O GALEGO NA PRENSA DIXITAL

Que actividades ten a Asociación de Veciños Raviña Valdés de Cacheiras?

Eu era a súa presidenta e agora son socia. Para min foi un traballo moi gratificante.

Conxugamos o traballo de asociación veciñal co feito de mellorar a vida da veciñanza e sacar adiante iniciativas para valorar o pasado do lugar: recollida de fotos vellas, de coplas do entroido dos Xenerais de Cacheiras, montar un concurso literario, facer unha carreira pedestre... Foi produtivo combinar a acción política coa mellora do benestar dos veciños e ampliar a súa capacidade de visión. Creamos unha biblioteca veciñal.

Tamén presidiches as Redes Escarlata. Está agora viva a forza emocionante que moveu a ese colectivo? Que significou para ti?

Neste momento está un pouco parado. Para min as Redes Escarlata foron unha oportunidade de coñecer xente do mundo da cultura, da interpretación, das artes plásticas e da cultura política. Foi unha grande aprendizaxe. Estar ao lado de persoas como Chus Pato, Ferrín, que son ídolos para ti, persoas que admiras moito e acabas coñecéndoos persoalmente e divertíndote con eles. Admiro profundamente a Iván Prado. É humanamente unha das mellores persoas que eu coñecín. E tamén un magnífico pintor, un creador surrealista, Xoán Carlos de Dios, que facía pinturas para as manifestacións do Prestige e despois as queimaba. As Redes para min foron coma un agasallo, unha magnífica experiencia.

Os alumnos de Xornalismo achéganse con respecto á lingua?

O seu respecto pola lingua é total. Outra cousa é que admitan facilmente as críticas e as correccións. A Xornalismo chegan as persoas mellor preparadas de Galicia, cun nivel educativo moi alto. Pola propia idea que hai do xornalismo audiovisual chegan crendo que o saben todo. Cando lles dis que len mal non entran polo aro. Ensínaslles técnicas para falar mellor e hai xente que cre que non necesita ningunha técnica.

Estou en Xornalismo desde que abriu a facultade en Santiago. Os meus compañeiros de Filoloxía especializáronse e eu non tiven ansia por profundar na investigación. Foi gratificante porque falas coa lingua do día a día. Saes do mundo pechado da túa especialidade. Acabas vendo en que se converte a xente que pasou polas túas mans, porque os xornalistas saen na televisión ou escóitalos na radio ou son actores, actrices. Para min é un orgullo.

Imaxinas a Uxío Novoneyra como se fose "o gran lobo branco"?

Escribín ese libro para nenos porque a idea xurdeu cando lle dedicaron a María Mariño o día das Letras Galegas. Relacionei a María Mariño coa lenda da "serea dos Mariño".

Relacionei a Xosé María Álvarez Blázquez cunha lenda da Fundación de Tui. A Ramón Piñeiro relacioneino cunha lenda dun castro. E a Uxío relacioneino coa lenda da loba branca. A imaxe de Uxío préstase. Recórdoo co seu pelo branco, coma un home tranquilo, pousado, que percorría Compostela cun xornal ou cun libro debaixo do