Autoped Magazine 2015 #2

Uitgave van de Nederlandse Autoped Federatie nummer 2 jaargang 2015

autopedmagazine GENIETEN VAN STEPVAKANTIE Met in dit nummer Pijn verdragen in 24 uur Crossen en racen Steponderhoud Uitnodiging NAFdag

2015

2

woord van de redactie

nog de vele tochten die de stepteams organiseerden, of de tweewieler- en skatetochten waarin ook gestept kan worden.

Deze uitgave van het Autoped Magazine laat zien dat er in onze sport veel te beleven valt. Enkele leden van de Nederlandse Autoped Federatie stepten het IJsselmeer rond. Anderen stepten in vijf dagen een rondje over de waddeneilanden. De jeugdleden mochten in Nettetal samen met de volwassenen van start. In Woudenberg en in Biddinghuizen streed men om het eurocup. In Heerde organiseerde stepteam Kamperzeedijk een uniek evenement: 24 uur en 1 uur op de step. Vanaf de zijlijn becommentarieerden leden de prestaties van wedstrijdsteppers. Mannen: jullie kunnen meer presteren!

En enkele mooie evenementen vallen net na de deadline.

Rond Zwolle vond een triatlon plaats waarin men fietste, rende en stepte. In Twente organiseerde het stepteam een nieuwigheidje in het toeren. Step je eigen tempo maar voorspel je gemiddelde. Zo toer je met een spelelement.

Daarnaast werd er veel gestept maar weinig geschreven.

Stepteam Bolsward organiseerde de elfstedentocht waarin ook leden van High Level meereden. Twee Amsterdammers trokken in een maand tijd naar Italië. Zij stepten voor hun goede doel, de speelgoedbank. Helaas kreeg de redactie geen contact met hen voor een mooi verhaal. En dan zijn er

Hebt u ook een mooie tocht gestept en daar met veel plezier op teruggekeken? Kom dan op 7 november naar de landelijke NAFdag. Daar ontmoet u de andere steppers en bespreken we de mooiste evenementen van het jaar. Tijdens de steptocht bijvoorbeeld of tijdens de lunch. In de workshops wordt u bijgepraat over een aansprekend onderwerp binnen de sport. En bij de vergadering heeft u invloed op de keuzes die de bond maakt. Groet en ontmoet in Scherpenzeel!

Marco Barendse redacteur

Colofon

Het Autoped Magazine informeert haar lezers over vrijwel alles wat er op stepgebied gebeurt in Nederland, zoals aankondigingen van steporganisaties,wedstrijduitslagen, ervaringen van stepcollega’s, stepadressen, wetenschap, nieuwe ontwikkelingen, praktische steptips, etc.

Verschijning Het streven is elk halfjaar een uitgave te doen. De inlever deadlines voor kopij zijn gesteld op 20 februari en 20 augustus.

Abonnement Ieder NAF-lid is automatisch abonnee en licentiehouder.

U kunt lid worden van de NAF door u aan te melden bij de NAFsecretaris. Het NAF-lidmaatschap kost 19 euro per jaar.

Surf naar www.autoped.nl en klik op lid worden.

Aan deze uitgave werkten o.a. mee:

Cartoons: Alroy Nanlohy

Eindredactie: Marco Barendse Van Abcoudehof 44 3911 BN Rhenen 0317-612975 redactie@autoped.nl

Aquisitie/advertenties: secretariaat@autoped.nl

Vormgeving & opmaak: CardShop.nu, Ron Termeer

Hermien Koers

De N.A.F. organisatie | www.autoped.nl

Menanynke Hulshof

NAF-secretariaat Lisanne Tiemens

Bernd Steenbergen

Ledenadministratie

Alfred Ballast

Zalmhof 25A 8277 AW Grafhorst

Allard Nap

secretariaat@autoped.nl Tel. 06-31744079

Peter Groeneveld

Penningmeester Lisanne Tiemens

Dick Klooster

bankrekeningnr NAF NL 49 RABO 0350 7734 83

Foto’s werden o.a. gemaakt door: Bernd Steenbergen Gerwout Lamberink

Redactieleden:

Zalmhof 25A 8277 AW Grafhorst penningmeester@autoped.nl Tel. 06-31744079 Overige adressen, functies en telefoonnummers van de gehele NAF-organisatie en commissies zie www.autoped.nl klik op NAF-organisatie.

Patrick Olthof Janine Knol Martin Bonder

Advertentietarieven van dit Autoped magazine of op de website zie www.autoped.nl/adverteren.html

Herfstig Nettetal Zondag 16 augustus hadden we liever ander weer gehad. Het was totaal geen zomer, het leek wel herfst. Het was koud en nat in Nettetal Duitsland.

We hadden eerst bedacht dat we mee zouden doen in Spelle op 14 augustus, maar dat bleek niet te lukken. Dus was het een leuk idee om naar Nettetal te gaan. Ook Nederlandse rijders mochten mee doen aan het Duitse Kampioenschap op de weg.

We hebben wel vaker een aparte wedstrijdregeling gehad, maar dit was wel een hele leuke. Vanaf de categorie cadetten moest iedereen dezelfde afstand rijden. En zodra de eerste van alle deelnemers finisht, finisht iedereen. Dit betekende dat ik de uitdaging kreeg voorgeschoteld 30 kilometer te rijden. Uiteraard zou ik worden ingehaald, dus werd de afstand voor mij iets minder.

Alle dames, heren en de jeugd reden dus in één groep. Dat is wel raar hoor. Maar het voordeel is dat er onderling meer wordt samengewerkt. Het parcours was ongeveer 2,2 kilometer met een vals plat voor de finish. In de stromende regen startte iedereen gelijktijdig. De dames en de heren reden in de kopgroep samen.

Ook mijn zus reed mee in de kopgroep. Zelf kon ik met een aantal langzamere heren mee rijden.

Aan het einde persten meerdere rijders er nog een eindsprint uit.

Fiona reed samen met Rosanne weg bij de heren. Uiteindelijk wist Rosanne de sprint te winnen. Zelf ben ik de eindsprint aangegaan met Riek en anderen, waarvan ik wist te winnen. Bij de cadetten werd ik tweede.

INHOUDS oPGAVE redactioneel: trekhond voor de step 5 remmen afstellen 5 schoenkeuze 5 training voor gevorderden 5 toertochten: waddeneilanden 5 IJsselmeerronde 5 vereniging: stepteampromotie 5 NAF dag 5 wedstrijden: Nettetal

3

Afsluitdijk cross Twente

Na afloop werden we gelukkig naar een douche gebracht zodat we fris weer naar huis konden.

EK woudenberg 24uurs record

Door Patrick Olthof Foto’s Geja Olthof

4

autopedmagazine

Steppen is voor iedereen

Wat doet een kleine groep mensen om hun team uit te breiden?

Elk stepteam begint klein en groeit dan langzaam verder.

De vele stepteams in Nederland promoten zichzelf, zodat nieuwe leden zich melden. De grotere teams organiseren toertochten en clinics voor aankomende leden. Andere teams houden het bij toeren maar bereiken de potentiĂŤle leden niet. En tijdens de opstepdag maakten we allemaal wel eens mensen enthousiast.

Stepteam Steppen in de Betuwe heeft ook een manier verzonnen om zich te promoten.

Voor de media maakte teamcaptain Johan de Moor een fotoshoot met teamlid Nicole Bouman. Zoiets verzin je wanneer fotografie je dagelijkse bezigheid is. De journalist van de plaatselijke media in Tiel heeft de handreiking vervolgens opgepakt. Er is een interview afgenomen en er zijn nog wat foto’s gemaakt. Het team groeide mede door het krantenartikel en mag zich sinds kort een vereniging noemen.

De volgende stap is de techniek van het team wat bij te spijkeren. Ton van Ekeren van stepteam High Level doceerde op uitnodiging de kunsten van het steppen. De groep leerde onder zijn begeleiding in een middag de betere technieken. Het team

nr 2-2015

autopedmagazine

5

6

autopedmagazine

kan zich nu opmaken voor de langere tochten en een hogere gemiddelde snelheid. Daarnaast blijven ze zich wekelijks verzamelen voor de gezamenlijke training.

Hield u ook een leuk evenement waarmee nieuwe leden zijn getrokken?

Zorgt u voor stepclinics op de sportdag van de scholen? Of is er een verenigingsdag in de gemeente waaraan u deelnam? De redactie hoort graag van uw pogingen om nieuwe mensen enthousiast te maken voor deze oh zo leuke sport. Graag een verhaaltje naar redactie@autoped.nl.

Het hoeft geen gelikt verhaal te zijn en mag in steno-achtige bewoordingen verteld worden. Graag ook wat foto’s erbij die groter zijn dan 1 MB of 3 megapixel of 1500x2000. In het volgend magazine leest u dan ook de inspanningen van de andere teams.

Redactie

nr 2-2015

autopedmagazine

7

Verbeter jezelf, plak een zool Ken je dit? Je draait lekker mee in de nationale competitie. Jaar naar jaar kom je een treetje hoger in de rangorde, maar nu tik je tegen een glazen plafond aan.

Je dacht er bijna aan je te schikken in de achterhoede, maar er bleek nog een kleinigheid te verbeteren. De barst door het glas komt van iets heel gewoons.

Elke sportbeoefenaar heeft er lol in om zichzelf te verbeteren. Sommigen zoeken het in de kilometers. Met elke tocht worden meer kilometers gemaakt tot die ene supertocht gereden kan worden. Anderen zijn op zoek naar tegenstanders die maar net te verslaan zijn. In de competitie gaat het dan haasje over voor een overwinning of toch tweede. De innerlijke dwang om een grotere prestatie te behalen, laat je naar betere technieken en snellere materialen zoeken. En als je dan die superlichte carbonstep hebt met een aerodynamisch pak en ook de helm snijdt door de wind, dan vraag je je af wat verbetert mij nog?

Misschien een andere trainer, maar die koester je in onze kleine sport. Ook de afzettechnieken keek je al af van je

tegenstanders. Dan blijft er nog ĂŠĂŠn ding over: de schoen.

Heb je er wel eens aan gedacht dat je schoenen het verschil maken tussen winnen of verliezen? Ze zijn de schakel tussen de mens en de aarde en lijken net zo gewoon als sportdrank in je bidon. Afgezien van enkele hardlopende Kenianen trekt iedereen schoenen aan

om te sporten in de buitenlucht. Van je schoenen mag je dus wel wat meer verwachten dan licht van gewicht. Een schoen is vooral ballast bij het heen en weer zwaaien van het afzetbeen. Met minder gewicht zwaait je been sneller heen en weer. De overwinning komt dus in zicht met lichte schoenen aan je voeten. Maar je prestaties gaan nog verder omhoog als ook de pasvorm, de stijfheid en de zool in orde zijn.

Een comfortabele schoen sport het fijnst. Niets is zo vervelend als schoenen die niet lekker passen of vreemd aanvoelen. Het is belangrijk dat de maat en de pasvorm kloppen. Maar er zijn zoveel verschillende schoenen dat de keuze niet gemakkelijk is. Pas daarom meerdere schoenen en loop er een flink stuk mee zodat je voelt hoe het zit. Gespecialiseerde schoenverkopers gebruiken een loopband om de schoenen goed uit te proberen. Een goede verkoper adviseert je op basis van je loopbeweging een schoen die je voeten ondersteunen. Naast de schoenen dragen goede sokken bij aan het comfort. Sokken moeten het zweet afvoeren en houden daarmee de voeten

8

autopedmagazine

droog. Dat voelt goed en droge voeten verminderen ook de kans op blaren.

De betere sokken zijn naadloos en beschermen de hiel en de tenen.

Investeer tijd in een goede voorbereiding voor het aanmeten van nieuwe schoenen. Zoek een winkel met personeel dat goed adviseert en jou als klant serieus neemt. Neem je oude schoenen mee want aan de slijtage kan je zien hoe de schoenen worden gebruikt. Pas de schoenen in de namiddag voor de juiste breedte en lengte van de schoen. ‘s Middags zijn je voeten wat breder dan anders en trek daarbij ook je sportsokken aan. Zo voorkom je dat je te krappe schoenen draagt. Pas de schoenen door er mee rond te lopen. Het liefst een hele poos.

