Escrivá de Balaguer, quen gababa moito o que el chamaba a "clase de tropa", é dicir, aqueles que non están chamados para comandar exércitos e realizar grandes heroicidades, pero tamén teñen o seu pequeno oco na batalla cotiá. Eu, mentres siga escribindo, sentireime membro deste cativo gran batallón de resistentes que aínda cremos na grandeza da lingua galega, e que por iso a empregamos no noso labor literario.
Cos demais xéneros literarios que tal te levas en xeral? De cando en vez escribo poesía, pero nunca quedei especialmente satisfeito co resultado. Os meus versos sóanme falsos e afastados, como se estivesen escritos para ser declamados nunha cea de nadal ou un banquete de voda. Algunha vez tentei someter os meus personaxes aos rigores do teatro, pero confeso que non fun quen de pasar da primeira escena. Para ben ou para mal, o eido no que me sinto máis cómodo é a novela.
Os nomes do „traidor‟ cecais sexa a túa mellor novela polo de agora, sen prexuízo de títulos como estoutro que vimos de citar? Prefiro non opinar. Non teño distancia abonda sobre os meus libros para saber cales son mellores ou peores. Os ollos do rei de copas, por ser a primeira, é a miña novela máis inxenua, pero tamén se callar a máis sincera (recoñecendo que a sinceridade non é ningunha virtude literaria). Moita xente gabou Licor de abelá con xeo, para min un xogo, e hai poucos aos que lles guste Os mércores de Fra, que foi o texto ao que dediquei máis tempo e obsesións. Con Os nomes do traidor está a ocorrer algo curioso: canto máis tempo pasa, máis me gusta. Descubrinlle unha posible interpretación paradoxal que non prevera. Canto a Os fíos, quixen construír unha novela sutil, de azares e presentimentos, a medio camiño entre os contos de Carver e un serial televisivo de baixa audiencia. Estou bastante satisfeito do resultado, pero terán que ser os lectores os que emitan sentenza.
Unha Galicia independente, socialista, internacionalista e solidaria é un dos teus soños? Conformaríame cunha Galicia que se coñecese a si mesma e se aceptase sen complexos nin pailanismos. Claro, de cando en vez érgome do leito, leo a prensa e sinto desexos de militar na revolución. Pero o problema vén decontado: por onde principiar? Quen me asegura que o meu espírito revolucionario vai chegar a algures? Realmente estou disposto a sacrificar as miñas comodidades e o meu consumismo?