ΠΟΙΗΣΗ
Αντιποίηση νοήματος
— Χάρης Συνοδινός
ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ Χάρης Συνοδινός Διορθώσεις: Χαρά Μακρίδη Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης Σελιδοποίηση: Ζωή Ιωακειμίδου Σχεδιασμός εξωφύλλου: Δημήτρης Κουρκούτης | dk design Πίνακας εξωφύλλου: Βασίλι Καντίνσκι © Copyright: Χάρης Συνοδινός © Copyright Έκδοσης: Εκδόσεις Ιωλκός, 2014 Απρίλιος 2014 Α΄ Έκδοση ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ • Ανδρέου Μεταξά 12 & Ζ. Πηγής, Αθήνα 106 81 Τηλ.: 210-3304111, 210-3618684 Fax: 210-3304211 E-mail: iolkos@otenet.gr
www.iolcos.gr ISBN 978-960-426-774-3
ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΝΟΗΜΑΤΟΣ
ΧΑΡΗΣ ΣΥΝΟΔΙΝΟΣ
Α ΝΤΙΠΟΙΗΣΗ Ν ΟΗΜΑΤΟΣ
Ποίηση
ΙΩΛΚΟΣ
Στον παππού μου Κώστα, που έφυγε από τη ζωή μου νωρίς
ΕΥΡΗΜΑΤΑ Φωτογραφία, σαρκίο της μνήμης, σάβανο μιας δολοφονημένης νιότης. Ρολόι, ασέβεια τρομαγμένων γηρατειών, ευάλωτη φυλακή της μελλοθάνατης αιωνιότητας. Κερί, εύφλεκτη ύλη της απελπισίας, ανυπόστατη ελπίδα που σιγοσβήνει. Λουλούδι, μαραμένο ενθύμιο του έρωτα, ιδανικά που ξεράθηκαν στο βουρκόνερο. Κουδούνι, χαλί με μαύρο χώμα, θαμπά γράμματα από τις αχτίνες της αυγής.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ Τα κύματα σ’ εγρήγορση περιμένουν ν’ αφεθείς. Το νησί της Καλυψούς σε καλεί σε ηδονικές αμμουδιές. Η θαλπωρή δε φωλιάζει στα εύκαρπα στήθη της γης. Η γαλήνη δεν εξορύσσεται από το φιλί της Νύμφης. Ο Ποσειδώνας ταράττει την καρδιά για να μη λιμνάσουν οι ελπίδες. Η αλμύρα των απογοητεύσεων μεγαλώνει τη δίψα της επιστροφής. Τα βράχια ακονίζουν την αντοχή σου και η άμμος περιθάλπει τα τραύματα. Οι Σειρήνες με απατηλές φωνές θωπεύουν ανικανοποίητα ώτα. Το κατάρτι, όμως, είναι γερό και ο στόχος στήνεται εμπρός σου αγέρωχος. Το μαλακό κερί χαλυβδώνει τον καημό. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη σε πολιορκούν. Η ψυχή σου κουλουριάζεται στους κάβους. Το σθένος λύνεται μαζί με τα κατάρτια. Τα χέρια που σε βοήθησαν στην Τροία χάνονται στα σαγόνια του πελάγους.
10
Η πυξίδα σαστισμένη παρασύρει σε άγνωστα νερά. Εσύ κωπηλατείς για την Ιθάκη γιατί αγκυροβόλησαν τα όνειρά σου στις ευπρόσδεκτες ακτές της. Το αίμα σου βεβηλώνουν οι μνηστήρες και τον ιδρώτα σου σφετερίστηκε ο Αντίνοος. Το τόξο επιτέλους θα ωφελήσει και οι ιστορίες σου δε θα σβηστούν με τη δύση.
11
ΠΟΡΙΣΜΑ Στη φέξη των ματιών σου δύει κάθε σκοτάδι. Τα χείλη σου είναι ροδοπέταλα, μια ζωή που δυσπιστεί. Το χαμόγελό σου είναι ένας αμέθυστος στο περιδέραιο της γοητείας. Επιδέξιοι τεχνίτες φιλοδοξούν να διαπλάσουν το ατόφιο κάλλος του προσώπου σου. Η εκτίμηση είναι οδυνηρή και οι χούφτες ανεπίδεκτες. Τα χέρια σου ευθυγραμμίζουν τον ορίζοντα, ορίζουν τα σύνορα της απώλειας. Τα στήθη σου δύο θαλασσοδαρμένα κοχύλια στην αμμουδιά της νιότης. Το φύλλωμα των μαλλιών σου καθησυχάζει τις σκιές πριν από την απαρηγόρητη βροχή. Το άρωμά σου προσφέρει το νέκταρ μυθικών εξάψεων. Το κορμί σου δίνει την περίμετρο των αισθήσεων και των συγκινήσεων. Τα λόγια μάς εξαπάτησαν στη συναλλαγή. Μην κλαις για τις αιχμηρές υποσχέσεις, για τις μολυσματικές παραλείψεις. Το τραύμα θα κλείσει και θα βυθομετρήσει την άβυσσό μας.
