SportAmerika Magazine Nr 41

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Cinderella

Twee leagues, twee geweldige Cinderellastories: mijn

team Boston Red Sox in de American League en de verrassende Pittsburgh Pirates in de National League. Ik kijk nu al uit naar het mogelijke World Series­treffen tussen deze beide teams, waar de spelvreugde vanaf zal spatten.

Een jaar met akkefietjes in de kleedkamer, onderling wantrouwen en spelers die hun golfhandicap belangrijker vonden dan het halen van de playoffs is allang vergeten in Boston. De Red Sox hebben het omgedraaid en dat maakt mij blij. In Pittsburgh dachten ze tot dit jaar niet eens aan playoffs. Eerst meer potjes winnen dan verliezen, dan stond voorop. Nu dit gelukt is, kan iemand ze nog stoppen?

Van mijn vriendenkring in Boston, de mensen met wie ik

een tijd studeerde, krijg ik natuurlijk alle feestelijke berichten mee. Tegelijkertijd voelen zij echter ook het momentum dat in Pittsburgh ontstaat. Qua lawaai overtreft geen team de Pirates op dit moment. Het stadion kolkt en één fan waagde zelfs uit blijdschap zijn leven door van de Roberto Clemente Bridge te springen. Pittsburgh is een sympathiek team en ik geloof dat het ver kan komen.

Iets anders wat u zeker niet mag overslaan: in de schaduw van de MLB gooit de Nederlander Rick van den Hurk zijn pitches in de sterke Koreaanse competitie. Redacteur Rob van Gameren sprak in Seoul met de man die waardering vond in Azië en nog steeds gelooft in een terugkeer op het allerhoogste niveau in de States.

Go Red Sox! Go Pirates! Go Cinderella!

Veel leesplezier,

Josh Freeman tekent een

éénjarig contract bij de Minnesota Vikings. Vorige week werd Freemans contract bij de Tampa Bay Buccaneers ontbonden nadat de ploeg geen geïnteresseerde partij op de markt kon vinden. De quarterback was vanaf zijn eerste jaar de spelverdeler in Tampa Bay maar verloor vorige week hij zijn plek aan rookie Mike Glennon. In Minnesota komt hij Christian Ponder en Matt Cassel tegen • De Bills zijn bereid om hun safety Jairus Byrd te verhandelen. De Bills en Byrd liggen al sinds het einde van het vorige seizoen met elkaar in de clinch over een nieuw contract.

Nu vinden de Bills het welletjes en hopen ze iets voor hem terug te zien • Vorige week ruilden de Jacksonville Jaguars hun left tackle Eugene Monroe met de Baltimore Ravens voor draftkeuzes. Een week later zijn ze ook zijn vervanger Luke Joeckel kwijt. De tweede keuze in de afgelopen draft mist de rest van het seizoen met een enkelblessure • De dagen van Matt Flynn in Oakland zijn geteld. Afgelopen zondag mocht Terrelle Pryor weer beginnen als spelverdeler terwijl rookie Matt McGloin zijn backup was.

Oakland­coach Dennis Allen was niet te spreken over het spel van Flynn, die maandag werd gereleased • De Baltimore Ravens namen afscheid van veteraan Brandon Stokley.

De 38­jarige receiver moest vertrekken om ruimte te maken voor tight end Billy Bajema •

Nog voordat het voorseizoen afge­

lopen weekend begon, kregen de Portland Trailblazers al een klap te verwerken. Rookie C.J. McCol­ lum brak zijn voet in een trai­ ning. De guard, die afgelopen juni als tiende werd gedraft, staat te boek als een veelbelovend talent. Het plan van de Trailblazers was dan ook om McCollum veel minuten te laten maken aan de zijde van regerend Rookie Of The Year Damian Lillard. Hoewel er voor het herstel van McCollum nog geen tijdschema is, is wel zeker dat hij er een aantal maanden niet bij zal zijn • Jeff Hornacek had pas net zijn eerste trainingskamp als coach en won nu al zijn spelers voor zich. De spelers van de Phoenix Suns zijn nu al onder de indruk van hun nieuwe coach: "Jeff is geweldig. Ik kan nu al zeggen dat hij één van mijn favoriete coaches is, terwijl onze eerste officiële wedstrijd nog gespeeld moet worden", aldus een enthousiaste P.J. Tucker. Hornacek vraagt veel van zijn spelers tijdens de trainingen, maar met de juiste benadering: "Hij probeert ons dingen te leren met zijn coaching. Vooral hoe hij de vele jonge spelers benadert, is bewonderenswaardig", vindt Goran Dragic • In tegenstelling tot Hornacek kent mede­eerstejaarscoach Jason Kidd met een valse start voor het nieuwe seizoen. De nieuwbakken Brooklyn Nets­coach is voor de eerste twee wedstrijden van het seizoen geschorst vanwege rijden onder invloed. De voormalig koning van de assist moet de wedstrijden tegen de Cleveland Cavaliers en de Miami Heat vanuit de skybox bekijken •

Patrick Roy is terug in de

NHL en de wereld heeft het geweten. Na afloop van de met 6­1 gewonnen wedstrijd tegen de Anaheim Ducks raakte de flamboyante ex­goalie in een heftige discussie met collega Bruce Boudreau. Roy duwde het glas dat de beide kemphanen uit elkaar moet houden omver en kreeg hiervoor een boete van tienduizend dollar • Joel Ward kende afgelopen zaterdag enkele vreemde minuten. De forward van de Washington Capitals ging na het ontbijt van zijn ploeg naar het toilet, maar kreeg de deur daarna niet meer open. Ward moest veertig minuten wachten alvorens hij uit zijn benarde positie werd bevrijd door zijn teamgenoten • Jason Pominville tekende alvast een nieuw contract bij de Minnesota Wild. De aanvaller, die vorig seizoen in een ruil overkwam van de Buffalo Sabres, tekende een vijfjarig contract ter waarde van 28 miljoen dollar. Pominville heeft nog een eenjarig contract en staat dus nog tot de zomer van 2019 onder contract in Minnesota • Alexandre Burrows staat enkele weken aan de kant. De aanvaller van de Vancouver Canucks raakte in het met 4­1 verloren duel tegen de San Jose Sharks geblesseerd aan zijn voet bij het blokken van een schot • Soortgelijke problemen zijn er voor Nikolai Kulemin. De Russische aanvaller van de Toronto Maple Leafs blokte een schot tijdens de training en is twee weken uitgeschakeld. Kulemin noteerde in de eerste twee duels twee assists namens de Maple Leafs •

“CUEEEETOOOOOO.

CUEEEETOOOOOO.” De naam van de startende wer­ per van de Cincinnati Reds galmde tijdens de NL Wild Card Game door het PNC Park. Cueto was zichtbaar onder de indruk van de Pittsburgh Pirates­fans en liet in de tweede inning pardoes de bal uit zijn handen vallen. Direct daarna gaf hij een homerun op tegen catcher Russell Martin. De 6­2 overwinning op de Reds was de eerste naseizoensoverwinning voor de Pirates in 21 jaar • “We choked”, concludeerde tweede honkman Brandon Phillips van de Reds. Drie dagen na de uitschakeling kreeg manager Dusty Baker de zak • Dopingzondaar Nelson Cruz keerde terug in de lineup van de Texas Rangers na zijn schorsing van vijftig wedstrijden.

