W pustyni i w puszczy

- Chamis wyjechał onegdaj wieczór - mówił do pana Tarkowskiego - i w ElWasta złapał pociąg idący z Kairu, w Medinet jest zatem dziś rano. Dzieci zapakują się w godzinę. Wyjechawszy wszelako w południe, musiałyby czekać na nocny pociąg idący wzdłuż Nilu, a ponieważ nie pozwoliłem Nel jechać nocą, więc wyruszą dziś rano i będą tu zaraz po zachodzie słońca.

- Tak - rzekł pan Tarkowski - Chamis musi trochę odpocząć, a Stasiowi pali się wprawdzie w głowie, jednakże gdy chodzi o Nel, można zawsze na niego liczyć. Zresztą posłałem mu także kartę, by nie wyjeżdżali na noc.

- Dzielny chłopiec i ufam mu zupełnie - odpowiedział pan Rawlison.

- Co prawda, to i ja. Staś przy swych rozmaitych wadach ma prawy charakter i nigdy nie kłamie, albowiem jest odważny, a kłamią tylko tchórze. Energii też mu nie brak i jeśli z czasem zdobędzie się na spokojną rozwagę, to myślę, że da sobie radę na świecie.

- Z pewnością. Co zaś do rozwagi, to czy ty byłeś rozważny w jego wieku?

- Muszę przyznać, że nie - odpowiedział śmiejąc się pan Tarkowski - ale może nie byłem tak pewny siebie jak on.

- To przejdzie. Tymczasem bądź szczęśliwy, że masz takiego chłopca.

- A ty, że masz takie słodkie i kochane stworzenie jak Nel. - Niech ją Bóg błogosławi - odpowiedział ze wzruszeniem pan Rawlison.

Dwaj przyjaciele uścisnęli sobie dłonie, po czym zasiedli do przeglądania planów i kosztorysów robót. Na tym zajęciu spłynął im czas aż do wieczora.

O godzinie szóstej, gdy już zapadała noc, znaleźli się na stacji i chodząc po peronie rozmawiali w dalszym ciągu o dzieciach.

- Pyszna pogoda, ale chłodno - ozwał się pan Rawlison. - Czy aby Nel wzięła ze sobą ciepłe ubranie?

- Staś będzie o tym pamiętał i Dinah także.

- Żałuję jednakże; że zamiast sprowadzać ich tu, nie pojechaliśmy sami do Medinet.

- Przypomnij sobie, że tak właśnie radziłem.

- Wiem - i gdyby nie to, że mamy stąd jechać dalej na południe, byłbym się na to zgodził. Wyliczyłem wszelako, że droga zajęłaby nam dużo czasu i że bylibyśmy krócej z dziećmi. Przyznam ci się zresztą, że to Chamis poddał mi myśl, żeby je tu sprowadzić. Oświadczył mi, że ogromnie do nich tęskni i że byłby szczęśliwy, gdybym go po oboje posłał. Nie dziwię się, że się do nich przywiązał...

Dalszą rozmowę przerwały sygnały oznajmiające zbliżanie się pociągu. Po chwili w ciemności ukazały się ogniste oczy lokomotywy, a jednocześnie dał się słyszeć zdyszany jej oddech i gwizdanie.

Szereg oświeconych wagonów przesunął się wzdłuż peronu, zadrgał i stanął.

- Nie widziałem ich w żadnym oknie - rzeki pan Rawlison.

- Siedzą może głębiej i zapewne zaraz wyjdą.

Podróżni zaczęli wysiadać, ale przeważnie Arabowie, gdyż El-Fachen prócz pięknych gajów palmowych i akacjowych nie ma nic ciekawego do widzenia.

Dzieci nie przyjechały.

- Chamis albo nie złapał pociągu w El-Wasta ozwał się z odcieniem złego humoru pan Tarkowski albo też po nocnej podróży zaspał i przyjadą dopiero jutro.

- Może być - odpowiedział z niepokojem pan Rawlison - ale i to być może, że któreś zachorowało.

- Staś by w takim razie zatelegrafował.

- Kto wie, czy depeszy nie zastaniemy w hotelu.

- Pójdźmy.