Zegt je gevoel uiteindelijk dat het wel goed zit met de geadviseerde schoenen dan heb je een goede koop gedaan.

Stevige schoenen zonder demping zijn voor steppers prima geschikt.

Een stepper zet af door het been met kracht op het wegdek te plaatsen.

Hierbij komt slechts de bal van de voet in contact met de weg. De enkel blijft vrij en werkt als een veer tussen de voet en het onderbeen. Hiermee

zorgt het lichaam zelf voor de demping zonder dat de sporter zich blesseert.

Bij het hardlopen is demping van de schoen belangrijk om blessures van de knie te voorkomen. Bij elke stap treedt er een kracht op van wel twee of driemaal het gewicht van de loper.

De demping in de schoen voorkomt dat het kniegewricht de schokken moet opvangen. Dit probleem is voor steppers niet aanwezig en de typische hardloopblessures komen daardoor zelden voor.

Ja, dat klinkt allemaal wel bekend, maar waarmee step ik harder of verder dan voorheen? Met schoenzolen die passen bij de ondergrond waarop je stept. Steppen op zich is al vermoeiend en dus is het fijn als de spierkracht zich efficiënt omzet in snelheid. De energie van de afzet moet een zo groot mogelijke voorwaartse beweging geven.

Slippende schoenen dragen niet bij aan de voortbeweging en maken je meer moe dan nodig. De schoen slipt als er te weinig wrijving ontstaat tussen de zool en en de ondergrond. Wrijving ontstaat tussen twee oppervlakken die stroef en groot zijn. Stroef materiaal en een groot oppervlak zijn de twee grootheden die zorgen voor een geschikte zool. Pas de zool dus aan op de ondergrond en op de omstandigheden. Op natte klinkerwegen of op rulle zandpaden heb je een andere zool nodig dan op een droge asfaltweg.

Pas schoenen in de namiddag voor de juiste maat

Op verharde wegen is een zool met een vlak en stroef oppervlak het meest voordelig. Een zool zonder profiel dus en van een materiaal dat lekker stug is. Martin Bonder van stepteam Green White Feet gebruikt hiervoor een stuk ‘klimrubber’ of een zacht soort vibram die hij onder zijn schoenen plakt. Deze soorten zool plakken bijna aan het asfalt wat zorgt voor een goede afzet.

De oorspronkelijke zool snijdt hij ervan af en met schoenmakerslijm gaat de nieuwe zool eronder. Zo’n gladde zool is ook gunstig op natte wegen; vergelijk het met de slicks die raceauto’s gebruiken. Step je in de regen, dan kan je beter een zool met kleine gleufjes gebruiken. Via de gleufjes perst het water zich naar buiten. Gebeurt dat niet dan ontstaat er een glijvlak van water tussen zool en wegdek. Bij auto’s spreken we in zo’n situatie van aquaplaning.

Op de niet-verharde paden zijn zolen met een ander oppervlak gewenst.

Gladde schoenen zakken weg in het zand of in de modder en geven weinig steun. Om hier niet weg te glijden zijn profielen of noppen nodig. Vergelijk het met de schoenen van voetballers.

Op het voetbalveld gebruiken ze noppenzolen, omdat de schoenen tijdens het sprinten stevig in het gras bijten. Ga je crossen in de natuur dan ben je dus het beste af met stevige profielzolen. Ook op het strand wordt je minder moe met het dragen van noppenzolen dan van gladde zolen.

Voor de hardlopers in het vrije veld maakt een Engelse schoenmaker schoenen met deze kwaliteiten. De varianten met een stugge zool, weinig demping en minimaal gewicht blijken een goed product voor de crosssteppers.

Met deze wetenschap rij jij voortaan voorop en toon je je opponent de zolen van je nieuwe schoenen.

Door Marco Barendse

autopedmagazine

nr 2-2015

9

Hoe spannend is het in de Kickbike Cup?

Het is een zeer zomerse zaterdagmiddag. Het weer nodigt uit om in kalm tempo over schaduwrijke bospaden de kilometers weg te tikken. Maar de schrik van het steppeloton staat op het programma: de genadeloze Nedereindse Berg. Dit parcours bestaat sinds 2010 en lijkt een klassieker te worden op de wedstrijdkalender.

Ruim veertig steppers staan klaar voor de start van de voorlaatste wedstrijd van het stepseizoen. De vaderlandse wedstrijdrijders beginnen aan een loodzware rit van bijna 50 kilometer in de brandende zon.

De strijd bij de heren verloopt ietwat voorspelbaar maar biedt wel een mooi schouwspel. Na de eerste rustige ronden gaan Stephan Bouman, Daan de Jonge en Jasper Stringa eens flink los. Het drietal van High Level dicteert de wedstrijd. Joost Haveman (Twente) en Adriaan Ringoir (Rotterdam) geven goed partij en blijven lang in het spoor.

Stepteam Zwolle volgt met drie man en daartussenin rijdt veteraan Mario Reijne een vooraf al bekeken race. Het veld trekt voorbij in veel twee- en drietallen en wat enkelingen, die allen in eigen tempo hun rondjes draaien.

Fiona Olthof, Rosanne Reijne en Hermien Koers hebben intussen de overige dames op achterstand gezet.

Zij geven elkaar geen ruimte en het lijkt aan te komen op de slotronde.

Sommige supporters hebben een plekje gekozen in de start/finish-zone, waar ze

nog wat koelte vinden in de schaduw van het sportpaviljoen. Een handjevol diehards staat op de heuveltop om de deelnemers met hun aanmoedigingen over de zware klim te loodsen. Hier en daar staan bidons en bekers drinken klaar.

De jeugdrijders zijn inmiddels gefinisht: Koen, Sharon, Jamie-Lynn en Daniël zorgen met hun eerste plaatsen voor een Woudenbergs feestje in alle

jeugdcategorieën. Drie kwartier later maken Jasper en Rosanne de vreugde in het geel-zwarte kamp compleet.

Beiden lukt het om in de laatste ronde weg te rijden en solo te finishen.

Met nog één wedstrijd te gaan tekent de eindstand in de meeste categorieën van de Kickbike cup zich af. Alleen bij de heren senioren blijft het spannend. Bij het NK in Kamperzeedijk gaat het niet alleen om de nationale titels: Stephan

10

autopedmagazine

en Daan vechten een nek-aan-nekrace uit om de zege in het eindklassement. De uitslag is nu bekend maar haalde het magazine niet meer.

Wat dit seizoen opvalt in de uitslagen is dat het de masters en de veteranen niet lukt in de overall-klasseringen het podium te halen. Ook opvallend: debutant Adriaan eindigt elke keer als hij meedoet als vierde. Dat belooft nog wat voor volgend jaar.

Bij de dames weet Rosanne nog steeds het verschil te maken en de meeste zeges te pakken maar de verschillen zijn klein. Hermien, Maxime en Wenda wisten elk één of meer wedstrijden te winnen terwijl Fiona steevast voorin eindigt.

Ook Marit van der Weerd zit al heel dicht tegen de top aan.

Over de hele linie bekeken lijkt, als ik me niet vergis, de gemiddelde snelheid in de wedstrijden wat lager te liggen dan een aantal jaren geleden. Voor een deel zal dat te maken hebben met wedstrijdtactiek en met langere wedstrijden, dat laatste ook bij de jeugd. Maar daar kan een echte kenner misschien eens wat meer over vertellen…. Wie pakt de handschoen op?

Tekst en foto’s door Bernd Steenbergen #foto;s column bernd 1 t/m 5

nr 2-2015

autopedmagazine

11

Sportieve prestaties verbeteren

plannen, organiseren en bijhouden van de training In dit artikel een overzicht van de mogelijkheden de steptrainingen wat meer te structureren. Allereerst de vraag: hoe serieus ben ik als stepper met mijn sport bezig? Stel jezelf daarbij bijvoorbeeld de volgende vragen: • Ben ik lid van een club of train ik alleen?

• Word ik begeleid in de inhoud van de trainingen of regel ik alles zelf?

• Train ik volgens een structuur of gewoon wanneer het me uitkomt?

• Train ik vaker dan één keer in de week?

• Heb ik (de behoefte aan) contact met anderen over de trainingen (inhoud/uitkomst)?

De hoofdvraag die je jezelf moet stellen is: • Wil ik mijn sportieve prestaties verbeteren of heb ik andere motieven om te steppen?

Andere motieven zijn uiteraard ook heel legitiem, denk aan gezonder voelen/worden/blijven, gewichtsverlies/controle, er beter uit willen zien, enz., maar die zijn minder geschikt voor deze training. Het gaat in dit artikel dus om sporters die een prestatieverbetering nastreven. Een prestatieverbetering, afhankelijk van het prestatieniveau dat je hebt, is pas mogelijk met tenminste twee of meer trainingen in de week.

Zodra je meer gaat trainen ontstaat vanzelf de behoefte dit meer te structureren omwille van verschillende redenen zoals bijvoorbeeld: • Je kunt dan planmatig werken op week/maand/jaarbasis of zelfs meerdere jaren • Bepalen of er voldoende afwisseling in de trainingen zit • Testmomenten plannen om vooruitgang te meten • De trainingen afstemmen op de wedstrijdkalender • Achterhalen waarom blessures ontstaan of telkens terugkeren • Een persoonlijke aanpak op maat maken, iedere sporter reageert anders op training • Doelgerichter werken aan verbeterpunten van de sporter De bedoeling van dit artikel is niet om specifiek op de inhoud van de training(sonderdelen) in te gaan maar vooral aan te geven wat de mogelijkheden zijn om een serieuze trainingsaanpak te ondersteunen. Bijvoorbeeld om het voor de trainer gemakkelijker te maken de (groep) sporter(s) te begeleiden en/of voor de sporter de trainingen bij te houden.

Het haalt een stukje vrijblijvendheid uit de trainingsaanpak en

ook jonge(re) wedstrijdsteppers zouden hiermee ‘opgevoed’ moeten worden.

Laten we beginnen vanuit de begeleidende kant, de kant van de trainer/coach. Het is misschien bij stepverenigingen/ groepen nog niet in alle gevallen zo, maar dit zou de situatie kunnen zijn/worden: • Een groep serieuzere wedstrijdgerichte steppers traint een x keer onder begeleiding en een x keer zelfstandig • De groep is heterogeen, dwz het prestatieniveau van de verschillende steppers loopt nogal uiteen • Niet alle steppers kunnen evenveel trainingstijd vrijmaken De trainer/coach van deze groep zal als doelstelling hebben een voor iedere individuele sporter een zo optimaal mogelijke begeleiding te verzorgen binnen zijn eigen mogelijkheden. Deels speelt kennis van trainingsleer een rol in deze begeleiding, deels een stuk informatie uitwisseling die de trainer nodig heeft voor een individueel afgestemde begeleiding. Tijdens de trainingsperiode, afhankelijk van het moment in het jaar, staan de omvang en intensiteit van de trainingsbelasting in een bepaalde verhouding tot elkaar. De trainer/coach geeft de omvang van de training aan in tijd (minuten) of afstand (kilometers). Mogelijke voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld: • 60 min duurtraining • 20 km heuvelparcours

12

autopedmagazine

• 4 x 10 min. steppen met na elke 15 afzetten een beenwissel afgewisseld met 3 min. steppen met elke 5 afzetten een beenwissel Dit zegt nog niets over de intensiteit waarmee de training moet worden gedaan. Intensiteit kan worden aangegeven in snelheid (km/u) of hartslagniveau (hr). Dezelfde voorbeelden met intensiteitvermelding kan dan bijvoorbeeld zijn: • 60 min duurtraining bij 25 km/u • 20 km heuvelparcours tussen hr 150-180 • 4 x 10 min. steppen bij 24 km/u met na elke 15 afzetten een beenwissel afgewisseld met 3 min. steppen bij 21 km/u met na elke 5 afzetten een beenwissel Intensiteitsbepalers dienen echter wel op de persoon en het type training te worden afgestemd. Wat voor de ene stepper een gemiddeld tempo is kan voor de ander al tegen het maximum van het prestatieniveau zijn. Ook dient afwisseling in de trainingsprikkel te zijn. Dit laatste om sneller vooruitgang te boeken en stagnatie te voorkomen.

