MIKPRITJA SHQIPTARE
Në kohë kur Turqia sundonte Ballkanin, jetonte një shqiptar. Ai ishte prej Hoti dhe plaçkitte rrugën që shpinte prej Shkodre për në Rashkë. Veziri i Shkodrës kishte premtuar shpërblim të madh për atë njeri që do ta kapte atë shqiptar. Një ditë e zënë dhe e shpien te veziri. Ai e mori në pyetje: - Ti ke bërë shumë punë të këqija. - Po, kam bërë! – pohoi shqiptari. - Pse i ke bërë gjithë këto punë të këqija? - e pyeti veziri. - Pse kam qenë i detyruar, - thotë shqiptari. - Unë po të dënoj me vdekje! – ia priti shkurt veziri. - Ani – i përgjigjet gjakftohtësisht shqiptari. – Më vrit! Pastaj u kthye nga vendi i caktuar. Pas tij shkoi xhelati me shpatë në dorë. Kur arritën në vendin e caktuar, ku duhej të pritej koka e shqiptarit, veziri, i cili përcillte çdo lëvizje të tij, i thotë: - Ktheu, o shqiptar, të të pyes edhe një gjë! Shqiptari u kthye dhe drejtoi sytë kah veziri. Veziri bashkë me njerëzit e tij, që gjendeshin aty, drejtuan shikimin nga shqiptari. Ai, ndonëse i kishte duart e lidhura, mbahej krenar dhe as që i luante sytë nga veziri dhe xhelati. Veziri i bëri ca hapa. U ndal para tij dhe tha: - Po shoh se je trim. Por ti ke bërë shumë faje. Megjithatë ti duhet të më tregosh të vërtetën. Shqiptari po me atë gjakftohtësi të njëjtë u përgjigj: - Urdhëroni, pyetmëni. - Ti ke bërë shumë punë të këqija dhe tani ke rënë ngushtë. Më thuaj a ke rënë ndonjëherë tjetër ngushtë si sot? - Po, dy herë, bile edhe më ngushtë se sot! – thotë shqiptari. - A mund të ketë zor më të madh se ky që të ka gjetur sot?
41