2 / ΚΟΛΑΖ
< ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑXX>
DESIGN ΡΕ / DESIGN FOR MONEY ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ / ΑΥΤΗ KI EKEINH
RAM’S CAMEO OUIJA GONE BAD ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ Η ΑΝΤΕΛ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΙΙ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟ (Α) ΜΗΧΑΝΙΑ / ΡΙΞΕ ΜΙΑ ΖΑΡΙΑ ΚΑΛΗ... TETRISM ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ / ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ HOLLYWOOD ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ / ΛΕ ΣΚΡΙΠΤ
ΦΩΤΟ-ΓΡΑΦΕΙΝ / CANDY - CANDIE / ΚΟΛΑΖ ΤΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ THE ODD FELLAS ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗΣ
Η ΠΡΟΖΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΔΥΟ ΦΥΛΛΑΡΑΚΙΑ ΕΙΝ ΑΥΤΑ, ΑΣΤΑ ΚΙ ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΧΑΜΩ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΙΧΩΣ ΛΟΓΙΑ
3 / ΚΟΛΑΖ
< EDITORIALXX>
Καλό Οκτώβρη αγόρια και κορίτσια. Μπήκε δυναμικά ο μήνας και έφερε μαζί του το κρύο, την βροχή και την σκοτεινιά. Εμάς μας βόλεψε πάντως, καθώς το θέμα μας είναι λιγουλάκι σκοτεινό. Παιχνίδια ενηλίκων. Βρώμικα και αλήτικα.Σε βαθύ contrast με το προηγούμενο τεύχος μας, με τις barbie και τους G.I Joe, εδώ θα δούμε τζόγο, ναρκωτικά, αλκοόλ, ερωτικά σκάνδαλα και άλλα τέτοια ενδιαφέροντα. Σε ποιον δεν αρέσουν οι ίντριγκες. Ο Μιμίκος σκότωσε την Μαίρη γιατί τον απατούσε με τον καλύτερο του φίλο. Ο Τάκης έπαιξε το σπίτι του στα χαρτιά και η Λιλίκα έκανε σεξ με την κουμπάρα της. Η κουμπάρα την κουμπάρα που λέει και το ρητό (ή περίπου). Εδώ θα τα διαβάσετε όλα. Διαλέχτε. Καλή ανάγνωση κολαζ - μένοι μου αναγνώστες.
4 / ΚΟΛΑΖ
/ DESIGN ΡΕ
Άρθρο / Κέλλυ Δεσύπρη
Ακόμα και αν δεν έχετε επισκεφθεί ποτέ ένα, κατά πάσα πιθανότητα ξέρετε πώς μοιάζει. Τεράστιες αίθουσες, με πολύχρωμα γεωμετρικά χαλιά από τοίχο σε τοίχο, χαμηλός, ατμοσφαιρικός φωτισμός, παραπετάσματα και έπιπλα από σκούρο ακριβό ξύλο, χρυσές και μεταλλικές λεπτομέρειες. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό στυλ των καζίνο και έχει αλλάξει ελάχιστα από τις αρχές του 20ου αιώνα. Με μια πρώτη ματιά, ο χώρος εκπέμπει πολυτέλεια αλλά και κάτι το σουρεαλιστικό. Συχνά τα όρια των δωματίων είναι δυσδιάκριτα, οι διάδρομοι δαιδαλώδεις και το φως λιγοστό, παρά την πληθώρα των φωτιστικών σωμάτων. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο, αφού το κλασικό αυτό πρότυπο είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στη ψυχολογία των παικτών και έχει ως σκοπό -τι άλλο;- να φέρει ακόμη μεγαλύτερη εισροή χρημάτων στη “μπάνκα”! Ο παραδοσιακός σχεδιασμός των καζίνο, βασίζεται σε πέντε βασικές τεχνικές, που επηρεάζουν αισθητηριακά τους παίκτες και τους κρατούν σε εγρήγορση. Η πιο παράξενη ίσως από αυτές, είναι η έλλειψη παραθύρων και ρολογιών στις αίθουσες παιχνιδιών. Ο χώρος δέχεται μονάχα τεχνητό φωτισμό και μετά από λίγα λεπτά κάνει τον παίκτη να χάνει στην κυριολεξία, το χρόνο.
5 / ΚΟΛΑΖ
/ DESIGN ΡΕ
Σε συνδυασμό μάλιστα με την κατάλληλη ένταση του φωτός, η ατμόσφαιρα “μαγνητίζει” τους πελάτες, ενθαρρύνοντας την πολύωρη παραμονή τους. Ακόμα, και αφού είναι πλέον αποδεδειγμένο πως το χρώμα επιδρά στην ανθρώπινη ψυχολογία και φυσιολογία, χρησιμοποιείται πολύ έντονα το κόκκινο, το πράσινο και το πορτοκαλί, όχι μόνο στο φωτισμό αλλά και στο σχεδιασμό των ίδιων των παιχνιδιών. Το κόκκινο συγκεκριμένα, λέγεται πως ανεβάζει τους παλμούς της καρδιάς και προκαλεί έκκριση αδρεναλίνης, κάτι που μεγιστοποιεί το αίσθημα της περιπέτειας «ενισχύοντας» τους παίκτες να ποντάρουν ακόμη μεγαλύτερα ποσά. Αντίστοιχα, ένα από τα βασικότερα παιχνίδια, ο “κουλοχέρης”, χρησιμοποιεί κόκκινο φως για να δηλώσει τα κέρδη, πορτοκαλί για να τραβήξει αρχικά την προσοχή και πράσινο για να ωθήσει τον παίκτη να παίξει.
Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο στο σχεδιασμό των καζίνο, είναι οι υπερβολικά μεγάλοι διάδρομοι που ενώνουν τους χώρους μεταξύ τους. Δημιουργείται έτσι, μια αίσθηση αποπροσανατολισμού που και πάλι έχει ως στόχο τα υψηλότερα κέρδη, αφού είναι μελετημένο πως όταν κάποιος παίκτης μένει περισσότερη ώρα μέσα στο καζίνο αναπόφευκτα ποντάρει περισσότερα χρήματα. Από την άλλη μεριά, η χάβρα που υπάρχει μέσα σε ένα τέτοιο χώρο, όχι μόνο δεν αποθαρρύνει τους παίκτες να μείνουν αλλά τους κρατάει και περισσότερο! Τουλάχιστον, αυτό μας μαθαίνει πρακτικά, η μελέτη της ψυχολογίας τους, αφού η συνεχής μουσική που ανακατεύεται με τον θόρυβο από τα διάφορα παιχνίδια, δημιουργεί την αίσθηση ενός ζωντανού, ενεργητικού, διασκεδαστικού περιβάλλοντος. Ποιος επισκέφτηκε άλλωστε το Λας Βέγκας για να κάνει ήσυχες διακοπές;
Τα μηχανήματα των “κουλοχέρηδων”, είναι στρατηγικά τοποθετημένα στο μεγαλύτερο ποσοστό του χώρου, είτε ομαδοποιημένα μέσα σε αίθουσες, είτε στις εισόδους των διαδρόμων και των διαφόρων περασμάτων, αφού οι περισσότεροι παίκτες θα περάσουν από εκεί. Δεδομένου μάλιστα του γεγονότος, πως θεωρείται “ελαφρύ” παιχνίδι, αφού δεν παίζονται μεγάλα ποσά, χρησιμοποιείται και από επισκέπτες, που ίσως δεν θα παίξουν στις αίθουσες με τα υψηλά στοιχήματα.
Πάνω σε αυτές τις αρχές, σχεδιάζεται ένα καζίνο ή τουλάχιστον, έτσι ήταν τα πράγματα τις τελευταίες δεκαετίες. Φαίνεται όμως πως αυτό το πρότυπο αρχίζει να αλλάζει, αφού πλέον έχει αλλάξει ριζικά και το προφίλ του τυπικού παίκτη. Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητά μας, κάνοντας τα κινητά τηλέφωνα προέκταση του εαυτού μας και τα ψηφιακά καζίνο όλο και πιο δημοφιλή! Επιπλέον, οι γυναίκες που τα επισκέπτονται,
6 / ΚΟΛΑΖ
/ DESIGN ΡΕ
δεν μπορούν να ταυτιστούν, ως παίκτριες, με το σκοτεινό, βαρύ περιβάλλον, ούτε να επαναπαυθούν στην εικόνα της όμορφης συνοδού ενός παίκτη. Οι καλύτεροι καζίνο designers οραματίζονται ήδη το μέλλον και αυτό δεν περιλαμβάνει «σκοτεινές γωνιές, για σκοτεινές πράξεις». Σύμφωνα με τα νέα πλάνα, το καζίνο του μέλλοντος θα έχει πολλά σαλόνια, με άνετους μεγάλους καναπέδες, όπου θα μπορούν να φιλοξενούν πελάτες που παίζουν τυχερά παιχνίδια στο...κινητό ή το tablet τους. Ήδη κατασκευάζονται αίθουσες, που απευθύνονται στο γυναικείο κοινό, με μεγάλα παράθυρα και ωραία θέα, χρωματικές παλέτες που αποπνέουν χαλάρωση αλλά και πολυτέλεια με τόνους του χρυσού, του λευκού και του πράσινου, ενώ πολλές φορές είναι εμπνευσμένες από την ανατολίτικη φιλοσοφία, θυμίζοντας την ατμόσφαιρα ενός spa. Ακόμα, θα εμφανιστούν σταδιακά αίθουσες για ηλεκτρονικά παιχνίδια με γραφιστικό design, διαδραστικές οθόνες και νεανικά χρώματα.
Η έντονη ηχορύπανση θα εξαφανιστεί και κάθε φορά που θα κερδίζει κάποιος, θα λαμβάνουν όλοι ένα μήνυμα ή tweet που θα τους ενημερώνει για τα κέρδη του, έναντι στο βούισμα του ίδιου του μηχανήματος. Αντίστοιχα, με την αντικατάσταση των μεγάλων τραπεζιών και παιχνιδιών με ανάλογα ηλεκτρονικά, θα μειωθεί και η ανάγκη για τεράστιους χώρους, προσεγγίζοντας έτσι την ανθρώπινη κλίμακα. Όλα αυτά, θα έχουν ως αποτέλεσμα την αλλαγή της ατμόσφαιρας των καζίνο, τα οποία θα προσφέρουν πλέον την απαραίτητη χαλάρωση, κοινωνικοποίηση και αίσθηση πολυτέλειας, συνεχίζοντας ωστόσο να αυξάνουν τα κέρδη τους. Δελεαστικό σκηνικό για να γίνει κανείς, θαμώνας. Άλλωστε είτε στο φως, είτε στο σκοτάδι, η “αμαρτία” των τυχερών παιχνιδιών είναι ίδια και απαράλλαχτη. Και όπου υπάρχει αμαρτία, υπάρχει συνήθως και ηδονή.
7 / ΚΟΛΑΖ
/ DESIGN ΡΕ
8 / ΚΟΛΑΖ
/ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ
9 / ΚΟΛΑΖ
/ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ
Άρθρο / Στέλλα Σαμιώτη
ερπατούσε και παραμιλούσε στον εαυτό της. Πνιγόταν απ’ το ίδιο το σάλιο της, αλλά δεν σταμάτησε να μιλάει. Είχε βρει το σθένος να κάνει αυτό που ποτέ δεν έκανε μπροστά στους ανθρώπους. Να πει, «όχι». Μια τόση δα μικρή λεξούλα είχε καταφέρει να αλλάξει τη ζωή της και μάλλον να την καταστρέψει. «ΌΧΙ» φώναξε δυνατά και ένιωσε το στήθος της να καίει και τα χέρια της να μουδιάζουν. Απέφευγε πάντα τις συγκρούσεις με κάθε τίμημα. Ήθελε όλα να κυλούν ήρεμα, να επικρατεί ψυχραιμία. Καθώς όμως απομακρυνόταν από τους σκουπιδοτενεκέδες αισθάνθηκε ότι τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο...