Om te kunnen werken met de hartslag bij de training is het nodig om te weten wat de maximum hartslag (te verkrijgen via een maximale inspanningstest) van de stepper is en de rusthartslag (vlak voor het opstaan). De trainingsbelasting kan dan aangegeven worden in % van de reserve, dit is de maximale hartslag minus de rustwaarde. Dit is dus voor elke stepper weer anders en is ook weer gekoppeld aan een andere snelheid op de step. Een heterogene groep steppers die gezamenlijk op rijd met 25 km/u tijdens een duurtraining van 60 min. hebben niet allemaal met dezelfde intensiteit getraind! Een voorbeeld van een trainingsweek van een stepper die 5 x per week traint is in tabel 1 weergegeven.

Tabel 1 Voorbeeld van een steptrainingsschema winterperiode 5 trainingen per week tabel1 dag Maandag Dinsdag Woensdag Donderdag Vrijdag Zaterdag Zondag

training rust Interval duur 6x10min t2**, pauze 3min t3 30 min crosstraining (spinning/lopen,enz)* Clubtraining met de groep rust 40 km duur t3 Vaartspel 40 min op de step t3 tot t2

bijzonderheden

Borg (1 t/m 10)

10 min opwarmen 70% hr-reserve**

Accent romphouding Bos/afwiss. route

Bij 4 trainingen per week vervalt de woensdagtraining voor rust *t2/t3: tempo gerelateerd aan prestatievermogen van de stepper **hr-reserve = max. hr – hr rust (voorbeeld: 190 – 60 = 130 70% = 60 + 91 = 151) De t-waarden in de tabel zijn tempobepalers, dwz afhankelijk van het prestatieniveau van de stepper op een wedstrijdafstand kan er bijvoorbeeld in drie verschillende

tempo’s gewerkt worden, van t1 (snel) tot t3 (rustig) tempo. Dit dient ook weer afgestemd te worden op de trainingsafstand of –tijd omdat een hoog tempo, dicht tegen het maximale tempo van de stepper slechts een beperkte tijd kan worden volgehouden. Een voorbeeld van een tempoindeling voor gebruik bij de trainingsplanning en uitvoering is te zien in tabel 2.

Tabel 2 Voorbeeldtabel trainingstempo’s tabel 2

Wedstrijdniveau marathon (40-50 km tempo 27.5 km/u T1 27.5 km/u T2 27.5 km/u T3 27 km/u T1 27 km/u T2 27 km/u T3 26.5 km/u T1

Korte training (<60min) 26.1 km/u 24.8 km/u 23.4 km/u 25.6 km/u 24.3 km/u 22.9 km/u 25.1 km/u

Middellange training (60-90min) 25.9 km/u 24.6 km/u 23.2 km/u 25.4 km/u 24.1 km/u 22.7 km/u 24.9 km/u

Tabellen met richtsnelheden afgeleid van maximaal prestatievermogen zijn nuttig: •

Om trainingen te structureren/in te delen

• Afwisseling • Duidelijkheid voor stepper en trainer/coach (schema en feedback) Voor het uitvoeren van de trainingen op intensiteit is dus tenminste een hartslagmeter nodig. De mogelijkheden hiervoor zijn tegenwoordig enorm. Van een eenvoudige hartslagmeterfunctie in een polshorloge tot geavanceerde trainingscomputers die alle gegevens van de training naar de pc kunnen overzetten voor verdere verwerking in bijvoorbeeld een logboek. Fietscomputers zijn ook gecombineerd met hartslagfunctie te koop. Relatief nieuw is dat ook smartphones trainingsapplicaties hebben die gecombineerd kunnen worden met een hartslag door middel van een borstband.

Het uitwisselen van gegevens tussen de trainer/coach en de (groep) stepper(s) kan op verschillende manieren plaatsvinden. Ook in dit vlak breiden de mogelijkheden zich constant uit. Een platform zoals onlangs vermeld in de digibrief 1 van 2011, Sportlead (te vinden op http:// www.sportlead.nl/site/portal2/index.php) heeft voor- en nadelen. Voordelen zijn de overzichtelijke structuur en Paginaweergave 1 uitgebreide mogelijkheden zoals van trainings- en wedstrijdresultaten, uitwisseling van gegevens tussen coach

autopedmagazine

nr 2-2015

en sporter en delen van oefenstof tussen coaches onderling , nadelen zijn de kosten voor gebruik van de software en het hebben van gebruiksmogelijkheden waarvoor de stepsport feitelijk nog te klein is zoals een talentscout en volgsysteem. Bijkomend nadeel is ook dat de gebruikerstools voornamelijk gebaseerd zijn op ‘mainstream’ sporten en de kennisbasis voor de specifieke eisen die het steppen als sport stelt op een dergelijke site ontbreekt.

Met de huidige gebruiksmogelijkheden van de al eerder genoemde applicaties op smartphones, in combinatie met een hartslagband, is er al veel op communicatiegebied tussen sporters onderling en trainer mogelijk. Door het gebruik van hoogwaardige GPS kunnen gegevens als snelheid (gem./ max./enz.), afgelegde afstand, de route, enz. opgeslagen worden in een log en snel via sociale media als Twitter en Hyves met anderen gedeeld worden. ik verwacht dat deze toepassingen binnen afzienbare tijd alle gebruiksmogelijkheden krijgen die nodig zijn voor een goede communicatie tussen trainer/coach en sporter.

Belangrijk is de mogelijkheid naast objectieve meetgegevens zoals snelheid en hartslag een subjectieve indicatie van de ervaren trainingsbelasting bij de training te kunnen opslaan, bijvoorbeeld door gebruik te maken van de schaal van Borg (zie tabel 3).

Tabel 3 Schaal van Borg Ervaren mate vaninspanning (EMI) 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

tabel3

Omschrijving Rust Zeer rustig Rustig Redelijk Pittig Zwaar Zeer zwaar Bijna maximaal Maximaal

De schaal van Borg bijhouden kan voor de trainer/coach een belangrijk hulpmiddel zijn om een vorm van overtraining te voorkomen.

Hoewel er steeds applicaties bijkomen voor smartphones, zowel voor de IPhone als Android-toestellen, zijn er al enkele zeer bruikbare voor het bijhouden van trainingsgegevens op de markt. Voorbeelden van Apps voor de IPhone zijn Runkeeper, iRunner, runtastic PRO, en Runmeter. Voor de android zijn .. beschikbaar. Laat je niet misleiden door de term ‘run’, in het voorgeprogrammeerde menu kan de activiteit veranderd worden in een andere sportactiviteit. Zelf ben ik wel gecharmeerd van Runkeeper, eenvoudige interface en veel gebruiksmogelijkheden zoals uitgebreide logfuncties, hartslagmogelijkheid en gemakkelijk delen van gegevens via sociale media.

Wil je meer inhoudelijke informatie over trainingen voor de autoped, kijk dan op mijn website onder menustrip “info training”. Hier verbeter je in zes aflevering je prestaties op welk steponderdeel je maar wilt.

Door René Elzinga www.steppendoejezo.nl

13

14

autopedmagazine

Tips en tricks van een beginnend stepcrosser Bij mijn eerste cross heb ik veel geleerd en vooral dat ik nog veel moet leren…

Hoe je je voorbereid voor een crosswedstrijd, daar wist ik nog niks van. Het touren gaat me goed af en het leek me wel een uitdaging om ook eens een wedstrijd in de winter mee te pakken. Maar ai ai, wat kan een mens zich daarop verkijken. Een tourtocht heeft nog iets gemoedelijks maar een wedstrijd hakt er meteen flink in. Niet dat ik me heb laten ontmoedigen hoor!

Laat me u deelgenoot maken van mijn ervaringen.

De aanloop naar m’n eerste stepcross verliep niet al te best. Donderdag in de loop van de dag voelde ik een griep opkomen en vrijdag voelde ik me zeer lamlendig. Desalniettemin vrijdag naar het werk en helaas laat weer thuis. Ik zocht vrijwel direct m’n bed op met een aspirine en een vitamine C boost. De tweede die dag; ik had niet gezien dat je er dagelijks maar één mag nemen…

Zaterdagochtend voelde ik me gelukkig niet zo beroerd als vrijdag. Vitamine C booster er in plus een aspirine, stepspullen in de auto en op naar Oldenzaal. Ik arriveerde ruim op tijd en had op m’n gemak gegeten. Met nog twee uur tijd voor de wedstrijd leek het me wel verstandig wat energie op te doen. De meer ervaren hondenstepsporter Alain Timmermans arriveerde kort na mij en die zag ik hetzelfde doen. Dus op tijd eten was niet eens zo slecht bedacht ;-) Na het eten keek ik op de step maar eens wat rond. Peter Groeneveld van het organiserende Stepteam Twente vertelt enthousiast ‘dat de baan zo goed als droog is’. Op een paar kleine stukjes na en dat ondanks de vele neerslag. Het helpt dat de baan op een hoogte van

40 meter ligt en dat de bomen water wegzuigen. Wel hebben ze een stuk van zo’n 300 meter uit het parcours moeten halen omdat de terreinbeheerder vreesde voor het stukrijden van de bodem. De ronden zijn dus nu pakweg 2.500 meter in plaats van 2.800.

enkel bezwaar om nu al op de baan te gaan; sterker nog, het was nu juist mooi rustig! Wanneer ik vervolgens mijn step pak, pakt Peter de zijne en gaat met me mee voor een ‘guided tour’. ‘Hier het spoor links pakken en dan naar rechts sturen…’ Supertof!

Als ik vervolgens nog wat rondkijk in afwachting van de mogelijkheid tot melden om 12:30 uur, komt Peter opnieuw naar me toe. ‘Of ik de baan niet moest gaan verkennen?’ Ik had inderdaad gezien dat er wat mensen de baan opgingen maar ik had ook gezien dat het inrijden pas om 13 uur begon. Dus ik dacht, laat ik me aan de regels houden. Volgens Peter geen

Nadien heb ik de ronde nog een keer gedaan, op eigen houtje. Daarmee had ik wel aardig in de smiezen waar de tricky punten lagen voor mij. Het was inmiddels volop zonnig en dat bracht een extra uitdaging. Mijn ogen zijn nogal lichtgevoelig en dus ik draag bij voorkeur sterk filterende zonnebrilglazen. Alleen, daarmee zag ik op de schaduwdelen van het parcours

nr 2-2015

onvoldoende contrast. Hierdoor kon ik de oneffenheden niet goed inschatten.

Welke van de verwisselbare glazen van m’n zonnebril boden nog voldoende bescherming bij fel licht maar waren voldoende lichtsterk in de schaduw? De gele glazen; toch fijn zo’n uhm, ‘Oakley’ ;-) Vervolgens werd het tijd om aan te melden en dat bleek wel een dingetje.

Niet het melden zozeer, maar wel het verkrijgen van de wedstrijdnummers.

Die waren namelijk nog niet beschikbaar. Niet alleen die van mij maar zo ongeveer van iedereen niet, daar moest nog een en ander worden geregeld. Na nog een paar keer vragen kwam de mededeling ‘dat we gewoon konden wachten en dat ze zodra ze er waren aangereikt zouden worden’. Uiteindelijk kreeg ik m’n wedstrijdnummers om half twee en kon ik beginnen die aan m’n step en aan m’n kleding te bevestigen. Dat eerste was een makkie, dat tweede bleek een lastiger klusje; de veiligheidsspelden waren bijna niet door de stof van mijn jack te krijgen. Was ik blij dat ik vooraf de baan al had verkend!

