!!made in athens:Layout 1
8/9/12
9:09 PM
Page 133
>
Από τη ∆ιόρθωση του Θάνου Αναστόπουλου (2007). From Correction (Diorthosi) by Thanos Anastopoulos (2007).
Γ. Φάγκρας («Πες στη µορφίνη ακόµα την ψάχνω»), Αγγ. Φραντζής («Το όνειρο του σκύλου»), Ο. Μαλέα («Ριζότο»), Κ. Βούλγαρης («Κλαίς;»), Κυρ. Κατζουράκης («Ο δρόµος προς τη ∆ύση»), Στ. Θεοδωράκη («Παρά λίγο, παρά πόντο, παρά τρίχα»), Θ. Αναστόπουλος («Όλο το βάρος του κόσµου») κ.ο.κ. Αθήνα ροµαντική, µελαγχολική, νουάρ, φαντασιακή, µοναχική, ασφυκτική, αντίξοη, αδιέξοδη. Μέσα σε νεόδµητα διαµερίσµατα, µε το λάιφ στάιλ να δίνει τον τόνο, ή στους δρόµους. Ούτως η άλλως, η πόλη και ζωές είναι ανοχύρωτα. Η Αθήνα, κινηµατογραφηµένη σαν ριγκ, σαν ένας αγώνας πυγµαχίας, στον οποίο οι πρωταγωνιστές δέχονται αλλεπάλληλα ντιρέκτ χτυπήµατα. Η Αθήνα του «Σπιρτόκουτου» Το 2002-2003 εµφανίζεται το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονοµίδη. Η δική του Ελλάδα, η δική του πόλη, είναι ένα διαµέρισµα στον Κορυδαλλό, σε ασπρόµαυρη φωτογραφία. Τα µέλη της οικογένειας αλληλοσπαράσσονται, απογυµνωµένα από κάθε σύµβαση, επικοινωνούν ουρλιάζοντας, φτύνουν µάλλον παρά µιλούν, ιδρώνοντας µέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού η αποστροφή είναι το σταθερό σηµείο συνάντησής τους. Η ζωή σε µια υποβαθµισµένη γειτονιά της πρωτεύουσας σε συνεχές σφυροκόπηµα, χωρίς τα φίλτρα που την κάνουν υποφερτή. Η µικρογραφία µιας κοινωνίας στα άκρα, σε συνθήκες διαρκούς ανάφλεξης. Έκτοτε το «σπιρτόκουτο» διευρύνθηκε, επεκτάθηκε. Το 2007 προβάλλονται οι «Ώρες κοινής ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου. Κι εδώ χτυπάει ένας συναγερµός. Κυριολεκτικά και αλληγορικά. Μια καλοκαιρινή νύχτα, και πάλι, σε µια πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας. Έξι διαφορετικές ιστορίες, 19 πρόσωπα όλων των φύλων, των φυλών και των επαγγελµάτων. Η σκηνοθέτις κινηµατογραφεί τα όρια και την υπέρβασή τους, ανασηκώνοντας την όποια κανονικότητα, καταγράφοντας βήµα βήµα ως την κορύφωση τη διαρκή απειλή. Ένας χαλασµένος συναγερµός αυτοκινήτου ηχεί αδιάκοπα. Βία, παθογένεια, αποµεινάρια ηθικής αντίστασης που φυλακίζονται, ευαισθησίες σε αναµονή. Ένας κόσµος που αντιδράει και χειροκροτεί τη
133
junkies, those whose most daring ambitions are exhausted in odd jobs or their next hit. Delivery is a film of twilight tones and “dirty” photography, of hand-held cameras; it is a heart-rending film. The protagonist drives around making deliveries, barely speaking. A silent narrator, who embodies Panagiotopoulos’s gaze in this exiled and repulsed city, transferring deep, at times almost unbearable, emotions, no matter how much he tries to lighten the mood with quips… For a short while. And only in the movies. Because “despair” returns with new evidence in hand, stronger than before. The countdown for Athens had commenced from the last decade of the twentieth century and became systematic during the twenty-first. Digital cameras free up directors, allow their gaze to roam, provide a recourse to financial stagnation. Production costs are low; topics don’t have to be invented. They exist: On the city streets and in closed apartments. Directors from an older generation, but also younger and even very young generations, circulate, observe, record: Giorgos Panousopoulos’ A day at night (Mia mera ti nychta); Stratos Tzitzis’ Save me (Sose me); Yannis Fangras’ Still looking for Morphine (Pes sti morphini akoma tin psachno), Angelos Frantzis’ A dog’s dream (To oneiro tou skylou); Olga Malea’s Risotto (Rizoto); Alexandros Voulgaris’ Are you crying? (Kles?), Kyriakos Katzourakis’ The road to the West (O dromos pros ti Dysi), Stella Theodoraki’s Close… So Close (Para ligo, para ponto, para triha), Thanos Anastopoulos’ All the weight of the world (Olo to varos tou kosmou) and so forth. An Athens romantic, melancholic, film noir-like, illusory, solitary, asphyxiating, adverse, stalemated. In newly-built apartments, whose wannabe lifestyle sets the tone, or in the streets. Whatever the case, the city and the lives entwined within it are defenceless. Athens, photographed like a boxing ring, in which the protagonists keep receiving direct hits. The Athens of Matchbox In 2002-2003 Matchbox (Spirtokouto), directed by Yannis Economidis was released.His Greece, his city, is an apartment in Korydallos, photographed in blackand-white. The members of the family savage one another; denuded of all conventions, they communicate by screaming, they spit rather than speak, sweating in the summer heat wave; revulsion is the constant of their encounters. Life in a down-at-the-heels neighbourhood of the capital city, being constantly beaten down, without the filters, which render it all bearable. A miniature of a society in extremis, under conditions of constant ignition.Since that time the matchbox has expanded, has been broadened. 2007 saw the screening of False Alarm (Ores koinis isyhias), directed by Katerina Evangelakou. This is where an alarm goes off. Both lite-