DziÊ, po pi´ciu latach, jest ju˝ spokojna. Nie czeka nawet na koniec wyroku, nie odlicza dni. A zosta∏y jej jeszcze trzy lata. Ale radzi sobie, bo jest osobà aktywnà. Uwielbia pracowaç w kuchni. Bez fa∏szywej skromnoÊci mówi, ˝e jest bardzo dobrà kucharkà, ukoƒczy∏a kurs gastronomii, a obecnie uczestniczy w kursie opieki nad osobami starszymi. Pracuje w Domu Pomocy Spo∏ecznej, gdzie zajmuje si´ ch∏opcami chorymi na schizofreni´. Opowiada o tym ze spokojem; za du˝o w ˝yciu widzia∏a, aby takie rzeczy robi∏y na niej du˝e wra˝enie. Nie ukrywa, ˝e lubi si´ czuç potrzebna. Na nowo marzy o otwarciu w∏asnego mini-baru. Chcia∏aby tak˝e urzàdziç swoje mieszkanie, a potem, kto wie – mo˝e ma∏y domek w wiejskim zaciszu... Troch´ si´ obawia wyjÊcia na wolnoÊç, tego zderzenia dwóch Êwiatów. Ale jest silna, poradzi sobie; wie, ˝e rzuci si´ od razu w wir pracy. Jeszcze w Zak∏adzie Karnym planuje ukoƒczyç kurs j´zyka angielskiego oraz komputerowy. A m´˝czyzna? Owszem, uwzgl´dnia partnera, jednak zra˝ona przesz∏oÊcià wola∏aby, ˝eby by∏y to raczej tylko spotkania, a nie wspólne mieszkanie. Czasem ma ˝al do ludzi, ˝e myÊlà, i˝ jest silna i zawsze sobie poradzi, ale przecie˝ ona nie jest z kamienia i te˝ czasem krwawi... Po cichu marzy o kimÊ, na kim mog∏aby si´ oprzeç. Regina wierzy, ˝e w spokoju dotrwa do koƒca wyroku i mo˝e wreszcie znajdzie bezpiecznà przystaƒ po tylu latach tu∏aczki.
– 79 –