KAAT ZEGT
Een nieuwe lente, een nieuw geluid
Kaat Haest (18) is eerstejaars student aan het Antwerpse Herman Teirlinck Instituut. Als dochter van een bekend Hoogstraats politica blikt ze eerst even terug op de voorbije winter, om zich daarna uit eigen naam over de lente te buigen.
Tegenwoordig zie ik elke morgen een schaap. En dan bedoel ik niet zo’n wollig beestje. Nee, het gaat om een drie verdiepingenhoog reclame-exemplaar dat ik tegenkom op weg naar de tram. Naast hem staat de slogan ‘If you just follow, you’ll never lead.’ Die schattige schapensnoet en zijn stimulerende slagzin geven mij telkens weer lentekriebels. Het klinkt misschien wat voorbarig, maar nu de dagen weer beginnen lengen, de vogeltjes weer fluiten en de sjaal niet meer drie keer om de nek hoeft, durf ik het toch poneren: de lente is in zicht. Op politiek vlak is de winter in Hoogstraten al afgesloten. Nu we ons niet langer in oorlogsgebied bevinden, is het dorpsleven weer een stuk aangenamer geworden. Je kunt op een mooie dag weer rustig langs de Vrijheid flaneren, terwijl je ongedwongen mensen, voorgevels, etalages en bomen mag bekijken, zonder je de hele tijd bewust te moeten zijn van je politieke voorkeur. Geen indoctrinerende verkiezingsborden- en affiches meer te bespeuren. Wanneer je ’s avonds langs het stadhuis passeert, hoef je je al evenmin zorgen te maken: de kans dat je in een betoging terechtkomt, is nu weer vrijwel nihil. Maar ook op mijn persoonlijke leventje heeft deze ‘nieuwe politieke lente’ invloed. Tijdens de week geen telefoontjes of sms’jes meer om een korte samenvatting van de stand van zaken door te geven. Als ik op vrijdag thuis kom, hoeven we niet eerst de politieke situatie van de afgelopen week door te nemen. En ik kan weer gerust op café gaan, zonder dat iemand me bij
wijze van groet – uiteraard uiterst vriendelijk – een welbepaalde kleur naar het hoofd slingert of commentaar geeft op de Ice Tea Green die ik bestel. Niemand die het nog in zijn hoofd haalt om – ongetwijfeld met de beste bedoelingen – zijn scherpzinnige politieke analyses met mij te delen, laat staan dat er verwacht wordt dat ik daar minstens even scherpzinnig op kan antwoorden.
Het concept is gekend. Wie zichzelf herkent in het omcirkelde hoofd op de foto wint een boekenbon van 12,5 euro. Ook de herkenners van het kopje komen bij lottrekking in aanmerking voor een dergelijke boekenbon. Dus wie wil meespelen geeft de naam van het kopje en zijn eigen naam en adres door voor de 10de van de maand, hetzij via een briefkaart aan De Hoogstraatse Maand, Loenhoutseweg 34, 2320 Hoogstraten of via een e-mail: redactie@ demaand.be Maar vergeet dan niet je naam en adres te vermelden. Een boekenbon zenden aan een e-mailadres gaat voorlopig nog niet. Zie ook www.demaand.be
leerjaar in 1969 of in 1970 in MeerselDreef de belhamels in bedwang weet te houden. Slechts vier mensen herkenden in het cirkeltje Jos Stoffels uit MeerselDreef. Sneu, maar tussen deze vier moest geloot worden wie van hen de boekenbon van 12,5 euro in de wacht zou slepen. Het lot heeft bepaald! Mogen dus iets in hun bus verwachten: Patrick Mertens, Gemeentestraat 16, Minderhout en Jef Jacobs, Markweg 6 te Meersel-Dreef. Proficiat.
Uitslag van vorige maand Deze maand is de buit eerder aan de magere kant te noemen. We hielden er rekening mee dat het ooit eens moest gebeuren. Voor de eerste maal herkende het kopje zichzelf niet. Toch is het meester Jos Verboven die in het vijfde of zesde
Ja, die lente. Nu de weerkundige winter op zijn einde loopt, worden mensen weer vrolijker, gedurfder en ondernemender. Zo rees er op school het geniale plan om een citytripje Dublin te organiseren, onder het mom van “we zijn met ‘Ulysses’ van James Joyce bezig”. Wie niet waagt, niet wint. Het jaar daarvoor was dezelfde docente toch ook met haar klas, in het kader van een voorstelling rond ‘Oorlog’, naar Ieper gegaan. Dus wij naar de coördinator. En tot onze eigen verbazing kregen we groen licht
Toelichting bij opgave van deze maand Hier gaat het duidelijk om een laureatenviering. Alleszins op de foto stak zij er met kop en
Met medewerking van Standaard Boekhandel - Hoogstraten 56
en drie dagen vrij. Een kleine maand later zaten we op het vliegtuig. Dublin zelf was geweldig. We sliepen in een overbevolkte jeugdherberg, we probeerden – zonder degelijk kookmateriaal – zelf spaghetti te maken, gingen in groep ondergoed kopen in Penny’s en dronken tussendoor iets in ‘The Bachelor’. Het culturele gedeelte bestond uit een ‘Joyce’-wandeling doorheen de stad, een paar musea, een uitstapje naar de geweldig mooie en winderige kust (met echte zeehonden!) en – als kers op de taart – een toonmomentje voor de studenten Nederlands in Trinity College. Wij hadden het eerder opgevat als een open repetitie, maar plots bleek de Belgische Ambassadeur in de zaal te zitten. Oeps. Niet alleen een verhoogde ondernemingsdrang, maar ook een grotere zin voor originaliteit, is een typisch lenteverschijnsel. Zo noemen zowel enkele vrienden in Hoogstraten als Antwerpse docenten mij tegenwoordig – per ongeluk, mag ik hopen – ‘Hanne’. Niet dat dat geen mooie naam is, maar ik ben absoluut tevreden met ‘Kaat’. Waar ze het halen, geen idee. Beide categorieën kunnen elkaar absoluut niet kennen, dus van een opgezet spel kan geen sprake zijn. Ik bestudeer mezelf aandachtig en probeer te ontdekken wat het is, dat mij een ‘Hanne’- aura geeft. Maar ik geraak er niet uit. En alsof dat nog niet verwarrend genoeg is, opperde iemand laatst, bij wijze van politiek grapje, de slogan ‘Kater Kaat’ – ik moet dringend iets aan mijn uitstraling doen. (kh)
schouders bovenuit. Ondertussen veronderstellen wij dat de mannelijke collega’s op de foto haar ingehaald of voorbijgestoken hebben. Wel te verstaan hebben we het dan enkel maar over de lengte. (pdn)
