი, ვინც მოგვიანებით პოსტ-ტრავმული სინდრომით იტანჯებოდა. დაჭრილებს ყველაზე უარესი წინ ელოდათ. 1974 წლის შემდეგ, პორტუგალიის მთავრობას მოსახლეობისთვის ომის შედეგების გამხელა არ სურდა. დაჭრილები მიმალეს და სამხედრო ჰოსპიტლებში გადაანაწილეს, სადაც მხოლოდ რამდენიმე ადამიანის მიგნება გახდა შესაძლებელი. როცა გაუშვეს, მათი ფუნდამენტური უფლებების დიდი ნაწილი არ იქნა დაცული – ბევრ კიდურებამპუტირებულ ჯარისკაცს წლობით მოუწია ლოდინი, სანამ დაკარგული კიდურის სანაცვლოდ, პროთეზს მიიღებდა, ბევრ ვეტერანს კი დამსახურებული ყოველწლიური პენსიის მისაღებად ბრძოლა დასჭირდა. პორტუგალიის მთავრობამ პოსტ-ტრავმული სინდრომი დაავადებად ომის დამთავრებიდან მხოლოდ 25 წლის შემდეგ – 1999 წელს ცნო. კოლონიური ომის ვეტერანების დიდი ნაწილი კვლავ დაავადებულია პოსტ-ტრავმული სინდრომით. ჯერ კიდევ არიან სამშობლოსთვის მებრძოლი ისეთი ყოფილი ჯარისკაცები, ამ დაავადებისგან ჯეროვნად რომ არ იკურნებიან. პორტუგალიელი ვეტერანები ომის გრძელვადიანი ეფექტის ცოცხალ საბუთს წარმოადგენენ. მათი – საზოგადოებისგან მივიწყებულებისა და მთავრობის მიერ მიჩქმალულთა ფიზიკური და ფსიქოლოგიური ტრავმა ყოველ წელს უფრო მწვავდება.

Tommaso Rada Forgotten Soldiers In 1961, Portugal governed by the dictator Salazar started a war in one of his colonies, Angola. Soon problems emerged in other African Colonies: Guinea-Bissau and Mozambique. The war quickly expanded on the three fronts. This bloody war, that was going to be named Portuguese Colonial War, ended only in 1974, when the Portuguese regime fell down. While in the rest of Europe the youth was fighting for their rights and for a new society, in Portugal an entire generation of men between the ages of 18 and 30, was receiving mandatory calls to go to the war. During the postcolonial war, the number of men sent to three fronts (Angola, Mozambique and Guinea-Bissau) was 149 thousand (the population of Portugal is 10 million, including elders, women and children); 8289 died, while 15507 were reported injured. This data does not include those ones, who later suffered of PTSD. For the ones injured, the worst was still ahead. After 1974, the Portuguese government didn’t want to show people the results of the war. The injured were hidden away and segregated in military hospitals to which only a few people had an access. After their dismissal, several fundamental rights were violated: many soldiers had to wait years before receiving prostheses for their amputated limbs, while veterans had to fight for their right to obtain their army pension. The Portuguese Government recognized PTSD as a disease only in 1999, 25 years after the end of the war. Many veterans of the Colonial War still suffer of PTSD, while some of the former soldiers are still not receiving the proper treatment for this disease.

The Portuguese veterans represent the long-term effect of the war. Forgotten by the society, hidden away by the authority, their physical and psychological traumas become more acute every year.

სერგეი პონომარიოვი ჰომსი სირიის სიდიდით მესამე ქალაქი ჰომსი პრეზიდენტ ბაშარ ალ-ასადის წინააღმდეგ აჯანყების ერთ-ერთი პირველი ცენტრი იყო. პროტესტი 2012 წლის გაზაფხულზე დაიწყო და მას შემდეგ, რაც სპეცსამსახურებმა დემონსტრანტებს ცეცხლი გაუხსნეს, ჰომსის მაცხოვრებლები ერთ-ერთი პირველი სირიელები იყვნენ, იარაღი რომ აიღეს ხელში. მალე აჯანყებულები, რომელთა უმეტესობას ადგილობრივები შეადგენდნენ, ქალაქ ჰომსის ძველი და ცენტრალური ნაწილის ქუჩებს აკონტროლებდნენ. სამთავრობო ძალებმა ეს ტერიტორია დაბომბეს და მალე ალყაშიც მოაქციეს. როცა შეიარაღებული ამბოხი ჩიხში შევიდა და მთავრობამ დამასკოდან ჰომსის გავლით სანაპიროზე გამავალ კორიდორზე კონტროლის გამყარება შეძლო, აჯანყებულებს შორის აღტყინება სასოწარკვეთამ შეცვალა. ამასობაში ქალაქში ზოგიერთმა სამოქალაქომ გვირაბების მეშვეობით გაქცევა მოახერხა. აჯანყებულთა რაზმებს შორის განხეთქილება ჩამოვარდა. ჩამოყალიბდა საომარი ეკონომიკა, სადაც ალყის ორივე მხარეს მდგომი შეიარაღებული ადამიანები ერთმანეთში ვაჭრობით ხეირობდნენ. ამ დროს კი უფრო და უფრო მეტი დასახლება ნადგურდებოდა. პრო-სახელისუფლებო მოსახლეობაც არანაკლებ დაზარალდა – ისინი აჯანყებულ სნაიპერებსა და თვითმკვლელების ყუმბარებს ეწირებოდნენ. ჰომსი გახლეჩილ ქალაქად იქცა – მთავრობის მხარეს ძალადობრივ ფონზე ცხოვრება შედარებით ნორმალურად გრძელდებოდა, ალყაში მოქცეულ ძველ ქალაქში კი ვითარება სულ უფრო მეტად აპოკალიპტურ სახეს იძენდა. ზოგმა, გამოკვების მიზნით, აქ უკვე ხილის კურკებისა და ბალახის ხარშვა დაიწყო. 2014 წელს „გაერო“-მ მოლაპარაკებების გზით აჯანყებულებისთვის ჰუმანიტარული დახმარების მიწოდება და დანებებული მებრძოლებისთვის ამნისტიის შეთავაზება მოახერხა, თუმცა ზოგიერთი მათგანი რამდენიმე თვის მანძილზე სპეცსამსახურებს ჰყავდათ დატყვევებული. მაისში აჯანყებულები დათანხმდნენ ძველი ქალაქის დატოვებაზე იმ პირობით, რომ აჯანყებულების მიერ კონტროლირებად ტერიტორიაზე უსაფრთხოდ გადაიყვანდნენ. ქალაქის ცენტრზე კონტროლი მთავრობას გადასცეს, რომელმაც თავი გამარჯვებულად გამოაცხადა. მაგრამ ის, რაც ძველი ქალაქისგან დარჩა, განადგურების ერთ-ერთი ყველაზე გამაოგნებელი სცენაა, რაც მსოფლიოს უკანასკნელი წლების მანძილზე უნახავს.

Sergey Ponomarev Homs

Homs, Syria’s third largest city, was one of the early centers of revolt against President Bashar al-Assad. Protests began in the spring of 2012, and after security forces fired on demonstrators, some Homs residents were among the first Syrians to take up arms. Soon, insurgents, most of them locals, ruled the streets of the Old City of Homs, the core of the city. Government forces bombarded and eventually besieged the area. The mood inside turned gradually from exuberance to despair as the armed revolt turned into a stalemate and the government succeeded in shoring up control of the crucial corridor from Damascus through Homs to the coast. Meanwhile, inside the city, some civilians had managed to leave through tunnels. Insurgent groups were riven by rivalries. A war economy developed in which armed men on both sides of the siege lines profited from trading across them, as all the while more and more neighborhoods were destroyed. Pro-government neighborhoods suffered too, from insurgent snipers and suicide bombs. Homs became a city divided, with relatively normal life continuing on the government side, punctuated by violence, and an increasingly apocalyptic world inside the besieged Old City, where some people began making stews out of fruit pits and grass. In early 2014, the United Nations struck a deal to bring in humanitarian aid and began offering amnesty to fighters who left, although some were kept for months in detention by security forces. In May, insurgents agreed to leave the Old City in exchange for safe passage to an insurgent held area, handing control of the city center back to the government, which declared victory.

But what remains in the Old City is one of the most arresting landscapes of urban destruction that the world has seen in recent years.

სერგეი პონომარიოვი ზომბები სამხრეთ-აღმოსავლეთ უკრაინაში მიმდინარე ომმა რეგიონი ზომბილენდად აქცია. უკრაინა ისტორიულად მუდამ იყოფოდა პროევროპულ და პრორუსულ რეგიონებად. აღმოსავლეთით მდებარე დონბასი ბრძოლის ველად არის ქცეული მას შემდეგ, რაც 2014 წლის კიევის რევოლუციამ აღმოსავლეთს საბოლოოდ მოსწყვიტა დასავლეთი. ამ ომში პროპაგანდა, რომელმაც მოქალაქეები ერთმანეთს აუმხედრა, მანიპულაციის მთავარ იარაღად იქცა. ზოგიერთ ადგილობრივს რუსულმა ტელევიზიამ ტვინი ისე გამოურეცხა, რომ მხოლოდ ტელევიზიით გაგონილს იმეორებდნენ და გეგონებოდა, საკუთარი მოსაზრება საერთოდ აღარ გააჩნდათ. ოპონენტებს შეურაცხმყოფელი მეტსახელებით მოიხსენიებდნენ. ამით მათ დეჰუმანიზაციას ეწეოდნენ, რომ მერე მათი დახოცვა აღარ გასჭირვებოდათ. აქ მთავარი ძალა ახალგაზრდული ბანდები და შეიარაღებული ჯგუფები გახდა, რომლის წევრებმა ადმინისტრაციული შენობები იგდეს ხელთ და საკონტროლო პუნქტები დააწესეს. მათ სჯეროდათ რუსული ტელევიზიით გადმოცემული ამბისა, რომ ნაცისტური მთავრობა, რომელიც მალე სამხრეთ-აღმოსავლეთს მოადგებოდა მათ დასახოცად, ახლა დასავლეთ უკრაინას აკონტროლებდა. ამავდროულად, უკრაინულმა პროპაგანდამ, თავის მხრივ, დონბასი ფაშიზმსა და ღალატში დაადანაშაულა. სეპარატისტთა დეჰუმანიზაციისთვის ისინი თითქმის იმავე მეთოდებს მიმართავდნენ. ომი უკრაინაში უკვე თითქმის ერთი წელია გრძელდება. უბრალო ხალხი ზომბებად იქცა, შთანთქავენ რა პროპაგანდის ნაკადს, რომლის მიზანიც ომის გაგრძელება, ბევრი პატარ-პატარა სამხედრო ლიდერის კრიმინალური რეჟიმის ხელშეწყობა და სიძულვილის წახალისებაა, რომლითაც ჰაერია გაჟღენთილი.

Sergey Ponomarev Zombies The war in southeastern Ukraine has turned the region in to a zombie-land. Ukraine has historically been divided into pro-European and pro-Russian regions. Donbass, in the east, has been a battleground since the 2014 revolution in Kiev finally snapped West from East. In this war, propaganda has become the main tool of manipulation, setting some citizens against others. Some locals have become so brainwashed by Russian TV that it appeared they had no opinions of their own, mimicking only what they have heard on TV. They gave their opponents offensive homogenizing nicknames, dehumanizing them so it makes it easier to kill. Youth gangs and armed groups became the main force in the region, seizing administration buildings and setting up checkpoints.

Just as they were told on Russian state TV, they believed that a Nazi government, who would soon come to the southeast to kill them, now ruled western Ukraine. At the same time, Ukrainian propaganda was also accusing Donbass of fascism and treachery, using almost same methods to dehumanize separatists.The war in Ukraine has lasted almost a year and ordinary people have been turned into zombies absorbing the flood of propaganda that is designed to continue the war, propagate the criminal laws of the many small warlords on the ground and the hate that was spilled in the air.

იორგ გლეშერი სიკვდილი ალბათ მოგვიანებით მოვა იორგ გლეშერის გერმანული ჯარის ლაკონური ფოტოები გვიჩვენებს, რომ უკვე აღარაფერია ისეთი, როგორიც გვეჩვენება. მისი ფოტოები გერმანული არმიის დოკუმენტაცია როდია. შეიარაღებული ძალებისკენ და მათთან ერთად მოგზაურობისას გადაღებული სურათები სააზროვნო სივრცეს ხსნის. მისი ვიზუალური ენა არადრამატულია. ის თითქმის ლაკონურად ალაგებს სურათს სურათზე, რომლებიც დამთვალიერებელს ხშირად აბსურდული ეჩვენება. ის გავრცელებულ ფოტოგრაფიულ ჟანრებს იყენებს – პეიზაჟს ფიგურით, პორტრეტს, ნატიურმორტს და ლანდშაფტს. ეყრდნობა რა დამთვალიერებლის ნაგულისხმევ პოლიტიკურ და საზოგადოებრივ ცოდნას, ის განმარტებებს არ იძლევა. ამის საფუძველიც გააჩნია. გერმანიის მთელ უახლეს ისტორიაში გერმანული არმია მედიაში, ალბათ, არასდროს წარმოჩენილა ისე მკვეთრად, როგორც მაშინ, როცა იგი ამ ფოტოებს იღებდა. ამრიგად, იორგ გლეშერის ფოტოები მოჩვენებითად იდილიურ უდაბურ ადგილებსა და როგორც მისი მკაცრი მინიმალიზმი გვაფიქრებინებს, საფრთხის შემცველ სივრცეს შორის მერყეობს. სერიაში ალაგ-ალაგ ახალგაზრდა ჯარისკაცების ფოტოებია გაბნეული. „მაგარი“ რიგითი აქ არავინ არის. ვუყურებთ სახეებს, რომლებიც თავშეკავებას, სიფრთხილეს, ჩაფიქრებულობას და, ასევე, გაურკვევლობას გამოხატავს. სიკვდილი, ალბათ, მოგვიანებით მოვა. პეტერ ბიალობჟესკი

Jörg Gläscher Death comes alter, maybe Jörg Gläscher’s laconic photographs of the German Army show that nothing is what it seems anymore.

His photographs don’t document the German Army; instead, he finds images created in the course of the journeys he has undertaken to, and with, the armed forces that open up room for thought. His pictorial language is undramatic. Almost laconically, he lines up scenes one after the other that often appear absurd to the viewer. He avails himself of the common photographic genres: landscape with figure, portrait, still life and scenery. He provides no explanations, relying on the viewer’s own knowledge of politics and society. Justifiably. In all of recent German history, the German Army has probably not had more of a pronounced media presence than during the period when the photos in this book were taken.

Jörg Gläscher’s photographs thus oscillate between deceptively idyllic heathland scenes and the suggestive menace evoked by formal reduction. Scattered in between are portraits of young soldiers. No one here is a cool private. We gaze into faces that express reserve, caution, pensiveness, or also uncertainty. Death will come later, perhaps.

Peter Bialobrzeski

ჟიული ბურჟი გამქრალი სხეულები როცა დედაჩემის დედა გარდაიცვალა, ჩემი ოჯახის გენეალოგიის ამოქექვის ფუნდამენტური საჭიროება ვიგრძენი. ცხადია, ოჯახის იმ წევრებისკენ გადავიხარე, რომელთა შესახებაც ცოტა რამ ვიცოდი. კერძოდ, ბაბუისკენ დედაჩემის მხრიდან, რომელსაც არ ვიცნობდი. მინიშნებათა ძიებაში, წინაპრების საცხოვრებელი ადგილები მოვინახულე და იმ გზებით ვიმოგზაურე, სადაც, სავარაუდოდ, ისინი დადიოდნენ. ამ ადგილებს ფოტოები ისე გადავუღე, როგორც ჩემს შეკითხვებს გადავიღებდი. წარსულისკენ მიბრუნების ეს მოთხოვნილება დანაკლისის განცდისგან მაქვს. არყოფნა ამ ფოტოების ობიექტიც არის და მიზეზიც. დედაჩემის მამის ისტორია ყოველთვის დამაბნევლად მიმაჩნდა. უდედო მამამ ბებინაცვალთან დატოვა, რომელიც ცუდად ეპყრობოდა. ამბობენ, რომ სხვა ოჯახის ძიებაში, 3 წლის ასაკში სახლიდან გაიქცა; იქვე მხცოვრებ წყვილს შეეკედლა, რომელსაც ბავშვები აჰყავდა. ოჯახის ისტორიას რომ ვიკვლევდი, მისი დასაბამი ვიპოვე – 1848 წელს, საფრანგეთში, დომფრონის თავშესაფარში მიტოვებული ბავშვი, რომელსაც არც სახელი ჰქონდა, არც ოჯახი. ჩემს დიდ-დიდ-დიდ ბაბუას სახელად მარი ვიქტორ ანრი დაარქვეს. ამაზე შორს უკან ვეღარ მივდივარ. საგვარეულო ხის ტოტი აქ ტყდება, ან მთელ სიგრძეზე ზიანდება – ნაადრევი სიკვდილი, სხვების ხელში გაზრდილი ბავშვები, თაობიდან თაობაზე გადასვლა თითქოს შეუძლებელია... ისტორიები მეორდება, ექოდ ისმის... ასე გრძელდება ბაბუაჩემამდე, რომელმაც გადაწყვეტილება მიიღო და ამით მოჯადოებული წრე გაარღვია. ინტიმური ტერიტორიების შესწავლის გზით, ეს ფოტოსერია იმ ამბივალენტური დამოკიდებულების საკვლევად და კითხვის ნიშნის ქვეშ დასაყენებლად გამოვიყენე, ჩემს ოჯახთან რომ მაკავშირებს. ჩემი საგვარეულო ხის ამ ძიების მიღმა, ის ფუნდამენტური შეკითხვები იკვეთება, ყველას რომ გვაწუხებს... სიცოცხლისა და სიკვდილის მნიშვნელობა.

