Tisquel 33 web

Page 1

Nยบ 33 Xullo 2014


Por décimo año consecutivo más de 2000 alumnos y alumnas de cincuenta centros escolares participaron en IMATXINA, evento que se clausuró con la actuación del profesor de la universidad de Granada Pablo Flores, autor del libro “El humor gráfico en el aula de las matemáticas”. La Fundación Escola Rosalía con el apoyo de la Fundación Pedro Barrié, AGAPEMA, La Caixa y el Concello de Vigo trataron durante dos semanas de acercar la vertiente más creativa y recreativa de las matemáticas a la sociedad general y a la comunidad educativa en particular, a través de talleres, concursos y representaciones teatrales. Esta edición se presentó con importantes novedades; la más destacada es su cambio de nombre. Dejamos atrás la tradicional “Semana Matemática” y apostamos por un cambio radical: “Imatxina”. Entre otras razones pensamos que si bien los actos de este certamen comenzaron durando una semana, con el transcurso del tiempo ya se han convertido en dos. Otra de las mejoras destacables es el incremento del número de sesiones y la duración de cada una de ellas. Esto permitió que los alumnos y alumnas pudiesen disfrutar de cada uno de los ocho talleres más tiempo. Como trabajo colaborativo entre estudiantes de los distintos centros participantes, intentamos construir una figura compuesta aproximadamente por 160.000 cubos de tres centímetros de arista, y que se conoce como Esponja de Menger. Si bien el objetivo era alcanzar el nivel 4, del que no tenemos constancia se haya logrado antes en España, finalmente nos quedamos muy cerca. Estamos seguros de que en la edición número 11, lo lograremos. Como siempre, y de forma simultánea, se celebró el concurso matemático LigaMats en el que este año estaban apuntados más de 40 equipos. El nivel fue magnífico, por ello desde la organización queremos felicitar a todos los participantes. La organización


EDITORIAL Esponja de Menger

TRISQUEL 33

Edita

Escola Rosalía de Castro Estrada de Bembrive, 91 - Vigo T· 986 420 433 recepcion@escolarosaliadecastro.edu.es www.escolarosaliadecastro.edu.es Coordinadora Junta Directiva 2013-2014 Fotografía Paco Fernández, Javier Gallego, Jose Javier Álvarez Deseño e maquetación

Errepetrés · www.errepetres.es Impresión Feito S.L. · www.feitonet.com Depósito Legal:

O I R A M U S

Imatxina . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 Editorial-Marisé Fernández . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3 Hallowen e Día da Paz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 Nadal . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 Saídas pedagóxicas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 Viaxe a Cantabria . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 Saída a Santiago e Coruña . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 Arte na escola . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Entroido . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10 Letras Galegas-Xosé María Díaz Castro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 Festa da Escola . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12-13 7 Marabillas do Mundo e novo mural no patio . . . . . . . . . . . . . . 14 Raizame . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15-16-17 Nace a Fundación Escola Rosalía de Castro . . . . . . . . . . . . . . . . 18

Se acaba una etapa pero se abre otra, mis hijas, finalizan un camino que recordarán, sin duda, como una de las más bonitos que hayan vivido a lo largo de su vida. En estos años, que han sido muchos, me quedo con la satisfacción de haberlas formado, conjuntamente con los profesores, dentro de unos valores, como el respeto, la tolerancia, la igualdad, pero también en el del esfuerzo, en que nada se consigue sin trabajo y sin ilusión en la consecución de las metas. Ha habido momentos mejores y peores, pero no por ello dejaban de acudir al colegio con una sonrisa y con ganas de aprender más y disfrutar del momento. Desde luego nosotros siempre hemos mostrado confianza y tranquilidad por la labor que la Escuela realizaba cada día, porque eso se reflejaba cada día en la cara de nuestras hijas. Es por ello que siempre he dicho que ser del ROSALIA es ser especial, los niños siempre se han sentido vinculados al colegio, vínculo que habéis formado vosotros, profesores y alumnos. Ahora empieza una nueva etapa, Universidad, otra ciudad, nuevos profesores, nuevos métodos, nuevos amigos, … pero estáis preparados para ello. La importancia del esfuerzo y la constancia, que todos estos años habéis vivido, ahora es el momento de ponerlo en práctica para conseguir todos aquellos objetivos que os marquéis. Estamos seguros de que lo vais a conseguir, y muy orgullosos de vosotros.

El reencuentro- Iria e Alba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Sólo me resta daros las GRACIAS a la Escuela y todo su equipo por todo lo que nos habéis ayudado y colaborado en estos años, y empujaros y animaros a seguir en la misma senda, que el espíritu del ROSALIA nunca decaiga.