10 / ΚΟΛΑΖ
/ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ
Πριν ένα χρόνο: Αυτή βγήκε από την τουαλέτα και είδε Εκείνη να μπαίνει φουριόζα. Δεν πρόλαβαν να μιλήσουν. Εκείνη την άρπαξε και φίλησε τα κόκκινα χείλη της. Κόκκινο παντού. Έξω από τα περίγραμμα. Αυτή την σταμάτησε. Δεν ήθελε να καταλάβει κανείς από αυτούς που βρίσκονταν έξω. Έφυγαν μαζί με ένα ανικανοποίητο χαμόγελο. Μέσα σε λίγες μέρες το φιλί έγινε χάδι, που τις έκανε να ανατριχιάζουν και να τρέμουν από καύλα. Αυτή είχε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια της. Δεν είχε εμπειρία με άλλη γυναίκα. Ήταν πρωτόγνωρο αυτό που ζούσε. Όλα επιτρέπονταν σε αυτό τον καινούριο κόσμο. Εκτός από την ανδρική παρουσία. Αυτή έπρεπε να χωρίσει! ... ή όχι; Οι μέρες έγιναν μήνες και δεν μπορούσε να διαλέξει. Πριν επτά μήνες: Σε διαφορετικές πόλεις. Έρωτας μαρτυρικός. Να ξυπνάς και να νιώθεις μισός. Τα αγαπημένα σου ζευγάρια χέρια να πλαγιάζουν με άλλον. Ένα πρωί την ξύπνησε το κουδούνι. Ήταν Αυτή. Άνοιξε την πόρτα και από τη λαχτάρα που είχαν έκλαψαν μαζί. Αγκαλιά. Με κρυφούς λυγμούς που είχαν ξεμείνει από την αναταραχή έγδυσαν η μία την άλλη αργά. Εκείνη δάγκωνε όποιο σημείο αποκάλυπτε το ρούχο που της έβγαζε. Όχι πολύ δυνατά. Αλλά αρκετά για να της μείνουν σημάδια που θα πρόδιδαν σε αυτόν την ύπαρξή της. Κάθε δαγκωματιά μια μικρή τιμωρία για τα βράδια που πέρασαν χωριστά. Δεν αποκάλυψαν σε κανένα ότι είχε έρθει. Για δύο εβδομάδες κλείστηκαν στο σπίτι και έζησαν μια ολόκληρη ζωή μαζί. Εκείνη ενδόμυχα ήθελε κάποιος να ανακαλύψει το μυστικό της. Να μοιραστεί και με άλλους τον έρωτά της. Αλλά δεν το έκανε.
Πριν δέκα μήνες: Εκείνη ήταν ερωτευμένη. Τρελή για ένα άτομο που δεν είχε φανταστεί ότι θα τολμούσε να ανταποδώσει αυτό που είχε να της προσφέρει. Την τρόμαζε η αδυναμία Αυτής να πάρει μια απόφαση στη ζωή της. Δεν μπορούσε να αναλάβει καμία ευθύνη. Καμία πρωτοβουλία. Παράλληλα γοητευόταν από αυτό το ψεγάδι. Είχε ανάγκη να την έχουν ανάγκη και Αυτή ήταν η ευκαιρία της. Την άρπαξε με λύσσα. Αυτή με επιφύλαξη δέχτηκε να ζήσει το άγνωστο, αλλά ακόμη δεν μπορούσε να αποχωριστεί το παρελθόν της. Ήταν η μόνη σύνδεση με τον εαυτό που κουβαλούσε μέχρι να γνωρίσει Εκείνη. Ο άντρας έμεινε να παίζει εν αγνοία του το ρόλο της βιτρίνας. Πριν πέντε μήνες: Ένα από αυτά τα πολύωρα τηλεφωνήματα που μιλάς για ασήμαντα πράγματα, αλλά κάνουν σημαντικό το συνομιλητή σου. Αυτή ξεστόμισε μια απόφαση που δεν είχε πάρει ακόμη, αλλά γυρόφερνε πολύ καιρό στο μυαλό της. Ακουγόταν πολύ σίγουρη. Θα έφευγε μακριά από όλους και όλα όσα την κρατούσαν μακριά από Εκείνη. Θα πήγαινε να την βρει. Θα έμεναν μαζί. Θα έβρισκε δουλειά. Θα κοιμόντουσαν αγκαλιά τα βράδια. Θα δοκίμαζαν καινούριες συνταγές. Θα έβλεπαν ταινίες και την ανατολή του ήλιου κάθε μέρα. Εκείνη καθώς άκουγε τα μελλοντικά σχέδια υπνωτισμένη, έγραψε ένα email στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης απορρίπτοντας τη θέση που είχε κατακτήσει με κόπο για το μεταπτυχιακό της. Το έστειλε πριν καν κλείσουν το τηλέφωνο. Πάθαινε πανικό μόνο στη σκέψη ότι θα έφευγε τόσο μακριά -της.
11 / ΚΟΛΑΖ
/ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ
Πριν τρεις μήνες: Έφτιαξε το αγαπημένο της φαγητό και φρόντισε όλο το σπίτι να μοσχομυρίζει βανίλια. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και πήγε με το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο. στις αφίξεις εσωτερικού. Περίμενε πάνω από μια ώρα, αλλά Αυτή πουθενά. Έβγαλε το κινητό για να την ψάξει. Ένα γραπτό μήνυμα την πρόλαβε. «Συγνώμη. Δεν μπορώ. Εύχομαι κάποτε να με συγχωρήσεις...» Το διάβασε ξανά και ξανά. Τα μάτια θόλωσαν. Την πήρε τηλέφωνο. Νόμιζε ότι της έκανε πλάκα και θα εμφανιζόταν μπροστά της με δυο βαλίτσες και μια μεγάλη αγκαλιά. Αυτή την απέρριψε. Δεύτερο μήνυμα «Δεν μπορώ να μιλήσω αυτή τη στιγμή. Ούτε για μένα είναι εύκολο. Δεν μπορώ να αφήσω τα προβλήματά μου πίσω και να το σκάσω μαζί σου.» Αυτή είχε προτιμήσει το σίγουρο δρόμο. Τη γνωστή πορεία μέσα σε μια ανέραστη σχέση και όταν για πρώτη φορά χτη ζωή της βρήκε το θάρρος, είχε πάρει τη λάθος απόφαση. Πριν ένα μήνα:
Πριν δυο μήνες: Εκείνη πέρασε πολλά βράδια με μόνη συντροφιά το τσιγάρο και το ποτό της. Τα ξημερώματα την έπιανε πάντα λιγούρα και καταβρόχθιζε μεγάλες ποσότητες φαγητού ικανές να την κρατήσουν χορτάτη για άλλες εικοσιτέσσερις ώρες. Κατάφερε να προσεγγίσει μία από τις μέχρι πρότινος καλές φίλες της. Επί δέκα μήνες απέφευγε τους πάντες. Αυτό και μόνο της προκάλεσε άγχος. Έπινε το ένα ποτό μετά το άλλο και άρχισε να της μαρτυράει πόσα αναίτια ψέματα είχε πει, πόσο είχε καταπιεστεί που αναγκαζόταν να την μοιράζεται, πόσο είχε μετανιώσει για το μεταπτυχιακό και για την παρέα που είχε χάσει. Της αποκάλυψε ό,τι κρατούσε μέσα της τόσο καιρό. Ένα ψέμα της είπε μόνο. ότι δεν έτρωγε τίποτα. Δεν θα καταλάβαινε.
Δεν μπορούσε ακόμη να καταλάβει που είχε κάνει το λάθος. Ήξερε πως με το πέρασμα του χρόνου είχαν χτίσει μια σχέση ουσιαστική και ειλικρινή και δυνατή. Κάθε μέρα επέτρεπε στον εαυτό της να κάνει μόνο μία προσπάθεια επανασύνδεσης για να μη φανεί απελπισμένη. Ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα γραπτό ή στον τηλεφωνητή. Εκείνη ήταν πολύ τρυφερή μαζί της και της υπενθύμιζε τις όμορφες στιγμές που είχαν ζήσει. Αυτή προσπαθούσε σχεδόν μονολεκτικά να την αποφύγει. Εκείνη σε μανία πέρασε στην αντεπίθεση. Την ενοχλούσε σε ακατάλληλες ώρες και έστελνε απανωτά μηνύματα στα οποία την έβριζε και την κατηγορούσε για κοροϊδία. Όταν άρχισε να την απειλεί ότι θα μιλήσει για τη σχέση τους στο αγόρι και την οικογένειά της Αυτή δεν της ξαναμίλησε. Εκείνη ένιωσε να τη χάνει τελειωτικά και της έστειλε στο σπίτι μια ανθοδέσμη λουλούδια. Σε μια κάρτα έγραφε «Σηγχώρεσαι με. Σ’αγαπάω!» Την κάρτα την είχε γράψει ο ανθοπώλης. Τα μηνύματα στο κινητό έγιναν αμέτρητα, γεμάτα συγνώμες και όρκους παντοτινής αγάπης. Αυτή για να την κάνει να σταματήσει της υποσχέθηκε ότι θα ταξίδευε στο τέλος του μήνα για να συζητήσουν από κοντά.
Πριν μια μέρα: Αυτή κράτησε την υπόσχεσή της. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν θα μάθαινε γι’ αυτή τη σχέση. Καθώς περπατούσαν στα σκοτεινά στο παλιό αγαπημένο σημείο τους στην πόλη, Εκείνη πρόσεξε το δαχτυλίδι στο χέρι της και ένιωσε να αδειάζει από κάθε αίσθημα που είχε περάσει ποτέ από μέσα της. Την ρώτησε αν ήταν αυτό που νόμιζε. Αυτή έγνεψε θετικά και συνέχισε να κοιτάει χαμηλά. Εκείνη την άρπαξε βίαια από το μπράτσο και προσπάθησε να τη φιλήσει. Αυτή φώναξε ένα μακρόσυρτο «ΌΧΙ» και την έσπρωξε αηδιασμένη με τεράστια δύναμη στον τοίχο δίπλα από τους σκουπιδοτενεκέδες. Εκεί ήταν μια κατακόρυφη επιφάνεια ξύλου γεμάτη καρφιά που προεξείχαν και κοιτούσαν προς το μέρος τους. Εκείνη καρφώθηκε αστραπιαία πάνω τους και στο πρόσωπό της σχηματίστηκε μια εφιαλτική έκφραση πόνου που Αυτή δεν είχε ξαναδεί. Κοιτάχτηκαν στα μάτια και είδε έκπληκτη το αίμα να κυλάει βαρύ στο λαιμό της, στα χέρια της και να στάζει πάνω στο τσιμέντο. Εκείνη άφησε τα δάκρυα της να τρέξουν. Όχι από πόνο. Από τον τρόμο. Αυτή σαστισμένη έφυγε τρέχοντας ενώ επαναλάμβανε κάτι ξεχασμένα μικρά «όχι».