Julie Bourges Absent bodies

When my maternal grandmother died, I felt a fundamental need to look into my family’s genealogy. I naturally leaned towards the members of my family that I know little about, and in particular my maternal grandfather, who I never knew.

I visited the places that my ancestors lived in and followed the roads they probably travelled along, looking for clues. I photographed this land as I would have photographed my questions.

This need to look back at my past comes from a feeling that something is missing. Absence is both the subject of these images and what brought them about. I have always found my maternal grandfather’s story disconcerting. Motherless and left by his father with an adoptive grandmother who maltreated him, he is said to have run away at the age of 3 in search of another family: a nearby couple who took children in. By tracing his family’s history back, I found the very beginning: a baby abandoned in Domfront hospice in France in 1848, no name, no family. My great, great, great grandfather would be given the name MarieVictor Henry. It’s impossible to go further back. The branch is broken, damaged along its entirety: premature deaths follow, children brought up by others, as if transmission between generations was impossible…

These stories repeat themselves, echoing around… Until my grandfather who, in taking his decision, seems to have broken this vicious circle.

I have used this photographic series to explore and question, through intimate territories, the intense and ambivalent relationship that links me to my family. Behind this search for my family tree, fundamental questions that concern us all have been sketched out: the meaning of life and death.

ვალერი მელნიკოვი ფეთქებადი სიმშვიდე სოფელი გიმრი მუდამ მთიელთა დამოუკიდებლობისა და თავისუფლების სიმბოლო, ისლამური კულტურის ცენტრი და პილიგრიმთა მექა იყო. მე-19 საუკუნეში, როცა იმპერიალისტური რუსეთი კავკასიას იპყრობდა, სწორედ გიმრი იქცა ომის იმ ხაზად, რომლის გარღვევასაც რუსის ჯარები უშედეგოდ ცდილობდნენ. ფიცხელი შეტევის და რუსების გიმრიში შეჭრის შემდეგ, დაღესტნის პირველი იმამი, ღაზი-მოჰამედი, რომელიც სოფლის დაცვას მეთაურობდა, კოშკიდან გადმოხტა და რუსების ხიშტებს ზედ დაეგო. ეს სიკვდილი იმპერიული რუსეთის წინააღმდეგ მთიელთა აჯანყების სიმბოლოდ იქცა. მე-19 საუკუნის 30იან წლებში დაღესტნის და ჩეჩნეთის ყველაზე ცნობილი იმამი, შამილი, გიმრიში დაიბადა. ის რუსების წინააღმდეგ მთიელთა ბრძოლას 25 წლის მანძილზე ედგა სათავეში. ამის შემდეგ, მრავალი მუსლიმისთვის გიმრი წმინდა ადგილია. დღეს გიმრი კვლავ ბრძოლის ხაზზეა. ეს ხაზი სეკულარულ ცხოვრების წესსა და ისლამურ ტრადიციებს შორის გადის, რომელიც სულ უფრო მეტ ძალას იკრებს. უსაფრთხოების სააგენტოები ცდილობენ, დაღესტნის გააფთრებული ისლამიზაცია ჩაახშონ. მაგრამ რაც უფრო ავიწროებს რუსეთი იქაურ მუსლიმებს, უფრო მეტად ეწინააღმდეგებიან. რუსულ მენტალობასა და ახალკავკასიურ მენტალობას შრის ზღვარი სწორედ აქ გადის.

Valery Melnikov Explosive quiet life A village Gymry is being a symbol of the independence and freedom of the mountaineers, a center of Islamic culture and a Mecca for the pilgrims. In the 19th century, when the imperial Russia was conquering the Caucasus, it was Gymry which became the battle line, which the Russian troops were unsuccessfully trying to breakthrough. After the fierce assault, when the Russians burst in Gymry, the first Imam of Dagestan Ghazi-Mohammed who was in control of the defense of the village, jumped out of the castle onto the bayonets of the Russians. This death became the symbol of the mountaineers rebellion to Imperial Russia. In the 30s, on the 19th century the most famous Imam of Dagestan and Chechnya Shamil was born in Gymry. He was the head on the fight of the mountaineers with Russian army for 25 years. Since then Gymry is sacred place for many Moslems. Today Gymry is on the battle line again. This line goes between the secular way of living and the Islamic traditions which are getting stronger. The security agencies are trying to suppress the blistering Islamisation of Dagestan. But the more Russia pressures the local Moslems, the more they oppose. The border between Russian mentality and new Caucasus mentality passes just here.

ვლადიმირ ანტაკი მცველები „მცველები“ დაიბადა ვლადიმირ ანტაკის სურვილიდან, აესახა და პატივი მიეგო ამ ხალხის – „ურბანულ ტაძართა მცველებისთვის“, რომელთაც ყოველდღიურად ისე ვხვდებით, რომ ვერც კი ვამჩნევთ. მისი მიდგომა თითოეული ქალაქის სარისკო პირველდაგემოვნების პრინციპს ეყრდნობა. საწყისი იდეა ორიენტირებზე უარის თქმას გულისხმობს და იმ ადგილების სპონტანურად მონახულებას, რომლებიც ავტორს გარეგნულად მეტად მიმზიდველი ეჩვენება. ის თითოეულ ქალაქს ერთგვარ ლაბირინთად აღიქვამს, რომელშიც სიამოვნებით იკარგება და პოულობს მის დაფარულ საგანძურს. ეს ადგილები ხშირად ჯადოსნური ელემენტებით, ფერებითა და ამბებით სავსეა. მათ ზემოხსენებული პერსონაჟები დარაჯობენ, ზოგჯერ გულისამაჩუყებლები, ზოგჯერ სასაცილოები, ზოგჯერ უცნაურები, ზოგჯერ კი – შიშისმომგვრელები. მის მიერ გადაღებული ფოტოები ხშირად ერთადერთი მოგონებაა, რომელიც „მცველს“ მისი ყოველდღიურობიდან შემორჩება. ეს ფოტო შეიძლება ამ ადგილის არსებობის ერთადერთ ვიზუალურ საბუთად, ერთადერთ ფოტოგრაფიულ მოგონებად დარჩეს. ადამიანები მათ გარემოს ნაკლებ ყურადღებას აქცევენ. მათ ხომ სულ სადღაც მიეჩქარებათ, ისინი თავს დროის სხვებთან ერთად გატარების უფლებას არ აძლევენ. ისინი გამუდმებით „დროისა და ფულის დაზოგვის“ გზების ძიებაში არიან. ამიტომაა, რომ პატარა ადგილობრივი მაღაზიებისთვის ხელშეწყობის ნაცვლად, დიდ სავაჭრო ცენტრებს უფრო წყალობენ, სადაც ყველა ტიპის მომსახურებაა თავმოყრილი. ჰო, სავაჭრო ცენტრები და სუპერმარკეტები მოსახერხებელი ჩანს, ფულის დაზოგვის საშუალებასაც გაძლევენ, იმიტომ, რომ პატარა მაღაზიები დიდებს ფასში და არჩევანის მრავალფეროვნებაში ვერ გაეჯიბრებიან. მაგრამ, ამასთან ერთად, დიდი მაღაზიები ხომ ძალიან სტერილური, უსახური და მოსაწყენია. იქ ვერც ასეთ პერსონაჟებს გადაეყრებით. სამწუხაროდ, ეს ადგილები მალე აღარ იარსებებს. ეს ერთ-ერთი იმ მიზეზთაგანია, რომელმაც ამ „მცველების“ აღბეჭდვა შთამაგონა. ჯერჯერობით ანტაკიმ 13 ქალაქი მოინახულა. თითოეული ფოტო მცველთან პირველი შეხვედრისასაა გადაღებული და სივრცეში არ იჭრება.

Vladimir Antaki The Guardians was born from Vladimir Antaki’s desire to document and pay tribute to these people, these “guardians of urban temples” that we meet everyday without really noticing. His approach is based on a principle of hazardous perambulation in every city that he visits. The initial idea is to have no more benchmark and enter spontaneously in places where the visual attraction is strong. He likes to see every city as a maze in which he enjoys getting lost and finding these treasures. These places are sometimes magical, overloaded with elements, colours and stories, guarded by these characters who are sometimes touching, funny, quirky, and at times frightening. The photos that he takes are often the only memory that this Guardian will have of him/herself in their daily environment. This photo can be the only visual record of the existence of this place, the only photographic memory.

People pay less and less attention to their environment. They are always in a hurry, they don’t allow themselves to spend time with one another. They are constantly looking for ways to “save time and money”, that’s why they’d rather shop in large malls where all types of businesses are centralized instead of encouraging their local shops. Yes, malls and supermarkets are convenient and they make you save money because small shops cannot compete with large stores on price and variety of selection, but they are also so sterile, impersonal and boring and where you don’t get to meet these characters. Unfortunately, these places will one day no longer be around. This is one of the reasons that compelled me to want to document these “Guardians”. So far, Antaki has visited 13 cities. Each picture is taken during his first encounter with the Guardian and he doesn’t interfere with the space.

რეპორტაჟი

Reportage

ალექს მაზი ჩიხი: ნიგერიული ოქროს ციებ-ცხელება და ტყვიით მოწამვლის კრიზისი 2008 წელს, როცა ოქროს ფასი უკიდურესად გაიზარდა, ჩრდილო-დასავლეთ ნიგერიაში მდებარე ზამფარას აგრარული რეგიონის რამდენიმე სოფელი ახალი, სახიფათო და უკონტროლო ოქროს ციებ-ცხელების ცენტრად იქცა. ზამფარაში კუსტარულად ამოთხრილი ორმოები მალე ფერმერებით, მეჯოგეებით, ქალებითა და ახალგაზრდებით გაივსო, რომლებმაც გაღატაკებული სოფლები მიატოვეს და იმპროვიზებულ მაღაროელებად იქცნენ. თუ ბედმა გაუღიმა, დღეში შეუძლიათ 100 დოლარიც იშოვონ. თუმცაღა სოფლის მცხოვრებთა ოცნება გამდიდრებაზე მალე, რეალურმა კოშმარმა შეცვალა, როცა ოქროს მოპოვებამ, როგორც ამბობენ, „თანამედროვეობის ისტორიაში ტყვიით მოწამვლის ყველაზე მძიმე ეპიდემია“ გამოიწვია. 2010 წლიდან დაახლოებით 460 ხუთ წლამდე ბავშვი დაიღუპა, 5000 კი ოქროს ძიებისას დამსხვრეული ქანებიდან გამოთავისუფლებული ტყვიით მოიწამლა. ვინც სიკვდილს გადაურჩა, მთელი ცხოვრება განუკურნებელი ნევროლოგიური დაავადებებით მოუწევს ცხოვრება. „ექიმები საზღვრებს გარეშეს“ მცდელობების მიუხედავად, ზაფარა კვლავაც მომაკვდინებელ ჩაკეტილ წრეშია მოქცეული – სანამ მაღაროელები ვერ წყვეტენ თხრას, რადგან ოჯახები ჰყავთ გამოსაკვები, საკუთარ მომავალსაც ანადგურებენ და შვილებისასაც.

Alex Masi Dead End: The Nigerian Gold Rush and Lead Poisoning Crisis In 2008, as the price of gold began skyrocketing, a cluster of villages in rural Zamfara – northwest Nigeria – turned into the center of a new, dangerous and uncontrollable gold rush.

The artisanal pits of Zamfara were soon swamped by farmers, cattle herders, women and youngsters who had left their impoverished villages to become improvised miners: in a good day, they can earn as much as 100 USD. However, the villagers’ dreams of wealth soon became real-life nightmares, as mining activity unleashed what has been defined “the worst lead poisoning epidemic in modern history”: since 2010, around 460 children under-five have died, while 5,000 more have been contaminated by the lead released from the stones, grinded in search for gold. Those who survive will experience incurable neurological disorders.

Despite the efforts of Médecins Sans Frontières, Zamfara is still facing a deadly catch-22 situation: while miners can’t stop digging to feed their families, they are destroying their own future, and that of their children.

ალექს მაზი ფალუჯას მემკვიდრეობა (ალ ანბარი, ერაყი) არსად ყოფილა ერაყის ომი ისეთი საზარელი, როგორც ბაღდადის დასავლეთით, 64 კილომეტრის დაშორებით მდებარე ქალაქ ფალუჯაში. ათ წელიწადზე მეტი ხნის შემდეგ, აშშ-ს მიერ წარმოებული გახმაურებული ინტერვენციიდან, რომელიც სადამ ჰუსეინის დიქტატორული რეჟიმის ჩამოგდებას ისახავდა მიზნად, სუნიტების ყოფილ საცხოვრებელ ტერიტორიაზე ადგილობრივი ექიმები ბავშვებსა და ჩვილებში სულ უფრო ხშირად ხვდებიან დეფექტების, კიბოსა და ნევროლოგიური დარღვევების მზარდ შემთხვევებს. ეს ქალაქზე კოალიციის შეიარაღებული ძალების ორ გამანადგურებელ თავდასხმას მოჰყვა, რომელსაც ხუთი ათასიოდე კარგად ორგანიზებული აჯანყებული იგერიებდა. სამოქალაქო პირთა დასაცავად და მშვიდობიანი მოსახლეობის ქალაქიდან გასარიდებლად ამერიკელმა სამხედროებმა საინფორმაციო კამპანია წამოიწყეს. მიუხედავად ამისა, ადგილზე ათასობით ოჯახი დარჩა, რომლებიც საკუთარ სახლში იყვნენ გამომწყვდეული. ექიმი სამირა, წამყვანი პედიატრი, რომელსაც ფალუჯას საერთო საავადმყოფოში დაბადებისა და გარდაცვალების ანგარიშების წარმოება ეკისრება, აღნიშნავს, რომ ახალშობილთა 15%-ზე მეტს თანდაყოლილი დეფექტის ცალკეული ფორმა აღენიშნება, მაშინ, როცა მსოფლიოს ნებისმიერ სხვა ადგილას ამ მონაცემის საშუალო მაჩვენებელი 2-დან 4%-მდეა. გაოგნებულ მშობლებს რისხვა და ტკივილიღა დარჩენიათ, რადგან ექიმებისგან ისეთ კონკრეტულ განმარტებებს მოითხოვენ, რომლის გაკეთებაც ამჟამად მათ არ ხელეწიფებათ.

Alex Masi The Fallujah Legacy (Al Anbar, Iraq) Nowhere was the Iraq War more harrowing than in the city of Fallujah, forty miles west of Baghdad.

More then a decade after the controversial US-led intervention to topple Saddam Hussein’s dictatorial regime, local doctors in the former Sunni stronghold are dealing with a mysterious rise in deformities, early-life cancers and neurological disorders in children and infants, following two devastating assaults by coalition forces to the city, defended by an estimated five thousands wellorganised insurgents. In order to protect civilians, the US military started an awareness campaign to free the city of non-combatants. However, thousands of families remained behind, trapped inside their homes. Dr Samira, a leading paediatrician appointed to keep vital records at Fallujah General Hospital, indicates that more then 15 per cent of newborn babies are now presenting some form of congenital defects, while the average elsewhere in the world is considered to be 2 to 4 per cent. Parents are left to wonder in anger and distress, questioning doctors for concrete explanations they are currently unable to provide.

ანა სვანიძე ადამიანური გამოცდილების ლანდშაფტი მე და ჩემმა მეგობარმა კავკასიის მცირე დაბა ყაზბეგის (სტეფანწმინდის) მივიწყებულ და მიტოვებულ ადგილებში ალალბედზე ვიმოგზაურეთ. აღმოვაჩინეთ მტვრიანი, განმარტოებული სოფელი, დანგრევის პირას მყოფი, ძველი, მიტოვებული სკოლითა და მის გვერდით მდებარე ეკლესიით. ცნობისმოყვარეობამ და პატარა თავგადასავლის წყურვილმა გვიბიძგა, უფრო ახლოდან შეგვეხედა. როცა მივუახლოვდით, მივხვდით, რომ ადგილი არც ისე მიტოვებული იყო, როგორიც ჩანდა. სამეცნიერო ინტერესით გამოვიკვლიეთ სკოლის ინტერიერი და ნანგრევები. ყველაფერი გამოფიტული და ჟანგმოდებული იყო, იატაკი უზარმაზარი ხვრელებით იყო სავსე, ყველგან შუშის ნამსხვრევები და ნაგავი ეყარა. წარმოსახვით ძველი სკოლის გამქრალი „ბრწყინვალების“ რეკონსტრუქციას შევეცადეთ. თვალიერებისას აღმოვაჩინეთ, რომ ზოგი ოთახი დასახლებული იყო. აქ ადამიანები ცხოვრობდნენ. მალე მოხუცი ქალი მოგვიახლოვდა დაბნეულად, რომლის გამომეტყველება მარტოობასა და სევდას ამჟღავნებდა. ცოტა შეშინებული და დაეჭვებული ჩანდა, მაგრამ რამდენიმე წუთში გაიგო, რომ ცუდი განზრახვა არ გვქონია. გულისტკივილით გვითხრა, რომ სკოლა უკვე რამდენიმე ათწლეული იყო, რაც გაეუქმებინათ და დღითიდღე ინგრეოდა. თუმცა მას წასასვლელი არსად ჰქონდა. ეს მისი თავშესაფარი იყო. ბევრი არ ულაპარაკია, მაგრამ მისი ნათქვამი რამდენიმე წინადადება მძიმე და მძაფრი იყო.

