!!made in athens:Layout 1
8/9/12
9:10 PM
Page 135
>
Από το Wasted Youth των Αργύρη Παπαδηµητρόπουλου και Jan Vogel (2011). From Wasted Youth by Argyris Papadimitropoulos and Jan Vogel (2011).
δηµιουργούν µια ταινία που αναβλύζει ανθρωπιά και ευαισθησία. Ανάµεσα στον Καουρισµάκι (του «Λιµανιού της Χάβρης») και στον Ζακ Τατί ο Φ. Τσίτος χτίζει τη δική του Χάβρη ή συνθέτει µια άλλη Tativille δίνοντας στον πρωταγωνιστή του, Αντώνη Καφετζόπουλο, κάτι από την αύρα τού κ. Ιλό. Με τα «βλέµµατα» αλλάζουµε Η Αθήνα στον ελληνικό κινηµατογράφο των τελευταίων χρόνων δεν είναι µόνο εικόνες µιας πόλης που λιώνει κάτω από τον ήλιο του Αυγούστου ή από τις φωτιές, µε αφορµή διαδηλώσεις διαµαρτυρίας που καταλήγουν σε καταστροφική επέλαση βαρβάρων. ∆εν είναι µόνο βρόµικη ή εγκαταλελειµµένη, υπό τη σκιά συµµοριών µε καλάσνικοφ, ληστών, χρυσαυγιτών ή πεινασµένων, παράνοµων µεταναστών. Όσο οι σκηνοθέτες την παρατηρούν, περπατούν στους δρόµους της, ζουν στις γειτονιές της, κινηµατογραφούν τα πάθη της, εκθέτουν τις παθογένειες αλλά και τη µοναχικότητα, την αλληλεγγύη, την τρυφερότητά της, δεν κινδυνεύει να αποκλειστεί. Βαλκανο-οριεντάλ ή διεθνής, απειλητική ή φωτεινή, είναι ένα κράµα αντιφάσεων και της κινηµατογραφικής µεταφοράς τους. Η νέα γενιά δηµιουργών τροφοδοτεί το δικό της αφήγηµα για την πόλη. Ανατρεπτικό, διεισδυτικό, κυνικό αλλά και συµπονετικό την ίδια στιγµή. Η Αθήνα δεν ήταν ποτέ, και σήµερα ακόµη περισσότερο δεν είναι, πόλη-µακέτα. Καταστρέφεται και αναγεννιέται όπως κάθε ζωντανός οργανισµός. Αρκεί οι σκηνοθέτες της να µην πάψουν να την κοιτούν, να την παρακολουθούν, να την ανακαλύπτουν. Με τα βλέµµατα αλλάζουµε, εµείς και η πόλη.
135
Tsitos offered a smile as an aftertaste for a difficult year, with his Unfair World (Adikos kosmos). The places in the film (a police station, a bar, and houses) reek of a timeless petite bourgeoisie. The odour of the public servant, a retired couple, the neighbourhood coffee shop. A mixture of resignation and familiarity. The plot isn’t that important:blackmail, murder, love. The paradoxical yet ingeniously styled images, the spare purity of composition and acting, create a film that is brimming with humanity and sensitivity.Somewhere between Kaurismaki (and his work Le Havre) and Jacques Tati, Filippos Tsitos builds his own Le Havre or composes a different Tativille, giving his leading man, Antonis Kafetzopoulos, something of the air of Monsieur Hulot. We change according to how we are “seen” Athens, in the Greek cinema of the past few years is not solely images of a city melting under the August sun or under fire by protest marches, which conclude with a disastrous charge of the barbarians. It isn’t only dirty and abandoned, under the thumb of Kalashnikov-carrying gangs, thieves, neo-Nazis or hungry illegal immigrants. As long as directors observe the city, walk its streets, live in its neighbourhoods, film its vicissitudes, expose its pathogeneses, but also its solitude, solidarity, tenderness, the city is in no danger of blockade. Balkan/oriental or international; threatening or lambent; it is an alloy of contradictions and their filmic transformations. A new generation of film directors now feed us their own narrative of the city. Subversive, penetrating, cynical, yet also sympathetic, at the same time. Athens never was a mock-up city, even less so today. It is destroyed and re-born, as is every other living organism. So long as its directors do not stop looking at Athens, but continue to observe and discover the city. We change, both we and the city, according to how we seem in their eyes.
Η Μαρία Κατσουνάκη είναι αρθρογράφος και κριτικός κινηµατογράφου στην εφηµερίδα «Καθηµερινή». Maria Katsounaki is a columnist and movie critic for the newspaper “Kathimerini”.