12 / ΚΟΛΑΖ
XX
Άρθρο / Χαράλαμπος Νικολάου
13 / ΚΟΛΑΖ
Ένα αθώο παιχνίδι εφήβων. Φαινομενικά πιο αθώο απ’ την «μπουκάλα» ή το «τι κάνει ο κύριος στην κυρία». Κανονικά, παίζεται με παρέα. Η πίστη στο μεταφυσικό δεν είναι απαραίτητη για το παιχνίδι. Άλλωστε μέχρι να παίξεις, κυριαρχούν και οι δυο εκδοχές στο μυαλό σου: βλακείες είναι και δεν πρόκειται να συμβεί κάτι κι αν όντως συμβεί, το δημιουργούν οι ίδιοι αυθυποβαλλόμενοι. Υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που φοβούνται, γιατί πιστεύουν. Aυτοί δεν θέλουν να συμμετάσχουν, για την ακρίβεια, όταν πέσει η ιδέα, παίρνουν το παλτό τους και ετοιμάζουν τα πράγματά τους για να φύγουν απ’ το σπίτι. Τελικά δεν θα φύγουν, γιατί κάποιος θα τους σταματήσει και θα τους καθησυχάσει. Η αλήθεια είναι ότι δε θα έφευγαν, γιατί αυτός ο πίνακας τους τραβούσε σαν μαγνήτης, όσο τον κοιτούσαν, ήταν σαν να τους κοιτούσε πίσω. Η Βανέσα ήθελε να’ ναι σίγουρη και θα το έκανε μόνη της. Δεν ήξερε αν πίστευε σε κάτι άλλο από αυτό που έβλεπε αλλά είχε ανάγκη να πιστέψει. Η ίδια, έστησε τον πίνακα με την αλφάβητο και τα σύμβολα, άναψε τα κεριά που αγόρασε μαύρα πιο πολύ για την ατμόσφαιρα, παρά για οτιδήποτε άλλο. Το forum μαγισσών έδινε σαφείς οδηγίες και αφού θα το έκανε μια φορά στη ζωή της, έπρεπε να γίνει σωστά. Σχημάτισε έναν κύκλο από αλάτι γύρω από το τραπεζάκι και την πολυθρόνα που θα καθόταν όσο διαρκούσε το τελετουργικό. Κάλυψε το μεγάλο καθρέφτη με ένα μαύρο ύφασμα, γιατί για τα πνεύματα οι καθρέφτες είναι σαν πύλες που τους επιτρέπουν να μπουν στο κόσμο μας. Όση ώρα τα έκανε όλα αυτά δεν φοβήθηκε καθόλου. Για την ακρίβεια της άρεσε τόσο πολύ το σκηνικό, που το φωτογράφισε και το ανέβασε στο instagram. Είχε σκεφτεί ποιον θα καλούσε μέσω της σεάνς. Ήθελε πάντα να του μιλήσει, ήταν πολύ ενδιαφέρον άτομο. Ο Lee ήταν αυτόχειρας, άλλο ένα συναρπαστικό στοιχείο αφού σίγουρα ένα τέτοιο ανήσυχο πνεύμα εν ζωή, θα ήταν ακόμα πιο ανήσυχο ως πραγματικό πνεύμα. Ήπιε μια γουλιά ακόμα από το -σκούρο σαν αίμα- κόκκινο κρασί και με τρεμάμενα δάχτυλα, έκανε πίσω τα μακριά καστανά μαλλιά της και άγγιξε τον δείκτη των γραμμάτων. Για αρκετά λεπτά, απλώς έπαιρνε ανάσες και σχεδόν ασυναίσθητα κινούσε το καθισμένο σώμα της δεξιά- αριστερά, σαν να το παίρνει ο αέρας. Δεν έγινε τίποτα.
/ RAM’S CAMEO
Έσφιξε τα μάτια της, προσπαθώντας να ανακουφιστεί από τον πονοκέφαλο. Άδικος κόπος, ξαναπροσπάθησε σέρνοντας το δεξί της χέρι κοντά στο πρόσωπο, ώστε να πιέσει δυνατά τον κρόταφό της. Πωωω πέρασαν ώρες τελικά. Δεν θα άνοιγε τα μάτια σίγουρα για αρκετή ώρα, δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει καν τον πονοκέφαλο με χάπι. Προσπάθησε να ηρεμήσει, να κλείσει τα μάτια να δει μόνο μαύρο. Και ενώ έβλεπε μαύρο, ξαφνικά το φόντο άρχισε να γυαλίζει και σα μια φιγούρα να το κουνούσε, περπατούσε κατά πάνω της με ένα ολόμαυρο φόρεμα σαν κουκούλι που αποτελείται από μαύρα πούπουλα, ήταν κάτωχρη στο πρόσωπο, μα πανέμορφη με ένα κατακόκκινο χαμόγελο clown ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ήθελε να ξυπνήσει αλλά όχι πριν την πλησιάσει η αιθέρια φιγούρα όσο πιο κοντά γινόταν. Τελικά ξύπνησε, αν και δεν ήταν σίγουρη ότι είχε κοιμηθεί, θεώρησε απλώς πως είχε μεταφερθεί από τη μια διάσταση στην άλλη. Άνοιξε τα μάτια και το σπίτι έμοιαζε εντάξει. Δε θυμόταν κάτι ιδιαίτερο από το χτεσινό φιάσκο. Για την ακρίβεια δε θυμόταν τίποτα γενικά, μόνο το κόκκινο κρασί και το έντονο μεθύσι του. Δε θυμόταν να είχε ανοίξει τα συρτάρια βέβαια, ούτε να είχε σβήσει τα κεριά. Το μαύρο πούπουλο στο πάτωμα τής θύμισε μόνο κάτι αλλά ήταν πολύ αργά γιατί μόλις το είχε ρουφήξει η ηλεκτρική. Τελοσπάντων, είναι πια μεγάλη κοπέλα η Βανέσα για να παίζει.
14 / ΚΟΛΑΖ
/ ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ
Άρθρο / V.
15 / ΚΟΛΑΖ
/ ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ
16 / ΚΟΛΑΖ
/ ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ
Δεν είχε ιδέα ότι έφτανε μέχρι εδώ, αν και μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας.
Η Αντέλ βρισκόταν έξω από το νούμερο 6. Έβαλε το κινητό της μέσα στο μικρό δερμάτινο τσαντάκι που κρεμόταν στο δεξί της ώμο και χτύπησε το τελευταίο κουδούνι. Όνομα στο κουδούνι δεν υπήρχε. Αν πλησίαζες όμως, θα μπορούσες να διακρίνεις ότι κάποτε ήταν εκεί, γραμμένο με μπλε μελάνι. Τώρα, μπορούσες να δεις μονάχα το αχνό γαλάζιο καλλιγραφικό αποτύπωμα του στο χαρτάκι. Το πρώτο γράμμα είναι Ξ, σκέφτηκε η Αντέλ, καθώς προσπαθούσε να επαναφέρει την ανάσα της σε κανονικό ρυθμό, μετά το τόσο έντονο περπάτημα μέσα στην ζέστη της Αθήνας- η ζέστη της Αθήνας διαφέρει από την ζέστη των άλλων πόλεων. Κοίταζε το σχεδόν ανύπαρκτο όνομα από απόσταση αναπνοής. Δεν ήταν σίγουρη ότι είχε χτυπήσει το σωστό κουδούνι αλλά αυτός δεν ήταν λόγος να χωθεί μέσα του. Γιατί εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσε να διαβάσει τίποτα από τόσο κοντά. Ο ηλεκτρονικός ήχος του θυροτηλεφώνου, την επανέφερε στο στενάκι πίσω από τον Εθνικό Κήπο και τότε μόνο πρόσεξε το μικρό γνωστό τρέμουλο, που αισθανόταν πάντα στο δεξί της γόνατο. Το πάθαινε όταν είχε αγωνία, στο σχολείο, στις εξετάσεις -τις γραπτές και τις ιατρικές, στα πρώτα ραντεβού, στο αλκοτέστ, όταν έπαιρνε το μετρό χωρίς εισιτήριο, όταν έφυγε η μαμά της, όταν έφτιαχνε τούρτες. Όμως η Αντέλ, είχε να φτιάξει τούρτα ένα χρόνο και από τότε που έχασε την δουλειά της, συνήθως περπατούσε. Όλα τα υπόλοιπα, ανήκαν στο μακρύ παρελθόν. Η Αντέλ άνοιξε την πόρτα και διέσχισε τον προθάλαμο της πολυκατοικίας, μύρισε αργά τον αέρα και είδε τον εαυτό της και τη Μαρία στον τεράστιο καθρέφτη της εισόδου να περνάνε χέρι –χέρι, κάπως βιαστικά. Μπορούσε να τις φανταστεί να υπάρχουν σε αυτόν εδώ το χώρο και γι’ αυτό χαμογέλασε ελαφρά. Μπήκε στο ασανσέρ, δεν κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη, δεν την ένοιαζε να είναι ωραία την προκειμένη στιγμή, την ένοιαζε να είναι ωραίο το διαμέρισμα και εκείνο δεν μπορούσε να το δει μέσα στον καθρέφτη. Η μοναδική πόρτα στον πέμπτο όροφο, ήταν ήδη ανοιχτή. Η Αντέλ χτύπησε διακριτικά και κοντοστάθηκε για μια στιγμή, μπροστά της βρισκόταν το σαλόνι ευρύχωρο και φρεσκοβαμμένο. Σχεδόν άδειο, με μόνο μια ξύλινη καρέκλα να στέκεται καμαρωτή στη μέση του χώρου. Στο βάθος, πίσω από ένα μοντέρνο πάγκο, βρισκόταν η κουζίνα. Χαίρεται, φώναξε η Αντέλ και επιτέλους, έκανε το μεγάλο βήμα και μπήκε μες στο διαμέρισμα. Ένας ψηλός άνδρας εμφανίστηκε από το διάδρομο στα αριστερά της, κρατώντας κάτι βιβλία. Με συγχωρείτε...δεν ήθελα να.., είπε η Αντέλ.
17 / ΚΟΛΑΖ
/ ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ
Γεια σας Αντέλ, τη διέκοψε ο άνδρας. Είμαι ο Νικόλας. Δεν με ενοχλείς, είπε ο άνδρας σα να συνέχισε την σκέψη της. Γεια σας. Μπορούμε να μιλάμε στον ενικό αν θέλετε, πρότεινε η Αντέλ που βαριόταν τους πληθυντικούς, αν δεν ήταν απαραίτητοι. Ωραία, δε μιλήσαμε μαζί στο τηλέφωνο. Εγώ έμενα εδώ και ήρθα να πάρω αυτά, είπε ο Νικόλας και κοίταζε τα βιβλία. Κατευθύνθηκε προς την καρέκλα και έκατσε, αφήνοντας τα βιβλία στην ποδιά του. Ρίξε μια ματιά μόνη σου, την προέτρεψε. Ότι χρειαστείς θα είμαι εδώ, δεν θα φύγω μέχρι να έρθει ο ιδιοκτήτης, μου είπε δεν θα αργήσει. Η Αντέλ πήρε τα μάτια της από πάνω του για πρώτη φορά από την στιγμή που συναντήθηκαν. Πέρασε από μπροστά του νιώθοντας μια έντονη επιθυμία να κοιτάξει τι βιβλία κρατούσε.
Η Αντέλ έβγαλε από το τσαντάκι της το κινητό και τηλεφώνησε στη Μαρία. Ούτε που κατάλαβε πως πέρασαν δέκα λεπτά ακουμπισμένη στο κάγκελο του μπαλκονιού, ακούγοντας τα πουλιά από τον Κήπο, όταν χτύπησε το κουδούνι. Ο Νικόλας είδε την Μαρία στην πόρτα του διαμερίσματος αλλά δεν κουνήθηκε καθόλου. Η Αντέλ τους σύστησε και σχεδόν τράβηξε τη Μαρία για να της δείξει τους υπόλοιπους χώρους. Λίγα λεπτά μετά, επέστρεψαν στο σαλόνι και στάθηκαν απέναντι στο Νικόλα, ο οποίος καθόταν ακόμα στην καρέκλα.
