ไปยังลิฟต์อย่างรวดเร็ว ไม่สนใจสีหน้าสุดเซ็งของคนที่เธอตามติดเลย สักนิดเดียว
บิดามารดา เพราะสถานที่แห่งนี้ทาให้เขาไม่รู้สึกอึดอัด ไม่รู้สึกว่ามี ใครจับจ้องเขาทุกฝีก้าว เป็นสถานที่ที่เขาค้นพบกับคาว่าอิสระ “อ้าว พี หนูแต้ว” เจ้าของบ้านทักลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ ที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก “สวัสดีครับคุณแม่ / สวัสดีค่ะคุณแม่” พีรวัฒน์และปนัดดา พนมมือไหว้ผู้สูงวัย “มาที่นี่ทาไมไม่บอกแม่ล่ะ แม่จะได้เตรียมของกินไว้ให้” “ผมเซ็งๆ น่ะครับก็เลยแวะมาหาคุณพ่อคุณแม่ ” พีรวัฒน์ พูดออกไปอย่างนั้น แท้จริงแล้วเขามี เรื่องบางเรื่องจะให้บิดาช่ว ย ต่า งหาก “คุ ณ พ่ อ อยู่ ห รื อ เปล่ า ครั บ ผมมี เ รื่ องงานจะปรึ ก ษานิ ด หน่อย” “คุณพ่ออ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขกน่ะพี ” ผู้เป็นแม่ตอบ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ว่าที่ลูกสะใภ้ผู้ร่ารวย “ผมขอตัวไปหาคุณพ่อก่อนนะครับ ” พีรวัฒน์ลุกเดินไปยัง ห้องนั่งเล่นทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้มารดาอยู่กับปนัดดาตามลาพัง “วันนี้หนูแต้วอยากทานอะไรลูก แม่จะทาให้ทาน” อรุณวดี เริ่มโหมดเอาใจว่าที่ลูกสะใภ้ “แต้ ว ยั ง ไงก็ ไ ด้ ค่ ะ คุ ณ แม่ ” ปนั ด ดาตอบกลั บ เสี ย งหวาน กิริยาสุภาพไม่มีทีท่าเอาแต่ใจ ๓๗