La grande Bellezza
της Α.Π.
Ο
Πάολο Σορεντίνο (Paolo Ένα αστείο υπαρξιακό δράμα Sorrentino) τριγυρνά στη Ρώμη, μια πόλη στην οποία Ο Σορεντίνο τοποθετεί επίσης στο ο Ναπολιτάνος σκηνοθέτης κέντρο της βόλτας του την απώλεια. Το θάνατο. Κίνητρο του ήρωά του για να δηλώνει πως πάντα περιπλανιέται, να συζητά, να θλίβεται θα νιώθει τουρίστας χωρίς εισιτήριο βαθιά και να αναζητά ένα νόημα, επιστροφής. Αυτή τοποθετεί στο κέντρο να αστειεύεται και πάντα τελικά να της καινούριας μεγάλου μήκους ταινίας θλίβεται, είναι μια έντονη συνειδητότητα του. Η βόλτα του στο γερασμένο παρόν και παρουσία του θανάτου. Όταν κάτι και πάντα στο παρελθόν, ανοιγμένη στο υπάρχει και τελειώνει θα πρέπει να τρομακτικό μέλλον. Μπορεί κάποιος νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Παρ' ολ' στα 65 του να βρει την τέλεια ομορφιά, αυτά η νεότητα του Τζεπ (Jep) απέρριψε αν υποθέσουμε πως δικαιούται να την τόσο ολοκληρωτικά κάθε τι που δίνει αναζητά; Ο κυνικός χαρακτήρας της παραδοσιακά νόημα στις ζωές, που δε ταινίας ξέρει που να μην την ψάξει: στα μπορεί τίποτα πια να δώσει σημασία, μια χλιδάτα εστιατόρια, τα έξαλλα πάρτι, αλήθεια, μια μεγάλη αφήγηση. Μένει τη βαθυστόχαστη λογοτεχνία και τις απλά η κυνική ευφυΐα του. πειραματικές περφόρμανς. Ίσως κάποιο Τελικά η ίδια η ταινία φαίνεται να νόημα να κρύβεται στην ειλικρίνεια κινητοποιείται από αυτή την αναζήτηση. της αλητείας του, τον ίδιο τον κυνισμό Και εκείνο που στο τέλος μένει είναι η του, την αποδοχή της αποτυχίας του ίδια η ταινία. και το τίποτα της καθημερινής του Η ιδιαιτερότητα και ο προσωπικός διασκέδασης. Ο σαρκαστικός μηδενισμός χαρακτήρας ενός γοητευτικού ταξιδιού. του θυμίζει, κάθε φορά που επιχειρεί να Δεν ξέρω αν αυτός είναι ένας βρει ένα νόημα, πως ο θεός πέθανε, μαζί ελκυστικός τρόπος να νοηματοδοτήσει με την πνευματικότητα, τους σημαντικούς κανείς τη ζωή του, ο Σορεντίνο πάντως ανθρώπους, τους ανθρώπους του, τα κατορθώνει έτσι να δικαιολογήσει την πάθη, τη συντροφικότητα, τη λαγνεία και ταινία του. τα σπουδαία λόγια. Ήχος και εικόνα στο ίδιο πνεύμα Ο Σορεντίνο έχει δει πολύ κινηματογράφο Η αισθητική του σκηνοθέτη δεν εξαντλείται ούτε στην πολυτελή, ούτε και αυτό αναγνωρίζεται υπέροχα στην στη νοσταλγική, ούτε στη μποέμικη Τέλεια Ομορφιά, μέσα από πυκνές εκδοχή της Τέλειας Ομορφιάς, αλλά αναφορές στον κινηματογράφο του αναδεικνύει μια γεμάτη αντιφάσεις Φελίνι, την εστέτ Ρώμη του Γκριναγουέι σύνθεση: Το Dies Irae1, από το άλμπουμ στο Η κοιλιά του αρχιτέκτονα (1987), του Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, Requiem τους κωμικά αινιγματικούς χαρακτήρες for my Friend (1998), έναν επικήδειο που θυμίζουν ήρωες του Ντέιβιντ Λιντς, του συνθέτη στον φίλο του σκηνοθέτη την queer ατμόσφαιρα του Αλμοδόβαρ Κριστόφ Κισλόφσκι, ακολουθείται από και τον ήχο των ταινιών του Κισλόφσκι. το καρναβαλικό Far l’ Amore, και το I Lie Οι αναφορές του αυτές δένουν σε μια του Ντέιβιντ Λανγκ (David Lang). προσωπική σύνθεση που δεν επιτρέπει Κινηματογραφεί έξαλλα πάρτι και του κακοπροαίρετες συγκρίσεις, παρά μόνο οίκους και λειτουργούς του θεού, τη την απόλαυση του να διαβάζεις σε μια Ρώμη, τη νύχτα, τους τουρίστες και οικεία και αγαπημένη γλώσσα. τα στριπτιτζάδικα, περφόρμερ και 1
Dies Irae - Μέρα Οργής: λατινικός ύμνος του 13ου αιώνα, που αποτελεί μέρος της καθολικής επικήδειας λειτουργίας (ρέκβιεμ) και περιγράφει τη μέρα της κρίσης.