Τι βιβλία ήταν αυτά που ξέχασε να πάρει μαζί του, γιατί τα θυμήθηκε και επέλεξε να έρθει να τα πάρει; Πολλαπλά ερωτήματα δημιουργούνταν στο κεφάλι της, καθώς κατευθυνόταν προς την κουζίνα. Δεν ήθελε να μάθει περισσότερα για τα βιβλία αλλά για εκείνον. Η κουζίνα πάντως ήταν μικρούλα αλλά φωτεινή. Η Αντέλ κοιτώντας από την μεγάλη ανοιχτή μπαλκονόπορτα το πράσινο του Εθνικού Κήπου, ξεπέρασε τις αδικαιολόγητες απορίες της και προχώρησε προς τον διάδρομο με τα υπνοδωμάτια και το μπάνιο. Το σπίτι ήταν εξαιρετικό. Μπήκε στη μεγαλύτερη κρεβατοκάμαρα, την περιεργάστηκε και βγήκε στο μπαλκόνι.
Δεν νομίζω, απάντησε ο Νικόλας ανέκφραστα και συνέχισε με τον ίδιο τόνο.
Πως σου φαίνεται Αντέλ; φώναξε ο Νικόλας χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα του.
Χαίρομαι που σας αρέσει, πέρασα πολύ όμορφα εδώ και το ίδιο εύχομαι και για σας.
Τέλειο! Ευρύχωρο πολύ. Να πάρω τηλέφωνο την φίλη μου να έρθει να το δει και εκείνη; ρώτησε η Αντέλ.
Θα ήθελα να σας ενημερώσω, ότι με την ενοικίαση του, δικαιούστε και 10τμ στον Εθνικό Κήπο για να φυτεύετε τα λαχανικά σας, 20τμ ικανοποίησης στην ψυχή σου, 30τμ ηρεμίας στο μυαλό της Μαρίας, 5τμ για να απλώνετε στην ταράτσα και 1τμ αέρα, για να αγαπηθείτε παραπάνω.
Φυσικά, απάντησε αμέσως ο Νικόλας.
Μας αρέσει, είπε η Μαρία. Ο ιδιοκτήτης θα αργήσει; ρώτησε ανυπόμονα η Αντέλ.
Η Μαρία τον κοίταζε θυμωμένη, έτοιμη να του ορμήξει. Έπιασε την Αντέλ από το χέρι, κατέβηκαν πέντε ορόφους από τις σκάλες, πέρασαν βιαστικά από τον καθρέφτη της εισόδου και απομακρύνθηκαν από την πολυκατοικία. Περπάτησαν μέχρι την πλατεία Συντάγματος. Μπήκαν στο κεντρικό ξενοδοχείο, κρατώντας ακόμα η μια το χέρι της άλλης, ζήτησαν ένα δωμάτιο και ένα μπουκάλι βότκα. Το επόμενο πρωί, η Αντέλ φορούσε το σουτιέν της Μαρίας.
18 / ΚΟΛΑΖ
/ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟ (Α) ΜΗΧΑΝΙΑ
Άρθρο / Αριστομένης Γεωργιόπουλος
19 / ΚΟΛΑΖ
/ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟ (Α) ΜΗΧΑΝΙΑ
ιάφοροι ειδικοί ανά καιρούς, έχουν κάνει προσπάθειες να κατηγοριοποιήσουν τον τζόγο. Κοινωνικό φαινόμενο ή αρρώστια; Τι προκαλεί την εξάρτηση από αυτόν, μια κοινωνική ανωμαλία ή η έλλειψη διέγερσης; Τα παραπάνω και πολλά ακόμα ερωτήματα, απασχολούν κυρίως ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, που έπειτα από υποθέσεις επί υποθέσεων και αναρίθμητες «δειγματοληψίες» προσπαθούν να βρουν μια λύση στην επιδημία που εξαπλώνεται, εν όψη μάλιστα οικονομικής κρίσης, με όλο και γρηγορότερους ρυθμούς.
20 / ΚΟΛΑΖ
Από τη σκοπιά ωστόσο της μουσικής (όχι δεν είμαι αναίσθητος), ο τζόγος έχει αποτελέσει αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Δεν είναι λίγοι οι δημιουργοί που στα τραγούδια τους αναφέρονται σε αυτόν. Μάλιστα οι περισσότεροι σε συνεντεύξεις τους, δηλώνουν ότι γνωρίζουν το πρόβλημα τους αλλά γνωστοποιούν επίσης και την αγάπη τους προς τον τζόγο. Ορίστε λοιπόν πως ένα τραγούδι που μιλάει για «τα ζάρια», μπορεί να αποτελέσει κατά κάποιο τρόπο, ερωτικό κομμάτι. Άλλωστε, ο τζόγος αποτελεί μια πρώτης τάξεως εμπειρία –συγκίνηση- για τον άνθρωπο. Ο εξαρτημένος από τον τζόγο και δει ο εξαρτημένος καλλιτέχνης, έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μας χαρίσει αριστουργήματα. Όπως ανά καιρούς έχει γίνει με μεγάλους έρωτες, με εξαρτήσεις σε ναρκωτικά, με απόπειρες αυτοκτονίας, καταθλίψεις κ.τ.λ. Κάθε δυνατή συγκίνηση, αποτελεί έμπνευση. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι καλλιτέχνες που δεν έπεσαν ακριβώς στα δίχτυα των παραπάνω συγκινήσεων αλλά θα λέγαμε ότι τις κυνήγησαν κιόλας, τις αναζήτησαν, έπεσαν επίτηδες χάριν της έμπνευσης. Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα πόσο ευεργετικά λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί ο τζόγος στη μουσική, αρκεί να θυμηθούμε μερικά παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα άσματα. Από το μακρινό 1947, σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη και μουσική φυσικά του αξέχαστου Τσιτσάνη, μας έρχεται το ‘Όλα για σένα κούκλα μου’. Εναλλακτικός τίτλος του τραγουδιού, ‘Ρουλέτα’. Οι στίχοι ‘Όσα βγάζω μου τα παίρνεις βρε τσαχπίνα και τραβάς γραμμή να παίξεις στα καζίνα, που σε χάνω που σε βρίσκω στη ρουλέτα και για γούστο βάζεις πόστα και τα ρέστα’ έρχονται στα αυτιά μας από τη φωνή του Στράτου Παγιουμτζή, με μία μοναδική ειλικρίνεια. Ναι πρόκειται για ένα τραγούδι ρεμπέτικο, «μάγκικο» αλλά συνάμα τόσο αθώο και ερωτικό. Ερωτικό, όχι με τον σύγχρονο «κλαψιάρικο» τρόπο αλλά με τον γνήσιο τρόπο του ρεμπέτη. Ας πάμε όμως λίγο πιο πίσω στο 1932. Ένα ρεμπέτικο τραγούδι του Παναγιώτη Τούντα, σε ερμηνεία Ρούκουνα. Εδώ να πω πως θα έπρεπε να παραθέσω τους στίχους όλου του τραγουδιού μιας και δεν μιλάμε για απλές αναφορές στον τζόγο αλλά για ένα τραγούδι -ύμνο στον τζόγο. Ας δούμε όμως, μόνο το πρώτο κουπλέ. ‘Χθες το βράδυ στο μπαρμπούτι, άντε μου τη ‘σκάσαν μπαλαμούτι./ Όλο μπαρμπουτήδες φίλοι, άιντε, στ’ Αργυρού το μπιτρίνι./ Παίζαμε γεμάτο ζάρι, άιντε και δεν έπαιρνα χαμπάρι./ Και μ’ αφήσανε στον άσσο, άιντε κι είμαι αδέρφι μου, να σκάσω’. Όπως βλέπουμε το τραγούδι είναι καθαρά βιωματικό. Όπου ‘μπαλαμούτι’, βλέπε απάτη. Από τους παραπάνω στίχους, αντιλαμβανόμαστε, πως ο τζόγος διαμόρφωσε μια κοινωνία περιθωριακή, μετουσιώνοντας σε μουσική τα βιώματα και τις διαφορές που είχαν τα κατώτερα στρώματα, από την αστική τάξη.
/ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟ (Α) ΜΗΧΑΝΙΑ
Ας αφήσουμε όμως για λίγο το παλιό ρεμπέτικο και ας οδηγηθούμε συνειρμικά σε ένα σύγχρονο ρεμπέτικο. Σε στίχους, μουσική και φωνή, Γιάννη Αγγελάκα. Από το soundtrack της ταινίας «Ο χαμένος τα παίρνει όλα», έχουμε το ομώνυμο ‘Δεν πειράζει που δε σού ήρθε η ζαριά, τζογάρισες στο όνειρο και είσαι έτοιμος για όλα/ το λέει και ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά, ο χαμένος τα παίρνει όλα’. Κάθε αποτυχία μπορεί να αποτελέσει επιτυχία, αν τη δούμε σαν μια μοναδική και ξεχωριστή εμπειρία. Στο κάτω –κάτω, τι είχαμε, τι χάσαμε. Άλλωστε όλοι μας. αν και δεν λεγόμαστε τζογαδόροι ή εξαρτημένοι με τις καθημερινές μας επιλογές, παίρνουμε κάποιο ρίσκο, τζογάρουμε και μάλιστα σε ένα παιχνίδι κάπως μάταιο. Στο παιχνίδι της ζωής. Μιας και αναφέρθηκα στον τζόγο της ζωής, ας κάνουμε μια βόλτα στο 1985. Δίσκος ‘Zorba the Freak’ και φυσικά όπως καταλάβατε ο Παύλος Σιδηρόπουλος μας τραγουδάει για μια ληστεία. Στο τραγούδι ‘Άντε...και καλή τύχη μάγκες’, οι στίχοι ‘Ψωρο-κορώνα-γράμματα στον τζόγο της ζωής, Επάγγελμα; Ποιο Επάγγελμα; Τι επάγγελμα; Ληστής.’, μας αφήνουν με μια γεύση χαρμολύπης στα χείλη, μιας και αν η ζωή είναι τζόγος, τότε ποιος κάνει τη «μάνα»;
21 / ΚΟΛΑΖ
/ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΙΟ (Α) ΜΗΧΑΝΙΑ
22 / ΚΟΛΑΖ
Άρθρο / Αγγελική Τζιαφέτα
/ TETRISM
23 / ΚΟΛΑΖ
/ TETRISM
Μια μέρα πριν το deadline:
Παιχνίδια ενηλίκων; Πολιτική; Σεξ; CSI; Ριάλιτι; Social Networks; Πόσο διαφορετικά μεγαλώνει το 10χρονο που έχει Facebook; Τα παιχνίδια ενηλίκων είναι παιχνίδια μεγάλων, που παίζουν παιδιά; Μεγάλοι, που παίζουν παιχνίδια; DOTA 2. Your tower needs defence. Τι παιχνίδια; Game of thrones; Τι; Δεν καταλαβαίνω. Με εμπαίζουν κι οι αρχισυντάκτες. Τα βρώμικα παιχνίδια της αρχιτεκτονικής, δεν θέλω να τα ξέρω. Πολεοδομικές άδειες και μούχλα στο μεγαλείο της. Red light district; Πάμε Αmsterdam; Ενηλίκων, είπαμε! Το μεγαλύτερο παιχνίδι ενηλίκων, είναι η αντίληψη του χρόνου. Μηδέν αθωότητα. Μηδέν ξεγνοιασιά. The Doors of Perception. Huxley. Θα άκουγα λίγο Doors. Τελικά έβαλα Pink Floyd. Το εννοούσα αυτό που είπα για το χρόνο.