Het mocht niet baten. Cruz ging in Game 163 0­uit­4 tegen David Price, die een complete wedstrijd gooide en de Tampa Bay Rays naar de AL Wild Card Game leidde • In die AL Wild Card Game waren de Rays uiteindelijk met 4­ 0 te sterk voor de Cleveland Indians. Het fantastische seizoen van de Indians zat er zodoende na één playoffwedstrijd alweer op. • Carlos Beltrán sloeg in Game 3 van de NLDS zijn zestiende homerun in zijn playoffcarrière. De verre velder van de St. Louis Cardinals passeerde daarmee legende Babe Ruth • Matt Harvey kiest toch voor een Tommy John­operatie.

De leider van de werpersstaf van de New York Mets zien we pas in het seizoen 2015 terug op de heuvel •

Alle ingrediënten voor een

legendarische pot honkbal zijn op voorraad, voor Game 5 van de NLDS in Busch Stadium. De St. Louis Cardinals ademen door na de zege in Game 4 in Pitts­ burgh en keren nu terug naar huis om een emotionele serie af te sluiten. De Pirates zijn echter zelfverzekerd en willen niets minder dan de eerste winst in een playoffserie sinds 1979.

Pittsburgh en St. Louis kennen elkaar als divisiegenoten door en door. Gedurende het reguliere seizoen speelden ze al negentien keer tegen elkaar, waarvan de Pirates tien keer aan het langste eind trokken en de Cardinals negen keer. Dat impliceert spanning, maar niets is minder waar: maar vier van de negentien wedstrijden werden beslist met twee of minder punten verschil.

Dat beeld werd donderdag en vrijdag

bevestigd in St. Louis ­ 9­1 voor de Cardinals, 7­1 voor de Pirates. Op zondag begon echter het nagelbijten. De pitchers Francisco Liriano (Pirates) en Joe Kelly (Cards, nadat hij zijn zenuwen onder controle kreeg) hielden elkaar in evenwicht en de slagploegen moesten wachten op het gaatje dat de bullpen zou toestaan. Uiteindelijk vonden Pedro Álvarez en Russell Martin die opening: 5­ 3 voor de Pirates. Maar de Cardinals zouden de Cardinals niet zijn als ze zich gewonnen zouden geven.

Gepokt en gemazeld proberen de Cardinals de Pirates te stoppen. Dat gaat nou eenmaal wat gemakkelijker als je elf World Series gewonnen hebt en niet, zoals de Pirates, het 21 jaar zonder naseizoen hebt moeten doen en al 34 jaar geen playoffserie meer gewonnen hebt.

Playoffspecialist Carlos Beltrán, vlak na het verlies in Game 3: “Wij kennen deze situatie ­ twee keer winnen om erin te blijven. Voorheen kwamen we boven­ drijven, nu willen we dat weer laten gebeuren.”

“Veel volgers zijn nog verrast over

onze prestaties”, denkt Andrew McCut­ chen, de ster van de Pirates en kans­ hebber voor de MVP Award in de National League. “Maar wij vechten voor één doel: de World Series winnen.

Bekijk een wedstrijd van ons en je hebt geen duidelijker bewijs meer nodig.”

Wat een zelfvertrouwen uit de mond van een speler uit een team dat voor het eerst sinds 1992 weer aan het seizoens­ toetje mag deelnemen. Het hele jaar deed Pittsburgh het stap voor stap: eerst een positief seizoen om die ellendige serie van 21 verloren jaargangen te doen vergeten, daarna de playoffs halen, vervolgens de Wild Card Game winnen. Nu gaan de Pirates voor

het allerhoogste en Amerika geniet met volle teugen.

Die Wild Card Game slingerde het enthousiasme in The Steel City pas echt aan. Liriano domineerde de Reds en tegelijkertijd maakte het uitzinnige publiek Johnny Cueto, de nummer 1 van Cincinnati, helemaal gek. De rest is geschiedenis. De Pittsburgh Pirates bandwagon kart door, ook ver buiten de stad, en iedereen wil er een plekje op vinden. Tegenstanders worden bestookt

met ludieke spreekkoren, het lawaai in PNC Park is enorm, iedereen is Pirate.

Dit is dus wat 21 jaar abstinentie met een sportgekke stad doet. Er sprong zelfs een dolle fan van de naastgelegen Roberto Clemente Bridge in de Allegheny River na de winst in de Wild Card Game.

Op het veld beeldt Marlon Byrd, die

vlak voor de trade deadline overkwam van de New York Mets, de gekte misschien wel het best uit. Byrd zwierf langs verschillende teams in de MLB, speelde 1250 reguliere seizoenswed­ strijden, maar mocht nooit aan de playoffs meedoen. Nu is het zo ver: “Just having a heck of a time.”

En met hem vrijwel heel Amerika. • TEKST KASPER DIJK

‘Baseball is onvoorspelbaar.’

Het is een bekende uitspraak, maar dat advies werd door velen in de wind geslagen toen Tampa Bay in Boston arriveerde. De bezoekers hadden immers ritme en veel vertrouwen nadat ze in enkele dagen tijd de Rangers en Indians met vakantie hadden gestuurd. De Boston Red Sox zaten echter al sinds wedstrijd 162 van het reguliere seizoen stil en dat zou nog wel eens wat roest op kunnen leveren, dachten de kenners. En zo werden de Rays een klein beetje in een favorietenrol geduwd tegen het team met het beste record van de American League.

Daarbij gingen velen voorbij aan het feit dat het succes van Tampa Bay voor een groot deel te danken was aan een aantal rookies die boven zichzelf uitstegen. Dat kan ook in het naseizoen, maar rookies blijven vooral ook wat ze zijn: rookies.

Onervaren jongens die oog in oog staan met de door de wol geverfde Red Sox. Wil Myers leerde in Fenway Park een harde les, Matt Moore kende betere dagen en zelfs ace David Price kon zijn team even niet op sleeptouw nemen. Het bezorgde de Rays in Boston een 2­0 achterstand en dus een haast uitzichtloze positie, maar leverde een jong team ook waardevolle ervaring op.

En Boston? Het team dat voor het

naseizoen vooral geroemd werd om zijn pitching, zette in twee wedstrijden maar liefst negentien runs op het scorebord. De veteranen van Boston lieten zich geen moment van de wijs brengen door de ‘gloeiend hete’ Rays en namen als enige team in deze Division Series een 2­0 voorsprong. Ongekende luxe in Beantown ­ en daar doet de Rays­ zege van maandagavond niets aan af. • TEKST JURIAN UBACHS

Na een turbulent 2012 geniet Van den

was bereid die te betalen. Ik heb toen wat geïnformeerd bij spelers die ook ooit in Korea speelden en dat hielp bij mijn keuze. Het niveau is erg goed. Lager dan MLB, maar hoger dan Triple­A.”

