JOERI ADAMS wat er op dat ogenblik door zijn hoofd ging weet hij niet zo direct te antwoorden. Eens over de meet komt het besef wereldkampioen te zijn, maar daarna neemt bij Joeri de nuchterheid het over: “Het is maar een koers gelijk een ander”. Bij moeder Linda was het wel enigszins anders. Bij haar gonsde: “Joeri, Joeri, Joeri, wat doet ge nu?” door het hoofd. Onmiddellijk werd hij door de internationale pers overvallen. Dat het niet zo vlot ging met de Franse taal en hij overschakelde op het Engels zal wel van alteratie geweest zijn. De trui die hij over zijn hoofd mocht trekken is heel speciaal. Zo is er maar één: een eerste wereldkampioenentrui. Aangezien het seizoen bijna ten einde is en Joeri het volgende seizoen moet overstappen naar de beloften zal hij niet zo dikwijls in die trui te bewonderen zijn. Het wordt eerder een trui om in te kaderen. Wel zal hij voor de rest van zijn carrière de kraag en de armbanden van zijn truien mogen versieren met de regenboogkleuren om aan te geven dat hij eens wereldkampioen is geweest.
Uitgaan Natuurlijk moet men het in een interview met een 17-18 jarige hebben over uitgaan. Buiten het seizoen zet Joeri ook wel graag een stapje in de wereld. Maar dat hij dit tijdens het seizoen moet missen vindt hij helemaal niet zo erg. Er komt immers zoveel meer voor in de plaats. Op stage gaan met de nationale ploeg naar Italië, Frankrijk of Zwitserland zijn al een belevenis op zich. De sfeer tussen de ploegleden is meestal zeer ontspannen en buiten de koers is er van concurrentie onder elkaar weinig te merken. Ook niet bij de profs. Alles gaat er zeer gemoedelijk aan toe en er wordt gelachen en gegrapt onder elkaar. Ook de verplaatsingen die moeten worden gemaakt voor de wereldbekerwedstrijden zijn eerder een
ontspanning dan een inspanning. Men ziet nog eens wat. Zolang “met de fiets rijden”, in het veld of op de weg, een aangename bezigheid is, zal Joeri niet treuren om al die andere dingen die nu schijnbaar aan hem voorbij gaan.
De Adams-familie Moeder Linda voert de briefwisseling voor Joeri. Zeker in deze periode is het druk in de brievenbus. Om en bij de tien brieven per dag, vanuit gans Europa, vallen er in. Allen vragen zij een foto en handtekening, welke graag wordt toegezonden. Mee naar de koers gaan is voor hen een ontspanning. Alhoewel nu, met twee zonen in het veld, is het tijdens en na de koers wel werkendag om
De huldiging Natuurlijk mag het behalen van een wereldtitel gevierd worden en dat deed de Belgische ploeg dan ook ergens in een West-Vlaamse discotheek. Zowel voor het goud van Joeri Adams en Erwin Vervecken bij de profs als het zilver van Niels Albert bij de beloften vloeide de champagne rijkelijk. Hij vertrok die zondagavond 28 januari al vlug naar huis. Maar daar wachtte hem nog een verrassing. Niet enkel was de woning versierd maar gans de supportersschare met de versbakken schepen van sport, Tine Rombouts, op kop, stonden hem op te wachten in de Papillon te Minderhout. “Het stad” trakteerde met een vat, maar ook de sponsors en supporters. Naar wij ons laten vertellen hebben werden er niet minder dan 14 vaten soldaat gemaakt. ’s Anderendaags was het terug school en ook daar wilde men hun wereldkampioen in de bloemen zetten. De eerste drie dagen was het wat onwennig. De kleintjes van de eerste jaren kwamen vragen om een handtekening en foto. Voor Joeri hoeft al die belangstelling niet. Het liefst van al doet hij gewoon, gewoon.
De toekomst Zoals al gezegd, een keuze tussen veld of weg is nog niet gemaakt. In de loop van de maand april gaat hij zeker terug van start bij de juniors op de weg. Wel is het zeker dat hij volgende veldritseizoen (begin oktober) moet overstappen naar een hogere reeks met name de beloften. Joeri is er zich terdege van bewust dat dit niet eenvoudig zal worden. Rijden tegen jongens die drie, vier jaar ouder zijn, met zoveel meer ervaring, zal een uitdaging worden. Om het even te plaatsen: Joeri zal dan moeten strijden tegen kleppers als Niels Albert, die andere Belgische superbelofte. Toch blijft hij daar nuchter in. Zeker het eerste jaar zal een overgangsjaar zijn, een leerschool waar de doelstellingen zeker niet te hoog mogen worden gesteld.
5