Inmiddels was het bijna tijd om te starten. Toen de hele goegemeente startklaar stond, bleek de elektronische

autopedmagazine

tijdwaarneming niet te werken. Shit happens en dus moest er nu handmatig worden geklokt, waarvoor eerst nog een en ander moest worden voorbereid.

Dat kostte al met al een kwartier en betekende dat iedereen ondertussen op de grid stond te wachten. Die lag in de schaduw en dus was het daar knap koud; ik stond me daar te kleumen met m’n grieperige lijf!

Uiteindelijk toch de start. Eerst een kort recht en breed stuk, waarna linksaf een smal bospad in. Ik was benieuwd hoe dat zou gaan, met zo’n 40 deelnemers tegelijk, en had me voorzichtigheidshalve maar wat achteraan gepositioneerd. Dat had als voordeel dat ik nu op m’n gemak achteraan kon voegen maar als nadeel dat ik daarmee de nodige langzamere rijders voor me had. Om die weer te passeren op de smalle paadjes, dat valt niet mee. Een nog groter nadeel wellicht is dat je meteen het contact kwijt bent met snellere rijders waaraan je je kunt optrekken. Dat hadden de Belgen slimmer bekeken, die zag ik min of meer als blok van start gaan.

Passeren moet je leren. Dat wil zeggen, ik had drie stukken op het parcours gezien waar voldoende lengte en breedte was voor een gemakkelijke

15

passeermanoeuvre. Dat betekent dan wel dat je op die punten jezelf in positie moet hebben gebracht om die passeermanoeuvre te kunnen maken. Dat betekende dan ook dat ik tot die punten opgehouden werd door langzamer voorliggers voordat ik er er omheen kon steken. Meestal gaat dat goed, hoewel een van de jongere dames die ik inhaalde, ijverig haar best deed om mij in de dranghekken te duwen.

Niet zo zinvol, volgens mij, want zij reed in een totaal andere klasse dus ik was voor haar geen concurrentie.

Pas later, toen ik door snellere deelnemers werd ingehaald, werd het me duidelijk dat inhalen veel simpeler kan. Je roept dat je er langs wilt en de langzamere rijder geeft je sportief de ruimte. Niet passeren kan ook een keuze zijn. Ik reed op een gegeven moment lang achter de jeugdige Patrick Lede en zag hem met zoveel overgave knokken, dat ik het niet over m’n hart kon verkrijgen om hem in te halen. Ik wist dat hij toch maar twee ronden had te gaan, dus ik heb met plezier zijn finishsprint bekeken en heb daarna de vrijgevallen ruimte ingevuld.

Wat ik ook moet leren, is om m’n krachten beter te verdelen. Goed inschatten hoeveel ik kan geven zonder

16

autopedmagazine

mezelf zodanig leeg te rijden dat ik niet aan de eindstreep kom. Mede gezien de griep in m’n lijf heb ik nu te kalm aan gedaan, mezelf al te zeer gespaard. Ik voelde gisteren na afloop al dat ik niet echt moe was, ik voel het vandaag nog beter doordat ik m’n spieren niet voel. Vorige week zondag 45 km touren rond Waalwijk met de eerste 20 km forse tegenwind koste meer inspanning. Daags erna geen spierpijn, maar ik kon wel wat spieren voelen. Dat heb ik vandaag dus niet.

Maar met het resultaat was ik best content. Ik kan natuurlijk zeggen dat ik zesde was bij de veteranen maar het relativeert nogal dat er in totaal maar zeven deelnamen. Wat ik wel leuk vond, is dat ik ook van de masters, de naastjongere leeftijdscategorie, er een paar achter me liet. Uiteindelijk telt echter ook dat niet, het gaat er om of ik voor mezelf goed gepresteerd heb. Daarin is nog wel wat winst te behalen, met leren m’n kracht beter te doseren en uit te nutten.

Voor Stepteam Rotterdam was de uitslag een goede. Leverde mijn plaatsing nog 13 punten op, Riek Sinia nam de volle 20 punten mee naar huis door de veteranenklasse dames te winnen!

Mijn kennismaking met de stepcrosssport is goed geweest.

Het crossparcours in Twents is mooi en er is leuke club mensen om mee te sporten. Het goede weer hielp natuurlijk ook. De faciliteiten bij de Twentse stepcross zijn erg goed; wel is het misschien handig om de deelnemers bij aankomst (of al bij deelnamebevestiging) een plattegrondje te geven met wat ze waar kunnen vinden. Zo bleek mij bijvoorbeeld pas toen ik mijn step zo goed en kwaad dat ging van de ergste modder had ontdaan en in de auto had gelegd, dat er ergens een gelegenheid was om je step schoon te spuiten. En er waren ook nog douches ;-) Min of meer tegelijk met mij arriveerde fotograaf Bernd Steenbergen op z’n Brompton. Leuk om te zien hoe hij tegelijk met mij het parcours verkende, zij het te voet, op zoek naar de beste fotolocaties. Vervolgens zie je hem tijdens de cross ronde na ronde op een andere locatie, druk fotograferend met oog voor iedere deelnemer. Met als resultaat een prachtige fotorapportage van de wedstrijd en daarbij foto’s van zo ongeveer alle deelnemers. Top! Door Alfred Ballast foto’s Bernd Steenbergen

autopedmagazine

nr 2-2015

17

24-uur........

Je herinnert de pijn dus niet fysiek maar als je dezelfde pijn weer ervaart herken je hem wel.

Wij mensen kunnen fysieke pijn niet opslaan in de hersenen. Na twee weken weet ik nog dat ik veel pijn heb geleden onderweg maar ik kan de pijn fysiek niet meer oproepen. Ook de spierpijn in het kwadraat van de dag erna, kan ik niet meer voelen. Dit is een geweldig mooie en essentiële functie van de hersenen.

Anders komt er na het eerste kind nooit een tweede. Loopt een marathonloper nooit een tweede marathon. Of rijdt je na een IJsselmeeronde nooit een 24uur.

Ik zal u de neurofysiologische uitleg besparen, maar hoe kan het dat wij fysieke pijn niet onthouden? Op de website van de Rijksuniversiteit Groningen vond ik een mooi antwoord.‘We hebben wel een

herinnering aan pijn, maar we weten niet meer precies de intensiteit en de aard van de pijn. We herinneren ons pijn in woorden en niet in gevoel, totdat je dezelfde pijn weer voelt, dan weet je het weer: “dat is het!” Dus het gevoel is toch wel ergens opgeslagen in het geheugen.

Hoeveel pijn het doet heeft niet alleen te maken met de ernst van de schade, maar ook vooral met ‘wat je erbij voelt, denkt, doet en laat’ De hoeveelheid pijn die een mens voelt weerspiegelt dus de ernst van de spierschade, maar ook de mentale status. U herkent dat vast wel tijdens het steppen. Als u stept in slecht weer en alles zit tegen, dan voelt u pijn in het lijf. En meer pijn dan wanneer de zon schijnt en u ontspannen op de

Toen mij werd gevraagd om een stukje te schrijven over mijn 24-uurrecord ben ik gaan denken over een onderwerp.

Wat is interessant om te lezen? Ik kan natuurlijk de aanloop naar het evenement beschrijven. De reden waarom ik het record neer wou zetten.

De eindeloze trainingsuren op de step of hoe de organisatie van zo’n evenement in elkaar zit. Ik zou ook kunnen omschrijven hoe de 24 uur verliep, hoe je gaat van mentale pieken naar dalen en weer terug. Hoe fantastisch het is om te zien hoe mensen met je meeleven en je aanmoedigen (vanaf hier iedereen nog bedankt daarvoor!). Hoe ik enorm genoot van deze 24-uur. Behalve dan die pijn in mijn benen. Sjonge, wat heb ik pijn gehad in mijn bovenbenen.

Geen blessures maar vermoeidheid/ overbelasting. Alleen, ik kan die pijn nu niet meer voelen. En dat is een fenomeen dat ik ontzettend intrigerend vind. step staat. Bij een lange tocht zoals de 24-uur is het dus de kunst om mentaal positief te blijven. Tijdens de 24-uur heb je zowel pieken als dalen.

Het ene moment zit je ‘vast’ in je pijn en het andere moment geniet je weer van de zon en/of muziek en gaat het weer lekker. Het doel steeds voor ogen houden helpt ook heel goed.

Het bleek uit onderzoek dat sporters geen hogere pijndrempel hebben, maar een hogere pijntolerantie. De sporter wil een doel bereiken en dat is belangrijker dan de pijn die hij/zij voelt. Ik durf van mijzelf te zeggen dat ik een lage pijngrens heb. Normaal ervaar ik geen pijn dus een kleine pijn is voor mij al een alarmsignaal. Tijdens de 24-uur stepte ik eerst pijnvrij, dan komt er een pijntje

18

autopedmagazine

hier, dan een pijntje daar. Proberen je gedachten te verzetten, zorgen dat je niet gefixeerd raakt op de pijn. Het is de kunst om jezelf net iets verder te pushen dan je lichaam wil. Maar zover als het kan zonder blessures op te lopen. Hiervoor heb je een goede voorbereiding nodig waarin training,

voeding en mentaliteit gericht zijn op de duurprestatie. Maar behaal je het doel dan volgt de euforie en de (voor even) pijnloze momenten.

Je herinnert de pijn dus niet fysiek maar als je dezelfde pijn weer ervaart herken

je hem wel. En dat heb ik gemerkt bij mijn eerste ritje op de step een week later.......au!

Door Hermien Koers fotoâ&#x20AC;&#x2122;s door Bernd Steenbergen en Jannes Wolff

nr 2-2015

autopedmagazine

19

IKSA Eurocupwedstrijd Jeugd was er genoeg in Woudenberg. De plaatselijke scholen lieten zich weer uitdagen voor de wisselbeker stepestafette.

Stepteam High Level organiseerde de Eurocup wedstrijden in Woudenberg en in Biddinghuizen. De snelste lui op een pankje tussen twee wielen troffen elkaar op een warm en droog weekend in juni. De Nederlandse teams kregen veel tegenstand van de Europese teams waardoor het succes wisselde. Voor veel steppers is een Eurocupwedstrijd daarom spannender dan een Nederlands kampioenschap.

De eerste dag van de eurocup werd in het rustige dorp Woudenberg verreden. De Voorstraat, Henschoterlaan en Vondellaan waren afgesloten en op elke zijstraat stond een verkeersregelaar om het publieke verkeer te regelen. Een klein publiek volgde de verrichtingen van de 83 deelnemers uit 18 stepteams van Europa. De meeste toekijkers waren verbonden met de deelnemers maar uit Woudenberg zelf kwam ook belangstelling. De eerste wedstrijd op het vlakke parcours was een criterium over 18 rondes [19 km]. Voor de cadetten[ 11 tot 15 jaar] waren dit 12 rondes [13 km] en de pupillen [9 tot 11 jaar] 6 rondes[ 6,5 km].

Emma Koenen [High Level] won bij de pupillen meisjes en Johan Klooster [Selles] bij de jongens. Bij de cadetten wonnen High Level leden Jamie Lynn van Dijk en Niels van

Ekeren. Damesjunior Marit van der Weerd [Selles] en de Tsjechische herenjunior Anton Jaroslav wonnen. Riek Sinia [stepteam Rotterdam] werd eerste bij de dames veteranen en Mario Reijne bij de heren veteranen. In de masterscategorie werden Margo van Ekeren [High Level] en Tobias Klindworth uit Duitsland eerste. De dames senioren maakten er een spannende wedstrijd van doordat verschillende kopstukken aan de race meededen. Rosanne Reijne won. Bij de heren senioren werd Tomas Pelc eerste voor Michal Kulka [beide Ultima k.lap] team. Nederlands kampioen Stephan Bouman werd derde.

Achteraf zei Mario Reijne dat er erg hard gereden werd bij de heren senioren. Hij kon het bijhouden tot de laatste ronde,

20

autopedmagazine

maar daarna vlogen de Tsjechen vooruit. Deze vaatjes buskruit vlammen tegen het einde van de wedstrijd. Je moet hier wel op voorbereid zijn en een flinke reserve overhouden om dan nog aangehaakt te blijven. De laatste ronde over het parcours van 1070 meter ging met 35 km/h ook wel erg hard.