Ana Svanidze Landscape Of Human Experience My friend and I went took a spontaneous journey into forgotten and forsaken places in Kazbegi (Stepantsminda), a small town in the Caucasus. What we discovered was a dusty and solitary village, with an old abandoned school and a church next to it that has been reduced to a state of decay. Curiosity and thirst for a little adventure begged for a closer look. As we got closer we realized that the place was not as abandoned as it seemed. We started examining with scientific interest the inside of the school in ruins. Everything was corroded and rusty, floors full of gigantic holes, broken glasses and garbage scattered all over. We tried to reconstruct in our imagination the annihilated ‘splendour’ of the old school. After roaming around we discovered that some of the rooms were inhabited. People actually lived there. Shortly, an old lady, who’s expression clearly conveyed solitude and sadness confusedly approached us. She seemed a little frightened and suspicious, but within few minutes realized that we had no bad intentions. She told us in despair that the school had been dysfunctional for decades and was deteriorating day by day. She had nowhere else to go though. It was her shelter. She did not say much, but those few sentences she uttered were dense and heavy.

ქრისტიან ვერნერი იეზიდთა რელიგია ერთ-ერთი უძველესი რელიგიათაგანია. დაარსებიდან მისი მიმდევრები 74 გენოციდის მსხვერპლი გახდნენ. ყველაზე უკანასკნელი და სისტემური გენოციდი ისლამური სახელმწიფოს მილიციამ განახორციელა. იეზიდებს სხვა რელიგიურ თემებზე მეტად დევნიან, რადგან მათ ეშმაკის თაყვანისცემლებად მიიჩნევენ. ეს იმიტომ, რომ მათ თაუსი მელექის, ფარშევანგის სახის მქონე დაცემული ანგელოზის სწამთ. ისლამური სახელმწიფოს ტერორისტული მილიციის მიერ ერაყში შეჭრის შემდეგ, ათასობით იეზიდი აყარეს და ახლა ისინი დევნილები არიან. ათასობით მამაკაცი და ბიჭი დახვრიტეს და თავი მოკვეთეს, ქალები გაიტაცეს და აუქციონზე სექსუალურ მონებად გაყიდეს. სიცოცხლისთვის სახიფათო პირობებში, მათ დროებითი თავშესაფრები ააგეს, სადაც ადგილი ძლივს ჰყოფნით. მხოლოდ რამდენიმე მათგანმა შეძლო არასამთავრობოების მიერ გამოყოფილ თავშესაფრებში დასახლება. უმეტესობა დაუმთავრებელი სახლების გამაგრებულ სივრცეში, ტოტებისა და ბრეზენტისგან აგებულ კარვებში, ან პირდაპირ შარაგზაზე ცხოვრობს. გაქცევისთვის მომზადების შანსი არ ჰქონდათ, ვერც აუცილებელი ნივთების წაღება მოასწრეს. ქურთისტანში ზამთარი მოვიდა და ძალას აცლის დევნილებს, რომლებსაც მისგან თავდასაცავად არც ზამთრის ტანსაცმელი აქვთ და არც საბნები. წლის დასაწყისამდე სინჯარის მთებში 10 000 იეზიდს ისლამური სახელმწიფოს მილიციამ ალყა შემოარტყა. 4 თვეზე მეტხანს იბრძოდნენ, საკვები, აღჭურვილობა და იარაღი ცოტა ჰქონდათ, სანამ ქურთულმა ფეშმერგამ (ერაყელი ქურთების შეიარაღებული სამხედრო ძალები) ბრძოლით კორიდორი არ გაუხსნა. ამ ამბით მინდა ყურადღება იეზიდების მდგომარეობისკენ მივმართო, რომლებიც ამ კონფლიქტის მთავარ მსხვერპლს წარმოადგენენ. აქ ფართო სპექტრი მინდა ვაჩვენო. ამჟამინდელი საცხოვრებელი ვითარება, ალყაში მოქცეულთა სასოწარკვეთა, გადარჩენისთვის ბრძოლა, ომი და მისი ყველა საშინელება, რელიგია, რელიგიის განადგურება, ცალკეულ ადამიანთა ბედი და წარსული.

Christian Werner

The Yezidi religion is one of the oldest. Since its founding years, its followers have suffered from 74 genocides. The latest and most systematic attempts are by the IS terrorist militia. The Yazidis are more persecuted than other religious communities because they are regarded as devil worshipers. This is because they believe in Tausi Melek, a fallen angel in the form of a peacock. Since the invasion of the IS terrorist militia in Iraq, hundreds of thousands Yazidis were uprooted and are on the run. Thousands of men and boys were shot and beheaded, women abducted and sold at auction as sex slaves. In adverse circumstances, they have erected makeshift shelters, where they found just enough room. Only a few have made it into the camps set up by NGOs. Most live in the reinforced concrete skeletons of unfinished houses, improvised in tents made of tarpaulins and branches or on the road. They had no chance to prepare for the flight, nor to pack the essentials. Winter has come to Kurdistan and saps the forces of refugees who have no winter clothes or blankets to protect themselves against it. Before the beginning of the year, 10,000 Yazidis were encircled in the Sinjar Mountains of the IS militia. For over 4 months, they fought with little food, little ammunition and weapons to survive until the Kurdish Peshmerga free fought a land corridor. With the story, I wish to draw attention to the situation of the Yazidis, who are the main victims of this conflict. Here I want to show a broad spectrum. The current life situation, the despair of the encircled, the struggle for survival, the war with all its horrors, the religion, the destruction of religion, individual fates and their background.

ქრისტიან ვერნერი საით მიდიხარ, შავო სიკვდილო? შავი ჭირი, „Yersinia pestis“, ღვთის მათრახი თუ შავი სიკვდილი – შავ ჭირს მრავალი სახელი აქვს. მის შესახებ თუ საერთოდ ვიცით რაიმე – მხოლოდ ისტორიის წიგნებიდან. შავი ჭირი ხანგრძლივი ისტორიის მქონე დაავადებაა. განსაკუთრებით შუა საუკუნეებში შავი ჭირის რამდენიმე ეპიდემიამ ევროპის მოსახლეობის დიდი ნაწილი შეიწირა. ასე ეწოდა ინფექციურ დაავადებას „შავი სიკვდილი“. ბოლო ხანებში შავი ჭირი დედამიწის უმეტეს ნაწილში, ჰიგიენური პირობების გაუმჯობესებისა და უკეთესი ჯანდაცვის პირობებში, სრულიად მოისპო. მაგრამ აფრიკაში, რუსეთში, აზიასა და ამერიკაში, განვლილი საუკუნეების მანძილზე, დაავადებამ რამდენჯერმე იფეთქა. 2013 წელს მადაგასკარი კვლავ შავი ჭირის ეპიდემიის წინაშეა. არასამთავრობო ორგანიზაციები, როგორებიცაა „პასტერის ინსტიტუტი“ და „წითელი ჯვარი“, ამბობენ, რომ კუნძულის უღარიბესი მოსახლეობა, რომელიც უდიდეს ნაწილს შეადგენს, ყველაზე დიდი საფრთხის წინაშეა. ჰიგიენისა და განათლების დეფიციტის გამო, კატასტროფა გარდაუვალია. მადაგასკარში შარშან შავი ჭირის 256 შემთხვევა გამოვლინდა და აქედან 60 ადამიანი გარდაიცვალა. ეს მსოფლიოში უკანასკნელი საუკუნის მანძილზე ყველაზე მაღალი მაჩვენებელია. დაავადებას ხელსაყრელ პირობებს მადაგასკარის უმეტეს ნაწილში სიღარიბე და ჰიგიენის დაბალი დონე უქმნის. 2009 წლის შემდეგ, ყოველ წელს, საშუალოდ 500 შემთხვევა ფიქსირდება. ტენიანი სეზონი, რომელიც კუნძულზე ოქტომბრიდან აგვისტომდე გრძელდება, ინფექციის პიკია. ტენიანი ამინდი ბუზების პოპულაციის მატებას იწვევს, რომლებიც ვირთხებისა და სხვა ცხოველებისგან ბუბონურ შავ ჭირს ადამიანებს სდებენ. მკურნალობის გარეშე, დაავადება უკანასკნელ – პნევმონიური შავი ჭირის ფაზაში გადადის. ეს ძალზე მაღალინფექციური სტადიაა, რადგან დაავადება ამ დროს ადამიანიდან ადამიანს ჰაერ-წვეთოვანი გზით გადაეცემა. სიკვდილის თავიდან აცილება მხოლოდ ადრეული დიაგნოსტიკის შემთხვევაშია შესაძლებელი. მიუხედავად იმისა, რომ ანტიბიოტიკებით დაავადების განკურნება შესაძლებელია, სოფლად მცხოვრებთ ხშირად მკურნალის მოძებნა ეთაკილებათ და საბაზისო ჯანდაცვაზე ხელი არ მიუწვდებათ. საწყის ზომებს ტრადიციულ მკურნალთან მისვლით იღებენ, რომელიც მათ განკურნებას ფიცრის, ნერწყვისა და შელოცვის მეშვეობით ცდილობს. ექსპერტების თქმით, აფრიკაში, განსაკუთრებით კი მადაგასკარზე, მსოფლიოში შავი ჭირის შემთხვევების 90%-ია.

Christian Werner Quo Vadis, Black Death?

Plague, Yersinia pestis, Scourge of God, or the Black Death – the plague has many names. It is known if at all, from the history books. Plague is a disease with a long history. Especially in the Middle Ages numerous plague epidemicscarried large parts of the European population off, so that the infectious disease was referred to as “Black Death”. More recently, the plague is largely eradicated in most parts of the globe due to improved hygienic conditions and better medical care. But in Africa, Russia, Asia and as well in the U.S. in the past centuries there have been outbreaks of the disease. 2013 – Madagascar is once again before an epidemic of plague.

Non-profit organizations such as the Pasteur Institute and the Red Cross say that the very poor population of the island, which comprises the largest part, is most at risk. Due to lack of hygiene and education a disaster is inevitable. Madagascar has recorded 256 cases of plague and 60 resulting deaths last year – the world’s highest recorded number in the last century. The disease encounters favorable conditions by the poverty and the low level of hygiene in most parts of Madagascar. An annual average of 500 cases have been recorded since 2009. The rainy season from October to August is the peak of the infection. The wet weather makes the flea population explode, which transmit the bubonic plague of rats and other animals, to humans. If the disease is not treated, as the last stage it can develop to pneumonic plague. This is highly infectious, it is transmitted by aerosol droplet infection from person to person. Only an early detection prevents death. Although the disease can be cured with antibiotics, the inhabitants of rural areas are often ashamed to seek treatmentor do not have the access to basic health care. As an initial measure they consult traditional healers, trying to heal them with burl wood, saliva and spells. Experts say that Africa – especially Madagascar has more than 90% of plague cases worldwide.

დავიდ კლამერი Mr. Seatings კიოლნის კარნავალს თავისი ბნელი მხარეებიც აქვს. სანამ ასობით და ათასობით ხალხი ამ გერმანული ქალაქის ქუჩებში საზეიმოდ გამოეფინება, ძველი დაწესებულების დარბაზებში არცთუ მხიარული ხალხი იკრიბება. სცენაზე მუსიკა და ხუმრობები ისმის, მაგრამ ეს ღონისძიება, ამავდროულად, ჩრდილოვანი ბიზნესის კეთების, კონტაქტების განახლებისა და საქმის შემოვლითი გზებით ჩარხვის ადგილია. რა თქმა უნდა, სასაცილო ქუდები და წითელი ცხვირები ერთგვარი სახალისო კამუფლაჟია.

David Klammer Mr. Seatings The carnival in Cologne has a darker side. Weeks before hundreds of thousands of people celebrate in the streets of the German city, in the halls of an old hall, men congregate, seemingly without having a lot of fun. There are music and jokes on the stage, but this event is also in place to do shadow business, to renew contacts and do deals the short way. Of course, wearing funny hats or red noses are some kind of funny camouflage...

ედი ჯერალდი ბრძოლა ერაყის ისლამურ სახელმწიფოსთან ედი ჯერალდმა სირიასა და ერაყში ქურთ მებრძოლთა და ისლამური სახელმწიფოს სამხედროებს შორის შეტაკებები გადაიღო. „უცხოეთში მაღაზიებში არ დავდივარ. რაც გვინდა, ყველაფერი აქ გვაქვს. და რადგან თან ბევრი რამის თრევა არ მიყვარს, დაჟინებით ვეძებ რაღაც ძალიან პატარას, რაც ჩემ მიერ მონახულებულ ქვეყნებში მიღებულ გამოცდილებას დაიტევს. იმ ადგილას, რომელიც სირიაში ვნახეთ, ასეთი ვერაფერი ვიპოვე – ვერც ბაზარში და ვერც ადგილობრივ მაღაზიაში. ამიტომ ჩემი გადაღებული ფოტოები გადავათვალიერე. ერთ ადგილს, ან ერთ ფოტოს ვეძებდი, რომელიც სიმბოლურად ასახავდა დაფლეთილგანადგურებული ქვეყნის მონახულების გამოცდილებას. ვიფიქრე, რომ ასეთი სიმბოლო ჩვენ მიერ გადაღებული სნაიპერი და ბომბდამშენის ცეცხლი იქნებოდა ერაყის ისლამური სახელმწიფოს ჩვენგან რამდენიმე მეტრით დაშორებულ პოსტთან“.

Eddie Gerald On the frontline against ISIS Eddie Gerald documented the battles between Kurdish fighters and Islamic State militants in Syria and Iraq.

“I don’t tend to go shopping abroad. We have everything here. And since I don’t like to carry a lot of things, I am obsessively searching for something very small that encapsulates my experience in countries I visit. In the area we visited in Syria I found no such object. I couldn’t find one at the bazaar nor at the local market, so I looked through the photographs I took. I was looking for one scene or one photograph that would symbolize the experience of visiting a torn and bleeding country.

I thought I’d find such a symbol in our documentation of sniper and mortar fire on an ISIS post a few meters away from us.”

ფაუსტო პოდავინი განკითხვის დღე – მეკოცონე მანიკარნიკა გატთან, ვარანასიში, განგის სანაპიროზე, კრემაცია ყოველი მორწმუნე ინდუსისთვის იდეალური აღსასრულია, რადგან სწამთ, რომ ამ გზით სული მოკშასკენ მიდის და ხელახალი დაბადების წრებრუნვისგან თავისუფლდება. ცხედრების დაწვის მოვალეობას დომები – „ხელშეუხებელთა“ კასტის გარკვეული წევრები ასრულებენ. დომების გაურკვეველი სამეფო შემოსავლიანი ბიზნესით ირჩენს თავს და როგორც თითოეულ სამეფოს, მასაც თავისი ბატონები და მსახურები ჰყავს. სიკვდილს ორივე მათგანი მხოლოდ წინასწარგანსაზღვრულობად აღიქვამს. დურგა პრასადი დომ რაჯის მსახურია – ბატონის სასახლეში ის, უმეტესად, შინაურ საქმეს აკეთებს. ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდაა და მეკოცონედ თვეში მხოლოდ 9-10 დღეს მუშაობს. ამ გზით ნაშოვნ რამდენიმე დოლარს სოფლად მცხოვრებ ოჯახს უგზავნის. მისი ბედისწერა ეჭვგარეშეა: შეისუნთქავს რა დამწვარი სხეულის კვამლს, ათასობით სულს უხსნის გზას მოკშასკენ, სანამ მისი დღეც არ დადგება. მსოფლიოში, სულ ცოტა, 250 მილიონი 5-დან 15 წლამდე ასაკის ბავშვი მუშაობს. მათი თითქმის ნახევარი სრულგანაკვეთიან სამუშაოზეა. სტატისტიკის თანახმად, მომუშავე ბავშვების 61% აზიაშია კონცენტრირებული. 44 მილიონი მომუშავე ბავშვით ინდოეთი, ამ თვალსაზრისით, რეკორდსმენია.

Fausto Podavini Dosmday: The Pyre Boy Being cremated at Manikarnika Ghat, on Ganga banks in Varanasi is the ideal end of any Hindu devotee, as this is believed it leads a soul to Moksha, out from rebirth cycle. Doms, a particular section of untouchables, undertake the duty of burning the corpses. An obscure Dom kingdom survives in Varanasi with a lucrative business and, as in every kingdom, there are owners and servants, both dealing with death as a mere matter of predestination. Durga Prasad is a servant of Dom Raj: he mainly does housework in his owner’s palace. Being still very young, he works just 9-10 days a month at the pyres, earning a few dollars to be given to his family in the countryside. But his destiny seems to be unquestionable: breathing the burning flesh smoke, giving thousands of souls a way to Moksha, till also his last day will come.

Worldwide there are at least 250 million children between 5 and 15 years who work. Almost half is occupied full time. Statistics show that 61% of child labor is concentrated in Asia: with its 44 million of child workers, India holds the world record of child labor.