Έχω ξυπνήσει, έχω βάλει καφέ, κοιτάω τη λευκή σελίδα του Google Docs. Ακούω Glitch Mob. Έχω ήδη στρίψει 3 τσιγάρα, κοιτάζοντας την οθόνη. Δεν μ’ αρέσει αυτό το θέμα. Τα παιχνίδια ενηλίκων δεν είναι κάτι ανάλαφρο και σέξι. Είναι η βαθιά πραγματικότητα που μοιάζει με ριάλιτι. Κάποιες φορές νιώθω ότι η ζωή μου, είναι η ζωή μιας τυχαίας ύπαρξης σε ένα κόσμο που όλα μπορούν να συμβούν. Και εγώ είμαι μια μονάδα, μια τυχαιότητα, σε ένα σημείο του χάρτη, που ό,τι της συμβαίνει είναι ένα παράδειγμα του κόσμου μας. Αν μιλήσω για το χρόνο, πρέπει να ανοίξω τα χαρτιά μου. Με κοιτάει κατευθείαν στα μάτια και χτυπάει τα πιο βαθιά υπαρξιακά μου. Ο χρόνος είναι η βαθιά μου ψύχωση. Το αιώνιο στρες μου. Σκέφτεστε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους που το έχουν βρει στη ζωή; Κάποιοι θα είναι. Κάπου θα υπάρχουν. Εγώ σκέφτομαι έναν Ιταλό 60άρη στην Τοσκάνη, στο πέτρινο σπίτι του με αμπέλια έξω. Βγαίνει από το σπίτι του κρατώντας μια κούπα και κοιτάει τον ήλιο. Και το έχει βρει στη ζωή. Πιθανώς με κάποιον μένει, κάποια σύντροφο. Μπορεί να είναι και gay. Με κάποιον μοιράζεται πάντως αυτήν την ευτυχία. Αν έχω μάθει κάτι, είναι ότι η ευτυχία πρέπει να μοιράζεται. Μας το είπε και το «Into the Wild». Σκέφτομαι κάποιες φορές και τους άλλους. Αυτούς που πριν φτάσουν σε μια ηλικία να αναρωτηθούν για το νόημα τους, έχουν ήδη σφραγιστεί από έναν σκοπό ζωής. Έχω διαβάσει για τέτοιους έρωτες. Ο «Gatsby» του Fitzgerald ή o Florentino Arisa, στον «Έρωτα στα χρόνια της Χολέρας». Είναι χαρακτήρες βιβλίων, κάποιος τους δημιούργησε. Η Αυν Ραντ δημιούργησε το Howard Roark και τον Henry Rearden, παθιασμένους με το επάγγελμά τους, σε ένα βαθμό που δεν αναρωτιούνται για την ζωή, γιατί την έχουν εκεί μπροστά τους. Πιο μικρή δεν καταλάβαινα πως είναι να μην ξέρεις τι θέλεις. Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Ποιος θέλεις να είσαι. Θέλω να γίνω αρχιτέκτονας. Καμία αμφιβολία. Δεν κοίταζα πίσω, μόνο μπροστά. Και τώρα η αρχιτεκτονική, μόνη με έχει αφήσει στο χάος. Όχι μόνο εμένα, όχι μόνο η αρχιτεκτονική. Deadline: Και ακόμα τίποτα.
24 / ΚΟΛΑΖ
/ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ
Άρθρο / Αριστείδης Γεωργίου
25 / ΚΟΛΑΖ
/ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ
ταν ήμουν μικρός, ήθελα να λάμψω κι εγώ σαν όλους αυτούς που έβλεπα στις ταινίες, στην τηλεόραση και στο σινεμά. Κάπου είχε πάρει το αυτί μου για αυτό το μαγικό μέρος, το οποίο ονομάζεται Hollywood. Φώτα, λάμψη, κάμερες, διασημότητες, ομορφιά και χρήμα. Πολύ χρήμα. Ποιος δεν θα ήθελε να μπει σε αυτόν τον μαγικό κόσμο; Πάλι εγώ. Τώρα που μεγάλωσα και κατάλαβα πως υπάρχει και ένας άλλος κόσμος. Αυτός πίσω από τα φώτα. Ένας σκοτεινός κόσμος, γεμάτος ναρκωτικά, φόνους, όπλα, σεξουαλικές ανωμαλίες, αυτοκτονίες και ψυχολογικά προβλήματα. Πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Μιλάμε πως έχουν θεματάρες οι άνθρωποι εκεί. Λογικό. Όταν δεν μπορείς να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή, χωρίς παπαράτσι και φυλλάδες, κάπου θα σου στρίψει. Εκεί λοιπόν, γίνονται σκάνδαλα. Επίσης πολλά σκάνδαλα. Σίγουρα πάντως, έχουν κάποιο ενδιαφέρον.
26 / ΚΟΛΑΖ
Roscoe ‘Fatty’ Arbuckle Ο κύριος αυτός, υπήρξε ένας από τους πιο καλούς και ακριβοπληρωμένους κωμικούς του βωβού κινηματογράφου. Ο Fatty, έφτασε να υπογράψει ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια για την εποχή, με την πασίγνωστη μέχρι και σήμερα, Paramount. Τρία εκατομμύρια δολλάρια το χρόνο, εν έτει 1918. Σαν να λέμε, πολύ χρήμα. Το χρήμα όμως, ως γνωστόν φέρνει μαζί του και προβλήματα. Τον Σεπτέμβρη του 1921, το σαββατοκύριακο του εορτασμού της Lab or Day (ημέρα της εργασίας), ο συγκάτοικος του Fatty, έκανε ένα πάρτυ στο σπίτι (η πληροφορία αυτή δίνεται με κάθε επιφύλαξη, καθώς άλλες πηγές λένε πως το πάρτυ το οργάνωσε ο ίδιος...μικρή σημασία έχει βέβαια). Σε αυτό το πάρτυ λοιπόν, ήταν καλεσμένη μια σταρλετίτσα την εποχής, η Virginia Rappe. Η μικρή αυτή, λίγες μέρες μετά το πάρτυ απεβίωσε από αιμορραγία στην κύστη της. Το μεγαλύτερο μέχρι τότε σκάνδαλο, ξέσπασε. Ο Roscoe, βρέθηκε κατηγορούμενος για φόνο και βιασμό. Οι εφημερίδες, καθοδηγούμενες από την δημοσιογραφική ομάδα του William Randolph Hearst, οργίασαν με φήμες. Ο Fatty, βρισκόταν στα δικαστήρια από το Νοέμβριο του ‘21, μέχρι τον Απρίλιο του ‘22. Εν τέλει, αθωώθηκε και οι δικαστές του ζήτησαν συγγνώμη. Η καριέρα του όμως είχε τελειώσει. Από τότε και μετά, εργάστηκε για λίγο ως σκηνοθέτης και πέθανε στις 29 Ιουνίου του ‘33, τη νύχτα αφότου είχε υπογράψει με την Warner Brothers συμβόλαιο, για να σκηνοθετήσει μια μεγάλου μήκους ταινία. Η μοίρα, του έπαιξε και πάλι βρώμικο παιχνίδι. Lana Turner The sweater girl (το κορίτσι με το πουλόβερ). Με αυτό το όνομα έμεινε στην ιστορία, η γεννημένη στο Idaho, Lana. Γεννημένη το ‘20 ή το ‘21, καθώς δεν μαρτυρούσε την πραγματική της ηλικία, η Julia Jean Mildred Francis Turner, έχασε όταν ήταν οκτώ- εννιά χρονών τον πατέρα της. Επρόκειτο για δολοφονία. Τότε, έφυγε με την μητέρα της για την California, όπου το μέλλον έμοιαζε πιο φωτεινό. Στην ηλικία των δεκαεπτά ετών, η Lana, μπήκε στον κόσμο του σινεμά, με μικρούς ρόλους. Από εκεί και μετά, η ζωή της άλλαξε. Έκανε επτά γάμους, αμέτρητες σχέσεις, μια κόρη, έμπλεξε με ναρκωτικά και αλκοόλ. Ένα γεγονός όμως, τη στιγμάτισε. Το 1958, είχε σχέση με έναν gangster, με το όνομα Johnny Stompanato. Μια μέρα, στο σπίτι της Lana στο Beverly Hills (που αλλού;), ο καυγάς μεταξύ τους άναψε. Ο Johnny, απείλησε πως θα την κόψει στο πρόσωπο και άρχισε να τη χτυπάει. Καθώς όμως ο Johnny βγήκε από το δωμάτιο που βρισκόταν, δεν υπολόγισε, πως η μικρή κόρη της, είχε πάρει έναν μπαλτά από την κουζίνα και τον περίμενε. Τον χτύπησε στο στομάχι και σε λίγα μόλις λεπτά, ξεψύχησε. Lana και κόρη, κρίθηκαν αθώες. Το γεγονός δε στάθηκε ικανό να διακόψει την επιτυχία της κι έτσι η καριέρα της συνεχίστηκε με ολοένα και καλύτερους ρόλους. Απεβίωσε από καρκίνο στα εβδομήντα έξι της χρόνια.
/ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ
27 / ΚΟΛΑΖ
/ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ
Marilyn Monroe Δε νομίζω πως χρειάζεται κάποια σύσταση για το κορίτσι αυτό. Είναι ίσως η μεγαλύτερη σταρ του σινεμά, μέχρι και σήμερα. Σκέρτσο, νάζι, στυλ και σεξ απίλ, εξυπνάδα και ομορφιά σε ένα τέλειο πακέτο. Διάσημοι και περιζήτητοι άνδρες, λύγιζαν μπροστά στη σηκωμένη από τον αέρα φουστίτσα τής “θεάς” Μarilyn. Όμως, το 1962 και μόλις σε ηλικία τριάντα έξι ετών, βρέθηκε νεκρή. Επίσημη αιτία, υπερβολική δόση χαπιών, άρα αυτοκτονία. Οι φήμες όμως, οργίασαν. Όπως πάντα συμβαίνει, όταν χάνονται οι πιο αγαπημένοι του κοινού. Michael Jackson, 2pac, Elvis, Kurt Cobain και πολλοί ακόμα, ταλαιπωρούν ακόμα τα media, με σενάρια για το πώς χάθηκαν. Η αλήθεια, στην καρδιά του καθενός. Woody Allen Σκηνοθέτης άπειρων ταινιών του Hollywood, με όσκαρ και αμέτρητες επιτυχίες. Έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα ηθοποιών και λέγεται πως οι περισσότεροι από αυτούς, πραγματοποίησαν ένα όνειρό τους, αφήνοντας το Woody να τους σκηνοθετήσει. Παρότι όμως είδωλο και ίνδαλμα, ο σκηνοθέτης έχει κατηγορηθεί για την άστατη ερωτική ζωή του. Ένα βέβαια σκάνδαλο, ακούστηκε στα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ο Woody, συνελήφθη να ερωτοτροπεί από την ερωμένη του για χρόνια και αγαπημένη ηθοποιό στις ταινίες του, Mia Farrow, με την θετή της κόρη Soon-Yi Previn. Η Mia τον κυνήγησε δικαστικά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, και έτσι ο Allen με τη Soon, το 1997 παντρεύτηκαν και υιοθέτησαν και δύο παιδιά. Ο ίδιος είχε δηλώσει στους Times, πως η καρδιά θέλει αυτό που θέλει και πως ο έρωτας δεν έχει λογική. Σίγουρα ο Woody δεν πτοήθηκε κι ούτε άλλαξε κάτι στην καριέρα του.
Έχει πολύ ζουμί ακόμη η ιστορία των σκανδάλων του Hollywood και αν το ψάξετε λίγο, θα βρείτε πολλές μαύρες σελίδες. Εδώ παρέθεσα τις πιο ενδιαφέρουσες κατά την γνώμη μου και αφήνω το υπόλοιπο βρώμικο παιχνίδι σε εσάς. Καλή “διασκέδαση”.
