Monumentalnost i spiritualnost kojom odiše Sveti Đorđe “pešak” mogu nas navesti na pomisao da je slika predstavlja deo ikonostasa neke od mnogobrojnih srpskih crkava u kojima je Predić radio tokom svog dugog i plodnog umetničkog života. Reč je, međutim, o privatnoj narudžbini jedne imućne trgovačke porodice iz Pančeva1 koja, sva je prilika, slavila ovog sveca. Ovakve reprezentativne “ikone” bile su stvar prestiža dobrostojećih pripadnika građanskog društva s one strane Dunava, pre nego “oruđe” privatne pobožnosti. Ipak, Sveti Đorđe predstavlja najavu za izvanredan opus Predićevih religioznih slika. Bez sumlje, slikar je kao i obično radio po modelu — snažan i puten atleta, sigurnog stava i ponosno uzdignute glave. Svetac je predstavljen u opremi rimskog vojnika, sa kopljem i sjajnim šlemom u ruci, u karakterističnoj situaciji pobede nad alom, ovoga puta bez propetog konja — šema značajno dugačija u odnosu na uobičajenu, vizantijsku. U pozadini se naziru obrisi utvrđenog grada i gotovo renesansnog pejzaža. Gama je mirnija i tamnija, ali svetla aura koja obavija mladu glavu doprinosi opštoj atmosferi duhovnosti i mističosti. Upkos tome što potiče iz ranijeg perioda Predićevog stvaralaštva, strpljenje i izuzetna veština u oslikavanju materije — draperije i inkarnata, u čvrstoj organizaciji crteža i volumena je očigledna. Realizam i akademizam svojstveni za profanu umetnost ovog autora prisutni su i ovde, kao i u kasnije nastalim likovima Arhanđela Mihaila, Svetog Dimitrija, Svetog Save, Svetog Nikole i drugih svetitelja pravoslavnog panteona.
1 Miodrag Jovanović, Uroš Predić, Galerija Matice Srpske, Novi Sad, Zlatna grana, Sombor, 1998, 77.
4