12
Μια λέξη θ’ απομείνει – το ματαιωμένο σ’ αγαπώ. Εκεί –στην παραμεθόριο της ελπίδας– θα επιμένει στη συνάντηση.
13
ΕΞΟΡΙΑ Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες και αγάπη να ερωτεύεσαι τις διαφορές. ΧΟΡΧΕ ΜπουκάΪ, «Να βλέπεις στον έρωτα»
Κάποτε αγαπηθήκαμε. Θέλαμε ως έρμα τα σώματά μας. Ανάπηροι ήμασταν, χωρίς τα χέρια μας. Θέλαμε να φιληθούμε, για να μην πνιγούμε. Θέλαμε άρρητα εχέγγυα της αιωνιότητας. Τώρα ο χρόνος μάς κάνει φάρσα. Μας διδάσκει ή μας διακωμωδεί. Οι ρωγμές κρύβονται κάτω από μυστικοπαθή σεντόνια. Οι κραυγές επενδύονται με τη μελωδία της αναπόλησης. Η ψυχρότητα της επαφής θερμαίνεται από μάταιες εξάψεις της στιγμής. Η πικρή γεύση του φιλιού αναπληρώνεται από επιδερμικές χειραψίες. Η φλόγα που μας ζέστανε, όταν ριχτήκαμε σαν απόστολοι του έρωτα, τώρα καίει, σαπίζει τη νιότη μας. Τα δάκρυά μας οχυρώνονται στις τάφρους χρόνιων απογοητεύσεων. Το χαμόγελο ξεκρέμαστο σαν βέλος που εύστοχα βάλλει. Το δωμάτιο προτεκτοράτο. Το κρεβάτι ουδέτερη ζώνη. 14
Οι πλάτες μας παραμεθόριοι σταθμοί. Μόνο οι εξαρτήσεις της συνήθειας έχουν πάντα το ελεύθερο. Όταν έφυγες φοβήθηκα μόνος στο κρεβάτι, μες στην αρένα, στο λάκκο που ζητάει ν’ αναμετρηθείς με μνήμες. Τρόμαξα μήπως θαφτώ κάτω από το χώμα χωρίς το αγίασμα, χωρίς το δάκρυ σου. Ένιωσα ρίγος στην ιδέα να χαθώ, χωρίς κάποιο αναγνωριστικό σημείο, στην ιδέα να χαθείς στη μέση του δρόμου.
15
ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ Η ΑΝΟΙΞΗ Μάταια κόβετε τα τριαντάφυλλα, θα αναγεννηθούν. Τα ανασηκωμένα χέρια τους πάλι θα αγκαλιάζουν τα πεζοδρόμια. Τα ατσάλινα πόδια τσακίζουν τα μυρωδάτα οστά. Τα σιδερόφρακτα κράνη συνθλίβουν τον ήλιο. Όχι για πολύ ακόμα. Τα υψωμένα δάκτυλα δείχνουν προς τον ουρανό με τα άστρα – άστρα που λάμπουν εντονότερα. Τα ματωμένα χώματα βάφουν με ηρωική αξιοπρέπεια τα φύλλα. Τα αφήνουν τα χελιδόνια σαν εφόδια για τους λυγισμένους. Ο δρόμοι τρίζουν από τις πέτρες, τις φωνές, τα βήματα. Οι πέτρες χτυπούν τα τζάμια της ψευτοευημερίας για να αποκαλύψουν τα κρεμασμένα παιχνίδια, τις πένες, τα φτυάρια. Οι φωνές γδύνουν τα μεταλλοφόρα ενδύματα κουρδισμένων μηχανών. Οι ακατάβλητες ανάσες γκρεμίζουν τις απαγορευτικές ταμπέλες των δρόμων, σύμβολα αιματοβαμμένα.
16