ფლორიან მიულერი მოდის მსხვერპლები – სხვისი ტანსაცმელი სანამ ინდოეთის მზარდი საშუალო კლასი მოდის ტენდენციებს მისდევს, მუშათა კლასს, ეკონომიკური კეთილდღეობის სახელით, გაუმაძღარი ვეფხვები ჭამენ. ქარხნები უშვებენ ქსოვილებს, რომლებსაც მოგვიანებით მსოფლიოს ბაზრებზე გაიტანენ. მაჰათმა განდიმ ოდესღაც თავისი აშრამი აჰმედაბადში, ყოფილ „აღმოსავლეთის მანჩესტერში“ დააარსა; იჯდა თავის სართავ ჯარასთან და ავრცელებდა იდეებს თანასწორობის, ტოლერანტობისა და არაძალადობრიობის მიმდევარ ერზე. მაგრამ დღევანდელი ინდური რეალობა სხვანაირად გამოიყურება. მთელი ამბების მოყოლა შეიძლება გუჯარათის ბამბის პლანტაციაში მომუშავე მონა ბავშვებზე, იმ ხალხზე, ვინც მდიდრებს ჭუჭყიან სამოსს ურეცხავს. უამრავი მუშა შრომობს ორმაგი შრომით, ოღონდ შემოსავალი გაიორმაგოს. სიღარიბე მათ აუტანელ პირობებში შრომას აიძულებს. ბევრი მათგანი დღის შუქს თითქმის ვერ ხედავს. ქიმიური ნივთიერებებისა თუ საღებავების დაუდევრად გამოყენების, ან ბამბის მტვრით გამოწვეული ჯანმრთელობის ხანგრძლივი დაზიანება უამრავი მუშის სიცოცხლის ხანგრძლივობას ამცირებს. სანამ ინდოეთის ინდუსტრიას კორუფცია, მექრთამეობა და სიხარბე მართავს, ეკონომიკური შემოსავლის მხოლოდ მცირე ნაწილი მოხვდება იქ, სადაც ყველაზე საჭიროა. მიუხედავად ამისა, არცთუ ნათელია, ვინ არის ამაში დამნაშავე. ბრალი ჩვენს მენტალობასაც მიუძღვის, რომელიც გვეუბნება, რომ „ძალა აღმართს ხნავს“.

Florian Müller Fashio Victims – Other People’s Clothes While India’s growing middle class is following trends, the greedy tiger is chewing its working class for the well being of the economic prosperity. The factories spit out fabrics which will be offered later on the world markets. Mahatma Gandhi once founded his ashram in Ahmedabad, the former „Manchester oft he Orient“. He sat at his spinning wheel and spread his ideas of a nation of equality, tolerance and nonviolence. But today the Indian reality looks different.

Stories can be told about child slaves at cotton plantations in rural Gujarat, as well as about people who wash dirty clothes for the wealthy.

A lot of workers work double shifts to enhance their salaries. Poverty makes them work under unacceptable conditions. A lot of them hardly see the sunlight. Long-term health damage caused by negligent handling of chemicals and colours or the dust that impairs from the work with cotton limit the lifespan of a lot of workers.

As long as corruption, bribery and greediness steer India’s industry only little of the economic prosperity will get where it is needed most.

However it his unclear whom to blame and also we have to take the blame with our ‚tight is right’ mentality.

გაბრიელე მიკალიცი წინსვლა – უკანდახევა: სიურეალისტური ომი 2014 წლის 8 ივლისს ისრაელმა ღაზას სექტორში სამხედრო ოპერაცია, სახელწოდებით „ოპერაცია – დამცავი ზღვარი“ წამოიწყო. მას შემდეგ, შვიდ კვირაზე ცოტა ნაკლებ დროში, ისრაელის მიერ დაბომბვის, პალესტინელთა სარაკეტო შეტევის, გატაცების, სიკვდილით დასჯისა და სახმელეთო ბრძოლის შედეგად, 2000 ადამიანზე მეტი დაიღუპა. მათი უმეტესობა ღაზას მშვიდობიანი მოსახლეობა იყო. აგვისტოს ბოლოს, IDF-მა (ისრაელის თავდაცვის შეიარაღებული ძალები) განაცხადა, რომ ჰამასმა და სხვა სამხედრო ჯგუფებმა ღაზადან ისრაელისკენ 4564 რაკეტა და ბომბდამშენი ისროლეს. IDF კი ღაზაში თავს დაესხა 5263 ობიექტს, დახოცა 2000-ზე მეტი და დაჭრა 10 000ზე მეტი მათგანი, რომელთაგან 70%, ღაზას ჯანდაცვის სამინისტროს, გაეროსა და ადამიანის უფლებების დამცველთა რამდენიმე ჯგუფის თქმით, სამოქალაქო პირები იყვნენ.

5 აგვისტოს OCHA-მ (გაეროს ჰუმანიტარულ საქმეთა კოორდინაციის ოფისი) განაცხადა, რომ ღაზას სექტორში მცხოვრები 520 000 პალესტინელი, სავარაუდოდ, დევნილად იქცა. მათგან 485 000-ს საკვებით სასწრაფოდ უზრუნველყოფა ესაჭიროებოდა. ღაზას მაცხოვრებელთა 17 200 სახლი მთლიანად განადგურდა, 37 650 კი დაზიანდა, თუმცა საცხოვრებლად ჯერ კიდევ გამოდგებოდა. ისრაელში კი 5000-დან 8000-მდე მოქალაქემ რაკეტებისა და ბომბდამშენების შიშით, დროებით მიატოვა საცხოვრებლები.

Gabriele Micalizzi Forward Retreat: A surrealist war On the 8th of July 2014, Israel launched a military operation which is designated Operation Protective Edge in the Gaza Strip. Since then, in a bit less than seven weeks more than 2.000 people died under Israeli bombardment, Palestinian rocket attacks, kidnapping, execution and ground fighting; the most of them were Gazan civilians.

At the end of August IDF (Israel Defense Force) reported that Hamas and other militant groups had fired 4.564 rockets and mortars from Gaza into Israel, while the IDF attacked 5.263 targets in Gaza killing more than 2.000 Gazans and wounding more than 10.000 of them, about which around 70% of the Gaza Health Ministry, UN and some human rights groups reported to be civilians. On the 5th of August OCHA (United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs) stated that 520.000 Palestinians in the Gaza Strip might have been displaced, of whom 485.000 needed emergency food assistance.

17.200 Gazan homes were completely destroyed and 37.650 homes suffered damage but were still inhabitable while in Israel, an estimated 5.000 to 8.000 citizens temporarily fled their homes due to the threat of rocket and mortar attacks.

გაეტანო ფიზიკარო გაუტეხავი. ცხოვრება ჭენების მანძილზე უკანასკნელ წლებში იტალიის საცხენოსნო ინდუსტრია ღრმა კრიზისს განიცდის როგორც მოცემული სექტორისთვის შეუსაბამო მართვის პოლიტიკის, ისე ქვეყანაში მოქმედი ეკონომიკური კრიზისის გამო. გადავწყვიტე, ცხენოსნობის ის მხარე მეჩვენებინა, რომელიც კრიზისს ეწინააღმდეგება და შეკვეცილი სახსრების მიუხედავად, კვლავაც ახერხებს ბევრი ფანის მოზიდვასა თუ შემჯვარებლების, მფლობელების, მეჯინიბეების, ჟოკეების, მწვრთნელების, მენეჯერებისა და ბუკმეკერების საქმით დაკავებას. სახსრების შეკვეცა მოცემულ სექტორზე მძიმედ აისახა – ჩორთით და ნავარდით მოასპარეზეთათვის განკუთვნილი 2011 წლის საპრიზო ფონდი – 200 მილიონი ევრო 2014 წელს 75 მილიონ ევრომდე შემცირდა. ამ სამყაროთი დაინტერესებამ მისი მრავალი ასპექტის შესწავლისკენ მიბიძგა, როდესაც ვცდილობდი ამ სამყაროსთვის დამახასიათებელი მომენტების დაჭერას. ამ ისტორიის სცენა სირაკუზას ხმელთაშუაზღვის იპოდრომია – ევროპაში ნავარდისთვის ერთ-ერთი საუკეთესოდ აღჭურვილი ადგილი. საცხენოსნო მოედანი 1995 წელს მოეწყო და აქ გამართულ სანახაობებს 20 000-ზე მეტი მაყურებელი ესწრება. სირაკუზაში საცხენოსნო მოედნის მოწყობამ ცხენოსნობის მრავალი სიცილიელი მოყვარულის მოლოდინი გაამართლა. ცხენოსნობისადმი ეს ვნება ყოველ წელს ვლინდებოდა ფლორიდიას ისტორიულ Palio dell’Ascensione-სა თუ ავოლის Palio di Santa Venera-ზე. საცხენოსნო მოედანს ადრეული დაარსებიდან უამრავი ხალხი სტუმრობდა. ის ეროვნული ცხენოსნობის ყველაზე მნიშვნელოვან შეხვედრებსა და მსოფლიოში ყველაზე განთქმულ ჟოკეებს მასპინძლობდა. მეზობელი რეგიონების – ფლორიდიასა და ავოლის ისტორიულმა ტრადიციებმა და ცხენისადმი სიცილიელთა მიჯაჭვულობამ განაპირობა ის ფაქტი, რომ წლების მანძილზე, ეს სამყარო არ ქრება. უამრავი ფანი, ფსონის დამდები და სფეროს მუშაკი ხვდება ერთმანეთს საცხენოსნო შეხვედრებზე ხმელთაშუაზღვის იპოდრომზე, რათა სრულად შეიგრძნონ ამ სამყაროს ხიბლი, რომელსაც მთელი თაობების წარმოსახვასა თუ მოგონებებს ავსებს და მფლობელებსა თუ ფსონის დამდებებს იმედსა და ოცნებებს უნერგავს.

Gaetano Fisicaro UNBROKEN Lives at canter In the last years, the italian horseracing industry has been suffering from a deep crisis due both to the management policy not much accurate to the problems of the sector and the economic crisis of country.

I decided to tell the horseracing that resists this crisis and that still manages to attract many fans and to give work, including breeders, owners, stableman, jockeys, trainers, managers and commissioners, despite the cuts. Cuts that have heavily impacted to the sector in recent years by more than 200 million euro in prize money of 2011 have seen a decrease in investments down to a prize money of 75 million euro for 2014, to be divided between a trot and canter. The interest in this world has led me to explore many of its aspects. Theatre of this story is Mediterranean Hippodrome of Siracusa, one of the best equipped for canter in Europe. The structure of the racecourse was founded in 1995 and has the presence of more than twenty thousand spectators. The realization of a racecourse in Siracusa’a area was the realization of an expectation of many sicilian’s horseracing enthusiasts. Passion every year reconfirmed during the historic “Palio dell’Ascensione” of Floridia, “Palio di Santa Venera” of Avola. The racecourse has lived in his early years hugr crowd, hosting some of the most important national horseracing meetings and most internationally renowned jockeys. The historic tradition of the two neighboring countries, Floridia and Avola, and strong attachment to the horse of the Sicilians have allowed over the years that this world does not disappear. There are many fans, betters and employees who find at horseracing meeting in the Mediterranean Hippodrome to live full the charm of this world capable to populates imagination and memories of generations and to feed hopes and dreams of owners and betters.

გაეტანო ფიზიკარო amaROMondo ROM-ის ამბის მოყოლა რთული საქმეა, რადგან ემოციები, რომლებსაც ის იწვევს, კომპლექსურია. ეს ხანგრძლივი და მძაფრი ისტორიაა, რომელიც იწყება მონათხრობით დევნისა და მიგრაციის შესახებ და შემდეგ გავრცელებული დისკრიმინაციის სერიას ეძღვნება, რომელიც ამ მოსახლეობას შეეხო. amaROMondo-ს შესახებ იდეა შემთხვევით დაიბადა ROM-ის თემთან შეხვედრისას, რომელიც კატანიას განაპირა ნაწილში მდებარე ველზე ცხოვრობს. ორი სიტყვის – „მწარე“ და „სამყარო“ – შეერთების იდეა იმ პრობლემებიდან მომდინარეობს, რომლებიც ამ ოჯახებს ცხოვრების მანძილზე და სამყაროში მათი ცალკეული გადაადგილებისას ჰქონიათ. ეს იტალიური ორი სიტყვის შეერთებაა, რომლითაც ტერმინი ROM მიიღება. ტერმინი ROM, რომელიც 1971 წელს ROM-ების პირველ მსოფლიო კონგრესზე მიიღეს, მოსახლეობის სხვადასხვა ჯგუფს მოიცავს. მათი დისკრიმინაციის ხანგრძლივმა წლებმა სათავე დაუდო დამაკნინებელ სახელებს, როგორიცაა „ბოშა“, რომელმაც დამამცირებელი დატვირთვა განსაკუთრებით აღმოსავლეთ ევროპაში შეიძინა, მაგრამ ROM-თა მუსიკის აღსანიშნავად კვლავაც გამოიყენება. მოსახლეობის მრავალფეროვნების გათვალისწინებით, ROM-ების ერთიან კულტურაზე საუბარი რთულია. თუმცა საერთო კულტურულ მახასიათებლებს შორის, მაგალითად, „დიდი“ ოჯახის მნიშვნელობა, მათი გამორჩეულობით სიამაყე და პრეტენზია მასზე, პროფესიული დამოუკიდებლობა, ადგილზე მიჯაჭვულობის არქონა და ოჯახში მიღებული განათლება შეგვიძლია მოვიხსენიოთ. ვარაუდობენ, რომ იტალიის ტერიტორიაზე ROM-ებს შორის 160 000 სხვადასხვა ეთნიკური ჯგუფი ცხოვრობს. თემი, რომელსაც შევხვდი, რუმინეთიდან იყო; ქვეყნიდან, რომლის დატოვებაც უნდოდათ ოჯახის უფროსის სიკვდილის შემდეგ, რასაც მათი ოჯახის დაშინების სერია მოჰყვა. იტალიაში, კერძოდ, კატანიაში, საფრანგეთსა და ჩრდილო იტალიაში გატარებული წლების შემდეგ, რამდენიმე წლის წინ ჩამოვიდნენ. თავშესაფრის ძიებაში, აქ მათ ქალაქის განაპირას ფეხბურთის მოედანი იპოვეს. რა თქმა უნდა, საცხოვრებელი პირობები საუკეთესო არ არის და ოჯახები იძულებული არიან, ჯურღმულებში, ცუდ პირობებში და სასმელი წყლის გარეშე იცხოვრონ. ზოგმა სამსახური იშოვა და ინტეგრაციისა და განათლების პროცესი წამოიწყო. ROM-ების ახლანდელი მდგომარეობა, რომლებიც ხშირად განტევების ვაცებად გამოჰყავთ, შემაშფოთებელია და ისინი თითქმის იძულებული არიან, მუდმივად ებრძოლონ ნეგატიურ წინასწარგანწყობას. ჩემს შემთხვევაში, ამ ხალხის გაცნობის შესაძლებლობა მქონდა. ნეგატიური წარმოდგენების საწინააღმდეგოდ, ხვდები მოკრძალებულ ადამიანებს, სიცოცხლის ყოვლისმომცველი წყურვილით.

Gaetano Fisicaro AmaROMondo Telling a story about the ROM is a complex task, because the complex is the set of emotions that arise. It’s a long and intense story that begins with a narrative of persecution and migration, and later dedicated to the series of widespread discrimination that affected these populations.

The idea of amaROMondo was born by chance, from a meeting with a community ROM that lives in a field on the outskirts of Catania.

The idea of combining the two words “bitter” and “world” stems from problems that these families have lived in their lives and in the course of their various movements in the “world”, and it is the union of the two words we get precisely in italian language the term ROM. The term “ROM”, chosen in 1971, at the First World Congress of ROM, refers to a variety of population groups. The long years of discrimination against them have given rise to the pejorative names, such as the term “Gypsy” that has acquired a pejorative connotation particularly in Eastern Europe, but is still used to indicate the music ROM. Given the diversity among populations, it is difficult to speak of a single culture ROM. Among the common cultural traits can, however, cite the importance of the “extended” family, the pride and the assertion of their diversity, independence in the exercise of a profession, the lack of local roots and the education given by the family.

It is expected that there are about 160,000 different ethnic groups in ROM on the Italian territory. The community that I met were from Romania. Country who wanted to leave after the death of the “boss” family, because from there began a series of acts of intimidation towards their family. The arrival in Italy and in particular in Catania, after having spent some years in France and northern Italy, takes place a few years ago where they had to deal with the first difficulty is that of a shelter, found the edge of a soccer field outskirts of the city. Of course, the living conditions are not the best and the families are forced to live in slums, poor living conditions and without drinking water. Someone has also found a job and started a process of integration and schooling. The current situation of Rom, often used as scapegoats by the company today is worrying and combat prejudice is almost a mandatory choice. In my experience I have had the opportunity to know these people, unlike the bias, you are shown and humble people with a great desire to live a life that until now has taken away everything.

ინზა ჰაგემანი და შტეფან ფინგერი ფილიპინებზე სექსუალური ბიზნესის ბუმია. ავიაბილეთების სიიაფით წახალისებული სექს-ტურისტებისთვის კუნძული პოპულარული სამიზნე გახდა. ევროპელ, ავსტრალიელ და ამერიკელ ტურისტებს არ ანაღვლებთ, რა მოხდება მათი წასვლის შემდეგ – ტურისტების მიერ ჩასახული ათასობით ბავშვი უმამოდ იზრდება ქვეყანაში, სადაც ბევრისთვის მათი „დასავლური“ გარეგნობა დედის მეძავობასთან ასოცირდება, რითიც არ უნდა იყოს სინამდვილეში დაკავებული ეს უკანასკნელი. ათასობით ბავშვსა და მოზარდს თეთრი კანი, წაბლისფერი ან ქერა თმა, თაფლისფერი ან ცისფერი თვალები აქვს. ისინი ევროპელების, ამერიკელებისა და ავსტრალიელების ნაშიერები არიან და ქვეყანაში, სადაც იმიგრაციის მაჩვენებელი თითქმის ნულს უტოლდება, თვალშისაცემად, უცნაურად „უცხოურად“ და განსხვავებულად გამოიყურებიან. ისინი უმალვე სტიგმატიზებული ხდებიან, როგორც მეძავების შვილები და სამუდამოდ – ზოგიერთი კი მთელი ცხოვრების მანძილზე – არასასურველ უცხოებად მიიჩნევიან.