Promoción 2013-2014 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23

Marisé Fernández

Un libro te recuerda, recuerda tu libro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19 He did start the fire, entrevista a Graeme . . . . . . . . . . . . . . . 20-21


04

TRISQUEL 33


05

XUテ前 2014


Saídas pedagóxicas

TRISQUEL 33

bode · n e no tr · o r r omba C · a v ia r i n ó i c d u ca e · l t u ra u c i p a ros · i e b m · bo o d a m e rc · s o muse

06

gas


07

XUテ前 2014


TRISQUEL 33

Adriรกn Pino

08

Maruxa Lores


na e

sco

la

XUテ前 2014

arte

09


10

TRISQUEL 33


XUテ前 2014

Dテュa das Letras Galegas 2014

11


12

TRISQUEL 33


13

XUテ前 2014


Iris Machu Picchu

7 maravillas do mundo

Laura Taj Mahal

Daniela Petra

Breixo Coliseum Romano

Gastón Gran Muralla China

Carmen Cristo del Corcobado

TRISQUEL 33

Xián Chichén Itzá

14

decoramos o muro do noso patio


. e m a z i ra

XUÑO 2014

a andaina, Este curso iniciamos unha nov de educación to xec pro cun os pois participam ambiental en Voz Natura entre outras En verdade, a viaxe promete... r en grande uci red s mo uire aventuras, conseg lles unha nova medida os nosos residuos e dar vida: - papeis para facer ladrillos a elaborar os - aceites usados da cafetería par nosos xabóns a orixinal - cartóns de leite para crear unh lámpada... nosas merendas - ... e todo o residuo orgánico das calidade, que n gra para facer un boísimo solo, de exada horta des na nto esperamos empregar pro o camiño, De seguro imos aproveitar ben do a conservar dan medrando como persoas e axu o noso benquerido medio.

15


. raizame lavadoiro preto da nosa escola. Fomos camiñando aoxab da ón feito co aceite usado da cociña Levamos pastillas de o os alumnos da ESO. Alí nosa Escola, que nos tiñan gardad aprendeu a técnica de lavar topamos con Margarita que nos á pedra

nos de terceiro de Infantil que Primeiro pedimos aosusaalum es das da casa. Despois axudámosll

trouxeran camisetas máis o pescozo. Démoslle a recortar as mangas e un pouco a de coser pola cintura. a volta e as cosemos cunha máquin radas na mesa, os nenos as Volvémoslle dar a volta, e ben esti da nai un bolso reciclado. pintaron para agasallar polo día os as plantas medicinais. Coa profe Helena coñecim do a e plantamos Aloe vera empregan

Cheiramos Herba Luis para arriba e xa están o compost da Escola. Dúas foron que levamos de cando en preparadas para curar os golpes vez no recreo. Xacobe regalounos una avier Molares, o pai de Daniela e s durante 21 días. Naceron incubadora, onde tivemos 20 ovo millo das mazorcas que uns pitiños que alimentamos co e inverno e que levamos a estiveron a cuberto todo o outono moer ao muiño de Matamá.

TRISQUEL 33

J

16


17

XUテ前 2014


TRISQUEL 33

Na mañá do catorce de setembro de 1961, trinta e oito nenos e nenas traspasaron

18

o limiar da Escola Rosalía de Castro, alí agardaban por eles Antía Cal e outros dous profesores máis. Hoxe, case cincuenta e tres anos despois, coa posta en marcha da Fundación Escola Rosalía tentamos crear un punto de encontro para os milleiros de nenos e nenas, ducias de mestres e centos de familias que formaron, forman e formarán parte da Escola. Este ano realizáronse actividades como Imatxina, na que participaron máis de 2000 alumnos de centros públicos e privados, colaboramos coa organización dos Premios Honoríficos David Russell e traballamos arreo no banco de libros de texto. O próximo desafío é a organización do I Encontro na Escola Rosalía, con el comezamos unha serie, que agardamos longa, de futuros encontros aos que estades todos invitados. Este primeiro encontro celebrarase o vindeiro 30 de agosto, entre as 10.00 e as 22.00 horas, nas instalacións da Escola. A finalidade destes encontros é a de reunir o maior número de persoas que tiveron ou teñen algún tipo de relación coa Escola, ben como alumno, como pai/ nai ou como mestre, co fin de que distintas xeracións teñan a oportunidade de relacionarse e de disfrutar realizando actividades en conxunto nas que participen tamén as súas familias. Ao longo do día haberá actividades para toda a familia: ludoteca, inchables e partidiños de Futbol Indoor, xogos de mesa, exposicións, rastriño solidario (http://alas5.org/), actuacións de exalumnos, alumnos, pais... e algunha que outra sorpresa. Como sabemos que o mellor xeito de confraternizar é sempre ao redor dunha mesa, a organización conta co servizo de catering Don Pepe que, a prezos populares, ofrecerá aos asistentes alternativas para xantar. Agardámosvos! O padroado da Fundación


XUテ前 2014

Un libro te recuerda, recuerda tu libro

19


Texto: Javier Núñez-Torrón - 1º Bach.