Hurk momenteel van het spelen van een volledig seizoen. Hij is startende pitcher bij Samsung Lions en hoeft zich zodoende geen zorgen te maken of hij wel aan zijn innings komt, in tegenstelling tot zijn tijd raag wil hij het verschil tussen Triple­A in de MLB. Grotendeels werkte hij zijn en de MLB uitleggen. “Het niveauverschil wedstrijden in Amerika af in de Minor is kleiner dan men denkt. In de schaarse Leagues voor een handvol toeschouwers.

Het contrast met de Koreaanse competitie minuten die je krijgt in de grote MLB

G

is groot: in de wedstrijd tegen LG Twins in moet je proberen een goede reeks neer te Seoul zitten er dertig duizend uitzinnige zetten. Toen ik vorig jaar lekker speelde in fans op de tribune. de Minors riep Pittsburgh me weer bij de selectie. Het betekent dan echter niet dat et is hier één groot gekkenhuis”, je meteen veel speeltijd krijgt. Dat is erg lacht Van den Hurk. “Als starting pitcher lastig. Ik heb nu even voor een andere weg heb ik na een wedstrijd vier dagen rust, gekozen. Uiteraard hoop ik later natuurlijk dus ik heb regelmatig de tijd om het publiek te bekijken als ik in de dugout zit. weer in Amerika te kunnen spelen, want ik Soms zit ik me daar twee innings lang aan denk dat dat er nog steeds inzit. Maar deze ervaring staat mooi op mijn cv en neemt de fans te vergapen. Mensen dansen, niemand mij meer af.” zingen, springen en gaan los. Het enthousiasme voor de sport is Aanpassen ongelooflijk. Het is sport nummer één hier. Zo uitzinnig als ze hier zijn, zijn Bij zijn eerste maanden bij Samsung Lions honkbalfans nergens.” ervoer de Nederlander de nodige verschillen tussen het Aziatische land en Terugkeer Amerika. Cultuurverschillen en communicatieproblemen maken het niet Als honkbalfan lijkt iedere andere makkelijk. Koreaanse clubs mogen slechts competitie dan de MLB een flinke stap terug, maar Van den Hurk vindt dat in zijn twee buitenlanders in de selectie hebben, waardoor de selectie haast uitsluitend uit geval niet zo. “Ik pendelde al jarenlang Koreanen bestaat. “Er spreken maar erg tussen wat wedstrijdjes in de MLB en weinig jongens Engels. Dat maakt Triple­A. In de tweede helft van 2012 was ik op mijn plek in Pittsburgh en had een goed seizoen in de Minors, maar toen aan communiceren soms lastig. Ik en de andere buitenlandse jongen hebben het eind van het jaar Japanse en Koreaanse clubs contact opnamen, lieten allebei een tolk. De honkbaltaal is ook anders dan in Amerika, net als de stijl van de Pirates de keuze aan mij. Dat maakte spelen: honken stelen doen ze anders en veel duidelijk. De club had niet echt een idee wat ze met mij wilden doen. Ze eisten hier staat het teamgevoel voorop. In USA wel een afkoopsom voor mij en Samsung spelen veel jongens voornamelijk voor hun statistieken, hier draait alles om het

“H

teamproces. Er is geen echte concurren­ tiestrijd binnen het team. Ook de coaching is anders. Coaches zijn direct naar Kore­ aanse spelers toe, maar tegen buiten­ landers durven ze niet echt uit te vallen, wat het soms nog lastiger communiceren maakt. Daarnaast valt het verantwoor­ delijkheidsgevoel van de Koreaanse spelers op. In Amerika zie je niet snel een speler na de wedstrijd die zich vol

Zuidwesten van Korea, waar ze samen een appartement betrekken. Al snel na zijn komst bij de Lions raakte Van den Hurk geblesseerd aan zijn schouder. Het was ook de reden dat hij de World Baseball Classic met Nederland aan zich voorbij liet gaan. Hij wilde zich op zijn nieuwe club focussen, waar hij voor 250.000 dollar per seizoen in de boeken staat. “Toen ik hersteld was, ging het meteen lekker.

VDH STATS

STATISTIEKEN SEIZOEN 2013 SAMSUNG LIONS: Winst­verlies: 6­6 (18 wedstrijden) Verdiende puntengemiddelde: 3.60 Drie slag: 96

MLB­STATISTIEKEN: Winst­verlies: 8­11 (50 wedstrijden) Verdiende puntengemiddelde: 6.08 Drie slag: 179

MLB­LOOPBAAN: Florida Marlins 2007­2010 Baltimore Orioles 2010­2012 Toronto Blue Jays (geen wedstrijden gespeeld) 2012 Cleveland Indians (geen wedstrijden gespeeld) 2012 Pittsburgh Pirates 2012

schuldgevoel excuseert in de kleedkamer na een mindere prestatie. Hier is dat heel normaal. Het sterkt het teamgevoel en als je net zoals wij bovenaan staat in de competitie, helpt dat allemaal mee.”

De Eindhovenaar woont samen met zijn vriendin in Daegu, een stad in het

Halverwege het seizoen verliep het even wat minder, maar de laatste tijd gaat het weer goed. Het is echter wat lastiger om hier als starting pitcher in je ritme te komen. De Koreaanse competitie telt negen teams, waardoor één team altijd twee dagen vrij heeft. Daarnaast is maandag altijd een vrije dag. Het kan

soms dus voorkomen dat je rustperiode een stuk langer is dan de normale vier dagen. De All­Star break duurde acht dagen, waardoor ik zelfs een keer twee weken geen wedstrijd speelde. Het team heeft me toen één keer gevraagd om in het tweede te spelen en de laatste keer heb ik het zelf gevraagd. Zodoende blijf je toch wat meer in je ritme.”

Kritiek

Van den Hurk vertelt dat laatste nadat schrijver dezes hem vraagt naar berichtgeving op internet over een vermeende mindere periode van hem in Korea. “Het is jammer dat deze verhalen ver­ schijnen. Helemaal omdat ze niet zelf aan mij vragen hoe het precies zit.

Mensen kennen het wedstrijdschema blijkbaar niet en gaan toch zulke dingen schrijven.”

Enkele weken terug verliep de

deadline om spelers te kunnen ontslaan.

Zijn Dominicaanse collega­pitcher Aneury Rodriguez moest opkrassen na mindere prestaties. Voelde Van den Hurk de druk van een mogelijk ontslag?

“Nee. Het team heeft veel moeite gedaan om mij te halen.

Je weet als speler van jezelf wel of je goed bezig bent of niet.

Deze jongen had een mindere eerste seizoenshelft en dan weet je dat een club met slechts twee toegestane buitenlanders actie onderneemt. Dat is honkbal.”

De Nederlander weet zelf

maar al te goed hoe dat verloopt. Zowel bij de Toronto Blue Jays als de Cleveland Indians vertrok hij na slechts twee weken. Het ontnam hem niet alleen het plezier in het honkballen, ook de praktische problemen maakte het tot een zware periode. “Je bent continu aan het verhuizen. Je hebt je koffer nog niet uitgepakt en de situatie verwerkt of je bent

alweer op weg naar de volgende club.

Het is een soort moderne slaven­ handel. Het is natuurlijk goed dat grote clubs je iedere keer weer oppikken, maar na drie keer verhuizen in vier weken denk je ook: dit is geen moer aan.”

Genieten

Al sinds zijn zestiende speelde en woonde Van den Hurk in Amerika.