Insa and Stefan Hagemann In the Philippines, the sex business is booming. Buoyed by cheap airline tickets, the island has become a popular destination for sex tourists. Here, travelers from Europe, Australia and the United States care little of what happens after they leave: thousands of children fathered by tourists grow up without them in a country in which for many the “Western look” is symbolized by the mother who is also a prostitute, no matter what she really does for living.

There are thousands of children and adolescents with white skin, brown or blond hair and light-brown or blue eyes. They are the offspring of Europeans, Americans or Australians and in a country where there is almost zero immigration they are quite noticeable, strangely foreign, oddly different. Immediately, they are stigmatized as children of prostitutes and forever – for a lifetime for most of.

ირვინგ ფილეგასი შორეულ ადგილას მუშაობა – თავი I. სატაცურის სეზონი, გერმანია ყოველ წელს, დაახლოებით 270 000 მუშა ჩადის გერმანიაში მოსავლის მოსაწევად. ყველანი უცხოელები არიან, უმეტესად პოლონელები და რუმინელები. ამ ხალხის გარეშე, მოსავლის აღება შეუძლებელი იქნებოდა, რადგან სამსახურის მაძიებელ გერმანელ უმუშევართა უმრავლესობა ასეთ სამუშაოზე არ თანხმდება. ისინი ყოველდღე მუშაობენ, დღეში 10 საათს. იწყებენ დილის 5 საათიდან. წელს (2013) ისინი კილოგრამ მოსავალში 27-57 ცენტს იღებენ – ეს სატაცურის ზომაზეა დამოკიდებული. მუშაობენ წვიმაში, სიცივეში თუ სიცხეში. ერთ-ერთმა მათგანმა მითხრა – კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება სამუშაოზე. ჩვენ ფულის შოვნა გვინდა და ამიტომ არც ამინდი გვანაღვლებს და არც უქმეები. ბოლო სეზონზე 4000 ევრო ვიშოვე და ამიტომ წელსაც დავბრუნდი. ჩვენს ქვეყანაში ეს ფული იქაურზე უფრო ღირებულია. ეს მოსავლის ამღებთა ჯგუფის ცხოვრების შიგნიდან დანახვის მცდელობაა, გერმანიის ერთ-ერთ ფერმაში რომ მუშაობენ, რომელიც ყოველ წელს იღებს უცხოელებს მოსავლის მოსაწევად. ნამუშევრები გვიჩვენებს არამხოლოდ იმას, თუ როგორ მუშაობენ ისინი სხვადასხვა ვითარებასა თუ ურთულეს პირობებში, არამედ მათ დასვენების პერიოდს, ერთობლივ ცხოვრებასა და ცხოვრების წესს, რომლითაც ეს ხალხი გერმანიაში მუშაობისას ცხოვრობს. პროექტით „შორეულ ადგილას მუშაობა“ მიზნად ვისახავ სხვადასხვა ქვეყანაში სეზონური მუშების გარემოს დოკუმენტირებას და არამხოლოდ მათი მძიმე შრომის, არამედ იმის ასახვას, თუ როგორ ცხოვრობენ სამუშაო სეზონის განმავლობაში. ეს ის მშრომელებია, რომლებიც იქ მიდიან, საითაც სამუშაო უხმობს. ზოგიერთი მხოლოდ ერთ სეზონზე მუშაობს და მერე შინ ბრუნდება, ზოგი კი ქალაქიდან ქალაქში, ქვეყნიდან ქვეყანაში გადადის მეტი სამუშაოს საძიებლად. მინდა ვაჩვენო, რისი გამოვლა უწევთ ასეთი სამუშაოს საპოვნელად და გავიგო ის აუცილებლობა, რომელიც ამ ხალხს თავისთვის და შინ მომლოდინე ოჯახისთვის უკეთესი ცხოვრების საძიებლად სამშობლოს მიტოვებას აიძულებს.

Irving Villegas Working Far Away – Chapter I. Asparagus season, Germany.

Every year, approximately 270 000 workers come to Germany to reap the harvest, they are all foreigners, most of them from Poland and Romania – without these people, it would be impossible to reap because most of unemployed German people who are looking for a job are not willing to do this work. They work every day, 10 hours a day starting at 5 o’clock in the morning.

This year (2013) they get 27-57 cents for each kilo of harvest, that depends on the size of the asparagus. They work whether it is raining or cold or hot. One of them said: “We come to work, we want to make money and that‘s why we do not care about the weather or free days. In the last season I have earned 4,000 euros and that‘s why I‘m here again this year. In our country, this money is more valuable than ours.” This is a look into the lives of a group of harvesters in one of the many farms in Germany that bring foreigners for their annual harvest: it shows us not only how they work in different situations and under the toughest conditions but also their leisure time, their life together and the lifestyle that these people have during their work in Germany.

My intention with the project “Working far away” is to document the circumstances of seasonal workers in different countries and not only their arduous work but also how they live during the working season.These are workers who go where the work calls them. Some of them go only for one season hand return to their country, others travel from city to city or country to country looking for more work, I want to show the things they must go through to obtain this type of job and to understand the necessity this people have to leave their country in order to obtain a better life for them and the family waiting for them at home.

ირვინგ ფილეგასი შორეულ ადგილას მუშაობა – თავი III. მიგრანტი სეზონური მუშები ესპანეთის ფინანსური კრიზისის პირობებში იბრაჰამი დასავლეთ საჰარიდან ამბობს: „სად იყვნენ ესპანელები 10 წლის წინ, როცა ჩვენ, იმიგრანტებმა, მარტოებმა ავიღეთ ზეთისხილის მოსავალი“. აქ, ხაენში მან სამუშაო ვერ იშოვა. ახლა თავშესაფარში ათევს ღამეს, რომელსაც ეს ქალაქი მუშებს სთავაზობს. ხვალ, დილაადრიან, ავტობუსით ესპანეთის სხვა ქალაქში მიდის სამუშაოს საძებნელად. 20 წელზე მეტია, რაც ესპანეთში მოგზაურობს და სეზონურ სამუშაოს ეწევა. წლების წინ, იმიგრანტები ზეთისხილის მკრეფავებად მუშაობდნენ, რადგან ესპანელების უმეტესობას ამ მძიმე სამუშაოს შესრულება არ სურდა. ახლა, როცა ესპანეთში კრიზისია, ხალხმა ნელ-ნელა სამუშაო დაკარგა და ერთადერთი გამოსავალი მინდვრად მუშაობა დარჩა, რის გამოც იმიგრანტებისთვის ვაკანსიები აღარ არის. ხაენი, ესპანეთში მდებარე ანდალუზიური ქალაქი, ამგვარი სეზონური იმიგრანტების ერთ-ერთი გასაჩერებელი ადგილია; იმიგრანტების, რომლებიც სხვადასხვა სამიწათმოქმედო სეზონზე სხვადასხვა ადგილას მუშაობენ. „ვიცი, რომ ბევრ ასეთ იმიგრანტს პირიდან ლუკმა გამოვაცალეთ“, ამბობს ანხელი, ესპანეთის მოქალაქე, რომელსაც საინჟინრო კომპანიაში ძალიან კარგი თანამდებობა ჰქონდა და კრიზისის შედეგად, იძულებული გახდა, ზეთისხილის მკრეფავად დაეწყო მუშაობა. დემბეი, ახალგაზრდა სენეგალელი, რომელიც პარკში სახელდახელოდ გაშლილ ბანაკში ცხოვრობს, ხაენის მახლობლად მდებარე ქალაქში 20 დღის განმავლობაში მუშაობდა. ის 8 წელზე მეტია, ესპანეთში ცხოვრობს და სეზონურ მუშაობას ეწევა. ამ მოსავლის აღების შემდეგ, თითქმის ყველა ჰუელვაში გადავა, სადაც მარწყვის სეზონი იწყება. ევროპაში ჩასვლის შემდეგ, ეს უამრავი იმიგრანტის ბედისწერა ხდება. ესპანეთში მოსახვედრად განვლილი გრძელი და სახიფათო გზის შემდეგ, ლუკმაპური უნდა იპოვონ და სამშობლოში დარჩენილ ოჯახსაც უნდა უგზავნონ ფული.

Irving Villegas Working Far Away – Chapter III. Migrant Seasonal Workers in the Spanish Financial Crisis.

Ibraham from Western Sahara says: “Where were the Spaniards 10 years ago when we, the immigrants, alone made the harvesting of the olives” Here in Jaén he didn’t find a job. Today, he is sleeping in the shelter that the city offers to these workers, tomorrow early in the morning, he’s going to take the bus to another city in Spain looking for work. For more than 20 years, he has been traveling and working throughout Spain as a seasonal worker. Years ago, immigrants worked in the olive harvesting because most of Spanish people did not want to take this arduous work. Now, after the crisis in Spain, people have begun to lose their jobs and the only option they have left is to work in the fields, leaving no vacancies for the immigrants. Jaén, Andalusian city in Spain, is one of the stops for these seasonal immigrants, who crosses the country working in different agricultural seasons. ”I‘m aware that we’ve taken jobs form the hands of many of these immigrants,“ – says Angel, a Spanish citizen who used to have a very good position in a construction company and was forced to work in the in olive harvesting after the crisis. Dembei, a young Senegalese who lives in an improvised campsite in a park, has worked for the following 20 days in a town near Jaén. He has been living and working as seasonal worker in Spain for over 8 years. After this harvest, almost everybody will go to Huelva where the strawberry season will begin. This is the destiny of many immigrants when they arrive to Europe. After a long and dangerous journey to arrive to Spain they must find a way to make a living here and send money to their family in their home country.

ხორდი პერდიგო აშურა – გლოვის დღეები ირანში ირანში, სადაც უმრავლესობას შიიტი მუსლიმები შეადგენენ, ისლამური კალენდრის პირველ თვეს – მუჰარამს საგანგებო მნიშვნელობა აქვს. ეს შავი თვეა, გლოვის დღეები, აკრძალული დრო. კულმინაციურია თვის მე-10 დღე – აშურა. შიიტი მუსლიმების უსაყვარლესი ლიდერის, იმამ ჰუსეინის მკვლელობა და მისი დატირება ძლიერი ტრადიციაა, რომელიც ირანში რელიგიაზე, პოლიტიკასა თუ ძალაუფლებაზე უფრო მაღლა დგას. ჰუსეინისა და მისი ოჯახისადმი სიყვარული მთავრობის მიერ დაკანონებულ ნებისმიერ წესზე ძლიერია და მთელ ერს აერთიანებს. ჩემი პროექტი ცდილობს იკვლიოს, რა აკავშირებს ირანელ ხალხს, რომლებიც აშურას დღეებს აღნიშნავენ – გლოვისა და ზეიმის კვირას, რომელიც მთელ ქვეყანას აძლევს გეზს. ჩემი მიდგომა ხალხთან ახლოს ყოფნას, მათთან ერთად ამ მომენტების გაზიარებას და მთელი ერის შეყვარებას ეყრდნობა. ამ პატივისცემისა და ჟურნალისტური სამუშაოს გათვალისწინებით, შემიძლია ვთქვა, რომ ჩემი პროექტი გრძელვადიან პროექტად იქცევა.

Jordi Perdigo Ashura. Mourning Days in Iran The first month in islamic calendar, Muharram, has a special meaning in Iran, where shiite muslims are majority. It’s the black month, the mourning days, the forbidden times. Being the highest point of it the 10th day of the month, the day of Ashura.

The murder and mourning of the most beloved leader of shiites muslim, the Imam Hussein, is a strong tradition that is bigger than religion, politics or power in Iran. The love given to Hussein and his family breaks any forced rule by government and got together the whole nation.

My project tries to discover what are the connections between iranian people using the Ashura days. A week of mournings and celebrations that define a whole country. My approach to do that is to be close to the people, share those moments with them and falling in love with a whole nation. From all the respect and with a journalistic work I can say that my project is becoming a long-term project.

ხორდი პერდიგო და ქრისტინა ალდუელა ლელობურთი – სააღდგომო თამაში დრო შეუზღუდავია, წესები – არ არსებობს, მოთამაშეთა რიცხვი განუსაზღვრელია – ვითამაშოთ ლელო! ეს თამაში ჭიდაობისა და რაგბის დაუნდობელი კომბინაციაა, რომელიც საქართველოში მდებარე შუხუთში ძალზე პოპულარულია. ყოველ აღდგომის კვირას, ამ სოფლის მაცხოვრებლები თავიანთ მიცვალებულებს ამ უძველესი თამაშით იგონებენ. ლელო სპორტიცაა და ტრადიციაც, მაგრამ ყველაზე მეტად ის ვნება, ძალა, რწმენა და თავდადებაა.

Jordi Perdigo Lelo Burti. Easter’s Game.

No time limits, no rules, an indiscriminate number of players—let’s play Lelo! The game is a no-holds-barred combination of wrestling and rugby that is very popular in Shukhuti, Georgia. Every Easter Sunday, the residents of this village remember their dead by playing this ancient game. Lelo is a sport, and a tradition, but most of all it’s about passion, strength, faith and devotion.

ქშიშტოფ რაკონი ტბები, რომლებიც ქრება ჩოვსკიე და როზნოვსკიე ორი ხელოვნური ტბაა, რომლებიც სამხრეთ პოლონეთში, მდინარე დუნაეცის გასწვრივ შეიქმნა. ეს ადგილები წლების განმავლობაში პოპულარული დასასვენებელი სივრცე იყო მილიონობით პოლონელისთვის, რომლებსაც საზღვარგარეთ მოგზაურობა აკრძალული ჰქონდათ, ან რომლებსაც 1989 წელს საზღვრების გახსნის შემდეგ, ამისთვის, უბრალოდ, საკმარისი სახსრები არ გააჩნდათ. ოქროს 70-იანებსა და 80-იანებში, როცა მრავალ მათგანს სანაპიროზე საკუთარი სახლი ჰქონდა, როგორც ჩანს, წარსულს ბარდება, რადგან ტბები ახლა შლამით ამოვსების ეროზიულ პროცესს განიცდის. მიუხედავად იმისა, რომ ადგილობრივმა მთავრობამ რეგენერაციისთვის დიდძალი თანხა გამოყო, აქაურობის მომავალი არცთუ ოპტიმისტური ჩანს.

Krzysztof Racon Disappearing lakes Czchowskie and Roznowskie are two artificial lakes created along the river Dunajec in southern Poland. For decades served as a popular vacation spot for millions of Poles that were not allowed to travel abroad or who after opening the boarders in 1989 simply could not afford to so. Golden 70s and 80s, when many had their summer house by the shore, seem to be gone now once the lakes undergo a erosive process of natural silting. Yet many people have their lives tied to the place.

Despite the fact that local authorities have invested heavily in its regeneration, the perspectives for the place aren’t too optimistic.

ვალერი მელნიკოვი მალი. უხილავი ომი

2012 წელს, მალის ჩრდილოეთში ამბოხებამ იფეთქა, სადაც ტუარეგებმა საკუთარი სახელმწიფო, აზავადი, დააარსეს და რასობრივი დისკრიმინაციისადმი პროტესტის ნიშნად, დამოუკიდებლობა გამოაცხადეს, რადგან მათი კანი ისეთი მუქი არ არის, როგორიც მალის მოსახლეობის უმეტესობის. მსოფლიომ მალიში სახელმწიფოსა და მისი იურისდიქციის გარეთ მოქმედი ძალის კონფლიქტის ახალი ტიპი იხილა, სადაც სეპარატისტებმა სამთავრობო ჯარებს მეზობელი ქვეყნის ტერიტორიიდან შეუტიეს. მალი, ამ თვალსაზრისით, ახალი პრეცედენტია. მეტიც, მიუხედავად იმისა, რომ კონფლიქტების ცოცხალი გაშუქება დიდი ხანია გავრცელებული პრაქტიკა გახდა, ბრძოლის არეალში არც ერთი რეპორტიორი არ შეუშვეს. კონფლიქტის ველი თავიდანვე, ფაქტობრივად, მიუწვდომელი იყო. შესაძლებლობა მომეცა, ქვეყნის ზოგიერთი ადგილი მომენახულებინა და კონფლიქტის შედეგების უშუალო მოწმე გავხდი.

Valery Melnikov Mali. The Invisible War In 2012, a rebellion broke out in the north of Mali, where the Tuaregs established and proclaimed the independence of their own state, Azawad, to protest against alleged racial discrimination, as the color of their skin is not as dark as that of the Malian majority. The world saw a new type of conflict emerge between state and non-state actors in Mali, where separatists attacked government troops from a neighboring state. Mali is a case in point in this respect. Furthermore, although live coverage of conflicts has long become common practice, not a single reporter was allowed into the combat zone. From the very start, the conflict area was to be virtually inaccessible. I was able to visit several parts of the country and witnessed the aftermath of the conflict first-hand.

სერენა დე სანქტისი ჯუნგლების ცრემლები „შევეცადე, უმწეო და უდანაშაულო, უტყვი ცხოველების ნაცვლად მესაუბრა. შევეცადე, მათი მტკივნეული ძახილისთვის ხმა მიმენიჭებინა“ (ქამალ ჯუნგ კუნვარის წიგნიდან “ოთხი წელი მარტორქისთვის“). „ჯუნგლების ცრემლები“ ნეპალსა და ინდოეთში დიდი მარტორქისა და აზიური სპილოს კონსერვაციის ამსახველი მიმდინარე პროექტია.