28 / ΚΟΛΑΖ
/ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΥΝΤΑΚΤΗ - ΝΥΧΤΑ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ βγαίνει απο την πολυκατοικία του κρατώντας μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών. Περπατάει προς τον κάδο απορριμάτων. Κοντοστέκεται για λίγο, κοιτάζει γύρω γύρω και την πετάει. -fade out.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΥΝΤΑΚΤΗ- ΜΕΡΑ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ, είναι στην κουζίνα και φτιάχνει καφέ. Μπαίνει στο πλάνο η γυναίκα του ΜΑΡΙΑ (32). Πάει από πίσω του και τον αγκαλιάζει. ΜΑΡΙΑ Αγάπη μου είναι έτοιμα τα πραγματάκια σου. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Ευχαριστώ Μαράκι μου. ΜΑΡΙΑ Τι ώρα θα φύγεις για αεροδρόμιο; ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Σε 20 λεπτά. Πίνω το καφεδάκι μου και δρόμο. Του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο και κάθεται στο τραπέζι. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ, βάζει τον καφέ στο φλιτζάνι και κάθεται απέναντί της. Κοιτάζονται αμίλητοι. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ σκύβει και διαβάζει την εφημερίδα του. Ύστερα από λίγο, ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ βρίσκεται στην εξώπορτα με την βαλίτσα του στο χέρι. Η ΜΑΡΙΑ του δίνει ένα φιλί στο στόμα. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Τα λέμε σε 2 μερούλες αγάπη. Φιλιά και να προσέχεις. ΜΑΡΙΑ Και εσύ. Καλό ταξίδι. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Η ΜΑΡΙΑ κλείνει την πόρτα πίσω του.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ - ΑΠΟΓΕΥΜΑ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ κάθεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, που στο κέντρο έχει ένα στρογγυλό τραπέζι με πράσινη τσόχα για χαρτί και μία λάμπα, φωτίζει μόνο το τραπέζι. Έχει πολύ καπνό στο δωμάτιο και κάθονται γύρω του άλλοι 3 άντρες. Παίζουν πόκερ και πίνουν ουίσκι, καπνίζοντας πούρα. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Τα ρέστα μου. ΑΝΤΡΑΣ 1 Τα βλέπω ΑΝΤΡΑΣ 2 Και γώ. ΑΝΤΡΑΣ 3 Πάσο.
29 / ΚΟΛΑΖ
/ ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΔΡΑΜΑ
Σπρώχνουν και οι 3 τις μάρκες τους στο κέντρο του τραπεζιού. Ανοίγουν τα φύλλα. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ έχει το πιο δυνατό. Σηκώνεται και αρχίζει να μαζεύει τις μάρκες. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Σόρυ μάγκες. Πρέπει να φύγω. ΑΝΤΡΑΣ 1 Δεν μπορείς να φύγεις τώρα. Είναι απάτη. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Δεν υπάρχει τέτοιος νόμος. Είχαμε πει, ότι όποις θέλει να φύγει, φεύγει. ΑΝΤΡΑΣ 2 Οκ. Έχεις δίκιο. Αλλά να ξέρεις πως δεν είναι σωστό. ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ Σωστό, ξε- σωστό , έχω δουλειά. Σηκώνεται. Παίρνει τα χρήματα του και φεύγει.
ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ ΣΥΝΤΑΚΤΗ - ΝΥΧΤΑ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ, φτάνει κοντά στο σπίτι του και κρύβεται πίσω από κάτι θάμνους. Ανάβει τσιγάρο και βολεύεται. Κοιτάζει προς τον δρόμο. Ύστερα από λίγο φτάνει μια λευκή Mercedes. Σταματάει ακριβώς έξω από το σπίτι του. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ παρακολουθεί. Περνάνει κάποια ώρα. Η Mercedes, έχει σβήσει τα φώτα. Κανείς δεν έχει βγεί. Τα τζάμια έχουν αρχίσει να θολώνουν. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ανάβει το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο. Το αυτοκίνητο, κουνιέται ρυθμικά, και μια γυναικεία φωνή αναστενάζει πνιχτά. Η αγωνία του ΣΥΝΤΑΚΤΗ κορυφώνεται. Ανοίγει η πόρτα. Βγαίνει η ΜΑΡΙΑ. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ έχει μείνει να κοιτάζει. Η ΜΑΡΙΑ κλείνει την πόρτα του αυτοκινήτου και προχωράει προς το σπίτι. Τα τακούνια της χτυπούν ρυθμικά. Ανοίγει την εξώπορτα και μπαίνει μέσα. Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ, σηκώνεται, πετάει το τσιγάρο του και βγάζει το κλειδί. Μπαίνει και αυτός στην πολυκατοικία. Ύστερα από λίγο βγαίνει με μια σακούλα σκουπιδιών στα χέρια. Περπατάει προς τον κάδο απορριμάτων. Κοντοστέκεται για λίγο, κοιτάζει γύρω γύρω και την πετάει. γυρίζει προς το σπίτι. Εκείνη την ώρα περνάει μια μαύρη Mercedes. Μας καλύπτει όλο το πλάνο. Ακούγονται πυροβολισμοί. Φεύγει η Mercedes και ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ κείτεται νεκρός. Ακούγεται το αυτοκίνητο που απομακρύνεται με ταχύτητα. ΑΝΤΡΑΣ 1 Ήθελε να φύγει με τα φράγκα. Καλά να πάθει ο μαλάκας. (γέλια)
-fade out.
30 / ΚΟΛΑΖ
/ ΦΩΤΟ - ΓΡΑΦΕΙΝ
Μνήμη. Πριν. Θυμόταν πριν. Πριν να. Πριν από. Για το μετά σημάδια από σίδερο πυρακτωμένο μόνο. Μνήμη χωρίς.
Καρέ (τυχαία συλληφθέντα), Νίκη Μάρκου Λέξεις (ατάκτως ερριμένες), Βάσω Χατζηπέτρου
31 / ΚΟΛΑΖ
/ ΦΩΤΟ - ΓΡΑΦΕΙΝ
32 / ΚΟΛΑΖ
XX
33 / ΚΟΛΑΖ
XX
34 / ΚΟΛΑΖ
/ THE ODD FELLAS
Άρθρο / Βάλια Ζαμπάρα
Φαντασμένος μουσικός, αυτοαποκαλούμενος Μεσσίας, δεινός ομιλητής, ερωτεύσιμος, γοητευτικός και τρελός. Σίγουρα τρελός. Έμεινε στην ιστορία, διαπράττοντας ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα του περασμένου αιώνα, χωρίς καν ο ίδιος να είναι παρόν. Ο τίτλος του κειμένου, θα μπορούσε να είναι βαμμένος με μπόλικο αίμα. Ακολουθεί μια ιστορία παράνοιας. Αυτής του Τσάρλς Μάνσον. Η μητέρα του, στα δεκάξι της, φέρνει στον κόσμο το Μάνσον, από πατέρα αγνώστων λοιπών στοιχείων, πλην του επιθέτου. Φήμες λένε ότι προθυμοποιείται να τον ανταλλάξει κάποια στιγμή, για ένα ποτήρι μπύρα. Η σκληρή πραγματικότητα ωστόσο λέει, ότι μεγαλώνει με θρησκόληπτους θείους και κατά καιρούς, με την ίδια τη μητέρα του και τον εκάστοτε ερωτικό της σύντροφο. Στα εννιά του, αποφασίζει να κάψει το σχολείο του. Η πορεία του προς την παρανομία, ξεκινά θριαμβευτικά. Έπειτα από τη θητεία του στα «καλύτερα» αναμορφωτήρια, στα δεκατρία, αφήνεται ελεύθερος και λίγους μήνες αργότερα διαπράττει την πρώτη του ένοπλη ληστεία.
Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της εικοσαετίας που ακολουθεί, τον βρίσκει σε διάφορες φυλακές της Αμερικής. Όταν το 1967, του ανακοινώνεται η αποφυλάκιση του, ο ίδιος αντιδρά. «Δεν μπορώ να βγω εκεί έξω. Δεν μπορώ να προσαρμοστώ στον κόσμο. Έχω περάσει μια ζωή κλειδαμπαρωμένος κι είμαι ευχαριστημένος εδώ. Να κάνω βόλτες στην αυλή και να παίζω την κιθάρα μου». Κανείς δεν παίρνει τα λόγια του στα σοβαρά. Λάθος, το μέγα. Η κιθάρα. ένα αντικείμενο στο οποίο στόχευσε το μέλλον του. Ίσως και η αφορμή του κακού που θα ακολουθούσε. Βγαίνοντας από τη φυλακή, αποφασίζει να ταξιδέψει στο Σαν Φρανσίσκο. Η μητρόπολη των χίπιδων. Αποκτά εύκολα τους πρώτους του φίλους, όχι μόνο λόγω της αθωότητας της εποχής αλλά και λόγω της ιδιότητάς του να γίνεται εύκολα το επίκεντρο. Με το ταμπεραμέντο και την πειθώ του, δημιουργεί μια ομάδα ανθρώπων, στην οποία χρήζεται αρχηγός. Ή καλύτερα πατριάρχης. Μιας ιδιότυπης οικογένειας. Της γνωστής ως «Οικογένειας Μάνσον».
35 / ΚΟΛΑΖ
/ THE ODD FELLAS
36 / ΚΟΛΑΖ
/ THE ODD FELLAS
“The Manson Family” Τα μέλη της είναι κυρίως γυναίκες, που άλλοτε ο ρόλος τους είναι αυτός του υπηρετικού προσωπικού κι άλλοτε της ερωτικής συντρόφου. Τα άτομα που μπαίνουν στην Οικογένεια εγκρίνονται αποκλειστικά από το Μάνσον. Τους άντρες τους προσελκύει, πλασάροντας τους κάποια από τις γυναίκες. Η ζωή όλων κυλά ήρεμα, ακούγοντας τη μουσική των Beatles, μαθαίνοντας τη φιλοσοφία ζωής του «πατριάρχη», υπό την επήρεια LSD και επιβιώνοντας τελικά, από κλοπές και επαιτεία. Η «Οικογένεια», απαριθμεί συνεχώς καινούρια μέλη και η μεγάλη στιγμή του Λος Άντζελες είναι γεγονός. Φθάνοντας στην πρωτεύουσα των σταρ και των μπικίνι, το όνειρο προς την καριέρα του μουσικού, μοιάζει να μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ο Μάνσον, γνωρίζει των ντράμερ των Beach Boys, Ντένις Γουίλσον ο οποίος ενθουσιάζεται με το ταλέντο του και του κλείνει στούντιο για να ηχογραφήσει τα τραγούδια που έχει γράψει. Ένα μάλιστα εξ αυτών, το «Cease to exist», θα μπει στο άλμπουμ «20/20», του συγκροτήματος, με το διαφορετικό ωστόσο, τίτλο «Never learn not to love». Ο Μάνσον εξαγριώνεται γιατί δεν αναφέρεται πουθενά το όνομά του. Ο Γουίλσον φεύγει από την «Οικογένεια» και η αναζήτηση μιας νέας τύχης στο χώρο της μουσικής ξεκινάει από την αρχή, για το Μάνσον. Ηelter Skelter. H φιλοσοφία της παράνοιας. Κάπου μεταξύ «επαγγελματικής» αποτυχίας και διαστροφής, αναπτύσσει την προσωπική του Θεωρία του Χάους. Ισχυρίζεται ότι οι μαύροι θα εξεγερθούν, σκοτώνοντας τους λευκούς. Εν τέλει θα νικήσουν ως πιο δυνατοί σωματικά αλλά λόγω της έμφυτης κατωτερότητας τους, δε θα μπορούν να κυβερνήσουν και θα καλέσουν τους πέντε αγγέλους της Αποκάλυψης, δηλαδή τον ίδιο και τους τέσσερις… Beatles, για να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Helter Skelter (τιτλοφορήθηκε έτσι φυσικά, από το ομώνυμο τραγούδι των Βeatles). Το σουρρεάλ σενάριο γίνεται πιστευτό από αρκετό κόσμο, ο οποίος περιμένει την επανάσταση. Καθώς όμως αυτή καθυστερεί, αποφασίζουν να αναλάβουν δράση, «σπρώχνοντας» λίγο το ρου της Ιστορίας. Η σκέψη είναι απλή. Θα δολοφονήσουν μερικούς επιφανείς λευκούς, αφήνοντας πίσω στοιχεία, τα οποία θα ενοχοποιούν τους μαύρους. Τότε οι μαύροι ακτιβιστές θα ξεσηκωθούν και θα αρχίσει ο πόλεμος. Όντως Ηelter Skelter. Αύγουστος του ’69. Δύο εγκλήματα, ένας ένοχος. Ο Μάνσον ορίζει τους επίλεκτους που θα εκτελέσουν την προφητεία του. Η «ομάδα» των έξι ατόμων αποτελείται από πέντε γυναίκες και έναν άντρα. Το πλάνο, συγκεκριμένο. Θα εισβάλλουν και θα δολοφονήσουν, όποιον είναι στο σπίτι του 10050 Ciello Drive. Το σπίτι μέχρι πριν λίγο καιρό, κατοικείται από τον Τέρι Μέλτσερ, μουσικό παραγωγό, ο οποίος είχε απορρίψει τη μουσική του Μάνσον. Πιθανότατα αυτός ήταν και ο στόχος. Όμως η έκβαση ήταν τελείως διαφορετική. Η ομάδα εισβάλει υπό την επήρεια ναρκωτικών και αλκοόλ, προκειμένου να φέρει σε πέρας το μεγαλεπίβολο σχέδιο. Αντικρίζει πέντε άτομα, ένα εκ των οποίων, η Σάρον Τέιτ, σύζυγος του Ρομάν Πολάνσκι και έγκυος στον όγδοο μήνα. Το πρωί η οικιακή βοηθός, μπαίνει σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο στο αίμα. Στους τοίχους είναι γραμμένη η λέξη γουρούνια. Στο πάτωμα κείτονται νεκρά τα δεμένα σώματα πέντε ανθρώπων. Φέρουν συνολικά 102 μαχαιριές. Η μαρτυρία μιας εκ των συμμετεχόντων στη δολοφονία, πολλά χρόνια αργότερα, σοκάρει. «Η Τέιτ με κοίταξε την ώρα που τη μαχαίρωνα για πολλοστή φόρα, και μου είπε Σταμάτα είμαι ήδη νεκρή. Βοήθησε έστω το παιδί μου να ζήσει». Κάτι που δεν έγινε ποτέ.