Na elf jaar Amerika geniet de 1 meter 96 lange werper nu van het honkbal­ bestaan in Korea. Zijn team is wederom favoriet voor de titel en hij hoeft niet te vrezen dat hij elk moment uit de selectie geschrapt kan worden. Door het grote tijdsverschil met Amerika kan Van den Hurk de MLB op de voet volgen. Vrienden van het Nederlands team spelen er en ook de closer van zijn team, Oh Seung Wang, staat in de belangstelling van verschillende MLB­teams. “Erg leuk om mee te maken. Teamgenoten hier zijn enorm geïnte­resseerd in de Amerikaanse competitie. Ze vragen me vaak tegen welke spelers ik geworpen heb en hoe de stadions waren. Er zitten een aantal enorme ambitieuze spelers bij die graag naar Amerika willen.”

Het contract

van Van den Hurk loopt tot het einde van het seizoen. Of hij in Zuid­Korea blijft, besluit hij pas tegen die tijd.

Lachend: “Voorlopig ben ik hier volop aan het genieten.” •

Er is geen twijfel over mogelijk: de MVP race

in de American League gaat opnieuw tussen Miguel Cabrera en Mike Trout. Geen enkele andere speler kwam in 2012 ook maar in de buurt van deze twee en dat is ook in 2013 weer het geval. Het is ook een discussie tussen het oude en het nieuwe baseball. Gaan we voor Cabrera, die betere rauwe statistieken op het bord zet of voor Trout, die beter in de onderliggende dingen is?

LB: De pijn is er nog altijd: ik zal tot mijn dood pleiten voor Trout als AL MVP in 2012. Bijna alles sprak in zijn voordeel: hij leidde de league in vrijwel alle offensieve categorieën behalve slaggemiddelde, homeruns en binnengeslagen punten. En laten dat nou de arbitraire categorieën zijn die bepalen wie de Triple Crown wint. Ja, Miggy won de Triple Crown en dus moest en zou hij MVP worden.

Alle oldskool honkbalkenners (die ook in

clutch en momentum geloven) weigerden te onderkennen dat Trout netjes tweede stond in slaggemiddelde (het verschil was .004 for crying out loud) en 'binnengeslagen punten' een nietszeggende statistiek is, aangezien voor­ al teamgenoten invloed hebben op die stat. En de MVP is een individuele prijs, dus het team moet buiten beschouwing gelaten worden.

Dat haalt dan ook gelijk het argument onderuit dat Miggy de MVP was omdat de Detroit Tigers wel de playoffs haalden en de Los Angeles Angels niet.

SV: Ook ik hoorde vorig jaar bij de groep die vond dat Mike Trout de MVP Award in de American League verdiende. Zoals je al aangeeft, zijn de statistieken die voor de Triple Crown gelden ouderwets en achterhaald. Trout was de completere speler en was van grotere waarde voor zijn team, ook al haalde zijn team de playoffs niet.

Het probleem blijft dat in het huidige systeem veel schrijvers mogen stemmen, die al jaren niet meer echt actief bij het spel betrokken zijn en absoluut niet meedraaien in de nieuwe statistieken, de sabermetrics, die de waarde van een speler veel beter duiden.

De Triple Crown blijft ­ hoe je het ook wendt of keert ­ een prachtige prestatie, maar zegt uiteindelijk misschien wel meer over de

concurrentie dan over de speler zelf.

LB: Dit jaar is het voor mij nòg duidelijker dat Trout de MVP in de American League is. Trout staat in slaggemiddelde en on base percentage vlak achter Miggy en heeft een flinke achterstand op Cabrera qua homeruns. Daar houden de argu­ menten op.

M

ijn moeder is een betere verdediger dan Cabrera. Waar Trout jaarlijks een Gold Glove kan winnen, is Cabrera instabiel en kost hij zijn werpers punten. Wat Cabrera in het veld doet, is zijn goede spel als slagman ondermijnen. Hij is offensief over het geheel gezien beter dan Trout, maar mag defensief niet eens in de schaduw staan van de Angel.

Homerun robbing catches zijn aan de

orde van de dag in Angel stadium. Niemand reageert zo snel op een geslagen bal, nie­ mand rent er zo snel naar toe en niemand heeft het atletisch vermogen om een bal op (spectaculaire wijze) te vangen als Trout. Dat ziet een blinde zelfs, of niet Seb? SV: Ik ben het niet helemaal met je eens.

Natuurlijk heeft Trout opnieuw een geweldig seizoen, maar wat Cabrera op dit moment aan het doen is, is historisch. Dit is misschien wel de beste slagman die we ooit aan het werk hebben gezien. Hij voert de league aan in on­base percentage, slugging, en ook in elke aanvallende sabermetric presteert hij dit seizoen beter dan Trout.

Cabrera draait een nóg beter seizoen dan in 2012, toen hij zijn Triple Crown pakte.

Alleen de homeruns van Chris Davis spelen hem nu parten. Over zijn verdedigende werk hoeven we het

inderdaad niet te hebben, dat is zwaar beneden peil. Ook Mike Trout is echter niet meer de verdediger die we vorig seizoen zagen. Als we kijken naar dWAR (defensive Wins Above Replacement) liggen de twee niet zo heel ver uit elkaar en hebben ze beiden een negatieve waarde gehad (­1.5 voor Miggy, ­0.8 voor Trout). Ter vergelijking: vorig seizoen scoorde Trout 2.9. Ook zijn Ultimate Zone Rating, de meest accurate graadmeter voor defensieve waarde geeft aan dat Trout niet meer de geweldige verdediger is: van 13.3 naar 3.5.

Miggy verbeterde zich aan slag, Trout verzwakte defensief.

LB: Daar ga je al: ‘in elke aanvallende sabermetric’. Je geeft dus gelijk toe dat Cabrera een eendimensionale speler is.

En dan nog iets. Bij Trout houdt het niet op

als hij de honken bereikt heeft. Cabrera is zo langzaam als een pad, Trout zo snel als een cheetah. Trout heeft 33 gestolen honken en negen driehonkslagen. Daarnaast weet hij als geen ander te scoren vanaf het tweede honk of bij een honkslag achter hem van het eerste naar het derde honk te gaan. Dat zorgt er voor dat hij de league leidt in gescoorde punten.

SV: Tja, snelheid... Mike Trout is nu eenmaal veel sneller dan Miggy. Toch heeft Miggy een beter percentage gestolen honken dan Trout dit jaar (100%) ;­). Het gebrek aan snelheid weerhield Cabrera er overigens niet van punten te scoren. Was Cabrera niet geblesseerd geraakt, dan had hij nu waarschijnlijk meer punten gescoord dan Trout zelf, maar goed.

Ook gescoorde punten is een statistiek waarbij je erg afhankelijk bent van je teamgenoten, tenzij je een homerun slaat. En wie heeft er daar ook al weer veel meer van?

LB: Miggy natuurlijk en dat geef ik meteen toe.

Ik zou ook nooit zeggen dat Cabrera niet de beste slagman van de Major Leagues is. Dat is hij op dit moment en ik zie daar ook zo snel geen verandering in komen.

