apaizei eta leinuzko aitoren semeei bide ematea, horiek ganbera hautatuen ekimen aurrerazaleen aurka jardun zezaten. d) Halaber, azaldu ohi da bigarren ganbera horiek geldiarazten dutela legegintza-prozedura, legezko testua bi ganberek ikertu behar dutelako. Azkenez, bi hauek bereiz daitezke: ganbera bitasun parekoa (ganbera biek ahalmen berberak dituztenean) eta ganbera bitasun desberdina (ganbera biek ahalmen berberak ez dituztenean, ganbera hautatuaren mesederako). 2. Ganberen autonomiari buruzko printzipioa Parlamentuaren autonomia zer den zehazteko, bertara bildu behar ditugu biltzar legegileek izan ditzaketen ahalmen guztiak (ahalmen arauemaileak zein administrazio-izaerakoak). Biltzarroi ahalmen horiek dagozkie, herri-borondatearen ordezkariak diren aldetik, euren barne-antolakuntza eta ibilbidea arautu eta kudeatzeko. Konstituzioak Parlamentuaren autonomia aitortzen duenean, aitorpen horren xedea da haren independentzia bermatzea eta, horrela, botere legegilearen ibilbidean beste organoen esku-sartze ez-legezkoak baztertzea. Historiari dagokionez, badirudi lehen aitorpena Ingalaterrako Parlamentuan eta Frantziar Iraultzaren biltzarretan gertatu zela; gero ere, XIX. mendeko konstituzionalismoak ideia bera jaso du. DĂez-Picazoren aburuz, Parlamentuaren autonomiaren ezaugarri batzuk zerrenda daitezke2: a) Autonomia bera ez da Parlamentuaren zeregina, Parlamentuari atxiki zaion aginpidea baino; Parlamentuak aginpide hori erabiliko du, konstituzioak aitortzen dizkion zereginak betetzeko. b) Parlamentuaren autonomiak egitasmoan ditu ganberen interes berezkoak, eta ez beste organo batzuen edo gizartearen interesak. c) Parlamentuaren autonomia ezin daiteke sekula ere azaldu, nagusitasun orokorraren ahalmen gisa (norbanakoei begira, behintzat); bai, ostera, lehentasun berezi moduan (norbanako zehatz batzuei begira, norbanako horiek ganberarekin harreman bereziak badituzte; esaterako, bertako langileak). d) Parlamentuko autonomia, sarritan, ganberaren kanpoko aldera plazaratzen da, estatuaren beste organoekin dituen harremanetan. 2 L.M. DĂez-Picazo, La autonomĂa administrativa de las CĂĄmaras Parlamentarias (Zaragoza, Studia Albornotiana-ren Koadernoak, 1985), 34-35.
320