37 / ΚΟΛΑΖ
/ THE ODD FELLAS
Δύο βράδια αργότερα κι αφού η πόλη είναι ήδη αναστατωμένη με το αποτρόπαιο έγκλημα, η Οικογένεια Μάνσον ξαναχτυπά. Αυτή τη φορά στο σπίτι του ζεύγους Λα Μπιάνκα. Ο τρόπος είναι ο ίδιος. Εισβάλλουν και χωρίς πολλά- πολλά, κατακρεουργούν το ζευγάρι με 67 μαχαιριές. «Ηelter Skelter» και «Θάνατος στα γουρούνια» γράφουν οι τοίχοι, με το αίμα τους. Η «Οικογένεια» σπέρνει το φόβο και μέσα σε δυο μέρες, πωλούνται 200 όπλα, μόνο στο Μπέβερλι Χιλς. Η σύλληψη και η δίκη Οι αστυνομικές αρχές θεωρούν ότι τα δύο εγκλήματα δε συνδέονται μεταξύ τους και στρέφουν προς λάθος κατεύθυνση τις έρευνες τους. Οι πραγματικοί ένοχοι, αποκαλύπτονται κατά λάθος, κάποιους μήνες αργότερα. Μία από τις γυναίκες που συμμετείχαν, συλλαμβάνεται για μικροκλοπή και φυλακίζεται. Εντός φυλακής πια, ξεκινά να μιλά για το πόσο ωραία είναι η διαδικασία να σκοτώνεις και πόσο απόλαυσε τη στιγμή, στο Ciello Drive. Οι συγκρατούμενές της, καταθέτουν τα όσα τους περιέγραψε και σύντομα η «οικογένεια», μετακομίζει στις φυλακές. Η πιο μακροσκελής δίκη στην ιστορία των ΗΠΑ, ξεκινά. Διαρκεί ενάμισι χρόνο, γεμίζοντας 31.176 σελίδες πρακτικών, στοιχίζοντας στους πολίτες πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια και εν τέλει απομονώνοντας τους ενόρκους για διακόσιες πενήντα πέντε ημέρες, προκειμένου να πάρουν μία απόφαση. Και την παίρνουν. Θάνατος. Οι γυναίκες της «Οικογένειας», ξυρίζουν τα κεφάλια τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας και εισέρχονται στην αίθουσα τραγουδώντας «κομμάτια» του Μάνσον. Ο ίδιος, για τις κατηγορίες που τον ήθελαν υποκινητή των όσων συνέβησαν εκείνο το καλοκαίρι, δηλώνει αργότερα «Δεν ανάγκασα ποτέ κανένα να κάνει κάτι που δεν ήθελε. Δεν παραβίασα ποτέ το νόμο. Απλά είχα φίλους που σκοτώνουν ανθρώπους. Πάντα είχα φίλους που σκοτώνουν ανθρώπους». Ο Μάνσον, είναι ίσως ο μόνος που του έχει επιβληθεί η εσχάτη των ποινών, χωρίς ποτέ να άγγιξε μια τρίχα από τα μαλλιά των νεκρών. Ωστόσο η θανατική ποινή δεν εκτελείται ποτέ, λόγω κατάργησής της, στη συγκεκριμένη πολιτεία. Έτσι ακόμα και σήμερα, ο Μάνσον με την «Οικογένειά» του, ζουν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Την τελευταία του αίτηση αποφυλάκισης, την πραγματοποίησε το 2012, οπότε και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική. Η επόμενη ευκαιρία του να αφεθεί ελεύθερος, θα ξαναέρθει το 2017. Εν τέλει Ο Τσάρλς Μάνσον δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ο σπουδαίος μουσικός που ονειρευόταν. Κατάφερε όμως να επηρεάσει τη μουσική άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών, όπως η Tori Amos, οι Sonic Youth, οι Guns and Roses και οι Lemonheads. Επίσης απέκτησε φανατικό κοινό ανά τον κόσμο. Υπάρχουν αναρίθμητα sites που αναφέρονται σε δικαστική πλάνη και μάχονται για την αποφυλάκιση του ή άλλα που αντιπαραβάλουν τη ζωή του με αυτή του Χριστού, καταλήγοντας πως είναι τελικά το ίδιο πρόσωπο. Κάποιες πράξεις γίνονται αντιληπτές μόνο στο πλαίσιο της ψυχικής ασθένειας. Κάποιες από αυτές, όμως, είναι αδύνατο να αιτιολογηθούν, όπως και να ‘χει. «Το μόνο που με έμαθε η μάνα μου, ήταν πως ό,τι έλεγε ήταν σίγουρα ένα τεράστιο ψέμα. Έτσι, με δίδαξε να μην πιστεύω τίποτα και σε κανέναν». Ούτε καν στη ζωή.
38 / ΚΟΛΑΖ
/ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Άρθρο / Βάλια Ζαμπάρα
39 / ΚΟΛΑΖ
/ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Κολλάς κι εσύ. Παραδέξου το. Criminal Minds, CSI Miami, Las Vagas, Los Angeles ή όποιας άλλης πόλης. Ακόμα και με το Law and Order, στη χιλιοστή επανάληψή του. Κολλάς και παράλληλα λες «υπερβολικοί Αμερικάνοι, που υπάρχουν αυτά;». Κι όμως υπάρχουν. Όχι και τόσο μακριά από την πόρτα σου. Ο Γιώργος Καραθανάσης και οι συνεργάτες του, στην εταιρεία Forensic Associates, το αποδεικνύουν εμπράκτως. Προς έκπληξη δική σου και δική μου. H Forensic Associates, αποτελεί ένα ιδιωτικό εγκληματολογικό εργαστήριο, που δραστηριοποιείται στον τομέα εξέτασης δικαστικών εγγράφων, που ως τέτοια δεν ορίζονται μόνο όσα αποτελούνται από χαρτί αλλά και τα ψηφιακά εν γένει αρχεία ή μέσα, όπως Η/Υ, κινητά τηλέφωνα καθώς και βίντεο με εικόνα και ήχο. Τα θέματα με τα οποία ασχολούνται ποικίλουν. Αστικός ή ποινικός κώδικας. Διερευνούν εργαστηριακά, στοιχεία για υποθέσεις από κακόβουλες επιθέσεις σε ηλεκτρονικά συστήματα και ηλεκτρονικές απάτες, μέχρι ανάλυση βίντεο και ήχου ή ακόμα και διακίνηση παιδικής πορνογραφίας. Παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο επάγγελμα βρίσκεται ακόμα σε στάδιο ανάπτυξης και διαμόρφωσης στην Ελλάδα, ο Γιώργος ευελπιστεί ότι κάποια στιγμή θα αποτελεί βασικό σκαλοπάτι στον εκσυγχρονισμό της δικαιοσύνης. Προς το παρόν, ο ανταγωνισμός στο χώρο των εγκληματικών επιστημών είναι μικρός, ωστόσο η δουλειά που γίνεται είναι σπουδαία. Κι αυτό μπορεί εύκολα να το αντιληφθεί κανείς, μιας και μια εκ των μεγάλων επιτυχιών της ομάδας του, είναι αυτή της αποκάλυψης της λίστας Λαγκάρντ. Στη χώρα ωστόσο που αρέσκεται στην παραποίηση στοιχείων και βασιλεύει η διαφθορά, η Forensic Associates, δεν παρεκκλίνει των πρωτοκόλλων που ακολουθούνται. Στόχος, είναι η σωστή εργαστηριακή έρευνα και ανάλυση των στοιχείων που οδηγούν στην αλήθεια. Αυτό κι αν είναι ρομαντικό.
Έχοντας σπουδάσει σε Ελλάδα, Αμερική και Αγγλία, ο Γιώργος γνωρίζει τις τεράστιες δυνατότητες εφαρμογής της δουλειάς του. Ορισμένες από τις μεγαλύτερες υποθέσεις ανά τον κόσμο, έχουν διερευνηθεί και αποδειχθεί από τις εγκληματολογικές εξετάσεις που διενεργήθηκαν. Μια πρόσφατη υπόθεση, στην οποία εργάστηκαν και αρκετοί γνωστοί συνάδελφοί του στην Αμερική, ήταν αυτή της ανακάλυψης των δραστών της τρομοκρατικής βομβιστικής επίθεσης στο Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην οποία οι ειδικοί κλήθηκαν να αναλύσουν τα δεδομένα από τα εκατοντάδες κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης (CCTV), προκειμένου να εντοπίσουν τους -μέχρι τότε- άγνωστους δράστες. Επίσης, απάτες με τη χρήση δεδομένων και συσκευών της ψηφιακής τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την κατάρτιση & χρήση πλαστών εγγράφων, αναφέρονται καθημερινά, σε προηγμένες χώρες. Κι επειδή αυτή η δουλειά είναι επιστήμη και ως τέτοια αντιμετωπίζεται παγκοσμίως, η συνεργασία είναι βασική αρχή της. Ο Γιώργος, εκπαιδευόμενος στην Αμερική, ήρθε σε επαφή με πολλούς επιστήμονες του είδους και απέκτησε «φιλίες» - και εκτός εισαγωγικών, από όλο τον κόσμο, με τους οποίους μέχρι και σήμερα είναι σε επαφή, ανταλλάσοντας απόψεις για τις εξελίξεις στον χώρο τους, καθώς και για τα επιμέρους διερευνώμενα εγκλήματα.