Trout had in 2013 een WAR (Wins

Above Replacement, een overkoepe­ lende statistiek) van 9.2, waarmee hij Major Leagues en daarmee de

American League leidt. Cabrera heeft een WAR van 7.2. Daarmee staat hij slechts vierde. Josh Donaldson heeft zelfs een hoger WAR dan Cabrera. Josh Donaldson! En als het nog niet erg genoeg is: Robinson Canó staat in een verloren jaar zelfs hoger dan Cabrera..

Trout leverde de Angels twee

overwinningen méér op dan Cabrera de Tigers. Dat klinkt misschien niet als heel veel, maar het is een verschil van dertig procent.

SV: Van alle beschikbare statistieken is WAR inderdaad de statistiek die de waarde van een speler voor zijn team het beste aangeeft. Het is echter niet een exacte statistiek zoals bijvoorbeeld slaggemiddelde dat wel is. Vooral over de manier waarop de defensieve waarde van de speler binnen WAR berekend wordt is nog veel discussie.

Als het verschil tussen twee spelers slechts twee punten is (vorig jaar overigens vier), kunnen we op basis van WAR dus niet zeggen dat de ene speler de MVP Award meer verdient dan de ander. Het zal weer een dubbeltje op zijn kant worden, maar ik denk dat de de offensieve statistieken van Cabrera de doorslag zullen geven.

Tenslotte ­ en ik kan bijna niet geloven dat ik dit zeg ­ denk ik dat als je Cabrera uit de lineup van de Tigers wegneemt, het effect groter zal zijn dan wanneer je Trout verwijdert uit de opstelling van de Angels. De Tigers zouden in dat geval de playoffs kunnen missen, terwijl de Angels nog steeds onderaan zouden bungelen. •

Cuueeetttoooooo!

Honkbalfans zijn over het algemeen rustige mensen. Er wordt af en toe eens iemand toegejuicht bij een mooie actie of een verre klap, maar de sfeer in het stadion is erg laid back en vrij uniek te noemen als je het vergelijkt met andere sporten. Heb je dorst of honger?

Dan stap je midden in een inning even op om in de gangen achter de tribunes een hot dog, een burger of zelfs wat luxere dingen in sommige nieuwe stadions.

In de playoffs verandert die mentaliteit. Het publiek wordt opeens een stuk luider, zit volledig in de wedstrijd. Niet alleen de spelers, maar ook de fans trekken uit de sleur van het reguliere seizoen. Liever niet meer opstaan, maar een zakje peanuts of cracker jacks kopen van een rondlopende verkoper.

Dat fans luider zijn, ondervond Johnny Cueto van de Cincinnati Reds ook. Tijdens de Wild Card Game werd hij in Pittsburgh als bezoekende werper uitgejouwd en op een wel heel aparte manier toegezongen. Het publiek in PNC Park probeerde de Dominicaanse werper onder druk te zetten door keihard met zijn allen, bijna tergend langzaam, zijn naam te roepen: “Cueeeeeeeeeeetooooooooo, Cueeeeeetooooooo!” Pardoes liet Cueto de bal vallen en gaf hij op de volgende pitch een homerun op.

Het deed denken aan de periode waarin

een andere Dominicaanse pitcher iets vergelijkbaars meemaakte. Pedro Martínez was niet te verslaan, maar alleen in Yankee Stadium, waar men ‘Who’s you daddy?!’ schreeuwde, had hij het altijd moeilijk.

Ik ben benieuwd wat de Pirates fans nog meer in petto hebben! •

Seb Visser.

Up for Grabs

Elke keer als ik naar honkbal ga denk ik het weer. Wat stelt een honkbal nu eigenlijk voor?

Wat is er zo leuk aan een bal proberen te vangen ? Vervolgens hoop ik telkens weer dat het mij lukt. Het hoort nu eenmaal bij het bezoeken van een duel in de Major League.

Sommige rituelen bij het buitmaken van een honkbal zijn geweldig. Niks is eigenlijk mooier om te zien, dan de fan die de honkbal teruggooit op het veld, nadat het de tegenstander is die een homerun heeft geproduceerd. Geen souvenir mee naar huis, maar wel applaus van het thuispubliek. Een moment van roem en heldendom is ook een herinnering.

In 1961 was Roger Maris de man waar iedereen over sprak. De rechtsvelder van de Yankees stond op het punt het record van de legendarische Babe Ruth uit 1927 uit de boeken te slaan.

In dat jaar kwam ‘The Bambino’ tot zestig homeruns in één seizoen.

Het was het laatste duel van het seizoen op 1 oktober 1961, een thuisduel in het oude Yankee Stadium. Maris moest nog één keer goed uithalen om op 61 homeruns te komen. Inmiddels had een restauranteigenaar vooraf al aangegeven de bal voor vijfduizend dollar op te kopen van de fan die het projectiel wist te vangen. Veel geld in die tijd.

De 19­jarige Sal Durante was zich daar de ochtend van de wedstrijd niet van bewust. Hij verveelde zich en besloot uiteindelijk toch maar naar Yankee Stadium te gaan om een potje honkbal te kijken. Niet veel later ving hij DE bal. Met zijn blote hand nota bene.

In plaats van direct de grote som geld te collecteren besloot Durante de legendarische bal aan te bieden aan Roger Maris. Uit respect en liefde voor de ongekende prestatie. Een fantastisch gebaar, waar veel mensen gelijk voor de dollars hadden gekozen. Maris reageerde op zijn beurt als een heer en weigerde het aanbod. Zijn letterlijke woorden tegen Durante: ‘Kid, keep the ball and make some money!’ Durante verkocht de bal toen alsnog zonder dat iemand daarover klaagde.

Toen Barry Bonds nog een held was en niet werd gezien als dopingrobot sloeg hij 73 homeruns in één seizoen. De 73ste bal vloog op 7 oktober 2001 in San Francisco de hekken over. Zo stijlvol als veertig jaar eerder Sal Durante het unieke verhaal glans gaf, ging het dit keer niet. Na een matpartij rond een bal die vermoedelijk miljoenen waard zou zijn, waren er twee ‘fans’ die het gigantisch met elkaar aan de stok kregen: Alex Popov en Patrick Hayashi.

De eerstgenoemde beschuldigde de tweede van diefstal tijdens het tumult dat was ontstaan.

Wat volgde was een ordinaire rechtszaak die bijna twee jaar duurde. Uiteindelijk besloot de rechter dat beide mannen de opbrengst van de honkbal moesten delen, een bedrag van uiteindelijk slechts 450 duizend dollar. Vooral voor Alex Popov een ramp, hij besteedde een veelvoud van dat bedrag aan advocaten.

Het bovenstaande verhaal wordt op een prachtige manier verteld in de documentaire ‘Up for Grabs’ uit 2004. Een absolute must see voor elke honkballiefhebber. En een wijze les. Een honkbal verzilveren is normaal. Maar dat doen zonder respect voor de sport is dodelijk en onverstandig. En vooral uiteindelijk heel duur. •

NAAM: Philip Michael Rivers GEBOREN: 8 december 1981 te Decatur, Alabama POSITIE: Quarterback TEAM: San Diego Chargers COLLEGE: North Carolina State DRAFT: In 2004 kozen de New York Giants Rivers als vierde in de eerste ronde.

