Αλέξανδρος Αλεξίου | Δάφνη-Ευφροσύνη Δελφάκη
The House of the Rising Techno
µητρόπολη (global city) δεν είναι ένας τόπος αλλά µία διαδικασία» (Oswalt et al, 2000· Toft, 2011). Οι κοινωνικές διεργασίες, οι ίδιες δηλαδή που επηρεάζουν αυτούς τους χώρους και τους προσδίδουν δυναµικά χαρακτηριστικά, δεν είναι ανεξάρτητες από τις φυσικές και ιστορικές δοµές. Έτσι λοιπόν, ακόµα και αν δεν ακολουθείται η «αναµενόµενη» και «κοινωνικά αποδεκτή» διαδικασία που αποδίδει σε ένα χώρο το ρόλο του, οι προοπτικές αυτές µεταβιβάζονται και προϋποθέτουν την παραγωγή κουλτούρας. Ο µεταβατικός αυτός χώρος καλείται να πραγµατώσει αυτό που ο Bourdieu ονοµάζει πολιτισµικό κεφάλαιο - cultural capital (Bourdieu, 1986 στο Richardson, 1986) ή ακόµα καλύτερα αυτό που η Sarah Thornton παραφράζοντας τον Bourdieu ονόµασε subcultural capital (Thornton, 1996). Άλλο ένα στοιχείο, που χαρίζει στο Βερολίνο την ιδιαιτερότητά του είναι η παρουσία νεανικού πληθυσµού, ο οποίος έχει στραµµένο το ενδιαφέρον του σε αυτούς τους χώρους. Το πάντρεµα αυτών των δύο ολοτήτων (δηλαδή των κενών χώρων και των νέων) είναι αναπόφευκτο, καθώς βρίσκονται σε παραλληλισµό: βρίσκονται και οι δύο σε διαδικασία µετάβασης. Μαζί δηµιουργούν επίσης, µια καρποφόρα βάση για την εµφάνιση νέων ειδών κουλτούρας. Οι πρωτοπόροι της underground techno και κλαµπ κουλτούρας, ήταν αυτοί που είχαν σηµαντικό ρόλο στην ανάκαµψη των µεταβατικών χώρων και των περιοχών που σχηµάτιζαν τα δίκτυά τους. Το µοντέλο της προσωρινής κατανάλωσης του χώρου ήταν γνωστό από τις δεκαετίες 1960-1970 και χρησιµοποιήθηκε για να λειτουργήσουν τα πρώτα προσωρινά κλαµπ στην πόλη τα οποία σε συνεργασία µε τις τοπικές αρχές (που ήταν περισσότερο πρόθυµες από ποτέ να συνεργαστούν για τις δραστηριότητες των νέων) βρίσκονταν πίσω από τη διοργάνωση της Love Parade, ενός γεγονότος που αποτελεί σηµαντική απόπειρα διεκδίκησης και προσωρινής χρήσης του χώρου. Αυτό που αλλάζει, αυτά τα χρόνια -συγκριτικά µε το 1960-1970- είναι ότι απουσιάζει το πολιτικό στοιχείο. Οι νέοι της εποχής δεν ελπίζουν σε µία σηµαντική κοινωνική αλλαγή αλλά δηµιουργούν κουλτούρα, χρησιµοποιούν το χώρο µε πραγµατιστικό τρόπο, τον διεκδικούν χωρίς να τον απαιτούν (Dienel και Schophaus, 2005 στο Schildt, 2005). Σε αντίθεση µε τις διαδικασίες που λαµβάνουν χώρα σε περιπτώσεις εξευγενισµού δεν προκύπτει κάποιο είδους εκτοπισµός (displacement) προηγούµενων χρήσεων και
52