verzekerde gebaseerd op de logistiek van de polisvoorwaarden: een toegezegde ruime dekking tegenover het verscholen karakter van de beperking elders in de voorwaarden. In het arrest van 30 maart jl. lijkt primair te worden gerefereerd aan de functie van de AVB in het maatschappelijk verkeer als grond voor die ruime dekking. Bij nadere lezing denk ik echter niet dat in overweging 4.4 de ruime dekking uitsluitend aan de functie in het maatsschappelijk verkeer wordt opgehangen. De Hoge Raad lijkt naast de maatschappelijke functie ook betekenis toe te kennen aan de ruime dekking die art. 19 van de polisvoorwaarden in het vooruitzicht stelt. Ik leid dat althans af uit de verwijzing in 4.4 naar de ‗elders‘ in de voorwaarden opgenomen beperking. Het gebruik van het woord elders duidt op een afweging tussen twee onderdelen die beiden in de polisvoorwaarden voorkomen, niet op een afweging met een buiten de polis liggende maatschappelijke functie. De redenering kent dan de volgende stappen: 1. Art. 19 stelt een ruime dekking in het vooruitzicht (r.o. 4.3). 2. De maatschappelijke functie van de AVB-polis brengt met zich mee dat je dat ook mag verwachten (r.o. 4.4) en zet daarmee het ruimhartige karakter van de dekking op vergelijkbare wijze op de voorgrond als wanneer de verzekeraar zelf het ruimharige karakter gepromoot zou hebben. 3. Dan kan de verzekeraar geen beroep doen op een elders in de voorwaarden voorkomende beperking die je gelet op de maatschappelijke functie, zoals bevestigd in de ruime dekkingsomschrijving in art. 19, niet (althans niet op deze wijze geformuleerd) hoefde te verwachten. Het is begrijpelijk dat de Hoge Raad niet zonder meer de ruime positieve omschrijving in art. 19 voor laat gaan op de beperking tot personenschade, ook als je zou aannemen dat die beperking voor de gemiddelde wederpartij lastig is te onderkennen.[20] Die beperking vloeit immers voort uit een algemeen gestelde definitie en een definitie is een onderdeel waarvan je mag aannemen dat die bij uitstek tot de categorie bepalingen behoort waarin de verzekeraar de vrijheid heeft om – in de woorden van Chubb/Dagenstaed – binnen een samenhangend feitencomplex slechts aan bepaalde feiten of omstandigheden (rechts)gevolgen te verbinden en aan andere niet, dan wel onderscheid te maken tussen gevallen die feitelijk zeer dicht bij elkaar liggen.[21] Misschien wilde de Hoge Raad voorkomen dat het lastige terrein van de afweging tussen ruime dekking en de kenbaarheid van subtiele beperkingen te ver werd opengezet voor rechterlijke vrijheden en heeft de Hoge Raad daarom de maatschappelijke functie ingezet als doorslaggevende factor. Om vergelijkbare redenen is overigens begrijpelijk dat de Hoge Raad de methode die in het arrest over de toepasselijkheid van de motorrijtuiguitsluiting op de aansprakelijkheid van de werkgever voor ongevallen de werknemer overkomen tijdens het besturen van een motorrijtuig, ook niet heeft toegepast: de in deze zaak aan de orde zijnde bepaling (de omschrijving van het begrip personenschade), mist een zo specifieke strekking als de uitsluiting van het motorrijtuigrisico. Hoe dan ook acht de Hoge Raad de maatschappelijke functie van belang voor de omvang van de dekking. Maar de vraag waarom die maatschappelijke functie een dekking van een bepaalde reikwijdte met zich meebrengt, is daarmee nog niet beantwoord. 4.3 Welke dekkingbepalende rol vervult de maatschappelijke functie in de context van de AVB-polis? Aangenomen mag worden – het uitgangspunt dat de uitleg naar objectieve maatstaven moet gebeuren, blijft immers onaangetast – dat die maatschappelijke functie een voor de uitleg bepalend, objectief kenbaar effect op de te verwachten dekking moet hebben. Na eerst in overweging 4.4 (hiervoor onder 2 geciteerd) te hebben overwogen dat de maatschappelijke functie van de AVB-polis een ruime dekking rechtvaardigt, wijst de Hoge Raad, kennelijk ter onderbouwing daarvan, in
25