2003-დან 2007 წლამდე ნეპალში ანტიბრაკონიერული ოპერაციის ჯგუფი, ჩიტვანის ეროვნული პარკის დღევანდელი მთავარი მცველის, ქამალ ჯუნგ კუნვარის მეთაურობით, წარმატებით იბრძოდა ბრაკონიერთა წინააღმდეგ. დღეისთვის ჯუნგლებში, სულ ცოტა, ათასი ნეპალელი ჯარისკაცი პატრულირებს და 40-ზე მეტი საგუშაგოა მოწყობილი. ასამში არასამთავრობო ორგანიზაცია “Wild Trust of India”-ს მიერ ჩატარებული აღწერის თანახმად, იქ 2500 მარტორქა და 5500 სპილო ბინადრობს. მათ ერთ-ერთ პროექტს ველური ბუნების რეაბილიტაციისა და კონსერვაციის ცენტრი წარმოადგენს კაზირანგას ეროვნულ პარკში, სადაც გუნდი დიდი და მცირე ცხოველების ხსნითა და რეაბილიტაციითაა დაკავებული. მარტორქებსა და სპილოებს ბუნებრივ გარემოში დაბრუნებამდე 4 ან 5 წლის მანძილზე კვებავენ. ამ დიდ ცხოველთაგან ზოგიერთს ხსნა ბრაკონიერებისგან, პესტიციდებით მოწამლული ჩაის პლანტაციებისგან, კლიმატური ცვლილებებისა თუ ადამიანების მიერ გაჩაღებული კონფლიქტისგან ესაჭიროება.

Serena De Sanctis Jungle tears “I have tried to speak for the innocent and helpless animals that cannot speak for themselves. I have tried to give a voice to their painful cries.

(From “Four years for the Rhino” a book by Kamal Jung Kunwar.)

“Jungle tears” is an ongoing project about the conservation and rehabilitation of the greater one-horned rhino and the Asian elephants in Nepal and India.

In Nepal, from 2003 to 2007 the army and the Anti-poaching operation Team with Kamal Jung Kunwar, today’s Chitwan National Park chief warden, as the head of this operation, fought successfully against the poachers.

Today, at least a thousand Nepalese soldiers are patrolling the jungle and there are more than 40 posts.

In Assam, India according to the census of the NGO Wild Trust of India there are 2.500 rhinos and 5.500 elephants.

One of their projects is the Centre for Wildlife Rehabilitation and Conservation (CWRC) in Kaziranga National Park where a team rescue and rehabilitate big and small animals. Rhinos and elephants are feeding during 4 or 5 years, before being returned to their natural environment. Some of this big animals are rescued because of the poaching, pesticides from tea plantation, climate change or human conflict.

პაოლო მარკეტი ამაოების ფასი ჩემი ფოტოები მთელ მსოფლიოში არსებული ინტენსიური გამრავლების ფერმებში მიმდინარე აქტივობის დოკუმენტურ ასახვას წარმოადგენს. მისი მიზანია, ასახოს მაღალი მოდის მიერ ნაკარნახევი დაუნდობელი ღირებულებების მიღმა მიჩქმალული მსხვერპლშეწირვა. ამით დამთვალიერებელს სილამაზის სასტიკი სტანდარტების მიერ დომინირებული ამ კულტურული ტრენდის და მისი ბიზნესის მასშტაბების შესახებ მოვუთხრობ, რომლის წლიური ბრუნვა რამდენიმე მილიონ ევროს აღწევს. ამ ფართომასშტაბიან გეგმაში ცხოველთა მრავალი ჯიშია ჩართული, რომელთა სიცოცხლე მაღალი მოდის ინდუსტრიულ სექტორს ეწირება. ყველა ეს სახეობა ბეწვის, ბუმბულისა და ტყავის ტანსაცმლის წარმოებისთვის განსაზღვრული მოშენების მსხვერპლია. ერთ დროს კოლუმბიაში ვმუშაობდი, სადაც ნიანგების ინტენსიური მოშენება აღვწერე, შემდეგ პოლონეთში ვიმოგზაურე, სადაც წავების ფერმაში ვიმუშავე. „ამაოების ფასი“ საზარელი ფენომენის, დაკანონებული სიმხეცის უპრეცედენტო საბუთია, რომელსაც ათწლეულებია სჩადიან – მილიონობით ცხოველის განადგურებისა, რომლებიც აბსურდის ბაზარს ეწირებიან.

Paolo Marchetti The Price Of Vanity I’m documenting the activity into the intensive breeding farms all around the world with the goal to tell the sacrifice hidden behind the ruthless values expressed by the high fashion. I reported its cultural trend dominated by remorseless standards of beauty and its business volume that ammounts of several millions of euros per year.

In this broad scenario, there is a long list of animal species involved, whose existence is destined for the industrial sector of the high fashion and all of these species are condemned to intensive farming for the production of clothes with furs, feathers or leather.

At date, I worked in Colombia, where I told the intensive breeding of the crocodiles and later I travelled in Poland, working inside a minks intensive farm.

“The Price of Vanity”, is an unprecedented document on a terrifying phenomenon, a monstrosity in accordance with law that is perpetrating from decades, the extermination of milions of animals destined for an absurd market.

პაოლო მარკეტი ციებ-ცხელება დრო, რომელსაც ვუახლოვდებით, იმ დინამიკის იდეალურ ნიადაგს ქმნის, რომელიც, უმეტესად, ჩვენს შიშსა და დიქტატორული საბანკო სისტემების მიერ მოხვეულ ახალ პოლიტიკას ეფუძნება და რაც რისხვის ალს აღვივებს. მთავარ ფაქტორს, რომელიც ჩვენი საზოგადოების რისხვის ცეცხლზე ნავთს ასხამს, უდავოდ მიმდინარე კრიზისი წარმოადგენს, რომელიც ინდივიდს ჩიხში აქცევს. ამ ფაქტორებმა ადამიანებსა და იმ ფილოსოფიას შორის წინააღმდეგობის წინაპირობა შექმნეს, რომელიც ქადაგებს „ყველა – თავისთვის“. დამატებითი ფაქტორი, რომელიც ადამიანებს შორის წინააღმდეგობას ამწვავებს, ახლახან მომხდარი „ხმელთაშუა ზღვის რევოლუცია“, ე.წ. „არაბული გაზაფხულია“, რომელმაც ევროპის მოსახლეთა დიდ ნაწილს შორის შიშისა და რასობრივი უთანასწორობის მარცვალი გააღვივა. გლობალიზაციის ეპოქაში, ათიათასობით ადამიანი მთელ ევროპაში ყვირის: „მე ვარსებობ!“. „მე ვარსებობ და თქვენი კომპანიის პროდუქტი არ ვარ. მე ვარსებობ, იმიტომ, რომ ჩემი იდენტობა მაქვს, უნიკალური და არსებითი და ადამიანებს, რელიგიას, რასას მივეკუთვნები“.

Paolo Marchetti Fever The times in which we are moving towards, are the ideal breeding ground for dynamics, basically based on fear and the new policies imposed by dictatorial banking systems feeds the fire of rage.

The main factor that blows oxygen to the flame of anger in our society, is undoubtedly represented by the ongoing crisis, forcing the individual into a corner. These factors have created the conditions for a closure between people and the opening of philosophies based on “every man for himself.”

An additional factor that is fueling the closure between people is represented by the recent revolution Mediterranean, the so-called “Arab spring”, that has amplified the seed of fear and racial intolerance among people in much of Europe.

In the era of globalization, tens of thousands of people all over Europe, screaming to the world “I exist.”

“I exist and I am not a product of your company. I exist because I live my identity, unique and essential and I belong to a people, a religion, a race.”

პაველ ვოლკოვი საბრძოლო კლუბი საბრძოლო კლუბი აგრესიული ახალგაზრდების, დამწყები სპორტსმენების ან მათი გასართობია, ვისაც ყოველდღიური რუტინა მობეზრდა. საბრძოლო კლუბის წევრების შეხვედრის ადგილი სათამაშო მოედნები, შიდა ეზოები, ტყეები, ქალაქის შემოგარენი ან სპორტული დარბაზები შეიძლება იყოს. წესები არ არსებობს, არც გადასახადი. ყველას შეუძლია ამ კლუბის წევრი გახდეს. ყოველმა ახალბედამ უნდა იჩხუბოს. ასე რომ, შემოუერთდით კლუბს!

Pavel Volkov Fighting Club Fighting Club is an entertainment for aggressive youth, beginning sportsmen or for those who is simply tired of everyday routine. Play fields, courtyards, forests, outskirts of the city or sport gyms may be a meeting point for the members of a fighting club.

There are no rules, no payment, everyone can become a member of a fighting club, every newbie should fight. So, welcome to the club!

პაველ ვოლკოვი კუნძული „ოსტროვი“, ანუ „კუნძული“ ფსკოვის რეგიონში მდებარე საწვრთნელ სამხედრო ბაზას ეწოდება. აქაური ძირითადი კონტინგენტი ახალგაზრდა, 18-20 წლამდე ბიჭებისგან შედგება – ახალწვეულებისგან, რომლებიც ჯარში სულ ახლახან გაიწვიეს, მაგრამ უკვე სამხედრო ოსტატობას ეუფლებიან, იძენენ ფიზიკურ უნარჩვევებს, იარაღის ფლობას სწავლობენ და იდეოლოგიურ წვრთნას გადიან. კუნძულზე ცხოვრება ძალიან განსხვავდება ჩვეული ცხოვრებისგან, რომელსაც ბიჭები ადრე ეწეოდნენ. აქ განსაკუთრებული წესებია – დილის 6-ზე ადგომა, სროლა, ვარჯიში, სიმღერა, ვორქშოპები, სამხედრო მუზეუმების მონახულება. ბიჭებს აქ ინტერნეტით სარგებლობის უფლება არ აქვთ, ამიტომ გარე სამყაროს შესახებ ინფორმაციას მხოლოდ ოფიცრებთან გამართულ სპეციალურ შეხვედრებზე იღებენ, რომლებიც კვირაში ორჯერ იმართება. ყმაწვილების უმეტესობა ამბობს, რომ არმიაში ქვეყანაში არსებული არასტაბილური ვითარების გამო მოხვდნენ. ყველა ახალგაზრდა ჯარისკაცი ყურადღებით ადევნებს თვალს აღმოსავლეთ უკრაინაში მიმდინარე მოვლენებს. ახალგაზრდები არ გამორიცხავენ, რომ მალე ფრონტის ხაზზე ისინი შეიძლება აღმოჩნდნენ. შესამჩნევია, რომ ბევრი მათგანი ამის გამო ღელავს, მაგრამ ამას არ აღიარებს.

Pavel Volkov The Island Ostrov or “The Island” in English is a training military part of the rocket wax in the Pskov region. The main contingent there represents young boys not older than 18-20 – newbies, who recently joined the army, but now they are already attaining military prowess, acquiring physical skills with weapons and ideological training.

Life on the Island differs greatly from the usual life, which the guys used to lead before. There are some special rules there: waking up at six in the morning, shooting, drill, songs, workshops, visiting military museums. The guys can’t use the Internet there so they get all the information about the world events only from special meetings with the officers. They take place twice a week.

Most guys say they they willingly joined the army, because of the unstable situation in the country. All the young soldiers closely watch the course of events in the East of Ukraine. Young men do not exclude that in a short time they can be on the front line. It is noticeable that many of them are worried because of this, but they never show it.

სანდრა ჰოინი ჯენის სული დირკი (სახელი შეცვლილია) ოთხი წელია, გერმანიაში თავის სილიკონის თოჯინა ჯენისთან ერთად ცხოვრობს. გადაღლილობისა და მარტოობის გამო, 6000 ევროდ თოჯინა იყიდა. რადგანაც ნამდვილს ძალიან ჰგავს, თოჯინა მხოლოდ სექს-სათამაშო როდია. ის მისი პარტნიორი გახდა. დირკს ჯენის მიმართ ძლიერი ემოციური დამოკიდებულება ჩამოუყალიბდა. მას ჯენის საუბარი ესმის, მასთან ლაპარაკი და მისი სულის აღქმა შეუძლია. დირკი ბედნიერია. თოჯინა სიახლოვისა და დაცულობის განცდას უქმნის. მის გარეშე ცხოვრება არ უნდა. მათი ყოველდღიურობა ბინაში მიმდინარეობს, გარეთ არასდროს გადიან. დირკი მათ ერთობლივ ცხოვრებას საიდუმლოდ ინახავს.

Sandra Hoyn Jenny`s Soul Dirk (name changed) has been living together with his silicone doll Jenny for four years now in Germany.

After suffering a burnout and because he was lonely, he bought the doll for 6000 Euro. Because she looks so real, the doll is not just a sex toy, she has become a partner to him. Dirk has forged a strong emotional relationship with Jenny. He is able to hear Jenny, talk to her and perceive her soul. Dirk is happy. His doll gives him a sense of closeness and security. He would not want to live without her. Their everyday life takes place in the apartment, never outside. Dirk keeps their life together secret.

თომას შელი სუპერ-პრო! მიუხედავად იმისა, რომ ჰავანის მოსახლეობა თითქოს დაუსრულებელი სიღარიბის მდგომარეობაში იმყოფება, მჭიდრო საზოგადოებრივი მხარდაჭერის რესურსები არასდროს იწურება. ოცნება, ფაქტობრივად, ერთადერთია, რაც კუბაზე შეიძლება კაცს გააჩნდეს, კრივი კი კუბის ახალგაზრდობას სწორედ ამის საშუალებას აძლევს. ელეგანტურობა, სისწრაფე, ტექნიკური სრულყოფილება – ქვეყნის მოკრივეებს შესანიშნავი რეპუტაცია ჩამოუყალიბდათ. ჰავანა ვიეხას სახურავების თავზე მანათობელი მზის ქვეშ, ეს რეპორტაჟი კრივის უხმო მომენტებზე მოგვითხრობს – ახალგაზრდა კუბელების საწვრთნელ სესიებზე გამართულ შინაგან ჭიდილზე, რომლებიც სპორტის მეშვეობით ლუკმაპურის შოვნაზე ოცნებობენ. სწორედ აქ, გაპარტახებული ინფრასტრუქტურის პირობებში, ბობოქრობს ვნებები – იქ, სადაც იწრთობა უნარები და იბადება ოცნებები. გახდით სუპერპროფესიონალი!

Thomas Schell SuperPro! Although the residents of Havana City seem to be in an unending state of poverty, there is no shortage of intimate community support. Dreams are pretty much all you can have in Cuba and boxing allows Cuba’s youth to do just that. Elegance, speed, technical perfection – the Boxer of the country have thus developed an excellent reputation. Under the high sun above the rooftops of Havana Vieja this reportage covers the silent moments of boxing – the inner suffer between the hard training sessions of young Cubans – following there dream to make a living with there sport. It’s in these neglected infrastructures where passion emerges, where skills are forged and where dreams are born. Become a SuperPro!

სერგეი პონომარიოვი ღაზა 2014 წლის ღაზას ომი უკანასკნელი იყო ისრაელისა და პალესტინის სამხედრო დაჯგუფებას, ჰამასს შორის გაჩაღებულ კონფლიქტთა სერიაში, რომელმაც ღაზას სექტორი მთლიანად გამოფიტა. მოთუხთუხე დაძაბულობამ ივლისში იფეთქა, როცა ჰამასმა ისრაელის ქალაქებს სარაკეტო ცეცხლი გაუხსნა და ისრაელმა ვიწრო, მჭიდროდ დასახლებულ სანაპირო ხაზზე საჰაერო შეტევა განახორციელა, ბომბდამშენები ესროლა და საბოლოოდ, სახმელეთო შეტევაზე გადავიდა. ღაზაში, სადაც მოსახლეობის უმეტესობას ისრაელისა და ეგვიპტის მიერ გადაადგილება შეზღუდული აქვს, ბომბები შეიძლებოდა ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ ადგილას დაცემულიყო. ისრაელის თქმით, მათი სამიზნე ჰამასის წევრები იყვნენ, მაგრამ რადგან მათი უმეტესობა მშვიდობიან მოსახლეობას შორის ცხოვრობს, ისრაელი კი მათ საკუთარ სახლებშიც კი უმიზნებდა, ეს იმას ნიშნავდა, რომ ბომბები და რაკეტები ღაზას მრავალსართულიან სახლებსაც ხვდებოდა. სხვა შეტაკებებმა საკუთარ სახლებში ოჯახები და პლაჟზე მოთამაშე ბიჭები ამოხოცა. ბომბსაცავებიც კი არსად იყო, რომ მშვიდობიან მოსახლეობას თავი შეეფარებინა. ხალხი „გაეროს“ სკოლებისკენ გარბოდა, რომლებიც დროებით თავშესაფრებად გადააკეთეს, მაგრამ იქ ადგილი ყველას არ ყოფნიდა და თუკი ზოგმა ოჯახითურთ იქ ვაი-ვაგლახით მოხვედრა მოახერხა, სხვები ალალბედზე დარჩნენ და არ იცოდნენ, თავის შესაფარებლად სად წასულიყვნენ. ჰამასის მებრძოლები უმეტესად მიწისქვეშა გვირაბებში დარჩნენ, რომლებიც თავდასაცავად და ისრაელელების ზურგში მოსაქცევად მოამზადეს. ისრაელი ჰაერიდან მართვადი აღჭურვილობითა და სამხედრო თვითმფრინავებით იბრძოდა. შუაში საქონლის გრძელვადიანი ფაქტობრივი ბლოკადისგან ისედაც გასავათებული ღაზას მოსახლეობა იყო მოქცეული. ომი ღამის მუდმივ ავბედით დაბომბვებში და ნაშუადღევის დაკრძალვებში გადაიზარდა. დასასრულს 2000-ზე მეტი ადამიანი იყო დაღუპული, მათი უდიდესი ნაწილი – ღაზელები, მათ შორის – 500 ბავშვი. რეკონსტრუქცია დღემდე ძალიან ნელა გრძელდება, რის გამოც ათასობით ადამიანი ზამთარში თავშესაფრის გარეშეა დარჩენილი.