Son más de cincuenta años de historia los de este colegio en el que la base desde sus mismos inicios, en aquellos tiempos de Tita y Dorothy Coombe, era ya el respeto por el respeto. Y para respeto, no cabe otro nombre que Graeme ¿y cuantos de estos años son de Graeme? Pues casi diría que unos tropecientos y posiblemente no me equivocaría, sin ánimo de ofender claro está, por que a pesar de que a mi solo me tocaron unos diez, han sido unos diez años que seguro voy a recordar en parte por el cariño que le tengo a este Braveheart de las aulas. Unos diez años realmente buenos.

TRISQUEL 33

Los que hemos estado en sus clases no solo hemos aprendido verbos irregulares y demás gramáticas de lengua inglesa sino que hemos escuchado a un profesor que, aun enseñándonos verbos irregulares nos ha llevado desde Harry Truman a la Beatlemania a través de la música, lecciones de historia de la mano de Billy Joel que para los que disfrutamos, siempre y cuando podemos, del tiempo que pasamos en la escuela. Son tantos años que como las canciones acaban llegando a su final, un final triste o alegre, pero desde luego un gran final para la trayectoria de un hombre que siempre llevaba una sonrisa bien grande debajo del bigote, te regalaba una sonrisa eso si, siempre y cuando le dieras una de vuelta, por que a veces cosas tan baladí como estas son mas valiosas que el oro.

20

Ya para acabar solo se me ocurría recordar sus chistes, que bueno, quizá chiste es una categoría elevada, pero prefiero no meterme con un Braveheart de la vida real.

Con el consentimiento de la reina, como muestra de agradecimiento condecoro a este nuestro compañero y profesor con los más altos galardones que se me ocurren (a nivel institucional) nombrándolo Sir Graeme Saltter, comparándolo con otros grandes como Sir Elton John o Sir Alex Ferguson.

Don’t say goodbye say hello.


Entrevista: Pedro Alfaro - 1º Bach.

R-. Es estupendo. Algo que aprendí desde el primer momento en esta Escuela y a lo que me hice es a la idea de “facer Escola”, como decía Tita, al contacto personal y a la cercanía con los alumnos. Comencé dando clases en primaria, que es donde verdaderamente aprendí a enseñar. Fueron sesiones intensivas de aprendizaje para el alumno y para mí, ya que tenía que buscar continuamente nuevas actividades que atrajeran su atención y que además los mantuviese concentrados. En todo este proceso, lo que realmente importa es el alumno. P- Hay algún momento en tu trayectoria académica, que haya sido especialmente bueno o que quieras recordar?. R- Son tantas las experiencias agradables...pero recuerdo, hará unos cinco o seis años, una sorpresa que me llenó de satisfacción. Acababa de romperme por segunda vez el talón de Aquiles y estaba en proceso de rehabilitación. Un día recibí una llamada de un ex alumno que me proponía, junto con otros tres, tomar una cerveza en un Irish pub. Conseguí llegar, cojeando, y allí estaban esperándome, más de una treintena de antiguos alumnos de todas las edades, algunos que estudiaban y residían fuera. Me emocioné mucho, no sólo por el hecho de todo lo que habían aprendido en la Escuela, sino por como sentían lo aprendido y como lo proyectaban a sus carreras. Eran chicos y chicas con éxito, les iba bien y me sentí muy feliz por ellos. P- En la evolución que ha tenido la Escuela desde tu llegada hasta el momento presente, qué diferencias destacarías?. R- Ha habido muchos cambios, desde luego; la Escuela crece y las personas cambian, pero la esencia continua. Entonces la Escuela era una institución familiar con casi la mitad de alumnos. Lo que permanece es el interés por el alumno, el contacto humano y la confianza: hablamos de personas, no de números. Además, el centro posee una estructura que permite al profesor inquieto y con nuevas ideas poder experimentar, implementar y desarrollar. La educación necesita de esta flexibilidad. En este sentido, el cambio de personal significa “sangre nueva” y esto es muy positivo. Los profesores que se han ido incorporando en los últimos años tiene un claro espíritu abierto a este modelo de enseñanza. P- Cuales son tus planes de futuro?. R- Disfrutar de la vida con mi mujer; trataremos de llevar a cabo un programa de ejercicios que nos mantenga en forma, algo que he descuidado un poco por falta de tiempo. Me gustaría seguir estudiando, retomar el alemán por ejemplo, y hacer otras muchas cosas. Además, ahora somos abuelos así que intentaremos pasar temporadas más largas en Escocia con mi hijo y mi nuera y echarles una mano.