40 / ΚΟΛΑΖ
/ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
41 / ΚΟΛΑΖ
/ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ
Παρά τον επιστημονικό του χαρακτήρα, το συγκεκριμένο επάγγελμα εγκυμονεί κινδύνους. Κι αυτό γιατί τα πορίσματα που διατυπώνονται από τους εξεταστές, είναι σε αρκετές περιπτώσεις βαρύνουσας σημασίας για την έκβαση μιας δίκης. Ωστόσο ο Γιώργος Καραθανάσης, διαβεβαιώνει ότι δεν έχει φοβηθεί ποτέ για τη δική του ακεραιότητα ή των συνεργατών του, για τον απλούστατο λόγο ότι λειτουργούν πάντα ως επιστήμονες και όχι ως «εμπλεκόμενοι» με την υπόθεση. Τι είναι όμως αυτό που τον ιντριγκάρει περισσότερο στη δουλειά του; Απαντά με τη φράση του αρχαίου Έλληνα φιλόσοφου Ηράκλειτου, ο οποίος είχε πει «Δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης»*… Η μαγεία του συγκεκριμένου επαγγέλματος είναι ότι κάθε υπόθεση είναι διαφορετική… σε διδάσκει… σε συναρπάζει, ακόμα και αν κάνεις ακριβώς παρόμοιες ‘εργαστηριακές ενέργειες. Ως ειδικός εξεταστής, θεωρεί ότι η αναγνώρισή του επιτυγχάνεται, όταν καταφέρει να στηρίξει επιστημονικά τα συμπεράσματά του και να τεκμηριώσει με επιστημονικές μεθόδους αυτό που του ζητείται, πείθοντας τους εμπλεκομένους (δικαστές, δικηγόρους και πολίτες), ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Ο Γιώργος δύσκολα μπορεί να σκεφτεί να κάνει κάτι άλλο επαγγελματικά, αφού αυτή είναι μια δουλειά πέρα για πέρα συναρπαστική. Κοιτάζοντάς τον να μιλά γι’ αυτό, βλέπει κανείς έναν άνθρωπο είκοσι οκτώ χρονών, με επαγγελματισμό, κατασταλαγμένο, που σου δίνει την αίσθηση ότι γεννήθηκε για να γίνει «κάτι μεγάλο». Ό,τι κι αν ορίζεται ως τέτοιο.
*Δύο φορές δεν μπορείς να μπεις στον ίδιο ποταμό
42 / ΚΟΛΑΖ
/ Η ΠΡΟΖΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ
Άρθρο / Χάρης Φρανσίς Φωτογραφία / Αριστείδης Γεωργίου
43 / ΚΟΛΑΖ
/ Η ΠΡΟΖΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ
Γυναίκα ΑΑ: - Κοίτα, αγάπη, το θέμα είναι πόσα γαρύφαλλα καταναλώνει στην πίστα ο δικός σου. Αν δεν τρως σαβούρες από τα ζουμιά που βγάζει το λελουδικό που κέρασε για πάρτη σου ο γκόμενος που σε βλεφάριαζε, τι να τον κάνεις…. Άχρηστος σου είναι…. Ούτε για να βάζει Delonghi στο σαλόνι δεν κάνει. Γυναίκα ΑΒ: - Μωρό, συμφωνώ αν και για μένα το παν είναι ο δικός μου, να είναι ο αρχηγέτης της νύχτας, να τον «προσκυνάνε» στα μαγαζιά όταν μπαίνει και να γίνονται χαλί, καθώς βγαίνει και μοιράζει κατοστάευρα…
Άνδρας ΔΑ: -Καλά ρε ‘συ, λίγο υπερβολικό σε βρίσκω. Δε μπορεί να βγήκατε και να μη βρήκες τίποτα καλό πάνω της. Εντάξει, μπορεί να μην είναι καλλονή αλλά είναι ευχάριστη στην παρέα και πολύ ετοιμόλογη. Άνδρας ΔΒ: - Καλά, την παλεύεις κι εσύ; Εδώ σου λέω βγήκαμε ραντεβού και σφήνωσε στην πλαστική καρέκλα που καθόταν.
Γυναίκα ΑΑ: Άνδρας ΔΑ: - Καλά δε συζητάω για τη δεδομένη Αγιά Τριάδα - six-pack, extreme sport, χειρόφρενο στη φουρκέτα της Ποσειδώνος, κατεβάζοντας από τρίτη σε δευτέρα… Αυτή είναι η στάνταρ έκδοση που πρέπει να παρέχει το εργοστάσιο…
-Μαλάκα, σχόλασέ την!!
Γυναίκα ΑΒ:
Γυναίκα ΕΑ:
- Εδώ με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη φιλενάδα και θα προσθέσω μια απλή πινελιά με το απαραίτητο γ…μοσταύρισμα στον μπροστινό οδηγό, για να κάνει στην άκρη, προκειμένου να ξεχυθούν τα άλογα στην τρικυμία κι εγώ από δίπλα να καμαρώνω…
-Γνώρισα προχθές έναν κούκλο στο μπαράκι που πήγαμε αλλά κάτι με χαλάει. Γυναίκα ΕΒ: -Είναι παχύς; Γυναίκα ΕΑ:
Άνδρας ΒΑ: -Όχι, έχει σωματάρα. -Φιλαράκι, δεν ξέρω τι λες εσύ αλλά για μένα δύο πράγματα αξίζουν για να κρίνεις μια γκόμενα κι ευτυχώς ο Θεός τα τοποθέτησε στο ίδιο επίπεδο, πιο κάτω από το «πηγούνι».
Γυναίκα ΕΒ: -Είναι μπατίρης;
Άνδρας ΒΒ: Γυναίκα ΕΑ: -Ε όχι ρε συ… Υπερβάλλεις… Δεν είναι έτσι… Υπάρχουν και γυναίκες, που διαθέτουν την απαραίτητη «εκλογική περιφέρεια» για να σε κάνουν να ξεχάσεις το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών μέσα σε ένα βράδυ…
-Όχι, δουλεύει σε μια πολυεθνική. Γυναίκα ΕΒ:
Άνδρας ΒΑ: -Δεν έχει αμάξι; -Πες το ψέματα… Μόνο το «βάθος» είναι αυτό που διακρίνει την προσωπικότητα.
Γυναίκα ΕΑ: -Ίσα- ίσα, έχει μια Μερσεντές.
Άνδρας ΓΑ:
Γυναίκα ΕΒ:
-Επειδή δε με έχεις ρωτήσει ακόμα και για να σπάσει κι ο πάγος ανάμεσά μας, ξεκινάω την κουβέντα και σου λέω ότι μεγάλωσα με «ΤΡΥΠΕΣ» και «ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ» αλλά έπαθα την πλάκα μου με το Θανάση Παπακωνσταντίνου. Εσύ;
-Α, κατάλαβα. Μένει με τη μάνα του; Γυναίκα ΕΑ: -Ούτε, ούτε… μένει σε ένα δυάρι, στο Μαρούσι.
Γυναίκα ΓΒ: Γυναίκα ΕΒ: -Επειδή εσύ ζήτησες να σπάσει ο πάγος….. Εγώ μεγάλωσα με Άννα Βίσση και Στέλλα Γεωργιάδου αλλά έμεινα κάγκελο με το Χολίδη… Φαντάζομαι, ότι ο πάγος θρυμματίστηκε…
-Ε, τότε τι στο καλό;
44 / ΚΟΛΑΖ
/ ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ XX
45 / ΚΟΛΑΖ
/ Η ΠΡΟΖΑ ΤΟΥ ΧΑΡΗ
Γυναίκα ΕΑ: -Δεν ήξερε ποιος είναι ο Paulo Coelhο.
Μαίρη είναι η γυναίκα που θέλω πλάι μου για σύντροφο και μάνα των παιδιών μου. Στέκεται άψογα δίπλα μου, ξέρει τα χούγια μου, με νιώθει και μετά από τόσα χρόνια μαζί, έχει γίνει κομμάτι μου. Άνδρας ΗΒ:
Άνδρας ΖΑ: - Νομίζω ότι χρειάζομαι να μείνω μόνος για κάποιο διάστημα, να σκεφτώ πώς θα εξελιχθεί η σχέση μας
-Μπράβο ρε κολλητέ, χαίρομαι για σένα. Αφού είσαι σίγουρος τότε μη φοβάσαι. Προχώρα εμπρός μαζί της. Άντε, πλήρωσα εγώ τα ποτά απόψε, πάμε γιατί είναι περασμένη η ώρα. Άνδρας ΗΑ:
Γυναίκα ΖΒ: -Υπάρχει άλλη;
-Ναι έχεις δίκιο… Κάτσε όμως πρώτα, να αφήσω ένα λεπτό το τηλέφωνό μου στη σερβιτόρα και την κάνουμε. Απίστευτο πλάσμα, έτσι;
Άνδρας ΖΑ: -Πως σου ήρθε αυτό τώρα; Απλά είμαι πιεσμένος με τη δουλειά και πρέπει να δω τι θα κάνω με το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Γυναίκα ΖΒ: -Υπάρχει άλλη; Άνδρας ΖΑ: -Πρέπει να βοηθήσω και τον αδερφό μου που μετακομίζει και χρειάζεται στήριξη. Γυναίκα ΖΒ:
Γυναίκα ΘΑ: -Τώρα που το σκέφτομαι φιλενάδα, δεν έκανες καλά που τον απάτησες το Μάνο. Τέτοιο παιδί μάλαμα δεν το βρίσκεις εύκολα. Να σε έχει βασίλισσα, να είναι ανοιχτοχέρης, ευγενικός, μορφωμένος, καταξιωμένος στο χώρο του, ανεξάρτητος. Εγώ δε θα το έκανα ποτέ στον δικό μου, για να πάω με τον πρώτο τυχόντα. Και που τον γνώρισες στο κάτω-κάτω; Γυναίκα ΘΒ: - Δουλεύει μπάρμαν σε ένα μαγαζί, μου την έπεσε, με κέρασε κάνα δυο ποτά και μετά πήγαμε στη γκαρσονιέρα του και τελείωσα επτά φορές σε ένα βράδυ!!
-Υπάρχει άλλη; Γυναίκα ΘΑ: Άνδρας ΖΑ: -Σε ποιο μπαρ είπες ότι πήγες; -Θέλει κι ο Θάνος ορισμένα δανεικά για το εστιατόριο που θα ανοίξει. Γυναίκα ΖΒ: -Υπάρχει άλλη; Άνδρας ΖΑ:
Φίλε αναγνώστη, νομίζω ότι για το τεύχος αυτού του μήνα, δε χρειάζεται να σου αραδιάσω τις καθιερωμένες παιχνιδιάρικες παραγράφους μου… Επιθυμώ μόνο, να παραθέσω τα παραπάνω αποσπάσματα καθημερινής τρέλας, με την ελπίδα ότι κάπου, σε κάποιο από αυτά, θα βρεις κι εσύ λίγο από τον εαυτό σου.
-Είναι και το πρωτάθλημα που ξεκινάει κι η ομάδα έχει προβλήματα. Γυναίκα ΖΒ: -Υπάρχει άλλη; Άνδρας ΖΑ: -Ε ναι λοιπόν… Με έπρηξες… Γνώρισα μια ξανθιά βραζιλιάνα, που δεν ξέρει ελληνικά, μιλάει λίγο, σκέφτεται ακόμα λιγότερο και μου έχει πάρει τα μυαλά!!
Άνδρας ΗΑ: -Έτσι που λες φίλε… Το πήρα απόφαση και είμαι απόλυτα σίγουρος… Η
Κάπου εκεί ανάμεσα, έχεις παίξει κι εσύ αυτό το βρώμικο και υποκριτικό παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που δεν έχει τελικό σκοπό, νικητές και ηττημένους αλλά που στο βάθος του όμως, κρύβει τις πιο απλές κι ανθρώπινες αλήθειες για μένα, για σένα, για όλους μας.
46 / ΚΟΛΑΖ
XX
47 / ΚΟΛΑΖ
XX
48 / ΚΟΛΑΖ
XX
49 / ΚΟΛΑΖ
XX
50 / ΚΟΛΑΖ
XX
51 / ΚΟΛΑΖ
XX