๙๖ ตามดู ไมตามไป ภิกษุทั้งหลาย ! ก็แตวา เมื่อเราตรึกตามตรองตามนานเกินไปนัก กายก็เมื่อยลา เมื่อกายเมื่อยลา จิตก็ออนเพลีย, เมื่อจิตออนเพลีย จิตก็หา งจากสมาธิ, เพราะเหตุนั้น เราจึงดํารงจิตใหหยุดอยูในภายใน กระทําใหมีอารมณอันเดียวตั้งมั่นไว.
ขอนั้นเพราะเหตุไรเลา ? เพราะเราประสงคอยูวาจิตของเราอยาฟุงขึ้นเลย ดังนี้. ภิกษุทั้ง หลาย ! ภิก ษุต รึก ตามตรองตามถึง อารมณใดๆ มาก จิ ต ย อมนอม ไปโดยอาการอยางนั้น ๆ ถา ภิก ษุต รึ กตามตรองตามถึง เนกขัม มวิต กมาก ก็เปน อัน วาละกามวิ ตกเสีย กระทําแลว อยางมากซึ่ง เนกขัมมวิตก จิตของเธอนั้ น ย อ มนอมไปเพื่อความตรึ กในการออกจากกาม ถา ภิก ษุต รึกตามตรองตามถึง อัพ ๎ยาปาทวิต กมาก ก็เปนอันวาละพ๎ยาปาทวิตกเสีย กระทําแลวอยางมากในอัพ๎ยาปาทวิตก จิ ตของเธอนั้น ยอ มนอมไปเพื่อความตรึกในการไมพยาบาท ถา ภิก ษุต รึกตามตรองตามถึง อวิ หิ ง สาวิต กมาก ก็ เปน อัน วา ละวิหิง สาวิตกเสีย กระทํา แล ว อยา งมากในอวิหิง สาวิตก