P- ...un retiro entre comillas? R- Así es, porque seguiré ocupado a tiempo completo sin dejar de mantener el contacto con la Escuela, por supuesto. P- Por qué crees que somos diferentes a lo establecido? R- Creo que lo que nos define a nivel académico son la ganas de estar en constante evolución, tenemos los cinco sentidos despiertos a los cambios que se van sucediendo, y somos capaces de reconocer humildemente lo que funciona y lo que no. Estamos en constantemente experimento. Debemos de consolidar bien, por la importancia que siempre ha tenido el inglés en la Escuela, las secciones bilingües: más horas de inglés no significa necesariamente un mejor nivel, más bien, el tiempo empleado debe ser bien aprovechado, con ideas buenas que permitan la participación del alumno y el aprovechamiento. No puedo hablar por ellos, pero creo que el resto de los departamentos van por estos mismos derroteros. Pero sobretodo, lo que nos define es el contacto humano; el que los alumnos y los padres se sientan no sólo atendidos, sino escuchados. Si esto se perdiera, seríamos como la mayoría. P- Como alumno he podido experimentar un ambiente de trabajo en equipo ameno, fluido y de ayuda mutua... R- Está claro, soy chavales... tenéis años mejores y peores, y en vuestras vidas bajones y subidones. No sois máquinas, desde luego. Son en esos momentos cuando el profesor tiene que estar ahí para inyectar ánimos. Los resultados académicos no sólo dependen de lo mucho que hinquéis el codo sino de vuestro estado de ánimo. El profesor debe ser muy consciente de lo que sucede en clase y el alumno debe poder confiar en él. Las mentes bien formadas, flexibles al cambio y dispuestas a aportar son la clave del éxito. En este sentido, me considero más educador que instructor de conocimiento. El conocimiento está en todas partes, es muy fácil adquirirlo. El quid de la cuestión está en filtrarlo y en transmitirlo. Esta es la educación con letras mayúsculas. P- Algo que te quede en el tintero...?. R- Sí, me gustaría agradecer a la Junta Directiva todos sus esfuerzos y me gustaría pedirles que sigan creyendo en el futuro éxito de la Escuela. Que apoyen al máximo sus iniciativas y que juntos traten de encontrar los buenos consensos para seguir en el camino. Que no dejen que las pequeñas diferencias de opinión, u otras cuestiones importantes, como las económicas, incidan tanto que el centro termine perdiendo su personalidad.

XUÑO 2014

P- Después de casi 39 años como profesor en la Escuela, y a juzgar por los comentarios de alumnos y ex alumnos, la impresión que tengo es la de que todos guardan un muy buen recuerdo de ti...qué opinión te merece?.

21


El reencuentro Iria e Alba

CAPÍTULO:1 (ANNEMARIE) Es Año Nuevo. El Año Nuevo hace que me acuerde de Ellen. La echo de menos. Echo de menos nuestras carreras por la acera antes de nuestra gran aventura. Hace doce años que no recibo cartas suyas. ¿Y si la descubrieron y la fusilaron? Como era judía... La única carta que me envió fue la siguiente: Querida Annemarie, Te envió esta carta para que tú y tu familia sepáis que mi familia, el bebé (y sus padres) estamos bien. Todos llegamos sanos y salvos, menos Peter. Los alemanes descubrieron que ayudaba a los judíos y lo fusilaron delante de toda la ciudad (para hacernos sentir inferiores y débiles, supongo). Mi familia y yo intentaremos volver pronto, cuando acabe la guerra. Gracias por ayudarnos tanto.

TRISQUEL 33

22

Un beso, ELLEN.