Sergey Ponomarev Gaza: The Gaza war in the summer of 2014 was the latest in a series of conflicts between Israel and the Palestinian militant group Hamas that have devastated the Gaza Strip. Simmering tensions erupted in July, with Hamas firing barrages of rockets toward Israeli cities and towns and Israel hitting the narrow, densely populated coastal strip with air strikes, shelling and eventually a ground invasion.

Inside Gaza, where most of the population is effectively trapped by Israeli and Egyptian travel restrictions, bombs could fall seemingly anywhere, any time. Israel said it was targeting Hamas operatives, but since many of them live among the population and Israel targeted them even in their homes, that sometimes meant bombs or missiles striking apartment towers in Gaza City.

There were other strikes that killed families in their homes or boys playing on a beach. There were no bomb shelters for the civilian population to flee to. People fled to United Nations schools that were turned into makeshift shelters, but there was not enough space for everyone, and some people squeezed in with family members or stayed put, simply unsure where to go for safety.

Hamas fighters stayed mainly underground in tunnels they had built to protect themselves and to infiltrate Israel. Israel fought from the air with drones and warplanes. In between were the people of Gaza, already long impoverished by the near-blockade of goods into Gaza. The war turned into a grim routine of overnight bombings and afternoon funerals. By the end, well over 2000 people were dead, the vast majority of them Gazans, including more than 500 children. Reconstruction so far has been extremely slow, leaving thousands without proper shelter into the winter.

მანუელა დიორი ლოლა ია ბონობო „ლოლა ია ბონობოს“ ველური ბუნების ნაკრძალი ტროპიკულ ტყესა და კონგოს დემოკრატიული რესპუბლიკის დედაქალაქს, კინშასას შორის მდებარეობს. ორგანიზაცია კლოდინ ანდრემ დააარსა 1993 წელს, მას შემდეგ, პირველი პატარა ბონობოს სიცოცხლე გადაარჩინა. დღეისთვის ლოლა ია ბონობო, რაც ნიშნავს „ბონობოების სამოთხეს“, 30 ჰექტარზე გაშენებული ოაზისია, სადაც ბონობოები – ერთგვარი ადამიანის მსგავსი მაიმუნები არიან დაცულები. ჩემი სერია ობოლი ბონობოს, სახელად ბომას ცხოვრებას ასახავს, რომელიც რამდენიმე კვირით ადრე, ნაკრძალის თანამშრომლებმა ბრაკონიერებისგან იხსნეს. ფოტოებზე ახალი დედობილი ესპერანსი ბომას მძიმე წარსულის დავიწყებაში ეხმარება.

Manuela Dörr Lola Ya Bonobo The wildlife sanctuary Lola Ya Bonobo is situated between rainforest and the capital of the Democratic Republic of the Congo called Kinshasa. In 1993, Claudine André founded the organisation after having saved the life of a first bonobochild. Today Lola Ya Bonobo, which means “paradise of bonobos”, is an oasis of 30 hectare to protect bonobos, a sort anthropoid apes.

My serie shows the life of the bonobo orphan called Boma, which was saved from poachers by employees of the sanctuary some weeks ago. In the pictures the new foster mother Esperance encourages Boma to forget its cruel past.

სტეფანო სკირატო შავი პომიდორი სამხრეთ იტალიაში, ფოჯას მახლობლად, რინიანო გარგანიკოში იზოლირებული სივრცეა. იქ კი გეტოა, რომელიც სოფლად იქცა – თავისი რესტორნებით და ბარებით. სეზონურ მუშახელს – ხშირად ცხოვრების უფლების არმქონე იმიგრანტებს – ერთი აფრიკელი მეთაურობს, რომელსაც აბსოლუტური ძალაუფლება აქვს და ის წყვეტს, ვინ იმუშავებს და ვინ – არა. ისინი პომიდვრის ინდუსტრიის უკანონო მუშები არიან. დამპალი ძელები და მათ შორის მიჭედებული ძველი ფანჯრები, მუყაოს კედლები და მიწის იატაკი. ძირს დაგებული ძველი ლეიბები და საბნები. არც დენია, არც წყალი, არც საკანალიზაციო სისტემა და არც რაიმე სახის მომსახურება. დასაბანად წყალი კასრში უნდა ჩაასხა და ქვაბით გაათბო. ზაფხულში გეტო მთელი იტალიიდან სამუშაოდ წამოსული იმიგრანტებითაა სავსე და ბარაკებში ზოგჯერ 1200 კაცი ჩერდება. ისინი რესტორნებს, ბარებს ან პატარა მაღაზიებს ხსნიან, სადაც პირველადი საჭიროების ნივთებს იაფად ყიდიან; ასევე, მანქანების შესაკეთებელ სადგურებს ამუშავებენ, რომლებითაც მუშები ველზე მიდიან. გეტოს მოსახლეობა წარმოშობის მიხედვით იყოფა – სპილოს ძვლის ნაპირები, ბურკინა ფასო, გვინეაკონაკრი, სენეგალი, ნიგერია, მალი და ბენინი. აფრიკელი მუშები, რომლებიც პულიაში მუშაობენ, ჩვენს ქვეყანაში წლობით ცხოვრობენ. ჩრდილოეთში კი ისინი მილანში, ტურინში, ბრეშაში ქარხნებსა და სამშენებლო მოედნებზე მუშაობდნენ. მერე სამუშაო კრიზისის გამო, სამხრეთისკენ წამოვიდნენ. სისტემას „შავი ლიდერები“ აკონტროლებენ – აფრიკელები, რომლებიც დიდი ხანია იტალიაში ცხოვრობენ და მინდვრის მეპატრონეებს კარგად იცნობენ. ჯგუფს ისინი კრებენ. ეს მათ უნდა მიმართო, თუ მინდვრად მუშაობა გინდა. ხუთასი გირვანქა პომიდორი 5 ევრო ღირს. 1,50 ევრო „ლიდერებისაა“, დანარჩენი – მუშის. ყუთის ავსებას საათს ანდომებენ. ათი ყუთი 35 ევროს უდრის – ეს ათი სამუშაო საათია. მინდვრამდე მისასვლელად და იქიდან წამოსასვლელად „შავ ლიდერს“ 5 ევრო უნდა. დღის ბოლოს კი მუშას 20 ევრომდე თუ აქვს შეგროვებული. „შავი ლიდერები“ ათჯერ მეტს შოულობენ.

Stefano Schirato Black Tomato

At Rignano Garganico, near Foggia, south of Italy, in an isolated area, there is a ghetto that has become a village, with its restaurants, its bars. Seasonal workers, often immigrants without a residency permit, are recruited

by African foremen who have absolute power and decide who works and who does not. They are the irregulars of the tomato industry. Rotten beams and old windows nailed between them held in the houses: cardboard walls and dirt floor, inside the old mattresses thrown to the ground and some blankets worn. There is no electricity or water, sewage system, or services. To wash you have to fill the tanks and heat the water in the pots. In summer the Ghetto is full of immigrants from all over Italy in search of work and the slums comes to accommodate over 1200 people. They open restaurants and bars of luck, small shops where you can buy items of basic necessities at low prices and shops to repair vehicles that serve to lead the workers to the fields. The Ghetto is divided by areas of origin: Ivory Coast, Burkina Faso, Guinea Conakry, Senegal, Nigeria, Mali and Benin. The African laborers who work in Puglia live in our country for years. In the North. They worked in Milan, Turin, Brescia, in factories and on construction sites. Then the crisis took away their jobs and they have gone to the South.

The system is controlled by the “black leaders”: Africans who are in Italy for a long time and know very well the owners of the fields. They recruit the team. It is with them that you have to talk if you want to work in the fields. A case of tomato of 500 pounds worth 5 euro, 1,50 euro is for leaders blacks, the rest is for the worker.

To fill a case it takes an hour. Ten cases are 35 euro, 10 hours of work. To get to and from the fields the black leader wants 5 euro and at the end of the day the employee has earned just over 20 euro. The leaders blacks earn ten times as much.

თომაშ ლაზარი ფიქრები ტოკიოზე უყურებ და რიდლი სკოტის „დანის პირზე მორბენალი“ გახსენდება. ყველა ეს შენობა, განათება და ქუჩებში ხალხის რაოდენობა.

2015 წლის თებერვალში იქ პირველად ვიმოგზაურე. მისით და იქ შემხვედრი ხალხით მოხიბლული ვიყავი. როგორ იცვამენ, როგორი მნიშვნელოვანია ამ კულტურაში ღირსება, ის, თუ რას ამბობ და როგორი გიჭირავს თავი. ამიტომაც გადავწყვიტე, ტოკიოს ქუჩებში ყოველდღიური ცხოვრების და ცხოვრების წესის შესახებ გამეკეთებინა ნამუშევრები. უმეტესად ომოტესანდოს, შიბუიას, შინჯუკუს და როპონგის რაიონებზე შევაჩერე ფოკუსი.

Tomasz Lazar Tokyo Reflections When you look at it, it reminds you of “Blade Runner” by Ridley Scott. All the buildings, lights and number of people on the streets.

In Ferbuary 2015, I took my first trip there. I was enchanted by it and people I met there. How they dress and how important is honor, what you say and how you behave is in this culture. Thats why I decided to do a work about daily life and lifestyle in the street of Tokyo. Mainly, I focused on Omotesando, Shibuya, Shinjuku and Roppongi districts.

ჟან მიშელ ვოჟი ქუჩაში ოჯახური გასეირნება მანეკენი ფანჯრის მიღმა ვერ განახებთ თმას ვუალის გრეშე Jean Michel Voge In the street Family walking Mannequin Behind the window can’t show hair without a vail

ჟან მიშელ ვოჟი დაუსრულებელი, წამებულთა ქალაქი ისპაჰანში, ერაყთან 1990-1992 წლების ომის დროს დაღუპული ჯარისკაცების პატივსაცემად სალოცავის წინ სკოლის მოსწავლე გოგონები ისპაჰანის ცენტრში ხელბურთის თამაშისას სამხედრო მამაკაცი კედელზე ახალი ამბების კითხვისას უნივერსიტეტის უნიფორმები დღის ბოლო, თეირანის ბაზრის გამოსასვლელი თეირანის მეტროში ირანელი ახალგაზრდა ბიჭი სახასიათო გამოხედვით Jean Michel Voge The unfinished city of the martyrs in Ispahan in honor of the soldiors during the war with irak in 1990-92 In front of the place of prior Young school girls playing voley ball in center Ispahan place Military men Reading news on wall Specific suits for university End of the day exit of the teheran bazard In the tube in teheran Young iran boy with specific looking

ჯოვანი კოკო ბალკანეთის ომების დაწყებიდან ოც წელიწადზე მეტი გავიდა. მშვიდობის ხუთი ათწლეულის შემდეგ, ევროპაში ომი კვლავ 1991 წლის 26 ივნისს გაჩაღდა და მას შეიარაღებული კონფლიქტების კიდევ ათი წელი მოჰყვა.

2008 წლის 17 თებერვალს კოსოვომ თვითნებურად გამოაცხადა სერბეთისგან დამოუკიდებლობა. 2012 წლის სექტემბერში კოსოვოს მართვის საერთაშორისო ჯგუფმა (ISG) მის ზედამხედველობაზე უარი განაცხადა და კოსოვოს რესპუბლიკა მთლიანად დამოუკიდებელი გახდა. ახალი სახელმწიფოს დაბადება მშვიდობის დადგომას არ ემთხვევა. სიღარიბის მაჩვენებელი ძალზე მაღალია და სოციო-ეკონომიკური ვითარება – კრიტიკული; უმუშევრობა თითქმის 40%-ს აღწევს, ინფრასტრუქტურა ან ნადგურდება, ან საერთოდ არ არსებობს. ამასობაში კი თავს ეთნიკური შეჯახებები იჩენს. ძალადობამ და სიძულვილმა ისეთ პიკს მიაღწია, რომ მომდევნო თაობებისთვის მშვიდობიანი თანაცხოვრება უკვე შეუძლებელი ხდება.

Giovanni Cocco More than twenty years have passed since the beginning of the Balkan wars. After five decades of peace, a war broke out again in Europe on 26 June 1991, triggering another ten years of armed conflicts. On 17 February 2008 Kosovo self-proclaimed its independence from Serbia. In September 2012, the International Steering Group for Kosovo (ISG) accepted to end its supervision and the Republic of Kosovo became fully independent. The born of a new state does not coincide with the beginning of a time of peace. Poverty rates are very high and socio-economic conditions are critical: the unemployment rate almost reaches 40%, infrastructures are either decaying or completely absent, while ethnic clashes are on the rise. Violence and hatred have reached such a peak that a peaceful cohabitation will be impossible for future generations.

ჰანეს იუნგი ცრუ სამშობლო „უსახლკარობა ტანჯვაა“ ფიოდორ დოსტოევსკი ისინი ლუდვიგსჰაფენში დაიბადნენ, ემსდეტენში, მიუნსტერსა თუ ოტენდორფში (გერმანია) გაიზარდნენ. მათი მშობლიური ენა გერმანულია. მათი მშობლები გერმანიაში ომის დროს, ადრეულ ოთხმოცდაათიანებში გადასახლდნენ. და აი, ათწლეულისა თუ მეტის შემდეგ, უკან, კოსოვოში დეპორტირებული ბავშვების მთელი თაობა ცრუ სამშობლოში ცხოვრობს. კოსოვოში ორწელიწადნახევარი ვიმოგზაურე. ოდესღაც გერმანიაში მცხოვრებ დეპორტირებულ ბოშებსა და აშკალებზე ვაკეთებდი რეპორტაჟს. ვხვდები ბავშვებს, რომლებიც მეკითხებიან: რატომ გამასახლეს? ჩვენ გერმანიაში დავიბადეთ! კოსოვოში რა უნდა ვაკეთოთ? ვზივარ, ვუსმენ და მათთვის სათანადო პასუხს ვერ ვპოულობ. ვკითხულობ გერმანიიდან გამოგზავნილ წერილებს, ვუსმენ სატელეფონო საუბრებს გერმანიაში მცხოვრებ მეგობრებთან და ვეხმარები გერმანიის მთავრობისთვის გასაგზავნი წერილების წერაში. რას ნიშნავს „შინ“ ამ ბავშვებისთვის, რომლებიც გერმანიაში გაიზარდნენ? „შინ“ რწმენა და ნდობაა. მაგრამ სწორედ ეს აკლიათ ოჯახებს დეპორტაციის შემდეგ. გერმანიამ გაასახლა ეს ოჯახები. გერმანიაა ის ქვეყანა, სადაც დაბრუნება უნდათ.

Hannes Jung False Home „Being without home is suffering.“ Fyodor Dostoyevsky

They are born in Ludwigshafen, raised in Emsdetten, Münster or Otterndorf (Germany). Their native language is German. Their parents went to Germany during the war in the early nineties. And after a decade or longer, there is a generation of children living in a false home, deported back to the Kosovo.

I have been travelling for two and a half years to Kosovo, reporting about deported Roma and Ashkali who used to live in Germany. Again and again I meet children who ask: Why have they deported me? We were born in Germany!

What will we do in Kosovo?

I sit and listen to them and I don’t have a proper answer for them. I read letters from Germany, listen to calls to their frends to Germany and help write letters to the officials in Germany.

What means “home” to these children, who’re raised in Germany?

Home is confidence and trust. But this is exactly missing in those families after their deportation.

Germany deported these families. Germany is the country which they want to go back.

ჯეოსელის მობილური ფოტო

geocell mobile photo იოზეფ კუბიჩეკი პროტესტი 2014 წლის 19 ივლისს, პარიზში მდებარე ლა შაპელის ბულვარის მიმდებარე ტერიტორია პროტესტმა მოიცვა. მიმდინარეობდა მძვინვარე პროტესტი და ქუჩების მასობრივი განადგურება ისრაელ-პალესტინის საზღვარზე მშვიდობის მოთხოვნით. პროტესტანტები საფრანგეთის მთავრობისგან ისრაელის მხარდაჭერაზე უარის თქმას მოითხოვდნენ. ტელეფონის გამოყენება მომიწია, რადგან დიდი კამერა უსიამოვნო ყურადღებას იქცევდა. ზოგი პროტესტანტი გაბრაზებული იყო და ეშინოდა, ფოტოზე ვინმეს არ ამოეცნო. საინტერესო იყო, რომ ეს უეცარი, პატარა ომი ერთ მშვენიერ, პარიზულ დღეს, ადგილობრივ ყოველდღიურობას მაინცდამაინც არ შეხებია. ხალხს თავისი საქმე აქვს. ისინი უმეტესად პოლიციაზე ბრაზობდნენ, რომელიც ბლოკადის მიღმა არავის უშვებდა. სანამ პარიზის ერთ ცენტრალურ ნაწილში ერთი ბრბო იბრძოდა, მეორე ნაწილში ხალხი დიდ მუსიკალურ ფესტივალზე ერთობოდა.

Josef Kubicek “Protests” Protests took place around Boulevard LaChapelle, in Paris on the 19. July 2014.

