พุทธวจน อินทรีย สังวร

อิ น ทรี ย สัง วร ๑๑๓

อานนท ! อารมณอันเปนที่ชอบใจ – ไมเปนที่ชอบใจ - ทั้งเปนที่ชอบใจ และไมเปนที่ชอบใจ อันบังเกิดขึ้นแกภิกษุนั้น ยอมดับไป เร็วเหมือนการกระพริบตาของคน อุเบกขายังคงดํารงอยู. อานนท ! นีแ้ ล เราเรียกวา อินทรียภาวนาชั้นเลิศในอริยวินัย ในกรณีแหง รูปที่รแู จงดวยจักษุ.

(ในกรณีแหง เสียงที่รูแจงดวยโสตะ กลิ่นที่รูแจงดวยฆานะ รสที่รูแจงดวยชิวหา โผฎฐัพพะที่รแู จงดวยผิวกาย และ ธรรมารมณที่รูแจงดวยใจ ทรงตรัสอยางเดียวกัน ต า งกั นแตอุป มาแหง ความเร็วในการดับ แหงอารมณน้ัน ๆ, คือ กรณีเสียง เปรียบด วยความเร็ว แหงการดีดนิ้ว มือ, กรณีกลิ่น เปรียบดวยความเร็ว แหงหยดน้ํา ตกจากใบบัว, กรณีรส เปรียบดวยความเร็วแหงน้ําลายที่ถมจากปลายลิ้นของคนแข็งแรง, กรณีโผฏฐัพพะ เปรียบดวยความเร็วแหงการเหยียดแขนพับแขนของคนแข็งแรง, กรณีธรรมารมณ เปรียบดวยความเร็วแหงการแหงของหยดน้ําบนกระทะเหล็ก ที่รอนแดงอยูตลอดวัน) อุปริ. ม. ๑๔/๕๔๒–๕๔๕/๘๕๖–๘๖๑.