In ruil voor Eli Manning en een derderondekeuze belandde Rivers in San Diego.

DRAFT CLASS: Naast Eli Manning werden Ben Roethlisberger en Matt Schaub gedraft. Verder zijn Larry Fitzgerald, Steven Jackson en Jared Allen de meest aansprekende namen uit de class of 2004.

CONTRACT: In augustus 2009 tekende Rivers een zevenjarig contract ter waarde van ongeveer 98 miljoen dollar waarvan 38 miljoen gegarandeerd is.

TOTAAL VERDIEND: Het rookiecontract van Rivers was een zesjarige overeenkomst ter waarde van 40,5 miljoen dollar, uit zijn huidige contract ontving Rivers tot nu toe 53 miljoen. Voor 2013 komt daar nog eens 13,7 miljoen dollar bij.

EEUWIGE LIEFDE: Rivers leerde zijn vrouw Tiffany kennen toen hij nog op middle school zat, hij was toen dertien jaar oud. Vanuit zijn geloofsovertuiging had hij geen seks vóór het huwelijk (2001). Ze hebben samen zes kinderen.

PRESTATIES: Rivers werd vier keer geselecteerd voor de Pro Bowl, leidde de NFL in 2008 in passer rating (105.5) en touchdown passes (34).

CAREER STATS: In zijn carrière was Rivers in 120 wedstrijden goed voor 29.090 yards en tweehonderd touchdowns. In de playoffs gooide hij in zeven wedstrijden 1820 yards en acht touchdowns.

STERKE PUNTEN: Door zijn lengte (1 meter 96) kan hij het veld gemakkelijk overzien en vanuit de pocket rustig de juiste beslissingen

nemen. Sterke leiderschapskwaliteiten, zo leidde hij zijn team naar vijftien overwinningen na een achterstand in het vierde kwart.

ZWAKKE PUNTEN: Al sinds het begin van zijn loopbaan staat de werptechniek van Rivers ter discussie ­ hij gooit de bal meer van opzij dan gebruikelijk. Sports Illustrated noemde het in een scoutingrapport ‘a terrible throwing motion.’ Zwak in de playoffs: in het reguliere seizoen heeft hij een gemiddelde quarterback rating van 95.5, in de playoffs is dat slechts 79.2.

HALL OF FAME: Nee. In een league gedomineerd door quarterbacks is Philip Rivers de laatste jaren wat minder dan de echte elite. Wat ook niet in zijn voordeel spreekt is het feit dat hij nooit de Super Bowl won. Dit seizoen is hij echter weer zeer sterk, en hij heeft nog een aantal jaren voor de boeg.

OVER ZICHZELF: “Ik vind het hier fantastisch, maar ik wil spelen. Ik wil liever ergens ander spelen en startende quarterback zijn als ik dat hier niet kan doen.” ­ Rivers over het feit dat hij bij de Chargers de backup was van Drew Brees.

OVER HEM: “He leads a team that’s as soft as jelly” ­ voormalig general manager AJ Smith over Rivers en de Chargers.

SPORTAM OVER PHILIP RIVERS: Na twee matige seizoenen is Rivers dit seizoen weer helemaal opgebloeid onder de hoede van nieuwe coach Mike McCoy. Hij heeft weer zelfvertrouwen en vooral dankzij Rivers scoren de Chargers gemiddeld 27 punten per wedstrijd. De verdediging is echter nog wel zwak.

EINDCIJFER:

7,5

Sinds 2007 vindt er jaarlijks een spectaculaire American football­ wedstrijd uit de immens populaire Amerikaanse competitie NFL plaats in Londen. In samenwerking met KRAS.NL geeft Sport­Amerika de komende weken twee keer twee tickets weg voor de wedstrijd tussen de San Francisco 49ers en de Jacksonville Jaguars op Wembley (27 oktober). Naast kaartjes voor de wedstrijd zit er ook één overnachting bij de prijs inbegrepen.

KRAS.NL biedt eigen vervoersreizen vanaf €269 per persoon aan waarbij één of twee overnachtingen en een toegangskaart voor één van de wed­ strijden zijn inbegrepen. Boek nu uw reis en beleef van dichtbij het beste American football ter wereld en het spektakel rondom de wedstrijd in de wereldstad Londen.

Wil je de verliezend finalist van de Super Bowl live in actie zien in het legendarische Wembley? Vind dan een originele manier om SportAmeri­ ka.nl onder de aandacht te brengen. Dat kan door een campagne op social media op poten te zetten, met een vliegtuig SportAmerika.nl in de lucht te schrijven, een evenement te organiseren waarbij je SportAmerika.nl èn natuurlijk Amerikaanse sporten promoot of iets anders origineels.

Laat weten wat jij over hebt om Colin Kaepernick en Maurice Jones­Drew in actie te zien en stuur je resultaat naar info@sportamerika.nl en de twee beste inzendingen verdienen tickets voor de wedstrijd tussen de San Francisco 49ers en Jacksonville Jaguars. Deelnemers hebben tot en met vrijdag 11 oktober om hun inzending in te leveren.

“W

e staan 5­0 en schamen ons er niet voor,” waren de woorden van hoofdcoach Andy Reid na de gewonnen wedstrijd van afgelopen weekend tegen de Tennessee Titans. Tussen de woorden door hoorde de oplettende luisteraar de diepere betekenis van de woorden die Reid sprak. De Kansas City Chiefs zijn in een paar weken tijd opgeklommen uit het diepste dal.

Nog nooit in de geschiedenis van de NFL won een team vijf wedstrijden op rij na een 2­14 seizoen. De Chiefs zijn opeens hot, waar ze flop waren.

Het eerste album van Led Zeppelin kwam uit, The Beatles gaven hun laatste publieke optreden op het dak van Apple Records in Londen en Michael Schumacher werd geboren. En de Kansas City Chiefs wonnen de AFL­NFL Super Bowl. Het jaar dat we hier schrijven is 1969 en Arrowhead Stadium is nog niet eens gebouwd. Als we de jaren daarna in vogelvlucht doornemen wordt pijnlijk duidelijk dat er na het jaar 1969 nooit meer een herhaling volgde op de gewonnen titel en het aantal divisie­ kampioenschappen stokt bij zes. De grootste successen liggen dan ook in de jaren ’60 toen de AFL en NFL nog niet gefuseerd waren. Het zijn prestaties waar een groot gedeelte van de huidige aanhang enkel dankzij de geschiedenisboeken weet van heeft. Dezelfde aanhang die smacht naar nieuw succes. 44 jaar na de enige Super Bowl ooit staan de Chiefs op 5­0 en wordt Kansas City helemaal gek.

Dramatische cijfers

De huidige prestaties steken schril af tegen de einduitslag van 2012. Statistisch gezien was het team de slechtste van allemaal en de twee overwinningen uit zestien gespeelde wedstrijden bleken goed voor de eerste keuze in de draft. Hoewel grootse prestaties de afgelopen decennia uitbleven was het nog nooit zo droevig gesteld met de Chiefs. Het hele seizoen hing er een donkere wolk boven Arrowhead die met name gevuld was met een stortvloed aan

discussies over quarterbacks Matt Cassel en Brady Quinn. Geen enkel ander team gooide zo weinig yards bij elkaar. De Chiefs verloren zeventien fumbles en gaven 37 maal de bal weg. Het is goed om scherp te stellen hoe slecht vorig seizoen was, want dit geeft aan hoe goed 2013 is.