Gemiddeld reden de heren 27 km/h in deze criteriumstrijd.

Joost Haveman beleefde zijn eerste Eurocup en deed het erg goed. Hij kon met de besten mee en kwam als zesde over de finishlijn. Dat is klasse want van de Nederlanders bleef alleen Stephan Bouman hem voor. Deze mannen laten zien dat ze de sprintkanonnen uit het oosten van Europa in de laatste ronde bij kunnen houden. Zijn vader Roel had

wat meer ervaring met de groten uit Europa. Daarom liet hij de slag over aan de jonkies en nam genoegen met een tweede plek op de veteranenlijst.

Toch is verliezen van de heren van het Ultima team geen schande. Deze steppers zijn onderdeel van een grote club met racefietsers en atletiekers.

Voor de deelnemers in geelrood worden tal van sportfaciliteiten geboden.

De menselijke biomechanica wordt als uitgangspunt gehanteerd bij het opstellen van trainingsschemaâ&#x20AC;&#x2122;s. De toppers onder de leden krijgen de aandacht waarmee zij hun prestaties verder vergroten. Het Ultima team levert ook de mensen die grote uitdagingen niet uit de weg gaan. Zo stepten ze al eens in de Dolemieten tot 2200m

hoogte en bleven ze de tourkaravaan in Frankrijk steeds een etappe voor, gedurende de drie tourweken in 2013.

Zaterdagmiddag startte de 30 minuten durende estafette voor dames en jeugd en daarna waren de heren weer aan de beurt. Zij maakten er een heftig spektakel van en het ging er net als in de ochtend hard aan toe.

Het Tsjechische herenteam Ultima pakte de zege ten koste van het eerste herenteam van High Level. Op zondag werd de duurrace verreden in Biddinghuizen. Maxime Reijne van stepteam High Level liet een indrukwekkende solo-actie zien. Zij stepte met gemiddeld 28 km/h de wielerbaan rond. Bij de heren won Daan de Jonge, luttele seconden voor de Tsjechen.

Tussen het criterium en de estafette werd op hetzelfde parcours de scholenestafette verreden. Alle Woudenbergse basisscholen deden mee en brachten 85 kinderen uit de hoogste groepen mee. Dit ondanks de avondvierdaagse die nog in de benen zat. Er was felle concurrentie tussen Wartburgschool en Willem van Oranje/Rehobothschool die in

nr 2-2015

verschillende categorieën de eerste plaats veroverden en uiteindelijk voor de 2e keer de felbegeerde wisselbeker meenamen. De estafette is een lastig en specialistisch onderdeel van de stepsport. De kinderen oefenden van te voren in stepclinics. Niet alleen de step moest doorgegeven worden maar ook de helm. Er waren ook valpartijen maar de pechvogels toonden zich bikkels en stepten na behandeling gewoon verder.

Alle winnaars kregen bloemen en een medaille van rondemiss Emma Hees.

Extra leuk was dat het NOS Jeugdjournaal op verzoek van Emma Koenen en Daan Fokke aanwezig was om een reportage te maken van de stepwedstrijden. Dit item werd ‘s avonds al uitgezonden. Daan mocht met een Go Pro van de NOS op zijn helm rijden. Zo lijkt het alsof de tv-kijker zelf meedoet. Kijk voor een terugblik van 6 juni op de site van Jeugdjournaal. nl Stepteam High Level uit Woudenberg nam de organisatie voor haar rekening.

Met de draaiboeken van 2011 nog paraat was de uitvoering tot in de puntjes geregeld. Rosanne Reijne, Jasper Stringa, Ton van Ekeren en

autopedmagazine Stephan Bouman organiseerden deze cup met behulp van vele sponsors en vrijwilligers. De speaker was Rob Antonides en fietsers van fietsclub ‘het Scherpenwoud’ reden voor de kopgroep.

Voor de muziek zorgde een plaatselijke DJ en EHBO-ers en verzorgers van een natje en droogje hielden de sporters op de been. Gerwout Lamberink verzorgde de fotografie van beide dagen.

Door Marco Barendse en Hannie Lamberink Foto’s Gerwout Lamberink

21

22

autopedmagazine

Remmen:

onderhouden en afstellen serie steponderhoud

Bij diverse wedstrijden, toertochten en workshops merkten wij dat weinig steppers kennis hebben van remmen. In dit 2de artikel in de serie steponderhoud leggen we uit welke soorten remmen er zijn, en hoe je deze goed afstelt. Met goed afgestelde remmen step je prettiger want er sleept niets aan. Daarnaast weet je zeker dat je op tijd stil staat als het Soorten Remmen 1 Zij-optrekrem of racerem Voordelen van de zijoptrek rem: • Klein, aerodynamisch • Eenvoudig af te stellen Nadelen: • Minder remkracht

1

de race rem of zijoptrekrem

4

remgreep met verlenger

6

aero remgreep

nodig is. We gaan uit van een step met een gemonteerde rem en voorzien van een remkabel. Eerst beginnen we met een overzicht van de soorten remmen en remgrepen met beschrijving. Daarna volgt uitleg over de montage van de rem, goed afstellen en onderhouden.

• Minder ruimte voor dikke banden of spatbord. Tenzij de rem langere remhoeven heeft, maar deze rem heeft nog minder kracht • slijtage aan de velg 2 V-brake, standaard Voordelen:

2

4a

7

• goedkoop • veel remkracht • ruimte voor dikke banden en spatborden Nadelen • lastig af te stellen • piepen

de V-brake

3

de schijfrem

remgreep verlenger

5

verstelbare remgreep

hydraulische remgreep

8

remkabel met 2 verschillende eindafwerkingen

autopedmagazine

nr 2-2015

• uitstekende delen • slijtage aan velg 3 schijfrem mechanisch en hydraulisch Voordelen • modern, oftewel in de mode • veel remkracht, ook in de regen • geen slijtage aan de velg • slepend remmen is geen probleem voor met de band Nadelen • zwaarder en duurder, vanwege de gefreesde vlakken op de vork • gevoelig voor aanlopen, vooral de oudere typen • moeilijker in onderhoud, onder andere het ontluchten van het hydraulisch systeem • gevoelig voor montage fouten

Remgrepen en remkabels Ook de remgrepen zijn er in soorten en maten. Je hebt keus uit model, en positie, maar de remsoort beperkt de keuze in remgrepen. De V-brakerem heeft bijvoorbeeld meer kabelweg nodig als een zij-optrekrem. Als je dus een ander type rem monteert, zorg dan voor een bijpassende remgreep. Ook in het model van de remgreep is veel keus.

Je hebt bijvoorbeeld triathlon grepen, tweevinger grepen en de verlengde greep om vanaf de bar-end te remmen.

Er zijn ook remgreepverlengers te koop.

Een aantal voorbeelden van soorten remgrepen:

9

12a

opbouw remkabel

inleggen binnenkabel

23

foto 4 en 4a remgreep met verlenger.

Dit soort remgrepen zijn verkrijgbaar voor zowel V-brakes als zijoptrekrem

afgewerkt met plastic buitenmantel (4)

foto 5 verstelbare remgreep. Af te stellen voor V-brakerem of zijoptrekrem. Verwijder hiervoor het plastic blokje in de cirkel op de foto en plaats het daarna terug.

Monteer eerst de remgrepen en de rem. Knip daarna de buitenkabel op maat. Zorg voor een mooi lopende kabel. Tekort is niet goed, daar kun je niks mee. Iets te lang is niet erg, maar zorg er voor dat de kabel de rem niet wegduwt. Want dan krijg je de rem niet meer gecentreerd. Na het knippen zorg je ervoor dat het uiteinde van de buitenkabel open is. Prik even met een priem in de opening om deze mooi open te maken. Knip de kabel bij voorkeur door met een kabeltang die de kabel niet te veel beschadigd (foto 10). Een gewone kniptang kan wel maar let dan extra op een mooi afgewerkte opening.

foto 6 aero remgreep, alleen voor zij-optrekrem. Deze rem gebruikt de dunnere derailleurkabel in plaats van remkabel. foto 7 remgreep voor de hydraulische schijfrem

Kabels De remgreep zet de remkabel vast met een peer of een tonnetje een het einde van de binnenkabel. Op sommige kleine remgrepen past alleen een deraillieurkabel met een ander soort peertje. Remkabels worden vaak geleverd met aan het ene uiteinde een tonnetje en aan het andere een peertje (foto 8). Je knipt de aansluiting eraf die je niet nodig hebt, voordat je de binnenkabel door de buitenkabel voert.

Kies bij voorkeur voor roestvaststalen binnenkabels. Ze zijn iets duurder, maar ze roesten niet door zoals stalen kabels. Schuif de binnenkabel in een buitenkabel met een teflon voering. De binnenkabel Invetten of oliën is dan niet meer nodig. Op foto 9 zie je de opbouw van een deze remkabel. De binnenkabel (1) gaat door een teflon mantel (2).

Deze loopt door een stalen spiraal (3)

10

12b

kabeltang

hydraulische remgreep

Kabels monteren

Voer hierna de binnenkabel door de buitenkabel. Knip deze af op circa 10 cm voorbij de klemschroef op de rem. Werk de kabel af met een stukje plakband of met een krimpkous. (foto 11) Een niet afgewerkte kabel gaat rafelen en krijgt scherpe punten waar je je aan kan bezeren. Een V-brake heeft een extra haakje waar je de kabel achter kunt haken zodat deze niet uitsteekt.

Maar als je de kabel te kort afknipt werkt dit niet. (Foto 14).

Remblokken Voor de V-brakerem en de racerem zijn verschillende soorten remblokken te koop. Standaard zijn meestal de gewone zwarte remblokken

11

12c

remkabel met krimpkous

remkabel met 2 verschillende eindafwerkingen

24

autopedmagazine

gemonteerd. Dit is prima, maar in natte en of modderige omstandigheden zijn de zalmroze koolstop remblokken beter (foto 17).

Racerem afstellen Draai de verstelnippels op rem en of remgreep naar binnen (Foto 12 bij het pijltje) En zet de remontspanner omlaag (Foto 13), dus dicht. De remontspanner is bedoeld om je rem snel open te zetten als je je wiel wilt wisselen, en niet om je rem af te stellen. De remontspanner staat dus omhoog, of omlaag, maar niet halverwege! Als je de verstelnippel aan de remgreep niet helemaal indraait heb je wat ruimte om speling te geven voor een slagje in je wiel.

Maak de binnenkabel op de rem los en druk de remblokken tegen de velg.

Zet de binnenkabel vast en kijk of de remblokken nu genoeg speling hebben. Houd ongeveer 2 mm ruimte tussen remblok en velg. Bij minder overgebleven ruimte maak je de binnenkabel iets los bij de rem (niet helemaal) en trek je remgreep iets aan zodat de kabel iets slipt tot de gewenste afstand. Zet nu de remkabel goed vast.

Wanneer links en rechts een ongelijke ruimte overblijft tussen blok en velg, dan is de rem niet gecentreerd. Verdraai

de rem rond de montagebout (foto 15). De bout zelf is op deze foto niet te zien, maar steekt naar achter door de voorvork. Veel Shimanoremmen hebben een excenter-schroefje waar mee je de rem kunt centreren (foto 16). Op deze foto zie je ook de montagebout vanaf de zijkant

V-brakes afstellen Plaats de remblokken parallel aan de velg. Let erop dat het remblokje vlak op de velg komt en de band niet raakt.

Let vervolgens op het verschil in de meegeleverde busjes. Per rem krijg je een lange en een korte set busjes waarmee je de afstand tussen de rem arm en het remblokje kunt aanpassen.

Hierdoor vergroot of verklein je de afstand tussen blok en velg. (foto 14).

Als de rem piept kan je de het remblokje zo afstellen dat de voorkant de velg als eerste raakt, ongeveer 1mm eerder dan de achterkant.