Ésa era la única carta que me envió. Nunca respondió a mi contestación, no sé por qué. Mi madre y yo aún íbamos a su casa a limpiar. No había un solo día que no me sentara en una silla y empezaba a llorar. Lloraba por todas las cosas que nos dijimos de pequeñas y nunca hicimos. Por ejemplo, ser la dama de honor en la boda de la otra, ver nuestros hijos crecer juntos... o cualquier cosa. A veces, incluso lloraba en sueños al recordar que ya no estaba a mi lado. Te echo mucho de menos, Ellen. Estoy tan absorta en mis pensamientos, que no me doy cuenta de que estoy cruzando la carretera. De repente, oigo la bocina de un coche. Está cada vez más cerca de mí, pero no me muevo, estoy paralizada por el miedo. Por suerte, frena aunque me da un ligero empujón, que sumado al susto, hace que me caiga de culo en la carretera. Del coche se baja una mujer, más o menos de mi edad. La mujer corre hacia mí. – ¡Ay dios mío! Gracias a Yahvé que está usted bien. Perdóneme, no la vi a tiempo para frenar sin tocarla. Lo siento muchísimo de verdad... Me levanto del suelo y observo a la mujer que por poco me atropella. Sus rasgos faciales me recuerdan a Ellen. – ¿No será por casualidad judía? – Sí, lo soy. ¿Por qué lo pregunta? – ¡¿Ellen?! ¡¿Eres Ellen, verdad?! – Sí. Un momento... ¿ Annemarie?- balbucea- ¡¡ Eres Annemarie!! – ¡Ellen! -respondió abrazándola- Estás viva, gracias a dios. Como no contestaste a mi carta, pensaba que habías muerto, pero ya veo que no. – Yo te respondí, la que no respondió fuiste tú. – Yo respondí, ¿No te llegó mi carta? – No... – ¡ Ah! Ya sé lo que ha pasado... ¿Te llegó la noticia de un barco que naufragó? Lo más probable es que mi carta fuera en ese barco, por eso no te llegó. – En ese caso, la próxima vez que me escribas una carta mándamela en una botella. Las dos nos reímos. Hacía mucho que no me reía así con nadie.

CAPÍTULO: 2 (ELLEN) – Te he echado de menos, Ellen. - me dice Annemarie. – Ven aquí. - le contestó. Annemarie se acerca a mí y me da un fuerte abrazo. – Te invito a mi casa, a tomar algo. – Vale. Annemarie me lleva hasta su coche, el cual no es nada pequeño. – Ni bueno ni malo, normal. Por cierto, ¿cómo te va? ¿Tienes marido, hijos....? – Sí, tengo un marido y una hija. – ¿Cómo son? – La niña se llama Isabella y es clavadita a su padre, que se llama Richard. Él también es judío. Los dos tienen ojos grandes y marrones, el padre de un marrón tirando a chocolate y la niña.... bueno, en realidad los tiene de un tono avellana.respondí cariñosamente pensando en la pequeña. – Debe de ser preciosa. – ¿Y tú, tienes marido o hijos? – Sí. Él se llama Cameron. Después tengo un hijo que se llama David. Cameron es rubio de ojos grises tirando a azul. David se parece un poco a mí de la nariz para abajo, tiene mi misma sonrisa. Sin embargo, de nariz para arriba se parece a su padre. Tiene sus mismos ojos. – Tienes que presentármelos – Ahora los conocerás, ya deberían estar en casa. Por cierto, ¿cómo están tus padres? No sé si contárselo, se quedará destrozada. – Están muertos- digo reprimiendo las lágrimas. CAPÍTULO 3: (ANNEMARIE) – ¿Que sus padres murieron?- pienso. – ¿Cómo? ¿Qué ocurrió?- le pregunto. – Es que... Bueno, un amigo judío abrió una tienda. Unos guardias entraron en la tienda buscando a los dueños. Los cogieron y les pegaron. Mis padres se metieron para ayudar a los dueños, y los soldados los castigaron fusilándolos. Cuando acabó la historia, me di cuenta de que iba a empezar a llorar, así que intenté cambiar de tema. – ¿Cuándo volviste a Copenhague?- pregunto. – Hace seis años.- contesta ella. – ¡¡Seis años!! ¿Y no llamaste para avisar?- exclamé. – Lo siento, no sabía cómo localizarte. – ¡Sigo teniendo el mismo! – ¿Y cómo iba a hacerlo si no sabía si te había pasado algo? – Yo te busqué durante años. – Preguntando ahí y allá pero fue imposible. En la embajada sueca me dijeron que no había registros de los judíos que habían llegado durante la guerra por lo que desistí pero nunca te olvidé te lo aseguro. – Yo tampoco. Finalmente llegamos a mi casa y recupero a mi mejor amiga. FIN.


XUテ前 2014

Promociテウn 2013 2014

23



Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.