De Chiefs evenaarden het record van de

Buffalo Bisons uit 1929 door acht wedstrijden op rij niet op voorsprong te staan en pas tijdens speelronde tien kwam het op een 10­0 voorsprong tegen de Pittsburgh Steelers, een wedstrijd die overigens geheel in stijl na verlenging met 16­13 werd verloren. Kansas City leek met de week verder weg te zakken. Zo gaf het tijdens de vierde speelronde tegen San Diego zes turnovers weg en toen quarterback Matt Cassel een week later tegen de Baltimore Ravens (9­6 verlies) geblesseerd het veld verliet klonk er gejuich van de eigen tribunes. In de weken daarna kwamen de fans in het zwart gekleed naar hun geliefde Arrowhead en organiseerden zich in een organisatie dat “Save Our Chiefs” heette. Uiteindelijk werden negen wedstrijden met veertien punten of meer verloren, een prestatie dat voor het laatst werd neergezet in 1981 door de Baltimore Colts.

Dieptepunt

De in het zwart gehulde fans wisten in oktober nog niet dat niet het sportieve, maar iets heel anders het dieptepunt zou worden van het seizoen. Ondanks de relatief kleine college (Maine) viel linebacker Jovan Belcher in positieve zin op. Het toonaangevende blad Sports Illustrated zag in de atletische Belcher een talent voor de toekomst en meende dat hij zeker kans maakte om tijdens de laatste rondes van de draft verkozen te worden.

Dit gebeurde echter niet, toch tekende hij als ‘free agent’ een contract en was eigenlijk altijd basisspeler. De betrokken Belcher droeg ook maatschappelijk zijn steentje bij en ging zelfs terug naar zijn geboorteplaats West Babylon (New York) om op de scholen motiverende toespraken te houden.

Toch ging het december vorig jaar allemaal

gruwelijk mis. Running back Jamaal Charles, die ook voor de Chiefs speelt, introduceerde op een feestje een nichtje van zijn vrouw aan Belcher. Het meisje, Kasandra Perkins, stond bekend om haar vrijwilligerswerk en viel als een blok voor Belcher en dit was wederzijds. De relatie die volgde was helaas niet optimaal en regelmatig zagen roddel­ pers, maar ook vrienden het stel ruziën. Na het bezoek aan een rapconcert op 30 novem­ber liep een nieuwe ruzie hoog op en Kasandra besloot weg te gaan. De ont­moeting de volgende dag bij de moeder van Belcher verliep dramatisch.

Voor de ogen van zijn eigen moeder werd haar toekomstig schoondochter doodgeschoten door haar eigen zoon. Kasandra kreeg negen kogels te verwerken, waaronder in haar nek, borst, benen, handen en rug. Belcher stapte in de auto naar het trainings­ complex van de Chiefs en schoot zichzelf vervolgens door het hoofd voor de ogen van general manager Scott Pioli en ook toenmalig hoofdcoach Romeo Crennel en linebackers coach Gary Gibbs.

Van inktzwart naar gouden bergen

Het is het inktzwarte seizoen 2012 waaruit de Chiefs komen.

Sportief gezien is het bijna onmogelijk om slechter te presteren in de NFL en een gewaardeerd linebacker schiet zijn vriendin en zichzelf dood. Het is toch van belang om deze terugblik te hebben gehad op vorige jaar om het besef te kweken hoe waardevol de huidige situatie in Kansas City is. De overwinningen tijdens het huidige seizoen waren niet altijd even mooi voor de kijker, maar een 5­0 tussenstand is waanzinnig. En ondanks dat het team lichtjaren beter is in vergelijking tot vorig jaar roept iedereen ook nog eens dat deze groep spelers nog veel beter kan en nog niet aan zijn top is. Maar het belangrijkste is dat de Chiefs een playoff team zijn. Na de overwinning van afgelopen weekend denken veel wedkantoren dat de kans nu 90 procent is dat Kansas City het naseizoen haalt.

We kunnen er niet omheen, de Denver

Broncos zullen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de AFC West winnen en dus zullen de Chiefs genoegen moeten nemen met een tweede plek. Een wild card kan het team dan echter bijna niet ontgaan, gezien het feit dat veel concurrenten nu al twee nederlagen hebben geïncasseerd. De Chiefs wonnen al drie uitwedstrijden, waarvan één in Jacksonville. De terugkeer van hoofdcoach Andy Reid in Philadelphia zal niet snel vergeten worden en een knappe overwinning bij de Titans met hun sterke verdediging oogst enkel lof. Kansas City mag sowieso nog zes wedstrijden in het indrukwekkende Arrowhead Stadium spelen en de uitgelaten fans zullen daarbij hartstochtelijk hun team naar voren schreeuwen en tegenstanders schrik aanjagen. En dan heb ik het over echte gemeende sfeer. De oerkreten van supporters die al meer dan 40 jaar wachten op een finale.

De Chiefs hebben met het binnenhalen van quarterback Alex Smith natuurlijk een gouden greep gedaan en hebben over de grond met Jamaal Charles een topspeler die ook nog eens geweldig een bal kan vangen. Receiver Donnie Avery ving een keurige 304 yards tot nu toe, maar de echte kracht van de Chiefs zit in de verdediging. Symbolisch was de onderschepping van cornerback Marcus Cooper afgelopen zondag tijdens het vierde kwart. Cooper was voor het seizoen afgeschreven, maar toont zich nu de personifiëring van de Chiefs dit jaar: een mix van kracht, moed en voorbereiding. Cooper wist tijdens het gevecht na rust precies wat er ging komen en het is dat inzicht dat de punten momenteel op het bord brengt.

Met Smith en Charles die de aanval

dragen en een secondary dat kan leunen op verrassingen als Cooper en topspeler Brandon Flowers is er aan beide kant van de bal genoeg talent. Linebackers als Derrick Johnson en Hustin Houston zijn naast gevreesde verdedigers ook nog eens mentaal de motoren van het team.

“We staan 5­0 en schamen ons er niet voor,” vertelde hoofdcoach Reid de pers na de gewonnen wedstrijd van afgelopen weekend. Het was een opvallende uitspraak, maar wel weloverwogen, van een man die precies weet waar zijn team vandaan komt. De mentaliteit van Reid doet denken aan een uitspraak van de legendarische coach Vince Lombardi: “Als je niet denkt dat je een winnaar bent, dan hoor je hier niet thuis.” Het is precies deze sfeer die de besnorde en ook enigszins gezette coach neerzet in Kansas City. En daarbij weet hij maar al te goed hoe het is om te verliezen. Met zijn jarenlang geliefde Philadelphia Eagles kon hij het succes vaak ruiken, maar strandde hij met zijn team regelmatig in het zicht van de haven.

Tien jaar lang coachte hij de populaire quarterback Donovan McNabb en dat ging met diepte­ en hoogtepunten, precies zoals dat in sport hoort te gaan.