Draai de verstelnippel op de remgreep bijna helemaal in, hou iets over voor het achteraf verstellen. Draai de bout op de remarm iets los. Druk de remblokken tegen de velg, en trek de remkabel strak. Draai de bout iets vast en trek aan je remgreep tot de kabel iets slipt om ruimte te maken. Zorg weer voor ongeveer 2mm ruimte tussen remblok

en velg. Draai nu de bout vast.

Het grote probleem bij V-brakes is dat de remarmen niet gecentreerd staan en dus ongelijk remmen. Zorg ervoor dat de kabels vrij kunnen bewegen.

Dus geen tassen of andere accessoires tegen de kabel laten drukken. Elke remarm heeft een stelschroefje naast de as, waarmee je de veerspanning kunt regelen. De arm die het verste van de velg afkomt heeft de hoogste spanning.

Je kunt bij deze arm de spanning verlagen door het schroefje eruit te draaien om de spanning te verlagen en bij de andere remarm het schroefje erin draaien om de spanning te verhogen.

Trek aan de remgreep om te kijken of de situatie verbeterd is, herhaal dit tot de rem goed in het midden komt.

Schijfremmen afstellen Het onderhouden van schijfremmen is lastig algemeen te vertellen. Elk type en merk schijfrem heeft eigen onderhoudsinstructies. Volg dus de instructies van de fabrikant. Bij de oude mechanische remmen is de afstand tussen remblok en remschijf nog instelbaar, door middel van een stelschroef. De moderne hydraulische remmen zijn nagenoeg onderhoudsvrij.

Als laatste is te vertellen dat de remblokken verslijten en moeten worden vervangen. De remleiding moet ook zo nu en dan worden ontlucht. door Allard Nap en Peter Groeneveld

13

remontspanner

14

V-brake

15

montage bout en draaipunt rem

16

aero remgreep

17

hydraulische remgreep

autopedmagazine

nr 2-2015

25

Steppen met je hond samen uitgelaten

De step kan ook worden gecombineerd met elementen uit andere sporten. Steeds meer hondengekken binden de honden niet naast zich vast maar laten zich deels voorttrekken. In Nederland zijn er meer dan vijftig mensen die hiervoor de step gebruiken.

In Duitsland zijn het er nog meer en daar worden ook de meeste wedstrijden gehouden. Dit doet men samen met hardlopers, fietsers en buggyrijders in europese- en wereldkampioenschappen. Klaus Küppenbender van Deutscher Tretroller Verband en Rosine Verkleij van Rundog hebben de redactie van informatie voorzien.

Voor deze sport wordt meestal een stevige step voor buiten de paden gebruikt. Aan de cross-step is een stang gemonteerd, die de treklijn uit het wiel houdt. Deze staat als een antenne dwars op de step. De treklijnen zijn uitgevoerd met karabijnhaken of paniekhaken die aan de antenne wordt gekoppeld. De harnassen voor de hond zijn dezelfde als bij de sledehonden in de noordelijke streken.

Training De meeste steppers in deze subsport trainen in andere sporten zoals hardlopen. Kai Immonen en Klaus Küppenbender trainen ook in de zomer met de honden. Vanwege de hondenpootjes worden verharde paden gemeden. Bosgrond, gras en zand zijn

Rosine Verkleij De sledehondensport is de samenwerking tussen de sporter en de honden. De honden leveren de trekkracht maar de sporter moet het juiste spoor houden. Door je balans in te zetten en af en toe een afzet te doen bereik je samen het optimum. Het is wel degelijk een sport want je laat je niet passief voorttrekken. Je moet als sporter flink meewerken om de honden en je step in het gareel te houden. Je moet je balans houden, mee steppen, sturen en hangen in de bochten. En continue reageren op het trekgedrag van de honden, anders ga je onderuit.

Het is een opwindende ervaring om door de bossen te rijden in het spoor van de honden. Wanneer je niet al te

snel rijdt, kunnen de honden het wel veertig kilometer lang uithouden. Ze rennen maar door, zolang je wilt en lijken niet moe te worden. Gun de honden daarna enkele uren rustpauze en ze rennen met nieuw enthousiasme voluit terug.

De stepper gebruikt één of twee honden. De honden van de soort Duitse Pointer of Siberian Husky zijn sterk genoeg en houden de lijn continue strak. Ook andere honden zijn geschikt om te trekken. Door de verschillen in lichaamsbouw kunnen ze of sprinten of langdurige tochten volhouden. Voor een slede of voor een buggy wordt een groter span ingezet omdat het gewicht dat vereist.

Paulien van der Werf

Phodograph

26

autopedmagazine

Kickbike geschikte gronden op op te rennen.

In het najaar wordt de training met de honden opgepakt en uitgebouwd naar drie à vier keer per week. Daarna wordt per training de route verlengd. Vanaf drie kilometer in september worden de tochten uitgebreid naar twaalf kilometer in januari. In de winter worden de meeste wedstrijden gehouden en dan zijn de stepper en de honden er klaar voor.

En wie zijn de mensen die hun hond en step meenemen naar bos en heide?

Veelal lopen deze sportievelingen al hard met hun hond. Ze ontdekken de canicross waarbij de hond henzelf voorttrekt. Bij de wedstrijden komen ze in contact met de bikejorrers en dogscooters. Ze gebruiken een lichte step en meestal één hond. Het gaat ze vooral om de sportieve prestaties van hun hond en henzelf. De mushers daarentegen zoeken de spanning in de wedstrijden. Zij gebruiken alleen de ras sledehonden. Ze beginnen de sport met een step en één of twee honden.

Ze steppen niet altijd mee maar laten

zich voorttrekken. En als de roedel zich uitbreidt dan stapt men over naar de buggy. De step wordt dan gebruikt om de leaddogs te trainen. Het gaat hen om de kracht van de dieren en om de strijd tussen de mushers.

Het sporten met de hond is een groeiende sport. Sinds de wetswijziging ontdekken veel mensen met een hond een nieuwe manier om samen aan de gezondheid te werken. Bij de canicrosverenigingen melden zich steeds meer mensen aan. Na het hardlopen en steppen met de hond zoekt men iets nieuws en komen uit bij de canicross en dogscootering.

Een enkeling ontdekt nog eens op die manier de eigen sportiviteit van het steppen zonder hond.

Ben je geïnteresseerd geraakt, dan kan je sinds kort deelnemen aan de workshops en trainingen canicross en bikejoring van Rundog. Dit jonge bedrijfje van een hondenliefhebster is gelegen op de grens van Groningen en Friesland. Wellicht komen er in de rest van Nederland ook aanbieders.

Meer informatie kan je vinden op www. canicrossnederland.nl en www.rundog. nl. Meer foto’s van een wedstrijd staan op www.photo-gesing.de onder /digital/ allerlei/. In de Dobey cup wordt elk jaar gestreden in vier wedstrijden op de step.

Dobey ondersteund de cup en beheert ook www.steppenmetjehond.nl.

Dobey dierenspeciaalzaak

Door Marco Barendse

De nederlandse wet verbied sinds 1910 het gebruik van honden als trekkracht. Voor die tijd werden honden gebruikt door keuterboertjes en sappelende handelaren. De honden werden voor de karren gezet om de handelswaar van het ene dorp naar de andere te verplaatsen. Het leven was hard voor de gewone mens en die was druk met het overleven. Dierkracht was noodzakelijk om de mens vooruit te helpen. Het welzijn van dieren was toen geen onderwerp van discussie.

In de jaren ‘90 is een vrijstellingswet opgenomen voor de sport. Door de toegenomen welvaart worden allerlei sporten herontdekt en weer beoefend. De wet werd als beklemmend ervaren op dit onderdeel. Daarom mogen de hieronder genoemde hondensoorten wel gebruikt worden voor het trekken van voertuigen, mits het in sportief verband plaats vind. a. Alaskan Malamute; b. Eskimohond; c. Groenlandse hond; d. Samojeed; e. Siberian husky.

Medio 2014 is er een nieuwe wetswijziging doorgevoerd waardoor met meer hondenrassen gesport kan worden. Het is toegestaan om met elke hond te rennen en om voertuigen te trekken door stamboom sledehonden. Om jezelf voort te laten trekken op de step moet je een ontheffing aanvragen.

Hiervoor is een verklaring nodig van de dierenarts. Die kijkt naar het belang van je hond voor de gezondheid en beweging. De ontheffing geldt een jaar en moet daarna verlengd worden. Zie de link. http://www.rvo.nl/onderwerpen/ agrarisch-ondernemen/dieren/ huisdieren-houden-en-fokken/ honden-registreren-en-identificeren/ ontheffing-trekhondenverbod

nr 2-2015

autopedmagazine

27

Genieten langs het IJsselmeer Dubbelinterview met Jan en Diana van stepteam Selles Kamperzeedijk

De redactie was benieuwd waarom steppers nog steeds aan deze giga toertocht beginnen. Ligt het aan de naoorlogse historie? Aan de afwisseling in de omgeving of meer aan de persoonlijke motieven? Diana en Jan van der Weerd vertellen u in twaalf vragen waarom u over twee jaar ook meedoet.

Wat heeft je gemotiveerd om deel te nemen aan de IJsselmeerronde?

Jan: Eigenlijk organiseerden we de IJsselmeerronde dit jaar niet, maar het verhaal van meneer Wester heeft ons besluit teruggedraaid. Ik vond dit zo’n mooi verhaal! Een nu 77-jarige man die in 1954 de eerste IJsselmeerronde op de step niet mocht rijden omwille van zijn leeftijd. De ronde stond nog steeds op zijn wensenlijstje en de vereniging vond het leuk om hieraan mee te werken. Ja en als de tocht dan toch georganiseerd wordt wil ik hem ook zelf rijden.

Diana: Ten eerste de uitdaging en ten tweede het feit dat er zo weinig rijders waren dat Jan alleen moest gaan rijden. Erg leuk was het dat Hans Lamberink zich op het laatste moment ook aanmeldde. Dus eigenlijk was het uit gezelligheid.

We hoorden dat er iemand de IJsselmeerronde in een scootmobiel wilde rijden. Voor Gerrit Wester hebben we geprobeerd zijn wens in vervulling te laten gaan. En dat is gelukt. Het was een geweldige dag die ik niet snel zal vergeten. Ik heb genoten van zijn enthousiasme.

Wat heeft als voorbeeld gediend?

Jan: Het is een tocht met een rijke historie. Ik vind het leuk om dat soort dingen in leven te houden. Natuurlijk aangepast aan de huidige tijd. In de voorbereiding van de tocht ben ik dan ook flink in de geschiedenis gedoken en dan vooral gericht op de tocht van 1954. Dan blijkt, dat er nog best veel informatie boven water te krijgen is. Bij Agu schijnt zelfs nog beeldmateriaal te zijn over de eerste IJsselmeerronde op de step. Jaap van den Kommer begon in 1954 met

fietsaccessoires onder de naam Peerless. Via Jako is dit bedrijf doorgegroeid naar AGU en daar ga ik nog eens zoeken.

Wat dacht je onderweg toen het nog makkelijk ging?

Diana: Dat gaan we even doen. Het zonnetje scheen en we hadden de wind mee en de temperatuur was ’s morgens al geweldig. Alles leek op een perfecte IJsselmeer ronde.

Dat het anders werd met regen en zeer harde wind op de afsluitdijk had ik toen nog niet in de gaten. Ik genoot alleen maar van alles en iedereen die er bij was. De auto’s die ons volgden en ons niet uit het oog verloren. Gerrit Wester die maar bleef kletsen en Marcel de Boer van Life and Mobility die in de oude VW bus meereed en tegelijkertijd met omroep Friesland aan de klets was over hoe de dag verliep.

Jan: Eigenlijk was het alleen maar genieten samen met Hans, Diana en Gerrit Wester op z’n scootmobiel. Ja en waar denk je dan aan. Ik heb gewoon genoten van het enthousiasme van de hele groep. Vanaf het begin ’s morgens om een uur of vier is er een bepaald sfeertje ontstaan. Hoewel de scootmobiel ons eigenlijk niet snel genoeg ging bleef het clubje bij elkaar en dat tekende de dag. Van begin tot eind gezelligheid.

