ZUID-AMERIKAANSE PRAKTIJKLESSEN (12)
To go or not to go… around Vanuit Quito was ik met de Turbo 206 een paar dagen in de jungle om mee te helpen met het drukke vliegprogramma die week. Er was veel te doen. Er moesten onderwijzers naar hun jungle scholen toe, gezondheidszorgers naar hun plek vervoerd worden, zieken moesten heen en terug, vracht lag te wachten, salarissen moesten uitgevlogen worden naar een plek waar een project bezig was, etc. te veel om op te noemen.
diezelfde provincie lag een half uur verder vliegen het dorpje Mayalico. De airstrip lag aan de overkant van de rivier op een soort landtong met nog een klein stroompje aan de andere kant en verder een hoge bergrug met ruige rotsen. Dit was een landingsbaantje van het “One Way soort”: je kon er maar vanuit een richting landen en alleen maar in tegenovergestelde richting opstijgen. Daar hadden we er een stuk of 6 van in ons hele programma met ruim 100 banen.
Ik zou twee mensen van het nationale alfabetiseringsprogramma naar een plek brengen waar ze over land wel zonder vliegtuig heen konden reizen, maar dan zouden ze die week alleen maar… reizen en verder niets kunnen doen. Dus, met z’n 5-en in de Cessna, waarbij we op die route ook nog een patiënt met begeleider terug brachten naar de grotere stad Macas in Morona Santiago. In
Elk van die ‘one way strips’ had ook elk een apart vastgesteld go-around punt mede afhankelijk van je totale gewicht. Na het passeren van dat punt zat je onherroepelijk aan de landing vast. Een go-around zou dan meestal fatale gevolgen hebben. Ik heb vrij weinig ervaring met Mayalico, want we komen hier bijna nooit. Er zit meestal zoveel tijd tussen, dat je net vergeten bent hoe het ook al weer was. Wat wel duidelijk was, was de reden van de “no go-around” kwalificatie: aan het eind van de strip is een steile oever met een riviertje daar beneden en daarachter… een 600 m. hoge rotswand! Verder, ‘n fluitje van een cent, we zijn niet zwaar en ik ga leeg weg daar dus dat zit wel goed. OK. “HC-BMO/Alas 09 is long final Mayalico”. De checklist was bijna completed en het laatste item was: GoAr (go around), waarbij je jezelf dan een briefing geeft. In dit geval zei ik hard op tegen mezelf (de intercom had ik dan een beetje open staan): Tot touch down kan ik doorstarten, na touchdown: NO GO AROUND. Short final. Alles ziet er goed uit. Ondanks de steile drop-off aan het begin van
24
All Clear
Uitgave voor de leden van de KNVvL
de strip zijn er geen valwinden. Touchdown, 20 meter later dan ik wilde! Maar ik schrok, want het leek alsof ik in nog maar 100 meter voor me had! Veel korter dan ik dacht! Onmiddellijk schoot mijn hand naar voren: VOL GAS! Gelukkig duurt dat in een idle draaiende turbo Continental wel zeker 6-7 seconden: eerst rommelt ie wat en dan beginnen de toeren op te lopen en dan brult-ie ‘t uit. Maar in mijn ’binnenste’ brulde er iets anders: NO GO, NO GO-AROUND!! Net voordat alle 310 pk’s er volop aan trokken, rukte in het gas dicht en bleef pompend remmen en zat me met een bonzend hart voor te bereiden op een eventuele groundloop. Voor ik het wist was het voorbij en stonden we stil, vlakbij de steile afgrond aan het eind van de strip, met riviertje en hoge rotswand daarachter! Het ging allemaal zo snel en kon maar net. Nadat de heren alfabetiseurs uitgestapt waren ben ik ook maar even uitgestapt, want m’n benen trilden behoorlijk. “Dit had niet veel gescheeld of er was in de statistieken weer een fataal ongeluk bijgekomen. En dit keer: ik zelf! We zouden dit inderdaad nooit overleefd hebben. Waar ik niet bij stilgestaan had was het profiel van de airstrip: een licht gebogen (als een omgekeerde nogal platte schaal) oppervlak met een lagere touchdown, een ietwat hoger middengedeelte en dan weer een lager einde. Vandaar dat vlak voor het midden van de strip het einde zeer dichtbij leek, maar dat nog niet zo was. Al rondlopend begon ik in mezelf te overleggen: waarom deed ik dit nu? Blijkbaar had ik ’t allemaal een beetje te
afdeling gemotoriseerd vliegen