Αλέξανδρος Αλεξίου | Δάφνη-Ευφροσύνη Δελφάκη
Techno Goes Mainstream
διαλεκτική σχέση ανάµεσα στους χειρισµούς αυτής της βιοµηχανίας και στην δηµιουργική οικειοποίηση της techno κουλτούρας από τους ravers και τους djs (Robb, 2002). Επίσης, όπως φάνηκε, φτάνει σε ένα σηµείο της ιστορίας της που µπορεί να εξεταστεί σαν γεγονός µεγάλης εµβέλειας (mega event), για τα οποία έχουν παρουσιαστεί πολλές θεωρητικές προσεγγίσεις ως προς την επιρροή τους στο χώρο της πόλης. Υπάρχουν πολλές απόψεις σχετικά µε το αν η επιρροή αυτή είναι θετική ή αρνητική σίγουρα όµως, το πόρισµα σχετικά µε αυτό το ερώτηµα δεν µπορεί να είναι µονοµερές. Οι λόγοι για τους οποίους το µεγάλο αυτό event έλαβε τέτοιες διαστάσεις θα µπορούσαν να αναζητηθούν σε στοιχεία περισσότερο δοµικά που ξεπερνούν την φαινοµενολογική θέαση. Για παράδειγµα, το αίσθηµα της συλλογικότητας που βιώνουν οι συµµετέχοντες σε ένα τέτοιο γεγονός, µπορεί να αναχθεί σε ένα φαινόµενο που έχει τις ρίζες του στην κοινωνικοπολιτική πραγµατικότητα του Βερολίνου, στην αναζήτηση που βίωνε τα χρόνια µετά την πτώση του Τείχους -και βιώνει ακόµα- η πόλη και στην ανάγκη της για ταυτότητα (σε γενικό βαθµό, η δεκαετία του 1990 ήταν η περίοδος εκείνη που ο «αστικός χαρακτήρας» ήταν βασικό ζητούµενο σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις). Αν και η Love Parade δεν ανταποκρίνεται σε καµία από τις βασικές δοµές που συνιστούν πολιτική24 και τόσο οι συµµετέχοντες όσο και οι µη συµµετέχοντες που έχουν ασχοληθεί σε θεωρητικό πλαίσιο µε το φαινόµενο φαίνονται να απορρίπτουν κάθε σύνδεσή του µε την έννοια της πολιτικής, µπορεί ωστόσο να θεαθεί σαν φορέας που διαµόρφωσε ένα κοινωνικοπολιτικό πεδίο στο Βερολίνο. Με την στάση των αρχών απέναντι στο γεγονός, διαµορφώνεται ένας εκτοπισµός του πεδίου των «κλασικών» πολιτικών δοµών, και συνίσταται µία ακέφαλη εξουσία, µε βάση τους ίδιους του συµµετέχοντες στο γεγονός. Η κλασική φόρµα εφαρµογής της πολιτικής, εξωθείται στο περιθώριο αναδοµώντας εκ νέου το πολιτικό πεδίο. Η βιωµατική πραγµατικότητα της Love Parade σε συνδυασµό µε τις διεργασίες που περιγράφονται, ήταν αυτό που χρειαζόταν η πόλη σε εκείνο το δεδοµένο χρονικό διάστηµα και εκπλήρωνε µέχρι σε ένα βαθµό τις ανάγκες της (Borneman και Senders, 2000). 24
Αν χρησιµοποιηθεί σαν παράδειγµα το «Class, Status, Party» του Max Weber, µπορεί να γίνει το σχόλιο ότι η Love Parade δεν συνιστά πολιτικό γεγονός καθώς οι συµµετέχοντες σε αυτή δεν είναι µέλη µιας τάξης, δεν προέρχονται από το ίδιο κοινωνικό στάτους και σίγουρα δεν είναι µέλη κάποιου κόµµατος. Αντίστοιχα απορρίπτονται και άλλοι κλασσικοί ορισµοί (Borneman και Senders, 2000). 70