Eigenlijk was het alleen maar genieten.

Wanneer kwam het punt dat je stuk zat, of het erg moeilijk kreeg?

Diana: Bij Lelystad op de houtrib dijk. Toen kreeg ik het te kwaad. Toen ik de dijk af was en bij de sluis stond dacht ik bij mij zelf “ik kap ermee”. We hadden voor de tweede keer een flinke strijd geleverd tegen de wind en ik zat er echt doorheen.

Maar na even zitten dacht ik bij mijzelf, die laatste kilometers laat ik mij niet meer afpakken. Mijn hele lichaam ging in protest, het deed pijn en was vermoeid maar met wilskracht kun je veel bereiken. Het laatste stuk van Lelystad naar

28

autopedmagazine

Dronten spraken we ook weinig onderling. Het was net een stiltegebied waar we in reden. Pas bij Roggebot werd er weer wat gesproken. Het einde was in zicht.

Jan: Het zwaarste stuk vond ik de Houtribdijk tussen Enkhuizen en Lelystad. Na tegenwind te hebben gehad op de Afsluitdijk verwacht je de wind toch iets meer van achteren op deze dijk. Niets was minder waar. Vooral het laatste stuk was hier erg zwaar. Je hebt dan ook al een hele rit achter de

Mijn hele lichaam ging in protest. rug en de vermoeidheid begint toe te slaan. Door de zware inspanning werden de gesprekken even wat minder. Gelukkig veranderde dat weer toen Kampen in zicht kwam.

Waarmee hield je je op de step?

Jan: Natuurlijk de gezelligheid van de groep, maar daarnaast zijn er ook behoorlijk wat calorieën naar binnen gewerkt.

Een heel team van verzorgers reed de hele tocht mee in de auto. Volgens mij minstens zo vermoeiend als op de step.

Daarnaast waren er ook de mensen van Life and Mobility.

Daarnaast kan ik erg genieten van de natuur om me heen. Je komt er weer eens achter in wat voor een prachtig land wij wonen. Het vlakke polderlandschap, de reusachtige dijken en de schitterende dorpjes rondom het IJsselmeer.

Diana: De strijd tegen jezelf. Ik heb een aantal keren tegen mijzelf gezegd “kom meid je kan het” Doorzetten, al doet je hele lichaam pijn. Onderweg kreeg ik ook ontzettend veel pijn in mijn nek. Marcel bleek fysiotherapeut te zijn dus dat was meegenomen. Even snel de spieren in de nek losmaken en weer gaan. Direct na de finish heb ik in de gymzaal een bank opgezocht om even languit te liggen. Ik was zo blij dat ik er was.

Heeft Marit op de racefiets je mentaal voortgetrokken?

Diana: Ja zeker. Ze stond ons op te wachten bij Enkhuizen en heeft mij over de dijk geloodst. Vooral op het laatste stukje

Houtribdijk heeft ze fantastisch werk geleverd. Ze heeft mij er echt door heen getrokken. Ik kon zo achter haar aan steppen.

Alleen bleef Marit maar kletsen en ik had er de kracht niet voor om ook maar één woord terug te zeggen. Ik vroeg haar vriendelijk even niet te kletsen, maar dan blijk ik chagrijnig.

Maar ik zat er gewoon kats doorheen. Dat begreep ze gelukkig ook wel. Ze heeft mij echt toe gesproken van “mama je kunt het, nog even doorzetten” Dat vond ik prachtig en dan ga je er ook voor.

Jan: Nee, al was het erg gezellig dat ze er was. Wel heb ik mij onderweg wat zorgen gemaakt over de snelheid. Dit lag vooral aan de scootmobiel. Bij vertrek begrensd op 18 km/h. En dan ga je aan het rekenen wat je in een toertocht eigenlijk niet moet doen. Gelukkig kon de maximum snelheid iets verhoogd worden al werd het nog niet optimaal voor de steppers.

Wat is je het meest bijgebleven van deze ronde?

Diana: De gezelligheid onderling met iedereen die tijdens de dag aanwezig was. Vanaf 4 uur ’s ochtends was de sfeer al goed bij de Oude IJsselbrug in Kampen en dat is de hele dag zo gebleven. We hebben ook behoorlijk wat gelachen. Er reden de hele tocht drie auto’s mee. Een bus met een extra scootmobiel en veertien nieuwe accu’s om te wisselen. De VW bus van Marcel de Boer en Timo te Moller. die de hele dag gefilmd heeft. In de laatste auto van onze sponsor Selles Auto’s met bevoorrading reed onze oudste dochter Suzanne en haar vriend Sander. Het was dus een echte karavaan met veel gezelligheid. De steppers hebben onderling leuke gesprekken gehad. Er stepte telkens één met Gerrit mee: of het nu Jan, Hans Lamberink of ikzelf was dat maakte niet uit.

Het was gewoon een gezellige boel.

Jan: Het verhaal achter deze IJsselmeerronde. Misschien staat dat iets verder van het steppen af, maar het is geweldig om te zien hoe een man van 77 niet achter de geraniums gaat zitten, maar de uitdaging aangaat. Ik hoop, dat dit een voorbeeld mag zijn voor velen. Het was ook bijzonder om te zien hoe Life en Mobility hiermee omging en dat we samen de wens vervulde van dhr. Wester.

nr 2-2015

autopedmagazine

29

Waarom zou je het nog een keer doen?

Welk materiaal heb je gebruikt?

Jan: Ik heb de tocht nu twee keer gereden. De vorige editie was koud en guur. Dit keer hadden we op een klein buitje na prachtig weer. In geen enkel opzicht leken de twee tochten op elkaar. Ik ben benieuwd wat de volgende editie ons gaat brengen.

Jan: Voor het steppen zelf gewoon mijn eigen step, maar er komt nog best wat bij kijken. Van Selles Auto’s hadden we een volgauto mee met daarin reserve materiaal, kleding en proviand. In een gps-apparaat staat de volledige tocht. Voor onze scootmobielvriend waren de nodige reserve accu’s ingeladen. Al met al dus behoorlijk wat materiaal.

Diana: Oh dat is een vraag... Ik zei gelijk…NOOIT MEER… Maar het is pas over 2 jaar weer en wie weet ben ik dan nog een keer zo gek om het te rijden. Maar de tocht zal waarschijnlijk nooit meer zo zijn als deze. Het was een bijzondere ervaring om de tocht te rijden met een scootmobielrijder aan onze zijde.

Hoe heb je je voorbereid?

Jan: Eigenlijk de reguliere steptrainingen met daarnaast een paar langere ritten. Verder is voor mij de voeding belangrijk.

Ik vind het moeilijk om tijdens de tocht voldoende te eten en te drinken. Van tevoren stevige pasta’s verorberd om een voorraadje aan te leggen waar je op de dag zelf wat kunt teren.

Diana: Een keer een ronde van 100km gereden en met Marit heb ik de Elfstedentocht gefietst om te kijken hoe lang het nou eigenlijk zou zijn. En verder onze reguliere trainingen.

Voor de rest was het blik op oneindig en gaan. Met de voedingsinname hebben we wel rekening gehouden. We aten enkele dagen voor de tocht borden vol pasta weg. En onderweg hadden we voldoende etenswaren bij ons om de dag door te komen.

Heb je lang de tijd genomen voor de voorbereiding?

Diana: Nee niet bepaald. Het kwam ook pas laat in mij op om deze ronde te gaan rijden. Ik ben ook zo gestart van, als het niet lukt dan stop ik gewoon. Maar die belofte aan mezelf vervloog onderweg. Als ik eenmaal aan iets begin dan maak ik het ook af.

Jan: Een groot deel van de voorbereiding was voor mij het organiseren van de tocht. Daarnaast komt de step ook in de wintermaanden regelmatig uit de schuur. Indirect ben je dan al bezig met een stukje voorbereiding. De laatste weken voor de tocht ben ik wat intensiever gaan trainen in de langere afstanden.

Wat is je tip voor iemand die overweegt ook een keer mee te doen?

Diana: Niet twijfelen maar gewoon doen. Het is een geweldige ervaring die je niet snel vergeet. Het is verstandig te zorgen voor een begeleider met auto. Die zorgt voor het eten en drinken onderweg. Ook is het handig om met een groepje te rijden zodat je wat aanspraak hebt.

Jan: Ik hoop, dat we bij een volgende editie meer mensen aan de start krijgen. Je kunt de tocht natuurlijk alleen rijden, maar het is raadzaam met een clubje te rijden. Wanneer je van jezelf weet, dat je de tocht fysiek aankunt, dan moet je tijdens de tocht gewoon lekker genieten. Je kunt natuurlijk een snelle tijd neerzetten, maar uiteindelijk blijft het een toerprestatietocht.

Fotografie door Suzanne van der Weerd

30

autopedmagazine

Een super ervaring: De Eilandvijfdaagse per step Op grote zeilschepen vijf Waddeneilanden aandoen en dan op elk eiland een uitgezette route steppen. Eten en slapen op het schip, varen over de Waddenzee en de mooie natuur van alle eilanden al steppend ontdekken, dat leek ons wel wat.

We verheugden ons er lang op en we bereidden ons dus goed voor. Na de afsluitdijktijdrit van 2014 (een ervaring die je ook meegemaakt moet hebben!), kwam ons de “Eilandvijfdaagse” ter ore. Stichting Friesland Beweegt organiseerde beide evenementen. Eind 2014 gaven Esther en Menanynke zich op voor de “Eilandvijfdaagse” van 7 t/m 14 augustus 2015. Regelmatig

informeerde Friesland Beweegt ons met nieuwsbrieven. Wekelijks trainden we met ons Stepteam en in de weekenden stepten we regelmatig mooie routes op de Veluwe.

De twaalf klippers, met 250 deelnemers (130 wandelaars, 116 fietsers en 4 steppers), vertrokken vanaf se Nieuwe Willemshaven te Harlingen.

De weersvooruitzichten waren perfect.

De hele vloot met mooie klippers voer uit naar Texel, waar we in de avond in de NIOZ haven arriveerden. Onderweg genoten we een heerlijk diner aan boord.

Wij waren met nog 30 andere deelnemers ingedeeld op het schip “De Suydersee”. Een prachtig zeilschip uit

1906 van 40 meter lang. De bemanning bestond uit schipper Winnie, matroos Jesko en gastvrouw Melanie. De bemanning en deelnemers ontbeten, dineerden en sliepen op het schip. Je kon tijdens het ontbijt je lunchpakket maken voor overdag. Er voer een vrachtschip mee voor de proviand, de steps en een aantal fietsen. Dagelijks leverde een cateraar vers eten. De vrijwilligers van de organisatie zorgden goed voor ons en hadden alles piekfijn voor elkaar.

We waren erg benieuwd naar de andere twee steppers waar we een hut(je!) mee deelden. Het bleken twee dames uit Amstelveen. Net als wij waren zij erg enthousiaste steppers en er ontstond gelijk een klik. Dat was wel zo fijn als je samen een kleine hut moet delen: twee

nr 2-2015

stapelbedden met daartussen nog geen meter ruimte met een miniwastafel. De vier steppers waren tijdens de tochten zwaar in de minderheid en werden dus een heuse bezienswaardigheid tijdens deze vijfdaagse.

De eerste ochtend bij Texel moesten we vroeg opstaan, omdat de schepen om 15:00 uur bij hoog tij weer uit moesten varen. Na een gezamenlijk ontbijt in het ruim van het schip, stonden we om 8.00 uur op de step. Op Texel stepten we een ronde van 65 km. Onderweg lastten we regelmatig pauzemomenten in voor foto’s, een hapje en een drankje bij de vuurtoren. De route ging heel Texel over, langs alle zeven dorpjes.

