– Neka si tropa, neka si vika. Se pu{ta li do`d v soba? Martina zaspiva{e, zaspiva{e, zaspiva{e. I takov ~uden son soni. Znae{ li kakov? Ne znae{! Tuku ajde, pobrgu i ti da zaspie{, mo`ebi }e go sonuva{ tokmu istiot son! Jas sonuvam sonce i ezero, a ti?
Koj e sega...
2. Prikazna za snegot Slednata ve~er Martina pak si legna vo krevet~eto, se zavitka do bradata i go zalepi uvoto vrz pernicata.
– Perni~ke, perni~ke, ka`i mi {to }e sonuvam ve~erva?! A pernicata mol~i i ~eka Martina da zaspie. Naedna{ nekoj tropna na prozorecot.
– Trop, trop, trop! – Koj e?- pra{a Martina. – Jas sum, Martino, snegot! - se slu{na glas odnadvor – pu{ti me vnatre da se stoplam. ]e si napravi{ sne`en ~ovek od mene i }e go stavi{ vrz kilim~eto. ]e si igrame do utre izutrina!
– Ama {to izmisluva{?! Sne`en ~ovek na kilim~eto? Martina se vovre pod jorganot, a snegot nadvor tropa{e i ja vika{e. Neka si tropa, neka si vika! Se pu{ta li sneg vo soba? Mratina zaspiva{e, zaspiva{e... A ti s# u{te li si budno detence? Brgu zatvori gi o~iwata! Mo`ebi }e go soni{ istiot son {to go sonuvala Martina. Ota [afrenek (^e{ka)
129