Violent protest and mass street destruction in the name of peace on Palestinian-Israel border. Protesters demanded french government to stop supporting Israel. I had to use my cellphone because the big camera was getting to much unpleasant attention. Some protesters were angry and afraid of being recognized on photos. Interesting was that this little sudden war in the middle of ordinary parisian day didn’t interfere much with local life. People mind their own business. People were mostly angry at cops as they didn’t let people pass through some blockades.

While crowds in one central part of Paris were fighting, in another one had fun at a big music festival...

დავიდ კლამერი რიქშას სკამები კოლკატაში ინდოეთის ჩრდილოეთ ნაწილში მდებარე კოლკატაში ველო-რიქშების სკამები ლამაზად არის მორთული ზედ დაწებებული პლაკატებით, რომლებზეც ხილი, ბოსტნეული და საყვარელი კინოვარსკვლავებია გამოსახული – ეს უკანასკნელნი ხშირად რომანტიკულ, ან საბრძოლო პოზაში გვხვდებიან. მგზავრი, რომელიც სკამზე ჯდება, იძირება სამყაროში, რომელიც ბევრად უფრო ფერადია, ვიდრე ქალაქის ქუჩები მის გარშემო.

David Klammer Rikshaw Seats in Kolkata In the north of Kolkata, India, the seats of the bicycle rikshaws are beautifully glued with wallpapers, showing fruits and vegetables and pictures of some favourite filmstars, often in a romantic or in a fighter pose. A passenger taking his seat is allured into a worls that is mor colourful than the surrounding streets of the city.

გერა არტემოვა ბოტანიკური ბაღი პროექტი კიევის ბოტანიკურ ბაღში, 2014 წლის მაისში შეიქმნა. სერია ავტორის შინაგან მდგომარეობას ასახავს უკრაინაში, 2014 წლის ზამთარსა და გაზაფხულზე განვითარებული ტრაგიკული მოვლენების შემდეგ. ეს ნორმალურ ყოფაში დაბრუნების მცდელობაა; მძიმე ზამთრის შემდეგ, სინათლისა და განახლების ხილვის სურვილი ერთგვარი თერაპიაა. მაგრამ მცენარეთა ჩახლართული ფორმების, მზის სხივებისა და წყლის წვეთების მიღმა, მშფოთვარე სურათები იკვეთება.

Gera Artemova Botanic Garden The project was created in Kyiv Botanic Garden in May 2014.

This series reflects the internal state of the author after the tragic events occurred in Ukraine during the winter and spring of 2014.

This is an attempt to return for a moment to normal life, a desire to see the light and renewal after a hard winter, a kind of therapy. But disquieting images are lurking beyond an intricate pattern of plants, rays and drops of water.

ლესლი ჰოლ ბრაუნი ზოგჯერ ისე ხდება, რომ ახალ გზას ადგები და თავზე ხელს იღებ. შეიძლება რამე ცუდი შეგემთხვა, ან ასაკი გეპარება და ისეთი განცდა გაქვს, თითქოს ცხოვრება გვერდს გივლის. ამიტომ ახალ გზას ირჩევ და რაც მოხდება, მოხდეს. ახალ სამყაროს, ახალ გამოცდილებას იკვლევ და უკან არ იხედები. ერთი სიცოცხლე გაქვს და არ უნდა გაფლანგო. ადრეულ თინეიჯერობაში ცოტა ხანს კალიფორნიაში ვცხოვრობდი. ჩემმა მშობლებმა ოჯახით შუა დასავლეთში გადასვლა რომ გადაწყვიტეს, რათა ახალგაზრდა კანონდამრღვევად არ ვქცეულიყავი, ისეთი განცდა მქონდა, თითქოს გული ამომგლიჯეს. ამიტომ მოზრდილობაში, როგორც იქნა, იმ ადგილს ვუბრუნდები, მუდამ ჩემი ჭეშმარიტი „მე“-ს დაბადების ადგილად რომ ვთვლიდი. კალიფორნიის შტატი კომპიუტერით შევისწავლე, რომ ჩემი იდეალური ადგილი მეპოვა. ბოლოს იმის დროც დადგა, რომ „ოქროს შტატი“ პირადად შემესწავლა. თავგადასავალი ლოს ანჯელესში დავიწყე და ბევრი გზატკეცილი გავიარე, ყველა მიმართულებას მივყვებოდი. თავზე ხელი ავიღე. „ჯოშუა თრი“ ავირჩიე – ის ადგილი, სადაც ადრე არასდროს ვყოფილვარ. ეს ჩემს პირველ გამოცდილებას, იმ ადგილს აღწერს, რომელსაც „შინ“-ს ვუწოდებ.

Leslie Hall Brown There’s a time you walk down a new path and throw caution to the wind. Perhaps something bad has happened or age is creeping up on you and it feels life is passing you by. So you take that new path and let what will happen, happen. You delve into a new world, a new experience and don’t look back. You are given one life and it won’t be wasted. I lived in California briefly as a young teen and when my parents chose to move our family to the Midwest to save me from becoming a juvenile delinquent I felt my heart had been ripped out. So finally as an adult I am returning to the place I have always felt was the birthplace of my true self. I explored the State of California on the computer looking for my perfect place. Finally it was time to go explore the Golden State in person. I began the adventure in Los Angeles and traveled various highways, fanning out in all directions. I am throwing caution to the wind. I chose Joshua Tree, a place I had never been to before. This is about my first experience with the place I will call home.

მარკო შპინერი დღე, როცა დრო განიკურნა ეს პროექტი, ზოგადად, დროის აღქმის განკურნებას ისახავს მიზნად. ეს მაგიური დოკუმენტია, რომელიც დროის დღევანდელ, დანაწევრებულ აღქმას კურნავს. წარმოიდგინეთ მზიანი დილა ნიუ იორკის მე-5 ავენიუზე. მერე დაადგინეთ, რა დროზეა მომართული თითოეული გამვლელის გონება. აქ ათასობით სხვადასხვა ინდივიდუალურ დროს შევხვდებით – სამუშაოს შესახებ ფიქრებში გახვეულს, სმარტფონებზე კონცენტრირებულს, ან დილის ყავზე მოფიქრალი ადამიანების ასობით სხვადასხვა დროს. ეს მაგალითი ხაზს უსვამს, თუ როგორი ფრაგმენტულია დროის აღქმა მაღალგანვითარებულ ქვეყნებში. სურათები შვეიცარიაში, ბრეგალიაში – სენტ-მორიცსა და იტალიის საზღვარს შორის მდებარე პატარა ხეობაში გადავიღე. ეს ის ადგილია, სადაც დროის აღქმის მთლიანობა კვლავაც დაურღვეველია. შეიძლება ითქვას, ფოტოები დროიდან ამოვარდნილია. ისინი ამ ადგილის სიმშვიდეს გადმოგვცემენ; ადგილის, სადაც სკამი თვეობით, ან სულაც, წლობით იცდის მოთმინებით, როდის დაჯდება მასზე ვინმე.

Marco Spinner The Day Time Healed

This project is a healing stone for time perception in general. It is meant as a magical document that cures the fractured time perception of today. Imagine 5th Avenue in New York on a sunny morning. Then examine which time all pedestrians‘ minds are on. We will easily find over a thousand different individual times: enveloped in thoughts about work, hundreds of different times for people concentrating on their smartphone, or thinking about morning coffee, etc. This example is to highlight that time perception is very fragmented in highly developed nations.

The images were made in Bregaglia, a small valley in Switzerland between St. Moritz and the Italian border.

It is a place where time perception is still whole. The images are fallen out of time so to say. They convey the tranquility of the place. A place in which a chair patiently waits for months or even years before someone sits on it.

მარკო შპინერი გიჟის ამბავი ფოტოსერია „გიჟის ამბავი“ ცდილობს, საჯარო პუბლიკის თვალში ფსიქიური დაავადება რაიმე პოზიტიურად აქციოს. ეს იმ მდგომარეობის სიმბოლური თვალისშევლებით ხდება, რომელიც მოსახლეობის 90%-ისთვის, როგორც წესი, დაფარულია. ფოტოები დახურულ ფსიქიატრიულ დაწესებულებაში გატარებული დროის მანძილზე იქნა გადაღებული. ეს გამონაკლისი და ძალზე იშვიათი მოვლენაა. თავად მარკო შპინერი ამბობს, რომ სერიაზე მუშაობა „არეული ფსიქიკური ჯანმრთელობის“ იდეის შენარჩუნებაში დაეხმარა. მისი შთაბეჭდილებები ქრონოლოგიურადაა დალაგებული. ფოტოგრაფი ცალკეულ ფოტოებს 90 ან 180 გრადუსით ატრიალებს. ეს საკვირველი ეფექტი იმისთვისაა განსაზღვრული, რომ მანიის შესახებ უფრო ინტენსიური ინფორმაცია გადმოგვცეს, ანდა სიგიჟის შუაგულში სიჯანსაღის გაელვების მომენტი ასახოს. ფოტოები ამ გზით უფრო სურათებად აღიქმება, ვიდრე ილუსტრაციად. სურათების კომბინაციები თითქმის თავისით ჩნდება და გვიჩვენებს არა რაღაც ცხადსა და გარკვეულს, არამედ შესაძლებლობებს. როგორც წესი, ფსიქიურად დაავადებულთა შემოქმედებას „აუტსაიდერული ხელოვნების“ იარლიყი აქვს მიწებებული. მოცემული პუბლიკაცია ასეთი კატეგორიზაციის საწინააღმდეგო მკაფიო გამოწვევას წარმოადგენს.

Marco Spinner A Madnan’s Tale

The picture series A Madman’s Tale attempts to turn mental illness into something positive for the general public. This is done by providing a symbolic glimpse at a condition that normally remains hidden from 90 percent of the population. The photographs were made during a stay in a closed psychiatric ward.

This is an exceptional and very rare occasion. Marco Spinner himself says that working on the series helped him to hold on to the idea of »sanity in delusion«. His impressions are arranged chronologically. The photographer rotates individual images by 90 or 180 degrees. This surprising effect is designed to convey a more intense view of mania, or to display the glow of health in the midst of madness. The images thus become more pictures than illustrations. The image combinations come about almost on their own, demonstrating possibilities rather than certainties. As a rule, art by the mentally ill is labeled »Outsider Art«. This publication resolutely defies such categorization.

მამუკა ჯაოშვილი უსათაურო

Mamuka Jaoshvili Untitled

ტომაშ ლაზარი ქალაქის დღიური „ქალაქის დღიური“ ჩემი პერსონალური ნამუშევარია ჩემსავე მშობლიურ ქალაქში მოგზაურობის შესახებ. ამით მის ხელახლა აღმოჩენასა და გაგებას ვცდილობ. ქალაქი მუდმივად იცვლება. გარდა ამისა, ქალაქის შესახებ დაგეგმილ გრძელვადიან პროექტზე მუშაობისას, ფოტოებს ჩანახატების წიგნაკად ვიყენებ.

Tomasz Lazar City Diary “City Diary” is my personal work about travelling through my hometown. Trying to rediscover it and understand. The city is constantly changing. Additionaly, I use those images as my personal scrapbook while working on my long-term project about my city.

მიჩიკო მაკინო ერთ მშვენიერ დღეს, შეიძლება ცხოვრება საინტერესო ხალხთან და საოცარ მომენტთან შეხვედრის შესაძლებლობით არის სავსე... ყველა და ყველაფერი მიყვარს, რაც ცხოვრებაში მხვდება. მინდა ისევ და ისევ შევხვდე შესანიშნავ ხალხს და განვიცადო განუმეორებელი წუთები. იმედი მაქვს, ერთ დღეს მათ კიდევ ერთხელ შევხვდები ... შეხვედრამდე!!:) ... სულ ვფიქრობ, ცვლილებები გამუდმებით მოედინება და მუდმივი არაფერია. ჩემთვის ყოველი წამი ძალზე ძვირფასია. ამიტომ მინდა, რომ ფოტოები გადავუღო და ასე „მოვიხელთო“ ის.

Michiko Makino Oneday maybe Life is full of chances to meet interesting people and wonderful moment...

I love everyone and everything coming across my life wish to continue to meet wonderful people and moment and hope to meet them all again some day...

CU again !! :) ……

I always think that all things are in flux and nothing is permanent.

Every moment is so precious for me, so I’d like to take pictures for catching it.

მიჩიკო მაკინო ვიდრე თვალებს დახუჭავდე „მდინარის დენა არასდროს წყდება, წყალი კი როდი რჩება იგივე. ქაფი წყლის ზედაპირზე ტივტივებს იბნევა, ფორმას იცვლის, დიდხანს არასდროს აყოვნებს. ასეა ადამიანიც და მისი საცხოვრებლებიც ამქვეყნად.” კამო ნო-ჩომეი, „ხილვები დაფლეთილი სამყაროს შესახებ“ ვიდრე თვალებს დახუჭავდეთ, შეიძლება იგონებდეთ, რა ხდებოდა, ვის შეხვდით, რაზე ისაუბრეთ ამ დღეს. სულ უკანასკნელ მომენტშიც ასე გაიხსენებთ თქვენს ცხოვრებას. ყველაფერი ძალზე სწრაფად იცვლება, მუდმივობას არაფერი აკავებს.

Michiko Makino Before closing your eyes “The flowing river never stops and yet the water never stays the same.

Foam floats upon the pools, scattering, re-forming, never lingering long.

So it is with man and all his dwelling places here on earth.”

Visions of a Torn World by Kamo-no-Chomei

Before you closing your eyes, you might remind what happened, who you met, what you talked on that day. You would retrace your life in the same way at the very last time.

Things are changing very quickly and nothing kept them just as it is.

სიმონა ბონანო კრისტალური გემი „კრისტალური გემი სავსეა. ათასი გოგოა, ათასი კაიფი. დროის გატარების მილიონი გზა. რომ დავბრუნდებით, შემოგძახებ“. (ნაწყვეტი The Doors-ის სიმღერიდან “The Crystal Line”).

Simona Bonanno The Crystal Ship “The Crystal Ship is being filled. A thousand girls, a thousand thrills. A million ways to spend your time; when we get back, I’ll drop the line.”

ნადეჟდა პავლოვა საავადმყოფოში საავადმყოფოები ის ადგილია, სადაც დიდძალი ტკივილი და სიყვარულია კონცენტრირებული. გვჯერა, რომ თუ საყვარელ ადამიანებს თან ვახლავართ, უფრო მალე გამომჯობინდებიან. ზოგჯერ მათ ვკარგავთ, მაგრამ მათ მიმართ ჩვენი გრძნობები უცვლელი რჩება.

Nadezhda Pavlova Hospital attendants Hospitals are places where many pain and many love is concentrated. We believe, if we accompany our beloved people, they will recover faster. Sometimes we lose them, but not the feelings addressed to them.

ანე კატრინი Anne Kathrin ჰიჩკოკისეული წამი Hitchcock Moment

დარო სულაკაური Daro Sulakauri

სერგი ბარისაშვილი Sergi Barisashvili

ცეცხლი Fire

ლომისობა Lomisoba

მარტინ კოზა Martin Kosa გიჟი Crazy Guy

Michiko Makino

მიჩიკო მაკინო Michiko Makino

მიჩიკო მაკინო

ტოკიო კინგიო Tokyo Kingyo

ტოკიო კინგიო Tokyo Kingyo

სიმონა ბონანო Simona Bonanno

სიმონა ბონანო Simona Bonanno

ძაღლები Les Chiens

დაიან ერბასის ფოტო კედელზე Diane Arbus on the Wall

დიდიე ბიზე Didier Bizet სასტუმრო “ემირ კუსტურიცას“ მთავარი მოედანი, სერბეთი, 2014 Main square at Emir Kusturica Hotel, Serbia 2014

ხაშაიარ შარიფე Khashayar Sharifaee

ხაშაიარ შარიფე Khashayar Sharifaee

ხაშაიარ შარიფე Khashayar Sharifaee

მატარებელი The Train

მლოცველი მწყემსი The Prayer Shepherd

თაობებს შორის სხვაობა The Difference between Generations

ვალერი მელნიკოვი Valery Melnikov უსათაურო Untitled

ედი ჯერალდი Eddie Gerald

ედი ჯერალდი Eddie Gerald

ედი ჯერალდი Eddie Gerald

სცენები ისრაელიდან Scenes from Israel

სცენები ისრაელიდან Scenes from Israel

სცენები ისრაელიდან Scenes from Israel

იოაჰიმ ჰილდებრანდი Joachim Hildebrand ხელის წავლება Grip

თომაშ ლაზარი Tomasz Lazar

თომაშ ლაზარი Tomasz Lazar

ვლადიმირ ანტაკი Vladimir Antaki

დისკო Disco

იოკოშიმა Yokohama

ქუჩის გადაკვეთა Cross

ფელიქს ფონ დერ ოსტენი Felix von der Osten

ელისაბედ მეძმარიაშვილი Elisabed Medzmariashvili

Falltivities Falltivities

იმერეთი ImereTi

ნატალია ბურდული Natalia Burduli გეოგრაფია Geography

ქეთევან მაჭავარიანი Ketevan Machavariani სერიიდან “ზღვა” From the Series “Sea”.

ვოუტერ ვან ვერენბერგი Wouter Van Vaerenbergh ზღვა Mare

ლანჩის დრო Pride of Spitalfields pub-ში, ლონდონი Lunchtime at the Pride of Spitalfields Pub, London

სუიდლენდის შესახვევი, ლონდონი Swedeland Court, City of London

ქრისტოფერ ბუთი Christopher Booth

ლივერპულ სთრითი, ლონდონი Liverpool Street, London

www.kolga.ge www.tbilisiphoto.com