Texel is het grootste Waddeneiland, 17.000 hectare groot en met 14.000 inwoners. We zagen veel, het eiland is afwisselend qua landschap. Het weer was stralend zonnig, dus was het goed insmeren geblazen. Vermoeid en voldaan klommen we aan boord van de schepen, die zich ondertussen verplaatst hadden naar de haven van

autopedmagazine Oude Schild. Onder het genot van een drankje kletsten we heerlijk bij met de andere deelnemers. De fietsers en steppers volgden daags één van de opgegeven routes die in afstand verschilden. De wandelaars liepen 30 km, wat ook een niet te onderschatten prestatie is.

Al ligt het volgende eiland Vlieland dichtbij, vanwege de vaargeulen doen we er toch wel een paar uurtjes over.

Ook de volgende overtochten blijkt dit steeds het geval. In de avond kwamen we op Vlieland aan. Vlieland heeft een kleine en volle haven waar je de nodige stuurmanskunsten moet bezitten om een schip van 40 meter aan te leggen. Het lukte onze stoere Schippersvrouw Winnie prima. “Onze” schepen lagen zij aan zij in een lange rij om in de haven te passen. Bij een havenrestaurant hadden ze heerlijke cocktails waarmee het in de avondzon nog goed toeven was. Ja, na inspanning komt ontspanning, uiteraard.

31

Vlieland is een klein eiland, met maar 1 dorp en 1150 inwoners en daarom reden we een korte route van 25 km. Die ochtend repareerde ik eerst een lekke band. Onderweg schoten we niet op want er kwamen vele fotomomenten. Het uitzicht vanaf het duin bij de vuurtoren was spectaculair

32

autopedmagazine tijd om bij Strandpaviljoen De Walvis aan het groene strand te genieten van een mooie zonsondergang, natuurlijk onder het genot van een drankje. Onze schepen lagen weer gebroederlijk zij aan zij in de haven en het was “hinkstap-springen” om op het juiste schip te komen. De volgende dag het hele eiland weer rond gestept en alle vijf de dorpjes aangedaan. Aan het strand bij Heartbreak hotel even gezwommen.

Het was die ochtend bewolkt, maar het zwemmen was heerlijk. Daarna stopten we nog bij een keuring van Friese paarden. Wat kunnen die mooi elegant draven!

Bij het arrangement hoorden bonnen tegen gereduceerd tarief iets te drinken met soms iets lekkers erbij. Bij de Cranberryschuur smulden we van het gebak met uiteraard Cranberry’s erop en daarna stepten we als een speer terug naar de haven. Het zweet klotste onder de oksels om wederom op tijd aan te komen bij de schepen. Het rondje Terschelling werd in totaal 55 km lang. We stepten ergens verkeerd door een klein foutje in de route… Ach we hadden het weer gehaald. Daardoor zagen we extra veel en ’s middags was het weer prachtig zonnig. Weer een topdag gehad.

mooi, een pauze bij het Posthuys en nog een kijkje bij de Vliehorst ofwel de Sahara van het hoge Noorden. En heel verrassend: je zag allemaal mooie gedichten op het strand. Deze werden met speciale autobanden met letters in het zand gedrukt. Wederom was het prachtig weer en we moesten toch nog flink steppen om weer op tijd terug te zijn. Er was ook zoveel moois te zien, dat we soms even de tijd vergaten….

Op de terugweg kwamen ons vele marathonlopers tegemoet, die het bij de hitte in de duinen behoorlijk zwaar hadden. Na vele mooie klimmetjes door de duinen, kwamen we net op tijd in de haven aan om in te checken en uit te varen naar Terschelling.

Na weer een paar uurtjes varen kwamen we ’s avond aan in WestTerschelling. We waren nog mooi op

Op de Waddenzee ging de motor uit en zeilden we nog een stuk. Met man en macht moesten we helpen met het hijsen van de zeilen. Iedereen was enthousiast maar het was flink werken. Het is een prachtgezicht zo’n oude klipper (1906) te zien met zeil en al. Onderweg lagen wat zeehondjes te zonnen en te zwemmen. Genieten dus! In de haven van Ameland stond een Shantykoor klaar om ons te verwelkomen. Gezellig en de sfeer zat er goed in. ’s Avonds nog even “Nescafé” in Nes onveilig gemaakt met een groepje en daarna te bedde.

De volgende dag op Ameland was de route weer prachtig. Het was een bewolkte dag, droog en niet koud. We hebben een kijkje genomen bij het Oerd, een uitzichtpunt en het hele eiland weer rond gestept langs alle dorpjes (4 dorpjes, 3500 inwoners). Bij een strandtent koffie gedronken met een “Nobeltje” erbij, de vuurtoren bekeken en een paardengraf. De route op dit eiland was weer mooi. We stepten door de duinen en langs de Waddenzee, maar dat is een wat kaler stuk.

De organisatie had alles piekfijn voorbereid. Een ieder kreeg een boekje daarin routekaarten en uitgeschreven routes met tips over leuke

nr 2-2015

autopedmagazine

33

wandelden ’s middags langs de vele mooie monumenten.

Met de overgebleven schepen lagen we nog één nacht in Leeuwarden. Een kunstenaar nodigde de mensen van ons schip uit, om ‘s avonds zijn atelier te bekijken. Ter plekke droeg men ons nog enkele mooie zelf geschreven gedichten op. Daarna het centrum nog even “onveilig” gemaakt (op de gezellige terrasjes aan de stadsgrachten).

Op het Harinxmakanaal passeerden we Franeker en kwamen rond het middaguur aan in Harlingen. Het ontschepen nam nog wat tijd in beslag, want alle spullen moesten van boord.

We wisselden mailadressen uit en daarna nam een ieder afscheid van elkaar en ging voldaan huiswaarts. bezienswaardigheden op de eilanden. Na het rondje van wel 70 km doen een warme douche en diner aan boord dan goed.

Na het diner nog even Nes ingegaan en een terrasje gepakt.

Deze dag bleven we in de haven. We vertrokken de volgende dag pas naar het laatste eiland, Schiermonnikoog.

Om 11:00 uur kwamen we aan in Schiermonnikoog. Daar was het nog een hele operatie van alle schepen om de deelnemers af te zetten. We mochten niet aanleggen in de haven bij de veerboot, maar wel kort aanmeren om de mensen af te zetten, schip voor schip. Dat duurde even. Schiermonnikoog is samen met Vlieland de kleinste van de eilanden (4.000 ha). Bij aanvang van de tocht over Schier vormden zich aanvankelijk een lint van deelnemers van de eilandvijfdaagse.

Na een uurtje verspreidde het meer. Een stepsister van ons stepteam, Joke, was op vakantie op Schier en heeft die dag met ons mee gestept. Schiermonnikoog heeft ook maar één dorp en verder veel mooie natuur. Mooie routes door duinen, bos, langs vogelbroedgebieden en een ven gestept. Bij de Berkenplas (een ven waarin je kon zwemmen) hebben we een break genomen met een groepje deelnemers.

Die avond en nacht lagen we op het Wad voor anker. Dat was een belevenis omdat op deze heldere avond een sterrenregen werd voorspeld. De wekker werd gezet en om 3 uur zagen we vele vallende sterren. Het was bar-koud, ondanks extra truien en een omgeslagen slaapzak. Nog even heerlijk tukken in onze hut. ’s Ochtends was het iets moeilijker opstaan, maar niet erg, want het steppen zat er op: helaas. Sommige deelnemers hadden de vakantie tot Lauwersoog geboekt en gingen vanaf daar met een bus terug naar Harlingen.

Wij hadden de luxere versie geboekt: na gedane arbeid, nog twee daagjes luieren in het zonnetje op “de Suydersee”. De klipper voer in twee dagen terug naar Harlingen, over de binnenwateren van Friesland. We voeren langs Lauwersoog, over het Lauwersmeer en op de “Dokkummer Ie” zagen we Dokkum en Bartlehiem aan ons voorbijgaan. De stuurmanskunsten van Winnie kwamen weer goed van pas bij het passeren van de verschillende bruggen en sluizen.

In de loop van de middag arriveerden we in Leeuwarden. We

We kijken terug op een bijzonder mooie en speciale ervaring die we voor geen goud hadden willen missen! We hebben super veel mazzel gehad met het weer en leuke mensen ontmoet. Bedankt “Friesland Beweegt” voor de super goede organisatie. Het was top! Het viel op dat elk Waddeneiland toch anders is. Je ziet veel verschillen en dat maakt de week erg afwisselend en boeiend.

We hebben de stepsport flink gepromoot. Veel andere deelnemers waren nieuwsgierig en we leenden onze step even voor een proefritje. Ze stapten er met een big smile af; “wat is dit leuk”. Steppen is dus superleuk en vooral kicken! Ik zou zeggen “probeer het eens uit!”

Sportieve groeten van Menanynke Hulshof tekst en foto’s www.stepteamdoesburg.nl, FaceBook pagina Stepteam Doesburg

34

autopedmagazine

NAF dag 2015 Op zaterdag 7 november organiseert de Nederlandse Autoped Federatie haar jaarlijkse ledenvergadering op de NAF-dag.

Dit jaar wordt deze gehouden in kulturhus de Breehoek in het Gelderse Scherpenzeel.

De traditionele tourtocht op de NAF-dag is dit keer in handen van Stepteam High Level uit Woudenberg die deelnemers meenemen op een cultuurhistorische trip rond de Grebbelinie.

Komt u ook naar de NAF-dag? Verder zijn er workshops en een brainstormsessie over de toekomst van de NAF. Meld u vooraf wél even aan op onze webpagina: www. autoped.nl.

De tocht over verhardde (fiets)paden is 15-20 kilometer lang en duurt met uitleg 1,5-2 uur. Aanmelden vooraf is gewenst via het formulier op de website.

Lunch Natuurlijk is er ook dit jaar een overheerlijke lunch op de NAFdag. De Breehoek serveert een broodje kaas, een broodje ham, een krentenbol, soep, jus en thee voor slechts € 9,75.

Workshop Houding Chantal Ruiter van Oefentherapie Cesar Mensendieck Veenendaal gaat in een workshop van 45 minuten in op de houding. Er wordt niet specifiek gesproken over de houding tijdens het steppen maar meer over houding in het algemeen.

Ook zeker interessant voor minder fanatieke steppers.

Dé thuisbasis van

Programma doorlopend

de omgeving en de historie van de locatie.

Gooiker Steptrading

Actief met Inzicht (steppen met de hond)

stepend Nederland Toekomst NAF

9:30 uur Start tourtocht 12:00 – 13:00 uur

Lunch

13:00 – 13:45 uur

Workshop ‘Houding’

13:00 – 14:00 uur

Brainstormsessie

13:45 – 14:30 uur

Workshop reparatie

14:30 – 16:30 uur

Ledenvergadering

Tourtocht Na het succes van de verhaaltjestocht door het vertelgenootschap in Apeldoorn hebben we de traditie voortgezet en de tourtocht minder traditioneel opgezet.

Onder begeleiding van voorsteppers van Stepteam High Level wordt er gestept rond en langs de Grebbelinie. Er zal op enkele plaatsen gestopt worden en meer verteld worden over

Aan de hand van enkele vragen en uitdagingen die u vooraf ontvangt gaat het NAF bestuur graag met u in gesprek. Waar is de NAF over 5 jaar? Wat betekend de NAF voor u? Wat gaat er goed en wat kunnen wij als organisatie verbeteren? Ook hiervoor is aanmelden noodzakelijk.

Workshop reparatie Lekker aan het steppen en ineens een gek geluid? Een kraakje bij het sturen? Stepbouwer Peter Groeneveld en Allard Nap nemen de deelnemers mee op een spoedcursus Eerste Hulp bij Stepreparaties.

Ledenvergadering De ledenvergadering is alleen toegankelijk voor leden van de NAF. De agenda komt binnenkort beschikbaar op de site.

Kulturhus De Breehoek, Marktstraat 59, 3925 JP Scherpenzeel, www.debreehoek.nl foto’s door Tinne Vroonen

nr 2-2015

autopedmagazine

35

10% korting

speciaal voor NAF leden bij bestellingen op Stepshop.nl *

CROSS MAX

RACE MAX

S T E P S H O P. N L * kortingscode is ‘N A F ’