De ervaring die Reid meebrengt naar Kansas City is bijna onuitputtelijk. Dat blijkt wel uit het feit dat hij als coach van alle 32 huidige team won. Het rijtje werd overigens, niet geheel toevallig, afgelopen weekend pas compleet gemaakt met de overwinning van de Chiefs op de Titans. De politiek en religieus gezien uiterst conservatieve mormoon kreeg vorig jaar een bittere pil te verwerken met de zelfmoord van zijn oudste zoon Garrett. Een overdosis heroïne betekende het einde van zijn leven in een slaapkamertje op het trainingscomplex van de Eagles. Kort daarna werd Reid ontslagen en het zal de ogenschijnlijk sympathieke coach even zwart voor de ogen zijn geworden.

Maar Reid vindt altijd de weg wel weer omhoog. Hij leeft voor het football en zal dat altijd blijven doen. Met de dood van zijn zoon nog vers in het geheugen kreeg Reid deze zomer de vraag voorgeschoteld van de krant Kansas City Star of hij terugkijkend op zijn leven iets anders zou hebben gedaan.

Het antwoord laat zich raden: “Dat is een moeilijke vraag. Er zijn altijd zaken in het leven die je beter had kunnen doen. Je leert elke dag weer bij. Maar over het geheel genomen is mijn antwoord nee.”

Zet er een mentor op als Andy Reid die als sinds 1983 onafgebroken langs de zijlijn staat, waarvan veertien jaar in Philadelphia en de Chiefs zijn een team waar iedereen opeens rekening mee moet houden. Vorig jaar droomden de fans in Kansas City nog over 1969 en werden de ruw wakker geschud door een afschuwelijke (zelf)moord binnen de eigen gelederen. Een zomer voorbij en een nieuw seizoen dat nog maar net een kwart achter de rug heeft gaan de dromen over februari volgend jaar. Over een tweede Super Bowl voor Kansas City.

HAIL TO THE CHIEFS! •

Aanklacht

Twee jaar geleden waren de Tampa Bay

Buccaneers slechts enkele uren verwijderd van Chip Kelly’s handtekening onder een meerjarig contract als hoofd­ coach. Stelt u zich eens voor hoe de carrière van quarter­ back Josh Freeman, die in 2010 de NFL in vuur en vlam zette, zou zijn verlopen onder Kelly. Of nee, doet u dat toch maar niet. Te deprimerend.

Chip de magiër bedacht zich immers op het laatste moment, wat de deuren in Tampa opende voor Rutgers­coach Greg Schiano.

Hoe GM Mark Dominik van Kelly naar Schiano ging in zijn beraadslagingen, zal voor altijd één van de grootste NFL­ mysteries blijven. Dat het een catastrofale beslissing was, blijkt nu. Schiano maakt de Buccaneers en zichzelf te schande.

Het begon vorig jaar met dat idiote aanval­ len van de victory formation van de Giants.

We wisten het toen nog niet, maar dat was typisch Schiano: iemand die keihard zijn best doet om ‘spijkerhard’ te zijn en daarbij zichzelf compleet belachelijk maakt.

Dat werd begin dit jaar zo gênant dat de

spelersgroep Schiano vroeg het wat rustiger aan te doen. Maar Schiano vernielde liever het zelfvertrouwen van Freeman, door hem na drie verliespartijen op rij weg te zetten als zondebok en te vervangen door Mike Glennon, een rookie die ongeveer net zo klaar is voor de NFL als u en ik. Schiano(’s organisatie) lekte vervolgens dat Freeman in het NFL­dopingprogramma zat en probeerde hem tegelijkertijd met man en macht te traden. Dat lukte niet (gek hè?) waarna Freeman op straat werd gezet.

Alwaar Greg Schiano hem spoedig zal volgen. Godzijdank. •

Paul Klomp.

Grootspraak

Schiano

Vorige week vond traditiegetrouw de NBA

Was Josh Freeman voor dit seizoen

Zo kibbelden Kevin Durant en Dwyane Wade over een lijstje van Sports Illustrated en verloor opschepper pur sang Brandon Jennings een wedstrijdje stoere opmerkingen maken van oud­teamgenoot Larry Sanders.

De echte reden dat Freeman de laan uitgestuurd is?

Daarvoor moet je bij hoofdcoach Greg Schiano zijn. De irritantste man in de NFL.

mediadag plaats. Het is de dag voor maffe teamfoto’s – met als hoogtepunt de spagaat van Mavericks’ Dalembert – en updates over het aantal kilogram spiermassa dat spelers er op vooruit zijn gegaan. Maar de mediadag draait vooral om wie de grootste mond heeft.

Dwight Howard kondigde op zijn beurt aan dat hij ­ door te oefenen met z’n ogen dicht ­ komend seizoen tenminste driekwart van zijn vrije worpen raak gaat gooien (afgelopen seizoen lukte dat nog maar in de helft van de gevallen). LeBron James blies nog iets hoger van de toren en liet de media weten dat hij van plan is om de grootste basketballlegende ooit te worden.

Helaas voor James kan er ook qua groot­

spraak maar één de beste zijn. De grootste aller tijden heeft recht op de grootste mond, Michael Jordan is baas boven baas. Naar eigen zeggen zou elke huidige NBA­speler het onderspit delven in een duel tegen MJ. LeBron James? Twee vingers in de neus. Kobe Bryant? Iets lastiger, maar dat komt omdat Bryant al Jordan’s moves jat.

Deze week kwam ook het gerucht voorbij dat Jordan komend seizoen zijn opwach­ ting zal maken in een NBA­ wedstrijd. Dat zou geweldig zijn. Maar als ik MJ was, zou ik mijn recht op grootspraak niet zomaar op het spel zetten. •

Eva Gerritse.

begon nog een quarterback die wel een een volgende stap kon maken, nu is hij werkloos. De Tampa Bay Buccaneers lieten Freeman vorige week gaan, omdat ze in hem niet meer de 'franchise quarterback' zien, die ze een paar weken terug nog wel in hem zagen.

Schiano haalde vorig seizoen nog de krantenkoppen, omdat hij zijn verdediging volle bak liet gaan bij een kneel down van de tegenstanders. Schiano kreeg, terecht, de hele league over zich heen. Bij een kneel down is de wedstrijd over, de quarterback laat slechts de klok uitlopen, maar Schiano wilde dat zijn defensie even ballen liet zien.

Momentum creëren ofzo. “Zo deden wij dat ook bij Rutgers,” zei hij na zijn eerste wedstrijd als coach van de Bucs.

Nu zijn we vier wedstrijden bezig in zijn

tweede jaar en Schiano heeft zo ongeveer zijn hele team tegen elkaar en tegen zichzelf op weten te zetten. Wat er precies achter gesloten deuren gezegd is, is niet duidelijk.

Freeman was waarschijnlijk degene die voorop ging in de strijd tegen zijn eigen coach. De quarterback wilde zijn team leiden, zoals een quarterback betaamt.

Dat heeft Freeman en daarmee de Buccaneers de kop gekost. De Bucs hadden een team dat potten kon breken. Wellicht niet dit seizoen, maar zeker wel in de komende jaren. Schiano's ego heeft dat kapotgemaakt. •

Lennart Beishuizen.